Jak zdecydowaliście, tak zrobiliście. Uiściliście opłatę za obiad i wraz z Gadką opuściliście "Czarnego Kota" kierując się do "Złotego Kufla". Tak, jak mówił krasnolud, lokal okazał się być tylko dla ekskluzywnych klientów - za wejście do środka zapłaciliście po cztery srebrniki, zgarnięte przez potężnie zbudowanego mężczyznę w jednolitym, skórzanym stroju.

Wnętrze okazało się jasne, przestronne i pięknie urządzone. Drewnianą podłogę pokrywały czerwone dywany, pod sufitem podwieszono kosze z kwiatami, w powietrzu unosił się przyjemny zapach pieczeni zmieszany z jakimś dobrym alkoholem. Kilka stolików zajętych było przez bogato odzianych klientów skupionych na rozmowach, panował spokój i kultura. Miejsce było zupełnym przeciwieństwem "Czarnego Kota". Za szynkiem kręciła się energiczna, starsza kobieta, która przywitała was bardzo serdecznie i zaproponowała posiłek oraz pokoje.

Za kolejnego srebrnika od głowy wzięliście pojedyncze kwatery wraz z dziennym wyżywieniem i po zaniesieniu części rzeczy do pokojów, ruszyliście z Gadką, by zrobić zakupy w odpowiednich sklepach. Przeglądaliście masę materiałów i ubrań, ostatecznie stanęło na jednolitych, zielonych tunikach i czerwonych chustach oraz opaskach na czoło, które to miały stanowić barwy waszego "gangu". Dłużej zajęło znalezienie odpowiedniego rozmiaru dla Gwendy i Jaelle, jednak i to ostatecznie udało się zrobić.

Falavandrel zapłacił za wszystko z własnej kiesy i ruszyliście przyjrzeć się ulicy, na której znajdował się sklep krasnoluda. Dotarliście tam kwadrans później a miejsce nie różniło się w zasadzie od innych ulic w Kaer Maga. Wszędzie kręcili się ludzie i nie-ludzie, wzdłuż deptaka znajdowały się piętrowe budynki w których kupcy mieli swoje sklepy, w tym "Magiczne dziwności Gadki" leżące na rogu Gorączkowej i Pół Kurczaka.
- Chodźcie, chodźcie, mam dla was te amulety, o które prosiliście! - Krasnolud zaczął nagle krzyczeć, czym zwrócił uwagę innych ludzi na ulicy i kilku kupców przy swoich kramach. Nie chciał chyba, by wyglądało na to, że jesteście z nim jakoś związani.

Niemal kłaniając się teatralnie w pas zaprosił was do środka swojego sklepiku, którego półki zawalone były przeróżnymi rzeczami, zarówno magicznymi, jak i zwykłymi, robiącymi przyjemne wrażenie. Na wprost od drzwi znajdowała się lada, a za nią wejście na zaplecze.
- No i tak to wygląda. Z zaplecza można dostać się na piętro, tam są moje kwatery - powiedział Burtannon. - Nie powiem, dobrze by było, gdybyście dali wycisk tym bandziorom na zewnątrz, bo po pierwsze, przypadkiem możecie mi coś zniszczyć w sklepie, a po drugie, inni by widzieli, że "przejmujecie interes". - Krasnolud zatarł ręce, uśmiechając się szelmowsko. - No ale do niczego was nie zmuszam... To jaki ostatecznie macie plan? Żebym też się mógł przygotować i był wtajemniczony, że tak powiem. - Powiódł po was wzrokiem.

Polecona przez krasnoluda karczma była całkiem przytulna, chociaż sporo ich kosztowała. Falavandrel wiedział jednak, że czasami opłacało się przepłacić za jakość i bezpieczeństwo - nie musieli się przynajmniej obawiać, że ktoś pod ich nieobecność wejdzie im do pokojów i ograbi z rzeczy. Tym bardziej elf nie miał problemu, by tam zostawić swój plecak, choć najcenniejsze rzeczy, czyli przede wszystkim broń, zabrał ze sobą.

Stroje, na jakie się zdecydowali też przypadły mu do gustu.
- Teraz będziemy wyglądać jak prawdziwe bandziory z Kaer Maga - rzucił wesoło, poprawiając bandamę na głowie, którą chwilę później wrzucił do torby wraz z resztą ciuchów.
Po zakupach poszli do sklepu Burtannona i wojownik tylko przewrócił oczyma, gdy tamten zaczął drzeć się coś o jakichś zmyślonych amuletach. Po co ściągał na nich swoją uwagę? Przecież gdzieś tam mogli kręcić się goście z tego gangu, co by mieć interes na oku, a takie wrzaski w niczym nie pomagały. Elf jednak postanowił zostawić tę uwagę dla siebie.

W środku sklepiku rozejrzał się, napotykając sporo delikatnych przedmiotów, które mogły by się rozbić w pył, gdyby przyszło im tu walczyć z Rosomakami.
- Czy na zewnątrz, czy tutaj, mi to obojętne. Co zadecydujecie, to ja się dostosuję - rzucił Falavandrel do pozostałych, wyglądając przez okno i lustrując okolicę. Nie mógł się już doczekać, kiedy spotkają się z tymi oprychami i dadzą im nauczkę.

Cena za wstęp do "Złotego Kufla" była w opinii półelfki nieco wygórowana, ale Iskra szybko zmieniła zdanie, gdy znalazła się w środku. Piękne, jasne pomieszczenie, spokój, cisza, ładne zapachy. Warto było zmienić lokal i zapłacić trochę więcej. No i obsługa też była odpowiednia - gdy Gwenda odbierała klucz do pokoju, czuła się, jakby z Kaer Maga trafiła do zupełnie innego świata. Nawet nieco się rozluźniła, bo wiedziała, że tutaj nie musi oglądać się za siebie.

Zostawiła swoje rzeczy w przyjemnym, choć prosto urządzonym pokoju i zeszła na dół. Uśmiechnęła się tylko do czekających na nią przyjaciół i gestem dłoni dała znać, że za chwilę do nich dołączy. Podeszła energicznym krokiem do lady, za którą stała starsza, uśmiechnięta kobieta, którą Gadka przedstawił jako właścicielkę gospody.
- Przepraszam, jeśli jestem wścibska, ale czy organizuje tu pani wieczorne koncerty? Bo tak się składa, że jestem znaną i cenioną bardką z Korvosy i mogłabym dać jakiś występ, jeśli to oczywiście pani nie przeszkadza, lub nie koliduje z żadnymi innymi występami. - Iskra uśmiechnęła się uroczo do właścicielki.
- Hmm... masz szczęście, kochana, bo wygląda na to, że nasz bard albo się ulotnił się z miasta, bo wpadł w jakieś kłopoty albo go zamordowali... Nie widziałam go od tygodnia, więc co mi szkodzi. Jasne, możesz coś zagrać i zaśpiewać dla naszych gości wieczorem. Wcześniej jednak będę chciała cię posłuchać i zobaczyć, jak sobie radzisz. - Starsza kobieta odwzajemniła uśmiech.
- Oczywiście. - Ucieszyła się Gwenda. - Teraz idziemy z przyjaciółmi na miasto, więc po powrocie będę mogła wpaść z gitarą i coś zaśpiewać. Dziękuję, pani...
- Delia. Delia Karsyn. - Przedstawiła się.
- Gwenda, ale mój pseudonim sceniczny to Iskra, może pani o mnie słyszała?

Właścicielka zamyśliła się na moment, po czym pokręciła głową.
- Niestety nie, ale ja nie mam głowy do nazwisk, ani pseudonimów. Nie mówiąc już o tym, że nie interesuję się zbytnio muzyką. Ten biznes wymaga ciągłego nakładu pracy i muszę mu się całkowicie poświęcać. - Zaśmiała się.
- Rozumiem. Zatem do zobaczenia później - odrzekła nieco przygaszona Gwenda.
- Poczekaj, drogie dziecko. Nasz bard dostawał pieniądze za swoje występy, jeśli mi się spodoba twoja gra, dogadamy się co do stawki, dobrze?
- Nie potrzebuję pieniędzy - odparła Gwenda, wzruszając ramionami. - Umówmy się tak, że jeśli się spodobam i zagram dla pani klientów, to ja i moi towarzysze posiłki będziemy mieć za darmo, a ostatniego dnia pobytu skasuje nas pani jedynie pół ceny za pokoje. Uczciwie?
- Myślę, że uczciwie - odparła Delia, uśmiechając się lekko. - Czekam więc na twój powrót w moje progi, Iskro.

Bardka skinęła tylko głową, pożegnała się z szerokim uśmiechem i dołączyła do towarzyszy, od razu chwaląc się, że jeśli uda jej się przekonać do swojej muzyki właścicielkę, to będzie miała wieczorem występ, a oni darmowe posiłki. Właściwie mogli to już brać za pewnik, bo jeszcze nie było osoby, której przyjemny wokal półelfki i jej muzyka się nie spodobały.

Przy wybieraniu ciuchów na potyczkę z Rosomakami jakoś nie angażowała się zbytnio, bo i najpierw nie było na nią rozmiaru (nie jej wina, że była taka drobna!) a potem właściwie nie miało dla niej znaczenia, w czym będą "występować", bo Iskra odbierała to właśnie jako swego rodzaju występ, gdyż mieli wcielić się w role zbirów, którzy chcą przejąć interesy krasnoluda i pozostałych. To mogło być nawet zabawne i ciekawe. O ile oczywiście potoczy się po ich myśli.

Gdy w końcu kupiec pokazał im sklep i ulicę, a potem zapytał o plan, Gwenda już rozdziawiła buzię, by coś powiedzieć, ale pierwsi byli Falavandrel i Darvan. No i sugestia maga była całkiem do rzeczy, w końcu nie mogli być pewni, czy Gadka nie chce ich wciągnąć w jakąś pułapkę. Iskra była z natury ufna i trochę naiwna, czasami martwiła się, że kiedyś ją to zgubi.
- Tak, Darvan ma zdecydowanie rację. Im mniej będzie pan wiedział, tym lepiej dla całego zadania. - Pokiwała energicznie głową. - Będzie naturalniej.

Po opuszczeniu sklepu Burtannona, podzieliła się nieśmiało z towarzyszami swoją wizją na temat walki z tymi zbirami. W jej odczuciu lepiej było zaskoczyć ich na zewnątrz, ale nie forsowała swojego zdania, bo i nie była ekspertką od walki. A już tym bardziej zaskoczenia. Poza tym, bardziej jej głowę zajmował teraz powrót do karczmy i próbka umiejętności, którą miała zaprezentować właścicielce "Kufla".

Mniszka zabrała się z pozostałymi do nowej siedziby działań, gdzie wzięła kąpiel, która zawsze się przyda. Ingemarowi też doradziła, żeby się rozluźnił. Nie potrzebowała robić żadnych zakupów ze względu na swoje 'elastyczne' odzienie. Poprosiła jedynie Gadkę o bezpośrednią instrukcję, jak trafić na róg Gorączkowej i Pół Kurczaka... Przy okazji zamierzała spytać, skąd tak nietypowa nazwa ulicy.

Jak zwykle, nie przejmowała się pieniędzmi - przeważnie nie miała nic i żyła z tego, co los przyniesie. Tym razem miała wiele, a przynajmniej perspektywicznie, więc mogła sobie pozwolić na trochę komfortu. Shelyn jedna wie, jak ważna jest pielęgnacja własnego ciała... zaraz po służbie innym. Chwilowo po prostu nie musiała być nigdzie indziej. Dlaczego właściwie się sobie tłumaczyła? Póki co nie zanosiło się na nic niebezpiecznego. Po kilkunastu minutach odprężenia ruszyła do sklepu krasnoluda.

Na miejscu jeszcze musiała chwilę poczekać na pozostałych. Miała tylko nadzieję, że nie wzbudzi zbytniej zazdrości zapachem swojej świeżości. Zgadzała się z Gwendą, że walka powinna się odbyć na zewnątrz. Słowa Darvana podsunęły jej pewien pomysł.
- Powinniśmy dać Rosomakom zrobić swoje - pozwoliła sobie na małą teatralną pauzę - Niech wejdą, wezmą haracz, a przy wyjściu będą nasi. Zostawimy kogoś rosłego w środku - skinęła głową w stronę Ingemara z lekkim uśmiechem - niby klienta, żeby nie pozwolił im się schować z powrotem w sklepie. Co wy na to?

- No cóż, skoro tak stawiacie sprawę, nie będę naciskał - rzucił Gadka, wyraźnie jednak niezadowolony.
Niedługo później opuściliście sklep kupca i udaliście w drogę powrotną do "Złotego Kufla" ustalając ostateczny plan. Padło na atak na zewnątrz, jednocześnie wszyscy przystali na pomysł Coyry, by jednak osoba skryła się w sklepie i udawała klienta, gdy pojawią się Rosomaki. Wszelkie szczegóły dogadaliście już w gospodzie, racząc się darmową kolacją i napitkiem, które wynegocjowała dla was Gwenda, mająca przez kolejnych kilka wieczorów zabawiać klientów swoją grą i śpiewem.

I zrobiła to naprawdę świetnie, gdyż wszyscy słuchali jej jak zahipnotyzowani, a aplauzom po występie nie było końca. Również właścicielka karczmy była pod ogromnym wrażeniem jej umiejętności i zaproponowała nawet, by bardka została z nimi na stałe, na co Iskra nie mogła się jednak zgodzić. Krótko po tym, jak zeszła z niewielkiej sceny, wszyscy udaliście się do pokojów, by odpocząć przed jutrzejszym ważnym dniem.

Wstaliście rześcy i wyspani, a po śniadaniu - przebrani w jednolite kostiumy - udaliście się od razu na Gorączkową i Pół Kurczaka, zajmując odpowiednie miejsca. Ingemar został z pocącym się i zdenerwowanym Gadką, udając, że ogląda poustawiane na półkach magiczne różności, Akiko pomogła innym odpowiednio się ukryć, a sama znalazła odpowiednie miejsce na dachu, tuż nad wejściem do sklepu Burtannona.

Kilka minut po tym, jak udało się wszystko zorganizować i przyczailiście się z bronią gotową do użycia, na ulicy pojawili się opisywani przez Gadkę mężczyźni. Nie dało się ich pomylić z nikim innym - sześciu chłopa górowało nad przechodniami wzrostem, muskulaturą a ich znakiem rozpoznawczym były wygolone do zera głowy. Część ludzi uciekała przed nimi do sklepów, inni odwracali się na pięcie, zmieniając cel swojej podróży. Obserwując ich z ukrycia, dostrzegliście, że trzech z nich nosi przy pasach okute pałki, pozostali krótkie miecze. Zachowywali się głośno a ich ruchy cechowała pewność siebie.

Najpierw weszli do dwóch sklepów naprzeciw "Magicznych dziwności Gadki" i po chwili znów pojawili się na ulicy, śmiejąc rubasznie i naigrywając się z kupca, którego właśnie ograbili. Gdy odwiedzili Gadkę, ten posłusznie oddał im należność, a Ingemar słyszał w ich głosach całkowitą pewność siebie. Pewność siebie, która miała ich niebawem zgubić.

Gdy tylko pojawili się na zewnątrz, ruszyliście do działania. Ingemar stanął przy drzwiach, blokując je niemal całym sobą, a tamci nawet tego nie zauważyli, skupieni na Akiko, która zeskoczyła z dachu dwa metry przed nimi. Pozostali również wyszli z ukrycia.
- Przejmujemy ten teren! - Krzyknęła ninja, gotując się do walki.
- Po naszych trupach! - Warknął największy z nich, łapiąc za krótki miecz i z okrzykiem ruszył na kitsune.

Pozostali podążyli śladem swojego szefa, a przechodnie rozpierzchli się po ulicy, chowając do sklepów i wąskich uliczek. Jak można się było spodziewać, nie mogło obyć się bez rozlewu krwi...

Falavandrel nie angażował się zbytnio w rozmowę na temat planu, bo jak stwierdził, jemu pasowało i zająć się tymi oprychami na zewnątrz, i w środku. Ostatecznie ustalili, że zrobią jakąś zasadzkę przed sklepem krasnoluda i wojownikowi to pasowało. W dobrym nastroju dotarł do gospody, gdzie zjadł wyborną kolację i napił się nieco wina (nie przesadzając, bo musiał być nazajutrz w dobrej formie), posłuchał popisu wokalnego Gwendy a potem poszedł do pokoju. Tam jeszcze przez kilka minut ćwiczył, walcząc z cieniem i powtarzając wypracowane schematy, a potem walnął się na łóżko i dość szybko zasnął.

Ranek powitał wcześnie, wykonując kilka pompek i rozciągając się, by ciało było odpowiednio rozgrzane przed wydarzeniami, które miały nastąpić. Od gospodyni wziął dwa wiadra zimnej wody i wrócił do pokoju, by się umyć. Lodowata ciecz sprawiła, że umysł nabrał ostrości i skupienia. Ubrał się w "ciuchy bandziora", wziął ze sobą miecz i sztylet, po czym zszedł do pozostałych, gdzie zjadł w ich towarzystwie śniadanie. Potem wyruszyli do sklepu krasnoluda.

* * *

Z uwagą i bez zbędnych komentarzy przysłuchiwał się radom Akiko, która rozstawiała ich w odpowiednich miejscach na ulicy. Fal akurat stał u wolotu Pół Kurczaka, więc udawał przez cały czas, że ogląda stragan jednego z kupców sąsiadującego ze sklepem Gadki Burtannona, a gdy na ulicy pojawili się Rosomaki, skrył się w środku, przy drzwiach, obserwując okolicę i nasłuchując sygnału od kitsune. W dłoni pojawił się miecz, na rękojeści którego elf zaciskał i poluzowywał uścisk. Nie cierpiał jałowego czekania, ale teraz nie mógł zrobić nic innego.

W końcu usłyszał głośny okrzyk Akiko i wyskoczył z wnętrza sklepiku jak poparzony, z mieczem uniesionym na wysokości piersi. Akurat tak się złożyło, że jeden z rzezimieszków widząc go, zaczął biec w jego stronę. Falavandrel warknął groźnie i natarł na przeciwnika, mając zamiar włożyć całą swoją siłę w pierwszy cios, a potem atakować newralgiczne punkty wroga, nie zapominając oczywiście o obronie. Gdyby któryś z kompanów miał problemy, zamierzał wspierać go, lub dobijać już leżących bandziorów.

Najpierw Power Attack, potem Vital Strike.