Dla monstrualnej modliszki ludzkie jedzenie, a co dopiero alkohol nie stanowiły problemu. Nie próbował się udzielać w libacji bardziej niż musiał grzecznie odpowiadając na toasty. Przynajmniej na tyle na ile uważał za słuszne. Nie można było powiedzieć aby jedzenie mu smakowało. To co ludziki nazywali przyprawami maskowało smak właściwej potrawy. Najchętniej kreen by spałaszował surowego mięsa. Najlepiej z elfa. Nie miał co tylko na to liczyć, a ci, których miał prowadzić na pewno by tego nie zrozumieli. Korzystał z chwili spokoju choć jego ciasny umysł kłopotały wielce pewne sprawy. Jednej nocy miał dwoje gości z czego jeden był dość bezczelny. Kreen normalnie nie lubił się wtrącać w sprawy ludzików, bo zawsze kończyło się dla niego źle, ale jego natura nad nim zwyciężyła. MUSIAŁ WIEDZIEĆ.

Cha'klach'cha poczekał grzecznie na moment w którym nomadzi zaczęli się zbierać do jakiejś ich kolejnej atrakcji świętowania. Położył wtedy mniejszą z czterech rąk na ramieniu Cartha zatrzymując go w miejscu.
- Mieliśmy pomówić. Mówmy - powiedział swoim złamanym wspólnym. Zwracając głowę do dowódcy patrzył na niego z góry czekając na coś wyraźnie.
Mężczyzna odsunął się od thri-kreena na odległość ramienia. Wolał trzymać go na oku i na odpowiedniej odległość.
- Mieliśmy? O czym chcesz rozmawiać?
- Ty dowódca, tak? - Padło pytanie.
- Dowódca karawany, tak.
- On twierdzi, ze tobą dowodzi - modliszka bezceremonialnie wskazała na arystokratę. - Kłamie?
Carth zaklął w myślach - i co teraz zrobić, żeby ten cholerny insekt nie rzucił się na Eupatryda?
- On jest głosem Domu, a głos Domu jest prawem. U nas, ludzi, nie ma jednego przywódcy decydującego o wszystkim. Ja jestem odpowiedzialny za pewne sprawy, a szacowny Eupatryd - za inne.
Nawet przy tych insektowych oczach było widać, że thri-kreen nimi wywrócił. Bardzo ludzki gest jak na insekta.
- Ale kto ważniejszy? Ty czy on? - zapytał ponownie ewidentnie uznając odpowiedź za niewystarczającą.
- W sprawach dowodzenia karawaną? Póki trwa ta wyprawa, ja, i tylko to powinno cię interesować - jego głos stwardniał - On posiada wyższą pozycję w naszym Domu, i może mi rozkazywać w pozostałych kwestiach.
- Szanujemy swoje kompe… umiejętności i doświadczenie. - dodał Eupatryd, który do tej pory przysłuchiwał się temu jak Carth radzi sobie w potyczce słownej. Szło mu bardzo dobrze, co wywołało delikatny uśmiech na opalonej twarzy arystokraty. - Może wydawać się to zupełnie obce, ale podział pozwala lepiej skupić się na swoich obowiązkach. -
Kreen zaskrobał nieprzyjemnie żuwaczkami. Przeniósł spojrzenie na arystokratę i z powrotem na dowódcę. Przez chwilę obu mierzył wzrokiem. W końcu zatrzymał się na arystokracie.
- Ty milcz. Twoje słowa są kłamliwe i burzą porządek. On dowodzi.
Carth przejechał dłonią po policzku.
Arystokrata uniósł rękę powstrzymując przewodnika przed odpowiedzią.
Jego oczy zwęziły się wytrzymując wzrok oczu modliszki przygotowując się na atak. W istocie, taka zniewaga gdyby była usłyszała przez innych z pewnością spotkałaby się z adekwatną reakcją. Eupatryd zdawał sobie sprawę, że nie jest w stanie w obecnej chwili pozwolić sobie na takie dyskusje, a tym bardziej na eskalację. Nie mógł tego też zostawić tak jak jest. Zastanawiał się jedynie w jaki sposób przeciągnąć kreena na swoją stronę? Nie mógł odwołać się do praw jakie stanowił, gdyż stojący przed nim rozmówca ich nie rozumiał. Nie mógł wyzwać kreena na pojedynek, ponieważ byli pomiędzy grupą nomadów na ciekawskim Kadirem. Poza tym, ze względu na swoją pozycję podniósłby rangę przewodnika, czego robić nie miał zamiaru. Ciekawe, czy to zbieg okoliczności, czy celowo kreen wybrał właśnie tak niewygodny moment?
To nie był dobry czas, ani miejsce na takie dyskusje. Zwrócił się więc bezpośrednio do Cartha.
- Omówimy sobie co z nim zrobić jak ruszymy dalej. - powiedział wskazując na przewodnika. - Skoro jednak uważa cię za swojego pana, upomnij go o odpowiednim zachowaniu i czekających go konsekwencjach.
Oddalił się zostawiając obydwu mężczyzn samym sobie.
Kreen zaskrobał żuwaczkami odwracając głowę aby usłyszeć decyzję dowódcy.
- Jeśli rozkażę ci słuchać jego poleceń, będziesz to robił - rzucił Carth nieznoszącym sprzeciwu tonem - Nie tobie decydować, kto dowodzi. To już rozstrzygnięte - wewnątrz mężczyzna aż się gotował. Jak ma wykonywać swoje zadanie, skoro głos Domu ma zamiar rzucać mu kłody pod nogi, żeby tylko pokazać, jaki jest ważny…
Thri-kreen skrzeknął cicho uderzając się w pierś przyjmując słowa dowódcy jako świętość. Jak mu powie, że słowa żmii są warte słuchania, to ich posłucha. Do tamtej pory zaś jedynym prawem był dla niego dowódca i jego własny osąd.

Canth z ulgą zarządził wymarsz - nie czuł się pewnie, mając do czynienia z tak gościnnymi ludźmi, z którymi nie był w stanie w żaden sposób się porozumieć. Krótko po ruszeniu Eupatryd stwierdził, że muszą porozmawiać na osobności.
- Canth, musimy pogadać o naszym przewodniku. - powiedział gdy w końcu udało się pozbyć całej obstawy, czarodzieja i czarnego.
- Nie wiem w jakim momencie to tak eskalowało, ale trzeba go okiełznać. Potrzebujemy go, nasz dom szanuje jego umiejętności, ale jego zachowanie sprowadzi na niego nieuniknione problemy. Chciałbym, żebyś wiedział, że nie miałem zamiaru podważyć twojego autorytetu, tak jak nie zamierzałem eskalować sytuacji, choć do tej pory świerzbi mnie, żeby złamać ten chitynowy pancerz za tę obrazę. -
- Wstrzymaj się z tym, dopóki nie wrócimy z wyprawy, potem nie będzie potrzebny - mruknął Canth - Nie trzeba go okiełznywać, jest mi posłuszny. I taki będzie, dopóki w jego oczach będę tu dowodził -
Psionik spojrzał na Cantha jakby dopiero odkrył, że magia doprowadziła do wyjałowienia ziemi. - Serio? Tylko tyle? - zaintonował sarkastycznie.
- Czego jeszcze oczekujesz? - zapytał, krzywiąc się - Zauważyłeś już chyba, że rozmowy z nim nie należą do łatwych. Jego myślenie wygląda na bardzo prostolinijne.-
- Powiedz mi jak to odkręcić? Jeśli odezwie się w ten sposób jeszcze raz nie będę mieć większego wyboru. Nikogo nie będzie obchodzić jego odmienność. Jest z nami i musi się dostosować do nas. - westchnął. - Potrzebuję go mieć po swojej stronie, a mimo znajomości zwyczajów i języka, nie jestem w stanie trafić do tego konkretnego egzemplarza.
- Ale co chcesz odkręcić? Musiałeś powiedzieć coś, przez co uznał, że to ty uważasz się za dowódcę karawany. Jeśli będziesz czegoś od niego potrzebował, a uprzejmość nie wystarczy, ja wydam mu rozkaz -
- Mogło mi się coś wymsknąć - mruknął arystokrata - ale nie w takim znaczeniu w jakim odebrał. Zwykle kreeny ogarniały strukturę władzy, temu wydaje się, że jest drugi po dowódcy. odpowiedział.
- Nie odniosłem takiego wrażenia, wydawał się raczej pogubiony. Zresztą, jest samotnym przewodnikiem po solnej pustyni - oczekujesz od niego pełnej trzeźwości umysłu? I to jeszcze od kreena? -
- Tak, czy inaczej, wkraczamy w dość niebezpieczny teren. Z tego co udało mi się dowiedzieć od nomadów parę godzin w tamtym kierunku powinniśmy znaleźć to czego szukamy. - zmienił temat.
- Szybko. Jakieś zalecenia, co mamy robić po dotarciu na miejsce? - zapytał Canth. Z pewnością Eupatryd wiedział więcej na temat celów karawany. Mężczyźni rozmawiali jeszcze przez chwilę, zanim wrócili do reszty karawany.

***

Ruiny wzbudziły niepokój Cantha, który prawie odruchowo sięgnął po broń i tarczę. Rozkazał kilku strażnikom, by rozeszli się szerzej i jeszcze dokładniej obserwowali każdy zakamarek - opuszczona sztolnia wydawała mu się świetnym miejscem do urządzenia zasadzki. Ujrzawszy przedziwny kryształ w kształcie czaszki, zasępił się, nie mając zielonego pojęcia, co to może być.
- Ktoś wie, co to do cholery jest? Nikt nie podchodzi, dopóki nie dam pozwolenia! - krzyknął. Wolał dowiedzieć się, z czym mają do czynienia, zanim któryś cwaniak spróbuje szturchać lub grzebać przy dziwnym piedestale.

Przed wyruszeniem thri-kreen pojawił się obok Kadira aby przekazać mu, że dalsza droga może być trudniejsza od poprzedniej. Omal nie doszło do kolejnej obrazy modliszki. Ewidentnie nie była łatwym rozmówcą.

Wracając do swojej roboty jako przewodnik Cha’klach’cha ruszył przodem w pewnej odległości od pozostałych. Zostawił za sobą ludzików na moment pozwalając sobie zapomnieć o nich i ich dziwnych zwyczajach. W szczególności o tym niskim, cherlawym i podstępnym człowieku mianującym się dowódcą, mimo że nim nie był.

Podczas drogi zaczął sobie nucić muzykę jaką zasłyszał u nomadów. Kiwał sobie głową na boki do jej rytmu.

***

Na słowa dowódcy Cha’klach’cha zatrzymał się i przykucnął z boku obserwując jak miękkie istoty panikują. Podobała mu się ta czaszka. Zaczepiłby ją sobie u pasa albo na końcu kostura, gdyby taki miał. No ale nie dotykać, to nie dotykać.