Rok 7215 kalendarza imperialnego (4715 AR), XXVI Pharast, wiosna

Mistrz Dwadzieścia Palców zadbał, aby podróż mogąca trwać wiele miesięcy zajęła zaledwie kilka chwil – dwa kroki wystarczyły, by z wspaniałego i uporządkowanego Goka przenieść się do hałaśliwego i zadymionego Longshadow. Zajmujące się głównie przetopem pozyskiwanej w niedalekich górach rudy miasto było ostatnim miejscem, w którym jego magia wykryła ślady obecności Kami Księżyca. Bohaterowie musieli kontynuować poszukiwania na własną rękę, kierując się na północ, w stronę większego i bardziej imponującego Skelt, położonego na urwisku nad Błyszczącą Rzeką. Tam niestety trop się urwał, i dopiero po dwóch tygodniach bezczynności, spędzonych na poznawaniu tutejszej, jakże nietypowej kultury, coś się wydarzyło. Lokalny agent Pathfinder Society szukał śmiałków, którzy rozprawią się z duchem nękającym niedaleką wioskę - to był dla nich! Może zagubiony w obcym miejscu kami postradał zmysły?

Ale to już inna historia…

Nirmathas, gdzieś na rzece Toroundel

Czarna Mgła nie przypominała smukłych, misternie zdobionych statków, które upiększały swą obecnością rzeki w Tian Xia. Była przysadzistą, prostą, acz praktyczną prostokątną barką o niewielkich żaglach, mającą jakieś dwadzieścia kroków długości i dziesięć szerokości. Braki w estetyce zdecydowanie nadrabiała poczuciem solidności i wytrzymałości. Mieścił się na niej nie tylko spory zapas drewna, ale także, chociaż niezbyt wygodnie, cztery osoby wraz z wierzchowcami, i jeden wilk. Kapitanem barki był Walren, krasnolud w średnim wieku, o krótkich, jasnych włosach, powiązanej w warkoczyki brodzie i ogorzałym od słońca i wiatru obliczu. Zawód żeglarza był nietypowy dla przedstawicieli jego rasy, lecz on wydawał się czerpać ogromną przyjemność z żeglugi – nie mówił wiele, ale widoczne na jego twarzy zadowolenie podczas mistrzowskiego kierowania łodzią wystarczał. Poza nim jedyną załogę Czarnej Mgły stanowił Ewem, pokryty bliznami, potężnie zbudowany mężczyzna, pochodzący z dzikiej krainy zwanej Kellidem. Bardzo słabo znał wspólną mowę, wystarczająco jednak, by rozumieć polecenia krasnoluda.

Kilka dni temu, zatrzymując się w wiosce Stehold, do niedawna nękanej przez złośliwego ducha, kapitan zaproponował grupce przybyszy z daleka transport w dół rzeki w zamian za ochronę przed ewentualnymi zagrożeniami, które mogą wypaść na nich z głębin Fangwood. Ci, zmęczeni zarówno po przygodzie z nieumarłym, jak i świętowaniu wiosennej równonocy z wdzięcznymi mieszkańcami, nie mieli nic przeciwko - im oraz ich wierzchowcom nie przeszkodzi przecież parę dni na wodzie, prawda? Podróż barką w dół rzeki upływała spokojnie i bez niespodzianek, dając okazję do podziwiania nowych krajobrazów. Równinny teren ustąpił miejsca gęstej i mrocznej puszczy, która okalała Toroundel z północy i południa - ogromne drzewa sięgały praktycznie do samego kamienistego brzegu rzeki, przez większość dnia rzucając głębokie cienie na wodę. Bystre oczy dostrzegały przemykające wśród zarośli mniejsze i większe zwierzęta, a czasem i znacznie dziwniejsze stwory. Widać było, że Fangwood to tętniące życiem i dzikie miejsce - zaledwie w paru miejscach wdarła się w nie cywilizacja w postaci niewielkich przyczółków drwali, którzy walczyli z lasem o drewno, spławiane potem aż do stolicy regionu. Te mijane przez Czarną Mgłę były w większości puste, co najwyżej kilku mężczyzn pozdrawiało ich z oddali - wyręb zaczynał się tutaj dopiero po równonocy, więc nie wszyscy zdążyli jeszcze dotrzeć.

Parę dni spokoju dało bohaterom okazję do zastanowienia się, co dalej. Wykonanie zadania i uratowanie mieszkańców wioski przed duchem było powodem do dumy, lecz nie takim, jakiego się spodziewali. Okazało się, że był on jedynie „zwyczajną” niespokojną duszą, nie mającą nic wspólnego z Kami Księżyca, chociaż Hira był mocno przekonany, że jego cel jest gdzieś niedaleko – co jednak to dokładnie znaczyło, nie wiedział. W odległości rzutu kamieniem? Dzień marszu stąd? Czuł jedynie, że to gdzieś w dole rzeki... Qara i Lao mieli w tym czasie inną zagwozdkę - co w tych stronach robią Hei Dangao? Yutu dowiedziała się, że bluźniercze wypieki zostały przywiezione przez handlarza, który zmierzał w stronę stolicy regionu, Tamran. Czyżby sekta, o której było głośno lata temu w ich ojczyźnie, odżyła na innym kontynencie?

Ponure rozważania przerwał Walren, podchodząc do drużyny z uśmiechem na twarzy
- Za tym zakolem jest już Kassen! Zatrzymamy się w nim na parę dni, uzupełnimy zapasy, mam też kilka spraw do załatwienia – stwierdził kapitan - Potem jeszcze tylko tydzień i będziemy w Tamran -
Zgodnie z jego słowami, zaledwie kilkanaście minut później barka wypłynęła na prosty odcinek rzeki. Na przestrzeni mili gęsta puszcza ustępowała tu miejsca niewielkiemu, ogrodzonemu solidną palisadą miasteczku, będącemu zapewne rozrośniętą osadą drwali. Kassen leżało w większości na południowym brzegu Toroundel, zaledwie kilka z kilkudziesięciu domostw stało na północy, tuż obok skromnego mostku. Przeważająca większość zabudowań była drewniana, co nie zaskakiwało, zważając na dostępność surowca, o dość prostej, acz solidnej konstrukcji. Teren dookoła palisady został wykarczowany, ktoś nawet pokusił się o zasianie maleńkich poletek tuż pod samą puszczą.
Mniej więcej w połowie zabudowań, na drewnianym pomoście, Yutu dostrzegła kilka postaci - musieli na nich czekać, gdyż zamachali energicznie, gdy tylko zobaczyli barkę.
- Ha, może w tym roku zobaczymy bohaterów wracających z Wiecznopłomieniem? - mruknął Walren, szykując Czarną Mgłę do przybicia.

Mężczyzna dostojnej postury stał z noga opartą na burcie barki i leniwie obserwował brzeg puszczy Fangwood. Hira Shēngwong, wędrowny samuraj na służbie Księcia Księżyca, był młodym człowiekiem, ale dziedzictwo niebiańskiej krwi które płynęło w jego części rodu wraz z naukami jakie odebrał w świątyniach Lasu Duchów potrafiły zwieść obserwatorów co do jego wieku. Jasne pasma w ciasno związanym koku i starannie przyciętej brodzie nie były oznaka starości, a jedynie przebłyskami platynowych włosów anielskiego przodka wiele pokoleń temu. Tak samo wiele osób myliło narzucony podczas szkolenia umiar w działaniu z mądrością lat - czymś co raz na jakiś czas mogło mieć równie dobry efekt.

Pod wpływem jakiejś niewielkiej fali na rzecze barka zakołysała się i Hira w pośpiechu cofnął się bliżej środka pokładu. W swojej zbroi o egzotycznych, trójkątnych łuskach, pływałby raczej kiepsko, a jeszcze gorszym przypadkiem byłoby zgubienie swojego długiego, zakrzywionego miecza w odmętach Toroundel tuż przed atakiem. Po nieudanej przeprawie przez ocean którą podjął zanim Mistrz Dwadzieścia Palców zorganizował swoją wyprawę, żegluga Toroundel, przy dobrej pogodzie i w dodatku z kapitanem który dla odmiany znał swój fach, była przyjemnością. Wszak płynęli już parę dni bez żadnych przygód, dotarli do osławionego Fangwood, a Oni prowadziły go w dół rzeki tropem zaginionego Kami.

- Jakie to sprawy będziesz załatwiał w Kassen, Walren? - młodzieniec, odkąd opuścili Tian Xia, błyskawicznie stawał się coraz bardziej nieokrzesany. Przestawał tytułować ludzi jak należy - jak choćby Walrena kapitanem - i skracał dystans jaki powinien trzymać do innych klas jako samuraj i sługa boży. Zaprawdę, gdyby mon na pancerzu, trudno byłoby zgadnąć że to jeden z szlachetnych potomków rodu Shēngwong - a już na pewno ktoś ze starszyzny uznałby za stosowne naprostować jego braki etykiety. Tutaj, w Nirmathas, taka otwartość i bezpośredniość mogła zjednywać mu to ludzi, a Książę Księżyca którego jadeitowy półksiężyc nosił na szyi być może pochwalał taką otwartość na inne sposoby myślenia, ale w patrząc w kategoriach ojczyzny popełniał jedną śmiertelną obrazę za drugą.
- Mam przesyłkę dla burmistrza ze Skeltu, widzisz, czasami dorabiam sobie jako goniec, Czarna Mgła jest pewniejsza niż konie - krasnolud wyszczerzył się radośnie - Muszę też dogadać szczegóły odbioru drewna z Gildią Drwali. Sezon się zaczyna - rzucił obojętnie. Widać, że była to dla niego rutyna, i to nie sprawiająca mu takiej radości jak żegluga.


- W takim razie wygląda że spędzimy w Kassen kilka dni. Zobaczymy jak ludzie tu żyją i jak świętują i sami damy się poznać, to jasne - przerwał i uśmiechnął się szeroko do któregoś ze wspomnień ze Skelt - Ale może chcecie dowiedzieć się czegoś zanim ruszymy dalej do Tamran? - to pytanie skierował do Yutu i Quara - Albo o tutejszych duchach? - sam Hira starał się przywołać w pamięci to, co duchy szeptały mu po nocach o Kassen. Kogo on mógłby odwiedzić? Czy byli tu jacyś znani prorocy którzy rozjaśniliby proroctwa które na niego spadały? Członkowie Stowarzyszenia Obieżyświatów którzy mogliby dopomóc mapami lub okazją do zarobienia kilku przysług? A może był tu księgozbiór wielkiej wartości do którego zajrzeć lub zielarka słynąca z ziół które być może było warto dodać do ceremoni herbacianej? Wszak w mieście był prawie tysiąc mieszkańców, bo w przeciwieństwie do pozostałych osad nie był to tylko rozrośnięty obóz drwali.

Kiedy dobijali do nabrzeża, zmówił modlitwę o natchnienie do rozmów z ludźmi od swojego patrona. Czasem ta łaska spływała na niego, a czasem musiał zapracować na nią sam.
- A od ilu lat już nie wracają? I czym jest ten Wiecznopłomień? - odwrócił się do krasnoluda z obliczem rozjaśnionym szczerą chęcią zrozumienia czegoś nowego.
- Zawsze wracają! To takie tutejsze zawody dla młodzików, co to by chcieli poszukiwaczami przygód, jak wy, zostać. Wysyłają ich do niedalekiej krypty, skąd mają przynieść Wiecznopłomień - świecący klejnot. Wszystko jest przygotowane, żeby dzieciaki nie zrobiły sobie większej krzywdy. A potem jest niezła feta!
- Do krypty Ekata Kassena, założyciela tej osady? - upewnił się, choć słyszał o emerytowanym podróżniku który jako pierwszy zaprowadził tu jako taką gospodarność.

Ten który został nazwany Qara, siedział na pokładowych deskach ze skrzyżowanymi nogami. Chociaż plecy miał wyprostowane, przez zwalistą i lekko otyłą posturę sprawiał wrażenie jakby się garbił. Sprawiał też wrażenie jakby nie oddychał i w ogóle się nie poruszał. W istocie, po ciemku przypominałby jeden z pakunków wypełnionych towarami przeznaczonymi na handel. Tak samo z resztą ciężko było go obejść.

Rysy żółtawej twarzy zdradzały hongalskie pochodzenie... ale mało kto w okolicy wiedział kim są, albo gdzie mieszkają hongalowie. Skośne oczy bardzo rzadko otwierały się szerzej niż na pół paznokcia. Pucułowate, zaczerwienione poliki oraz wyraźne usta, w połączeniu z łysą głową i brakiem brody, nadawały trochę obcego, a nawet niepoważnego wyglądu. Wrażenie potęgowały wąsy wyrastające dopiero przy kącikach ust oraz opadające tuż poniżej poziomu brody - rzecz normalna w Tian Xia, lecz tu... co najwyżej dziwna i przywodząca na myśl stepowych orków lub hobgoblinów.

W przeciwieństwie do towarzyszy, nie nosił żadnej zbroi, czy oręża. Ciało, dość szczelnie odziewał w zwykłą szatę o długich połach, związaną szerokim pasem. Pod spodem miał spodnie ze zwykłego materiału. Wszystko w pomarańczowo - fioletowych barwach. Obok, na pokładzie stały zwykłe, drewniane chodaki. Ktoś mógłby rzec że strój bardziej przypomina fikuśną piżamę, niż ubranie podróżne. Jednak zaplamione nogawki utwierdzały w przekonaniu że olbrzym właśnie w ten sposób przemierza lokalne trakty.

Qara nie był zaskoczony umiejętnościami Mistrza Dwadzieścia Palcy. Przyjmował takie dziwy, nawet nie zastanawiając się, w jaki sposób działają. Wiedział że zrozumienie przyjdzie wraz z pełnym zrozumieniem ciała i duszy. Z początku był jednak trochę zły, gdy wyprawa nie zakończyła się po pierwszych dwóch dniach. Zanim wyruszyli w drogę, schował w swej komnacie słój z ciasteczkami i jak na złość zapomniał go ze sobą wziąć. Był pewny że mistrz o tym wiedział i dlatego tak szeroko się uśmiechał gdy ich żegnał.

– Mając do dyspozycji wyłącznie własne oczy, twój punkt widzenia będzie ograniczony – odpowiedział Qara... w zasadzie nie wiadomo czy Yutu, czy też na pytanie Hiry. Głos miał miękki i przyjemny dla ucha.

- Dokładnie tak, sporo wiecie - stwierdził kapitan, po czym zmarszczył brwi, próbując zrozumieć słowa Quary i Lao - Ehm, miejscowi będa wam mogli więcej o tym opowiedzieć. A tymczasem wybaczcie, muszę dopilnować barki - po tych słowach wrócił pośpiesznie do steru.

Gdy Czarna Mgła zbliżała się do pomostu w Kassen, z brzegu dało się słyszeć kilka głosów pozdrawiających Walrena - krasnolud miał tu trochę znajomych. Przy samym pomoście na barkę czekało trzech brodatych mężczyzn. Dwóch z nich było potężnie zbudowanych i ubranych w proste, ale zadbane stroje: wełniane koszule i spodnie, a na to narzucone kamizelki ze skóry – typowy strój okolicznych drwali. Trzeci zaś, z włosami i brodą poprzetykanymi siwizną, był od nich starszy, lecz z pewnością kiedyś mógł ich przypominać, o czym świadczyły duże, spracowane dłonie oraz pewna energia w ruchach. Jego strój także się wyróżniał: znacznie bogatszy, z dubletem zdobionym we wzory drzew i liści. Nie było wątpliwości, że był jakąś znaczącą osobą, szczególnie że wystarczył jeden gest, by oba dryblasy bez wahania ruszyły, by pomóc Ewemowi przy cumowaniu Czarnej Mgły.

W tym czasie starszy mężczyzna powitał kapitana, biorąc go w niedźwiedzi uścisk, co biorąc pod uwagę różnicę wzrostu, wyglądało dość niezręcznie.
- Dobrze cię widzieć w jednym kawałku, Walrenie. Miałeś być w zeszłym tygodniu - w głosie mężczyzny dało się usłyszeć lekki wyrzut.
- Poza lasem zima dłużej trzymała, musiałem czekać na towary - odburknął niezadowolony kapitan, ale jego rozmówca wydawał się go nie słuchać. Zamiast tego przyglądał się drużynie.
- A kim są twoi egzotyczni pasażerowie? - nie czekając na odpowiedź, zwrócił się do bohaterów, kłaniając się i rozkładając ramiona - Witajcie w Kassen, podróżnicy! Zwę się Colbin Vetnar i jestem szefem tutejszego cechu drwali. Co was tu sprowadza? -
Qara i Yutu spojrzeli po sobie - mężczyzna brzmiał uprzejmie, ale oboje byli pewni, że to raczej wymuszona grzeczność.

Z brzegu dało się już dostrzec większą część Kassen. Poza prostymi zabudowaniami mieszkalnymi znajdowało się też kilka większych, wyróżniających się budynków, otaczających centralny plac miasteczka. Były dość charakterystyczne i nietrudno było odgadnąć ich naturę: będąca jedyną w pełni kamienną budowlą świątynia, dwupiętrowa tawerna z szyldem przedstawiającym siedem srebrnych monet, magazyn z dużym symbolem drzewa na drzwiach (identycznym jak ten na dublecie Colbina) oraz wysoki budynek, który na tych ziemiach był siedzibą przywódców osad oraz miejscem zebrań, sądów, a także zabaw i świętowania. Przed nim stał drewniany podest, używany zapewne do publicznych przemówień. Po głównym placu, a także odchodzących od niego promieniście uliczkach, kręciły się dziesiątki mieszkańców Kassen, załatwiając swoje sprawunki. Przybycie barki nie wzbudziło wielkiego zainteresowania, ale ci, którzy już zatrzymali się, by spojrzeć na pomost, przez dłuższą chwilę stali bez ruchu, ze zdziwieniem obserwując jej pasażerów. Zwyczajowe dla bohaterów stroje podróżne były najwyraźniej dla tutejszych wyjątkowo egzotyczne, a obecność wilczego towarzysza Hiry jeszcze bardziej ich wyróżniała.

Krasnolud pokręcił głową na pytanie Hiry - Mam tylko torbę z listami, ale doceniam chęci - uśmiechnął się szeroko - Spotkajmy się wieczorem w karczmie, postawię wam po kufelku! - dodał, mijając swoich pasażerów i znikając w uliczkach Kassen. Ewem został na Czarnej Mgle, pomagając przy okazji w sprowadzeniu wierzchowców na suchy ląd. Bohaterowie postanowili od razu udać się do tutejszego zajazdu - podróż barką była przyjemna, ale perspektywa zjedzenia czegoś na stabilnym podłożu była bardziej niż kusząca.

Centralny plac Kassen nie był dzisiaj specjalnie zaludniony, ale liczne koleiny i ślady butów sugerowały, że w święta i dni targowe musi być tu dość tłoczno. Ignorując ukradkowe spojrzenia miejscowych, drużyna skierowała swe kroki w stronę wskazaną im przez Walrena. Z zewnątrz karczma Siedem Srebrnych wyglądała porządnie i przytulnie. Kamienne fundamenty wieńczyła dwupiętrowa konstrukcja z solidnych dębowych bali. Budynek miał niewielkie okna, ale przez ciemne szybki nie było zbyt wiele widać. Z wnętrza dochodził typowy dla tych lokali harmider rozmów, okrzyków oraz bezskutecznie próbującej się przez to przebić muzyki.

Obok postawiono niewielką stajnię, w której obecnie przebywały zaledwie trzy konie - najwyraźniej Kassen nie miało dziś zbyt wielu gości z daleka. Znudzony chłopak stajenny z zapałem podbiegł do bohaterów i przejął wodze ich wierzchowców, a jego jasne oczy skakały z jednej egzotycznej postaci na drugą. Gdy tylko odebrał ostatniego, stanął wyprężony z uśmiechem przed Hirą - nic nie powiedział, ale wyraźnie liczył na jakąś dodatkową rekompensatę za wykonaną usługę. Kolejny dziwny gest tutejszych…

Wnętrze „Siedmiu Srebrnych” było zaskakująco jasne jak na karczmę, co zawdzięczało wyjątkowo dużej liczbie świec i pochodni, z czego część wyglądała na magiczną. W głównej izbie znajdowały się cztery masywne podłużne stoły oraz kilka mniejszych, z czego zaledwie dwa były wolne. Pozostałe zajmowali głównie potężnie zbudowani mężczyźni i kobiety, zapewne drwale korzystający z ostatnich wolnych dni przed wyruszeniem na całe tygodnie w lasy. W głębi pomieszczenia, przy szynkwasie urzędował starszy, łysy mężczyzna z brzuszkiem – podawał kolejne piwa, przy okazji gawędząc z paroma osobami stojącymi obok. Tematu ich rozmów nie dało się usłyszeć, gdyż tonął w ogólnym gwarze panującym wewnątrz. Nawet grajek, który do niedawno próbował zagrać coś na lutni, zrezygnował i teraz z kwaśną miną opróżniał swój kufel przy barze.

Cały ten gwar szybko ucichł, gdy tylko bohaterowie weszli do środka. Rozmowy przycichły, i cała czwórka wyczuła na sobie kilkanaście spojrzeń – zaskoczonych, zdziwionych, a nawet podejrzliwych. Trwało to przez dobrych kilka sekund, aż do momentu, gdy do przybyszy podeszła młoda, zaledwie kilkunastoletnia dziewczyna. Była niewysoka i odrobinę pulchna, ale poruszała się z gracją i energią.
- Witajcie u „Siedmiu Srebrnych”! – miłą buzię ozdobił szeroki uśmiech - Jestem Asina. Czym możemy wam służyć? Mamy świetne ciemne z Kraggodanu, a mama przygotowała pyszny gulasz – zaproponowała typowe dla tych krain, a jakże nietypowe w Tian potrawy. Tymczasem pozostali bywalcy karczmy wrócili do swoich spraw, jedynie od czasu do czasu rzucając zaciekawione spojrzenie w stronę stolika, przy którym usiedli bohaterowie. Wyjątek stanowił jedynie grajek, najwyraźniej mający trudności z oderwaniem wzroku od nietypowej fizjonomii Yutu, oraz czwórka drwali, która wypiła już chyba o kilka kufli za dużo, a teraz rozmawiając wpatrywała się w bohaterów to z wrogością, to z pogardą, to ze zwykłym szyderstwem w oczach.

Gdy tylko Asina postawiła przed przybyszami zamówione napoje, stojący dotąd przy barze i rozmawiający z karczmarzem jegomość wyprostował się i ruszył wyraźnie w ich stronę. Mężczyzna był wysoki, bliski wzrostem nawet Qarze, ale zdecydowanie smuklejszy, co wyróżniało go na tle masywnych sylwetek drwali. Ubrany był w znoszony strój podróżny, na który miał narzucony ciemnozielony płaszcz z kapturem, który w połączeniu z niewielkim zarostem ukrywał większość rysów. Gdy podszedł i bez zaproszenia usiadł przy stoliku bohaterów, dało się dostrzec jego twarz, pokrytą drobnymi bliznami i wykrzywioną mało sympatycznym grymasem.

Zanim nieznajomy się odezwał, położył na blacie srebrny kompas ze złotymi zdobieniami - geometryczne wzory były wyraźnie wzorowane na sztuce starożytnego imperium Azlantu. Bohaterowie od razu rozpoznali w błyskotce wskazywacz, przydatne magiczne urządzenie, będące jednocześnie swego rodzaju odznaką używaną przez Obieżyświatów. Gest ten wyraźnie świadczył o tym, kim był ten ktoś, i zapewne też czemu w ogóle zainteresował się bohaterami.

- Mówcie mi Cygnar.- zaczął bezpośrednio, prawie że obcesowo - To was wysłali do załatwienia tego bałaganu w Stehold, tak? Zgaduję, że się udało? Opowiadajcie - mimo zdecydowanego braku ogłady, w jego głosie pobrzmiewała ciekawość, a brakowało wrogości.