Draugdin ruszył na najbliższego przeciwnika, uderzając w niego swymi mieczami. Ostrza gładko odcięły lewą rękę i kawałek korpusu z prawej strony szkieletu, jednak nieumarły wciąż trzymał się na nogach. W odpowiedzi przejechał ostrzem swego krótkiego miecza po lewym przedramieniu smokowca, otwierając szeroką, krwawiącą ranę. Amos miał więcej szczęścia, gdyż zamach wielkiego miecza znad głowy zdmuchnął jego przeciwnikowi czaszkę z karku, gruchocząc przy okazji kości kręgosłupa i posyłając go na podłogę, gdzie już się nie poruszył. W tym czasie Archie rzucił zaklęcie i kilka szkieletów obok niego zaczęło zachowywać się dziwnie otępiale.

Bran wykorzystał sytuację i cisnął magicznymi pociskami w zbliżającego się przeciwnika, urywając mu obie kościste ręce na wysokości łokci i żuchwę - mimo to stwór wciąż parł na zaklinacza. Swoje dołożył Willie, tnąc sztyletem przy kolanie nieumarłego, a ten nagle rozsypał się w kupkę kości. Walcząca z tyłu Elora posłała z dłoni strumień ognia, który szybko objął zbliżający się do niej szkielet, który pomimo tego nie zaprzestał bezrozumnego ataku. Kapłanka nie zdążyła się odsunąć i ostrze wroga przecięło jej skórę na prawej nodze, powyżej kolana. Ostatni ze szkieletów otępionych czarem Archiego zaatakował właśnie niziołka, ale cios znad głowy był zbyt czytelny i Archie bez problemu go uniknął.

Nieopodal Draugdin wyprowadził kolejne ataki swymi mieczami, przebijając się przez korpus i czaszkę umrzyka, posyłając go ostatecznie w niebyt. To samo uczynił Amos, potężnym cięciem pozbywając się płonącego szkieletu, który wcześniej zranił Elorę. Archie, wykorzystując ospałość ostatniego z przeciwników, postanowił wykorzystać czar zadający psychiczne obrażenia.
- Nie jesteś może ździebko za chudy, żeby brać się za wojaczkę? - rzucił tylko niziołek, gdy tamtym szarpnął spazm.
Wykorzystała to reszta drużyny. Bran cisnął ognistym pociskiem, który trafił szkielet w korpus, Willie wypuścił z kuszy bełt, a ten znalazł się w mostku umrzyka, a Elora dokończyła dzieła, znów smażąc go swoim świętym płomieniem. Szkielet zatoczył się jeszcze po czym runął, tworząc palącą się kupkę kości.

Walka została zakończona i wygrana, choć Elora i Draugdin odnieśli lekkie rany. Niemal od razu Archie zabrał się za sprawdzenie ołtarza i ku swojemu zdziwieniu i jednocześnie zadowoleniu, odkrył za nim niewielką skrytkę, w której znalazł osiem pięknie obrobionych perydotów w kształcie łez.

Sarkofagi nie kryły niczego szczególnego, więc zabraliście, co było cenne i ruszyliście dalej z Meepo, który zniecierpliwiony stał w wejściu do komnaty.
- My nie tracić czasu, my iść znaleźć Calcryxa - irytował się.

Skoro Meepo miał prowadzić, wcisnęliście mu w łapy tyczkę, którą sprawdzał powierzchnię i poprowadził was korytarzem wcześniej sprawdzonym przez Archiego, po czym odbił w lewo, kierując się do drzwi. Standardowo niziołek zbadał przejście i gdy upewnił się, że wszystko w porządku, puściliście przodem sowę Williego. Komnata, do której wleciał chowaniec była jednak zupełnie pusta i zawalona resztkami gruzu, więc podążyliście dalej, ku drzwiom na północnej ścianie, które były delikatnie otwarte. Archie zatrzymał was jednak gestem dłoni, pokazując na niemal niewidoczny sznurek i mały dzwoneczek wiszący na nim - przy próbie natychmiastowego otwarcia drzwi, dzwonek zrobiłby masę hałasu i z pewnością kogoś zaalarmował.

Najwyższy z was Amos wsunął dłoń między drzwi i framugę, po czym objął dzwonek i odciął pożyczonym od Brana sztyletem sznurek. Pułapka została zneutralizowana i mogliście przejść dalej. Wcześniej jednak teren sprawdził chowaniec Williego. Okazało się, że podłogę tego prostokątnego, podłużnego pomieszczenia ścieliły tak zwane "pajączki" - małe metalowe przedmioty, z których wystawały cztery szpikulce, ustawione tak, że gdy trzy opierały się o podłogę, czwarty zawsze sterczał do góry. Nie było tutaj północnych drzwi, a zamiast nich wybito do połowy ścianę, by służyła za coś w rodzaju osłony przed atakami.

W pomieszczeniu za wybitą ścianą dostrzegliście pełzające po ścianach światło pochodni i usłyszeliście dźwięki szurania oraz wysokie, piskliwie głosy. Sowa, która zajrzała przez otwór do sali z pochodnią, pozwoliła Williemu ujrzeć trzy rozmawiające ze sobą gobliny siedzące przy wygaszonym palenisku. Każdy z nich trzymał na kolanach zaladowaną, lekką kuszę. Gnom oczywiście podzielił się z pozostałymi tymi rewelacjami a towarzyszący wam Strażnik Smoków od razu wpadł na swój pomysł.
- Meepo wyczyści szybko komnatę z tych szpikulców tym badylem - uniósł tyczkę. Problem polegał na tym, że pewnie narobiłby przy tym masę hałasu, a tego akurat teraz nie potrzebowaliście.

Pierwszy słup świętego ognia zrobił, co trzeba, ale też nie do końca, gdyż nieumarły dopadł do niej i chlastnął ją po nodze swoim mieczem. Elora poczuła pieczenie i ból, gdy ostrze rozcięło skórę, na szczęście rana nie wyglądała na poważną. Wokół toczyła się walka i pozostali chyba dobrze sobie radzili, bo Amos przyszedł jej nawet z pomocą i jednym, potężnym ciosem swojego wielkiego miecza po prostu rozniósł w pył umarlaka, który ją zranił.
- Piękny cios - powiedziała z uznaniem do półgiganta i skinęła mu głową. - Dzięki!

Moment później na polu walki został już ostatni kościotrup, który nie był w stanie przeciwstawić się atakom Brana, Williego i samej kapłanki, która po raz kolejny skąpała przeciwnika w ogniu i niewiele z niego zostało. Elora spojrzała na swoją ranę, z której delikatnie sączyła się krew.
- A tak lubiłam te spodnie - westchnęła, po czym sięgnęła do plecaka i wygrzebała z niego kawałek jałowego materiału i bandaż, którym owinęła nogę. Mocniejszy ból czuła tylko przy napinaniu mięśni, więc stwierdziła, że póki co magiczne leczenie jej niepotrzebne.

Ale smoczy wojownik mógł potrzebować, bo też został ranny.
- Draugdin, potrzebujesz pomocy z raną? Mogę na to spojrzeć, jeśli chcesz?
- Będę wdzięczny. Odpracuję w polu. - Odparł mrugając okiem.
Odpowiedziała uśmiechem, podeszła do wojownika i spojrzała na rozciętą rękę.
- Ne per virtutem horum verborum et alia terra lita in vulneribus. - wypowiedziała słowa zaklęcia.

Po chwili oboje widzieli, jak krwawiąca rana na ramieniu smokowca samoistnie się zasklepia i została po niej jedynie delikatna, wąska kreska z zaschniętą krwią.
- Proszę bardzo, wszystko powinno być już dobrze. - Uśmiechnęła się szeroko do Draugdina.
Archie sprawdził jeszcze ołtarz i mogli ruszać dalej. Ponaglający ich w tej sprawie Meepo zaczynał ją powoli denerwować.

Korytarz i kolejna komnata były puste, ale przy następnych drzwiach Archie odkrył sprytnie zamontowaną pułapkę nad drzwiami, na którą Elora nawet nie zwróciła uwagi, skupiona bardziej na tym, że drzwi są uchylone. Doceniała, że mają w drużynie sprytnego i dociekliwego niziołka - gdyby nie on, prawdopdobnie przez dzwonek nad drzwiami zwaliłoby im się na głowę sporo wrogów. A tak Amos go unieszkodliwił i mogli zobaczyć, co znajduje się dalej.

Kapłanka skrzywiła się, gdy zobaczyła pokój, w którym porozrzucano metalowe kolce. Co więcej, za prowizorycznymi blankami na końcu znajdowało się pomieszczenie, w którym siedziały gobliny. Meepo jak zwykle wyrwał się ze swoim "planem" usunięcia kolcy, przez co mogli mieć tylko kłopoty.
- Nawet nie próbuj - syknęła do niego Elora. - My się tym zajmiemy.
Amos, Archie i Willie już rozmawiali nad najlepszym sposobem usunięcia przeszkód, więc kapłanka po prostu rozglądała się czujnie, trzymając kuszę w gotowości. Czekała, aż będzie możliwość przejścia dalej.

healing words: Draugdin odzyskuje 4 HP

Magiczne pociski zadziałały prawie jak należy, a że prawie robi wielką różnicę, więc dzieła musiał dokończyć Willie, za co zaklinacz podziękował mu skinieniem głowy.
Na wymianę uprzejmości nie było czasu, bowiem walka trwała. Na szczęście "żyjący" uzyskali przewagę, a uszczuplone pod względem liczebnym szkielety nie były już takie groźne.
Oszczędzając czary na bardziej wymagających przeciwników zaklinacz posłał ognisty pocisk w ostatniego stojącego na nogach szkieleta, a współpraca Willie'ego z Elorą pozbawiła nieumarłego resztek niby-życia.

Odczuł pewne wyrzuty sumienia po słowach kapłanki, ale nie miał zamiaru się samobiczować. Rana nie wyglądała na groźną, a najwyżej kiedyś, przy okazji, odkupi jej te spodnie... Albo zaprosi na dobry obiad...
Na szczęście wyglądało na to, że będzie go na to stać, nawet gdyby nie odnaleźli poszukiwanych krewniaków ich szanownej zleceniodawczyni.

To, co powiedział Willie, Bran skwitował lekkim uśmiechem. Willie, wygrażający paluchem, wyglądał dość zabawnie. A zaklinacz był pewien, że prędzej czy później któryś z członków drużyny i tak zainteresowałby się magicznymi przedmiotami, a nie wierzył, by mały czarodziej zauważył wcześniej jakiekolwiek znaki świadczące o magicznym alarmie, który budził do życia uśpione przed wiekami szkielety. Był też przekonany, że Willie mały wzrost nadrabiał słowami bez pokrycia.
Poza tym uznał, że Willie nie powinien narzekać, skoro w jego łapki wpadła magiczna mikstura...

Pozostawała jeszcze sprawa świstawki, którą zainteresował się Bran. Efekt jej podniesienia nie podziałał na zaklinacza odstraszająco, teraz też aż tak bardzo nie przejmował się efektami przyszłego eksperymentu. Uniósł świstawkę do ust i dmuchnął, ile miał siły w płucach... i nic.
- Mocy, przybywaj - mruknął z ironią i z pewnym rozczarowaniem, jako że żadna moc nie przybyła.
Schował przedmiot do kieszeni, dochodząc do wniosku, że - jak na razie - ma dość eksperymentów.

Sala usłana kolcami (przez niektórych zwanymi pajączkami) nie stanowiłaby przeszkody dla pająka, ale grupa osób mogła mieć pewne kłopoty z przejściem, szczególnie że kawałek dalej siedziały sobie gobliny, których z pewnością zostałyby zaalarmowane brzękiem odsuwanych na bok pajączków. Na szczęście Willie zabrał się za ciche usuwanie przeszkody, co stwarzało szanse, że przez salę da się przejść po cichu.
Co prawda Bran mógłby spróbować uśpić strażników, ale trzy gobliny zdawały się być mniejszą przeszkodą, niż banda ożywionych szkieletów. Dlatego też Bran chwilowo pozostawił działania w rękach towarzyszy. Stanął za to obok Elory, bacznie się rozglądając na wszystkie strony.

Pomysł Williego z wykorzystaniem śpiwora okazał się być strzałem w dziesiątkę. Gnom pracował metodycznie nad usunięciem zalegających w komnacie kolczatek i po dłuższej chwili drużyna mogła przejść szerokim, kamiennym pasem wolnym od "pajączków" aż do prowizorycznej zasłony najpewniej nieudolnie stworzonej przez gobliny.

Wychylając się zza blank, zobaczyliście ten sam widok, który niedawno przekazała Williemu sowa - trzech zielonych siedziało na posłaniach ze skór jakichś zwierząt przy wygaszonym palenisku w rogu pomieszczenia i dyskutowało o czymś energicznie w swoim twardym, niezrozumiałym języku. Mieli przy sobie załadowane lekkie kusze i byli tak zaaferowani toczoną dyskusją, że zupełnie nie zwracali uwagi na otoczenie.

Mogliście to wykorzystać.

Elora z delikatnym uśmiechem patrzyła, jak ich gnomi towarzysz radzi sobie z kolcami pozostawionymi na podłodze. Gdy skończył, rzuciła tylko szeptem:
- Dobra robota.
I pochylona ruszyła w stronę wyłomu w ścianie. Trzy gobliny siedziały w rogu pokoju i nie zwracały na nic uwagi, co było dla nich idealną sytuacją, by zająć się nimi po cichu.

Klepnęła Brana w ramię i przyłożyła jedną dłoń do policzka, zamykając oczy i pochylając głowę a potem poklepała łoże załadowanej kuszy. Chciała w ten sposób zapytać zaklinacza, czy będzie usypiał zielonych zaklęciem, czy mają użyć na nich bardziej konwencjonalnych sposobów. Najważniejsze, by żaden z nich im nie uciekł, bo mógł w ten sposób zaalarmować innych.

Magia nadawała się do subtelnego załatwiania różnych spraw, ale miała też swoje ograniczenia, jako że większością zaklęć nie można było szafować bez końca.
Pokonanie trzech goblinów nie powinno - zdaniem Brana - stanowić zbyt wielkiego wyzwania, więc lepiej było użyć brutalnej siły, niż tracić zaklęcia, które mogły się okazać przydatne w trudniejszym starciu.
"Mogłem się uczyć goblińskiego", pomyślał z pewnym żalem, jako że nie zrozumiał ani słowa z wymiany poglądów między przeciwnikami.
Wychylił się ostrożnie raz jeszcze i rozejrzał, by sprawdzić, czy gobliny nie mają zainstalowanych jakichś urządzeń alarmowych, a potem dopiero zareagował na pytanie Elony. Dość jednoznacznym gestem przejechał kantem dłoni po szyi, a potem - podobnie jak jego rozmówczyni - poklepał rękojeść kuszy. A potem zasugerował gestami, że ona i on powinni wziąć na cel pierwszego goblina z lewej, pozostałych przeciwników pozostawiając innym.