Nie udało się dobrze sprawdzić domku dla lalek, gdyż pojawiły się duchy dzieci. Orion odruchowo zacisnął dłoń na mieczu, ale niematerialne postaci nie zamierzały ich zaatakować. Przynajmniej nie w tym momencie. Pierwszy raz w życiu widział zjawy i musiał przyznać, że poczuł przez moment igiełki niepokoju biegnące wzdłuż kręgosłupa. Poczekał, aż towarzysze skończą mówić, samemu wpatrując się w Rose i Thorna.

- Dokładnie, chcemy tylko pomóc. Spotkaliśmy was na zewnątrz tego dziwnego domu. Chcieliście, byśmy pozbyli się potwora z piwnicy - powiedział za Cahnyrem. - Może to pytanie trochę nie na miejscu, ale… powiecie, co się z wami stało? - Wskazał palcem na dwa szkielety między łóżkami. - I co w ogóle się dzieje w tym domu? Jeśli taką wiedzę posiadacie.

Wciąż pozostawał czujny, w razie gdyby duchy dzieci jednak okazały się czymś innym i jednak postanowiły zaatakować.

Biedne dzieci. Musiały długo cierpieć zanim przyszła po nie Pani smierć. Puck dyskretnie uronił łzę. Zbyt dużo dzieci zostało skrzywdzonych. Zabawki były normalne, niestety. Liczył, że naprowadzą go na trop, jednak bezskutecznie. Pozostawał domek. Młodzian miał nadzieję, iż towarzyszom uda się odnaleźć trop.

* * *

- Przepraszam, nie wiedziałem. - rzekł odkładając zabawki na miejsce.
- Jestem Puck. Chcielibyśmy wyjść z tego domu. Pomóżcie nam, prosimy. Ja i mój brat John boimy się. - rzekł łamiącym się głosem. Zebrawszy się w sobie i uspokoiwszy zapytał spokojniejszym głosem.
- Co jest za tym oknem? Dlaczego zostało zamurowane?

Dzieciom wyraźnie spodobało się, że Kaladin i Puck odłożyli zabawki. Ich twarze, wcześniej ściągnięte dziwnym grymasem, teraz wydawały się rozpogodzić.
- Dziękujemy - powiedziała Rose i zamyśliła się. - Potwór z piwnicy… to on tym wszystkim kieruje. On przejął ten dom i robi z nim dziwne rzeczy. Nasi rodzice chcieli się go pozbyć i zamknęli nas tutaj, byśmy byli z Thornem bezpieczni, dopóki nie wrócą z piwnicy. Ale nigdy nie wrócili… - Głos dziewczynki posmutniał. - Próbowaliśmy wydostać się z pokoju sami, ale jesteśmy… byliśmy tylko dziećmi. Nie daliśmy rady. Potem byliśmy już tak słabi, że nie udało nam się nawet wejść do łóżek. Umarliśmy z głodu na podłodze. - Wskazała palcem dwa szkielety. - Okno zostało zamurowane dawno temu, nie wiem, dlaczego.

Westchnęła i kontynuowała.
- Do piwnicy prowadzą sekretne schody ukryte za jedną ze ścian w pokoju na końcu korytarza, po lewej. Ale Dom ich wam nie pokaże, on może robić takie rzeczy. Wszyscy musicie zobaczyć to przejście umieszczone w moim domku dla lalek. Wtedy będziecie mogli zejść schodami do piwnicy.
Duch Rose podpłynął w powietrzu do repliki domu i dziewczynka wskazała na pokój, o którym wcześniej mówiła. Przyglądając się mu, dojrzeliście wykonane z finezją spiralne schody za jedną ze ścian, prowadzące aż do najniższych poziomów domu.

- To jest ukryte przejście. Teraz wiecie, gdzie musicie się udać - powiedziała. - Ale… nie zostawiajcie nas tutaj! Nie chcemy znowu być samotni. Ten strach, który czuliśmy przed śmiercią… on wciąż w nas jest. Ale z wami… jest go dużo mniej. Nie możemy opuścić tego pomieszczenia, ale jest sposób, byśmy poszli z wami. Po prostu wejdziemy z Thornem w wasze ciała i będziemy je z wami dzielić. Co wy na to? - Rose popatrzyła po was z nadzieją.

Słuchając Rose było mu bardzo przykro, że dzieci spotkał taki paskudny los. Zamknięte w pokoju bez wyjścia, czekające na powrót rodziców, którzy nigdy nie przekręcili klucza w zamku, zostawiając swe pociechy na powolną śmierć. Nawet nie chciał sobie wyobrażać, co wtedy czuły; to uczucie poniżej serca było zbyt dojmujące. Współczuł im i jednocześnie chciał położyć kres złu, które działo się w murach tego domostwa.

Z tego powodu musieli zejść do piwnicy. Jak się okazało z rozmowy z dziewczynką, dom zdawał się kontrolować całe otoczenie a sekretne przejście ujawni się przed nimi dopiero, gdy spojrzą, gdzie naniesione zostało w domku dla lalek. Orion nigdy wcześniej nie spotkał się z tego rodzaju magią, mogącą kontrolować budynek i to, co się w nim dzieje, ale wiedział, że chce zniszczyć to, co zalęgło się w piwnicy. A to coś musiało być całkiem mocne, skoro umiało robić takie rzeczy.

I wtedy Rose wyszła z propozycją wniknięcia w ich ciała. Z całym żalem jaki budziły w nim dzieciaki i w zrozumieniu ich motywacji, ten pomysł wydał mu się absurdalny. A co, jeśli przejmą kontrolę nad dajmy na to Cahnyrem albo Puckiem? Bo Orion nie zamierzał się na to zgadzać. Trzeba było znaleźć jakieś odpowiednie wyjście z sytuacji.

- Rozumiemy, że czujecie się samotni i że nie chcecie być tutaj utknięci, ale obiecujemy wam, że zejdziemy do piwnicy i pozbędziemy się tego potwora, a potem pochowamy wasze szczątki z należytym szacunkiem. Wtedy będziecie mogli odejść na wieczny spoczynek i na pewno spotkacie rodziców - powiedział przekonywująco, gdyż miał zamiar dotrzymać słowa. A napomknięcie o rodzicach - którzy na pewno też już nie żyli - i spotkaniu z nimi, powinno skłonić dzieci do zarzucenia pomysłu wnikania w ciała. Miał przynajmniej taką nadzieję.

Przekonywanie: 20

No i okazało się, że mieli rację - ktoś zamknął dzieci, a potem ich nie wypuścił, więc biedactwa zmarły z głodu. To zaś, że nie zrobiono tego ze złośliwości, w najmniejszym nawet stopniu nie zmniejszał tragizmu sytuacji.
Na to jednaknie można było nic poradzić. Najwyżej zabić potwora i w ten sposób dopilnować, by dokonała się sprawiedliwość.
Pozostawało pytanie, czy napotkane przed domem dzieci były również duchami, czy może wysłaną przez potwora przynętą, mającą zwabiać do domu naiwnych i chętnych do pomagania podróżników. Na to pytanie jednak odpowiedzi nie było.

Duchy dzieci wydawały się sympatyczne i uczynne, ale podsunięty przez nie pomysł zdecydowanie nie przypadł Cahnyrowi do gustu. Z tym jednak, że powiedzenie duchom prosto w oczy, co mają zrobić z taką propozycją, mógłby się spotkać z negatywną reakcją.
- Orion ma rację - poparł paladyna. - I zna się na tym. Zabierzemy wasze szczątki i zabierzemy do piwnicy. Pokonamy potwora i urządzimy wam porządny pogrzeb.

k20+5=14

Kaladin przełknął głośno. Smutek ściskał mu gardło.

Widział wiele mogił w swoim życiu. Ba, zdarzało mu się spędzać noce w krypcie. Ale teraz... tutaj... w domu... w sypialni dzieci. To było okropne. Trudno wyobrazić sobie miejsce gdzie dzieci powinny czuć się bardziej bezpiecznie niż gdziekolwiek indziej na świecie.

A jednak ta dwójka zmarła. We własnym pokoju. Pozostawiona przez rodziców... przez osoby, którym bezgranicznie ufały.

A teraz mieli dać się opętać.

Archeolog przełknął ślinę.

- Zabierzemy was stąd. Nie zostaniecie tu ani chwili dłużej.

Przyklęknął przed szkieletami. Pod stopami unoszących się duchów. Ułożył plecak i wyjął z niego pochodnie robiąc miejsce na nowy ładunek.

- Zabiorę wasze kości. I zabiorę misia - sięgnął po leżącą na łóżku zabawkę i położył ją przy szkielecie chłopca.

- Zabierzemy was i złożymy kości w świętej ziemi. Odzyskacie spokój. I nie będziecie musieli dzielić ciał z nami i przezywać strachu w walce z potworem.

Młodzieniec tłumił łzy płynące do oczu. Odwrócił głowę, aby nikt nie mógł ich spostrzec. Tragedia tych dzieci przewyższała nawet jego rodzinną. Nie mógł pozwolić aby zostały tu same.
- Nie mogłem uratować Johna, uratuję Was! Wejdźcie we mnie, razem opuścimy ten przeklęty dom.
Wiedział, że może to być niebezpieczne. Wiedział, że towarzysze wolą nie mieć dzieci na głowie. Jednakże pamięć o tej strasznej nocy, gdy bał się cokolwiek zrobić nie dawała mu spokoju. Musiał tak postąpić.
- Lepiej aby dzieci były w pobliżu swoich szczątków. Gdyby nam coś się stało, ci co przyjdą po nas łatwiej znajdą ich ciała. Tak powinniśmy zrobić, zaufajcie mi. - Rzekł w stronę towarzyszy. Starał się być przekonujący, chociaż sam sobie do końca nie wierzył.

* * *

Przed wyruszeniem na dół uważnie obejrzał makietę domu. Ukryte przejście, rozkład pokoi w piwnicy i miejsca których jeszcze nie odwiedzili. Szukał zapasowego wyjścia jak i elementów niepasujących do standardowego wystroju i wyposażenia piwnic.