– Opuśćcie te włócznie przyjaciele, wszak nie jestem uzbrojona. Jestem druidem i nie mam złych zamiarów, więc... może porozmawiamy przy śniadaniu? – powiedziała ostrożnie Shee’ra. Miała nadzieję, że jej towarzyszom nie wpadnie do głowy szarża z jaskinii. Trzymała też Nazira na odległość.

Na wspomnienie o byciu druidem kobold obejrzał ją od stóp do głów, po czym zmrużył jedno oko. Nie wyglądał na przekonanego. W tej samej chwili jeden z koboldów wyciągnął jej zza pasa sierp i pokazał temu w szacie.
– Skończ gierki i gadaj kim żeście naprawdę są! Czego tu szukacie? – dowódca w żadnym razie nie wyglądał na uspokojonego słowami Shee’ry.
Podniesione głosy doszły do Torina, który rozmyślał nad kolejnym wytwarzanym dziełem dla chwały Moradina. Rozpoznał po głosach, że znalazły ich koboldy. W skórzni, chwyciwszy tylko tarczę z symbolem Moradina, stanął u wejścia do kryjówki, z krasnoludzkim toporem w dłoni. Na jego piersi, pomiędzy zaplecioną brodą, kołysał się złoty medalion Moradina
Przemówił we wspólnym, po czym powtórzył to samo w smoczym.
– Jam jest Torin Hameraxe, Kapłan Moradina i emisariusz z wioski Ostoja. Podążamy do waszego wodza Kirkrima by wyjaśnić czemu to atakujecie mieszkańców wioski. Jesteśmy emisariuszami.

W chwili, kiedy ruszył z miejsca dwie strzały zaświszczały mu koło uszu. Ivor z Xhapionem w ostatniej chwili zdążyli rzucić się na ziemię, by przypadkiem jakaś zabłąkana strzała nie posłała ich na tamten świat. Parę uderzeń serca później nad ich głowami dwa pociski uderzyły w skałę.
Zobaczywszy poruszenie w swych szeregach czarownik postąpił kilka kroków w stronę jaskini, jednocześnie wołając coś po koboldziemu. Od razu po tym, jak gdyby mu odpowiadając, zabrzmiał ciężki krasnoludzki głos, najpierw w mowie ludzi, potem w dialekcie gadów. Kobold spojrzał to na Shee’rę, to na Torina, po czym wydał krótki rozkaz. Łucznicy nieznacznie opuścili łuki, lecz nie zdjęli strzał z cięciw. Wojownicy zaś z wyczekiwaniem zerkali na swego dowódcę, który wrócił do Shee’ry.

– Emisariusze? – z tonu głosu kobolda można było wywnioskować, że nie jest co do tego przekonany, aczkolwiek stał się bardziej niepewny. – Słowa to mało. Co macie na ich poparcie?
– Słowo krasnoluda jest wszystkim, wszędzie stanowi rękojmię. A słowo kapłana Moradina jest niepodważalne. Powinieneś o tym widzieć. Zawsze dotrzymujemy słowa. – Torin odpowiedział we wspólnym, stał pewnie na nogach, uginając je, osłaniając się tarczą.
Xhapion zaklął pod nosem. Krasnolud nie mógł zostawić tej sprawy druidce. Musial dołożyć do tego swoje trzy pensy co o mały włos nie skończyło się dla nich kiepsko. Sam czarodziej nie podnosił się z ziemi licząc, że koboldy nawet go nie zauważą.

Dowódca odwrócił głowę w kierunku krasnoluda wyraźnie niezadowolony, że przeszkadza mu się w przesłuchaniu Shee’ry. Rzucił okiem na twarz druidki, po czym przemówił we wspólnym do brodacza:
– Jak na rzekomego emisariusza szybko sięgacie po broń. Jak jeszcze raz odezwiesz się niepytany z krasnoluda zmienisz się w jeża! – rzekł, po czym w szybkich słowach koboldziego dialektu wydał rozkaz, a łucznicy unieśli łuki celując w Torina. Kobold patrzył na całą sytuację przez chwilę, po czym skupił swą uwagę na druidce.
– Nasze pakty były zawierane z niziołkami, nie krasnoludami. Jego słowa nic nie znaczą – rzekł do niej cicho, tak, by tylko ona była w stanie usłyszeć te słowa. Po chwili rzekł głośniej, dobitniej – Dowody.
Torin nie przejął się groźbami. Ciągle osłaniając się, przygotował się do rzucenia czaru, gdyby tylko czarodziej próbował spleść zaklęcie, będzie pierwszy.
– Opuśćże broń, mości Torinie, nie przybyliśmy tutaj wojować, a pertraktować – powiedziała stanowczo Shee’ra – Pozwól mi więc rozmawiać. – Nie czekając na ripostę krasnoluda kontynuowała. – Dunin przesyła pozdrowienia, bardzo martwi się tym co zaszło, dlatego wysyła nas aby pertraktować o tym jak można przywrócić pokój między waszym plemieniem i wioską niziołków. Jest pewien, że zaszła jakaś wielka pomyłka, a nie chciał obecnością innych niziołków prowokować kolejnego konfliktu. Czy możemy usiąść i porozmawiać? Opowiem po kolei co wiemy…

W czasie, gdy kobold rozważał słowa druidki Torin opuścił topór. Zajęło mu to dłuższą chwilę, podczas to której zerkał co i rusz na Shee’rę, albo okrążoną w jaskini resztę intruzów. Wreszcie przemówił do kobiety.
– Czy coś ci mówi imię Qorr?
Druidka przez chwilę zastanawiała się, ale skinęła twierdząco głową, po czym dodała dyplomatycznie:
– Niewiele, ale tak. Słyszałam, że podzielił wasze plemię i nie jest przychylny pokojowi. Czy to prawda?
– A skąd o tym wiesz?
Shee’ra spojrzała bystro na dowódcę, zmrużyła oczy jakby coś oceniając, po czym odpowiedziała:
– Mogłabym cię okłamać czarowniku i powiedzieć, że słyszałam gdzieś plotki, ale uważam, że pertraktacje powinny opierać się na wzajemnym zaufaniu. Mieliśmy niedawno potyczkę z oddziałem wiernym Qorrowi. Napadnięto nas niedaleko stąd, w pobliżu menhirów. Od jednego z młodych wojowników dowiedzieliśmy się o rozłamie w plemieniu. Stąd decyzja o szybkim spotkaniu z Kirkrimem. I żeby od razu uprzedzić pytania – dodała śpiesznie. – Mamy dziewięciu żywych jeńców, ukrytych w bezpiecznym miejscu z naszymi pozostałymi towarzyszami. Wasz wódz powinien zadecydować, co z nimi dalej zrobić…

Kobold zamyślił się. Przejechał pazurami po dolnej szczęce i spojrzał raz jeszcze na Shee’rę i na jej towarzyszy. Cisza trwała dość długo, a napięcie zdawało się rosnąć z chwili na chwilę. Knykcie zaciskały się mocniej i mocniej na drzewcach włóczni, a magowie zaczęli
asekuracyjnie sięgać po różdżki, bądź powtarzać magiczne formuły. Wtedy kobold przemówił.
– Zaprowadzę was do Kirkrima, ale oddacie całą broń i dacie się związać – rzekł, po czym dokończył głośniej, tak, by wszyscy z intruzów słyszeli. – Oddajecie się w nasze ręce, albo posłużycie za tarcze strzeleckie.
Na koniec wydał jeszcze szybki rozkaz w koboldzim, na który łucznicy opuścili łuki.
– Tylko bez sztuczek. Jaka, jest wasza decyzja?
– Zapomnij koboldzie, nigdy żaden kapłan Moradina, emisariusz chroniony odwiecznymi prawami, w tym do zbroi i broni, nie dał się rozbroić. Jak dla mnie jesteście w zmowie Qoorem i chcecie nas wziąć łatwy i tanim kosztem. Pragniecie pogłębienie waśni pomiędzy Ostoją a co zatym idzie całym światem, gdyż po nas nie przyjdą emisariusze tylko zawodowe wojska w liczbie setek a może nawet tysięcy. Mam dla was jednak propozycje, aby dowieść Waszych dobrych intencji sami rozbrójcie się i dajcie się doprowadzić do Kirkima związani. W przeciwieństwie do nas, nie jesteście emisariuszami, więc nie jest to dla Was żadna zniewaga. Jednak jestem rozsądny emisariuszem dam się przekonać. Idziemy w pełni uzbrojeni, opancerzeni jak przystało na emisariuszy, jednakże broń mamy za pasem. Niby macie przewagę, więc też nic na wizerunku nie stracicie. Teraz możesz udowodnić, że jesteś w zmowie Qoorem dalej na nas naciskając lub przystać na te rozsądne warunki. – Torin rozpostarł ramiona i całkowicie się odsłonił, jednakże wyczekiwał na atak ze strony zdradliwych koboldów.

Xhapion pokręcił tylko głową na krasnoludzki upór. Przygotowywał się do nieuchronnej potyczki. Spróbował szeptem porozumieć się z Ivorem.
– Jakiś pomysł jak wydostać się z tej kabały? Mógłbym okryć nas mgłą ale nie wiem na ile to wystarczy. Trzeba by też jakoś dotrzeć do naszej przewodniczki.
Widząc całą tę sytuację kobold pokręcił głową.
– Popieracie waszego głupiego towarzysza? – rzekł jeszcze do pozostałych szykując się do wydania rozkazu.
Torin przyklęknął dotykając dłonią dzierżącą topór ziemi i zasłonił się tarczą.
– Nigdy nikt kto zachowuje się jak bandyta i wróg, mierząc do emisariuszy, łamiąc odwieczne prawa paktów, nie dotknął broni ni pancerzy poświęconych Moradinowi. Za mojego życia tak nie będzie. Shee’ra co jeszcze nam każą? Związać Nazira i nieść go jak upolowaną zwierzynę? Zabić twojego zwierzęcego towarzysza? Zniszczyć krąg druidyczny? Jeśli boją się kilku emisariuszy, nawet uzbrojonych, lecz pod strażą, co mówi to o ich intencjach. W końcu tam gdzie idziemy, będzie całe plemię. Skoro nie respektują praw i słowa honoru, jak można im ufać. Mogę im dać słowo, iż nie zaatkowany nie użyję broni. Znają dokładnie wartość krasnoludzkiego słowa, bo zawsze go dotrzymujemy. Mogę złożyć nawet taką przysięgę na Moradina.
– Torinie zachowaj spokój. – Shee’ra stanowczo powiedziała do krasnoluda – Jestem pewna, że gdyby te koboldy służyły Qorrowi to ta rozmowa nie miałaby miejsca. Czarowniku – zwróciła się do kobolda – oddamy naszą broń, ale nie damy związać się jak prosiaki. W zamian złożymy przysięgę, że nie mamy złych intencji. Uszanujcie posłów. Jest was tylu, że nie musicie obawiać się o swoje bezpieczeństwo. Co ty na to?
– Jestem spokojny, nie znasz koboldów tak dobrze jak ja, chociaż poznałaś już część ich możliwości w temacie podstępów i zdrad. Zostaliśmy dokładnie zapoznani z ich truciznami, którymi potraktowali emisariuszy. Moja broń i pancerz pozostanie przy mnie, bo jest poświęcona Moradinowi i żaden przeniewierca nie może jej dotykać. Mogą dostać moje słowo i przysięgę na Moradian, że nie zostanie użyta, jeśli nie zostanę zaatakowany. Zrozum oddanie, czy nawet pozwolenie by dotykała przedmiotów istota, która ma nas za wrogów, przedmiotów poświęconych Moradinowi, to dokładnie tak, jakbyś zabiła Nazira i sam zniszczyła krąg druidyczny. Jeden uzbrojony emisariusz nie powinien stanowić dla nich problemu, jeśli mają czyste intencje. tym bardziej, iż mogę złożyć przysięgę o której mówiłem. – Torin był spokojny bo tu wkroczono już na pole wiary. Wierzyło się albo nie wierzyło, skazując na wieczne potępienie w ścianie płaczu. Torin wierzył, że jego wytwory poświęcone Moradinowi były dla niego rękojmią wiary, Zaklął w nich setki godzin modlitw do Moradina.
– Nie wierzę im – powiedział bardzo cicho Ivor. – Za grosz. Bez broni nie mamy żadnych szans. Gdyby nie Shee'ra... Załatwiłbym większość z nich taką ładną kulą ognia. Jeśli ktoś z was chce, niech się odda w ręce koboldów, ale ja tego nie zrobię. Może ją zawołasz, Torinie, żebyśmy mogli się naradzić?
– Shee'ro podejdź do nas gdyż i inni emisariusze chcą się naradzić. – zawołał kapłan Moradina.
Shee’ra spojrzała pytająco na czarownika…

Słowa Torina o rzekomym bandytyzmie czarownik nie był zadowolony.
– Dostałem rozkaz, by chronić mój klan przed wszelkimi intruzami, a na wasze nieszczęście ostatnie wydarzenia są winą wam podobnych, ludzi, albo elfów. Powinieneś więc rozumieć dlaczego postępuję tak, a nie inaczej, by chronić mój lud. – rzekł, a w jego głos był twardy i zdeterminowany. Spojrzał raz jeszcze niechętnie na Torina, po czym przeniósł wzrok na druidkę jednocześnie o czymś rozmyślając.
– Kirkrim oczekuje wieści od Dunina, lecz ja nie ufam waszym słowom. Niemniej muszę brać pod uwagę możliwość, że mówicie prawdę – rzekł na tyle cicho, by jedynie Shee’ra była w stanie dosłyszeć te słowa. Najwyraźniej traktował jej słowa jako bardziej szczere, bądź mógł uznać, że jest ona zwyczajnie rozsądniejsza od porywczego krasnoluda.
– Radźcie więc, ale czynicie to na widoku. Jakikolwiek przejaw agresji będzie oznaczał, że nie jesteście tymi, za których się podajcie – rzekł głośno, tak by wszyscy intruzi mogli dosłyszeć.

Pilnujący Shee’ry wojownicy odsunęli włócznie i postąpili kroku w tył dając jej możliwość przejścia. Odprowadziły ją niepewne spojrzenia. W chwili, gdy oddaliła się ona od dowódcy nadbiegła dwójka koboldzich łowców i szepcząc rzekła coś do czarownika. Ten wysłuchał ich, po czym odpowiedział, a oni zniknęli w gąszczu położonym na północ od nich. Następnie wrócił do obserwowania Shee’ry oraz jej towarzyszy, a dwójka z wojaków, którzy pilnowali druidki poczęła wymieniać z nim krótkie szepty.

– A co, jeśli to jest Qorr? – Ivor spojrzał na pozostałych towarzyszy.
– Shera, nie wierzę ich słowom, powinien zezwolić nam na pełne uzbrojenie. Nawet gdy będziemy uzbrojeni nadal mają nad nami przewagę. Negocjuj przejście w uzbrojeniu pod przysięgą, że niezaatkowani sami nie zaatakujemy. To jest rozsądny warunek, jego żądania są śmieszne. Emisariusz by nie przystał na jego warunki. Pamiętaj już nas raz zaatakowali, pamiętaj o zamordowanych niziołkach, pamiętaj o cierpieniu ich bliskich. – Torin mówił cicho, wyczekiwał nie zmieniając pozycji, w każdej chwili gotowy do odparcia ataku. – Przysięga, krwi na bogów, na czas rokowań, że jeśli nie zostaniemy zaatakowani my lub nasi towarzysze to sami nie zaatkujemy. Plemię musi znać wagę przysięgi krwi. Jeśli jej nie przyjmą w zamian za to, że pozostaniemy uzbrojeni to znaczy, że musimy walczyć.
– Qorr nigdy by z nami nie rozmawiał – zwróciła się do Ivora. – oni od razu atakują, przypomnij sobie poprzednią bandę. Gdyby chcieli nas zabić, naszpikowali by nas strzałami i włóczniami. Chcecie walczyć z ponad dwudziestoma koboldami we czwórkę? Kilka celnych, zatrutych strzał i już po nas. Nie, przyjaciele. Stary powiedział mi po cichu, że Kirkrim oczekuje wieści od Dunina, ale boją się nas, stąd te środki ostrożności. Zaproponuję im przysięgę krwi, ale w ostateczności ja gotowa jestem im oddać broń. Zawsze jeszcze pozostają nam czary.
– Nie oddam broni oraz pancerza poświęconego Moradinowi, więc szykuj się na walkę. Nie łamałem praw twojej wiary w kręgu druidycznym, więc i ty nie łam moich. I tak będę walczył o to. Jak powiedziałem, koboldy nie dotkną broni ani pancerza poświęconego Moradinowi, nie za mojego życia. Więc nie idź na oddanie broni, bo tego nie zrobię. – powiedział cicho Thorin, cały czas w pozycji do walki. – Mogę im oddać jedynie sztylet, on nie został poświęcony Moradinowi. Przekonaj go do tego, byśmy pozostali uzbrojeni i opancerzenie po złożeniu przysięgi, zagroź zerwaniem rokowań z Ostoją. Przekonaj go, że to my po ataku koboldów nie wierzymy nikomu kto nie jest Kirkimem.
– Tak się ładnie ustawili, że jedna kula ognia wyeliminowałaby większość z nich – powiedział Ivor. – A jeśli chodzi o zabijanie... Może lepiej nas wziąć żywcem, wydusić informacje o wziętych do niewoli koboldach, albo złożyć w ofierze jakiemuś koboldziemu bogu? Gdyby na zaatakowali, to któryś z nich mógłby zginąć, a tak to mają nas bez walki.
– Nie tylko to. Cały czas mam przygotowaną moc obszarową Moradina, która uniemożliwia im działanie. Zamienię cały obszar, na którym stoją w głębokie błoto. Obejmie większy obszar od kuli, zapewne obejmie wszystkie koboldy. Potem zaś zginie większość z nich, jeśli nie wszystkie. Pod naszymi czarami i mocami. Nie chcę tego robić, lecz jeśli nie wynegocjujesz tego o czym mówiłem, uczynię to by bronić mojej wiary. – szepnął Thorin, obserwujący poczynania koboldów.
– A może dołożyć do tego token dobrej woli? – zapytał nagle Xhapion. – Oddać im jednego z nas, bezbronnego i spętanego jako formę zabezpieczenia oraz potwierdzenia, że nie mamy złych zamiarów. W końcu w wypadku jakiejkolwiek agresji taka osoba momentalnie straciła by życie, a nikt nie zaryzykował by dobra towarzysza. Mogę dać się spętać, jeżeli pozwoli to nam dotrzeć do Kirkima. I tak lepiej radzę sobie bez broni.
– Wolę takie rozwiązanie niż kolejną walkę. – przytaknęła Xapionowi niechętnie Shee’ra – Nie mam zamiaru wykończyć całego plemienia po to, aby rozwiązać konflikt, którego na razie nie widzę. Thorinie, trzeba było ci lepiej zostać z jeńcami, nie wiedziałam, że te przedmioty są dla ciebie święte.
– Możecie mówić, co chcecie – Ivor pokręcił głową – ale dla mnie odbieranie komuś broni i wiązanie nie jest oznaką przyjaznych zamiarów. Jak chcecie, to się oddajcie w ich ręce, ja tego nie zrobię, bo im nie ufam ani trochę.
– Nie mogłem zostać. Jestem jedyną osobą, która zna smoczy. Opieranie się w negocjacjach tylko na wspólnym może doprowadzić do nieporozumień. Poza tym, co jest najważniejsze, rezygnuje się wtedy z możliwości słuchania rozmów we smoczym, jakie prowadzą zwykli członkowie plemienia, czy nawet przywódcy plemienia. Nie przypuszczałem też, że ktoś pomyśli o poddaniu się koboldom, jak jeniec, po tym jak nas zaatakowali. Ivor też nie ufa koboldom. – powiedział spokojnie cicho Torin gotowy do walki, w odpowiedzi na wrogie ruchy koboldów.
Tymczasem dowódca koboldów zakończył naradę ze swymi wojownikami i w ich eskorcie zbliżył się. Pierwsza linia włóczników rozstąpiła się na tyle, by mogli rozmawiać z nim twarzą w pysk. Ani z oczu, ani z ruchu mięśni pod pokrytą łuską skórą, nie dało się nic wyczytać. Postawę miał pewną, zdecydowaną. Jedyną rzeczą, która zdradzała jego nieprzychylne im stanowisko był wyraz pyska, gdy wodził wzrokiem po ich twarzach, zwłaszcza krasnoludzkiej.
– Przejawem dobrej woli była okazja do tej narady, lecz czas tej dobiegł końca. Mówcie co macie do powiedzenia. Wówczas zadecyduję, co z wami uczynić – rzekł, a ton jego głosu był z tego rodzaju, które nie chcą, by owijano w bawełnę. Oczekujący konkretów.
– Faktem jest, że koboldy zaatakowały emisariuszy. – Torin był gotowy do walki gdyby koboldy nie zaakceptowały wypracowanego kompromisu. – Sheero proszę przedstaw nasze stanowisko.
– Moi dwaj towarzysze nie ufają koboldom po wcześniejszym napadzie, czarowniku. I trochę ich rozumiem. Nie możemy się więc wszyscy zgodzić na rozbrojenie i spętanie. Mamy jednak propozycję, żebyście również z naszej strony poczuli się bezpiecznie. Jeden z nas gotowy jest oddać się wam jako jeniec na czas rozmów. Oczywiście bez broni. My zaś pod waszą strażą porozmawiamy z Kirkrimem. Myślę, że to uczciwa propozycja?
– Zaatakowali was zdrajcy, głupcy, którzy uwierzyli w kłamstwa Qorra. Nie macie więc prawa obwiniać o to klanu – odrzekł na postawiony zarzut, po czym zrobił krótką pauzę zastanawiając się. – Które z was miałoby być tym jeńcem?
Wyczekując odpowiedzi spoglądał na krasnoluda.
– Nie patrz tak na mnie koboldzie. Jestem kapłanem Moradina i emisariuszem Ostoi, nie dam się rozbroić ani skrępować. Okaż teraz swoje prawdziwe intencje i zaatakuj, bo do tego od samego początku dążysz. – Torin spokojnie powiedział gotowy na bitwę.
– Ha! Zdradziłeś właśnie co tobą kieruje krasnoludzie. Jakbyś nie zauważył, to mogłem was zabić już wcześniej i to bez żadnych rozmów. Lecz nie zrobiłem tego, czyż nie? – rzekł widząc upór brodacza do oślego upierania się przy swych podejrzeniach. – Nie oznacza to jednak, że wierzę waszym słowom, a dowodów, czy poręczenia za waszą wersją nie znajduję. Co z tym jeńcem?
– Nie jesteśmy tak bezbronni jak myślisz, w końcu poradziliśmy sobie z bandytami nasłanymi przez Qorra, którzy też zaskoczyli nas w obozowisku. Weź pod uwagę, iż waszych rannych, nawet bandytów wyleczyliśmy. Oczywiście masz na to moje słowo, potwierdzone słowem Sheery. My dwaj nie musimy się lubić. Mamy prowadzić negocjacje z Kirkrimem. – głos Thorina był spokojny i pewny. Cały czas był przygotowany by na atak odpowiedzieć atakiem. – Nie wybiera się na emisariuszy osób, które nie potrafią sobie poradzić z zwykłymi bandytami. Ani takich, którzy pozwolą by godność mieszkańców Ostoi, których mordują koboldy, była na dodatek deptana.
– Spokojnie, Thorinie, spokojnie – czarodziej wysunął się naprzód chcąc odgrodzić powoli skaczących sobie do oczu przedstawicieli równie upartych ras. – Wyrażono zainteresowanie naszym kompromisem, nie ma co eskalować napięcia. Ja jestem gotów oddać się pod waszą opiekę jako jeniec. Liczę, że będzie to jasny przykład na to, że szukamy rozmowy, nie zwady.
Czarownik popatrzył przeciągle na krasnoluda, lecz nie rzekł nic. Wówczas to odezwał się Xhapion, a gad śledził jego ruchy uważnie, przyglądając się przy tym całej jego postaci. Pogładził się pazurem po brodzie w zastanowieniu, po czym raz jeszcze zerknął na Torina oraz Shee’rę.
– Niech więc tak się stanie.
Rzekł i ruchem głowy wskazał czarodziejowi, by odsunął się od swych towarzyszy i zbliżył do jego wojowników. Gdy tamten to uczynił dwa koboldy pozbawiły go jego kostura, sztyletu oraz kuszy. Następnie inna para, tym razem większych i lepiej umięśnionych gadów, wyciągnęła linę i związała go. Skrępowano ręce na piersi i poczyniono dodatkowe wiązania, które poskutkowały tym, iż na wysokości jego bioder zawisły teraz dwa końce sznura mogące posłużyć do tego, by dwaj wojownicy byli w stanie go prowadzić. Samo wiązanie odbyło się zaś sprawnie i bez większych nieprzyjemności dla wiązanego. Z tego co mógł się zorientować sam zainteresowany to węzły trzymały mocno, lecz pozostawiono mu bardzo niewielką dozę swobody, zapewne dla ułatwienia wędrówki. Czarownik skinął głową, po czym zwrócił się do pozostałych.
– Ruszajmy zatem.
Torin szybko opancerzył się i zebrał swoje rzeczy. By spięty gotowy odpowiedzieć atakiem na atak, lecz sam nie atakował pierwszy.

Tropicielka wpatrywała się przez pewien czas w zwierzę, nie będąc pewną co powinna zrobić. Wiedziała oczywiście, że wilki potrafią być bardzo groźne, ale ten jeden wyglądał na wyjątek od reguły. Ponadto jego wataha najpewniej go porzuciła…
Przeklinając w duchu swój brak leczniczych mocy Heleny czy Torina i towarzyszącą mu głupotę postanowiła zbliżyć się powoli do zwierzęcia, mówiąc do niego uspokajająco:
– Cśś… Już dobrze. Pokaż tę łapę…
Chociaż na razie, nie będąc jeszcze pewną reakcji psowatego, wolała trzymać się daleko poza zasięgiem jego kłów i łap.
Wilk dosłyszał jej kroki i szybko odwrócił się obnażając kły. Sam obrót był bardzo niezgrabny, zwłaszcza na samym końcu, gdyż zwierzę całe się zachwiało. W jego oczach Astine dostrzegła mieszankę gniewu, strachu i głodu. Pokazał zęby jeszcze wyraźniej, przylgnął do ziemi, czemu towarzyszył grymas bólu, i położył po sobie uszy. Następnie zaczął powarkiwać.
– Ja jestem tutaj, aby ci pomóc. Naprawdę. – Przystanęła, nie chcąc prowokować wilka i postarała się ocenić z tej odległości, co mogło mu się stać.
Wilk przylgnął do ziemi na tyle na ile mógł, lecz Astine mimo to udało się przynajmniej pobieżnie przyjrzeć jego ranom. Lata spędzone u boku mistrza oraz niezliczone wyprawy do lasu obdarzyły ją wiedzą, która w tej sytuacji okazała się niezwykle przydatna. Nie potrzebowała wiele czasu, by z całą pewnością stwierdzić, że zwierzę jest zmęczone, wygłodzone i silnie poturbowane. Trudno było powiedzieć, czy wilk jest chory, nie dostrzegła bowiem ropiejących ran, ani niczego podobnego. Najprawdopodobniejszą przyczyną takiej kondycji była rzecz jasna noga, która najpewniej była złamana.
W tym samym czasie, kiedy dziewczyna przypatrywała się jego ranom, wilk nie spuszczał jej z oka szukając okazji do ataku albo ucieczki. Wychudzona sylwetka sprawiała, że bez trudu można było zobaczyć napinające się mięśnie.
Kobieta jeszcze przez jakiś czas starała się uspokoić zwierzę i odniosła nawet jakieś rezultaty. Wilk, o ile dalej był spięty, nie wyglądał już jakby miał przegryźć jej gardło albo uciec. Podeszła do niego spokojnie o kilka kroków, zastanawiając się jak może pomóc biednemu zwierzęciu. Raczej marny byłby z niej weterynarz, wątpiła aby udało jej się nastawić mu nogę. O tym, że po tak bolesnym zabiegu zwierzę na pewno by się na nią rzuciła nawet nie wspominała.
– Och, Mielikki, co robić, co robić… – wyszeptała Astine, starając się wymyśleć cokolwiek.[/i]
Wilk obserwował uważnie każdy jej krok, lecz uniósł się lekko z ziemi oraz podniósł uszy. Ich wzrok spotkał się, a dziewczyna mogła zobaczyć w oczach zwierzęcia ból, zmęczenie, głód.
– Zostań tu, zaraz wrócę – rzuciła tropicielka, bardziej do siebie niż do zwierzęcia. – Przyniosę tylko zioła. Potrzebne mi są, aby ci pomóc… – dodała, po czym ruszyła przeszukać las.
Mając nadzieję, że zwierzę nie ucieknie, albo nie zrobi czegoś równie niechcianego, ruszyła w las na poszukiwania odpowiedniego ziela. Przetrząsała krzewy, zarośla, wszelki gąszcz w zasięgu wzroku w nadziei, że znajdzie to czego szuka. Kierowana pośpiechem oraz chęcią pomocy zapuszczała się coraz głębiej w Wysoki Las bez zważania na okolicę, czy trasę. Miała przed sobą jeden cel i chciała go osiągnąć. Niemniej natura oraz łaska bogini szczęścia zdawały się jej nie sprzyjać, gdyż nigdzie nie mogła dostrzec tego zielska. Sfrustrowana parła więc naprzód. W pewnym momencie coś poruszyło się pod jej stopami. Wystraszona Astine odskoczyła w samą porę, gdyż o mało co, a zostałby ukąszona przez żmiję. Na całe szczęście wąż trafił w grubą skórę buta, lecz bogowie wiedzą co by ją mogło czekać w innym wypadku. Zdawszy sobie wreszcie sprawę z ryzyka na jakie się naraża postanowiła zawrócić. Szła po własnych śladach, chociaż miejscami było to dość trudne, gdyż odruchowo starała się pozostawiać ich za sobą jak najmniej. W pewnym momencie usłyszała za sobą rżenie konia. Konia? W takim gąszczu? W samym sercu lasu? Spodziewając się wszystkiego, od rycerza na białym rumaku po samą kostuchę, przylgnęła do drzewa. Wyjrzała zza pnia i dostrzegła jedynie jakiś biały kształt, który szybko zniknął jej z oczy. Kierowana dziwną odwagą, oraz ciekawością, wyszła zza swej kryjówki i ruszyła do miejsca, gdzie jak jej się wydawało widziała ów biały kształt. Gdy tam dotarła ujrzała to, czego tak wypatrywała.
U jej stóp rósł dorodny krzew Belladonny.

– Dziękuję ci, Mielliki, jeśliś to była ty – szepnęła cicho dziewczyna, po czym, nauczona ostatnią przygodą, przed zebraniem zioła sprawdziła czy nie ma tu żadnej żmiji. I postąpiła słusznie, bowiem, gdy tylko poczęła nachylać się do krzewu, dojrzała pomiędzy liśćmi, długi kształt zlewający się z otoczeniem. Wychwyciła delikatny ruch, refleksy świetlne na łuskach. Cicho i ostrożnie sięgnęła po miecz. Z pomocą klingi odsunęła delikatnie liście Belladonny, spod których wyjrzały złotawe oczy o pionowej źrenicy.
“Obym nie natrafiła się na więcej niespodzianek takich jak ta…” – pomyślała, przysuwając klingę nieco bliżej żmii. Działała bardziej instynktownie niż zazwyczaj, gdyż jakoś nie podobał jej się pomysł uspokajania tego konkretnego zwierzęcia. Liczyła na to, że zwierzę wślizgnie się na miecz, dając jej okazję do wyrzucenia żmii daleko w jakieś krzaki, gdzie nie będzie sprawiać jej większych problemów.
Jak przewidywała wąż zainteresował się ostrzem jej miecza i po zaledwie chwili zaczął piąć się po nim. Wzrok Astine był w pełni skupiony na głowie gada, który odwzajemnił spojrzenie. Jego złotawe oczy zdawały się mieć hipnotyzującą moc, ponieważ dziewczyna w ostatniej chwili szarpnęła klingą i posłała go w niedalekie zarośla. Rozniósł się syk zagłuszony następnie szelestem liści. Nie było czasu do stracenia, to też tropicielka czym prędzej wyjęła sztylet i zebrała porządną porcję gałązek pełnych listowia.
Mając w rękach Belladonnę czym prędzej ruszyła w drogę powrotną. Jak wcześniej starała się podążać własnym tropem, co nie było proste biorąc pod uwagę pośpiech oraz niedawne spotkania z wężami, które wciąż zajmowały jej myśli. Parę razy wydawało jej się wręcz, że dosłownie obok czaił się kolejny gad. Niedawne wydarzenia przy menhirze poważnie nadszarpnęły jej psychikę, która nieprzywykła była do tego typu widoków. Nieszczęścia, czy śmierć można było spotkać wszędzie, lecz coś podobnego do tej wizji (o ile to była rzecz jasna wizja) nie są czymś takim. Są czymś, co sięga bezpośrednio w nasze jestestwo, w to kim jesteśmy i dręczy nas tym, co tam znalazło.
Wtem, z myśli krążących wokół własnej paranoi, wyrwał ją warkot. Rzuciła okiem na okolicę i zrozumiała, że jest już blisko miejsca, w którym napotkała wilka. Bardzo blisko.
Zwolniła nieco, nie chcąc niepotrzebnie go denerwować. Zresztą, i tak będzie musiała przygotować jeszcze zioła, a przy takich sprawach pośpiech nigdy nie jest wskazany.
– Już, już… Spokojnie. Żaden ze mnie nadgorliwy myśliwy, jestem tutaj, aby ci pomóc – odezwała się do psowatego kojącym głosem.
Mówiła zmierzając do miejsca spotkania z białym wilkiem i zdała sobie sprawę, że coś jest nie tak. Warczenie było jakieś dziwne, głośniejsze niźli wcześniej. Podeszła ostrożnie do drzewa, zza którego wcześniej przypatrywała się zwierzęciu i pojęła co się dzieje.
Naprzeciwko białego wilka stał drugi wilk, tym razem szary. Oba położyły po sobie uszy, obnażyły zęby i powarkiwały na siebie. Żądzę krwi można było wręcz wyczuć w powietrzu. Czasu na reakcję pozostało niewiele, a albinos zapewnie nie da sobie rady w pojedynkę. Przewagą dziewczyny było to, że najwyraźniej napastnik nie zdał sobie sprawy z jej obecności.
Tropicielka nie myślała zbyt wiele. Nie po to kilkukrotnie niemalże dała się zagryźć jadowitej żmiji, aby teraz jej wysiłki zostały przekreślone. Nałożyła cicho strzałę na cięciwę i posłała ją w stronę szarego wilczura, chcąc go przepłoszyć.
Astine naciągnęła łuk, przycelowała bacząc przy tym, by nie stanowić zagrożenia dla albinosa, po czym wystrzeliła. Szary wilk w ostatnim momencie dosłyszał naciąganie cięciwy, lecz było już za późno. Grot bez problemu przebił skórę, ominął żebra i dotarł do serca. Zwierzę padło z jękiem na ziemię, martwe. Kulawiec chwilę jeszcze trwał w pozycji obronnej, po czym zbliżył się wreszcie do ciała, z ktorego jak zatknięta flaga sterczała brzechwa strzały. Odwrócił łeb w kierunku Astine.
– Widzisz? Mówiłam, że jestem po twojej stronie… – odparła tropicielka, zakładając łuk z powrotem na plecy. – Daj mi chwilę, naszykuję leki, a poczujesz się lepiej.
Słowa Astine zdawały się uspokajać wilka, chociaż najpewniejszym było, iż czynił to ton jej głosu, aniżeli same słowa. Tak czy inaczej zwierzę powoli się uspokajało, kiedy ona zgniatała liście Belladonny na papkę. Trudno jej było określić jaka dawka będzie odpowiednia, lecz zerkając na wymizerniałe ciało zwierzęcia była pewna, że nie może przesadzić. Rozgniotła jeszcze kilka liści, po czym w kilku słowach poprosiła Melikki o błogosławieństwo. Pozostała jeszcze kwestia tego, jak skłoni wilka, by ten połknął papkę. Dostrzegła wówczas, że tamten zabrał się za rozrywanie brzucha niedawnego agresora. Wylały się z niego flaki oraz krew, które zajadle pożerał. Kiedy stanęła nad nim Astine z papką w rękach podniósł łeb i spojrzał na nią, a pysk miał cały we krwi.

pętanie Xhapiona stało się punktem przełomowym, który zadecydował o nieprzelewaniu krwi, tak koboldziej, jak i innych rozumnych ras. Prawdopodobnie to właśnie ten gest i przekucie w czyn rzekomych dobrych intencji awanturników, uchroniło ich przed ranami, możliwą eskalacją konfliktu pomiędzy zwaśnionymi rasami, a może i śmierci od gadzich dzid. Tak przynajmniej mogło wydawać się postronnemu obserwatorowi, lecz gdybyż osoba ta znała w jakimkolwiek stopniu podłość i zdradzieckość koboldziego rodzaju, to równie dobrze mogłaby ona wysnuć wniosek, iż śmiałkowie popełnili zapewne ostatni błąd w tym żywocie. Mogli bowiem posłużyć równie dobrze jako rozrywka, posiłek, bądź ofiara w krwawym rytuale ku czci Kurtulmaka. Która wersja jest bliższa prawdy zaprawdę trudno orzec, chociaż niektórzy, a dokładniej Torin oraz Ivor, skłonni byli skupić się na swych negatywnych odczuciach względem gadziej rasy. Czy pozwoli im to zachować skórę, czy może wręcz przeciwnie i sceptycyzm doprowadzi do incydentu dyplomatycznego? Czas pokaże.

wanturnikom, z oczywistym wyłączeniem czarodzieja, pozwolono zachować rynsztunek, aczkolwiek koboldzi wojacy łypali na nich nerwowo. Równie niechętnie zwrócono Shee’rze jej sierp. Nie dozwolono im jednak podróżować w zwartej grupie i rozdzielono tak, by każdy z nich szedł w innej części pochodu. Ten otwierał i zamykał jeździec dosiadający wielkiej łasicy. Za pierwszym z nich podążała grupka wojowników, a kolejno za nimi, pilnowani przez pozostałe gady, szedł Ivor, Shee’ra z Nazirem przy boku, a niemal na samym końcu Torin. Natomiast koboldzi dowódca trzymał się czoła kompanii, mniej więcej pomiędzy Xhapionem, a Ivorem. Ogólnie rzecz biorąc grupa poruszała się sprawnie, lecz marsz spowalniał związany czarodziej oraz krótkonogi krasnolud, na którego z resztą co jakiś czas łypały koboldzie ślepia, jak gdyby bezgłośnie poganiając. Paru nawet chciało mu pewnie coś takiego rzec, lecz zamykali swe pyski pod spojrzeniem czarownika. Przeprawy przez las nie ułatwiało bynajmniej powstałe po ostatnim deszczu błoto, czy nierówny teren, lecz dzięki bardzo dobrej znajomości terenu nie spowalniało ich to tak znacząco, jakby mgło.

ie trzeba było być wielkim obieżyświatem, by stwierdzić, że byli już blisko górskich stoków. Jasno dawał to do zrozumienia mroźny wicher oraz rzednący las. Niewiele mijali już potężnych dębów, gdyż ich miejsce zastępowały wysokie, smukłe sosny. Jednocześnie dzikie ostępy stały się dzięki temu o wiele jaśniejsze, gdyż słońce łatwiej mogło przebijać się przez rzadsze listowie. Dostrzec też można było już z łatwością chmury, których gęsty całun zalegał na niebie, niby niechybny zwiastun kolejnego deszczu. Koboldy również to spostrzegły, dlatego też dowódca nakazał przyśpieszenie marszu, by dotrzeć do siedziby klanu przed zmrokiem. Owo postanowienie nie trwało jednak długo, gdyż musieli zwolnić z zupełnie innej przyczyny niż siły natury. Mianowicie trasa, którą byli kierowani poczęła kluczyć, ostro skręcać, czy wręcz wić się przez zalesioną okolicę. Shee’ra bez większego problemu dostrzegała niektóre z poukrywanych ścieżek, którymi ich prowadzono, a Torin w mig pojął o co chodziło. Bynajmniej nie jedynie o utrudnienie im zapamiętania trasy, a o mijanie zastawionych pułapek. Z czasem uświadomili sobie to również pozostali awanturnicy, gdyż byli niemal pewni, że przynajmniej z raz mijali wilcze doły. I to dobrze zamaskowane.

tmosfera podczas wędrówki była napięta. Z łatwością można było wyczuć unoszącą się w powietrzu nieufność wzbogaconą nutami strachu oraz złości, lecz mimo tych wszystkich negatywnych emocji koboldy zdawały się zachowywać niezwykłą dyscyplinę. Nawet sam Torin był pod pewnym wrażeniem, gdyż grupa ta nie przypominała barbarzyńskiej bandy podobnej do tej, która niedawno na nich napadła, a bliżej jej było do karnego oddziału wojskowego. Była to zasługa dowódcy, który cieszył się szacunkiem oraz posłuchem swych wojowników, czy też może zmian jakie zaprowadził w klanie Kirkrim? Zapewne prawda leżała gdzieś pośrodku, lecz tak, czy inaczej można już teraz było przyznać, że skoro rządy Kirkrima doprowadziły plemię do siły w dość krótkim czasie, to cóż mogą osiągnąć w dłuższej perspektywie? Była to myśl w części zarówno pokrzepiająca, jak i niepokojąca.

okolicach późnego popołudnia zaczęli słyszeć szum płynącej wody, który z każdą chwilą się nasilał. Bez wątpienia kierowali się na wschód, to też musieli być już bardzo blisko koboldziej siedziby. Drzewa zauważalnie przerzedziły się jeszcze bardziej, a podłoże stało się bardziej kamieniste. Nie potrwało długo, jak wyszli z lasu i znaleźli się nad brzegiem niewielkiego strumienia. Powiedli wzrokiem ku jego górnemu biegowi i ujrzeli w oddali coś, co przypominało chaty, dość prymitywne, lecz zdradzające obecność stałego zamieszkania. Niemniej rzec coś więcej było nie sposób, bowiem te były za daleko.
– Za chwilę popatrzycie sobie z bliska – rzekł do nich we wspólnym czarownik, który dostrzegł ich zainteresowanie, bowiem teraz trzeba było przekroczyć strumień. Nie była to rzecz trudna, lecz wpadnięcie do zimnej wody skończyć się mogło oczywiście nie najlepiej. Skorzystano więc z wystających ponad nurt kamieni oraz ustawionego w poprzek pnia, ewidentnie przyniesionego tutaj specjalnie po to, by ułatwiać przeprawy. Będąc już na drugim brzegu znów zagłębili się w las, by po raz kolejny począć kluczyć po koboldzich szlakach. W międzyczasie pierwszego jeźdźca wysłano, by poinformował plemię o ich nadejściu.

oboldzia wioska, czy może raczej siedziba plemienia, wyglądała specyficznie. Nawet Torin, zaznajomiony mniej więcej z możliwościami gadziej nacji, został zainteresowany tym co widział. Podstawową rzeczą były oczywiście wszelkiego rodzaju oraz rozmiaru chaty zbudowane z drewna, skór oraz płótna, z których to unosiły się strużki dymu. Niemniej mimo swej pozornej prymitywności zdawały się być naprawdę solidne. Do tego było ich wiele, naprawdę wiele, szybki rzut oka pozwalał domniemywać, iż mogło ich być dobrze ponad kilka dziesiątek. Zadziwiające o tyle, że koboldy winny nie lubić światła, ale temu plemieniu zdawało się ono nie wadzić. Tak, czy inaczej, to nie chałupy były tym, co zaabsorbowało uwagę awanturników. Tym czymś było spore wejście do jaskini, które na oko mogło mieć z dobre dziesięć metrów szerokości i z pięć wysokości. To właśnie w tamtym kierunku ich poprowadzono.

dących środkiem wioski awanturników obserwowało prawdziwe mrowie koboldów. Byli wśród nich przedstawiciele każdego niemal zawodu, jaki można było znaleźć w tego typu społecznościach, od myśliwych i garbarzy, po górników. Obok nich z zainteresowaniem przyglądały się kobiety we wszelkim wieku, chociaż trudno było orzec, czy mają do czynienia ze staruszką, czy z młódką, chociaż prawdę powiedziawszy nie byli również do końca pewni, czy rzeczywiście są to kobiety. Jak gdyby tego wszystkiego było mało młode gady czyniły straszliwy hałas, któremu bezskutecznie starali się zapobiec starsi. Pod wieloma względami przypominało to ich wjazd do Ostoi, co było poniekąd pokrzepiające. Korzystając z okazji i pchani najzwyklejszą ciekawością, rzucili okiem na obejścia chatek, to co walało się tu i ówdzie, jak również na symbole, które można było gdzieniegdzie dostrzec. Przede wszystkim zdali sobie sprawę z tego, że pomimo pewnego prymitywnego charakteru, wszystko zdawało się być wykonane porządnie, na tyle sprawnie i dokładnie, iż nie powstydziliby się tego miastowi rzemieślnicy. Same obejścia wyglądały na zadbane, częściowo oczywiście zawalone różnego rodzaju odpadkami, lecz w gruncie rzeczy niczym się nie wyróżniały, nie licząc majaczącego większego budynku, z którego kierunku można było usłyszeć syczenie łasic. Niemniej to wszystko było niczym w porównaniu ze zdziwieniem, gdy zdali sobie sprawę, że namalowane i rozwieszone wszędzie symbole gwiazdy i czerwonej łuny, która zeń wypływa, przywodzą im na myśl fragment świętego znaku samej Mystry, bogini magii.

o wprowadzeniu do jaskini ujrzeli coś w rodzaju sali tronowej. U wejścia płonęły dwa duże paleniska jednocześnie ogrzewające oraz oświetlające pomieszczenie. W gruncie rzeczy była to naturalna jaskinia, nie licząc środka, który ewidentnie został oczyszczony i wyrównany ze skał oraz stalagmitów. Na naturalnym podwyższeniu skalnym umieszczono wykonany z drewna i skór tron przyozdobiony drobnymi kamieniami szlachetnymi. Siedział na nim kobold o czerwonej łusce, odziany w brązowe szaty z szerokimi rękawami i przyozdobione ciemniejszym wykończeniem, które zapewne miało przypominać pióra. U pasa przyczepione miał różnego rodzaju sakiewki i woreczki, zaś w dłoni dzierżył pokryty runami kostur z czerwoną, runiczną kulą umieszczoną na szycie. Głowę częściowo skrywał pod kapturem, lecz bez trudu można było ujrzeć, jak w jego ślepiach odbijają się płomienie z palenisk. Nie był rzecz jasna sam. Po bokach stały cztery inne koboldy, dwa po każdej z jego rąk. Odziani byli w szaty podobne do tych, które miał na sobie dowódca, każdy zaś trzymał w ręku kostur z innym kryształem z wyjątkiem jednego, który z kolei odznaczał się zawieszonym na piersi symbolem, identycznym do tych widzianych na zewnątrz. U podnóża podwyższenia stali dwaj strażnicy, dość podobni do czempiona, który dowodził napaścią. Czterej kolejni stróżowali po bokach komnaty.

Na ścianie za tronem wymalowano wielką gwiazdę, z której wypływa czerwona łuna.

im dane było awanturnikom rzec cokolwiek wystąpił dowódca oddziału. Przyklęknął, po czym rzekł coś w koboldzim, a wódz odpowiedział mu w kilku słowach, po czym gestem nakazał wstać i zająć miejsce pod jedną ze ścian. W międzyczasie Xhapion został rozwiązany i masując nadgarstki zrównał się ze swoimi towarzyszami. Wówczas to siedzący na tronie kobold wstał i rzekł we wspólnym:
– Jam jest Kirkrim, wódz plemienia Czerwonej Gwiazdy. Przekazano mi, że podajecie się za emisariuszy z Ostoi. Mówcie kim jesteście i z czym przychodzicie. Uprzedzam, że będę wiedział jeżeli będziecie próbowali kłamać.
Głos miał poważny, lecz dość uprzejmy. Wyczekując na odpowiedź zasiadł ponownie na swym tronie. Wyraz twarzy zaś miał spokojny i nieodgadniony, a oczy nie zdradzały niczego. Jeszcze trudniej było coś z nich wyczytać przez odbijający się w nich ogień.

atomiast w obozie Elely zdała sobie sprawę z dłuższej nieobecności Astine. Niziołka przeczesała najbliższą okolicę, lecz nie znalazła jej. Niemniej Saug wyczuwał jej trop, który prowadził głębiej w las. Zaniepokojona wróciła do Heleny, która w tym czasie zajmowała się doglądaniem rannych koboldów. Rany tychże dobrze się goiły, zapewne dzięki wsparciu leczniczych mocy oraz medykamentów. Nawet przytomne koboldy przestały się wiercić, a młodzik wręcz podziękował za posiłek. Dawno musiał niczego nie mieć w ustach.
– Astine mówiła ci coś o tym, że zamierza znów zapolować? Długo jej nie ma, a ja zaczynam się martwić.

elena została pozostawiona samej sobie. Jedynym towarzystwem jakie jej zostało było ciepło ogniska, z którego co jakiś czas strzelały iskry. Przyjemna rzecz przełamująca monotonię lasu, którego miała prawo mieć już trochę dosyć. Zagajniki to jedno, a pradawne puszcze drugie. Tak, czy inaczej do koncertu włączyło się nieśmiało chlupotanie wody w bukłaku oraz stukot rozkładanych pochodni. Niestety sprawdzanie ekwipunku nie zajęło dużo czas i kobieta po raz kolejny nie wiedziała w co ma ręce włożyć. Jeńców dopiero co doglądała, Elely sobie poszła, ognisko płonęło, a Astine nie wracała. Wędrując wzrokiem od jednego drzewa do drugiego nagle drgnęła, bowiem umysł jej przecięła nowa myśl. Wstała i poczęła grzebać w upchniętych po norze łupach. W ciemności przewracała włócznie, macała mieszki, aż wreszcie natrafiła na rzemień i przyczepiony doń kawałek drewna. Pociągnęła go i wyciągnęła na światło dzienne. Amulet koboldziego czempiona. Kiedy wstała z klęczek zobaczyła, jak z zaciekawieniem przypatruje jej się trójka koboldów. Bez wątpienia dostrzegły co trzymała w rękach, lecz nic nie powiedział. Niemniej w oczach fanatycznego wojaka, którego niedawno przesłuchiwali, pojawiły się złowrogie błyski. Będąc pewną, że więzy dobrze trzymają, Helena wróciła do ogniska.

zasu na badanie wisiora miała, aż nadto, więc powoli zabrała się do oględzin. Z wyglądu amulet nie wyróżniał się raczej niczym szczególnym nie licząc tego, że składał się z dwóch elementów, okrągłego kamienia oraz drewnianej rzeźbionej płytki, w której to osadzono kryształ. Drewno nie licząc wyrytego zdobienia zdradzało oznaki starości oraz zużycia. Na krawędziach dominowały zadrapania, ślady po oderwanych drzazgach, czy najzwyklejsze przetarcia. Najbardziej wytarty był rzecz jasna od dołu. Samym swym kształtem amulet przypominał trzonek toporka, albo łuskę, trudno jednoznacznie stwierdzić. Tak, czy inaczej najważniejszym elementem był kamień, w którym Helena dostrzegła żarzącą się iskierkę magii. Aura, którą emanował wisior była tak słaba, że bez odpowiedniego skupienia można było ją przeoczyć. Z tego, co dowiedziała się od Torina to wyczuł on efekty magii przemian. Nie trudno więc było dojść do wniosku, że niemal na pewno amulet miał w jakiś sposób wpływać na noszącego. Do tego sam fakt zdjęcia go z kobolda stanowił gwarancję, iż nie jest przeklęty. Tego typu zwodnicze artefakty mają bowiem tendencję do usilnego trzymania się swej ofiary. Może więc…

iedziona ciekawością oraz przeczuciem założyła go na szyję. Nie odczuła żadnej różnicy. Rozczarowujące. Możliwe, że magia została dawno wykorzystana, a jej resztki, niby echo, pozostało w amulecie. Chwyciła się za głowę i wówczas zdała sobie sprawę z tego, że coś jest nie tak. Czoło jej bowiem było strasznie suche, a skóra jakaś taka sztywna. Jakby tego było mało opuszkami palców odkryła, że ma na niej jakieś nierówności. Szybko podniosła ręce do oczu i w świetle ogniska oraz słońca dostrzegła, że całe dłonie ma pokryte malutkimi łuskami w kolorze skóry. Szybko ściągnęła wisior, a gdy to uczyniła zniknęły łuski, które stopiły się ze sobą i powróciły do dawnej formy, zwykłej, gładkiej ludzkiej skóry. Zrozumiała z czym ma do czynienia. Słyszała o tego typu wisiorach, zaklętych błyskotkach, które utwardzają skórę, która dzięki temu niekiedy może zatrzymać nawet ostrze miecza. Nazw posiadają wiele, od Amuletu Łusek, czy Wisiora Zdrewniałej Skóry, aż po najbardziej fachową, czyli Amulet Naturalnego Pancerza.

elena była tak pochłonięta swoim odkryciem, że nie usłyszała, jak wróciła Elely. Niziołka ni z tego ni z owego pojawiła się obok niej i przyglądała się, czym kapłanka jest tak zaabsorbowana.
– Wiesz coś o tym? – głos niziołki stracił już część wcześniejszego smutku. Najwyraźniej przechadzka po lesie dobrze jej zrobiła. Nim Helena miała okazję odpowiedzieć obie dosłyszały, jak zarośla zaszeleściły. Ktoś, albo coś się zbliżało. Kapłanka odruchowo sięgnęła po miecz, a Elely napięła łuk. Niezadowolone, z przedzierania się przez nie, krzewy obwieszczały to coraz głośniej. Pierwszym co zobaczyły było białe, zakrwawione futro górujące nad liśćmi i gałązkami. Dopiero po bliższym przyjrzeniu się dojrzały wczepione weń ręce i brązowe włosy. Spomiędzy krzewów wyszła Astine niosąca na swych barkach białego wilka. Postąpiła kilka kroków bliżej, po czym zwaliła się na kolana i z trudem położyła zwierzę na ziemi. Dziewczyna dyszała ze zmęczenia, a całą prawą rękę miała zakrwawioną.
– P-poomóżcie… mu… – wysapała, po czym zemdlała.

obiety spojrzały po sobie, po czym Elely ostrożnie zbliżyła się do wilka. Saug trzymał się przy nodze swej pani gotowy do skoku. Niziołka objęła zwierzę wzrokiem, obejrzała od zakrwawionego pyska, aż po nienaturalnie wygiętą nogę. W tym samym czasie Helena przyciągnęła Astine do ognia i sprawdziła co z jej ręką. Ta była cała we krwi, a przedramię rozorane zębami. Dziewczyna miała sporo szczęścia, że zębiska ominęły największe żyły. Gdyby nie to już dawno by się wykrwawiła. Trzeba było działać szybko.

– Chodźcie za mną – gestem poprosił Shee’rę, Xhapiona oraz Ivora, by ruszyli za nim. Zatrzymał się jednak, gdy dostrzegł minę Torina. Odwrócił wzrok ku jednemu z młodszych czarowników. Był to kobold niższy od swego przywódcy o głowę, oczy miał błękitne, a skromną użytkową szatę w kolorze nieba. W dłoniach zaś dzierżył prosty kostur z osadzonym na szczycie onyxem. Przekazał mu kilka szybkich instrukcji w koboldziej mowie, po czym zwrócił się do krasnoluda już we wspólnym:
– Torinie, oto jest Xoro – dłonią wskazał kobolda, z któremu wydał przed chwilą rozkazy. – Jeden z moim uczniów. Zaprowadzi Cię do przygotowanej chaty i postara się dostarczyć Ci wszystkiego, co konieczne, byś jutrzejszego dnia był gotów wyruszyć w drogę.

irkrim rzucił okiem na pozostałe koboldy w sali tronowej, po czym wypowiedział głośno jedno słowo, na którego dźwięk większość obecnych ruszyła do wyjścia. Nie trzeba było być znawcą koboldziego języka, by szybko zrozumieć, co też zostało powiedziane. Z kolei, ci którzy taką zdolność posiedli usłyszeli proste stwierdzenie: Rozejść się!.
– Teraz możemy iść – rzekł we wspólnym do trójki swych gości, po czym ruszył ku wąskiemu tunelowi mieszczącemu się w głębi jaskini. Nie była to konstrukcja naturalna, przynajmniej nie w pełni, bowiem natrafiali na zwężania oraz poszerzenia, jak również odnogi. Z jednej z nich dobiegały jęki i dźwięki koboldziej mowy. Szli jednak dalej prowadzeni przez Kirkrima oraz dwóch jego strażników, którzy ruszyli wraz z nimi.

odróż tunelem nie należała do najwygodniejszych, głównie dlatego, że nie był on przystosowany do goszczenia tak dużych istot jak ludzie. Na całe szczęście jednak był na tyle wysoki, by nie trzeba było iść po kolanach, a jedynie ze zgiętymi plecami. Do tego był całkiem dobrze oświetlony z pomocą kryształów rzucających różnobarwne światło. Mijając je wyczuwali bijącą od nich prostą magię. Wreszcie korytarz zaczął się powiększać, aż ostatecznie płynnie zmienił się w kolejną jaskinię, czy może raczej komnatę, która przypominała coś w rodzaju laboratorium.

świetlał ją duży błękitny kryształ zawieszony na łańcuchu pod wysokim stropem. Lśnił lekko błękitnym światłem padającym na wypełnione kryształami, słojami oraz zwojami stoły. Tych zaś było kilka, każdy ustawiony tuż pod ścianą. Na tym najbliżej wejścia rozłożone były drobne kamienie szlachetne, trochę metalu, drewna oraz przeróżne sprzęty przeznaczone do ich obróbki, głównie dłuta i młoteczki. Na blacie naprzeciwko rozstawiono szklane oraz kryształowe flakony, buteleczki oraz misy, nad którymi zawieszono półki pełne różnego rodzaju składników alchemicznych. Ostatni ze stołów zawalony był papierzyskami, głównie pergaminowymi zwojami oraz luźnymi kartami, lecz był wśród nich również pojedynczy tom oznaczony czerwoną gwiazdą. Niemniej tym, co wzbudziło wśród gości największy podziw, zainteresowanie oraz lęk, był wyrysowany na podłodze skomplikowany, runiczny krąg. Zajmował on większość miejsca, a w równych odstępach wokół niego poustawiane były na stojakach kryształy, a w niektórych miejscach dostrzegalne były resztki po wypalonych świecach.

irkrim pewnym krokiem obszedł krąg, po czym zatrzymał się przy stole pełnym papierzysk. Odwrócił się i gestem poprosił ich by podeszli bliżej. Strażnicy zatrzymali się przy wejściu, lecz na tyle blisko nich, by w razie czego móc momentalnie doskoczyć i wbić ostrze w plecy. Kirkrim w międzyczasie odwrócił głowę w stronę kolejnego przejścia umieszczonego pomiędzy pomiędzy aparaturą alchemiczną, a stołem kryształami.

– Zikriku chodź – zawołał we wspólnym, a z przejścia po chwili wyszedł kobold odziany podobnie do kapłana, który był obecny na audiencji, lecz szaty miał bogatsze, z większą liczbą wyszytych run oraz lepiej barwione, gdyż były w kolorze niemal identyczne z symbolem noszonym na szyi. Pod względem wieku był zapewne rówieśnikiem Kirkrima, chociaż trudno to było stwierdzić w przypadku, kiedy łuski skutecznie utrudniają dopatrywanie się delikatnych rysów twarzy, albo pyska.

– Poznajcie Zikrika – wskazał na kapłana, który stanął obok niego. – arcykapłana Mysatii, boskiej opiekunki naszego plemienia.
– Nie będę owijał w bawełnę – Kirkrim stał się śmiertelnie poważny. – Korak przekazał mi wieści, że wyczuł od was jakąś dziwną, ale i potężną magię. Kiedy weszliście do sali tronowej ja również to wyczułem. Owa moc emanuje z kryształów na waszych rękach. Nie patrzcie na mnie, jak na kogoś, kto chce wykraść czyjeś sekrety. Splot, który emanuje z tych kryształów jest dziwny i niepokojący. Chcę wiedzieć, czy nie zagraża klanowi, albo jutrzejszej wyprawie. Żądam odpowiedzi z czym przychodzicie. Wybaczcie, ale nie jesteście kimś, kto mógłby w stanie dokonać czegoś takiego w dziedzinie magii.*

o opuszczeniu sali tronowej Torin był prowadzony przez Xoro. Kobold był młody, niemniej niemal wszystkie padające na niego spojrzenia były pełne szacunku, a te kierowane ku krasnoludowi z kolei nieufne, emanujące strachem, bądź wrogością. Atmosfera podczas przechadzki pomiędzy chatkami nie należała do najlepszych. Wreszcie oboje stanęli przed jednym z wejść, a Xoro odsłoniwszy zasłonę kosturem zaprosił krasnoluda do środka. Wewnątrz pachniało dymem, pieczonym mięsem oraz koboldem. “Izba” była dość przestronna, podłoga w części wyłożona skórami oraz drewnem. W na środku zaś płonęło palenisko, a dym uchodził przez umieszczony nad nim otwór w dachu. Na rożnie piekł się bliżej niezidentyfikowany kawał mięsiwa.
– Potrzebujecie czegoś? – kobold odezwał się we wspólnym, ale to jego głosu zdradzał niezbyt umiejętnie skrywaną niechęć pod skrywaną pod płaszczykiem niechęci.