Emi:

Emi poczekała aż jej towarzysze się ustawią na swoich miejscach. Kiedy druga grupa była niemal gotowa, zeszła z wieży. Naturalnym krokiem zeszła po schodach i kiedy nikt na nią nie patrzył umknęła za namiot sypialny. Idąc najostrożniej jak mogła przedostała się na tyły namiotu alchemików. Okrążając go od strony ostrokołu przemknęła do środka. Mając w pamięci, że ci na górze chcieli podpalić namiot uznała, że lepiej będzie jak zacznie od rozlania oleju. Uznała, że większa szansa jest, że jak zacznie podrzynać gardła to się pozostali pobudzą. To był błąd. Gdy flaszka oleju już się kończyła, Emi zaczynało kręcić się w nosie od jego zapachu.
- Co tak śmierdzi… - usłyszała głos za plecami. Gdy się odwróciła, zauważyła podnoszącą się z łóżka asystentkę alchemiczki, w swej hobgoblińskiej formie - Co do cholery?! - szczurołaczka zapytała podniesionym głosem, widząc innego hobgoblina z butelką oleju w dłoni.
~ A żesz kurwa… ~ Emi nie używała wcześniej zbyt często oleju. Nie była podpalaczem. Nie przyszło jej do głowy, że może mieć tak silny zapach aby obudzić szczurołaczkę. No cóż, w takich chwilach nic tylko improwizować! Butelka z resztą oleju poleciała w asystentkę, obryzgując ją resztkami płynu. Ta warknęła głośno i ruszyła na dopplerkę, zmieniając się w hybrydę szczura i hobgoblina.
- Kolejny sabotaż! - krzyknęła, budząc pozostałych w namiocie.
Emi sięgnęła po ogień alchemiczny.
~ Witajcie ponownie koszmary ~ pomyślała odsuwając się i rzucając butelkę w alchemiczkę. Flaszka rozprysnęła się, zalewając hobgoblinkę płynnymi ogniem. Drobinki płomieni trafiły także na oblane olejem futro szczurołaka, zapalając je na chwilę, oraz na oblane przez Emi skrzynie - w ciągu sekund pożoga objęła wszystkie znajdujące się w namiocie zapasy. Dopplerka poczuła, jak ogień liże jej plecy. Rozbudzone krzykiem i światłem hobgobliny zerwały się z hamaków i wybiegły na zewnątrz.
- PALI SIĘ! - wrzasnął któryś z nich. Emi nie mogła jednak sobie pozwolić na rozproszenie, bo szczurołaczka rzuciła się na nią. Zwinnie uniknęła ciosów i kątem oka dostrzegła, że alchemiczce udało się ugasić płomienie. Zaklęła pod nosem. Nie ma takich, płoń! Druga butelka poleciała w hobgoblinkę obryzgując ją i lykantropkę ogniem. Zaskwierczało. Emi uśmiechnęła się pod nosem. Tak jak by to zrobiła Vixen widząc ból u przeciwnika. Próbując się wycofać została jednak odgrodzona od wyjścia. Fukając z poiytowania wyciągnęła sztylety i po prostu zrobiła sobie przejście w płachcie namiotu uciekając na zewnątrz.

“Grupa uderzeniowa” czekała w napięciu na powrót Kharricka, oddzielona od obozu hobgoblinów jedynie gęstymi cierniowymi zaroślami. Nagle, czułe zmysły Jace’a wychwyciły jakiś krzyk dochodzący ze strony obozowiska. Zdążył jedynie spojrzeć na Sulima, który także musiał to usłyszeć, gdy fragment nieba za krzakami pojaśniał nieco, a wszyscy już usłyszeli kolejne krzyki w goblińskim.
- Pali się! -


Grupa uderzeniowa:

Mikel wyrwał się pierwszy ścieżką do miejsca gdzie przetrzymywani byli jeńcy. Poranił się jednocześnie o wszechobecne ciernie - o dziwo, gąszcz roślin wydawał się go w ogóle nie spowalniać.
Sulim stworzy dla reszty przejście w krzakach. Grupa uderzeniowa wbiegła na teren obozu. Zobaczyli że namiot alchemika pali się w najlepsze - wybiegło z niego właśnie kilku hobgoblinów. To oni pewnie narobili tego rabanu. Przez ścianę namiotu wycinając sobie wyjście nożem, wypadł kolejny hobos.
Ćmiło i jedyne źródło światła odchodziło od ogniska … i ognia trawiącego namiot.

W namiocie jeńców:
Mikel wszedł do namiotu i zabrał się za uwalnianie więźniów. A dokładniej uwolnił jednego i podał mu nóż by ten uwolnił pozostałych.
-Czas stąd pryskać. W plecaku jest broń i mikstury lecznicze. Musimy jeszcze stąd się wydostać. - Powiedział zostawiając im magiczną torbę z bronią i wyposażeniem.
- A jednak skurwysyny nie robiły nam nadziei dla zabawy, dziękuję! - wychudzony mężczyzna z zapałem zabrał się do przecinania więzów pozostałym. Kilku więźniów było także miało na sobie znacznie cięższe pęta, a także połamane palce - uciekną, ale do walki nadawać się nie będą.

Reszta:
Widząc prawie tuzin osób wychodzących z nieprzebytych zarośli, ciężko opancerzony hobgoblin zamarł z szeroko rozwartą szczęką, ale szybko się zreflektował. Uderzył mieczem o tarczę, wrzeszcząc - Intruzi przy zagrodzie! - i zaszarżował na Irvana. Jego cięcie o włos minęło szyję półorka.
Jace rzucał już swoje czary na worgi.
Laura patrzy na drugą stronie obozu. Ognisko i zielono i szaroskórych otaczających go. Czarownica wykastowała zaklęcie i posłała siatkę lepkiej pajęczyny w stronę ogniska.
- To ich trochę spowolni. - Mruknęła pod nosem.

Pajęczyna oplątała całą grupę hobgoblinów, ale momentalnie zajęła się ogniem z ogniska. Płomienie poparzyły parzyły dwa hobgobliny po prostu stojących na pajęczynie, a wszyscy pozostali przykleili się mocno do sieci. Oni też będą ofiarami płomieni niech tylko zaczekają.
Walka się rozpoczęła, hobgobliny szybko odnajdywały się w sytuacji i chwytały za broń.
Jeden najbliżej płonącego namiotu wskazał na zmienioną w hobosa Emi, krzycząc - Zdrajca, dorwać go! ŻYWEGO! - Emi czuje na sobie jego świdrujący wzrok, sprawiający, że lekko kręci jej się w głowie.
Po tych słowach dziwny, zakolczykowany hobgoblin skupia się na chwilę i ciska identyczną siecią do tej stworzonej przez Laurę w grupę, która wybiegła z zarośli. Podczas gdy Laura, Jace, Irvan i Torve zostali pochwyceni, Rufus uciekł poza obszar sieci atakując wilka goblinów. Wziął potężny zamach i zatopił ostrze widmowego topora w biodrze zwierzęcia te zawyło z bólu. Sam półork też oberwał od nieprzyjaciela ale chwile później poczuł magiczną energie która powiększyła go do olbrzymich rozmiarów. To magia Shagariego który postanowił, dosłownie, zwiększyć ich szanse w walce.

Emi w tym czasie przeżywała trudne chwile z bardzo złymi na nią goblinami atakującymi ją całą grupą. Trzymała się dzielnie i udawało jej się unikać części ciosów, niestety nie wszystkich.
- To jest obóz karny, a nie wojenny! Głupcy słuchają Scarviniousa- Wykszyczała Emi, przemykając, zwinnie unikając ciosów, po czym szybkim ruchem dźga dziwnego hobgoblina, raniąc go mocno.

Gblin atakujący ze zwierzętami wrzeszczy piskliwie-chrapliwym głosem. - Wy zostawić Kadu! - i biegnie zaatakować Vitalego. Goblin odbija się od grzbietu wilka i z obrotu kopie zaskoczonego Vitalego prosto w skroń. Uderzenie nie było bardzo mocne, ale mimo to wojownik pada bez przytomności na ziemię.

Goblin który wybiegł z innego namiotu krzyknął - Łucznicy! - i popędził w stronę schodów by dotrzeć do łuczników którzy prowadzili ostrzał obozu z podwyższenia, wraz z Vanem. Ten rzucił jedną z przygotowanych bomb w grupę stojących koło siebie przeciwników. Rzucona wyjątkowo celnie jak na taką odległość bomba wybucha z hukiem, raniąc mocno cel, a także obryzgując płomieniami stojące obok stwory.

Mikel w namiocie więźniów:
-Jak uwolnicie i uzbroicie się kto może to dopiero wtedy wyjdźcie z namiotu. Zawołajcie "Mikel", a ja wam dam znać którędy biec do wyjścia i czy już można to robić. Jeśli ktoś zdecyduje się na walkę, to łatwo będzie mnie znaleźć. - po tych słowach wojownik sięgnął po przygotowaną wcześniej miksturę i wypił magiczną miksturę.
Wojownik zaczął od razu rosnąc zamieniając się w olbrzyma.


Reszta
Wojownik który podniósł alarm próbował zranić Laure ale tej dzięki magicznej zbroi nic się nie stało.
Jace użył ognia alchemicznego żeby oswobodzić siebie, Laurę i Irvana. ~ Uwolnię nas, ale może być gorąco ~ odezwał się w głowach towarzyszy Jace. ~ Lauro, uważaj na włosy ~ Sieć zapaliła się a płomienie błyskawicznie rozprzestrzeniły się, parząc lekko trójkę uwięzionych. Laura posłała na atakującego ją wojownika złe spojrzenie przeklinając jego kolejne ataki pechem.

Walka trwała obie strony obrywały i zadawały rany, choć wydawało się, że Żelazne Kły są silniejsze. Może trzeba się było lepiej przygotować, może zasadzka była zbyt prosta.
Na polu walki pojawił się dowódca, wyszedł z namiotu z wyciągniętym krótkim łukiem i od razu strzela do wiedźmy, ale niecelnie - Zabić magów! - wrzeszczy, przejmując dowodzenie.

Sulim uniósł ręce w górę a po chwili drzewo stojące na środku obozu zwiadowców ożyło. Jedna z gałęzi wystrzeliwuje w hobgoblina, łapie go i odciąga od Rufusa

Półork skupia się przez chwilę (unikając ataku okazyjnego wilka), po czym z rykiem rzuca na uchwyconego przez drzewo wojownika. Hobgoblin, który nie zdążył założyć swojego ciężkiego pancerza, nie miał najmniejszych szans - ostrze widmowego topora jednym ruchem rozcięło go na dwie połowy, obryzgując Rufusa i pień drzewa obok fontanną posoki.

Shagari przeklina jednego z goblińskich wilków przekleństwem ‘snu’. Wilk momentalnie zasypia pod spojrzeniem mężczyzny koło nieprzytomnego Vitalego.

Łucznicy:
Po salwie ostrzału postanowili się wycofać utrudniając przeciwnikowi ostrzał ‘zwrotny’. Szykowali się tym na konfrontacje z małą grupą przeciwników którzy rzucili się do schodów by dotrzeć do łuczników.

Obóz:
Emi bez wysiłku uniknęła ataków i umknęła za namiot alchemiczki.
W tym czasie ostrze Irvana odbija się od zbroi hobgoblina - Może jakaś pomoc?! - wrzeszczy półork, rozeźliony.
Goblin opiekujący się zwierzętami widząc powalonego wilka wrzeszczy wściekle - KAAADUU! - i rzuca się z gołymi łapami na Psotnika, ale ledwie robi mu jakąkolwiek krzywdę.
Alchemiczna hobgoblinów podbiegła bliżej ciżby walczących i cisnęła w nich bombą alchemiczną celując w Torvego. Bomba trafia drwala, zadając mu potężne obrażenia i powalając. Wszyscy dookoła niego zostali obryzgani oplątującymi, płonącymi wiciami.
Z namiotu dowódcy wybiegła kapłanka i rzuca czar, wznosząc do góry symbol Hadregasha, boga goblinoidów. Koło Jace’a pojawił się korbacz utkany z (nie)czystej mocy, który sam z siebie zamachuje się na psionika. Mężczyzna jednak unika ciosu, jakby spodziewał się, skąd nadejdzie.

Trudno było powiedzieć która strona miała przewagę, mimo trupów po stronie Żelaznych Kłów nie wyglądało by ponieśli jakieś ważne straty które zwiększyłyby ich szanse na wygraną tej potyczki.
Choć to był dopiero początek.

Walka rozgorzała na dobre. Mikel, zręcznie unikał strzał i ostrzy otaczających go hobgoblinów, a także oplatających wszystko pnączy, znajdując nawet chwilę, by odgryźć się przeciwnikom za zaledwie jeden celny cios w ramię. Jego ostrza bezlitośnie cięły, pozbawiając życia kolejnego żołnierza Kłów – jednak wciąż było ich wielu, a on był daleko od towarzyszy. Rozglądając się za następnym celem, napotkał wzrok wychudzonego hobgoblina o twarzy pokrytej kolczykami. Emi nazwała go czaromiotem, i chyba była bliska prawdy. Samo spojrzenie wystarczyło, by Mikel poczuł, jak zaczyna mu się kręcić w głowie. Świat zaczął się chwiać, ciężko mu było zebrać jakiekolwiek myśli, poza jedną: ZABIĆ VITALEGO!

W tym czasie Jace przejął koordynację ataku. Jego pewność siebie podminowana przez wcześniejsze dyskusje i jawne zarzuty Mikela wzięła górę w obliczu zagrożenia z jakim się mierzyli. Nieskoordynowane ataki świadczyły dobitnie, że nie można liczyć na doświadczenie phaendarczyków. Trzeba było przejąć kontrolę i skoordynować atak. ~ Rozbiegnijcie się, żeby nie stać w grupie! ~ krzyknął mentalnie Jace. Czar magicznej ciszy mógł uniemożliwić im komunikację i czarowanie, ale on nie potrzebował krzyczeć. Mógł uśpić czujność przeciwnika, nie spodziewającego się koordynacji, ani czarowania ze strefy ciszy. ~ Uważajcie na bomby alchemika. Torve i Psotnik zajmijcie się wilkami, potem wspomóżcie Mikela. Diethard - dołącz do Irvana i Rufusa. Laura… ~ zawahał się na moment, widząc, jak wiedźma zostaje raniona przez zakutego w ciężką zbroję hobgoblina, którego sejmitar przebił się przez magiczny pancerz ~ …uciekaj w kierunku krzaków, przegrupuj się i dołącz do Mikela. Ja zajmę czymś Scarviniousa. ~
~Sam se uciekaj w krzaki! ~ nadeszła szybka odpowiedź ~Shagari leży, potrzebuje pomocy. ~
Psionik westchnął nie mając czasu na kłótnie. ~ Odwrócę jego uwagę, uciekaj! ~ odpowiedział tylko, choć wiedźma odczuła mentalne westchnienie. Ruszył w kierunku krawędzi obozu z łatwością unikając zbyt wolnego i przewidywalnego ataku ciężkozbrojnego przeciwnika. Odwrócił się jeszcze i uśmiechnął widząc jak Laura oddala się nie niepokojona w stronę ciemnoskórego wiedźmiarza. Sam skupił się ponownie na Scarviniousie, ponownie mieszając w jego percepcji i zmuszając go do zaatakowania swoich podwładnych. Potężny bugbear rozejrzał się i zauważywszy nieopancerzonego żołnierza, który ruszył mu na pomoc, skoczył na niego. Kilka cięć dosłownie rozerwało hobgoblina na strzępy – ten pokaz biegłości w broni nie nastawiał pozytywnie. Co prawda jeden przeciwnik mniej, ale co, jeśli dowódca zwiadowców wyrwie się spod zaklęcia Jace’a? Diethard nie zważał jednak na niebezpieczeństwo, z niesłyszalnym bojowym okrzykiem szarżując i zatapiając topór w boku Scarviniousa.

Rufus wykorzystał sztuczkę jaką kilka dni wcześniej Jace pokonał go w siłowaniu się na rękę, sięgając po niedostępne wcześniej rezerwy siły. Momentalnie poczuł jak adrenalina pulsuje w żyłach napędzając go do działania.
- ZDYCHAJ WRESZCIE! - zaryczał wkładając w atak dodatkowo wykrzesaną siłę. Potężny cios z hukiem rozbił zbroję hobgoblina, który atakował Laurę, i przeciął kręgosłup, zabijając go na miejscu.Dysząc ciężko, półork nie krył radości. - JACE! IRVAN! WIDZIELIŚCIE TO? - krzyczał z radości, ale w sferze ciszy nikt nie mógł go usłyszeć. Nie mając przy sobie dotychczasowego przeciwnika, Irvan szybkim ruchem sięgnął po jeden ze swoich oszczepów i cisnął nim w dowódcę hobgoblinów, ale pocisk zamiast tego wleciał prosto do namiotu, wbijając się w coś z głuchym stukiem.

Wolna od bezpośredniego zagrożenia Laura dobiegła do nieprzytomnego ucznia, z przerażeniem obserwując strumień krwi tryskający z miejsca, w którym niedawno była dłoń Shagariego. Nie zważając na posokę i szalejącą dookoła bitwę, przyklękła przy nim i wezwała swoje moce, błyskawicznie zasklepiając kikut. Przybysz z Mwangi otworzył oczy i spojrzał na dziewczynę w niemym podziękowaniu, po czym podniósł się chwiejnie, kierując swe złe spojrzenie na Scarviniousa i sprawiając, że ten przez kilka chwil miał nie zważać na parowanie ciosów. Laura zaś w ostatnim momencie uchyliła się przed strzałą śmigającą jej tuż nad głową, by zaledwie sekundę później zostać trafioną w bok oszczepem ciśniętym przez jednego z bugbearów. Wiedźma padła nieprzytomna tuż obok miejsca, w którym przed chwilą leżał Shagari.

W tym czasie koło wilczej zagrody wyczerpany po wybuchu szału Torve bezskutecznie próbował trafić kolejnego wilka, ale wyręczyło go w tym kontrolowane przez Sulima drzewo. Jedna z gałęzi poderwała zwierzę w powietrze i z mocą cisnęła nim o ziemię, gruchocząc kości. Krasnoludzki druid ruszył do przodu, by zmusić przywołane pnącza do zaciśnięcia się mocniej wokół kończyn hobgoblińskiego maga. Mijając masakrowanego właśnie przez Psotnika worga, nadział się na jego szczęki, które szczęśliwie nie powstrzymały go przed dalszym działaniem. Odzyskawszy przytomność, Vitale zerwał się na nogi, dobijając ranną bestię.

Stojący przy krawędzi wąwozu łucznicy, osłaniani przed atakiem bugbearów przez Yana i Eldę, oddali salwę w stronę walczących. Niestety jedynie Klara była w stanie trafić wrogą kapłankę, ledwie przebijając jej pancerz. Wspinający się po schodach goblinoid, ostatni żywy po wybuchowych atakach Vane’a, rzucił się desperacko na Eldę, trafiając ją mocnym ciosem morgenszterna. Zaraz potem Yan zemścił się za atak na towarzyszkę, szybkim cięciem rozrywając mu gardło i pozwalając wilczycy na dołączenie do walki na dole. Kapłanka ledwie zdążyła uleczyć część swoich ran, gdy została zagoniona przez Eldę w róg pod schodami.

Krwawiący z wielu ran po sztyletach hobgoblin próbował dobić niewiele lepiej trzymającą się Emi, ale mimo zmęczenia dopplerka bez problemu uniknęła niezdarnego ataku, a gdy jej przeciwnik padł nieprzytomny, przyjrzała się dobrze jego twarzy. Chwilę później zza namiotu wybiegł ten właśnie hobgoblin, momentalnie grzęznąc w pnączach.
- Szag! Cel zabezpieczony, pomóż mi - odezwał się do alchemiczki szarpiąc się z roślinami i po chwili wyślizgując się z ich objęć.
- Spierdalaj! To wy robicie za ochronę! - odwarknęła hobgoblinka, posyłając kolejną wybuchową mieszankę w ciżbę walczących. Celnie rzucona bomba po raz kolejny powaliła drwala, raniąc także kilku jego towarzyszy. Zaraz potem, w myśl zasady „Kto mieczem wojuje…”, na piersi alchemiczki rozprysnęła się podobna bomba, ciśnięta wysokim lobem przez Vane’a, który wyraźnie odkrywał w sobie nowe talenty. W tym czasie jej asystentka, póki co ignorowana przez walczących, przedzierała się przez wijące pnącza, wyraźnie kierując się w stronę głównego wyjścia z obozu.

***

Hobgoblińscy łucznicy, kilka chwil wcześniej przerażający swoją celnością, pod wpływem przyzwanych przez Sulima pnączy stracili większość swej skuteczności. Żadna z wystrzelonych przez nich strzał nie dosięgła swojego celu, nawet kiedy był nim pozornie nieopancerzony Shagari. Nawet ten dziwny, zakolczykowany hobgoblin nie jest w stanie ponownie użyć swojej magii, mocno trzymany przez rośliny.

Kierowany złowrogą magią Mikel zignorował swoich dotychczasowych oponentów, dając im okazję do trafienia go w plecy, i ruszył na niespodziewającego się ataku z tej strony Vitalego. Jedno uderzenie wystarczyło, by posłać wojownika z powrotem na zlaną posoką ziemię. Zaraz po tym na Mikela ruszył jeden z bugbearów, nie doceniając jednak zasięgu chłopaka, który odzyskiwał już jasność myślenia. Zanim dotarł na wyciągnięcie ręki, został cięty potężnie przez pierś, przez co jego atak nie trafił.

- LAURA! - krzyknął Jace widząc, jak wiedźma pada bez życia, ale nikt go nie mógł usłyszeć przez strefę ciszy. ~ Rufus, ulecz ją! ~ wydał polecenie. Ta chwila wystarczyła, żeby olbrzymi postrach wyrwał się spod mentalnej kontroli psionika. Jace poczuł kropelki potu na plecach gdy pomyślał o zniszczeniach, jakie może poczynić dowódca hobgoblinów, jednak nie poddawał się. Nadludzkim wręcz wysiłkiem skupił się ponownie łamiąc mury obronne prymitywnego umysłu. Stąpnął ze zmęczenia, jednak nikt nie był w stanie usłyszeć jęków wysiłku w wytworzonej magicznie strefie ciszy. Udało mu się otrzymać kontrolę, choć czuł, że zbliża się do granicy swoich możliwości.
~ Pospieszcie się z czaromiotami, nie wiem jak długo go będę w stanie kontrolować ~
Jakby na potwierdzenie jego mentalnej wiadomości, Scarvinious wzorem Mikela zignorował zagrażających mu Rufusa i Dietharda i popędził na jednego z łuczników, nie zważając na rany, jakie zadali mu wojownicy. Dopadając swój cel, zadał mu potężny cios, niewystarczający jednak, by go powalić.
~ Diethard, Irvan, odetnijcie mu drogę od klifu i schodów ~ poinstruował wojowników Jace. ~ Rufus, zajmij sie Laurą, a potem złapcie go w kleszcze. ~
Słuchając polecenia psionika, Irvan cisnął niecelnie oszczepem i pognał w stronę Scarviniousa, a zaraz za nim Diethard, zatrzymując się przy namiocie sypianym. Rufus zaś wyciągnął miksturę leczniczą i wlał ją w gardło nieprzytomnej Laurze. Wiedźma zakrztusiła się i rozkaszlała, odzyskując przytomność – wciąż była ledwo żywa, ale przynajmniej mogła działać. Nie do końca świadoma, pozwoliła Shagariemu zabrać zawieszoną u pasa różdżkę leczniczą, którą ten wykorzystał do zasklepienia ran Vitalego. Wojownik nie otworzył oczu, ale przynajmniej mieli pewność, że nie wykrwawi się bez niczyjej pomocy.

Wiedząc, że jego zaklęcie dobiega już końca, Sulim skupił całą swoją uwagę na hobgoblinie, który zaklął Mikela. Pnącza i korzenie oplotły jego ciało niczym roślinną mumię, a następnie ścisnęły, aż mimo bitewnego zgiełku dało się usłyszeć chrzęst gruchotanych i łamanych kości. Po chwili czar przestał działać, a na ziemię upadło bezwładne, zmiażdżone ciało.

Alchemiczka ledwie zdążyła otrząsnąć się po wybuchu bomby Vane’a, gdy w bark trafiła ją wystrzelona przez Klarę strzała, a zaraz po niej nad głową świsnęła ta od Tezzereta. Hobgoblinka odwróciła się do stojącego za nią zbrojnego, by rozkazać mu ją bronić, jednak zamiast odpowiedzi i wykonania polecenia otrzymała jedynie ostrze sztyletu, które z chirurgiczną precyzją przecięło jej gardło. Kiedy padała na ziemię, topiąc się we własnej krwi, na jej szarej twarzy malował się wyraz ogromnego zdumienia. Niewiele mniej zdumiony był Erik, widząc zdradę w szeregach wroga. Nie zastanawiał się jednak nad tym długo, biorąc sobie na cel jednego z łuczników, i trafiając go bełtem w ramię. Raniony hobgoblin nie zdążył odpłacić się traperowi, gdyż bomba rzucona przez mającego wyjątkową passę Vane'a zwaliła go z nóg, parząc przy okazji jego towarzysza.

Atakowana przez wilczycę kapłanka rozpoczęła kolejną inkantację, nic sobie nie robiąc z wilczych szczęk zaciskających się na nogawicach jej zbroi. Gdy tylko ją ukończyła, jej dłoń otoczyła mroczna poświata negatywnej energii - dotknięcie wystarczyło, by Elda zaskomlała głośno z bólu. Słysząc to Yan szaleńczym ruchem przesadził barierkę schodów i skoczył na kapłankę, ta jednak w ostatnim momencie zasłoniła się tarczą, przez co Beleren odbił się, nie robiąc jej żadnej krzywdy. Przetoczywszy się, zerwał na nogi, gotów do walki ramię w ramię z wilczycą, której kolejne ugryzienie zostało zatrzymane przez mocny pancerz.

Przewaga liczebności i doświadczenia Kłów powoli zaczynała ulegać nietypowym umiejętnościom i czystej determinacji phaendarczyków. Z pewnością hobgobliny nie spodziewały się, że zamiast grupki zlęknionych uciekinierów, potrafiącej poradzić sobie co najwyżej z samotnym patrolem, zostaną zaatakowani przez regularny oddział partyzantów, mimo nieudanej zasadzki nie tylko broniący się dzielnie, ale wręcz przechylający szalę zwycięstwa na swoją stronę. Jednak na świętowanie wygranej było zdecydowanie za wcześniej - kilku atakujących leżało bez przytomności, Kłów pozostała prawie połowa, a Jace wiedział, jeszcze kilka sekund i straci kontrolę nad Scarviniousem, który wyglądał na przerażająco skutecznego wojownika. Nie było sposób przewidzieć, jak dalej potoczy się ta bitwa…

Mikel nie był zachwycony dotychczasowym przebiegiem walki. Kilka głupich błędów popełnionych na samym początku nawarstwiało się w trakcie starcia i mimo, że teraz wydawało się, że w końcu kontrolują sytuację, byli zdecydowanie zbyt blisko porażki, by coś takiego mogło się jeszcze powtórzyć. Jednak to nie był jeszcze czas na rozmyślania i wnioski. W tym momencie wojownik starał się zatrzymać uciekającego wroga. Działał błyskawicznie, jedną ręką przewracając szczurołaka, a drugą przebijając i zabijając pobliskiego hobgoblina.
Próbowała się podnieść, co skutkowało dwoma kolejnymi ciosami od Sulima i Mikela, po czym uciekła przez ostrokół, klucząc po zdawałoby się losowej trasie.

Sulim, nie chcąc dać jej uciec po raz kolejny przywołał na pomoc pnącza, które zaczęły wyrastać w okolicy. Odgłosy bitwy zostały zagłuszone przez szereg min, które wybuchały naruszone przez wijące się rośliny. Szczurołaczka nie dała się oplątać, ale nie zdążyła uskoczyć przed wybuchającą obok miną, która parzy ją dotkliwie.
- Ratujcie pozostałych, Sulim i Psotniczek nie pozwolą temu paskudztwu uciec!- krzyczknął krasnolud, ruszając w stronę wroga z magicznym młotem w dłoni. Psotnik, pogoniony przez druida, popędził do ataku, w końcu gryząc mocno hobgoblinkę, która ledwie stała na nogach, a zapędzona w kozi róg i wykończona atakami, w desperackim geście dźgęła Psotnika, rozcinając mu tętnicę, po czym sama padła nieprzytomna. Na szczęście druid był tuż za nim i szybko udało mu się ustabilizować przyjaciela.
- Już po niej! Sulim zaraz do was biegnie! - - zawołał.


Na drugim końcu obozu Laura z morderczą furią w oczach skupiła się na irytującej kapłance. Kula z czystego cienia pojawiła się tam, gdzie stał cel, jednak tej udało się uniknąć obrażeń.


Scarvinious zbliżył się do Rufusa, jednocześnie zasypując Irvana serią szybkich ciosów. Widać, że mimo odczuwanego bólu i licznych poważnych ran, bugbear wciąż był niebezpiecznym przeciwnikiem. Rufus, rozwścieczony widokiem ranionego brata, zatakował z całej siły, ale niestety zabrakło mu celności i atak ledwie otarł się o zbroję dowódcy.
Irvan ostatkiem sił, zignorowany już przez Scarviniousa, zadał mu ostateczny cios, wbijając miecz prosto w kręgosłup. Po tym uderzeniu półork padł bez życia na ziemię
Kapłanka krzyknęła przeraźliwie, widząc padającego dowódcę, po czym pobiegła w jego stronę, wyciągając przed siebie symbol Hadregasha unikając po drodze ciosu Klary i nie dając się trafić strzałem Erika. Fala negatywnej energii rozlała się od niej po wszystkich w okolicy, powalając część z pheandarczyków, w tym Laurę, co natychmiast spostrzegł jej bliźniak.

Nagle wszyscy zaczęli biec. Tez, Kharrick starali się dołączyć do walczących, Vane ruszył do powalonych z medykamentami, a Mikel ku siostrze.
-Laura! - w głosie wojownika po raz pierwszy słychać było przerażenie.
Jace, widząc, co się stało z wiedźmą, zacisnął zęby i niewidzialna siła wyrwała kapłance jej tarczę, która poleciała prosto w jego ręce. Rufus skorzystał z okazji, doskoczył do przeciwniczki i ciął ją potężnie. Klara i Tezzereth nie potrafili przebić się przez zasłonę hobgoblinki, ale sytuację uratowała Emi. Przebiegając sprintem przez prawie całą szerokość obozu, Kharrick dopadł do kapłanki, przez którą wielu jego towarzyszy wyglądało już na straconych, i nie bacząc na swoje bezpieczeństwo, skoczył na nią, wbijając sztylet prosto pod osłonę szyi, przebijając aortę. Krew trysnęła zarówno z rany, jak i z ust pokonanej, a ta upadła pod ciężarem wściekłego złodzieja.

Mikel akurat zdążył dobiec do Laury i właśnie wlewał jej do gardła miksturę leczącą.
-Siostra! Nie rób mi tego… Wracaj do mnie natychmiast! - głos mu się łamał, a oczy szkliły.
Laura odkaszlnęła kiedy odrobina mikstury wpadła nie do tej rurki w gardle co trzeba.
- Nie ...khe khe...mów ...khe mi ...co khe mam robić. - Odpowiedziała cicho, choć było widać jak mikstura robi swoje. Wiedźma otworzyła oczy i zapytała spokojnie. - Już po? Wygraliśmy?
-Tak! Wygraliśmy!- do wojownika ta informacja dotarła dopiero w chwili, kiedy przekazywał ją bliźniaczce. Chwycił Laurę w ramiona i przytulił ją mocno. -Tak się o Ciebie bałem, nie powinienem był Cię zostawiać…
Wiedźma odwzajemniła uścisk. - Zdążyłeś to najważniejsze. - Pocieszyła go choć sama miała wilgotne oczy. Ze strachu, który kiedy adrenalina w końcu opadała, wkradł się na pierwszy plan. Kiedy tak trwali w uścisku, Laura sięgnęła do magii i rzuciła dwa małe wiedźmie czary na siebie i Mikela.
- Już mi lepiej, powinnam pomóc reszcie. - Powiedziała nie puszczając jeszcze brata.
-Jasne. Możesz sprawdzić co z Vitalim? Prawie go zabiłem... - wojownik puścił w końcu siostrę i odsunął się od niej, spuszczając głowę.
- Nie byłeś sobą, no i dodatkowo możesz przyprowadzić jeńców na pewno też potrzebują pomocy.- Pocieszyła Wojownika i powoli zaczęła stawiać się do pionu.
-Pewnie. Już po nich idę. Dziwię się, że sami jeszcze nie wyszli. - uśmiechnął się jeszcze raz do Laury i ruszył w stronę namiotu. Idąc, Mikel przyglądał się pobojowisku. Wszystko wskazywało na to, że nikt nie poległ w czasie walki. Kilka osób było jeszcze nieprzytomnych, ale ich stan się stabilizował. Najgorzej wyglądał chyba Shagari, który po opadnięciu adrenaliny, w końcu zrozumiał, że stracił dłoń. Usiadł na ziemi w pewnym oddaleniu od pozostałych i mamrotał coś pod nosem w nieznanym wojownikowi języku, kiwając się do przodu i do tyłu.

A jednak. Wbrew obawom i zdrowemu rozsądkowi, phaendarczykom udało się nie tylko pokonać wysłany za nimi do Fangwood oddział łowców, ale także dokonali tego, nie poświęcając życia żadnego ze swoich towarzyszy. Atak na Żelazne Kły był ogromnym wyzwaniem, jednak odnieśli zdecydowane zwycięstwo. Teraz pozostało jedynie posprzątać…

Obóz Krwawej Szczęki, przez ostatnie minuty wrzący od bitewnego zgiełku, obecnie przepełniała bliska grobowej cisza, zakłócana jedynie przez trzask ognia w płonącym namiocie alchemika, choć i to nie trwało długo, ponieważ Sulim przywołał strugi wody, by ugasić niekontrolowany pożar. Pozostał jedynie rosnący szum poruszanych przez wiatr liści i cichnące owady: zbierało się na deszcz. Phaendarczycy, a przynajmniej ci przytomni - Yan, Diethard i Elda wciąż leżeli bez świadomości, ale dzięki nowo odkrytym mocom Rufus pilnował, by ich dusze siedziały grzecznie w ciałach - rozsiedli się na ziemi przy kilku magicznych światłach i ognisku, odpoczywając, zbierając siły, i ignorując leżące dookoła kilkanaście trupów, nie mówiąc o krwawych plamach i rozbryzgach zdobiących całą okolicę. Zmęczenie brało górę nad obrzydzeniem, a widok pobojowiska dawał mimo wszystko pewną satysfakcję - był najlepszym dowodem na to, że nie byli już ani ofiarami najazdu, ani uciekinierami z oblężonego miasteczka. Stawali się kimś zupełnie innym - bojownikami, partyzantami, obrońcami? Nazwa nie miała na razie znaczenia, ważniejszy był fakt, że nie poddali się, stawili czoło Legionowi Żelaznych Kłów i wygrali. Może była to dopiero pierwsza bitwa w długiej wojnie, której finału nie dało się przewidzieć, ale z pewnością nie zamierzali się teraz poddać.

Laura

Wiedźma z ledwo ukrywaną troską doglądała nieprzytomnych i rannych phaendarczyków, czyli praktycznie całej grupy. Jedynie Erik Dunkir wyszedł z bitwy bez szwanku - doświadczony traper albo cieszył się niesamowitym szczęściem, albo naprawdę miał talent w unikaniu niebezpieczeństw. Pozostali byli w lepszym lub gorszym stanie, ale zgrywali twardych i wzbraniali się przed leczeniem twierdząc, że "dadzą sobie radę" - dopiero mordercze spojrzenia sprawiały, że pokornieli i bez marudzenia poddawali się terapii. Nawet dzięki magii zajmowanie się tuzinem rannych było czasochłonne, tym bardziej że jej uczeń, Shagari, potrzebował jeszcze czasu na pozbieranie się po utracie dłoni. A planowała jeszcze zamienić kilka słów z Emi, jednak dopplerka gdzieś wyparowała, podobnie zresztą jak Mikel i Jace, którzy zamiast pomóc jej z rannymi, zaczęli robić sobie wycieczki po obozie.

Mikel

Dręczony wyrzutami sumienia Mikel ruszył w stronę znajdującego się na uboczu namiotu jeńców, zastanawiając się, czemu dotąd nikt go nie opuścił. Podczas ataku nie miał czasu na dokładne przyjrzenie się im, nie widział też zbyt wiele w ciemnościach, ale wydawało mu się, że więzy nie powinny być dla nich aż tak kłopotliwe. Rozpaliwszy pochodnię, pełen niepokoju wszedł do środka.
Reszta była tylko odruchami - upuścił źródło światła, lewą zakutą w rękawicę dłonią chwycił za mknące ku jego głowie ostrze miecza, a prawą zamierzył się do ciosu, powstrzymując w ostatnim momencie. Potężny, choć teraz wychudzony mężczyzna, którego oswobodził jako pierwszego, zasłaniał się, gotów na przyjęcie uderzenia. Dopiero po sekundzie spostrzegł, kogo zaatakował.
- Cholera, to Ty! Przepraszam, nie wiedzieliśmy, kto idzie. Czy to znaczy, że ich pokonaliście? Nie bylibyśmy zbyt przydatni - powiedział bardzo szybko, a Mikel w końcu miał okazję przyjrzeć się jeńcom Żelaznych Kłów. Trzy kobiety i sześciu mężczyzn różnych ras, wszyscy jednakowo ranni i poturbowani, a do tego niesamowicie wymizerniali - najwyraźniej hobgobliny oszczędzały im zarówno jedzenia, jak i snu, braki nadrabiając kopniakami. Nie wszyscy byli też jednakowo skrępowani - kilkoro miało na sobie łańcuchy spięte kłódkami, a zbroja, którą widział wcześniej na grzbiecie krasnoluda, okazała się być zwykłą stertą pospinanego żelastwa. Po co w ogóle mieliby coś takiego robić?! Z mechanizmami mocowała się szczupła elfka o smukłych palcach. Uporała się już z częścią, gdy wojownik wszedł do namiotu, i gdy Mikel zwrócił na nią uwagę, wykrzywiła wargi.
- Spinką do włosów i paroma drucikami niewiele zdziałam, nie macie klucza? I tak dobrze, że zapomnieli połamać mi palce - po tych słowach wzrok chłopaka powędrował po innych dłoniach, a z ust wyrwało mu się przekleństwo. Przynajmniej połowa jeńców miała je tak powykrzywiane i połamane, że utrzymanie czegokolwiek zupełnie nie wchodziło w grę. Hobgobliny znały sposoby, by unieszkodliwiać znienawidzonych magów, nie zabijając ich, a przy okazji miały pewnie niezły ubaw obserwując, jak ci męczą się z najprostszymi czynnościami.
- Ucieklibyśmy wcześniej, ale nie chcieliśmy nikogo zostawić. No i po bitwie mogło być łatwiej... - odezwał się mężczyzna, który próbował zaatakować Mikela, a w jego głosie brzmiała niepewność - Jestem Ravi. Wiem, że i tak już nam uratowaliście tyłki, ale możesz jakoś pomóc? Albo chociaż wyjaśnić, co tu się dzieje? -

Jace

Kiedy Mikel udał się sprawdzić, co z jeńcami, Jace postanowił zbadać namiot Scarviniousa - może znalazłby tam więcej informacji odnośnie tego, co w ogóle planują Żelazne Kły? Kłopoty zaczęły się już, gdy zbliżył się do niego na kilka metrów. Wtedy też zauważył dokładnie, że jego ściany wyłożone są pozszywanymi ze sobą skórami zdartymi z różnych humanoidów - w kilku przypadkach uchowały się nawet wykrzywione w agonii twarze i włosy. Również ta należąca do Yastry. Jace pamiętał ten widok ze wspomnień Sulima, ale nie przygotowało go to ani trochę na zobaczenie tego z bliska, ani na aurę bólu i cierpienia, która uderzyła w niego znienacka. To, co czuł w Gristledawn, a miał pewność, że tamta masakra była dziełem tego oddziału, było niczym w porównaniu do okrucieństw, których Scarvinious musiał dopuszczać się w swoim namiocie.
Psionik ze sporym wysiłkiem zmusił się do wejścia do środka. Wnętrze prezentowało się czysto, wręcz nienaturalnie czysto, co tym bardziej kontrastowało z pobojowiskiem na zewnątrz. Na meblach nie było nawet grama kurzu czy brudu, skromne posłanie było idealnie ułożone, tak samo jak papiery na sporym biurku z ciemnego drewna, w które wbił się oszczep Irvana. Zapach źrącego środka czyszczącego, kojarzącego się Jace’owi z garbarnią, kręcił mocno w nosie, zagłuszając odór krwi. Porządek panował również na środku pomieszczenia, gdzie na drewnianym stelażu wisiała ostatnia ofiara bugbeara - nagi elf o ciele pokrytym dziesiątkami płytkich nacięć, ranach po zerwanych paskach skóry i poparzeń, zapewne wywołanych tym samym środkiem czyszczącym, którego pełne wiadro stało w kącie. Wyglądało na to, że nieszczęśnik skonał niedawne, zapewne dowódca Kłów zabił go tuż przed wyjściem z namiotu, ale jego męczarnie trwały przynajmniej od kilku dni. Odwracając wzrok od ciała, Jace skupił się na pozostałych szczegółach pomieszczenia - niewielkim stoliczku z pedantycznie rozłożonymi narzędziami do tortur, stojaku na broń pełnym różnego oręża, plikach papierów na biurku oraz trzech zamkniętych skrzynkach pod wyłożoną futrami ścianą, na której pyszniły się dwa trofea Scarviniousa - świetnie wykonana drewniana tarcza z symbolem gałęzi przebitej strzałą i nietypowa szabla o czarnym ostrzu. Psionik rozpoznał w symbolu znak Łowców z Chernasardo, a w mieczu rodowy oręż Yastry, z którym elfka nigdy się nie rozstawała.

Emi

Kiedy było pewne, że niczyje życie nie jest zagrożone, Emi mogła zabrać się za to, co planowała od paru dni. Korzystając z nieuwagi pozostałych, dopplerka, jeszcze jako Kharrick, przełknęła szybko miksturę zwiększającą siłę, i bez problemu zarzuciła sobie na plecy pogruchotane ciało zakolczykowanego hobgoblina. Na szczęście było lekkie i leżało tuż przy wyjściu z obozu, dlatego szybkim krokiem zniknęła w mroku, niezauważona przez nikogo.
Maszerowała przez chwilę, kierowana przez głos swojego gościa, aż końcu ten uznał, że może się zatrzymać.
~~Koordynaty są w porządku, połóż go na ziemi~~ wykonując polecenie dopplerka w końcu mogła przyjrzeć się połamanemu hobgoblińskiemu magowi dokładniej. I doszła do wniosku, że z pewnością ma przed sobą jakiegoś demonicznego mieszańca - skóra miała inny odcień, część blizn wydawała się być wrodzona, a do tego martwe oczy miały fioletowy odcień, zamiast typowego pomarańczowego. Do tego wszechobecne kolczyki i skaryfikacje - dopełniało to obraz osobnika zafiksowanego na bólu i cierpieniu, co pasowała do jego dowódcy.
~~Gotowe? To gasimy światło~~ stwierdził głos, a potem Emi mrugnęła, i znów była w swojej naturalnej formie.
Ciało leżało nagie, rozłożone na ziemi, z wyciętymi na całej powierzchni setkami przedziwnych, nic nie mówiących symboli. Od szyi po krocze, a także od mostka do ramion ciągnęły się głębokie nacięcia, których przeznaczenie akurat było jasne - dostanie się do narządów wewnętrznych, jak na sekcji zwłok. Te zaś leżały w równym rządku obok, także pokryte dziwnymi nacięciami. Głowa hobgoblina wyglądała nie lepiej - oczy, nos, uszy oraz język zostały wycięte i odłożone. Na czole widniała pozioma kreska, czaszka musiała zostać ścięta równiutko, by wyjąć mózg.
~~Możemy wracać~~ powiedział głos, a Emi wyczuła w nim satysfakcję.

Rufus

Mimo ran, Rufus czuł się wspaniale. Przez całe życie czuł, że jest stworzony do czegoś więcej niż kręcenie się po okolicznych wsiach i lanie po gębach agresywnych chłopów, czy okazyjne walki z bandytami. Chciał walki, wyzwań i przygód, dlatego tak bardzo zazdrościł Mikelowi, który opuścił Phaendar, by obejrzeć kawałek świata - zrobiłby to samo, ale nie chciał opuścić brata, któremu spokojne życie wydawało się wystarczać. Od śmierci rodziców mieli tylko siebie, więc półork zaciskał zęby i obiecywał sobie, że kiedyś w końcu go przekona.
Okazało się jednak, że Legion Żelaznych Kłów go w tym wyręczył, atakując Phaendar i zmuszając ich do ucieczki w gęstwiny Fangwood. Rufus z początku godził się na zostawanie i bronienie pozostałych uciekinierów, ale teraz, odkąd Jace pomógł mu odkryć jego moce, nie miał zamiaru czekać, kiedy pozostali ryzykowali życia. To, co potrafił, dosłownie go upajało - zawsze miał wrażenie, że ktoś przygląda się temu, co robi, ocenia go. Teraz był już pewien, że to nie były zwidy, tylko jego przodkowie, czuwający nad nim i jego bratem. Widział ich, tak jak widział dusze próbujące opuszczać ciała Yana i Dietharda - wystarczyło jedno spojrzenie, jeden zakazujący gest, by te wróciły na swoje miejsca, nie pozwalając towarzyszom umrzeć.
~Tak, właśnie tak - ratuj i broń swych towarzyszy, a wrogom spuszczaj solidny wpierdol!~ usłyszał głos we własnej głowie. Przez chwilę rozglądał się, zdziwiony, wzrokiem szukając Jace’a, ale zamiast tego ujrzał widmową orczą twarz, odrobinę podobną do niego, spoglądającą na niego z ostrza topora ~Tu jestem, matołku. Nie będę wiecznie milczał, a z bratem odwaliliście kawał dobrej roboty~

Hannskjald

Pierdolone hobgobliny znały się na swojej robocie.
Po pierwsze, tydzień temu złapały go w zasadzkę, gdy zmierzał ich tropem po zobaczeniu pozostałości tego, co zostało po masakrze w Gristledawn. Lepiej, żeby nikt w Crystalhurst się o tym nie dowiedział, bo nie dadzą mu żyć.
Po drugie obiły na tyle, że już wybierał się na sąd Pharasmy - cóż, jak to mówią, i krasnolud dupa, kiedy gobosów kupa. Dobrze, że w ostatnim przytomnym geście ukrył Lawinę w posążku, zarżnęliby ją niechybnie, szczególnie po tym, jak rozerwała na strzępy i towarzysza.
Po trzecie, i chyba najgorsze, kiedy już odzyskał przytomność w ich obozie wśród jeńców, okazało się, że zakuły go w jakieś kute żelastwo, które skutecznie odcięło jego więź z naturą, pozbawiając wszelkich zdolności. Wszystkie jego rzeczy, w tym Lawina, zniknęły. Jedyne co zostało, to miotać się z kapturem na głowie i złorzeczyć, kiedy z rzadka wyjmowali mu knebel, żeby mógł zjeść jakieś marne resztki. Hannskjaldowi wydawało się, że los jego i pozostałych jeńców jest przesądzony, aż do czasu, gdy nagle usłyszeli głos należący do człowieka, który obiecał im uwolnienie za parę dni. I chociaż brzmiało to mało prawdopodobnie, bogowie się nad nimi ulitowali - ktoś zaatakował i pokonał hobgobliński oddział, a oni byli wolni.
No, przynajmniej będzie, jak już ktoś ściągnie z niego to żelastwo.