Na dźwięk języka nieumarłych władców Hira błyskawicznie dobył broni i przesunał się na środek pomieszczenia
- Czy nieumarli są blisko? - zapytał Yutu, rozglądając się na wszystkie strony jakby nagle ze ściany miały wypaść kolejne widma - Czy to złe sny? Czasem bogowie chcą nas przez nie ostrzec -


Dobrych parę chwil później, już uspokojony wsunął do kąta swój podróżny sprzęt. Jeżeli mieli tylko przeszukiwać grobowiec, nie musiał taszczyć ze sobą większości z tych rzeczy. Z magicznym światłem przed sobą znów był gotów zanurzyć się w ciemnych tunelach.

Erdan uśmiechnął się szeroko, słysząc pytanie Hiry.
- Znam! Mam w księdze czarów zaklęcia alarmu i magicznego pancerza, potrafię je spleść tak, że wytrwają przynajmniej godzinę – powiedział, wyraźnie ucieszony, że może pomóc - Mogę stworzyć taki pancerz dla Yutu albo Qary, z jakiegoś powodu nie chce działać z normalnymi pancerzami. Alarm rzucę, jak się oddalicie, i zostanę tu z Marą - zgodził się z sugestią elfki.

Tunel, którym ruszyli bohaterowie, opadał dość stromo, by po kilku metrach wznieść się z powrotem, wracając do tego samego poziomu, na którym były pozostałe pomieszczenia. Kończył się rozległą, wysoką komnatą, której północna część była położona niżej niż ta, w której pojawiła się drużyna. Łączyły je dwie pary schodów po bokach pomieszczenia. W południowo-wschodnim rogu znajdował się jakiś korytarz, a naprzeciw niego na północy widać było solidne dębowe drzwi. Ciekawszym widokiem był jednak stojący na niedużym podeście obok masywny drewniany posąg, mający dobre trzy metry wysokości. Było dobrze wykonany, chociaż prosty, a przypominał on mężczyznę z malowideł przy wejściu, czyli pochowanego tutaj Kassena, dzierżącego dwie wielkie tarcze, na których zapisano w tutejszym języku „Dom” i „Rodzina”.
Hira szybko dostrzegł, że nie jest to jednak zwykła rzeźba, a drewniany golem – obecnie nieaktywny, ale mogący w każdej chwili zaatakować z właściwą sobie bezwzględnością. Samuraj domyślał się, że broni zapewne czegoś na niższym poziomie komnaty.

- Golem? Może te dzieci po prostu wiedzą co ich tu czeka? - zasugerował Qara - Pomijając oczywiście chodzące trupy, bo to jest z pewnością nowość.

Powoli minął schody kierując się na środek pomieszczenia, ale wciąż pozostając po południowej stronie komnaty. Rozglądał się uważnie pomny nauk z mglistej góry, mówiących że 'wielkie rzeczy łatwo odwracają uwagę od małych'. Równie dobrze golem mógł właśnie temu służyć, podczas gdy niebezpieczeństwo tkwiło w mniejszych, ale lepiej ukrytych pułapkach.

- "Dom" i "Rodzina" - rzekł pandołak na moment zerkając w stronę strażnika. - Może to hasło pozwalające bezpiecznie przejść przez tamte drzwi? Bo on wygląda jakby właśnie ich strzegł.

Po prawdzie to alternatywą zawsze pozostawało podpalenie drewnianego golema, ale nie chciał tego sugerować na głos. Był przekonany że spotkałby się z powątpiewającym spojrzeniem ze strony Lao i przypowieścią o tym jak drewniany żywioł stawia czoło oczywistym zagrożeniom. Znał tę przypowieść, ale pamiętał też słowa Mistrzyni Rubin, która twierdziła że "siłę drewna głoszą tylko ci, co nie spalili w życiu żadnej stodoły". Nie wiedzieć czemu, mistrzyni bardzo krótko gościła w klasztorze.

Chwila na zastanowienie się i dokładne zbadanie pomieszczenia pozwoliła bohaterom na zdobycie kilku przydatnych informacji. Bo czyż nie prawdą były słowa Mistrza Dwadzieścia Palców, iż "Wiedza pozwala zwyciężyć, zanim starcie jeszcze się zacznie"?

Yutu nie dostrzegła żadnych aur magicznych, więc miała pewność, że nie czekają na nich żadne niespodzianki w postaci złowrogich zaklęć. Golem, zgodnie z tym co pamiętała z nauk, nie emanował magią mimo bycia tworem magicznym. Ciekawe było to, że jego tarcze poznaczone były dziesiątkami śladów po strzałach.
Qara zauważył, że podest, na którym stał konstrukt, wygląda na ruchomy - zapewne gdyby ten z niego zszedł, uruchomiłoby to jakiś mechanizm, nie wiedział jednak jaki.
Hira próbował dojrzeć, czego może pilnować golem, dostrzegł jedynie solidne zamknięte drzwi, nic nie sugerowało tego, co może się za nimi znajdować. Podobne znajdowały się za jego plecami, prowadząc na południe, w stronę wyjścia z podziemi.
Lao skupiła się najpierw na zmyśle słuchu, ale nie usłyszawszy żadnego interesującego odgłosu, otworzyła oczy i rozejrzała się po pomieszczeniu. Jej wzrok przykuł jeden drobny szczegół, którego pozostali chyba nie zauważyli - tarcze dzierżone przez golema miały odrobinę inny odcień brązu, jakby nie były jego integralną częścią.