Anresi słuchała wywodu paladyna i zaczęła się nad nim zastanawiać. Zwyczajna zielarka? Ale tak się składa, że sprzedaje narkotyki? I ludzie jej nie lubią kompletnie bez powodu? Nie... To jej się jakoś nie dodawało. Wolała już wierzyć karczmarzowi.

- Ach... Jestem spłukana, więc się o pieniądze nie założę. Ale jeśli to naprawdę będzie niewinna niewiasta, to mogę przez tydzień chodzić z różowymi włosami. - Uśmiechnęła się nieco złośliwie, po czym odsunęła o krok czy dwa od rozmówcy. Tak, żeby być poza jego zasięgiem. I idealnie, aby być też poza zasięgiem jego miecza. - Ale jeśli po wybadaniu sprawy dowiemy się, że to jednak wiedźma, przez trzy dni będziesz dla mnie pół-smokiem.

Aby przemieścić się z karczmy do świątyni musieliście ujść dosłownie parę kroków. Cień zdobionego cebulami chramu dosłownie padał na na gospodę.


Chwila kontemplacji niezwykłej architektury i zakołataliście do drzwi kaplicy. Były zamknięte na głucho, a ze środka nikt nie odpowiadał.

— Jakże to, świątynia bez opatów i wiernych? — aasimarka podeszła do drzwi, przyglądając im się ciekawie. — Nie godzi się zamykać drzwi do domów bożych! A jak już muszą, bo nie wiem, dach im się zawalił i remont muszą zrobić, niech chociaż wywieszą kartkę z przeprosinami i wyjaśnieniami! Ha! Ale jak nas nie chcą, to trudno! Wejdziemy sami!

Następnie kobieta obróciła się na pięcie i, jakby ogarnięta przysłowiowym "fochem" kobiety, zadarła wysoko głowę. Nastroszona fryzura nadawałaby jej może bardziej rozzłoszczonego wyglądu, jednak ze względu na jej stan wyglądała najzwyczajniej w świecie śmiesznie. Zaklinaczka nie odeszła jednak daleko, zanim znowu nie zwróciła się przodem do świątyni. Teraz jednak, kiedy nie musiała już uważać na to, żeby nie uderzyć nikogo łokciem przy wymachiwaniu rękami, zabrała się do roboty.
Wystarczyła jej krótka inkantacja, która to mimo swej banalności pewnie zakrawała o heretyckie nauki dla lokalnych, aby już nieco za drzwiami przywołać magiczną rękę.

— Trzymajcie kciuki. Może tylko na rygiel je zamknęli… — rzekła Anresi, starając się z pomocą przywołanego konstruktu otworzyć drzwi od środka. Stała już teraz uśmiechnięta, widocznie działanie, a przynajmniej próba działania, uspokoiły ją nieco.

Po dwóch minutach siłowania się z drzwiami na wszelkie sposoby usłyszeliście metaliczny trzask otwieranej zasuwki. Potem drugiej i trzeciej, a następnie głuche łupnięcie zdejmowanego rygla. W ogromnych wrotach chramu wycięte były malutkie drzwiczki jakby codziennego użytku. Były tak małe, że orczycy sięgały niewiele powyżej łokcia. Gdy uchyliły się powoli większość z Was musiała przynajmniej ugiąć kolana, jeśli chciała przyjrzeć się postaci stojącej we wpuszczonym za Waszą sprawą snopie światła.

Na progu stała zgarbiona staruszka; zasnute błękitną mgłą oczy jednoznacznie wskazywały na to, że była ślepa. Ubrana była w białą luźną koszulę i ciemną spódnicę, zaś włosy miała owinięte chustką. Nie wyglądała na kapłankę. Na jej pomarszczonej twarzy malował się strach, ogromny strach, a mimo to Wam otworzyła.

Stała chwilę wlepiając w Was niewidzące oczy, po czym odezwała się cicho:

- Ch-chram zamknięty. Kapłani do Telflamm pojechali... Całe Eleasis tak.

Gdy orczyca zaczęła uderzać toporem w drzwi świątyni elf cofnął się o kilka kroków przygotowując się do rzucenia czaru. Na całe szczęście jego interwencja nie była potrzebna, Nadaar powstrzymał barbarzynkę. Pojawienie się staruszki przyjął ze zdziwieniem, a jej słowa wprawiły niemal w osłupienie.
– Wyjechali? Tak po prostu? Co się tutaj dzieje że kapłani porzucają świątynie? – wymamrotał pod nosem. Z kolei próba uspokojenia i załagodzenia sytuacji przez paladyna przywołała na jego usta krzywy uśmiech.
– Nasza towarzyszka ma rzeczywiście siły za dwu ludzi brakuje jej tylko... – zawiesił głos i poczekał aż Krugga spojrzy na niego. - ... cierpliwości. – dokończył niewinnie.