– Na pewno coś tam już podejrzewają. W końcu ile można na kogoś napadać, nie oczekując, że ten ktoś w końcu odpowie siłą? - powiedziała Astine. - Chociaż to ryzyko przywołania czegoś innego mnie niepokoi… Wiem, że mówiłeś, że jest ono niewielkie, Moamie. ale mimo wszystko istnieje…
- Czy ktoś “z tamtej strony” może posiadać w ogóle informacje o takim niewielkim plemieniu? Bo ono jest niewielkie, tak? - Helena skierowała ostatnie pytanie do Dunina. Wydawało się, że mała niziołcza wioska powinna mieć sojusz z równie małym plemieniem, ale kto wie, skoro tamte eksploatowały kopalnię klejnotów. - Wiesz, ile liczy osobników… znaczy osób? - trochę ciężko było przestawić się na tego typu myślenie. Sojusze między rasami agresywnymi (przynajmiej bardziej niż ludzie), a mało agresywnymi zdarzały się jednak rzadko i w wyjątkowych okolicznościach. Gobliny, koboldy, orki i inne tego typu rasy nazywano raczej “stworzeniami”, “potworami”, “istotami”… “Osoba” kobolda była konceptem... osobliwym.
Krasnolud pokręcił głową.
- Wchodzenie w konszachty z diabłami, czy też demonami nigdy nie jest bezpieczne. To dwie strony tej samej monety. Zła. Jeśli więcej osób zechce skorzystać z tego sposobu, mogę sprawdzić jakie krótkotrwałe konsekwencje będzie miała nasza zgoda na sprowadzenie jakiegoś diabła z jego planu na nasz. Jednakże przepowiadanie przyszłości również jest zawodne. Niemal tak zawodne jak czary uniemożliwiające mówienia kłamstw. Jak zawodne one są sami byliście świadkami. Sam jestem przeciwny przywoływaniu diabłów, zbyt wiele może pójść nie po naszej myśli.
Torin zakończył z chrzęstem “wyłamując” sobie palce u dłoni.
- A to się czymś różni od przywoływania stworzenia na przykład do walki? - spytała Helena.
– Minimalizuję taką ewentualność poprzez skoncentrowanie się na konkretnym rodzaju istoty – wyjaśnił Astine.
– Doprawdy nie wiemy. Kiedy byłem w ich siedzibie widziałem niewiele, ale raczej nie sądzę, by było ich więcej niż kilka dziesiątek, licząc oczywiście z dziećmi. Niemniej przy tym jak dobrze prosperowały do tej pory można by się chyba pokusić o stwierdzenie, że możemy mieć do czynienia nawet z setką, jak nie więcej – Dunin spróbował odpowiedzieć na pytanie Heleny.
– Gadoidy – Moam pomógł znaleźć kobiecie inne słowo na koboldy. – Co zazwyczaj świadczy o posiadaniu licznego potomstwa celem maksymalizacji szans na przetrwanie jakiegokolwiek wychowanka. Klasyczna selekcja, prawo natury jak mawiają druidzi.
Shee’ra skinęła na to zdanie twierdząco głową. Niemniej co się tyczy zadawania pytań diabłom, czy jakiejkolwiek spoza naszego planu egzystencji jest o tyle kłopotliwe, iż bez poznania konkretnego imienia akt przywołania działa niezwykle losowo, przez co można trafić na taką istotę, która akurat nic na interesujący nas temat nie wie, bądź zwyczajnie nie chce się taką wiedzą podzielić. Szczególnie jest to kłopotliwe właśnie w przypadku istot ze sfer niższych tak lubujących się w nieszczerości i kłamstwie. Co do samego rytuału przywoływania to klasyczną jego formą jest stosowanie tak zwanego *spętania*. Rodzaju zaklęcia, które siłą przenosi istotę z jego planu egzystencji na inny i więzi na nim, aż ta nie wykona konkretnego zadania, bądź odpowie na pytanie. Niestety nie dysponuję, *jeszcze*, taką mocą, lecz w toku badań opracowałem autorską metodę przywoływania. Nie miejcie mi za złe, ale szczegóły pozostawię dla siebie.

Mimo, że kapłani też korzystali z pomocy przywołańców Helena była bardziej praktykiem niż teoretykiem i zgubiła się gdzieś w pierwszej połowie wypowiedzi maga. Poza tym “autorskie metody” nieprzyjemnie kojarzyły jej się z wybuchajacymi pracowniami. Nieco bezradnie spojrzała na krasnoluda, potem na resztę najemników i na niziołczego kapłana.
- Może jednak najpierw spróbujemy pojmać i przepytać jakiegoś kobolda? - zaproponowała niepewnie. Setka koboldów nie brzmiała optymistycznie. Z drugiej strony gdy odliczyć samice… znaczy kobiety, dzieci, starców… to bitewnych gadoidów mogło być ze dwadzieścia-trzydziesci może? Nadal było ich jednak więcej niż najemników.
Torin zaplótł ręce na piersi.
- Moje zdanie już znacie. Zdecydowany brak zgody na przywoływanie złych istot. To przypomina mi próbę wyleczenia przeziębienia kulą ognistą. Niewątpliwie nie będzie już pacjent cierpiał na przeziębienie, lecz też nic już nie będzie czuł.
Po tych słowach uśmiechnął się krzywo pod brodą.
– Zaprawdę niepotrzebne i przesadzone porównanie. Niemniej zawsze można spróbować z jakimiś istotami z planów wyższych, bądź jeszcze innych. Niemniej z moich licznych doświadczeń z nimi jasno wynika, iż ich stopień zainteresowania Pierwszym Planem Materialnym jest o wiele niższy, aniżeli ich odpowiedników ze sfer niższych. Zdecydowanie częściej wykazują zainteresowanie tym, co czyną ich bezpośredni przeciwnicy, czy to na ich rodzimych planach, czy też na tych, na których to prowadzone są zmagania konfliktu pomiędzy Tanar’ri, a Baatezu.
- Całkiem udane porównanie. Po co zwracać uwagę istot z niższych planów na nasze działania. Zwrócimy uwagę na nas i jeszcze włączą nas, w tą swoją odwieczną wojnę.
Torin za nic nie zaufałby półorkowi zwłaszcza takiemu, który nawołuje do przyzwania diabłów. “Czyżby Ten czarownik miał coś wspólnego z kłopotami z koboldami”. Krasnolud przestał się uśmiechać i przesunął w takie miejsce, z którego mógłby jednym ruchem kontrolować czarownika. Wiedział, że przewrócony nie będzie już taki groźny.

Moam skomentował słowa krasnoluda jedynie przewróceniem oczami i cichym westchnieniem. Krasnolud miał właśnie okazję poznać trochę historii wykraczającej daleko poza Toril, lecz jak zwykle sprowadzało się to do najzwyklejszego strachu przed czymś, czego się nie zna. Niestety, tak niewielu było otwartych na poznawanie tego, co sięga dalej, aniżeli czubek ich nosa, bądź długość ręki. Niemniej taka właśnie była wada wolnej woli. Możliwość podejmowania złych decyzji, a przynajmniej złych w rozumieniu Moama.
Czekając co powiedzą inni powiódł po nich wzrokiem.
- Jeśli mówisz, że to bezpieczne, to w porządku. W końcu jesteś w tym ekspertem, wiesz lepiej… - mruknęła niepewnie Astnine.
- Ja również zaufałbym twojej wiedzy - wtrącił się w stosownym momencie czarodziej. - Proponowana alternatywa mości Heleny niesie za sobą również podobne ryzyka. Paliwem do rozwoju jest ryzyko. Jeżeli Moam jest w stanie zapanować nad przywołaniem to ułatwi to nam zadanie. Niech nie przemawiają przez ciebie uprzedzenia, mości krasnoludzie. A nuż doświadczysz nowego oświecenia w trakcie tej podróży?
Ja na pewno skorzystam z obserwacji “autorskich” metod półorka, dodał już w myślach, jak to na praktyka i pragmatyka przystało.

Na twarzy Torina malowało się lekkie znudzenie, w końcu nie chodziło o kwestie zapłaty. Odchrząknął.
- Decydujcie się szybciej, czy zaufacie czarownikowi, który nie jest całkowicie pewien swoich mocy, a ze skutkami jego błędów być może przyjdzie się nam się zmierzyć, może i zginąć. Dzięki łaskawości wójta Duninna, zmierzyć się za dodatkową opłatą, bo zwalczania demonów czy też innych mieszkańców niższych planów nasza umowa nie dotyczyła. Czy też wolicie zrezygnować wątpliwej w jakości pomocy stworów niższych planów, które to nie mają żadnych powodów by nam pomagać, a jako zdradliwe i kłamliwe mogą nas okłamać lub zatajając ważne informacje wprowadzić w pułapkę. Decyzja zresztą i tak należy do wójta, bo cóż on zrobi, gdy sprowadzony nieumiejętnie diabeł wyrwie się na wolność i nas pozabija? Czy do jednego niebezpieczeństwa grożącego wiosce chcecie dołożyć kolejne?
- Niezbyt mi się to podoba. - Ivor poparł przedmówcę. - Proponowałby uciec się do bardziej tradycyjnych metod.

Moam znów pokręcił głową. Słowa krasnoluda definitywnie wskazywały na to, iż jedyne co wie na temat przyzywania to to, że od razu sprowadzani są władcy piekieł do niszczenia miast. Na sam zarzut niepewności mocy chciał już zareagować śmiechem, gdyż słowa te padły najprawdopodobniej z ust kogoś, kto magią dysponuje z boskiego nadania oraz łaski, a jak wiadomo bogowie są kapryśni, lecz powstrzymał się. Takie konflikty powinno rozwiązywać się w akademickiej dyskusji. Niestety krasnolud najwyraźniej nie zamierzał w takiej brać udziału. Kolejna stracona okazja, by wstąpić na drodze ku oświeceniu.
– Pytaliście, więc przedstawiłem swoje możliwości, jak również zaznaczyłem, iż nie jest wymaganym kontaktowanie się z planami niższymi – rzekł pełen spokoju, po czym zwrócił się do Heleny i Shee’ry. – Panie jakie mają w tej kwestii zdanie?
- Skoro do tej pory pańskie eksperymenty były bezpieczne dla wsi… - zaczęła ostrożnie Helena.- To chyba można spróbować. Ale ostateczna decyzja należy do pana Dunina, tak myślę. - jeden diablik to nie stado koboldów. Jeśli tu niczego się nie dowiedzą można spróbować schwytać jeńca. Moam zaś później mógł nie być tak skory do współpracy jak teraz.
-Podobnego zdania jestem. - przytaknęła Shee’ra
- O bezpieczeństwo wioski zawsze można zadbać poprzez oddalenie się od niej przed rozpoczętym rytuałem. Jeżeli mość Moan nie potrzebuje do tego swojego laboratorium - wtrącił się coraz bardziej zainteresowany Xhapion.
– Rozwiązaniem to pewnym jest, aczkolwiek skrajnie niepraktycznym. Mianowicie praktycznie niemożliwym jest, by na trawie stworzyć odpowiednio dokładny krąg przywoływania, co jest podstawowym zabezpieczeniem w takim rytuale. Do tego otwarte przestrzenie utrudniają koncentrację, jak również nie jest pożądanym, by przywołaniec mógł zorientować się w tym, gdzie się znalazł, co stanowi kolejne z zabezpieczeń. W skrócie: Przy obecnych środkach nie będzie bezpieczniejszego miejsca do przyzywania jak moja pracownia.
- Jeżeli tak uważasz to zaufam twojemu doświadczeniu - zgodził się mężczyzna, ponownie kłaniając głowę, żeby ukryć uśmiech. Takie rozwiązanie nawet bardziej mu pasowało.
- Panie Duninie? - Helena spojrzała na niziołka. Rozmowa utknęła w martwym punkcie, a on znał półorka najlepiej i wiedział, czy można mu zaufać.
- W gruncie rzeczy to pan Dunin powinien podjąć decyzję - powiedział Ivor. - To on jest odpowiedzialny za wioskę.
Helena słysząc słowa Ivora stłumiła uśmiech.
Dunin powiódł wzrokiem po wszystkich, by ostatecznie spojrzeć w oczy Moama.
– Jesteście pewni swych umiejętności?
– Przez te wszystkie lata, które tutaj jestem i prowadzę eksperymenty, ani razu moje badania nie stały się źródłem nieszczęścia. Wedle ustalonej na samym początku umowy – odpowiedział półork.
Kapłan jeszcze chwilę bił się z myślami, po czym wreszcie przemówił:
– Zrób to – w głosie niziołka nadal było dostrzegalne wahanie, lecz najwyraźniej postanowił zaufać doświadczeniu maga.
Moam skinął głową.
– Jakie konkretne informacje mam postarać się zdobyć? Odpowiedzi na konkretne pytania?
- To chyba zależy jak długo zaklęcie utrzyma przywołańca na tym planie... Czy u koboldów zmienił się przywódca. Czy rządzi nimi teraz inna rasa? Dlaczego atakują i nie chcą rozmawiać? Co można im zaoferować by nakłonić do zawarcia pokoju. Czy ich kopalnia łączy się z Podmrokiem lub innym miejscem? - Helena z grubsza podsumowała to, o czym mówił im Dunin. Ostatnie pytanie było ukłonem wobec krasnoluda, by go nieco udobruchać. - Torinie, mówiłeś, że przed rzuceniem zaklęcia możesz pomodlić się o przepowiednię. Na pewno to nie zaszkodzi. - uśmiechnęła się.
Krasnolud uśmiechnął się w odpowiedzi.
- Jak długo zajmą przygotowania kręgu ochronnego Moamie? Poproszę o wgląd w przyszłość, jak najbliżej faktycznego przywołania. W chwili obecnej zapewne odpowiedź byłaby, beż żadnego wpływu, bo pół dzwonu (godziny) wypadło by zapewne na czas przygotowań.
-Czy coś jeszcze zrobić możemy, żeby zminimalizować ryzyko i wspomóc ciebie Moamie? - zapytała druidka
– Przygotowanie doskonałego kręgu do rytuału zajmie mi około trzy godziny. Do tego chciałbym przestudiować uprzednio wyniki moich badań dotyczących istot z niższych planów. Myślę, że maksymalnie zajęłoby mi to około dwóch godzin, nie więcej, a zapewne mniej. Jeżeli nie macie nic przeciwko, to w chwili, kiedy zakończę przygotowania, przyślę do was Kiro, moją sowę. Przekażecie jej rezultat waszych objawień, a ona powtórzy je mnie. W kwestii samych pytań mam rozumieć, iż w pierwszej kolejności pragniecie informacji o tym, kto przewodzi koboldom oraz przyczynę ich zachowania? – rzekł, po czym zwrócił się do Shee’ry delikatnie się uśmiechając. – Modlić się. I nie przeszkadzać, kiedy już rozpocznę przygotowania.

ozmowa z półorkiem zakończyła się mniej więcej pomyślnie, lecz sam fakt, iż zamierzał on przyzwać diabła był co najmniej niepokojący, dla jednych bardziej, dla innych mniej. Dunin zdecydowanie należał do tych drugich, lecz ostatecznie postanowił zaryzykować. Ufał Moamowi, gdyż zawsze wywiązywał się z zawartych umów oraz nie ściągał kłopotów, a czasami pomagał nawet jakieś rozwiązać. Największe wątpliwości męczyły Torina, który nie zamierzał się z nimi kryć, czym zasiał kolejne ziarna niepewności w, i tak już silnie strapione, serce niziołka.

chwili, kiedy drzwi do chaty Moama zamknęły się podróżnicy zdali sobie sprawę z tego, iż zbliżało się popołudnie. Dunin, tak jak zaproponowała Elely, zaprosił ich na posiłek w swym domostwie. Przechodząc po raz kolejny przez wioskę dostrzegali subtelne zmiany zarówno w zachowaniu mieszkańców, jak przygotowania do powrotu do domostw z pól, czy zaganianie zwierząt do zagród. Zmianie uległo też coś jeszcze, coś mniej oczywistego. Nie byli do końca pewni cóż to mogło być, aczkolwiek wskazówkami stały się oczy. Oczy błyszczące iskierkami lęku, nadziei i niepewności zerkające to na nich, to na ciemny skraj lasu na horyzoncie.

ostrzegli Pamosa przenoszącego z miejsca na miejsce jakieś skrzynki, beczułki i inne tego typu przedmioty. Był nimi tak zaaferowany, iż nie zwrócił na nich najmniejszej uwagi. Oczywiście mogło być inaczej, zapewne tak właśnie było, lecz nie dawał nic po sobie poznać. Zbliżając się do domu Dunina dostrzegli Arvana, który równym krokiem zmierzał wzdłuż ściany lasu. W pewnym momencie zatrzymał się i wyciągnął miecz, lecz jego zaniepokojenie okazało się zbyteczne, gdyż z lasu wyszedł niziołek z zawieszonym na plecach łukiem i dwoma królikami w rękach. Kapłan porozmawiał z nim chwilę, po czym oboje ruszyli w swoje strony.
– To Sem Ritnog, jeden z naszych myśliwych. Odkąd koboldy zaczęły przypuszczać swoje ataki on jeden postanowił nadal zapuszczać się głębiej w las. Jest młody, ale strzelać z łuku i przemykać przez las potrafi najlepiej z nas wszystkich, nie licząc rzecz jasna Elely – Dunin uśmiechnął się delikatnie. – Nie pozwólmy jej czekać.

osiłek przygotowany przez Elely nie był być może wystawny, lecz smaczny i ciepły. Obejmował on świeże podpłomyki, chleb, gotowaną kiełbasę oraz kawał wędzonej szynki. Do tego na stole znalazło się oczywiście masło, czy konfitury, a wszystko dopełniały kufle z piwem o ziołowym aromacie. Do stołu zaprosiła ich rzecz jasna sama Elely, która zdjęła z siebie pancerz, a włosy uwolniła spod chusty i zaplotła w jeden grubszy warkocz. Ubrała się w czyste spodnie i koszulę w kolorze jesiennego klonu.
– Moam postanowił pomóc? – zagadnęła wyraźnie ciekawa, czy jej propozycja okazała się pomocna.
– Tak... – niziołek przerwał, by pociągnąć z kufla. – Chociaż nie jestem pewien, czy dobrze postąpiłem zgadzając się, by odprawił swój rytuał.
– Rytuał? Czyżby chciał kogoś sprowadzić z tych innych światów?
– Taak – Dunin wyraźnie zawahał się, lecz kiedy tylko spojrzał jej w oczy obawy opuściły go. – Przyzwie pomniejszego diabła, by rozmówić się z nim i wypytać na temat koboldów.
Oczy niziołki zrobiły się widocznie większe, oczywistym było, iż zaskoczył ją taki rozwój wypadków, lecz nie okazywała strachu.
– Nie spodziewałam się tego po nim… – przerwała zdając sobie sprawę, że zachowuje się nieuprzejmie wobec gości. – Przepraszam… Rzadko miewamy gości… a teraz ta cała sprawa z koboldami… przepraszam.

Ivor nie był zachwycony ideą przywołania jakiegoś stwora z kręgów piekielnych, ale zbytnio nie oponował. Nie było wiadomo, jak wygląda sytuacja z koboldami - ile ich jest, ilu może walczyć i tak dalej. Każda informacja, mogąca pomóc w rozwiązaniu tego problemu, była nie tyle na wagę złota, co (zapewne) na wagę zwycięstwa. I życia. A to ostatnie Ivor cenił sobie bardziej, niż złoto czy sławę. Trupowi na nic się przyda mieszek pełen złota czy też pomnik na rynku.

Pomysł z obiadem spodobał mu się dużo bardziej, szczególnie że podczas posiłku można było zebrać dodatkowe informacje - nie tyle o samych koboldach, co o miejscu, w jakim przebywają tudzież jak daleko w las mają zwyczaj się zapuszczać.

Torin ze smakiem zajadał się prostymi potrawami. W końcu to nie żarcie obozowe, lecz potrawy przygotowane przez niziołków, w dodatku umiejących gotować, w przeciwieństwie do większości drużyny.
- Wójcie, macie tutaj kuźnię? Bo widzicie mości Duninie, ja modlę się do Moradina wykonując ku jego chwale i z jego znakiem przedmioty mistrzowskie. Mogę to robić wszędzie, ale wygodniej czynić to w kuźni.
– Mamy, oczywiście. Niezbyt dużą, ale mamy. Zajmuje się nią Amtaron wraz ze swoim synem Kiomem, którego przyucza do zawodu. Znajdziecie go w północnej części wioski niedaleko składu Pamosa. Bez problemu rozpoznacie kuźnię po okazałym kominie i palenisku.
Torin ze smakiem zajadał się potrawami, lecz mając też inne cele, szybko zakończył posiłek.
- Wyślijcie do mnie kogoś, gdy Moam zakończy przygotowania. Zapewne będę w kuźni. Wójcie, gdzie dla nas wyznaczyliście lokum? A… jeszcze jedna sprawa. Gdzie mogę zostawić swojego Dracula... no, muła.
– Miejsce do spania przygotowaliśmy wam w naszej świetlicy, jak to zwykle czynimy, kiedy zdarzy się zawędrować do nas grupce podróżnych. Pamos w swej stajni powinien mieć dość miejsca, a jeżeli nie u niego, to bez problemu znajdzie się ktoś, kto będzie w stanie się nim zaopiekować, o to nie musicie się martwić.
- Pozwolę sobie was opuścić. Po tak sutym posiłku spacer dobrze mi zrobi. Poza tym Nevermore też chętnie rozprostował by skrzydła - Xhapion również powstał kłaniając się gospodyni za kunszt jej potraw i wychodząc na zewnątrz.