- Hira.. Hira? Wszystko w porządku? - inkwizytorka zakaszlała podchodząć do kuzyna.
- Prawie, zdążył mnie dotknąć - samuraj otrząsnął się, próbując wypędzić słabość z swoich kończyn i sięgnął do pierwszej z zatkanych rur, chcąc udrożnić odpływ dymu. W tym czasie jego kuzynka postanowiła się przyjrzeć kobiecie i w razie czego, wraz z Quarą wyciągnąć ją poza zadymione pomieszczenie jeśli otworzenie odpływu nie pomoże.
Odepchanie rury zajęło Hirze dobrych kilka chwil, po których tracił już dech i kręciło mu się w głowie. Udało się w końcu i dym powoli zaczął ulatywać - po paru godzinach zapewne będzie można tu normalnie oddychać. W tym czasie Yutu i Qara wyciągnęli blade, bezwładne ciało do poprzedniej komnaty. Na szczęście okazało się, że kobieta wciąż żyje, choć ledwo. Nie nosiła śladów walki ani ran, jednak jej mięśnie były kompletnie zwiotczałe, poza prawą dłonią, która kurczowo coś ściskała.
- Jej - khe khe - wyzdrowienie zajmie - khe - dłużej wycharczał Hira, wychodząc z zadymionego pomieszczenia, i łapczywie wciągając stęchłe powietrze z korytarza.
Inkwizytorka choć zmartwiona stanem kuzyna zabrała się za obejrzenia ciała nieprzytomnej kobiety prosząc o pomoc przy okazji Lao. Ostrożnie otworzyła dłoń aby sprawdzić co też skrywa się jej uścisku.
Yutu i Lao szybko zauważyły, że z młodej kobiety wyssano wszelkie siły, przez co w najbliższym czasie nie będzie zdolna poruszać się o własnych siłach. Wyglądało na to, że padła ofiarą cienia, który właśnie w taki sposób zabijał swoje ofiary. Coś się jednak nie zgadzało – według podań wysysając ostatnią resztkę sił witalnych, cień wyrywał także duszę ofiary z ciała, skazując ją na wieczną tułaczkę jako kolejnego przedstawiciela swojego nieumarłego rodzaju. Tą kobietę jednak coś wciąż trzymało przy życiu…
Aasimarka rozwarła zaciśnięte z zaskakującą w teqj sytuacji siłą palce i aż westchnęła z zaskoczenia. Wewnątrz znajdowało się trochę pyłu i kilka kawałków jadeitu! Klejnot ten był wyjątkowo rzadki w tych okolicach, a w Tian Xia zawsze kojarzono go z pomocnymi kami i ochroną przed złem. Te fragmenty do tego wyglądały na obrobione, co tylko zwiększało ich rzadkość tutaj.
Qara półsiedząc wykonał tradycyjny ukłon przed nieprzytomną kobietą dziękując dobrym duchom za opiekę, którą nad nią sprawowali.
- Miała dużo szczęścia - zauważył - nawet jeśli jej duch był pod ochroną, ciało by się w końcu poddało. Chociaż Mistrz Jar'zębina wytrwał raz cały rok pijąc jedynie herbatę - przypomniał sobie tą historię która zapadła mu w pamięć bo w tym samym czasie cały rok walczyli z plagą nieuchwytnych gryzoni, które atakowały ich zapasy jedzenia po nocy.
- Powinniśmy ją zanieść do chłopaka - dodał po chwili.
-Tak, też o tym myślałam. Może ją pozna - z jakiegoś powodu Yutu nie była pewna czy to jedna z młodzieży.
- Nawet jeżeli nie, to przynajmniej niech nad nią czuwa kiedy my sprawdzimy resztę tej pułapki. Wciąż nie wiem, dlaczego ktoś zadał sobie trud przywołania ożywieńców tu akurat w to święto.

- Żyje, żyje. Duch wyssał z niej siły witalne. Powiedz mi jednak czy poznajesz ten kamień i skąd Mara go mogła mieć? - inkwizytorka miała jeden cel i przez niego zapomniała o uprzejmościach. Intrygowało ją skąd mógł wziąć się jadeit w tych stronach. Pozakała go chłopakowi.

Yutu spojrzała znacząco na kuzyna.
- Myślisz, że to mógł być on? - zapytała cicho.

- Czas się zgadza, choć dlaczego miałby rozdawać jadeit? - Hira odpowiedział półgębkiem, a wypowiedzenie tego na głos od razu podsuneło mu oczywistą odpowiedź. Sięgnął zmysłami do kamiennych pałeczek, szukając podstępnego skażenia kryjącego się w boskim materiale.

- Powiedz mi, ktoś jeszcze z wami był? Pamiętasz może dokąd tak się spieszył ten nieznajomy? Jak wyglądał? - aasimarka zarzuciła dodatkowo pytaniami jeszcze młodzieńca.

Hira dorzucił kilka swoich pytań - czy meżczyzna był w okolicy w czasie wcześniejszych zdarzeń, czy widzieli z kim rozmawiał oprócz nich, czy widzieli takie kamienie gdzieś wcześniej.

- Znaleźliśmy waszą dwójkę oraz waszych poległych towarzyszy w pierwszej sali - z delikatnością opisał cechy charakterystyczne znalezionych ciał - Czy kogoś jeszcze brakuje? Jeżeli tak, musimy zejść przeszukać resztę grobowca -

Qara posilał się właśnie kolejnym liściem, zgodnie z zasadą "jedz kiedy możesz, bo gdy móc nie będziesz, głód zaćmi twe zmysły". Sam wymyślił tą zasadę i był z niej dumny. Wielokrotnie wyobrażał sobie jak będąc już mistrzem przekazuje swoją tajemną wiedzę młodszym adeptom.

- Rozdał je, bo spodziewał się, że tutaj okażą się przydatne - powiedział pandołak. - Wiedział jakie zagrożenia czyhają na awanturników. Nie próbowałbym pojąć jego motywacji, gdyż nie jest człowiekiem.

Korzystając też z chwili spokoju wpierw przeistoczył się w człowieka, by na nowo zmienić swą formę na pół-zwierzęcą. Nie różniła się mocno od poprzedniej. Tym razem jendnak pazury na nogach były mniejsze, a podczas nieustannego żucia liścia zaczęły się ukazywać bardziej wydatne kły (Bite + Scent).

- Tak, to jadeit - te słowa skierował do chłopaka, widząc że pytanie młodego maga pozostało do tej pory bez odpowiedzi. - "Chroni właściciela przed złą magią i innymi takimi" - zacytował słowa mądrości Mistrza To'tamto.

Lao przysiadła w kącie pomieszczenia układając koszyczek z A’Tuinem na skrzyżowanych nogach. Nie minęła chwila, a żółw wychylił się spod pokrywki i rozejrzał po pomieszczeniu, podczas gdy elfka napiła się nieco wody z bukłaka przysłuchując się rozmowie swych towarzyszy.

- Jeżeli ktoś ma szczęście, to i niebo mu dopomaga. - Wyszeptała mając na uwadze te jakże niepokojące zrządzenie losu. Bo gdyby nie jadeit.. Czy znaleźliby tutaj kogokolwiek żywego? I kimże jest ten człowiek co świadom niebezpieczeństwa pozwala młodzikom udać się na wyprawę? Nalała nieco wody na dłoń i podsunęła ją pod pyszczek A’Tuina pozwalając żółwiowi się napić. Przymknęła oczy odpoczywając, czując jak szorstki język zlizuje z jej dłoni każdą kroplę.

- Znamy go. To... - odpowiedział Qara i zawiesił głos nadając następnej wypowiedzi złowrogiego tonu. - Kamil Księżyca.
- Kami - Yutu poprawiła pandołaka.
- A co powiedziałem?
- Kamil.
- ... kim jest Kamil?
- Powiedziałeś Kamil Księżyca zamiast Kami księżyca "misiaczku" -aasimarka dodała żartobliwie.
- Pfff - żachnął się Qara ciesząc się że rumieniec skrył się pod sierścią. - To przez te kły.
- Są śliczne... eee... znaczy no. Tak Erdanie, myślimy, że znamy tego mężczyznę - inkwizytorka nie miała tego przywileju i jej rumieniec nie miał gdzie się skryć.
- Mieliście w takim razie szczęście w nieszczęściu, że obdarował was tymi kamieniami. Uratowało to życie twojej sympatii... - aasimarka miała problem aby się skoncentrować na dalszej wypowiedzi, bo zobaczyła jak dwa białe króliczki radośnie kopulując nie poczynając sobie nic z całego towarzystwa jakie je otaczało.