Azie udało się przyzwać dwie wielkie żaby, na grzbietach których popłynęliście w stronę "Przerażającej Fali". Płazy poruszały się cicho, omijając pływające wszędzie zwłoki i resztki mebli oraz oręża. Niezauważeni dopłynęliście w końcu do jednej z burt i wspięliście się po niej na pokład. Ten nie był zbyt zadbany, ale nie mogło być inaczej, jeśli okręt cumował tutaj od wielu lat, a na to wszystko wskazywało.

Mniej więcej pośrodku dostrzegliście odwróconych plecami Gardaxa i Lanteri, mocujących się z kłódką pokrywy prowadzącej pod pokład. Gdy wydawało się, że element zaskoczenia jest po waszej stronie, Lanteri odwróciła się nagle, dostrzegając was. Jej twarz przedstawiała mieszaninę zaskoczenia i zdenerwowania.
- Gardax, mamy gości! - Krzyknęła, sięgając po pistolet przy pasie.
Półork w tym czasie odwrócił się i zerknął na was, warcząc gardłowo. Jego dłoń powędrowała do szabli wiszącej przy boku.

Żaby przyzwane przez ich małą towarzyszkę wywołały w Manei ambiwalentne odczucia. Z jednej strony mieli środek transportu wprost na statek w oddali, z drugiej jakoś tak żabki działały na nią odpychająco. Przemogła się jednak i wraz z Darvanem zajęła na nich miejsce, utrzymując równowagę, by czasem nie wpaść do paskudnej wody z unoszącymi się wszędzie trupami. Nie chciała nawet myśleć, co by się stało, gdyby choćby ciutek tej cieczy dostał się do jej żołądka.

Nie było problemu, by dopłynąć do burty i już po chwili wspinaczki mieli na widoku szaloną piratkę i jej przydupasa. Niestety, tym razem nie wyszła im próba zaskoczenia wrogów, bo Lanteri musiała się akurat odwrócić. Jej mina była jednak bezcenna.
- Niespodzianka, szmato! Wróciliśmy! - Krzyknęła Manea.

Widząc, że tamta sięga po broń, uniosła szybko kuszę i wycelowała w kobietę, a potem nacisnęła spust. Moment później odrzuciła broń zasięgową i dobyła swej szabli, ruszając, by związać się walką z piratką a potem atakować z flanki, jeśli na przykład Jamash skupi sobą jej uwagę.

Po cichutku, chytrze, skrycie...
Darvan rzucił na siebie zbroję maga, a potem, z mieszanymi uczuciami, wgramolił się na grzbiet przerośniętego płaza, by zająć miejsce za plecami Manei.
Tuż przed wejściem na pokład rzucił też zaklęcie tarczy - i na siebie, i na swą przyszłą (miał nadzieję) żonę.
Co prawda do tej pory się nie oświadczył, ale gdyby wśród skarbów (które mieli zamiar zdobyć) znalazł się jakiś pierścionek...
To jednak była pieśń przyszłości.

Plan był świetny, wykonanie (ze względu na środek transportu) mało romantyczne, ale wszystko szło jak po sznurku.
I, zapewne, wszystko zostałoby załatwione bez problemów, gdyby nie to, że jakiś instynkt ostrzegł Lanteri, która sięgnęła po broń.

Na negocjacje nie było miejsca - pozostawała walka.
Czy Lanteri była groźniejszym przeciwnikiem, tego Darvan nie wiedział, ale tak można było sądzić. Poza tym to ona miała w rękach pistolet i mogła atakować natychmiast, a Gardax - tylko szablę, więc przed zadaniem ciosu musiał zrobić kilka kroków.

Zaklinacz, który zawsze uważał, że przed bezpośrednim starciem warto wyeliminować strzelców, posłał w stronę zdradzieckiej pani kapitan garść magicznych pocisków. Wolał na statku nie rzucać kul ognia - w końcu nie o to chodziło, by zatopić "Przerażającą Falę", ale by zdobyć skarby Jenny Redclaw.

Miał zamiar rzucać magiczne pociski aż do skutku. W ostateczności użyć palących płomieni, a gdyby przeciwnicy znaleźli się zbyt blisko - płonących dłoni.

Wystrzelony przez Maneę bełt ugodził Lanteri w ramię i posłał na podłogę. Kobieta dobyła broni i wystrzeliła w stronę zbliżającego się Jamasha, jednak spudłowała. Nie spudłował za to Darvan, trafiając panią kapitan magicznym pociskami, które cisnęły ją w stronę głównego masztu. Undine był już jednak przy niej i ciął swoimi sztyletami, rozrywając Lanteri brzuch i ramię, doddatkowo rażąc prądem.

W tym samym czasie Gardax ruszył na Darvana i Azę, jednak niziołka nie pozwoliła mu, przyzywając w kilka chwil jedną ze swoich bestii. Półork był zupełnie zaskoczony takim obrotem spraw a wielki dzik wbił się w niego z impetem, rzucając nim o podłogę i burtę z wściekłością. Aza natomiast wykorzystała moment i strzeliła do Gardaxa, jednak jej bełt minął przeciwnika o kilka centymetrów. To jednak nie miało znaczenia, gdy wielki dzik dosłownie masakrował Gardaxa. I choć ten próbował atakować swoją szablą, to ataki te nic nie robiły na rozjuszonej bestii, raniąc ją tylko delikatnie.

Leżąca i krwawiąca paskudnie Lanteri nie była w stanie nawet się bronić, gdy kolejne magiczne pociski dopadły ją, a Jamash i Manea cięli swoimi ostrzami. Kobieta próbowała się zasłaniać rękami, ale nic to nie dawało. Wkrótce nie była już w stanie nawet się bronić przed kolejnymi cięciami i padła bez życia na pokład. Moment później wielki dzik Azy wykończył Gardaxa i na pokładzie zapanowała cisza.

Zemsta się dokonała, teraz pozostawała równie ważna kwestia - dostać się do skarbu Jemmy Redclaw. Kłódka, którą próbowali rozpłupać Gardax z Lanteri wciąż trzymała się dobrze na uchwycie pozwalającym otworzyć klapę prowadzącą pod pokład. Mogliście spróbować się tam dostać, lub najpierw sprawdzić cały pokład i pomieszczenia pod rufą. Decyzja należała do was, teraz już nie musieliście się nigdzie spieszyć.

Raz, dwa, trzy... i było po wszystkim.
Jak się okazało, Lanteri zatrudniła zbyt dobrą drużynę bojową, a to, że usiłowała ich oszukać, skończyło się dla niej tak, jak powinno.
Tym razem sprawiedliwość zwyciężyła, a szczęśliwym zwycięzcom pozostawało tylko zgarnąć owoce tego zwycięstwa.

- Wrzucamy ich do wody, czy zostawiamy na pokładzie? - spytał Darvan, wskazując na ciała pokonanych wrogów. - A co do kłódki, to nie sądzę, by Redclaw schowała gdzieś tu klucz. Ja bym tego nie zrobił. - Uśmiechnął się lekko. - Ale może się mylę... Najchętniej rozwaliłbym tę kłódkę i zobaczył, czy pod pokładem są stosy złota. Ale myślę, że powinniśmy sprawdzić, co się kryje w kajucie kapitańskiej i innych łatwo dostępnych pomieszczeniach.

Rzuciwszy tę propozycję rzucił jeszcze wykrycie magii.

Skoro w trójkę rzucili się na Lanteri, to wiadomym było, że szalona piratka nie ma większych szans i to się po chwili potwierdziło. Co prawda gdy wystrzeliła w kierunku Jamasha aż Manei serducho na moment stanęło, na szczęście jednak okazało się, że nie trafiła. No a potem zrobili to, co było trzeba. Krew za krew, śmierć za śmierć. Patrząc na jej martwe ciało, przypomniała sobie zwłoki Jaspera - chłopak nie powinien tak skończyć, ale teraz przynajmniej został pomszczony.

Odebrała kartkę od Jamasha i parsknęła śmiechem pod nosem.
- Wybacz, to po prostu śmieszne - rzuciła do undine, po czym spojrzała na Azę i Darvana. - Jamash napisał, że będzie nas jeszcze przez jakiś czas straszył swoim wyglądem. Ale przynajmniej nie będzie się odzywał. - Puściła mu oczko, żeby wiedział, że żartuje.

Jamash chciał szukać klucza, ale Darvan ubiegłę Maneę, by im o tym powiedzieć. Zresztą, ukochany półelfki i tak o nim napomknął.
- Zostawiamy ich tutaj, ale zabierzmy coś, co będzie potwierdzać, że Lanteri i jej giermek nie żyją. I nie chodzi mi o ich głowy, to by było obleśne - powiedziała, ładując z powrotem kuszę. - Jestem za tym, żeby się rozejrzeć po kajutach, może jednak uda nam się znaleźć kluczyk do kłódki i nie będzie trzeba rozwalać jej siłą. - Błysnęła ząbkami, po czym z uniesioną kuszą ruszyła w stronę kajut kapitańskich. - A jak nie znajdziemy, to się rozwali. Żaden problem. - Wzruszyła jeszcze ramionami. - Tylko bądźmy ostrożni, tu wciąż może czaić się ktoś, komu może się nie spodobać, że tu jesteśmy.