Barbarzyńca tak samo jak Kawka niczego nie usłyszał. Wiadomo elfie uszy słyszą na większe odległości niż uszy człowieka. Natomiast tego Tegan nie mógł nie zauważyć świnki, która wybiegła im na powitanie.
-Świniny to i ja nie odmówię - odparł na słowa elfki topornik. Miał też łuk, ale był tak lekki, że nawet mu nie ciążył na plecach. Łucznik z niego marny, ale tu przecież chodzi o siłę mięśni niż o celowanie to przeciwnika. Celowanie zostawmy profesjonalistom.

Sięgnął swój dwuręczny topór i spojrzał się w tył czekając na ewentualne zagrożenie.
-Tylko nie wystrasz nam świni, bo cię zabiję - powiedział bardziej do siebie niż do reszty drużyny. Oczy miał szeroko otwarte, ale i tak wiedział iż Orifiel i Halueve mieli na pewno dużo lepszy wzrok niż Tegan. Mimo swojego wzrostu.

- Worgi, wilki, dzikie psy... Nieważne, coś faktycznie wyje w lesie - milczący do tej pory Sammuel przystanął nagle, przyjmując zaniepokojony wyraz twarzy. Wymalowane na niej barwy bojowe nadawały mu ponurego oblicza, nawet jeśli nie były ucieleśnieniem sztuki. W głębi ducha liczył, że to będzie tylko cięższy spacer, nie walka o życie. - Skoro nie każdy z nas je słyszy, pewnie są daleko. Przy odrobinie szczęścia faktycznie jeśli ubijemy świnię, zajmą się nią, nie nami - rzucił, po czym zaczął zastanawiać się nad tym, jakiej broni użyć.

Czuł się dużo lepiej ze "Srogim kłem", wielkim mieczem od ojca w dłoniach. Ale z drugiej strony miał też łuk do polowań, który zapewniłby mu bezpieczny dystans... Z tymże jego drętwe palce prędzej poślą mu strzałę w kolano niż w zwierzę przed nim.

Miał na imię Lorkhan, był inżynierem, ale nie zwykłym, on był Inzynierem Transwymiarowych Korytarzy Kagernaka. Tworów które do niedawna uważano za teorię nie mającą pokrycia w rzeczywistosci. A jednak hipoteza okazała się prawdziwa i zapoczątkowała prawdzią rewolucję. Obecnie imię Kagernaka jest sławione jako największego umysłu a jego określenie "astralne krasnoludy" stało się nieoficjalnie mianem jakim określali siebie naukowcy nowej ery.

I to własnie napawało Lorkhana dumą, a to co go dumą nie napawało, a wręcz budziło w nim zażenowanie to sytuacja w jakiej się obecnie znajdował, sześćdziesiąt stóp nad ziemią, na nieco zbyt cienkiej gałęzi. Pozycja którą znajdował zawdzięczał swemu skupieniu na pracy, co oczywiście zazwyczaj jest wielce pochwalane, jednak nie w przypadku prac polowych w miejscu gdzie dzikie bestie czają się za każdym krzakiem. Lorkhanowi z trudem udało się zbiec przed wygłodniałymi kłami i wdrapać na najbliższe drzewo, tylko po to by przekonać się iż jest w takiej pozycji całkowicie unieruchomiony, mógł tu zostać lub skoczyć w dół na spotkanie z zębiskami jak sztylety.

Złota błyskawica przecięła powietrze klucząc miedzy drzewami, strąciła kilka gałęzi i na śmierć przestraszyła parę wiewiórek szykujących zapasy na zimę. Przeleciała przez dziuplę puchacza i wybiła w niej drugie drzwi rozsypując na wszystkie strony snop drzazg. Przeleciała nad głowami bestii i słodko zaćwierkała na powitanie Lorkhana.

- Ćwirek! Znalazłeś pięciowymiarową niestabilność transwymiarową powyżej pięćdziesięciu kagernaków?
- Pio, pio-pio! - Zapiszczało stworzenie wielkości orzecha włoskiego, lecz całe ze złotego metalu, włącznie ze złotymi ptasimi skrzydłami i długim ogonem z pędzelkiem na końcu. - Pio!!
- No dobra... - Krasnolud pociągnął nosem. - czas się zbierać.

Chwilę póżniej niewielka eksplozja rozniosła się echem po mrocznej puszczy a tuzin głodnych paszcz ze zdziwieniem zauważył, że powietrze stało się agresywne i kasa ich nosy, gardła i oczy. Chwilę po eksplozji po puszczy rozniosło się wściekłe wycie, lecz Lorkhan ani myślał cieszyć się z nieszczęścia swych prześladowców, zabrał co jego i ruszył ile sił w nogach w stronę którą wskazywał mu Ćwirek.

***

Do uszu awanturników dotarł przytłumiony dźwięk eksplozji, a po chwili ujadanie jakiego jeszcze do tej pory nie słyszeli w życiu. Coś niewątpliwie dało się worgom we znaki i nie na żarty je rozwścieczyło, a co najgorsze dźwięk ten rozległ się z okolic z których i oni przybyli.
Gotowi na odparcie zagrożenia wpatrywali się w kierunek skąd dochodziło wycie, lecz im oczom ukazał się widok jakiego najmniej się mogli w tym momencie spodziewać. Przez las biegła niewysoka, brodata postać z ogromnym plecakiem w całości wykonanym z drewna i metalowych prętów, gdzie niegdzie z plecaka wzbijały się w niebo kłeby pary. Przed brodaczem zaś leciała złota kulka ze skrzydłami. Będąc jakie pięćdziesiąt metrów przed awanturnikami, brodacz wyskoczył w powietrze, złapał w dłoń kulkę i pociągnał wajchę na plecaku.

Jasne białe światło na moment wszystkich oślepiło a kiedy odzyskali wzrok po brodaczu nie było śladu, za to pozostały głodne, i rozsierdzione worgi, którym własnie uciekła kolacja.

Na platynowe skrzydła smoka! Halueve nigdy wcześniej nie widział krasnoluda, który tak wysoko skakał! A trzeba przyznać, że żył już całkiem sporo i co nieco z krasnoludami (jeśli nie bezpośrednio, to pośrednio) miał do czynienia. Jak więc ten pokurcz, tuszą i zamiłowaniem do orania w ziemi równym dzikiej świni, wyleciał w powietrze z taką łatwością? Tego elf nie wiedział, to znaczy… podejrzewał co to mogło być, ale musiał się upewnić.

- Z-znikł?! - zawołał zawiedziony mnich, kiedy w końcu przejrzał na jasne, zielone oczy. Wnet dostrzegł hordę wilków, które chyba nabawiły się kataru siennego, lub były po prostu uczulone na ludzką głupotę. Wzdrygnął się przed walką, która była chyba nieunikniona.

Normalnie gdyby był sam posłużyłby się ucieczką, bowiem głodne zwierze nie jest niczemu winne, że jest agresywne i szuka łatwej ofiary, ale towarzyszy nie wypadało zostawiać na lodzie, tym bardziej… że nie wszyscy byli tak zwinni i szybcy jak Miatoris. To nie godne opuszczać… tłustych ospałców niezależnie od tego jak bardzo są wolni.

Przybrał pozycję wyjścia i zacmokał do worga jak na domowego fafika.
- No tycia mordko, kto jest dobrym chłopcem? No kto? Zobacz… masz tam świnkę. Dobrą, tłustą świnkę… Jeśli wraz z kolegami nas zostawicie, to będzie cała wasza. - A jeśli nie, to ktoś zostanie tęgo spałowany… ale tego już nie powiedział na głos.