Wszystko wskazywało na to, że pod domem od długiego czasu toczyło się drugie, mroczne życie, chociaż ciężko było określić, czy jedynie prowadzone przez gospodarzy domostwa, czy przy okazji kogoś innego. Albo pomimo gospodarzy. Jedno było pewne: trzeba było oczyścić to miejsce z wszelkiego zła.

Orion przyjrzał się przedmiotom zgromadzonym w kufrze.
- Wezmę jedną miksturę leczniczą, jeśli nie macie nic przeciwko, przyjaciele - powiedział, po czym spojrzał na nich. - Nie macie wrażenia, że to wygląda jak fanty zabrane jakiejś innej grupie, która zapuściła się do tego domostwa? Bo te przedmioty pasują mi do co najmniej czterech osób.

Zmarszczył brwi.
- Druga sprawa, że trochę myślałem o tym, co mówiła Rose. Wspomniała, że rodzice zeszli walczyć z potworem, prawda? A co, jeśli zeszli, żeby tego potwora przywołać? Albo karmić? Widzieliśmy trochę dowodów na to, że ludzie tu wchodzący nie kończyli dobrze. Wchodzący, albo zaciągani siłą. Kuszeni przez ten plugawy dom pomocą dla dwójki płaczących dzieci, które błagają o pomoc? Może dzieciaki przyłapały rodziców w niedwuznacznej sytuacji i musieli im to jakoś wytłumaczyć? I żeby nie przeszkadzały, zamknęli je na strychu? Przecież nie mogli powiedzieć, że idą odprawiać jakieś plugawe rytuały - powiedział do pozostałych. - Jak wy to widzicie? Zabierzcie, co chcecie i chodźmy wreszcie na dół. Te śpiewy mocno mnie już irytują i nie wiem, ile jeszcze wytrzymam...

Kolejny pokój, kolejne znaleziska. Ciekawe znaleziska.
W zasadzie Orion miał rację gdy mówił, że znajdujące się w skrzyni przedmioty idealnie pasowały do paruosobowej grupki poszukiwaczy przygód.

- Miksturami leczniczymi powinniśmy się podzielić - powiedział. - Ten dom nie jest przyjazny dla gości, więc tego typu zabezpieczenie może się nam przydać. Faktycznie wygląda na to, że - spojrzał na Oriona - nie jesteśmy pierwszą grupą, która tu zawędrowała.

Otworzył żółtą księgę i przyjrzał się zaklęciom.

- Sporo warta - powiedział - ale mi się nie przyda. Jednak szkoda byłoby zostawiać ja tutaj. Podobnie jak i resztę.

Schował księgę do plecaka, zabrał też i jedną miksturę leczniczą.

- Wziąłbym ten płaszczyk - dodał - chyba że komuś z was przyda się bardziej. Ale te flakony z ogniem alchemicznym koniecznie musicie zabrać. I chodźmy na dół. Trzeba załatwić do końca tę sprawę.

Widoki z księgi nie dawały mu spokoju, a do tego dochodziło niekończące się wycie. Od tego wszystkiego zaczynała mu coraz bardziej puchnąc glowa. Powoli miał wszystkiego dość.

* * *

Puck zwrócił uwagę na świece i narzędzia złodziejskie. Starając się nie zwracać na siebie uwagi spakował je do plecaka. Wziął też jedną z mikstur i przytroczył do pasa zaraz obok sztyletu. Wolał mieć ją na podorędziu niż głęboko w plecaku.

- Możesz mieć rację Orionie. Te przedmioty wyglądają jak trofea, pamiątki po ofiarach. Może to byli ci nieszczęśnicy przykuci do ściany? - odpowiedział.
- Mnie również te śpiewy irytują, załatwmy to i miejmy z głowy to miejsce. Chciałbym już stąd wyjść. - pożalił się.

Ustawił się za Kaladinem, był gotowy do drogi..

Gdy Kaladin zabierał ostatni przedmiot z otwartego kufra, usłyszeliście nagle przeciągłe skrzypienie, jakby gdzieś z boku otwierały się nienaoliwione drzwi. Prawda okazała się inna - to drewniane płyty na ścianie odjechały w bok, a z ciemnego wnętrza znajdującego się za nimi wychynęły dwie przerażające postaci. Pierwszą z nich była wysuszona, wysoka kobieta o długich włosach, która jakimś cudem powróciła do żywych i wyciągała w waszym kierunku ostre pazury.

Drugim ze stworów był ewidentnie mężczyzna, odziany w resztki podartych szat. Pomimo zgniłego, zepsutego ciała Puck i Orion daliby głowę, że z kimś im się ta dwójka kojarzyła. W sekundę dotarło do nich, że to muszą być pan i pani Durst, a przynajmniej to, co z nich zostało, gdy ktoś przemienił ich w te straszydła…

Potwory ruszyły z niebywałą gracją w waszą stronę, wydając z siebie przerażające rzężenia.

Najwyraźniej stwory, które wypadły zza ściany nie lubiły, gdy coś ruszało się ze skrzyni, bo zaatakowały, gdy Kaladin zgarnął ostatni z przedmiotów, którymi byli zainteresowani. Orion od razu uniósł miecz, jednocześnie dziwiąc się nieco, gdy bliżej przyjrzał się nieumarłym. Mignął mu przed oczami obraz z salonu, na którym widzieli panią i pana Durstów i paladyn odnosił dziwne wrażenie, że to właśnie oni rzucili się na nich z łapskami.
- Gospodarze domu w nieco zgniłej okazałości! - Krzyknął do pozostałych i ruszył na paskudnie wyglądającą panią Durst.

Zamachnął się mieczem, ostrze znalazło drogę do celu, zostawiając na klatce piersiowej nieumarłej kobiety szeroką ranę. Zawyła przeraźliwie, a resztą zajął się Puck, który dzięki swym czarom zadał jej dodatkowe obrażenia i ta padła pod stopami paladyna. Walka była skończona, bo szybko zauważył, że Kaladin z Cahnyrem też szybko uporali się z gospodarzem domu.
- Skoro tak skończyli Durstowie, to chyba nie mamy co liczyć na odnalezienie Waltera żywego - powiedział, wycierając miecz o łachmany biedaczki. - Z drugiej strony nadzieja umiera ostatnia, więc póki na niego nie trafiliśmy, trzeba wierzyć, że dzieciak znajdzie się cały i zdrowy. Choć będąc realistą słabo w to wierzę, zwłaszcza biorąc pod uwagę, co tu się wyczynia. No nic, chodźmy niżej, tutaj nic już po nas. Później, jak ze wszystkim się uporamy, trzeba będzie pochować tych biedaków w ich sarkofagach. Niech zaznają spokoju po śmierci.

Czy miał wyrzuty sumienia? Nie.
Kal zawsze cenił swoje życie ponad życie innych. A czasy były ciężkie. Na tyle ciężkie, że bez skrępowania rzucał klątwy i wzmacniał swoje ciało magią nekromancji.

Ani młody kapłan, ani paladyn półanioł nie komentowali tego. Dobrze.

Choć w czaszce Kaladina krążyły nieprzyjemne myśli. Pakt który zawarł miał swoją cenę. Teraz zdawał się więcej brać niż dawać. Ale kiedy role się odwrócą? Czy będzie musiał tworzyć istoty jak ze schematów w księdze? Czy będzie musiał poświęcić swoją rodzinę? Czy on sam pewnego dnia będzie mieć w sobie więcej martwej tkanki niż żywej?

Klątwa Kaladina rozpłynęła się po ciele ghula i zdała się czarnym cieniem prześlizgnąć na powrót do jego ciała.

- Nie. Nie wiemy co nas tam czeka. Jeżeli wszyscy zginiemy, to ich ciała tu nigdy nie zaznają spokoju. Chodźmy złożyć ich do grobowców od razu. Pewnie żadne z nich na to nie zasłużyło ale….

Czarownik nie dokończył. W zasadzie nie było usprawiedliwienia dla poczynań Durstów. Czyżby Kaladin liczył na to, że kiedyś ktoś zrobi coś podobnego dla niego?

Puck chciał krzyknąć, ale zaniemówił z wrażenia. Skojarzył postacie z rodzicami dzieci. Posmutniał, ale nie było czasu na wahania. Towarzysze zadziałali odruchowo i pan Durst został pokonany. Po chwili jego los podzieliła pani Durst. Smutek spłynął na Pucka gdy zadawał ostateczni cios.Wiedział, że kończy ich cierpienia, jednak podświadomie stawiał się na ih miejscu. Uwięzionych, proszących o śmierć.

- Obyś miał rację Orionie. Po zobaczeniu tego domu przestałem wierzyć w wiele rzeczy. - westchnął Puck.

Niemal błyskawicznie poradziliście sobie z Durstami zamienionymi w ghule. I choć Orion planował zostawić szczątki w pomieszczeniu, w którym byliście i pochować je później, Kaladin stwierdził, że najlepiej będzie zrobić to od razu. Ruszyliście więc przez cały kompleks w stronę sarkofagów znajdujących się na południowym wschodzie. Wciąż do waszych uszu docierały przedziwne śpiewy i momentami zastanawialiście się, czy dochodzą z kolejnego poziomu piwnicy, czy w jakiś sposób po prostu znalazły się w waszych głowach. Wszak nic tutaj nie wydawało się tym, czym mogło być.

Znaleźliście się w końcu w grobowcu z sarkofagami Durstów. Trzeba było je jednak najpierw otworzyć, co wspólnymi siłami uczyniliście. Trochę zdziwił was fakt, że wewnątrz każdej z kamiennych trumien, na dawno zwilgotniałym materiale ktoś umieścił paskudnie wyglądające, choć wykonane z precyzją dziwne laleczki-maskotki. Zadziwiające było to o tyle, że w sarkofagu pana Dursta leżała szmacianka wyglądająca jak gospodarz domu, a w trumnie Elisabeth lalka nią przypominająca. Usunęliście je, składając szczątki martwego małżeństwa do środka i zamknęliście sarkofagi ciężkimi płytami. Zmówiliście krótką modlitwę za zmarłych i ruszyliście w dalszą drogę.

Zeszliście na niższy poziom po dość wąskich i stromych schodach prowadzących wprost w ciemność. Później krótkim korytarzykiem i znów po schodach. Zostawiwszy je za sobą, znaleźliście się w oświetlonej pochodniami obszernej sali z niszami umieszczonymi w ścianach. Upiorna pieśń wydobywająca się z pomieszczenia nieopodal wypełniała ten pokój. Teraz zrozumieliście dokładnie, co kilkanaście głosów powtarzało w kółko: „On jest Starożytny. On jest tą Krainą ”.

Z pokoju prowadziły dwa przejścia. Jeden zwykły korytarz, a obok niego kolejny, ale opadający po chwili pod kątem dwudziestu stopni wprost w mętną, ciemną wodę, za którą znajdowała się broniąca przejścia dalej stara, zardzewiała krata. Wciąż wysłuchując ponurej pieśni przyjrzeliście się niszom - w każdej z nich znajdował się inny przedmiot oddający naturę tego miejsca. Mała, wysuszona dłoń zawieszona na linie, nóż wyrzeźbiony z ludzkiej kości, sztylet z czaszką szczura w głowicy, płaszcz uszyty z kilku kawałków skóry różnych zwierząt i być może ludzi.

Oprócz tego worek pełny nietoperzych ekskrementów, 5-calowa statua mumii z rękoma skrzyżowanymi na piersi, żelazny wisior zakończony paskudnym obliczem jakiegoś demona, umieszczona w wielkim słoju w formalinie głowa niziołka oraz drewniany pokrowiec, w którym znaleźliście długi, wysuszony jęzor jakiegoś stwora. Pokój wyglądał jak swego rodzaju relikwiarium stworzone przez kogoś na wskroś złego i szalonego.

A śpiewy nie ustawały...

Pomysł, by ciała (jak się okazało) Durstów, pochować w ich sarkofagach, średnio przypadł do gustu Cahnyrowi (który uważał, że należałoby wszystko spalić, z resztkami właścicieli domu na czele), no ale skoro Kaldin nalegał...
Na dodatek miał trochę racji, chociaż wizja śmierci niebyt zaklinaczowi odpowiadała.

- Gdybym zginął, to spalcie moje ciało - powiedział. - Nie chciałbym zamienić się w coś takiego. - Wskazał na ciała Durstów.

* * *

W sarkofagach znajdowały się laleczki.

- Nie do wiary... - Cahnyr pokręcił głową. - Domyśla się ktoś z was, do czego to może służyć? Kolejna magia? Jakiś władca marionetek?

Gdy wieka kamiennych trumien znalazły się na miejscu, Cahnyr westchnął.

- Mam nadzieję, że stąd już nie wylezą - powiedział. - Ale widzę, że powinienem więcej ćwiczyć.

* * *

Droga na kolejny poziom domowych piwnic okazała się dość łatwa. Na dodatek nikt ich nie zaatakował. Cahnyr jednak nie wiedział, czy dom wyczerpał wszystkie środki obrony, czy też była to przysłowiowa cisza przed burzą.

Ponury zaśpiew stał się wreszcie zrozumiały, ale nie do końca. Przynajmniej dla Cahnyra, który rozumiał każde słowo z osobna, ale połączone razem w zdania nie miały zbyt wiele sensu. przynajmniej dla niego. Ale nie miał zamiaru dzielić się z towarzyszami brakiem zrozumienia.

- Paskudnie tu nad podziw - powiedział, po pobieżnym zapoznaniu się ze znajdującymi się tu przedmiotami. - Niektóre rzeczy mogłyby służyć miejscowej wiedźmie, by zrobić wrażenie na klientach. Ale pozostałe... Zdecydowanie nie nadają się na pamiątki z podróży. - Żart z pewnością nie był zbyt udany, ale na nic więcej nie było go chwilowo stać.

- Chodźmy poszukać tych śpiewaków - zaproponował, spoglądając w stronę suchego korytarza.