Do Jastrzębiej Dziupli dotarła jakiś czas temu z karawaną kupiecką, którą ochraniała z innymi podobnymi jej wojownikami. Co prawda nie wszyscy przeżyli podróż, ale takie było życie na szlaku a i tak w tej części Golarionu zdecydowanie łatwiejsze, niż na ziemiach Królestwa Mamucich Władców, z którego pochodziła. Tutaj nawet czuła się dużo swobodniej, niż w miejscu, do którego nigdy nie zamierzała już wracać. Z różnych powodów.

Zatrzymała się w “Hultaju”, lokalnej karczmie, gdzie przepuszczała zarobione ostatnio pieniądze i wyglądała kolejnej roboty. Od momentu pojawienia się w miasteczku dała odczuć lokalnym, że jest osobą, do której nikt nie powinien zbliżać się bez wyraźnego powodu. Wygląd dzikuski z Północy i szorstki styl bycia tylko w tym pomagały. Amiri była średniego wzrostu kobietą o atletycznym ciele skrywanym pod prostymi skórami, które pomimo niezbyt przyjemnej pogody odkrywały jej umięśniony, poznaczony bliznami brzuch.

Choć dodatkowo nosiła płaszcz, niska temperatura panująca w okolicy nie robiła na niej obecnie wielkiego wrażenia - gdy jako dziecko wychowujesz się w paskudnych warunkach pogodowych, w końcu się na nie uodparniasz i coś, co dla kogoś jest przejmującym chłodem, dla ciebie może być zaledwie lekką niedogodnością. Amiri nie uważała się za ładną kobietę i nie miało to dla niej znaczenia, choć niejeden mężczyzna mógłby przyznać, że miała dość osobliwą urodę i brzydką jej nazwać było ciężko. Spojrzenie czarnych oczu miała pewne i nigdy nie uciekała wzrokiem, gdy z kimś rozmawiała. Oprócz pewności siebie można tam było również odkryć pewną inteligencję i agresję, która musiała siedzieć gdzieś pod skórą barbarzynki. Kruczoczarnym włosom pozwalała leżeć tak, jak im się podobało, bo po prostu miała to gdzieś.

Szyję kobiety zdobiły przeróżne wisiory, głównie z zębami pokonanych przez nią przeciwników. Najwięcej uwagi lokalnych skupiał jednak “Kieł” - jej ogromny miecz; trofeum z czasów, gdy starszyzna jej plemienia wysłała ją na samobójczą misję przeciwko obozowi mroźnych olbrzymów. Pewnie wielu tubylców zastanawiało się, jakim cudem ktoś taki jak ona może używać tak ogromnej broni i wciąż pozostawać żywym. Cóż, najwyraźniej Amiri i Kieł byli sobie pisani, bo stanowili naprawdę zgrany duet.

Kilka razy przeszła się po miasteczku i okolicy, żeby mniej więcej rozeznać się w terenie, ale nie angażowała się w lokalne życie. Poznanym podczas podróży z karawaną ludziom i nie-ludziom kiwała tylko głową na powitanie, gdy gdzieś przecinali się po drodze i szybko szła w swoją stronę. Najbardziej lubiła swoje towarzystwo, niestety wiedziała, że żeby coś zarobić trzeba zwykle połączyć siły z kimś, kto niekoniecznie pasuje ci pod wieloma względami. Wciąż się tego uczyła, choć wpajane za dzieciaka prawdy, że może liczyć tylko na siebie zawsze miała w pamięci.

Spędzając większość czasu w “Hultaju”, łatwo mogła usłyszeć o znikających ludziach. To zaczynał być spory problem dla lokalnej społeczności. Ktoś się musiał tym zająć, a to oznaczało pracę, za którą można było zgarnąć dobry pieniądz. I to naprawdę dobry, bo sto pięćdziesiąt złociszy, jak wykrzykiwał mężczyzna przed karczmą. Przysłuchiwała się tej przemowie, stojąc oparta o ścianę gospody, a gdy nikt nie wyrywał się z chęcią pomocy, postanowiła się odezwać.

- Spróbuję wam pomóc, w końcu będę miała coś do roboty - powiedziała szorstkim, ale wciąż kobiecym głosem. Czuć z niego było, że Amiri to kobieta, która nie da sobie dmuchać w kaszę. - Macie jakieś dodatkowe informacje na temat tych zaginięć? Cokolwiek, co pomoże w poszukiwaniach?

- Haroldzie!

Damien głos miał donośny - odbijał się echem po zagajniku, podrywając do lotu zebrane ptactwo i mącąc leśną ciszę. Harry przeklinał własne szczęście. ”Diabli nadali,” przemknęło przez myśl, ale chęć zniknięcia prędko zastąpiła złorzeczenia i wysforowała się na przód. Kolejne krzyki ścigającej go bandy przyspieszały bicie serca, skracały oddechy, wykręcały żołądek. Jedyną rzeczą powstrzymującą kompletną panikę był fakt, że młodociany gang Pisklaków pod wodzą Damiena dzielił ze zwierzęcym imiennikiem niezdolność lotu. I wspinaczki.

Harry przemykał jak najprędszymi susami po rozgałęziających się gałęziach, hop-siup, jedna po drugiej. Wiedział, jak spotkanie tutaj, z dala od miasta, by przebiegło. Nie miał na to ochoty, cenił własną skórę. W dole dalej rozbrzmiewały krzyki, mieszające się z odgłosami przedzierania się przez poszycie i Harry zmiarkował, że dotrzymywali mu kroku. Pocieszał się jedynie faktem, że był poza ich zasięgiem, migając jedynie jako kształt przemykający wysoko wśród drzewnych koron. Do czasu.

- Haaarooold, widzę cię!

Kamień posłany z procy znalazł swój cel. Harry wylądował chybotliwie na kolejnej gałęzi i zachwiał się, próbując złapać równowagę, ale ból eksplodujący gdzieś pod nerką zadziałał na jego niekorzyść. Chłopak poleciał wprzód, desperacko próbując chwycić się czegoś, ale nie było mu to dane. Runął w dół, przecinając powietrze z krzykiem, odbijając się od gałęzi i zdzierając skórę z dłoni, szukających czegokolwiek, co zwolniłoby upadek. Znalazły, ale palce odmówiły posłuszeństwa przy gwałtownym szarpnięciu. Kość w przedramieniu trzasnęła, przebijając się na zewnątrz ze strugą krwi i wyrywając krzyk z pół-elfiego gardła.

- I co, Haroldzie? - Damien nie grzeszył litością. Poświadczał to uśmiech, jakim powitał zwijającego się na leśnym runie Harry’ego. - Było skakać jak wiewiórka, długouchy? Masz nauczkę na przyszłość. Jak cię wołają, to się nie ucieka.

Harry ani myślał ripostować. Nawet gdyby chciał, pulsująca boleśnie ręka zaćmiewała umysł, a i wdzierające się w pole widzenia plamy robiły swoje. Ograniczył się jedynie do skulenia się i tulenia złamanej ręki, mając nadzieję że Damien i Pisklaki pójdą precz. Nadzieja okazała się być płonną, jak to zwykle było. Damienowa dłoń zacisnęła się na haroldowym przedramieniu - wpierw lekko i delikatnie - ale na dźwięk mało ludzkiego krzyku, który wyrwał się z Harry’ego, dotyk przybrał na sile. Ból, krzyk, krew, łzy. Bólbólból. Agonizujący ból.

Harry z ulgą powitał ciemność zalewającą wizję.

***

Przez lata spędzone na tułaczce po tej części świata jako tropiciel na wynajem, Harry naoglądał się już karawan i wiedział, jak funkcjonowały. Losowa zbieranina osobników o przeróżnym pochodzeniu i proweniencji, luźno związana jedynie przez przyświecający im cel. Pół-elf jeździł już z niejedną karawaną i wiedział, że zawiązane na trakcie znajomości rzadko kiedy rozkwitały w coś więcej, więdnąc kiedy tabor stawał u celu i każdy ruszał w swoją stronę. Fakt, Harry nie należał do towarzyskich osób, trzymając się gdzieś na uboczu i zadowalając własnym towarzystwem, ale z czasem otwierał się i przekonywał do towarzyszy podróży. Podróże jednak zazwyczaj trwały zbyt krótko na zawiązywanie znaczących znajomości. Tutaj było nieco inaczej.

Harry, z początku cichy i burkliwy, z czasem dał się poznać jako spokojny i powściągliwy kompan. Tropicielem był dobrym, wszak z tegoż powodu najęto go do karawany, ale jego talenty nie kończyły się tylko na tym. Matka zielarka, jak się okazało, nauczyła pół-elfa sztuki leczniczej - bandażowania, nastawiania, szycia i ogólnego cyrulikowania - która, trzeba było przyznać, przydawała się w ich zawodzie częściej niż rzadziej. Przydawało się i myślistwo, na którym to polu Harry również brylował. Zdawać się mogło, że chuderlawe łapy nie miały na tyle siły, by zręcznie obsługiwać długi łuk, ale pozory myliły. Furkoczące strzały potrafiły zrobić krzywdę.

Chłopak zadawał nieco kłam przekonaniu, że elfy były eleganckie i wyrafinowane. Nosił się jak typowy tropiciel - okutany w prostą skórznię i podszyty futrem płaszcz, z bandolierem przewieszonym przez pierś. Czarne gęste włosy obramowywały pospolitą twarz i jedynie nienaturalnie jasne oczy i wydłużone małżowiny zdradzały domieszkę nieludzkiej krwi w żyłach. Ale, ale! Elfie geny objawiały się jednak w całej okazałości, gdy szło o ruch. Harry był szybki i zwinny, poruszał się z gracją i prędkością, których można było pozazdrościć. To był jego znak rozpoznawczy. To, i blizna na lewym przedramieniu.

Blizna, którą drapał tym częściej, im bliżej było do Jastrzębiej Dziupli.

***

Słońce grzało przyjemnie, przebijając się przez szumiący w górze zielony baldachim. Las rozbrzmiewał zwyczajowymi dla lasów dźwiękami, a wokoło roznosił się zapach natury. Lato dopisywało w tym roku, przyjemna pogoda podnosiła na duchu nawet najgorszych malkontentów. Harry nie potrzebował podniesienia na duchu. Nie teraz, gdy złamana ręka zagoiła się i na powrót mógł jej używać. Została blizna, ale to było nic. Pamiątka, o której kiedyś zapomni.

- Ładnie się zagoiła - oznajmił Lewys.

Wuj Harry’ego nalegał na sprawdzeniu, czy ledwo co wygojona ręka nadawała się do trzymania łuku. Młodego Harrigana nie trzeba było namawiać, bo podarowany łuk zaczął zbierać za dużo kurzu, a sam pół-elf zaczynał mieć dosyć przymusowego aresztu domowego. Wyprawa do lasu poprawiła mu humor, a pomyślne zdanie wujkowego testu wybiło nastrój na nowe wyżyny.

- Dalej będziesz szedł w zaparte, że potknąłeś się o konar i tak złamałeś rękę? - Lewys rzucił niby od niechcenia, wymijająco.
- Bez znaczenia - odpowiedź była równie wymijająca, przyozdobiona wzruszeniem ramion.
- Znowu młody Macklin i jego banda?

Harry ponownie wzruszył ramionami, naciągając cięciwę łuku. Eksperymentalnie zamarł w znajomej pozie. Lewa ręka drgnęła lekko, odzwyczajona od wysiłku, ale dyskomfort zelżał i zniknął w chwilę później. Pół-elf uśmiechnął się, zwalniając uchwyt. Próba numer dwa.

- Harold!
- Bez znaczenia - Harry powtórzył odpowiedź, wzdrygając się mimowolnie na dźwięk swego pełnego imienia. - Nawet jeśli to byli oni, to co z tego? Wydam ich i co dalej? Pójdziesz z mamą na skargę? Wtedy będzie jeszcze gorzej.
- Do kurwy nędzy, Harry - Lewys temperament miał gorący. - Co, mamy nic nie robić, gdy wiemy że dzieje ci się krzywda? A co będzie, jak chwycą za noże?
- Mieli farta. Następnym razem mnie nie złapią.

Harry miał dosyć rozmowy. Chwycił za kołczan pełen strzał i przewiesił go przez pierś, obracając się na pięcie. Ścisnął łuk i ruszył w kierunku odnalezionych parę chwil temu sarnich śladów. Wiedział, że wuj ma rację, ale problem Damiena i Pisklaków był jego. Nie zamierzał obarczać nim rodziny.

***

Powrót do Jastrzębiej Dziupli okazał się być o wiele łatwiejszy niż Harry przypuszczał. Owszem, wróciły wspomnienia z dzieciństwa - zarówno te dobre, jak i te złe - ale w ostatecznym rozrachunku nie było źle. Dziesięć długich lat nieobecności zahartowało i zmieniło zarówno jego, jak i rodzinne strony. Dziuplę pożegnał jeszcze jako nastolatek, a wracał jako, przynajmniej jeśli mierzyć ludzką miarą, dorosły.

Odwiedził grób matki, składając nań zerwany bukiet kwiatów. Odwiedził wuja Lewysa i jego żonę Amelię. Spędził dzień z Matildą. Pierwsze dni pobytu w Dziupli minęły prędko, nastrój zaczął się warzyć. Ponownie zaczął stronić od ludzi i cichnąć na długie godziny, ciemne włosy strategicznie zaczęły zasłaniać pół-elfie uszy. Harry zrzucał winę na fakt, że odzwyczaił się od noclegów w zajazdach i byciu otoczonym przez tyle ludzi i nieludzi. Może też tęsknił za otwartym szlakiem? Któż by go tam wiedział.

Problemy Dziupli, ogłaszane wszem i wobec krzykiem agitatora, niepokoiły. Zaginięcia były chlebem powszednim wszędzie, zwłaszcza na szeroko pojętej prowincji, ale przy takich ilościach zaginionych sprawa wyglądała na poważną. Harry, zagryzając palce, przysłuchiwał się pstrokatemu z uwagą i dopiero po chwili zarejestrował słowa Amiri. Postąpił krok, dwa do przodu i uniósł smukłą dłoń do góry, niemym gestem zgłaszając się na ochotnika jak barbarzynka przed nim.

Rodzina Seelah przybyła do otoczonego murem miasta Solku jako pielgrzymi uciekający przed okrucieństwami odległego Geba na południu. Niestety, zamienili jedno niebezpieczeństwo na drugie i w ciągu kilku miesięcy od osiedlenia się w Solku, gnolle z Białego Kanionu rozpoczęły swoje niesławne grabieże. Rodzice Seelah zostali zabici podczas pierwszego z tych najazdów, pozostawiając ją osieroconą w wieku 14 lat w obcym mieście. Robiła, co musiała, by przetrwać na ulicach miasta, kieszonkowców i łobuzów, a nawet wynajmowała się jako najemniczka.

Kiedy grupa rycerzy Iomedae przybyła bronić Solku, Seelah natychmiast zachwyciła się ich piękną, lśniącą zbroją i w ciągu godziny ukradła wyjątkowo piękny mithrilowy hełm ze złotym ptakiem na czole. Jednak wtedy stało się coś dziwnego - Seelah ogarnęło poczucie winy z powodu kradzieży. Przez wiele dni zadręczała się tym czynem, próbując (i nie chcąc) kilka razy zastawić hełm. Podczas bitwy o Red Hail, Seelah zauważyła, że jeden z najdzielniejszych rycerzy, kobieta o imieniu Acemi, z włosami splecionymi w długie warkocze, walczyła bez hełmu. To właśnie ona zginęła - trzymając bramy Solku, otrzymała śmiertelną ranę w czaszkę od bijaka gnolla. Bohaterstwo kobiety przyniosło zwycięstwo, ale tego wieczoru zmarła od rany.

Nękana poczuciem winy, Seelah podeszła do ciała Acemi, podczas gdy jej towarzysze przygotowywali się do jej stosu. W milczeniu patrzyli, jak Seelah nakłada skradziony hełm na głowę martwej kobiety, a następnie wspięła się na stos obok niej, by połączyć się z nią w śmierci. Paladyni byli poruszeni nie do poznania - od początku wiedzieli, że Seelah ukradła hełm, ale Acemi zabroniła swoim braciom i siostrom go odebrać, mając nadzieję, że hełm przyniesie zrozpaczonej sierocie wystarczająco dużo pieniędzy, by mogła przeżyć jeszcze kilka miesięcy. Rycerze Iomedae przygarnęli Seelah jeszcze tej samej nocy. Choć pogodziła się ze śmiercią Acemi, Seelah wciąż żałuje kradzieży, która, jak na ironię, przywiodła ją w szeregi Iomedae. Początkowo przybyła do Iomedae z poczucia winy, ale w ciągu ostatnich kilku lat poczucie winy zmieniło się w potężną miłość i wiarę w Inheritora.

Młoda paladynka nosi włosy w stylu poległej heroicznie Acemi i jest wyszkolona w posługiwaniu się długim mieczem. W ten sposób ma nadzieję kontynuować dzieło, które Acemi mogłaby wykonać, gdyby nie poległa w bitwie o Red Hail. Uważa, że przynajmniej w ten sposób może zadośćuczynić za śmierć, do której sama choć nieświadomie i niespecjalnie doprowadziła. Tę lekcję życia zapamiętała na całe życie i robiła wszystko, żeby jej nie zmarnować.

Z obecną drużyną pracowali już ładnych kilka zleceń. Póki co stanowili dość zgrana ekipę i calkiem nieźle im się współpracowało. W Jastrzębiej Dziupli byli już od kilku dni i choć nie narzekali jeszcze na niedobór gotówki jednak zaczynali już rozglądać się za jakąś nowo robotą. Przygoda i towarzysząca jej często adrenalina jednak uzależnia, a gdy dodatkowo przy okazji można zrobić jeszcze coś dobrego i przy tym zarobić, to co więcej do szczęścia potrzeba?

- ...sto pięćdziesiąt sztuk złota! - krzyczał tamten. - Sto! Pięć! Dzięsiąt! Ten, kto znajdzie powód i sprowadzi je z powrotem, nasza miłościwie panująca wieszczka Irvine zobowiązuje się na swoje dobre słowo i miłość bogów! Wiedzcie i działajcie, rozumcie i czyńcie! Na pohybel wiedźmom!

Seelah już dawno zauważyła niepokoje i niepewność wśród mieszkańców, jednak to Amiri jak zwykle zareagowała pierwsza. Jako niepisana choć związana braterstwem broni drużyna zazwyczaj poruszali się razem nie było innego wyboru. Sto pięćdziesiąt sztuk złota piechota w końcu nie chodzi. Stojąc tuż za plecami towarzyszy nie musiała nic mówić. Widać było jasno, że zgłasza się razem ze swoją ekipą.

- Konsorcjum zawsze płaci.

- Albo złotem, albo żelazem - mruknął Harry, powtarzając stare powiedzenie wuja.

Pół-elf na powrót zagryzał palce, z nieco posępną miną która zagościła na facjacie przy rozmowie. Mełł w myślach słowa o wzmiance herolda o innych ochotnikach. "Ich przywódcą był mężczyzna o imieniu - ech, nie pamiętam - Dayim? Damiani? Wyprawili się w bory jakiś czas temu." Wzdrygnął się. Dayim, Damiani, a może Damien? Harry potrząsnął głową. Wolał nie poświęcać czasu na paranoiczne myśli i towarzyszące im nerwy. Po cóż martwić się na zapas?

- Możemy i teraz - odparł na pytanie Idira, drapiąc się po przedramieniu. - Do zagajnika, później do składu. Wycinka na końcu. Powinniśmy uwinąć się w...

Przerwał, zagryzając wargi i mrużąc oczy. W myślach rozrysowywał trasę wędrówki i przeliczał odległości.

- Około pięć godzin. Wte i wewte - zawyrokował w chwilę później. - Warto byłoby zajrzeć do świątyni Dziedziczki. Może jakbyśmy pokazali wieszczce kontrakt Konsorcjum, zapewniłaby nam bandaże, zioła i narzędzia lecznicze. Mi się skończyły, sakiewka lekka, a kto wie jakie licho zabiera ludzi. Chyba żadne z nas nie chce się wykrwawić na leśnym runie.