Aelfric, którego ciosy spadały na szczęki i nosy kmiotków początkowo wcale nie zwrócił uwagi ani na szeryfa, ani na Glundę. Dopiero jak spostrzegł niknący opór pośród pranych bez litości kmiotków obejrzał się, wciąż trzymając słabnącego już wieśniaka za poły zgrzebnej koszuliny. Skrzywił się nieco, bo wiedział, że nadejście oficjalnej władzy zawsze oznacza albo przymusowy koniec mordobicia, albo kolejną dawkę mordobicia i perspektywę wizyty w lokalnej ciemnicy. Kapłanka obiecała wcześniej jakieś porządne picie które zostało jedynie przerwane przez ten całkiem rozrywkowy incydent, więc wybór był prosty, choć ciężki, bo obie przyjemności kusiły bardzo.
Aelfric uderzył pięścią jeszcze raz trzymanego kmiotka tak, że ten runął na podłogę z głośnym łomotem i spokojnie się cofnął, rozkładając ręce i pokazując szeryfowi obie dłonie otwarte. Uniwersalny i jasny w wielu kulturach niemy przekaz oznaczający gotowość do pokojowych rozmów jednakże mocno kontrastujący ze wzrokiem wojownika i mimiką twarzy mówiącą jasno, że gest ten w wykonaniu Aelfrica oznacza jedynie chwilowy i nieco chwiejny rozejm, oparty bardziej na jego kaprysie, niż realnej woli poddania się nakazowi.

Płacenie za szkody pozostawił wieśniakom, którzy w swojej głupocie zamiast użyć pięści, woleli rzucać kuflami i krzesłami. Za to poczuł się w obowiązku ustawić z powrotem stół, który wywrócił aby zapewnić czarownikom i kapłance osłonę przed bijatyką. Jak widział po ich szatach i stanie, spełnił swoje zadanie. Bijatyka jednak nie poszła po myśli Aelfrica, który przebijał się do Marduka, jako największego i najgroźniej wyglądającego zabijaki w tej karczmie. Kmiotków nie udało się też ujarzmić lub rozgonić.
Kapryśny los nie dał im więc posmakować zwycięstwa, i w tej chwili Aelfric i bliźniacy stawiali właśnie przewrócony wcześniej stół, a kmiotki płacili daninę karczmarce.

Każdy po walce zrobił się bardzo rozmowny. Szczególnie rozmowni stawali się ci, których w ogóle nie było, i którzy palcem nie kiwnęli aby cokolwiek w sprawie bijatyki zrobić.
Wzrok Aelfrica spoczął lodowato na Glundzie, kiedy ta zwyzywała walczących.
- Łatwiej okiełznanego na postronku barana karcić obelgami, niż na rogi się z nim mierzyć, kiedy ze szura zerwie się i po polu szaleje. - mruknął do Glundy, kiedy ta pojawiła się przy stole, wygłaszając swoje głupoty.
Aelfric jako wojownik mógłby podać nawet kilka przyczyn dlaczego grupa mężczyzn w sennym miasteczku w karczmie zamiast pokojowo pić trunek, zaczyna się bić. Mógłby, ale nikt właściwie go o to nie pytał, więc postanowił, że zamiast wymądrzać się na jakikolwiek temat, po prostu podje sobie właśnie podanego placka z jabłkami, bo pachniał znakomicie.

Bort zaś…

Umierał?. A przynajmniej tak zdawało się Aelfricowi, bo widział nie raz mężczyzn krztuszących się jadłem. Domowy sposób nakazywał po prostu uderzyć mocno w plecy takiego nieszczęśnika, co też Aelfric od razu uczynił. Jednak to Bortowi w żaden sposób nie pomagało, a wojownik bojąc się, że dalsze bicie po plecach raczej zaszkodzi krasnoludowi niż pomoże, zostawił go w rękach Kori, której przygotowanie medyczne najpewniej dalece przewyższało jego własne. Bo o ile naprawić prowizorycznie złamany kulas czy zakręcić chleba z pajęczyną, aby opatrzyć jakieś wredne cięcie to może i nawet by wiedział, to dolegliwości takiej natury przekraczały jego wiedzę. Po chwili wstał znad krasnoluda i wziął do ręki jedzoną przez krasnoluda owsiankę, wąchając ją podejrzliwie.

Galdor znał wiele osób - wiele lubił, niektórych wolałby nie spotkać nigdy w życiu. Bort znajdował się w tej pierwszej grupie, może nie na czele, ale z pewnością nie na samym końcu. I niełatwo było pogodzić się z jego śmiercią.
A podejrzenia szeryfa, dotyczące ich udziału w śmierci krasnoluda, były nie tylko oburzające, ale i całkiem bezsensowne.
- Na śmierci Borta zyskają najwyżej jego spadkobiercy - powiedział, gdy szeryf skończył mówić. - Ewentualnie konkurenci, jeśli takowych miał w okolicy.

O tym jednak więcej wiedzieć powinni ci, co stanowili stały skład karawany Borta. Pozostawała też kwestia zabezpieczenia wozów. A nuż zabójca miał zamiar przywłaszczyć sobie coś, co przewoził krasnolud? Może to było motywem zbrodni?

Jak się okazało, pierwszym podejrzanym stał się Snikit. Goblin był w kuchni i mógł dodać czegoś do owsianki, a przecież wszyscy wiedzieli, dla kogo jest przeznaczona ta potrawa. To, że uciekł, nie świadczyło na jego korzyść.

- Szeryfie, oczywiście, pomożemy - powiedział. - Lubiliśmy Borta, a to wystarczy.
Co prawda też nigdy nie miał do czynienia z morderstwem, ale co kilka głów, to nie jedna.
- To racja... - przeniósł wzrok na Kori. - Powinniśmy się dowiedzieć, gdzie można zdobyć taką truciznę. Czy w ogóle jakąkolwiek truciznę. Jeśli chodzi o tropienie Snikita, to ja się do tego nie nadaję. Ale mogę pomóc w przeszukiwaniu jego chaty, czy gdzie on tam mieszka.
- Szeryfie, trzeba zabezpieczyć wozy - dodał. - A Tamli i bliźniacy powinni sprawdzić, czy czasem coś z nich nie zginęło. My - spojrzał na kompanów - się nie zorientujemy, nawet gdyby ktoś zabrał połowę ładunku.

Wojownik słuchał wywodu szeryfa i nie licząc jego zmieniającej się mimiki, zależnej od słów człowieka który ogólnie stanowił w osadzie prawo, właściwie nie miał wiele do dodania. Zabito ich pracodawcę, i jasne było, że ani szeryf, ani lokalny medyk nie są w stanie wiele poradzić aby odkryć sprawcę. Sam szeryf w pewnym momencie ryzykował co najmniej poważnego sierpowego od Aelfrica, w którego oczach pojawiła się żądza mordu, a grymas wściekłości przeciął jego usta, kiedy szeryf wspomniał coś o swoich podejrzeniach względem ich wszystkich. Na szczęście do tego nie doszło, bo człowiek uniknął siniaków, zręcznie wyplątując się z niezręcznej sytuacji. Nie zmieniało to jego braku kompetencji.

- Spróbuję wytropić goblina. Może nie uciekł daleko - mruknął i ze stoickim spokojem wziął się do roboty. Co prawda nie miał wielkich oczekiwań, bo ruch dokoła karczmy przed i po rozróbie musiał być znaczny. Obejrzał jednak starannie większość śladów prowadzących do budynku jak i z budynku i dopiero po jakimś czasie zdał sobie sprawę, że śladów jest po prostu zbyt dużo, a ziemia i dobra pogoda panująca ostatnio nie sprzyjała tropieniu w najmniejszym stopniu.
- Cholerne upały - podsumował swoje wysiłki i męczył się dalej, widząc ogrom i pewną nieuchronność wyniku. Nie dawał jednak za wygraną i legendarny wręcz, Irriniseński upór przeważył. Sprawdził samo obejście, licząc, że goblin uciekając zostawił jakieś strzępy odzienia, lub zwyczajnie zgubił cokolwiek, co mogłoby wojownikowi pomóc w jego wytropieniu.

Aelfric sprawdził drzwi prowadzące na podwórze za gospodą, ale nic szczególnego na nich nie odkrył, tak samo jak przy samym wyjściu na zewnątrz. Jak okiem sięgnąć za karczmą rozciągało się spore podwórko ze studnią i niewielkim pomieszczeniem gospodarczym. Wojownik sprawdził najpierw owy składzik, ale oprócz typowo kuchennych i domowych szpargałów niczego specjalnego nie odkrył. W studni zastał tylko to, co powinien, czyli wodę i puste wiadro uwieszone na linie. Całe podwórze zamknięte było niewielkim, drewnianym ogrodzeniem, przez które Snikit bez problemu dałby radę przejść i zniknąć między domostwami po drugiej stronie ulicy. Co też zapewne uczynił, gdyż śladu za sobą żadnego nie pozostawił.

Wojownik pokręcił więc głową, i wrócił markotny do towarzyszy którzy jak wcześniej słyszał mieli w planach przeszukać rzeczy osobiste Borta. Być może wpadli już na jakiś trop, a być może nie. W każdym razie przy koniowiązie znajdował się wierzchowiec Aelfrica. Pozostawało sprawdzić jeszcze jedną wskazówkę, choć oględziny okolic karczmy zniechęcały. Wojownik mógł jeszcze objechać konno całą osadę, próbując wypatrzeć śladów prowadzących poza nią. Oczywiście, ich brak nie musiał od razu oznaczać, że goblin ich nie zostawił. Być może po prostu ukrył się w jakimś budynku w samej osadzie.

Nastrój Galdora trudno bylo nazwać pozytywnym, no i trudno było mu się dziwić, jako że śledztwo (o ile w ogóle można było takim słowem określić działania ich czwórki) przynosiło efekty delikatnie mówiąc - mizerne.
Główny podejrzany rozpłynął się w powietrzu.
Bogatych ludzi było w miasteczku jak na lekarstwo.
Miksturami ani truciznami nikt się, przynajmniej ofijalnie, nie zajmował.
Jedyną osobą na "H" był jakiś nieprzyjemny w obyciu odludek.

Gdyby nie chodziło o śmierć Borta, to Galdor poszedłby sobie z tego miejsca w siną dal...
Jedynym plusem było to, że miał jeszcze w kieszeni trochę srebra i stać go było na nocleg i posiłki w gospodzie. A nawet wspomożenie tego z kompanów, któremu zabrakłoby gotówki.

- W mojej sakiewce jeszcze nie widać dna, więc parę dni damy radę opłacać rachunki - podzielił się dobrą wieścią z pozostałymi.

Los nie był życzliwy dla krasnoluda, w jednej chwili ze szczęśliwego kupca zmieniając go w martwego, krztuszącego się trucizną nieszczęśnika. Jakikolwiek interes ubił w Etran`s Folly, był jego ostatnim. To nieco komplikowało sprawę Aelfrica. Po pierwsze, tracili pracodawcę, a więc źródło stałego przez pewien czas zarobku. W sakiewce Aelfrica nie przelewało się i tak, w tej chwili więc sytuacja była możnaby spokojnie powiedzieć, dramatyczna.
Po drugie, Aelfric dał krasnoludowi słowo honoru. Co prawda po pijanemu, i niewatpliwie zdazyliby się legiści, którzy mogliby uzasadniać nieważność takiej przysięgi w takich okolicznościach, ale Aelfric nie był człowiekiem, który lekce sobie ważył swoje słowo. Zamierzał rozwikłać zagadkę śmierci krasnoluda i doprowadzić zabójcę przed oblicze sprawiedliwości. Albo o ile los pozwoli, ukarać go na swój sposób.

Goblin, główny podejrzany w sprawie, nieszczęśliwie uciekł i żadne umiejętności i sztuczki Aelfrica nie mogły niestety mierzyć się ze zręcznością małego knuja.
Kiedy zaś z Kori i Galdorem ślęczeli nad dokumentami do późna w nocy, efekty też były mizerne, choć nie daremne. Mieli trop w postaci tajemniczego inicjału, najpewniej bezpośredniego odbiorcy towarów Borta.
Kiedy zaś Kori poszła spać do siebie, Aelfric też nie ślęczał dłużej nad dokumentami Borta. Nie, że nie potrafiłby czytać czy ich zrozumieć, bo zrozumiałe były. Jednak siedzenie nad cyframi, kolumnami i spisami nie przypadało do gustu wojownikowi, który od machinacji i spisów wolał bardziej otwartą konfrontację.
Położył się więc w przydzielonym pokoju, niezbyt zadowolony z zakończenia dnia. Nawet specjalnie pić mu się nie chciało.

Ranek nie przyniósł niczego nowego. Przy śniadaniu była chwila nieco porozmawiać, ale i tak temat zszedł szybko na postępy w śledztwie i podejrzanych.

- Czy wierzycie w to, że ten goblin był na tyle głupi, by otruć Borta? - spytał Galdor. - Bo ja mam pewne wątpliwości.
- Ciężko mi w to uwierzyć - powiedziała Kori. - Ale nie możemy też tego całkowicie wykluczyć, dopóki go nie znajdziemy i nie przesłuchamy. O ile w ogóle go znajdziemy. Może trzeba bardziej przycisnąć tego całego Marduka? Może on wie, gdzie chowa się jego mały przyjaciel. No i, jeśli jednak okaże się, że to goblin otruł Borta, pozostaje pytanie, skąd wziął tak szybko działającą truciznę.
Aelfric pokręcił lekko głową.
- Głupi? Jak na stwora, który podał truciznę i nie dał się złapać nie posądzałbym go o głupotę - zauważył wojownik - śladów nie zostawił, pies go nie wyczuł. Kamień w wodę. Pytanie, czy był sługą, czy panem w tej zbrodni jest dobre - zgodził się jednak z przypuszczeniami Kori i Galdora.
- Gobliny często posługują się trutkami. Zatruwają swoją broń i atakują z zasadzki - zauważył ponownie wojownik zastanawiając się.
- Może lepiej wypytać jeszcze raz tych, co w karczmie byli? - zaproponował.
- Mi się wydaje, że tylko zmarnujemy czas - odpowiedziała Aelfricowi kapłanka. - Szeryf ich przepytał, myślę, że jakby coś im się przypomniało, to sami by z tym do niego przyszli. No chyba, że coś widzieli lub wiedzą, ale boją się powiedzieć. Tego też nie możemy wykluczyć. - Wzruszyła ramionami.
- Sprawa chyba nieco go przerasta. Może zadaje pytania w niewłaściwy sposób i dlatego nie dostaje odpowiedzi? - wojownik spojrzał na kapłankę pochylając w jej stronę nieco głowę i uśmiechając się lekko.
- Ale że co sugerujesz? - Kori uniosła brew. - Że ja mam iść ich przepytać, używając w tym celu swojego niewątpliwego uroku osobistego? - Wyszczerzyła się szeroko. - Wolałabym się stąd ruszyć i poszukać goblina albo tego lub tę “H”, co ją Bort oznaczył w dzienniku. Przesłuchiwanie rolników to nudne zajęcie, a ja nie lubię się nudzić. - Zakręciła na palcu wskazującym kosmyk ognistych włosów.
- Twój urok osobisty jest niewątpliwy - powiedział Galdor - ale boję się, że twoi potencjalni rozmówcy byliby bardziej skupieni na tymże uroku - uśmiechnął się do Kori - a nie na pytaniach, czy, tym bardziej, odpowiedziach na te pytania. A powinniśmy się raz jeszcze zastanowić, kto prócz goblina mógł zatruć potrawę, może to ktoś z pracowników karczmy?
- No i rodzi się pytanie, czy czasem ta bójka nie została specjalnie wywołana dodał.
- Możemy spróbować jeszcze raz przepytać tych dwóch, co zaczęli tę bójkę. Przycisnąć ich, jeśli będzie trzeba. - Kori spojrzała wymownie na Aelfrica. - Ale nie wiem, czy cokolwiek to da, wyglądali na takich, co rzeczywiście chcieli sobie dać po gębach a nie tylko po to, by to zainscenizować. Ale popytać można przy okazji. Na razie nikt inny oprócz goblina, albo kogoś z kuchni nie przychodzi mi do głowy.
- Przycisnąć. Tak - pokiwał głową. - To właśnie sugerowałem - wojownik z naciskiem podkreślił ostatnie słowo. - Taki Marduk nie wygląda na takiego, co ugnie się przed urokiem osobistym - dodał na koniec, zaplatając mocarne łapska na szerokiej klatce piersiowej.
- Kuchenne, karczmarka, no i kmiotkowie co zaczęli burdę. Może ktoś im to kazał zrobić. - wojownik zaczął wymieniać od kogo zacząłby przepytywanie.

Szczęśliwie kucharka i Delma szybko się nawinęły i nie trzeba było ich daleko szukać. Aelfric miał kilka pytań, w większości jednak odpowiedzi obu kobiet były niemal identyczne, bo dlaczego miałyby być rozbieżne? Jedyną nową informacją był fakt, że goblin nie uciekł na odgłos bijatyki, a bardziej przestraszył się tego, że zauważyła go jedna z kobiet, co niemal upewniało wojownika, że to właśnie goblin dolał trutki do potrawy Borta i niemal został przy tym złapany na gorącym uczynku.
Kmiotkowie, którzy wszczęli burdę również nie okazali się zbyt rozmowni, ale widząc posturę wojownika, zimne, stalowe spojrzenie i mocny, basowy głos nie oponowali przy przesłuchaniu. Choć Aelfrica to nieco rozczarowało, bo liczył, że którykolwiek z nich jednak zechce się opierać i może zasłuży na repetę wczorajszego lania, które im sprawił.
Aelfric zawsze uważał, że prawdę można poznać odpowiednio dawkując przemoc i ból. W pewnym momencie każdy się łamał i wojownik wiedział, że to nie kwestia lojalności czy odwagi, ale odporności na ból.

Powód bijatyki był trywialny i tak powszedni, że Aelfricowi nie chciało się dłużej drążyć tematu bijatyki. Ot, zwykła zawada dwóch kmiotów. Napity kmiot oblewa przez przypadek drugiego piwem, obaj skaczą sobie do oczu i wychodzi jak zwykle. Nie sprawiali jednak wrażenia, że kłamią. Obaj jednak, potwierdzali wersję wcześniejszych osób i zapytani o inicjał, mieli tylko jedne skojarzenie. Tropy tajemniczego inicjału prowadziły do niejakiego Halloda, i sądząc po informacjach od niemal każdego przepytywanego, nie był to przyjemny typ.

Najemnik, odludek, zakapior, nieprzyjemny. Rzadko się pojawiał i jedynie robił sprawunki. Idealny jako pośrednik lub twardoręki porucznik. Kogo był sługusem, tego można było dowiedzieć się tylko w jeden sposób.

-Muszę pożyczyć jakąś tarczę od bliźniaków, bo mojej nie zdążyłem w tym rozgardiaszu naprawić. Wilki prawie mi ją zniszczyły. Jeśli ten Hallod zechce stawić opór, lepiej mieć jakieś solidne drewno w ręce - uprzedził i poszedł do wozu, przygotować się należycie do odwiedzin u najemnika.