Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - DnD > Archiwum sesji z działu DnD
Zarejestruj się Użytkownicy

Archiwum sesji z działu DnD Wszystkie zakończone bądź zamknięte sesje w systemie DnD (wraz z komentarzami)


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 07-06-2019, 18:16   #1
Aro
 
Aro's Avatar
 
Reputacja: 1 Aro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputacjęAro ma wspaniałą reputację
[Pathfinder/FR] Górskie eskapady


21 Mirtul, 1373 DR
Alamontyr, Pogranicze


Żar lał się z nieba. W południowym klimacie późna wiosna nie wiadomo kiedy przechodziła we wczesne lato, a wysokie upały prędko stawały się uporczywe. Alamontyr, wciśnięty między góry a Jezioro Pary, ostawał się jednak gorącu i wśród mieszkańców nadal królowały wiosenne tuniki. Przyjemna i słoneczna aura skutecznie motywowała miejscową populację do spacerów i wylegiwania się na wybrzeżu, a rzemieślnikom i szeroko pojętym ludziom pracy pozostawało jedynie przeklinać własne parszywe szczęście.

Przeklinał i Thurmir. Przez czarną brodę przebijała czerwień, zęby zgrzytały, a knykcie bielały od zaciskania palców na poręczy krzesła. Nie chodziło tutaj jednak o niemożność korzystania z pięknej pogody, o nie, nie! Chodziło - jakżeby inaczej - o biznes. Miesiące przygotowań i negocjacji, najmowanie tropicieli i zwiadowców, ba!, nawet czarodziejskie sondowania - to miała być trafiona inwestycja, margines błędu prawie że nie istniał. Życie, jak to życie, prędko pokazało że teoria rzadko idzie w parze z praktyką.

- …pański brat - smarkaty posłaniec trząsł się jak osika na wietrze, znając temperament krasnoluda - osobiście poprowadził grupę najemników, żeby zbadać kopalnię, a-a-ale…
- Ale co? - warknął Thurmir.
- Słuch po nich zaginął.

Krasnolud zazgrzytał ponownie zębami i walnął pięścią w biurko, a drewno zatrzeszczało w proteście. Miał ochotę ryknąć, rzucić czymś o ścianę, ale kultura mu na to nie pozwalała. Przy kobietach nie wypadało. Niziołka Yophina zdawała się jednak nie zauważać wybuchu Thurmira, spokojnie wysłuchując reszty raportu i dopiero gdy zostali w gabinecie sam na sam, westchnęła przeciągle. W trwającej ciszy spokojnie sączyła wino, a krasnolud dyszał i sapał.

- Mój ojciec będzie wściekły - Thurmir przerwał w końcu milczenie. - Nie tak to miało wyglądać, kotlina miała być bezpieczna.
- Miała - podkreśliła Yophina - ale nie jest. Siostry Lewyn też nie będą zadowolone z obrotu spraw, nie lubią tracić na swych inwestycjach. No, ale co poradzisz? Bywa i tak, musimy teraz te straty zminimalizować. Poślemy do kotliny kogoś, kto nam ten bałagan sprzątnie.

Krasnolud miał już, już coś odpowiedzieć, ale niziołka nie czekała. Odstawiła kielich i przyciągnęła do siebie czysty pergamin, który zaraz wzbogaciły eleganckie zawijasy. Pogranicze roiło się od zuchwałych poszukiwaczy przygód, wręcz stworzonych do zadań takich jak te, a obietnica hojnego wynagrodzenia działała na nich jak światło na ćmy. Yophina, pragmatyczna kobieta biznesu, nie przejmowała się.

Ktoś im ten bałagan posprząta.


***


28 Mirtul, 1373 DR
Góry Ogniste


Podróż do górniczej kolonii ciągnęła się niemiłosiernie. Krajobraz niby malowniczy, o tutaj trzeba było przyznać rację - wzgórza, pagórki i wzniesienia różnej maści rozciągały się na lewo przechodząc gdzieś w oddali w górskie pasma, a z prawej szumiała rzeka i obrzeża Cienistego Lasu - ale malowniczość prędko zbladła przez monotonię i rutynę. Trakt, meandrujący wraz z rzecznym korytem, był prima sort ale objuczone do granic możliwości wierzchowce, zapewnione przez pracodawców, pozostawiały wiele do życzenia pod względem prędkości. Poskrzypujący wóz, obładowany beczkami, skrzyniami i workami, też nie pomagał w narzuceniu żwawszego tempa nic, a nic.

Najgorszy był jednak upał. Gorąc bił bez pardonu po skórze, wykręcając z taboru siódme poty. Letnia aura sprawiała, że chcieli zrobić postój i popluskać się wesoło w szumiącej rzece, tudzież schować się na drugim jej brzegu w cieniu drzew. Chcieli, ale nie mogli. Zawarli przecież umowę, złożyli podpisy i uścisnęli dłonie. Profesjonalizm nie pozwalał na mitrężenie i rozrywki na boku, trzeba było przeć naprzód. Kontrakt podpisany z Kompanią Górniczą Reigsona i Kompanią Kupiecką Sióstr Lewyn zobowiązywał w końcu - dostarczyć wpierw zapasy do górniczej osady, a później rozwiązać problemy ją trapiące.

Tak zwana ostatnia prosta była nieco przyjemniejsza, łatwiejsza do zniesienia, gdy już poczuli chłodne górskie powietrze. Odbiwszy od uklepanego przez lata traktu, skręcili w stronę majaczących w oddali szczytów i rozpoczęli żmudną wspinaczkę w wyższe rejony. Na czoło pochodu wysforował się nastoletni pół-elf, który służył taborowi za przewodnika i zwiadowcę w jednym. Drogę znał jak własną kieszeń, w końcu przebył ją wiele razy odkąd osada stanęła na nogi. Tu kazał skręcić, tu się wspiąć, tu pójść okrężną drogą. Półelfie manewry i komendy może i irytowały co niektórych, ale nikt nie protestował. Oprócz wozu, który trzaskał i stękał na górskich ścieżkach.

Do celu podróży dotarli dnia szóstego, późnym popołudniem. Osada znajdowała się - jak miarkowali - w połowie wąwozu którym podążali od samego rana. Skalne ściany, przypominające nadmorskie klify, chroniły ich przed prażącym słońcem i rzucane przezeń cienie zdecydowanie umilały podróż.


***


Drewniana brama zajęczała przeciągle, wpuszczając ich skromną karawanę w obręby osady. Wąwóz rozszerzał się w tym miejscu i kawałek dalej odbijał gdzieś w prawo, a przestrzeń przed nimi roiła się od chałupek, budynków i namiotów wszelkiej maści. Nie zgadzał im się nieco rachunek - osadników miało być nieco ponad sto duszyczek, ale ciemna wyrwa w skalnej fasadzie daleko po lewej sugerowała, że część mieszkańców preferowała kamień nad głową.

Ledwo zdążyli ściągnąć ze swych wiernych wierzchowców dobytek, te już przeszły w ręce tutejszych którzy poprowadzili je za wozem, do - jak mniemali - magazynu. Próżno było wypatrywać komitetu powitalnego, ba!, nie poświęcono im nawet zbytnio uwagi. Ot, najemnicy. Mało to ich w okolicach? Pewnie trwaliby tak w miejscu i niepewności, gdyby nie ich półelfi przewodnik, Willem.

- Powinnyśmy znaleźć moją matkę - oznajmił nieśmiało. - Pan Reigson zostawił osadę w jej rękach, zanim ruszył do kopalni.


***


Willemową matkę znaleźli dosyć prędko. W podłużnym budynku przy lewej ścianie wąwozu, nieopodal jaskiniowego wejścia, który służył za baraki tutejszych zbrojnych. Młodziak nie miał jednak najwyraźniej chęci na spotkanie z matulą, bo zawinął się mamrocząc coś o “sprawach do załatwienia” i tyle go było widać. Powody nagłego zniknięcia od razu stały się jasne.

Eleonora Norcross, najemniczka i weteranka wojen, w niczym nie przypominała syna. Brakowało jej młodzieńczego zapału i naiwności, bo i rudy włos przyprószony siwizną sugerował, że swoje w życiu widziała i nie jedno przeżyła. Znaleźli ją pochyloną nad stertą papierów w skromnym gabineciku, będącym częścią baraków, ale i tutaj zabrakło ciepłego powitania. Szarym spojrzeniem wpierw otaksowała glejt od niziołki Yophiny z Alamontyru, a później ich niecodzienną ferajnę.

- Przybyło więc wybawienie - odezwała się w końcu, bębniąc palcami o poręcz krzesła. - W końcu. Odkąd Thormir zabrał mi najlepszych ludzi, cały ten pierdolnik zaczyna się sypać. Miało być tak pięknie, dziewicza kotlina i minimalne ryzyko, płaca większa niż nakład pracy. Taki chuj.

Eleonora machnęła dłonią i wygrzebała spośród papierowej sterty rulon, który zaraz rozłożyła na biurku i gestem kazała im podejść bliżej.

- Nie ma co mitrężyć. Kopalnia jest tutaj - palcem wskazała punkt na mapie. - Wpierw zniknęli górnicy, teraz zniknęli zbrojni. Chuj wie, co się tam zalęgło ale to już wasze zadanie. Znaleźć i wyrżnąć, co do jednego.

- Dosyć proste - skomentował jeden z najemników.

- Ba, żeby tak tylko kurwa było - ruda najemniczka prychnęła. - Kotlina daleka jest od bezpiecznej, a kopalnia to tylko początek problemów. Myśliwi mówią o ciemnych kształtach w gaju na wschodzie i zagoblinionych jaskiniach, zwiadowcy podobno widzieli barbarzyńców na północnych zboczach, wilcza sfora zaczęła krążyć po lesie, zaginęła trójka osadników. Jebane problemy mnożą się jak grzyby po deszczu, a ludzi brakuje. No, brakowało. Teraz jesteście wy.

Eleonora przeciągnęła powoli spojrzeniem po grupie, dalej wystukując rytm na poręczy krzesła. Uśmiechnęła się, ale kwaśno i bez radości.

- Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że Yophina dobrze wybrała.


***


Torby, plecaki i całą resztę dobytku zostawili na piętrze baraków, gdzie mieli zamieszkać na czas pobytu w kotlinie. Eleonora, kobieta pragmatyczna, przydzieliła im wspólną izbę na pięterku baraków, należącą do zaginionych zbrojnych. Próżno było spodziewać się luksusów na tym wygwizdowie, chociaż warunki były dalekie od drakońskich. Ot, prosty prostokątny pokój z łóżkami, skrzyniami, podłużnym stołem i krzesłami. Mogło być gorzej.

Późne popołudnie zaczęło powoli przechodzić we wczesny wieczór, więc robota niestety musiała poczekać do dnia następnego. Zdecydowali się na spacer po osadzie, coby nieco zapoznać się z nową siedzibą i nie musieć błądzić w przyszłości, gdy przyjdzie im czegoś lub kogoś szukać. Willem, uczynna duszyczka, czekał na nich przed barakami i chętnie obrał rolę przewodnika.

Górnicza kolonia zdominowana była w dużej mierze przez ludzi i krasnoludy, ale tutaj nie było co się dziwić. Wszak szło o górnictwo i kopalnie, a prym w dłubaniu w skałach wiodły właśnie te dwie rasy. Ale, ale! Tutaj było Pogranicze, więc była i różnorodność, i równouprawnienie, i osobnicy mniej lub bardziej egzotycznej proweniencji.

Obszerny magazyn pod wschodnią ścianą wąwozu zarządzany był przez siwego gnoma Merryna o haczykowatym nosie, a przyległa doń kuźnia należała do rudego krasnoluda Lefrica. Pieczę nad myśliwymi i zwiadowcami jednako sprawowała Marya z mintaryjskim akcentem; alchemiczna pracownia była królestwem Rodrika z Derlusk; była i jasnowłosa piękność w postaci uzdrowicielki Rhei.

Widać było, że obie Kompanie przedsięwzięcie traktowały poważnie i wyłożyły nań ładny pieniądz. Reigson i siostry Lewyn musieli pokładać spore nadzieje w kotlinie i liczyli pewnikiem na ładny zysk, inwestując wpierw w samą osadę, a teraz - gdy pierdolnik zaczął się sypać, jak to Eleonora zgrabnie ujęła - w najemników. Inwestycje miały jednak to do siebie, że zawsze istniało ryzyko, czy się zwrócą.

Czas pokaże.



___________________________________

Powodzenia i miłej zabawy!
 
Aro jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 17:20.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172