Wszyscy, którzy o obserwowali burmistrza, gdy przemawiała szlachcianka paladyn Tyra, mogli spostrzec, iż ścisnął bardzo mocno dłońmi poręcz balustrady galeryjki. Trzymał tak do czasu gdy usłyszał przemowę Amberlie. Odetchnął głęboko trzy razy nim przemówił.
- Paladynie Tyra, nie masz prawa niczego proponować do czasu uleczenia mojej córki, gdyż jesteście oskarżeni o obrazę rady miejskiej. Jeśli moja córeczka wyzdrowieje ułagodzę członków rady. Jeśli zaś umrze to zapłacicie za każdego członka waszej grupy, nawet sługę, dwadzieścia sztuk złota lub spędzicie, każdy z was, pół roku na ciężkich robotach na rzecz miasta. Wały, fosy same się nie wykopią, drewno nie porąbie, a kamień nie zostanie ociosany, miasto potrzebuje murów. Wpierw jednak przekonamy się czy mówicie prawdę, jeśli podający się za mnicha nie odbije bełtu to znaczy, że mnichem nie jest, a i wy nie jesteście zapewne tymi za kogo się podajecie. Mnichu nie sądź, że mnie wywiodłeś w pole. Wiem, że mnisi potrafią odbijać pojedyncze pociski wstrzelone w ich kierunku, czy to z procy, łuku czy kuszy. Tak sprawdzam tylko twoją prawdomówność. Gdybym miał to uznać za sąd bogów, kazał bym strzelać jednocześnie dziesięciu kusznikom i jeśli wtedy byś odbił wszystkie strzały, wtedy i tylko wtedy powiedział bym, że taka była wola bogów.
Potem skłonił lekko głowę w kierunku Amberlie.
- Nieznajoma, wykazujesz się wielkim spokojem, odwagą i mądrością. Sam miałem wysłać niewolnicę Lei Sand z wami. Poznała już co czeka niewolnice, zwłaszcza krnąbrne niewolnice. Wiedząc to może zdejmie z mojej córki przekleństwo, a może tylko pomoże w jej uleczeniu.
- Nikogo nie przeklinałam! - Krzyk dziewczynki rozległ się w miękkiej ciszy padającego śniegu, lecz jakby i w waszych głowach. Licytator lekko trzepnął gałką kończącą bicz po głowie dziewczynki.
- Cisza. Nie odzywaj się nie pytana. - warknął twardo.
Burmistrz pokiwał zadowolony głową na takie dyscyplinowanie Lei.
- Zostanie rozkuta. Pójdzie tylko w niewolniczej obroży. Straż jest niepotrzebna, przy tej pogodzie nigdzie nie ucieknie. Nie sądźcie też, że się was obawiam, żyję tylko dla mojej córki i tego miasta. Branie mnie na jeńca nic wam nie przyniesie, rozkazy wydane. Gdybyście byli na tyle głupi to miasto stanie się waszym grobem, nie ważne przy tym co się ze mną stanie.
Uśmiechnął się smutno.

- Mnichu stań przy ścianie koszar i aresztu - wskazał ręką budynek.
- Jeśli kłamiesz zostaniesz do niej przygwożdżony bełtem. Nikomu też się nic nie stanie, gdy bełt chybi.

***

Straż miejska szybko oczyściła z ludzi ten kawałek rynku. Poszło to tak szybko, gdyż i sami mieszkańcy byli ciekawi spektaklu, który im zafundował burmistrz. Wśród ludzi już chodził obrotny człowiek zbierając zakłady. Zarówno na to czy mnich odbije bełt, jak i na to czy przybyszom uda się uleczyć córkę burmistrza. Według zakładów drużyną miał tylko pięć procent szans na jej uzdrowienie.

Z koszar wyszedł niemal dwumetrowy strażnik w dłoniach niósł największą kuszę jaką widzieliście w życiu, na plecach zaś urządzenie z korbą, służące, jak łatwo można było się domyśleć, do napinania cięciwy kuszy. Gruby bełt przebije człowieka niechybnie lub przyszpili go go obiektu znajdującego się tuż za nim. Strażnik zdjął kołowrót do napinania kuszy i przez dłuższą chwilę kręcił korbą.
W końcu wycelował. Gwar na rynku zamarł. Zbrojny dokładnie celował by nie dać najmniejszych szans.

***

Tanis przed próbą próbował zdobyć jak najwięcej wiedzy o dziewczynce. Pierwszym rozpytanym był górnik. Jego fach niechybnie można było rozpoznać po skórzni i trwałych ciężkich butach. Mężczyzna tylko odburknął.
- Nie znam tej wiedźmy, nic o niej nie wiem. Powinna żywcem spłonąć na stosie lub być żywcem upieczona, bo tak jest kara za najgorsze zbrodnie. Wtrąciliście w wymierzanie sprawiedliwości. - splunął przeżutym tytoniem pod nogi Tanisa, nim odszedł w kierunku człowieka zbierającego zakłady.

Następnie półelf podszedł do dziadka, z którym już wcześniej rozmawiał. Uśmiechnął on się widząc ciekawskiego nieznajomego. Zagadnięty o dziewczynkę powoli nabił fajkę, zapalił wypuścił kilka obręczy dymu nim odpowiedział.
- Tak, Lea to miła, słodka dziewczynka. Będzie trzynaście lat jak urodziła się w domu naszej zielarki. Córka zielarki ją urodziła. Biedna mała sierota. Ojca nikt nie znał, matkę zabiły kilkanaście mil do wioski chyba gnole lub orkowie gdy mała roczek. Wychowała ją babka Elissa, ech była z niej piękna kobieta. Umarł trzy lata temu na wiosnę. Dziewczynka jest słodka, lecz zgubiła ją chęć niesienia pomocy wszystkim. My starzy mieszkańcy jesteśmy silni, nie mamy nigdy pretensji do próbujących nieść pomoc i leczyć. Nie winimy ich gdy się nie uda uleczyć chorego. Widać tak była wola bogów mawiamy. Mówiliśmy małej nie chodź leczyć nowych mieszkańców, biedy tylko sobie napytasz. Nie chciała słuchać. Wielu uleczyła zwłaszcza tych poranionych w bójkach i wypadkach, lecz nie wszystkim chorych. Pobili ja kilka razy, gdy nie udało jej się pomóc choremu, zaczęły też krążyć plotki, że jest wiedźmą. Słodka mała. - po tych słowach ściszył głos i zbliżył się do Tanisa. - Dobrze wam z oczu patrzy, chcecie pomóc naszej małej, to słuchajcie przyjrzyjcie się jej cieniowi, wtedy zrozumiecie. Ona tu z tymi nowymi życia już mieć nie będzie, zabierzcie ja stąd daleko. Nie gniewajcie się też na wójta, tfu burmistrza, twardy to lord, lecz zawsze był sprawiedliwy, teraz jednak śmierć mu się na mózg rzuciła. Ponad rok temu zmarła jego żona. Nosiła jego syna, lecz poród zaczął się przedwcześnie, miesiąc przed terminem. Lei nie było w wiosce zbierała zioła i nikt nie widział gdzie. Nim ją odnaleziono i przewieziono, Pani umarła, a i dziecko niedługo po niej. Wtedy lord nie miał do dziewczynki pretensji. Złoto dużo zmieniło, złe słowo nieznajomy jest gorsze od ognia. Teraz gdy Lea nie potrafiła uleczyć jego córki niemal oszalał. I ta sprzedaż tego efektem. Pewnie pomogło by letnie jabłko na tą chorobę...
Stary przerwał bo zapadła cisza poprzedzająca próbę Anathema.

***

Napięcie sięgało zenitu, płatki śniegu powoli opadły przykrywając, nieruchomego mnicha swoim puchem.
Zadźwięczała cięciwa, mnich płynnym ruchem lewej dłoni przesunął bełt łagodnie zmieniając tor jego lotu. Głuchy huk świadczył o tym, że bełt trafił w mur. Rozprysł się na nim odłupując kawałek kamienia wielkościowi pięści z ściany z ociosanych kamieni.

***

Na rynku rozległy się oklaski. Burmistrz już stał przy drużynie w otoczeniu pięciu strażników. Nie czekał na wynik, tak jakby był go niemal pewny
- Idziecie ze mną. Jeśli uleczycie moją córkę zrobię to co obiecałem.
Potem popatrzył na przyprowadzoną dziewczynkę.
- Leo pomóż tym nieznajomym. W tym czy uleczysz lub pomożesz w uleczeniu mojej córeczki leży twój dalszy los.
Dziewczynka nic nie odpowiedziała. Drżała tylko na mrozie, była tylko w spódnicy a podarta i zdarta z niej bluzka została na scenie.

Burmistrz ruszył drugiego wyjścia z rynku. Droga trwała kilka modlitw, za miasteczkiem wznosił się samotny donżon. W pobliżu niego były widoczne już zaczątek fosy i wału.
- Straż i wasi słudzy paladynie Tyra zostaną tutaj.

Po tych słowach wprowadził bohaterów wraz dziewczyną na piętro. W komnacie unosił się zapach choroby. W łożu pod pierzyną leżała sześcioletnia czarnowłosa dziewczynka.

Ucho Kharricka słuchało uważnie opowieści Tanisa. Jego umysł już zaczął działać. Motywacja była silna. Pół roku na ciężkich pracach, albo kasa. Ani jedno, ani drugie się nie opłacało. Dlatego zaraz po zobaczeniu dziewczynki zaczął działać. Z początku pobierznie obejrzał pokój. Duży, przestronny, dziewczęcy - no prawie. Walało się kilka zabawek bardziej chłopięcych. Przede wszystkim jednak pachniało chorobą i wymiocinami. Niekoniecznie lepiej od kanałów miejskich, które zdarzyło się Kharrickowi zwiedzić. Inaczej, ale równie mało przyjemnie.

Sama dziewczynka nie wyglądała za dobrze. Zaczerwieniony zakatarzony nos, spocona i ewidentnie wymęczona. Jeszcze była przytomna i mężczyźnie przychodziło do głowy, że taka banda jak oni muszą być dla niej cholernie dziwni. Słyszał, że dziecko dużo sypia. Raz ją wszystko boli, raz sztywnieje, raz ma gorączkę i zimne poty. Sam raz tak miał. Trochę sie ojciec nabiegał po kapłankę. Żyje. Tylko tutaj nie tylko to było i to troszkę utrudniało sprawę. Jakaś wysypka, co się pojawia i znika, kaszel i wypróżnianie się obiema stronami. Raz jest raz nie ma.

Wypytywanie sużby, czy samego burmistrza o podejrzenia czy ktoś nie rzuciłby na niej klątwy też donikąd nie doprowadziła. Tak, tak wszyscy grożący nie żyją, powieszeni, spaleni czy cokolwiek. Burmistrz pan surowy, ale sprawiedliwy, jego siostra zajmuje się dzieckiem... bla bla bla. Zero smaczków, zero czegokolwiek o co mozna by się chociaż zaczepić! Nie, żeby tak po prostu im powiedzieli, tylko co mieli zrobić mając na karku potrzebę dokonania cudu w niedokońca sprecyzowanym czasie? Kharrick nie chciał płącić, ani ciężko pracować. Za darmo.

- Uch... to ten, może zacznijmy od tego, że naszą piękną królewnę przenieść gdzieś poza ten pokój. Macie jakiś jeszcze prawda burmistrzu? Tylko wiecie, wszystko jej wymienić. Od posłania, przez pościele, łóżko, ubrania i zabawki. Ona dwa miesiące leży tutaj. Powietrze jest gęste od choroby. Widziałęm, jak tak robili kiedyś. Tylko to było z bardziej zaraźliwą chorobą. Ba nawet palili poprzednie ubrania aby się nie rozniosło. - mężczyzna przysunął się bliziutko burmistrza aby szepnąc mu jeszcze do ucha - Tylko pilnujcie aby żadne nianie, czy nadgorliwe służki nic jej nie przyniosły. Jeśli to klątwa, to kto wie czy na jakimś jej przedmiocie nie jest. Wykluczycie tym to czy córka na nic uczulona nie jest.

Amberlie… obserwowała. Obserwowała reakcje burmistrza i tłumu. Obserwowała Leę. A przede wszystkim - słuchała. Słysząc, jak ostro zareagował na słowa Diany, nie dała po sobie poznać zaskoczenia. Była wytrenowana w kontrolowaniu swoich odruchów w takich i innych sytuacjach. No ale pierwszy raz słyszała, jak paladyn był oskarżany o coś takiego. Nie to jednak było istotne.
Ważne była zła ocena, jakiej dokonała na lokalnym władcy. Nie, on nie był chciwy na złoto. Mógł się przejmować jedynie swoją dumą jedynie z powodu tak wielkiej publiki, ot zademonstrować swoją dominację. W istocie jedynie przejmował się swoją córką. Chwalebne, ale robił to źle. Już nie było sensu punktować dlaczego.

Skinęła głową w podziękowaniu za miłe słowa, nałożyła znowu kaptur na głowę i wtopiła się tłum, “ciągnąc” za sobą rozdrażnioną Krithę, oczekując na próbę. Ciekawiło ją ile wieśniaków przestraszyło się już jej niepokojącym pomrukiwaniem przypadkiem wpadającym na jej malutkie terytorium, jakie sobie obrała siedząc przy jej nodze. To, że nie stała się agresywna bez niej u boku było zapewne tylko kwestią wytresowania.

Wszystko ustawione. Próba się zaczynała. Amberlie przykucnęła przy Krithie, obejmując ją ramieniem dla wsparcia samej siebie, i obie obserwowały. Czuła jak kocica drży, chcąc rzucić się na kusznika grożącemu ich towarzyszowi podróży. Nie zrobiła tego tylko z powodu braku komendy. Z ciekawości popatrzyła czy nikt inny nie próbował w tym momencie celować w mnicha.
Teren był czysty.
Ale ta kusza, ta balista wręcz, była wielka! Czy on aby na pewno był w stanie to odbić? Mistrzowie sztuk walki byli z tego znani, ale czy on nim był?
- Niech mnie szlag, jeśli ci się nie uda - powiedziała pod nosem. Jakby na podparcie tych słów Kritha wbiła swoje spojrzenie łowczyni w Anathema, tak jakby chciała powiedzieć “Jak to schrzanisz, to ci odgryzę twarz”.
- Wiesz, że nawet cię nie zatrzymam? - pozwoliła sobie rzec z drobnym, nerwowym uśmiechem na ustach.
Trzask cięciwy, łupnięcie bełtu w ścianę i krótki ryk lwicy stanowiły kulminację napięcia zgromadzonego na placu. Amberlie z ulgą wypuściła powietrze wiedząc mężczyznę całego i zdrowego. Pełna szczerego podziwu wstała, otrzepała płaszcz i odwróciła się z zamiarem odziania Lei w jakieś rozsądne ubrania, by nie marzła. Miała nawet dodatkowy zestaw ze sobą. Pierwszy jednak był Tanis. Wzruszyła jedynie ramionami. Cieszyła się, że ktoś o tym pomyślał. Co prawda powinna być to naturalna reakcja, ale w dzisiejszym świecie… cóż, bywało różnie.

Gdy miałą już zamykać drzwi za sobą, zasłyszała rozmowę Zorena z Tanisem. Śmierć żony i dziecka burmistrza wyjaśniałyby dlaczego tak się zachowuje w sprawie chorej. Co do Lei - owszem, było coś więcej w jej pochodzeniu i dlatego też zachowywała się, jak się zachowywała. Może wreszcie wypada innych poinformować? Wyszła więc na moment z pokoju, by się wtrącić.
- Jest aasimarem - zakomunikowała mężczyznom - A jej głos jest cechą jej pochodzenia, tak zwanym stygmatem. Jej postawa i chęć niesienia pomocy innnym też się z tym zgadzają. Choć w zachowaniu wciąż dziecięca, to przez jej słowa prześwituje trochę mądrości niespotykanej w jej wieku. Ciekawi mnie tylko czy potrafi rzucać zaklęcia kapłańskie, skoro podaje się na kapłankę Lurue.
- A na takie zgony… cóż - skrzywiła się nieco - Na takie sytuacje, gdzie z powodu choroby wymiera niemal cała rodzina, w Cormyrze mówimy “zła krew”.

Będąc już we wnętrzu, aura choroby, która buchnęła jej w twarz, aż ją cofnęła do tyłu, przez co prawie potknęła się o Krithe znajdującą się za nią.. Pierwsza rzecz, jaką trzeba było zrobić, to tutaj nieco przewietrzyć, więc pierwsze, co zrobiła, to podeszła do okna i je uchyliła, by wpuścić trochę sprawiedliwości. Przynajmniej na chwilę.
- Ostatnia rzecz, na jaką w moich stronach pozwalamy, to gotować się w wyziewach własnej choroby - wyjaśniła, przykładając sobie wyjętą z płaszcza chustkę do nosa, ponieważ jej odporność nie należała do najlepszych, po czym dodała krótko - Nie mogę się nie zgodzić z Karrickiem. Trzeba ją stąd zabrać do świeżego pokoju.
Współczuła tej małej dziecinie leżenia tak długiego czasu w tym zaduchu. Chociaż może nie była w nim aż tak długo? Podejrzewała, że i tak znosiła to wszystko lepiej niż jej ojciec, pomimo jej stanu. Cóż za ironia.
Rezultatem ich działań będą dwa ocalone życia bądź jedna śmierć i niewolnictwo. To było pewne.
~ Obyśmy znaleźli coś nim Selune się pojawi na firmamencie ~ pomyślała, rozglądając się po pokoju za czymkolwiek, co mogło ją zainteresować i nakierować na jakiś trop.

Gdyby nie nadgorliwość i źle rozumiana miłość bliźniego, okazywana przez niektórych członków średnio dobranej drużyny, sprawę można by załatwić nieco inaczej. A tak - wpakowali się po uszy w szambo. Bo trudno było inaczej ocenić sytuację, w jakiej się znaleźli. Niestety - z oczywistych powodów nie mogli sobie ot tak odejść. Na to nie zgodziliby się ani burmistrz, ani też jego dzielni strażnicy. A tych było trochę za dużo, jak na gust Morna. Z pewnością nie udałoby się wymknąć z miasta bez strat po obu stronach. Na dodatek tych, co by się wydostali z martwych łap burmistrza, okrzyknięto by przestępcami. To, nie da się ukryć, Mornowi nijak nie odpowiadało.

W milczeniu wysłuchał przydługiej mowy Vurnora Lenga, z której wynikało tylko jedno - jeśli córka wielmożnego pana zostanie wyleczona, to i tak wina za chorobę spadnie na 'wiedźmę'. Z pewnością burmistrz nie znał starego jak świat powiedzenia, że dzieci będą płacić za grzechy rodziców. Może miast kłamać w żywe oczy i oskarżać z nienawiści cały świat, powinien raczej w swej przeszłości poszukać swoich złych uczynków i zacząć za nie pokutować?.

Burmistrz, kłamliwa i fałszywa świnia (chociaż nazwanie go tak było obrazą dla tych pożytecznych zwierząt) zasługiwał na wszystko, co najgorsze. Na dodatek Morn nie wierzył w to, że obietnice burmistrza, choć wygłoszone na forum publicznym, zostaną spełnione. Wszak Leng mógł w każdej chwili powiedzieć, że trzeba poczekać, tydzień lub dwa, by udowodnić całkowite wyleczenie. Oczywiście za pobyt trzeba będzie zapłacić. A potem burmistrz pewnie zechce dorzucić jeszcze kilka opłat, na przykład za leczenie bez licencji. Vurnor Leng był człowiekiem chciwym, mściwym i głupim - to rzucało się w oczy.
Nagrodą za wyleczenie miało być uwolnienie niewinnie oskarżonej i rezygnacja z ukarania kolejnych niewinnych osób. Wolne żarty.
A Morn postanowił, że bez względu na wynik leczenia ani nie zapłaci, ani nie pójdzie pracować, nawet gdyby Oakhurst miało spłynąć krwią burmistrza i jego wiernych strażników.

Na leczeniu się nie znał. W swym niezbyt długim życiu więcej osób zabił, niż wyleczył, ale wiedział jedno - najzdrowsza osoba pochorowałaby się w warunkach, w jakich przebywała mała burmistrzówna.
- Proponowałby przenieść małą do innego pokoju, a nawet innego domu - poparł propozycję Kharricka. - Wykąpać, przebrać, a później zbadać i może wyrzucić wszystko, z czym miała kontakt przez ostatnie miesiące.