oobijana, upokorzona, z trawą i ziemią we włosach i na ubraniu, musiała wyglądać jak siedem nieszczęść. Na dodatek wszystkie mięśnie bolały ją przy najmniejszym ruchu, więc ucieczka w gęstwiny była dla Astine dość niemiłym doświadczeniem.
o, że tak naprawdę nic poważnego się jej nie stało, wcale nie pomagał na dotkliwe uczucie upokorzenia i wstydu, jakie teraz rozpalało jej serce. Ładnie zaczęła udowadnianie, że może podróżować bez opieki mistrza, nie ma co! Spodziewała się docinków ze strony reszty drużyny. Niewątpliwie zasłużonych swoją drogą. Jednak nic takiego się nie wydarzyło, było bowiem jeszcze gorzej.
ak się bowiem okazało, w czasie ucieczki Elely odłączyła się w jakiś sposób od reszty drużyny. Albo postanowiła uciekać na około, odciągając uwagę dzików od reszty, a może faktycznie przez przypadek i ona została uwięziona w jakiś sposób czarem Shee'ry? Chociaż w tę możliwość akurat wątpiła. Nieważne jaki był powód, tak czy siak trzeba było ją znaleźć jak najszybciej.
"Co żeś narobiła, dziewczyno... Co żeś narobiła..." – Myślała w kółko, ruszając za Heleną.

– Przepraszam, chyba narobiłam nam więcej kłopotów niż było to warte. – rzuciła, starając się wrócić do wypatrywania ewentualnych zagrożeń. – Następnym razem będę ostrożniejsza, przysięgam.

Atak odwrót to nie taktyka krasnoludów. Torin wiedział, że zawsze będzie biegał w takim samym tempie. Przez takie odwroty traci się tylko towarzyszy.
- Musimy wrócić, lecz teraz trzeba nam upolować te dziki. One weszły nam w drogę. Miały szanse nas ominąć. Przygotować broń strzelecką. Uzupełnimy zapasy o świeże mięso, a trochę się uwędzi.
Kapłan Moradina naciągnął kuszę i wprowadził korytko bełt. Ruszył odbijać niziołczą przewodniczkę.

Prawie się udało. Prawie. Shee'ra nie miała pojęcia co mogło się stać. Czyżby Elely została pochwycona przez roślinność? Ale jakim cudem? Przecież rzuciła czar dokładnie i przemyślanie. Lecz jeśli tak to mogła być w sporym niebezpieczeństwie.
Druidka westchnęła ciężko. Nie lubiła mordowania zwierząt, zwłaszcza matek karmiących młode. Jednak trzeba było wrócić, a tym razem z pewnąścią nie obejdzie się bez starcia.
Wszystko przez smarkulę, która uważała, że potrafi rozmawiać ze zwierzętami.
Shee'r była na nią zła do momentu kiedy spojrzała na Astine.
Dziewczyna dostała wystarczającą nauczkę i chyba sama zrozumiała swój błąd.

-Trzeba wrócić po Elely, jednak nie zamierzam bez powodu urządzać rzezi. To my wtargnęliśmy na teren dzików i zagroziliśmy ich bezpieczeństwu. - powiedziała ruszając przodem.

Szła ostrożnie, dokładnie rozglądając się na boki i wsłuchując w aurę natury. Szukała uczuć innych pełnych gniewu czy bólu czy strachu. Filtrowała sygnały jakie przyroda do niej słała.

Przekazała jeszcze Nazirowi polecenie, żeby biegnąc przodem w pewnej odległości szukał zapachu mastifa. Miał ją zawiadomić jeśli natknie się na znajomy trop.

– hee'ra ma rację – rzuciła Astine, odwracając się na chwilę do krasnoluda. Jeszcze trzęsła się trochę z szoku, choć starała się to ukryć. – To matka broniąca młode, a nie potwór mordujący ludzi… Sprowokowałam ją niepotrzebnie… Też byś mnie zaatakował, gdybyś myślał, że chcę zabić ci dziecko, przyznaj się. – Raz jeszcze się odwróciła, mrucząc cicho pod nosem. – Mielikko droga, co żem ja uczyniła?

Chcąc zająć ręce czymkolwiek, zaczęła nerwowo otrzepywać ubranie i włosy. Zaczęła też oddychać powoli i głęboko oraz blokować czarne myśli o losie Elely, aby się uspokoić. Nie była już przecież mała dziewczynką, takie zachowanie jej nie przystoi.

niknięcie Elely oraz widmo jej złego losu nie okazało się im być obojętne, to też uspokoiwszy oddechy i opanowawszy emocje ruszyli z powrotem. Wizja pochwycenia Elely przez czar druidki nie była nieprawdopodobna, lecz ta była pewna, iż skierowała swą magię celnie, ale czy było tak w rzeczywistości? Gęste krzewy oraz wywołane magią zamieszanie nie sprzyjały spostrzegawczości i dobrej pamięci, zwłaszcza kiedy walczy się o życie, nie ważne, czy o swoje, czy o cudze. Nie można było przy tym zapominać, iż Niziołka już samą swoją postawą oraz zaradnością pokazywała, że potrafi o siebie zadbać. Niemniej jeżeli rzeczywiście czarny scenariusz się ziścił i trafiła w pułapkę to jej los mógł być marny.

a samym czele grupy szła Shee’ra wraz z Heleną, a puszczony przodem Nazir miał zapewnić niezbędny rekonesans. W sukurs za nim wzleciał Nevermore. Kruk maga mógł się w tej chwili okazać niezwykle wartościowym sojusznikiem, gdyż w o wiele mniejszym stopniu, aniżeli pozostałym, dawała mu się we znaki gęsta roślinność, tak pod względem pola widzenia, jak i samej wędrówki. Zaraz za dwiema kobietami szedł Ivor wraz z Torinem, a stawkę zamykała Astine i Xhapion. Młodą łowczynię dręczyło poczucie winy za zaistniałą sytuację, lecz tylko od niej zależało czy oraz jak sobie z nią poradzi. Dozna ukojenia w polowaniu, czy może w modlitwie? A może ukoić jej duszę zdoła coś zgoła innego?

ozostawione podczas odwrotu ślady były wyraźne, zwłaszcza te pozostawione przez Torina odznaczały się głębokością. Podobnie do nich prezentowały się odcisku butów Xhapiona, który odznaczał się zarówno pokaźnym wzrostem, jak i niewielką gracją ruchów, co zdawała się jedynie potwierdzać sytuacja, kiedy to próbował pośpiesznie załadować swą kuszę.

ch zbliżaniu się do feralnego punktu nie towarzyszyły kwiki dzików, ani nic podobnego. Powszechnie jasnym się więc stało, iż zaklęcie utraciło już swą moc, a las powrócił do pierwotnego stanu, do melodii złożonej z szumu liści i świergotu ptaków. Ów fakt mógł zarówno wywoływać niepokój i czarne myśli pokroju tego, iż spóźnili się z pomocą, bądź całkowicie odwrotne, bowiem mogło już być po całej awanturze, a Elely zdołała umknąć. Tym, jak i wszelkim innym możliwym przemyśleniom położył kres Nazir, który wyłonił się spośród krzewów obok. Warknął coś do swej pani, a następnie obnażył kły i smagnął po nich językiem. Shee’ra zrozumiała, co ten chciał jej przekazać. Znalazł dziki i wyczuł krew.

szyscy niby jeden mąż poczęli stąpać najostrożniej, jak tylko potrafili i krok za krokiem zbliżać się do zwartej grupy krzewów. Ostrożnie i z wyczuciem weszła w nie Shee’ra, by rozeznać się, cóż kryje się za nimi. Lata spędzone w lasach oraz pośród tych, dla których dzikie ostępy są domem, zaowocowały tym, iż praktycznie bezszelestnie zatopiła się w gąszcz. Po chwili odsunęła przesłaniające jej widok liście i zobaczyła tę samą lochę, która zaatakowała Astine. Bok krwawił jej obficie, a rośliny wokół niej były skropione posoką. Wśród zabarwionego na karminowo mchu leżała złamana strzała o pomarańczowych lotkach.

rzewodniczka była niespokojna i poddenerwowana, niemniej nie zdradzała, by dosłyszała ich podejście, ani nie wyczuła ich zapachu. Być może to przez unoszący się zapach krwi, bądź po prostu ich zapach był nazbyt świeży i wszechobecny, by odkryć ponowne pojawienie się awanturników. Ziemia wokół lochy była wzruszona, a rośliny połamane, tak samo z resztą, jak i na większej połaci terenu, gdzie stali nim rzucili się do ucieczki. Niemniej nie dane jej było zobaczyć wszystkiego, gdyż część pola widzenia przysłaniał jej pień drzewa oraz inne gęste zarośla.

ymczasem do Xhapiona powrócił Nevermore i usiadł wyciągniętym przez maga ramieniu. Ten na pierwszy rzut oka dostrzegł, iż kruk ma coś do powiedzenia. Już zaczął otwierać dziób, by zacząć krakać nowiny...

Nie mogła dostrzec Elely, bo zarośla były zbyt gęste. Shee'ra potrząsnęła zniecierpliwiona głową i zaczęła szukać możliwości wspinaczki na drzewo, skąd miałaby lepszy widok.
Poprosiła Nazira, żeby wycofał się nie prowokując dziki zapachem.
Potem intonując słowa po druidzku, nałożyła na siebie czar * dzięki któremu będzie zwinniejsza. Następnie ostrożnie zaczęła się wspinać. Musiała dokładniej sprawdzić co na nich czekało za zaroślami.

--------------------
*Gracja kota