Nie wiadomo czy to duszna noc spędzona przez pięć osób w nie za dużym pomieszczeniu schroniska czy też może zapowiedź pięknego dnia sprawiły, że wczesnym rankiem wszyscy byli już na nogach. Po skromnym posiłku tym razem złożonym z podróżnych racji żywnościowych popitych gorącą herbatą ziołową, którą poczęstował Edorim byli gotowi do dalszej drogi. Opatrunek założony na ranę Draugdina, która okazała się nie tak poważna jak na to wyglądało, oraz odpoczynek pozwoliły mu na regenerację sił. Czuł jeszcze ból, jednak nawet już nie kulał.

Roegner przekazał na ręce Mileny list oraz sakiewkę z monetami mówiąc, że chciał im zaproponować połowę tego co sam dostał, ale sto złotych monet nie bardzo się dzieli na trzy. Natomiast on sam powtarzając pod nosem jaki to był nieroztropny zgadzając się na to zlecenie, pożegnawszy się ruszył w drogę powrotną.

Drużyna od razu podzieliła między sobą świeżo zarobione nieco do przodu pieniądze. Równie dobrze mogliby teraz ten list wrzucić do urwiska czy strumienia. Jednak uczciwość, a przynajmniej Draugdina nie pozwoliłaby mu na to. Był bardzo honorowy. Poza tym chyba wszystkich intrygowała kwota za tak prostą usługę i z samej choćby ciekawości postanowili dostarczyć przesyłkę na miejsce.

Pomimo zapewnień Edorima, że on ze swoim osiołkiem będzie się strasznie wlókł drużyna postanowiła mu towarzyszyć. To znaczy dwie trzecie drużyny, gdyż Draugdin pomimo odniesionej dzień wcześniej rany głosował za tym, żeby iść tempem marszowym tym bardziej, że od schroniska droga prowadziła już tylko w dół. Mało tego. Zarówno Milena jak i Delamros wpakowali się się na dwukółkę jakby nie mieli zdrowych nóg. Dobrze, że wszyscy byli szczupłej budowy ciała i droga prowadziła w dół, gdyż w innym przypadku pojedynczy osiołek mógłby być biedny. Ci dzisiejsi poszukiwacze przygód pomyślał sobie wojownik niezauważalnie kręcąc z dezaprobatą głową.

Droga wiła się zakolami w dół doliny. Szybko zauważyli, że z każdym krokiem robiło się jakby cieplej, ale zrzucili to na fakt, że wstawał naprawdę piękny dzień i słońce wznosiło się coraz wyżej. Jednak ku zdziwieniu wszystkich w pewnym momencie minęli linię śniegu i weszli między zielone drzewa i krzewy. Wszystko kwitło i tętniło życiem, latały owady i biegały wiewiórki i inne małe gryzonie. Wyglądało to jak dwa nierealne światy, a jednak byli tu i teraz. Z tyłu za sobą mieli śnieg i zaspy, dookoła siebie wysokie, strzeliste i całkowicie ośnieżone góry. Natomiast przed sobą jak okiem sięgnąć mieli olbrzymią dolinę, tętniącą życiem i mieniącą się wszystkimi barwami wiosny. W oddali widzieli niewielką wioskę, do której bezpośrednio wiodła ścieżka.
Patrzyli na siebie z niedowierzaniem, natomiast Edorim jedynie uradowany kiwał głową.
- Mówiłem wam. Specyficzny mikroklimat. - Powiedział nie wyjaśniając niczego więcej.



Ruszyli dalej było nie było nadal w tempie biednego osiołka. Milena siedziała na zydlu obok Edorima i pogrążona była w niezobowiązującej rozmowie towarzyskiej z nim. Natomiast Delamros przysiadł na tylnym skraju dwukółki tam gdzie najwięcej bujało na każdym najmniejszym nawet wertepie. Ochłonąwszy z pierwszego wrażenia jakie wywarła na nich wszystkich dolina zaczął się najnormalniej w świecie nudzić. W pewnym momencie zmieniając pozycję na platformie wózka dotknął czegoś twardego. Praktycznie całość powierzchni dwukółki zakryta była szczelnie brezentem i solidnie obwiązana. Łotrzyk nie byłby sobą gdyby nie mógł dać upustu swojej ciekawości.
Wyczekawszy jak mu się wydawało odpowiedniej chwili postanowił zajrzeć co też tam kryje się pod przykryciem. Niestety pomimo starań się i wykorzystania wszystkich swoich umiejętności podczas próby odchylenia materiału brezent potwornie zaszeleścił.

Edorim odwrócił się momentalnie z groźnym wyrazem twarzy.
- Co się dzieje z tymi ludźmi? Gdzie się podziały zasady postępowania na szlaku? Zawiedliście moje zaufanie, żeby nie powiedzieć o wścibianiu nosa w nie swoje sprawy. - Powiedział głosem pozbawionym co prawda gniewu jednak wyraźnie nasyconym rozgoryczeniem i zawodem.
- Jestem zmuszony prosić was o zostawienie mnie i ruszenie do wioski w Waszym własnym tempie. To już niedaleko. Ja tu sobie odpocznę i pomyślę o okazanym braku wdzięczności. Potem gdy już ochłonę, ruszę ponownie w drogę. Mi się nigdzie nie spieszy.

Po minie Draugdina widać było, że chętnie udusiłby Delamrosa własnymi rękami. Nie znał zbyt dobrze Złotej Doliny jednak wiedział, że to dość mała i zamknięta społeczność i nie było sensu z góry robić sobie tu wrogów. Przeprosił Edorima w imieniu wszystkich. Poprawił tarczę zawieszoną na plecach i nie czekając na resztę drużyny miarowym krokiem ruszył ścieżką w dół doliny nie oglądając się czy za nim nadążają.

Ruszyli dalej ścieżką w dół. Dragonborn idąc jako pierwszy zmiął tylko przekleństwo pod nosem. Przybyli tu w poszukiwaniu przygód i łatwego zarobku, a jedyne co na tą chwilę dostali to jedynie zlecenie jako doręczyciele i atmosferę w drużynie jakby ktoś komuś stryja siekierą zabił. Czegóż jednak można się było spodziewać po grupie całkowicie przypadkowych osób spotkanych gdzieś w karczmie na szlaku. Może się jeszcze do grają, w końcu nadzieja umiera jako ostatnia.

Ścieżka wiła się leniwie w dół i aż przyjemnie było iść tym bardziej, że mroźna zima za sprawą jakiejś dziwnej anomalii pozostała za nimi, a tu panował iście letni klimat. Może to było za sprawą czarów. Tego raczej na pewno nikt nie mógł wiedzieć, a mało tego przypuszczalnie każdy mieszkaniec wioski, do której się szybko zbliżali prawdopodobnie miał na ten temat swoje własne zdanie.

Mniej więcej w połowie drogi coś, czego nikt inny nie zauważył przykuło uwagę niezawodnego elfiego wzroku. Milena wskazała coś towarzyszom, a oni postanowili to zbadać. W cieniu pobliskich drzew pod głazem wielkości półtora człowieka leżał niemalże całkowicie zagrzebany w trawie ludzki szkielet. W kościstych dłoniach trzymał jeszcze przerdzewiały miecz. Obok niego leżała książka zbutwiała do tego stopnia, że nie odważyli się jej dotknąć by się nie rozpadła. Jedyne co to ledwie widoczny aczkolwiek możliwy jeszcze do odczytania rzucał się w oczy tytuł: “[i]Korespondencyjny kurs dla bohaterów.”[/] Paradoksalnie.

Gdy już mieli ruszyć dalej coś się wydarzyło. Najpierw to usłyszeli potem dopiero zobaczyli. Odgłos jakby trawy wyrywanej źdźbło po źdźble i suchy chrzęst. Ze zgrozą patrzyli jak martwa od nie wiadomo kiedy czaszka szkieletu odwróciła się w ich stronę i zaczęła coś mówić. Wiedzieli, że gdy już raz ktoś usłyszy mówiącego szkieleta zapamięta ten głos do końca życia. Czaszka mówiła powoli jakby z trudem artykułując dźwięki.

- On tu jessst. Czas nagliiii. Do przesssileniiia zostałyyy cztery dni… - Na ich oczach czaszka opadła na bok jakby opuściły ją resztki sił. Jednak usłyszeli jeszcze ostatnie słowo. - Zaagłaadaaa! - Zapadła martwa cisza gdyż na moment zamilkły wszystkie ptaki i ustało bzyczenie owadów.

Wydarzenie to mogło zjeżyć włosy na głowie lub wywołać ciarki na ciele najmężniejszego nawet woja, także nie oglądając się za siebie ruszyli ścieżką w dół w tempie tym razem znacznie szybszym niż marszowego.

Jako że wyruszyli wczesnym rankiem do wioski dotarli około godziny ósmej rano. Napis na tablicy, którą przed chwilą minęli głosił: “Orzechówka. Liczba mieszkańców 247.”

Była to niewielka wioska położona nad jeziorem. Z daleka już było widać czerwone dachy i niebieskie ganki wyłaniających się zza ostatniego zakrętu budynków. Ponad domami górował nad wszystkim ogromny orzech o rozłożystej koronie, rosnący na nadbrzeżnym rynku. W jego cieniu zaś ulokował się bodajże jeden z najważniejszych budynków każdej miejscowości.
Tawerna.

Zbliżając się do tawerny zobaczyli dwa elementy, których wcześniej ni jak z odległości nie można było zaobserwować. Nad wejściem wisiał szyld na którym dość wymyślną czcionką wyrzeźbiona była nazwa tego przybytku - ”Dziurawy Rondel”’ Natomiast w cieniu zadaszenia nad wejściem do budynku Siedziała wysoka blondynka i pykała fajkę. Na widok wędrowców jej twarz rozjaśniła się w pięknym, szczerym uśmiechem i zasypała ich gradem słów.

- Witajcie w Orzechówce. Co was sprowadza do naszej doliny tak wcześnie rano. Jak mniemam jesteście tu pierwszy raz. Interesy czy czysta ciekawość? Bo wiecie myśmy już przywykli do wycieczek by zobaczyć nasze dziwna i cudy. Nie wiem czy słyszeliście czy nie, ale nasza okolica i cała ta dolina jest dokładnie taka sama jak teraz. Zawsze. Pogoda jest tu zawsze piękna i nigdy niezależnie od pory roku nie pada tu śnieg. Temperatura zaś nigdy nie spada poniżej zera. Zawsze. Nie pytajcie mnie co i jak, bo tak jest od kiedy ja sama pamiętam i od kiedy pamiętają moi rodzice. Natomiast jeśli przybyliście tu słysząc przydomek Złota Dolina to już wyjaśniam, że jest to wynikiem źródeł siarkowych, na których brzegach tworzą się złotożółte osady. Nie martwicie się jednak jeśli szukacie zajęcia czy pracy to zawsze coś się do roboty znajdzie. Pewnie jesteście głodni. Mam na imię Miriam i jestem sołtysem tutaj także z każdym problemem zapraszam do mnie. Ja to gadu gadu, a wy pewnie głodni. Zapraszam do środka. Mama Josephine właśnie podaje tutejszą specjalność czyli rybie gumbo taki gulasz, pikantny i rozgrzewający, a to przecież pora śniadania jest. Zapraszam, zapraszam. - Poderwała się ze swojego miejsca i otworzywszy drzwi tawerny zaprosiła wszystkich do środka.

Oszołomieni natłokiem słów i informacji gdy weszli do środka uderzył w nich miły zapach rybiej polewki. W niewielkim palenisku palił się ogień dając przyjemne ciepło. Sala była wypełniona mniej więcej w połowie. Zajęli wskazany stolik pod ścianą.
Mama Josephine okazała się kobietą pulchną - jak to zazwyczaj na kucharki przystało - i postawną. Jej twarz i postura -ciepła, serdeczna, ale i surowy gdy potrzeba - była odzwierciedleniem matczynych wspomnień, które każdy gdzieś w pamięci przechowywał i stąd pewnie przydomek jaki nosiła. Ledwie zajęli miejsca a już przed nimi wylądowały trzy pełne półmiski parującej potrawy.

- Jak widzę prosto z drogi także teraz mi tu ładnie jeść. Na gadanie będzie potem czas. Co do picia chcecie kochanieńcy? - Mama Josephine z rozbrajającym uśmiechem na twarzy nie pozwoliła im dojść do słowa.

Podczas posiłku, który okazał się nad wyraz smaczny siedzieli w milczeniu. W tej sytuacji akurat przypadkiem okazało się to być może najlepszym rozwiązaniem. Poza nimi w tawernie byli sami miejscowi, rybacy, wieśniacy i mała grupka drwali jak się można było domyśleć po toporach opartych o krzesła. Toczyły się tu normalne codzienne rozmowy tak więc zamiast wypytywać na ślepo wystarczyło jedynie dobrze wytężyć słuch i naciągnąć uszy do granic możliwości. Delektowali się jedzenie wysłuchując plotek…

Od rozmawiających ze sobą drwali dowiedzieli się, że tydzień temu wioskę zaatakował grupa bandytów. Była jednak to banda tak żałosna, że grupa mieszkańców z widłami i pochodniami przegoniła ich gdzie pieprz rośnie.
Dwóch wieśniaków rozprawiało, że nie dalej jak dwa dni temu do tutejszej faktorii handlowej przyjechała dostawa nowego towary i być może warto by tak było zajrzeć i zorientować się jakie to cuda tym razem właściciel zamówił.
Natomiast z rozmowy prowadzonej między Miriam, a Mamą Josephine dowiedzieli się, że niejaka Tara Cane - zareagowali na wymienione imię choć nie dali tego po sobie poznać - była we wiosce jakieś dwa lub trzy tygodnie temu. Zachowywała się bardzo dziwnie. Dziwniej niż nawet jej samej przystało. Mierzyła ryby, do małych buteleczek zbierała próbki wody i w ogóle zachowywała się bardzo tajemniczo. Jednak od trzech tygodni nikt jej nie widział i nikt o niej nie słyszał. Być może przebywała pod drugiej stronie jeziora w okolicach obozu łowców skór. Jednak oni też dawno nie byli w tawernie i nawet nie było ich jak podpytać czy może nie widzieli Tary Cane.

Wędrowcy z pełnymi brzuchami dobrego jedzenia i głowami pełnymi natłokiem informacji byli w sumie zadowoleni z początków swojego pobytu w Złotej Dolinie. Teraz należało podjąć dalsze decyzje. Być może popytać głębiej, pogadać z rybakami czy samą panią sołtys. Być może na własną rękę szukać adresatki listu, który mieli dostarczyć. Jak to mówi stare przysłowie krasnoludów zlecenie czy robota zawsze się znajdzie, wystarczy wiedzieć tylko kogo i jak zapytać bądź też po prostu znaleźć się we właściwym miejscu o właściwym czasie.