Lanteri była dla Manei świetnym przykładem osoby, która lubiła mieć kontolę nad pewnym obszarem swoich działań, ale gdy w jej otoczeniu pojawiał się ktoś, kto był silniejszy, bądź miał większy wpływ na otoczenie, nagle stawała się nerwowa i spolegliwa. Sprawa Kalizara idealnie to pokazała - Lanteri narobiła w gacie, bo straciła kontrolę. Nawet bosman wybałuszył oczy na jej słowa, co było nie do pomyślenia. Wszystko było w rękach wynajętych ludzi, którzy mieli dostarczyć kolejną część klucza. A skoro sama nie mogła tam popłynąć, to ich indoktrynowała, co mogą, a czego nie mogą powiedzieć. Wyraźnie była zdenerwowana, ale półelfki jakoś to nie dziwiło, skoro dostępu do części klucza bronił sam smok, którego matkę zabił mąż Varossy. Gdyby coś poszło nie tak, nigdy nie trafiliby do skarbu Jemmy Redclaw.

W innych okolicznościach Manea pewnie sama sabotowałaby rozmowy, bo coś tu ewidentnie nie grało, ale potrzebowała swojej części skarbu, więc po prostu zaciśnęła zęby i powiosłowała z Jamashem do Pierścienia. Smok nie kazał im na siebie długo czekać, a swashbucklerka aż otworzyła usta z wrażenia, widząc go z bliska. Był potężny w każdym aspekcie, a jego głos sprawiał, że włoski na plecach Manei stanęły dęba. Nie dziwiła się już Lanteri, chociaż zastanawiało ją, jak jej zmarły mąż był w stanie pozbyć się matki Kalizara. Mieli jakieś superdziało, z którego strzelali? Bo ten tutaj wyglądał na takiego, co spokojnie mógłby ich zabić jednym machnięciem łapy, bez zadawania pytań. Pochyliła głowę, gdy się odezwał, nie tyle na znak szacunku, co po prostu ze strachu. A w sumie to jednego i drugiego.

Półelfka odezwała się do Kalizara, ukłoniwszy się głęboko.
- Witaj, wspaniały i potężny Kalizarze. Nie zamierzamy zabierać ci więcej czasu, niż trzeba ani tym bardziej skazywać cię na nudę z naszej strony. Chcielibyśmy po prostu dostać od ciebie pozwolenie na przeszukanie wraku statku, za którym stoisz. Z tego, co wiemy, znajduje się tam sentymentalna pamiątka po ciotecznej babce ojca naszej przyjaciółki Anabell, która po prostu chciałaby ten przedmiot odzyskać.
Wciąż się pochylała, nie patrząc w stronę smoka. Miała nadzieję, że towarzysze za chwilę poratują ją w negocjacjach.

Strach dźwięczący w głosie Lanteri nie wpłynął pozytywnie na humor Darvana i jego stosunek do całej sprawy. Wyglądało na to, że pani kapitan nie jest taka twarda, jak to usiłowała wmówić swojej załodze. Na swoje szczęście miała kogoś, kto zamiast niej miał odwalić czarną robotę... i udowodnić, że są w stanie zapracować na swój udział w skarbie.
Taaa... Zdecydowanie lepiej, gdy kto inny zostanie zjedzony, a nie ty, prawda, pani kapitan?

Smok, jak się okazało, był czujny, zwarty i gotowy... na szczęście na tyle zaciekawiony, że nie zeżarł ich od razu, tylko zaszczycił rozmową.

- Na demony... - Darvan z zaskoczeniem spojrzał na smoka, po czym skłonił głowę. - Szlachetny Kalizarze... Jestem Darvan... Widzieliśmy cię w wizjach... niedawno... - Zaskoczenie brzmiało w jego głosie.

Anabell miała ochotę strzelić zaklinacza po łbie. Wypaplał się o wizjach! Oby tylko te słowa nie sprowadziły gniewu smoka na pozostałych...
Bardka ukłoniła się teatralnie, słysząc swoje imię wychodzące z ust półelfki. Choć jej twarz nie wyrażała zadowolenia, kiedy się wyprostowała ponownie uśmiechała się.

- Ach, bogowie piękna zesłaliście na mnie widok potęgi i wspaniałości! Jego łuski błyszczą głębią wody, skrzydła zasłaniają wszelki widok nieba, a pazury na myśl przypominają najostrzejsze szable! Ciało przemawia mową siły i gracji. Niosący śmierć tym, którzy się mu przeciwstawią. Niebotyczny Kalizarze, władco tego miejsca, prawdą jest, jak wspomniała Manea, że poszukuję pamiątki moich przodków. Jest to jednak tylko błahostka przy samej możliwości przebywania w twojej obecności! Słyszałam powieści o tobie, ale nie oddają one tego co samej mi przyszło uświadczyć dzisiaj. Dlatego zastanawiam się czy w swojej łasce pozwolisz nam poszukać zaginionej pamiątki?

Bardka miała nadzieję, że jakoś uda jej się naprostować co w jej mniemaniu było popsute. Póki co wolała odwrócić uwagę od wspomnianych wizji. Ach czemu Darvan się nie trzymał tego co ustalili?

- O żesz! - krzyknęła Aza, gdy smok po prostu się przy nich pojawił i zaryczał. Był potężny, niziołka kierowana strachem schowała się za Darvana. Gdy potężna paszcza nie opadła na nich po kilku sekundach zaryzykowała przyjrzenie się smokowi. Zwróciła szczególną uwagę na skrzydła i błony. Ucieczka powietrzem odpadała, ale może pod wodą by się udało w razie co.
Smok zapytał o ich imiona, niziołka trochę odetchnęła.
- Jestem Aza, miło cię poznać, hihihi - dziewczyna nerwowo zaśmiała się i wychyliła się lekko za Darvana oraz pomachała ręką smokowi. Rumieniec zaczął palić jej policzki, potężny smok chciał znać jej imię, to już coś.
- Nosi Pan bardzo ładny medalion, bardzo twarzowy. - skomplementowała wybór akcesoriów u smoka.

Okazało się, że nie trzeba było słodzić Kalizarowi, wystarczyło powiedzieć coś śmiesznego. Ale takiego nieporadnie śmiesznego. Nieintencjonalnie śmiesznego. No i Azie się udało i jak zwykle ratowała ich z sytuacji, bo smok po jej słowach pozwolił im przeszukać wrak. Jamash już wcześniej mówił, że zrobi to sam, więc nie zamierzała mu przeszkadzać, czy zużywać pereł oddychania pod wodą. Nie sądziła jednak, że to wszystko potrwa aż tak długo. Zdziwiła się, że Kalizar nie stracił cierpliwości, chociaż najważniejsze, że towarzysz odnalazł kolejną część klucza. Manea chciała się stąd wynieść jak najszybciej, bo choć smoka widać nie było, to nie mogła opędzić się od wrażenia, że cały czas ich obserwuje i gdy zachce mieć taki kaprys, po prostu ich zaatakuje. Na szczęście dotrzymał słowa i nic takiego się nie zdarzyło.
- Mała ciałkiem, ale sprawna umysłem. - Dorzuciła do pochwał Azy, gdy Darvan skończył. - Znowu nas ratujesz, tym razem w inny sposób. Jesteś jak taki nasz szczęśliwy talizman. Oby do końca, Kochana. - Puściła jej oczko, wiosłując w stronę "Kruka".

Radość Lanteri, gdy otrzymała róg, wcale jej nie dziwiła. Manea sama się cieszyła, że są coraz bliżej skarbu, który osobiście przybliży ją do celu. Cały czas pamiętała o zabójcy ojca, chociaż obecnie nie chciała już, by Jamash był częścią jej załogi, która pomści Madocka. Za pieniądze ze skarbu zwerbuje sobie innych ludzi, całkowicie jej podległych. Jamash mógłby stanowić niepotrzebny problem. Problem, który mogłaby chcieć wyeliminować. Takie myśli przebiegły jej przez umysł i sama dziwiła się, że tak pomyślała. Najwyraźniej jednak zmieniała się pod wpływem ostatnich wydarzeń, wszelakich rozmów i otoczenia. Poza tym nie chciała mieć blisko siebie kogoś, kto podważał każdy jej ruch. Dopóki wiązała ich umowa z Varossą, Manea miała zamiar pomagać undine, gdyby tego potrzebował (bo i on by na pewno pomógł jej), ale potem nie zamierzała wiązać z nim dalszych planów.

Mając wolne, Manea wpadła na pewien pomysł, ale żeby wszystko się udało, potrzebowała miejsca, gdzie będą mogli zaszyć się z Darvanem z dala od pozostałych. Wiedziała, że Julka raczej nie będzie chciała odstąpić im pokoju, a Belinę trochę krępowała się o to prosić, więc padło na Jaspera. Najsłabsze ogniwo. Wyczekała moment, kiedy chłopak będzie znowu trenował na flecie tę swoją kocią muzykę i gdy Gardax kazał mu się zamknąć w pokoju i tam pogrywać, Manea zeszła pod pokład, ruszając wprost do "Buźki". Słysząc fałszowanie dochodzące zza drzwi zapukała mocno, a gdy nie uzyskała odpowiedzi, po prostu zaczęła w nie walić pięścią. Dopiero po dłuższej chwili granie zamilkło i usłyszała zaproszenie do środka.

Pokój Jaspera był bardzo skromny, gdyż składało się na nie łóżko stojące pod ścianą, komoda i stolik, przy którym siedział niedoszły kompozytor. Zdziwił się, widząc Maneę.
- Coś się stało? - zapytał, odkładając flet.
- Tak i nie. To drobiazg w zasadzie - odparła półelfka, siadając obok niego na krześle. - Jak ci idzie?
- Słabo, ale chyba coraz lepiej. Mam w głowie całą melodię i wiem, co chcę zagrać, ale brakuje umiejętności - skrzywił się.
- Może powinieneś iść z tym do Anabell? Ona jest w tym dobra, miała nawet kiedyś swój zespół, więc na pewno ci pomoże. - Manea uśmiechnęła się do niego.
- Do Anabell? Daj spokój... dopiero bym się stresował i wychodziłoby jeszcze gorzej, niż teraz - odrzekł i westchnął ciężko.
- No jak chcesz, ale przemyśl to jeszcze. Albo porzuć ten pomysł z piosenką. - Swashbucklerka wzruszyła ramionami.
- Nie, nie mogę porzucić. Postawiłem sobie za cel napisać i zagrać coś dobrego i muszę to zrealizować. Zobaczę, jak mi nie będzie szło, to może jednak pomyślę o Anabell... a co ciebie do mnie sprowadza? Też masz już dosyć mojego muzykowania?
- Nie... znaczy tak... znaczy nie przez muzykowanie tu jestem. - Uśmiechnęła się do niego. - Jeśli dobrze liczyłam, to dzisiaj wieczorem powinieneś mieć swoją wachtę, czy tak?
- Nooo taaak... - "Buźka" spojrzał nagle na półelfkę z niepokojem w oczach i zupełnie nieświadomie zaczął przeciągać słowa.
- Spokojnie, nie mam na myśli niczego strasznego. - Manea zaśmiała się. - Po prostu chciałabym, żebyś "wynajął" mi swój pokój na tę noc. Chciałabym spędzić trochę czasu sam na sam z Darvanem, wiesz, lubimy się bardzo i...
- To znaczy, że między nami nic nie będzie? - Wyskoczył nagle z pytaniem Jasper.
- No niestety, ale nie - odparła Manea najdelikatniej, jak umiała.
- Rozumiem. Właściwie to miałem jeszcze nadzieję, ale lepiej postawić sprawę jasno. A co do pokoju, to nie wiem... wy macie swoją główną kwaterę sypialnianą, jak się Lanteri dowie, że ci oddałem klucz na noc, to mogę mieć kłopoty.
- Ale się nie dowie, obiecuję - powiedziała Manea. - Zresztą, nie widziałam, żeby ona w ogóle pod pokład schodziła, albo wieczorami wychodziła ze swojej kajuty. Proszę cię, Jasper, to dla mnie ważne. - Manea spojrzała na niego, robiąc najbardziej uroczą minkę.

"Buźka" westchnął ciężko.
- No dobra, niech będzie - odparł. - Przyjdź do mnie przed wachtą, dam ci klucz. Tylko proszę mi nie grzebać w moich rzeczach i rano jak wrócę, chcę mieć wszystko tak, jak to zostawiłem. Czyli porządek - wcelował w nią palec wskazujący.
- Wierz mi, nie będziemy mieć czasu, by grzebać w twoich rzeczach, czy robić bałagan - odparła z szerokim uśmiechem Manea. - Dziękuję, Jasper, jesteś prawdziwym skarbem. - Półelfka chwyciła jego twarz w obie dłonie i złożyła pocałunek na czole chłopaka.
- No jestem, tylko niewielu to dostrzega - odrzekł szermierz. - Muszę wracać do swojej muzyki...
- A tak, jasne, już mnie nie ma - Manea poderwała się z krzesła i ruszyła do wyjścia. - Gdyby ci nie szło, pamiętaj, że możesz pogadać z Anabell. Ona ci pomoże.
- Tak, wiem, pamiętam.
- Do zobaczenia później. - Dziewczyna pożegnała go uśmiechem.
Nim zdążyła zamknąć drzwi, Jasper znów zaczął fałszować na flecie.

Wieczorem pierwszego dnia, gdy Jasper udał się na swoją wachtę i przekazał Manei klucz do swego pokoju, półelfka zaniosła tam butelkę wina i dwa kieliszki, ustawiła też kilka świec na stoliku i je odpaliła, by nadać miejscu klimatu. Potem wyszła na pokład, gdzie przy jednej z burt znalazła Darvana. Podeszła do niego i przytuliła się od tyłu, obejmując jego pierś obiema rękoma.
- Myślisz o czymś konkretnym? - Zapytała, uśmiechając się, gdy policzkiem przylgnęła do jego pleców. Czuła się jak najbardziej na miejscu.
Darvan, po ułamku chwili, potrzebnej na opanowanie zaskoczenia, położył dłonie na dłoniach dziewczyny.
- W tej chwili już tak - odpowiedział.
- No proszę, jestem fantastyczną nakierowywaczką twoich myśli na konkretne rzeczy. - Zaśmiała się. - A tak poważnie? Coś cię martwi? Czy po prostu napawasz się chwilą ciszy, wolną od kaleczenia muzyki Jaspera?
- Napawałem się pięknem krajobrazu... Te fale, słońce pogrążające się w morskich odmętach... Ale jesteś zdecydowanie ciekawsza, niż te krajobrazy…
- Widok rzeczywiście jest piękny - powiedziała, wciąż wtulając się w jego plecy. - Mam jednak dla ciebie niespodziankę, która przebije te widoki i uczucia, jakie im towarzyszą. - Wydobyła prawą dłoń spod jego dłoni i sięgnęła do kieszeni, po czym pokazała mu klucz. - To jest właśnie ta niespodzianka.
- Klucz do twego serca? - zażartował. Ujął jej dłoń i zbliżył do oczu, jakby chciał się lepiej przyjrzeć.
- Możliwe, że nawet do czegoś więcej, niż serca - szepnęła mu do ucha, po czym wyswobodziła się i chwyciła go za dłoń, ruszając pod pokład. - Chodź, pokażę ci.
Zachowanie dziewczyny było na tyle interesujące (i nasuwające różne skojarzenia), że Darvan bez chwili namysłu poszedł za Maneą.

Zeszli szybko pod pokład, jednak dziewczyna zamiast zaprowadzić go do części, w której spali, poszła w przeciwną stronę, w miejsce, gdzie mieściły się kwatery starszej stażem załogi. Podeszła do jednych z kilku drzwi po lewej stronie korytarzyka i szybko otworzyła je kluczem trzymanym w dłoni, po czym wciągnęła Darvana do środka i zakluczyła z powrotem drzwi, zostawiając klucz w zamku.
- Poprosiłam Jaspera, by pożyczył nam pokój na noc - powiedziała, uśmiechając się zalotnie. - Był trochę zmartwiony, że mu ze mną nie wyjdzie, ale jednak się zgodził na użyczenie pokoju. Dzięki temu możemy sobie tu… miło spędzić czas.
Odsunęła się i Darvan zobaczył łóżko pod ścianą, komodę, na której stały dwa kieliszki i wino, oraz stół, na którym znajdowało się kilka świec.
- Bo kto powiedział, że kobieta nie może przygotować czegoś dla mężczyzny, na którym jej zależy, czyż nie? - Puściła mu oczko i ruszyła do komody, by nalać wina.
- Zaiste, nikt - odparł Darvan, po czym, miast pozwolić Manei na zrobienie choćby kroku, chwycił ją w pół i przyciągnął do siebie.
- Jesteś wspaniała - powiedział cicho.
- No to jest nas dwoje - odparła, uśmiechając się i gładząc go dłonią po policzku. - Tyle się ostatnio działo, że postanowiłam nie czekać na jakiś odpowiedni moment i ukrywać swoich uczuć do ciebie, bo może się okazać, że albo ja albo ty nie dożyjemy tego “odpowiedniego momentu”. Trzeba czerpać z życia, póki się żyje.
Po tych słowach pocałowała go namiętnie, by ich języki złączyły się w tańcu pożądania.

Darvan co prawda nie byłby sam z siebie taki szybki (by pospieszne działania nie zniechęciły partnerki), ale nie miał nic przeciwko takiemu rozwojowi zdarzeń. Z zapałem odpowiedział na pocałunek. Całując się namiętnie i z ogromnym pożądaniem, poczęli się rozbierać, by jak najszybciej znaleźć się w łóżku i spędzić ze sobą przyjemne chwile. Manea miała problem ze sprzączką jego pasa, jednak Darvan szybko załatwił ten problem, a ona w tym czasie zrzuciła swoją koszulę, odkrywając w nikłym świetle świec dość spore piersi o brązowych, sterczących sutkach. Przylgnęła do niego, całując i podgryzając po szyi.
Aktywność Manei w niczym nie przeszkadzała Darvanowi, którego dłonie błądziły po ciele dziewczyny, zajmując się zarówno pięknym biustem, jak i kształtnymi pośladkami. Nadzy, szybko wylądowali w łóżku, nie odrywając się od siebie nawet na moment. Manea powędrowała dłonią między nogi Darvana, by zacisnąć dłoń na gorącej, sterczącej męskości zaklinacza. Poczęła ją masować, wciąż namiętnie go całując. Czuła, że sama zaczyna robić się mokra.

Darvan nie był egoistą i na pocałunki odpowiadał pocałunkami, a na pieszczoty pieszczotami, którymi obdarzał coraz bardziej wilgotne miejsce między udami dziewczyny, od czasu do czasu delikatnie wsuwając palce w głąb gorącej i ciasnej szparki. Manea oddychała szybko i płytko, czując palce Darvana wewnątrz siebie. W odpowiedzi przyspieszyła ruchy dłoni na członku, ale nie tak, by mężczyzna nagle doszedł. Drugą dłonią wbijała paznokcie w jego plecy, aż w końcu ułożyła się wygodnie na plecach i wprowadziła jego męskość do swojej wilgotnej kobiecości, nie odrywając się od ust zaklinacza. Zaklinacz już dość dawno nie był z żadną kobietą, ale starał się pamiętać o tym, że przyjemności należą się obu stronom. Dlatego też nie dążył do jak najszybszego finału i starał się dostarczyć Manei jak najwięcej przyjemności. Odwzajemniał też pocałunki, a jego palce błądziły po ciele dziewczyny, jakby w poszukiwaniu wrażliwych punktów.

Kochali się tej nocy kilka razy, nie mogąc nacieszyć się własnymi ciałami i za każdym razem szczytując. To był czas, gdy oddawali się swoim namiętnościom powoli, zgłębiając własne fantazje by uszczęśliwić partnera. Wiedzieli, że nieprędko to powtórzą, dlatego chcieli dać z siebie wszystko i spróbować wielu rzeczy, póki mogli. Czas zdawał się płynąć powoli, gdy ich zmęczone, spocone ciała były jednością i wciąż obopólnie chciały rozdawać rozkosz. W końcu jednak zasnęli, wtuleni w siebie a niedługo później musieli wstawać, gdy Julia rozbudziła ich, uderzając w dzwon na pokładzie. Niewyspani, niemal niekontaktujący z rzeczywistością wygrzebali się z łóżka, ubrali na szybko, ziewając, po czym powlekli z kajuty Jaspera na hamaki, gdzie spała reszta załogi. Manea jeszcze uśmiechnęła się tylko z radością i spełnieniem wypisanym na twarzy do Darvana, nim po prostu padła na swoje miejsce. Nie było szans, by ktoś ją wyciągnął na pokład w ciągu kilku najbliższych godzin. Musiała odespać, ale czuła się tak szczęśliwa i spełniona jak nigdy wcześniej. Zakochała się w tym zaklinaczu, nie miała już co do tego wątpliwości.

Kolejny dzień, nim dotarli na miejsce, był jakby oderwany od rzeczywistości. Manea czuła dziwne mrowienie poniżej serca, a gdy tylko widziała Darvana, co chwilę wymieniała z nim kilka słów, czy choćby szukała kontaktu ich dłoni. Poprzednia noc była tak magiczna, że niemal nierealna i półelfka musiała samą siebie przekonywać, że to wszystko była prawda i że to się naprawdę wydarzyło. Czuła sie bardzo szczęśliwa, bo wiedziała, że w końcu ma kogoś, kto pójdzie za nią, choćby się paliło. To bardzo pomagało patrzeć pozytywnie na każdy dzień i podbudowywało.

Po dotarciu do Przystani Umarlaka, wysłuchała Lanteri, zerkając z ukosa na mapę, którą przedstawiła. Gdy zostali sami, Anabell zaproponowała całkiem dobre rozwiązanie.
- Tak sobie myślę, a może by tak skorzystać z przecudnych zdolności Azy? Może jakieś potężne ptaki by przyzwała i by bas zaniosły po prostu na górę? Co wy na to?
- Dobry pomysł. - Manea uśmiechnęła się i spojrzała na niziołkę. - Dasz radę zrobić coś takiego, Kochana?

Anebell była osłupiała, że smok “po prostu” został rozbawiony i to wystarczyło. Z nadąsaną miną usiadła na łódce wcale nie ciesząc się z dokonania Azy. Co to będzie za opowieść jak niziołka ratowała ich z każdych perypetii? Cóż od czego było naginanie prawdy na potrzeby historii. Trzeba będzie nieco bardziej popłynąć z wydarzeniami, aby cała ballada była godna śpiewania a nie byłą fraszką.

- Tak, tak, dobrze się spisałaś - dodała od siebie do pochwał dla niziołki. Resztę czasu siedziała naburmuszona myśląc nie wiadomo o czym w ogóle nie przejmując się otoczeniem. Nawet radość Lanteri nie podniosła jej na duchu. Musząc sobie poradzić z burzącymi się emocjami bardka zaszyła się na statku na trochę w samotności.

Było godzinę po obiedzie, gdy Jasper podszedł do siedzącej na schodkach prowadzących na rufę Anabell.
- Hej, nie przeszkadzam? - Zapytał nieco niemrawo.
- Absolutnie! Co cię dręczy? - bardka wyrwała się z zamyślenia.
- Rozmawiałem z Maneą i ona podsunęła mi pewien pomysł... - "Buźka" usiadł obok rudowłosej i odchrząknął. Anabell poczuła od niego zapach gorzałki - czyżby młody bawidamek napił się trochę dla kurażu? - Mówiła, że ty miałaś zespół i że znasz się na muzyce... a ja właśnie jestem w trakcie pisania piosenki na cześć załogi i nie idzie mi to jakoś za dobrze. Dlatego pomyślałem, że może byś mi pomogła? - Spojrzał na nią, uśmiechając się lekko.

Kobieta uniosła wyżej głowę z miną przerysowanego oburzenia.
- A myślałam, że moje pogrywanie na skrzypkach i próba rozkręcenia tej załogi mówi sama za siebie! Oczywiście, że ci pomogę! Ba, nieskrycie powiem, że samej o czymś takim myślałam… ale bardziej od naszej strony. W czym masz problem?
- Ja właściwie nie chciałem zawracać ci głowy, ale zupełnie mi nie idzie, więc pozostajesz ostatnią deską ratunku - powiedział, uśmiechając się do niej. - Mam melodię w głowie i nawet początek metodą prób i błędów umiem zagrać, ale dalej nie daję rady. Ale jeśli mam ci to zademonstrować, to musimy iść do mojej kajuty, bo jak Gardax albo Julia usłyszą, że znowu fałszuję, to mnie wyrzucą za burtę. - Szermierz się skrzywił. - Więc jak? Idziemy?

- Prowadź i nie martw się. Coś wspólnie uda się nam sklecić - bardka uśmiechnęła się poklepując raźnie mężczyznę na po ramieniu.
Jasper wyraźnie się rozpromienił i ruszył wraz z Anabell na dół, do swojej kajuty. Wrzucił klucz w zamek i gdy ten szczęknął, weszli do środka. Pokój chłopaka był skromny, posiadał zaledwie łóżko stojące pod ścianą naprzeciw drzwi, komodę i okrągły stolik z dwoma krzesłami. Na blacie leżał flet. Nim jednak “Buźka” go zgarnął, podszedł do komody, gdzie stały dwa niewielkie kubki i butelka gorzałki. Podał jeden z kubków Anabell.
- Wódka z Port Peril. Ponoć jedna z najlepszych, nie trzeba przepijać - powiedział i polał jej oraz sobie. - Za realizację naszego celu, czyli nauczenie takiego beztalencia jak ja gry na flecie. A przynajmniej melodii, którą mam w głowie. - Uśmiechnął się, stuknął z bardką naczynkiem i szybko wychylił, krzywiąc się nieznacznie. Kobieta podobnie zareagowała, ale zaraz potem jej twarzy rozpromienił szeroki uśmiech. Nie potrzebowała przesadnie długo, aby ciepło spożytego alkocholu rozlało jej się po żołądku.
- Wyśmienita - szepnęła i bezceremonialnie podstawiła kubeczek po więcej.
Jasper nalał jeszcze po kolejce i gdy skończyli, podszedł do stolika i chwycił za flet. Przyłożył go do ust i już miał zagrać, ale sobie coś przypomniał i odsunął go nieco, patrząc na rudowłosą.
- Ale nie będziesz się śmiać. Obiecaj - powiedział, zastygając, niczym figura woskowa.

- Nie. Już raz to uczyniłam, ale teraz mam szczere intencje. W zasadzie to i tak chciałam ci pomóc, ale to później. Prosze uracz mnie tym co wymyśliłeś… chwila - rudowłosa sięgnęła po swoje skrzypeczki i kiwnęła Jasperowi, aby grał.
Ten przyłożył flet do ust i zaczął grać. Pierwsze nuty wypłynęły nieśmiało, jednak miały jakąś linię melodyczną, którą Anabell mogła wychwycić. Niestety, już po chwili był to tylko zlepek kakofoniczny, niepasujących do siebie dźwięków.
- Widzisz… - Westchnął ciężko Jasper i skrzywił się poirytowany. - Początek mam, ale potem wszystko się pieprzy. To ma iść mniej więcej tak…
Po tych słowach zaczął melodycznie deklamować, o co mu konkretnie chodziło.

Anabell zaczęła myśleć. Fakt, Jasper nie był najlepszy, ale to nie była jeszcze aż taka tragedia.
- Możemy z tym pracować, ale obawiam się, że będziesz musiał poświęcić każdą wolną chwilę, aby to ci zaczęło wychodzić. Flety, to nie moja działka za bardzo, ale to nic nie szkodzi.

Skrzypeczki były jednak niezbyt przydatne, banjo zaś jak najbardziej. Dlatego bez problemu bardka wyczarowałą sobie ten instrument. Gwiżdżąc pierwsze nuty zaczęła je powtarzać w kółko i szukając dźwięków. Chwilę to zajęło i choć to ona miała uczyć Jaspera sama najpierw musiała zrozumieć do czego dąży.
- Dobra, chyba mam. Jak dobrze znasz ten flet?
- Bardzo dobrze, w zasadzie. To prezent od… od mojej byłej dziewczyny - powiedział. - Dostałem go dawno temu, trochę coś tam sobie pogrywałem, ale doszedłem do wniosku, że pora zrobić z niego większy pożytek. Bardem nigdy nie będę, ale próbować coś zagrać nikt mi nie zabroni. Nawet Gardax.

- By spróbował przyjemniaczek. Wolność dla twórczości artystycznej! - Anabell zaśmiała się. - No dobrze, skoro znasz flet, to mam propozycję. Potrzebujesz kartki papieru i czegoś do pisania. Narysujemy sobie po kolei jakie dźwięki będziesz odgrywał jak już skomponujemy do końca melodię. Po tym nawet jak mnie nie będzie będziesz mógł trenować i nie zapomnisz co chciałeś zagrać. Ale najpierw melodia. Ja będę śpiewać po nucie a potem ty powtarzać dźwięk, a potem całość. Aż do skutku.

Jasper wyglądał na przerażonego tym, co powiedziała mu Anabell, ale bez słowa znalazł w komodzie kartkę papieru i ołówek, podał je kobiecie, po czym podszedł z powrotem do mebla i nalał sobie kolejkę, którą szybko wychylił. Nie chcąc być niegościnnym polał również rudowłosej i przyniósł jej do stolika.
- To będzie ciężki kawałek chleba. - Wypuścił z płuc powietrze, drapiąc się po głowie.
Tymczasem widać było, że kobieta na poważnie wzięła się do nauki i pomocy. Poświęciła nawet swoje czary, kiedy Jasperowi szło gorzej, aby mógł powtórzyć i odnaleźć melodię. Odpuściła dopiero jak mężczyzna umiał patrząc na kartkę, choćby niezdarnie i wolno, zagrać zapisaną melodię.
- Huff… na dzisiaj wystarczy - sapnęła o dziwo nie mniej zmęczona od swojego biednego ucznia.

“Buźka” przetarł oczy i odłożył flet. Wyglądał na padniętego.
- Myślałem, że mnie dzisiaj zabijesz tymi powtórzeniami - powiedział, uśmiechając się lekko. - Wymagająca z ciebie nauczycielka.
- Aaa… trochę tak. Nie poddałeś się jednak! Co znaczy, że ci zależy na tym, a to jest dla mnie wyznacznikiem. Wytrwałeś, powtarzałeś, obojgu już nam uszy odpadły ze trzydzieści razy, ale zobacz! Masz czego potrzebujesz. A jak ci się uda to zagrać bez błędu… a potem z pamięci… och jakaż jest z tego satysfakcja - kobieta wręcz mruknęła z zadowolenia na wspomnienie swoich bolączek w nauce. - To tak jakby całkowicie nowy świat się przed tobą otwierał. Stworzyłeś muzykę!

- Tylko dzięki tobie, Anabell - powiedział, uśmiechając się zalotnie. Ujął jej dłoń i poderwał kobietę z krzesełka, jednocześnie całując wierzch dłoni. - Dziękuję ci za poświęcony czas. Myślę, że teraz już kilka dni wystarczy, bym opanował melodię w zadowalającym mnie stopniu i zaczął pisać słowa. Jednak jest jeszcze coś… może oprócz nauki muzyki chciałabyś też coś więcej?
Skrócił dystans, niemal stykając się z nią klatką piersiową i wpatrując pewnie w jej oczy. Anabell poczuła nagle jego dłoń zaciskającą się na jej jędrnym pośladku.

Bardka tylko przez krótki moment uniosła brwi i się zaśmiała.
- Oo… czemu nie - uśmiech na twarzy kobiety był nawet drapieżny. - Ale muszę nalegać, że JA poprowadzę…
Jasper wyglądał na zaskoczonego, a konsternacja na jego twarzy mieszała się ze… strachem? Na pewno nie spodziewał się takiej odpowiedzi Anabell.
- Na-naprawdę? Znaczy się… myślałem, że dostanę po gębie za to, że cię złapałem za tyłek. Jesteś piękna, utalentowana i w ogóle. I pewnie ja nigdy bym z taką kobietą nie mógł…
Anabell położyła mu palec na ustach, w moment ucinając jego słowotok. Doskonale wiedziała, że się stresuje. Nie planował takiego rozwoju sytuacji. Dużo mówił, a gdy przychodziło co do czego, panikował. Bardka doskonale znała takich erotomanów-gawędziarzy.
- Po kubeczku na rozluźnienie? - spytała sięgając po butelkę - Albo lepiej, po łyku.
Nie odsuwając się od mężczyzny otworzyła butelkę. Zatrzymała ją tuż przed ustami aby zaakcentować, że zamierza to zrobić. Wzięła jeden powolny i spory łyk. Równie powoli odsunęła butelkę od warg sugestywnie spoglądając na wyższego od siebie mężczyznę. Z zalotnym uśmiechem podała mu naczynie.
- Miał być kubeczek, a nie walenie gorzały z gwintu, ale widzę, że to dla ciebie nie pierwszy raz, więc i mi się przyda - powiedział, podnosząc butelkę i dudniąc z niej dwa porządne łyki. Odstawiwszy ją od ust odbeknął od serca gdzieś w bok. - Przepraszam, wyrwało się księżniczce, jak to mawia Gardax. - Przetarł usta wierzchem dłoni, a lewą położył na pośladku Anabell, uciskając go lekko. - Jest taki… aksamitny…
- Ciii… nie psuj - kobieta szepnęła kładąc palec na ustach Jaspera. - To też musimy przećwiczyć… ale nie teraz. Póki co zamknij oczy. Pokażę ci coś.
- Pewnie jak zamknę oczy, to uciekniesz, ale dobrze… zamykam. - Po tych słowach zrobił, co kazała.

Anabell nie była jednak okrutna. Nie zamierzała go zostawić. Oddawanie się przyjemnościom było dla niej łatwe, nie potrzebowała wiele. Miała jednak swoje ambicje i wizje i teraz pomyślała, że mogłaby jedną z takich wizji urzeczywistnić. Musnęła palcami policzek mężczyzny i bardzo delikatnie powiodła nimi po jego ustach. Zaczęła go oswajać z swoim dotykiem. Zamierzała pokazać “Buźce” zupełnie inne podejście do sfery intymności. Sięgała coraz śmielej, zsuwając dłonie na jego szyję i tors, łapiąc go za jego dłonie i kierując je na siebie. Cały czas pilnowała, aby miał zamknięte oczy i jedyne czym mógł ją teraz poznawać to był dotyk.

- Usiądź i otwórz oczy - szepnęła mu w pewnym momencie wprost do ucha oddechem drażniąc płatek. - I teraz tylko patrz.
Słyszała, jak Jasper przełknął głośno ślinę, patrząc na nią. Pokiwał tylko energicznie głową, nie odzywając się nawet i tylko czekał, co dalej się wydarzy.
Uśmiechnęła się odsuwając jeden krok w tył. Szepcząc magiczne słowa przywołała dźwięk zmysłowej muzyki. Nie za głośnej, bo kobieta wcale nie chciała, aby dokładnie wszyscy wiedzieli co się dzieje. Wsłuchując się w rytm powoli zaczęła się do niego bujać aż w końcu zatańczyła. Powoli i niespiesznie wiła się przy ścianie zachowując się jakby traciła zmysły. Wodziła dłońmi po własnym ciele, ciągnęłą za własne włosy i zrzucała z siebie kolejne elementy ubioru. Oddając się emocjom wytańczyła całą nagromadzoną potrzebę ekspresji swojej sensualności i seksualności. Naga, dyszaca, stanęła nad Jasperem i powiedziała tylko jedno.
- Dotknij.
Jasper siedział jak zahipnotyzowany, oglądając zmysłowe przedstawienie. Biorąc pod uwagę wyraz jego twarzy, chyba nigdy wcześniej czegoś takiego nie przeżył. Anabell nie musiała powtarzać. Wyciągnął dłonie, kładąc je na jędrnych, dużych piersiach i przez chwilę ugniatał je delikatnie, a potem zjechał jedną niżej, przez pępek, aż do kobiecości bardki. Patrzył na jej nagie ciało jak na największy ze skarbów, a jego eksploracja dostarczała mu wspaniałych doznań.
- Jesteś taka piękna. - Wyszeptał, jakby mówił do bogini. Jego wzrok wciąż przeskakiwał między piersiami o łonem rudowłosej.
- Dziękuję. Ale myślę, że przyda się jak ty też się rozbierzesz. Zabawmy się - Anabell przyozdobiła twarz szerokim pożądliwym uśmiechem.
- Jasne - odparł szybko, podrywając się z krzesła. Migiem zrzucił z siebie koszulę oraz spodnie i Anabell ujrzała w końcu jego żylastą męskość w stanie najwyższej gotowości. Przylgnął do niej, całując łapczywie i obmacując pośladki, po czym zaczął zmierzać z nią w stronę łóżka, nie potrafiąc oderwać się od jej słodkich ust. Kobieta zaśmiała się pomiędzy pocałunkami. To było takie odżywcze, kiedy kochanek był taki pełen wigoru. Obojgu było bardzo przyjemnie, ale co tu dużo mówić Anabell prowadziła ten spektakt przyjemności. Zdominowała swojego kochanka w inicjatywie napawając się obrazem jego rozkoszy.

Po wszystkim Jasper bardzo typowo zasnął. Bardka pieszczotliwie pogładziła jego śpiące oblicze i zaczęła się ubierać. W puściła Fitza do pokoju i poczekała na początek warty mężczyzny, aby go obudzić. Pożegnała się z nim i udała do wspólnej sali, gdzie zasnęła zadowolona.

Następnego dnia nie mogła się opędzić od swojego nowego kochanka. Co rusz jej pomagał, zaczepiał i wyciągał na dalsze nauki. Rudowłosa aż się przestraszyła, czy nie popełniła błędu pozwalając sobie na przyjemność z Buźką. Zamiast się jednak spłoszyć stawiła czoła zalotom. Przy jednej z okazji, kiedy Jasper ponownie ją zaczepiał i za nią chodził zatrzymała ich oboje i spojrzała oceniająco na niego. Uniosła mu podbródek do góry, wyprostowała i zmieniła jego postawę, aby wyglądał na pewniejszego siebie.
- Lepiej. - skomentowała z uśmiechem i poszła zmienić sternika.
W tym czasie Fitzgerald robił za szpiega. Biegał niezauważony w okolicy kajuty pani kapitan i podsłuchiwał co tam tez pani kapitan wraz z Gardaxem rozmawiają. Niewiele się dowiedział. Dlatego też zamiast opowiadać bardce o tym co usłyszał wolał koncentrować się na tym jak wypadł jej występ przed Jasperem. Bo oczywiście podglądał jak na małpę przystało. Miał oczywiście wiele do powiedzenia, co doprowadziło Anabell do przybrania koloru twarzy podobnego jej włosom. Co jak co, ale nie spodziewała się, że jej chowaniec będzie AŻ TAK wnikliwym krytykiem. Dziękowała bogom, że nikt nie rozumie co Fitzgerald mówi. Bo to by było kompromitujące...

***

Po usłyszeniu ich kolejnego zadania bardka podrapała się po głowie. Spojrzała na Azę zastanawiając się głęboko nad tym co powiedzieć.

- Tak sobie myślę, a może by tak skorzystać z przecudnych zdolności Azy? Może jakieś potężne ptaki by przyzwała i by bas zaniosły po prostu na górę? Co wy na to? - zapytała mimo, że z chęcią by się poprzedzierała przez dżunglę.