- Nie było nic… lepszego? - spojrzenie krasnoluda przesunęło się zebranej przed nim naprędce grupce awanturników. I nie było to przychylne spojrzenie. Raczej pełne rozczarowania.
- Nic w tak krótkim czasie. - przyznał młody krasnolud stojący przy biurku swojego szefa.
- No cóż…- siedzący za biurkiem krasnolud w oficerskiej zbroi był tu najważniejszą osobą. Nazywał się Uthar Toervaldssen III-ci i był przywódcą tego fortu w stopniu thana Cesarskiej Armii Górnego Królestwa Haergadu. Pozycja thana była znacząca bliżej stolicy, ale nie tutaj na granicy. Tu… liczyło się to, że zasiadał właśnie za tym biurkiem, będąc de facto gubernatorem okolicy.
Co prawda okolica składała się z górskich szczytów i dolin zamieszkanych przez barbarzyńskie plemiona ludzi, orków i półorków, ale… Fort Lodowego Kła i każdy w okolicy kto czuł się częścią cywilizowanego świata musiał ukorzyć się w majestacie thana Uthara. Przynajmniej w teorii, w praktyce… każdy kto chciał żyć w Forcie, kto chciał handlować w Forcie, kto chciał schronić się tu musiał brać pod uwagę, że ten krasnolud był panem życia i śmierci wszystkich mieszkańców Fortu. Sporym pocieszeniem więc był fakt, że okazał się panem z jednej strony przywiązanym do prawa i sprawiedliwości, z drugiej jednak wystarczająco elastycznym, by nie wykazywać się przesadną gorliwością w ich egzekwowaniu. Dopóki zębatki osady się kręciły, dopóty Uthar nie sprawdzał dzięki jakiemu smarowi to czyniły.
Stojący obok niego młody krasnolud był przeciwieństwem szefa. Chudy i blady, o wypielęgnowanych czarnych włosach obciętych wedle mody panującej w stolicy, jak krótko obciętą bródkę która to również była tam ostatnim krzykiem mody, ale… mogła być subtelną sugestią iż ów młody krasnolud czci Asmodeusza. Co bardziej spostrzegawczy mogli zauważywać dziwne fioletowe przebarwienia na nozdrzach owego podwładnego Uthara.
I ironiczny uśmieszek. Możliwe że ów młody ambitny krasnolud wprost ze stolicy subtelnie sabotował poczynania swojego szefa np. poprzez wybranie najmniej kompetentnych do tej misji osób.

Możliwe… że jego szef to podejrzewał i dlatego bacznie przyglądał się zebranej przed nim grupce.
I dlatego pewnie wpierw skupił swój wzrok na szczupłym i wysokim półelfie (jakby były jakieś inne), o widocznej, ale delikatnie zarysowanej muskulaturze. Nosił on krótką brodę i dłuższe włosy, trzymane tak, by zasłaniać uszy. Niemniej tak daleko na wschód od i tak nie był w stanie ukryć swojej natury. Tu ludzie bywali muskularni i o szeroko zarysowanych szczękach. Tu każdy człowiek inny od masywnych barbarzyńców rzucał się w oczy. A tymbardziej półelf.
Następnie spojrzeniem than obrzucił dwie kobiety trzymające się bardzo blisko. Wojowniczka próbowała osłonić swoim ciałem stojącą tuż za nią niską dziewczynę o wyjątkowo zielonych oczach i czymś… jeszcze… czymś nienaturalnym i niepokojącym.
Nic więc dziwnego że stary krasnolud skupił spojrzenie właśnie na tej dziewczynie ignorując jej towarzyszkę. Czy… stary Winfred o niej właśnie mówił, gdy we wróżbach pojawiło się zagrożenie przybliżające się każdej nocy? Nie… wszak miało przyjść… z nieba. Niemniej może trzeba będzie pogonić Winfreda do stawiania kolejnych wróżb wieczorem.
Kolejnym członkiem tej brygady poszukiwawczej był postawny jasnowłosy młodzian w zbroi górskiego wzoru i goglach odsuniętych na czoło. Jego oczy, dosłownie błyszczały mocą. I patrzyły hardo oraz pogardliwie.
Nic więc dziwnego, że than spojrzał na moment na swojego doradcę obiecując mu jakiejś upierdliwe zadanie do wykonania. Choćby poszukanie tego drania, który zaśmieca ulice miasta jakimiś ulotkami dotyczącymi niesprawiedliwości i wyzysku pod rządami krasnoludów. Jakby pod butem jakiejś innej rasy byłoby inaczej! Than miał na ten temat inne poglądy i jeśli miałby coś zmienić to wpierw uczyniłby nielegalnymi kulty Asmoduesza i Hextora. Ale jak wspominał o tym przy szachach to stary pierdziel Winfred bredził coś o zachowaniu kosmicznej równowagi i podobnych duperelach.
Na koniec spojrzał na mężczyznę o smukłej, mało imponującej budowie ciała. Kolejny osobnik z poza fortu. Jego oblicze pokrywała fioletowo- czerwona pajęczyna blizn i znamion.
Ów schludnie i utylitarnie ubrany osobnik podpierał swoje ciało kosturem trzymanym w dłoni.
- No cóż… - powtórzył krasnoludzki władca tego fortu. - Sprawa dotyczy owiec, a dokładnie…
Pstryknął palcami, co wywołało reakcję jego podwładnego. Ten szybko zerknął w trzymane dokumenty.
- 345 sztuk, wliczając w to osiem baranów i 12 jagniąt.
- Właśnie. Otóż te całe stado ktoś… jakaś banda zrabowała wczorajszej nocy z pastwiska. To całkiem spore pogłowie, miało po części odziać i wyżywić załogę Fortu podczas zbliżającej się zimy. Więc jak rozumiecie, to całkiem dotkliwa strata. Chcę odzyskać to stado więc jestem gotów zapłacić… emm… 25 złotych imperiali za każdą odzyskaną sztukę co daje…- szef pstryknął palcami zerkając na doradcę. Ten zamilkł na dłużej nim rzekł. - Osiem tysięcy sześćset dwadzieścia pięć złotych imperiali którymi się podzielicie między sobą.
- Właśnie. Plus jeszcze trzysta złotych imperiali z mojej własnej kiesy za przywódcę owej złodziejskiej bandy… żywego lub martwego. - odparł ze złowieszczym uśmiechem than Uthar. Następnie jednak spojrzał podejrzliwie na całą grupkę ochotników.
- Zanim jednak zlecę wam ową misję, liczę że wpierw powiecie kim jesteście i jaki wkład możecie wnieść w jej wykonanie i co sądzicie o szansach jej powodzenia. - dodał po chwili przyglądając się badawczo grupie.

Dalsza droga prowadziła przez coraz większe pustkowia. Było tu coraz mniej roślin i wkrótce pojawiło się na ich drodze coś ciekawego. Kawałki pancerzyka chrząszcza zwykle by nie zwracały uwagi. Jednak ten chrząszcz miał ponad metr długości, gdy żył. Teraz jedynie pozostały kawałki błyszczącej chityny.
- W pobliskich jaskiniach żyje trochę olbrzymiego robactwa, w tym skolopendry i pająki. Czasem wychodzą na powierzchnię.- wyjaśniła półorczyca przyglądając się pancerzykowi. - Nie ma się czym przejmować, drapieżniki które go ubiły już sobie poszły.
Jin usatysfakcjonowany tymi słowami podszedł do zwłok i szybko je otaksował. Znał ten gatunek gigantycznego chrząszcza. Uderzył swoją laską kilkukrotnie w pancerz, łamiąc go na mniejsze kawałki, po czym wyjął z bandoliera skalpel i szybkimi, wyćwiczonymi ruchami oddzielił chitynę od reszty ciała robactwa. Wrzucił pozyskane fragmenty do plecaka, z zamiarem dalszej obróbki podczas postoju.

Mari w drodze lekko zrównała krok z alchemikiem. Odezwała się do niego wyraźnie, beznamiętnie oraz nie zaszczycając go spojrzeniem swych lśniących oczu.
- A waść jakie uczelnie zakończył dyplomem i pod czyimi auspicjami zdobywał fach?
- Wszystko na Głównym Uniwersytecie Królewskim, choć oczywiście w katedrze arcanofizjologii, medycyny i alchemii stosowanej spędziłem najwięcej czasu. Mniej więcej od dziesiątego roku życia uczęszczałem na wykłady, a potem dostałem stypendium i zostałem wciągnięty na listę studentów. Licencjaty językowe uzyskałem uznaniowo, bez wyklepywania stosownej liczby godzin zajęć, po szybkim zdaniu egzaminów za wszystkie lata. - odpowiedział szczerze, a w jego słowach nie było nawet cienia samozadowolenia, czy pychy. Mówił to takim głosem jakby stwierdzał fakt. - Doktorat z alchemii pod okiem Mistrza Leopolda Tuthermana, specjalizacja z chirurgii zdobyta w klinice przy uniwersytecie, z pracą dotyczącą różnic między naturalnym przebiegiem zapalenia wyrostka robaczkowego między ludźmi a krasnoludami, toksykologia promowana przez Lady Damalę Żelazna Kuźna, o uzależnieniu populacji ogólnej od nowej podówczas odmiany haszyszu i towarzyszących efektach ubocznych. Nie oszukuję, ale tutaj moja wcześniejsza wiedza alchemiczna była wyjątkowo pomocna, gdyż ta szczególna odmiana była procesowana przy użyciu typowo alchemicznych metod i reagentów. Na ulicach nazywali ją “Smoczym Snem”. - Jin ewidentnie wpadł w słowotok. Rozmowa na tematy naukowe sprawiała mu prawdziwą przyjemność. - A pani gdzie pobierała nauki?
Mari dokładnie wsłuchiwała się w wywód alchemika. Skąpa mimika nie zdradzała wiele, acz stanowczo brak na jej twarzy było irytacji - uczucia łatwego do poczucia słuchając takich zdań - miast tego można było dostrzec ułamek zaciekawienia, lub… skupienia. Jakby dziewczyna starała się bardzo dokładnie zapamiętać podane informacje, albo też, dodatkowo, zestawić z innymi faktami. Po tym milczała kilka chwil, nim się odezwała, układając w głowie przedstawione fakty.
- Pochodzę z daleka - powiedziała wymijająco - nie rozważaliście szkolenia magicznego? Sądzę, że ktoś z taką łatwością nauki miał na oku uczenie magiczne lub myślał o indywidualnym terminowaniu pod okiem odpowiednio znanego mistrza?
- Nie miałem na to czasu, przy nawale innych zadań i dodatkowo jestem opinii że wielu… użytkowników magii ma ograniczone spojrzenie na rzeczywistość. Po co rozumieć przebieg elementarnych procesów rządzących światem, skoro można narzucić mu swoją wolę? - ni to stwierdził, ni to zadał pytanie Jin, po czym wyciągnął przed siebie dłoń i ułożył ją w kilka mistycznych symboli, okraszonych odrobiną smoczego. Nic się nie stało. - Zresztą przebiłem się przy okazji przez kilka ksiąg magów, teorię mam z grubsza opanowaną. Gdybym znalazł kilka miesięcy na trening to być może byłbym wstanie kilka prostszych Sfer przywołać. - dodał na koniec.
- Macie bardzo srogie spojrzenie na kunszt magów oraz tendencję do umniejszania potrzebnego wysiłku do opanowania ich fachu. Typowe pośród specjalistów - powiedziała chłodno, lecz bez złości, jakby wygłaszała coś oczywistego - a gdybyście mieli wybrać szkolenie magiczne, gdzie byście trafili? To fascynujący temat.
- Na katedrę arcanofizjologii, medycyny i alchemii stosowanej. - odparł krótko, lecz uprzejmie Jin - Większość kolegów wykazywała się przynajmniej elementarnym opanowaniem Sfery Życia, je bez tego radziłem sobie równie dobrze, ale przyznaję że niektóre schorzenia lepiej leczy się magią.
- Dlaczego nie obu na raz - Mari powiedziała po raz pierwszy racząc Jina spojrzeniem. Jej twarz była dziwna. Młode rysy, lecz pewien zadzior charakteru który rysował się na twarzy przypominał trochę nauczyciela. Jeszcze wiele lat, i w odpowiednich miejscach na twarzy Mari pojawiłaby się charakterystyczne zmarszczki.
- To… dobre pytanie. - Jin zastanowił się chwilę - Część zajęć była łączona, ale większość była oddzielnie w tym samym czasie. Grupa arcanofizjologiczna miała teorię, kiedy my mieliśmy praktykę i vice versa.
Mari zanotowała luki w programie nauczania, skupiona, albo… rozmarzona? Myśląca o kilku sprawach poza rozmową.
- Ciekawe, że nie wybraliście na uzupełnienie nauk innej uczelni - zaczęła powoli temat.
Jin zatrzymał się na krótki moment, po czym dogonił Mari.
- Potrzeba by było stosownych programów wymiany z innymi królestwami. One… Nie są dostępne dla osób o ograniczonych funduszach i niewystarczająco szlachetnej krwi. Już samo to że dostałem stypendium i nie musiałem pracować na dwóch etatach jest dla mnie cudem.
Mari kiwnęła głową. Nie zaskoczyło ją to, ale utwierdziło w domniemaniach.
- Chwali się, że wiele osiągnęliście swoją pracą. Stypendia były przyznawane czysto administracyjnie w waszej macierzystej akademii czy też występowała forma sponsoringu, tudzież filantropii ze strony starych klanów bądź szlachty?
- Jedno i drugie, choć ta pierwsza wersja była mocno ograniczona ilościowo, oprócz mnie na roku była jedna dziewczyna… Elena, piękna duszą kobieta. Ta druga z reguły wiązała się z długimi umowami lojalnościowymi w stosunku do swojego sponsora.
- Rozumiem - Mari kiwnęła głową powoli, nie obracając jednak spojrzenia - dziękuję.
- Cała przyjemność po mojej stronie. - odparł Jin, po czym dodał w elfim - Jasnego księżyca i czystej wody.
Mari uśmiechnęła się lekko, ledwo kątem ust. Nie przeszła jednak na elfi, widać nie lubiła zmieniać języka bez wyraźnej potrzeby. Miała już odpowiedzieć, gdy utonęła we wspomnieniach, tracąc wątek, a alchemik, nauczony już że “mistrzyni sztuk tajemnych” spędza wiele czasu w obrębie swojej głowy zdecydował jej nie atakować dalszymi pytaniami… Choć bardzo chciał wiedzieć jak działał jej umysł.

***

Póki co wędrówka nie przybliżyła ich znacząco do goblinów. Nawet jeśli poruszali się szybszym od nich tempem, to było już pewnym, że nie dopadną złodziei owiec przed zmrokiem.
Unkhara również była świadoma tego, więc rzekła do drużyny.
- Mamy następujący wybór, albo nadal będziemy podążać za goblinami i pewnie przejdziemy jeszcze kawałek nim zmrok zmusi nas do zatrzymania, lub…- wskazała na rosnące po prawej stronie drogi krzewy i drzewa.- … za nimi jest stara ruina. Dojdziemy tam dość szybko i będziemy mieli dach nad głową tej nocy. Wasz wybór.
Mari milcząc rozmyślała. Na razie się nie odzywała, chociaż perspektywa nocnej wędrówki była dla niej kusząca - gdyby nie to, że wyruszyli w dzień i będą zmęczeni. Podczas swoich samotnych podróży poruszała się głównie nocami, a potem nalegała na taką wędrówkę do Arice, ku jej niepocieszeniu.
- Jak daleko są gobliny? Jesteś w stanie to ocenić po jakości śladów i szacowanym tempie wędrówki? - Mari zapytała ich przewodniczkę.
- Całkiem spory kawałek.- przyznała Unkhara drapiąc się po karku.- Dzień lub półtora drogi od nas. Pewnie to się jutro skróci, bo nadal podążają wolniej od nas. Nie wiem czemu akurat tymi szlakami.
- Ruszajmy dalej, obóz rozbijemy w bardziej przygodnym miejscu. Doświadczenie uczy, że ktoś lub coś zawsze chętnie przybędzie do ruin, gościńców i innych łąk - powiedziała Mari, gdzie mowa o doświadczeniu trochę kontrastowała z jej poważną, acz młodą twarzą.
- Nie będzie lepszego miejsca…- wzruszyła ramionami półorczyca.-... dalej już będą niewygody. Dlatego właśnie zaproponowałam zakończyć wędrówkę teraz.
- Pani... - Arice odezwała się do Mari - Lepiej nie nadwyrężać teraz sił i ryzykować wędrówki nocą, jako że część naszych towarzyszy może nie dzielić z tobą łatwości w widzeniu.
Mari spojrzała na Arice, spokojnie, po czym bez słowa westchnęła, ciężko wypuszczając przez usta powietrze. W takich moment zwykle Mari poddawała się argumentacji swego osobistego strażnika, wzdychając na nadopiekuńczość.
Jin natomiast wzruszył ramionami, dla niego nie miało to większego znaczenia.
- Nie widzę najlepiej po zmroku. - przyznał po chwili namysłu - zatrzymajmy się i ruszmy dalej rano.
Valten zerknął na horyzont w stronę w którą zmierzały gobliny, po czym zerknął w kierunku drzew.
- Też uważam, że lepiej będzie przenocować w ruinach. - zastanowił się chwilę nad słowami pół-orczycy - Te szlaki prowadzą w jakieś konkretne miejsce?
- Na przeklęte ziemie… kiedyś… dawno temu istniało tu miasto potężnych gigantów którzy jakoś obrazili bogów i ci spuścili na nich ogień i siarkę. Większość zginęła, pozostali ukryli się w trzewiach ziemi i nigdy z nich nie wyszli. Tak przynajmniej powiadają po pijaku miejscowi. Niektórzy widzieli nawet pokraczne kreatury w które zmienili się owi giganci. - zaczęła wyjaśniać półorczyca. - Blade i pokraczne humanoidy chodzące po jaskiniach jak pająki… oczywiście olbrzymie. Co prawda powiadają po pijaku i krasnoludzcy kapłani twierdzą że to wszystko herezje. Ale co oni tam wiedzą… natomiast to co jest pewne to fakt, że ziemie te zawsze były skażone złem i pewien czarownik wykorzystał to do wskrzeszenia armii nieumarłych nad którą koniec końców zapanować nie mógł i zginął z ich ręki, a reszta rozlazła się by z czasem zostać wybita przez barbarzyńców i krasnoludzkie wojska. Niemniej jesteśmy jeszcze za daleko od serca tej zapomnianej przez bogów krainy by żywe trupy napotkać. Prędzej jaskiniowe robactwo i jałowe ziemie. Tu ciężko coś znaleźć i upolować.
Mari wyglądała, że skupia się nad czymś. Analizuje, przyrównuje. Po chwili pokręciła głową, jakby opróżniła w głowie jeden zasób pamięci, bezskutecznie, z pewną, lekką irytacją… tylko po to aby zacząć przetrząsać drugą szufladę swego umysłu, dotyczącą spraw bardziej bieżących oraz tego, co dowiedziała się podczas okazjonalnych studiów ksiąg i rozmów, podróżując z Arice. Zwróciła się do alchemika powoli, z lekkim, chytrym uśmiechem.
- To w tych ruinach mieszkał Trzewik - stwierdziła powołując się na znaną z anegdot w naukowym światku, postać.

Unkhara poprowadziła drużynę do dużej i szerokiej doliny. Pośrodku niej były ślady głaz układających się zapomnianą drogę. Cyklopowe kamienie świadczyły, że żaden krasnolud nie budował tej drogi. Bo każdy kamień był wielkości krasnoluda. Na końcu tej drogi była wysoka kiedyś wieża. Pewnie sięgają 600 metrów w górę, o grubych ścianach… obecnie zostało już jakieś dwadzieścia z owych metrów. Resztą zburzyły żywioły. Wieża miała sporą średnicę Grube mury otaczały komnatę która dla istot wielkości podróżników mogłaby robić za placyk handlowy. Niestety okolica nie kusiła kupców. Część murów się zapadła, jak i schody, jak i większość stropów. Do obecnej chwili przetrwały jedynie koło dwóch trzecich murów zostawiając sporą lukę w potencjalnej obronie siedzimy. Także i strop miał sporo dziur… po części jednak załatanych starymi tkaninami z impregnowanego lnu. Ktoś jakiś czas temu przysposobił to miejsce do odpoczynku zawieszając tu i ówdzie owe płaszcze by można tu było przetrzymać niepogodę. Widać też było ślady ogniska… bardzo stare, bo sprzed kilku miesięcy.
- Pajęcze jaja są bardzo cenne, więc gdy olbrzymie pająki je składają wczesną wiosną to łowcy przybywają w te okolice by je podkraść. Tu mają swoją siedzibę podczas tych łowów.- wyjaśniła półorczyca.
- Ustalamy warty? - Mari zapytała w eter przyglądając się okolicy.
- Wypadałoby. Nieumarli raczej wam się nie trafią, ale duży głodny insekt… jest możliwy. - przyznała Unkhara.
- Mogę postawić aktywowaną barierę - Mari powiedziała cicho - dalej ktoś musiałby mieć baczenie, i pewnie raz w nocy trzeba mnie obudzić, abym odnowiła - dodała - ale wtedy zakładam, że moja warta jest z głowy - stwierdziła cicho, lecz stanowczo, z dziwną determinacją.
- Będę potrzebował godziny, czy dwóch by stosownie obrobić zdobytą wcześniej chitynę i przygotować nowe alchemiczne formuła i tynktury. Niestety wraz z mocą idzie ich wysoka niestabilność i większość z nich staje się bezużyteczna po dwóch, najdalej trzech dobach. Mogę wziąć w związku z tym pierwszą wartę, skoro i tak nie będę spać. - zaproponował Jin.
- Będę pilnować twojego snu i bezpieczeństwa, pani. - Arice skierowała słowa do Mari - Powiedz tylko jak go potrzebujesz. - spojrzała po reszcie - Wszyscy skorzystają także z mojej czujności nad obozem.

Unkhara tymczasem ruszyła w mrok zapadającej nocy, by po kilkunastu minutach wrócić z opałem. Ułożyła drewno i rozpaliła ognisko sprawnie i szybko, jakby robiła to wiele razy.
- Myślę że trzy, cztery warty wystarczą. Warty i mój kompan.- rzekła drapiąc wilka za uchem. Wyciągnęła glinianą butelczynę z sakwy i lekko się krzywiąc upiła sporego łyka z niej. Po czym uśmiechnęła się szeroko.
- Idziecie już spać, czy wolicie pogadać przy posiłku. - zwróciła się do drużyny i dodała ironicznie. - Niektórzy z was są chyba bardzo gadatliwi.
Najwyraźniej nie byli w tej chwili, toteż półorczyca zabrała się za karmienie swojego wilka i siebie racjami żywnościowymi zapominając o reszcie tymczasowych towarzyszy. Ogień wszak już był rozpalony.

***

Alchemik nie próżnował i szybko zajął jeden z brzegów gigantycznego pomieszczenia, który wydawał mu się najmniej uszkodzony przez żywioły.
- Nie zbliżajcie się na mniej niż dwa metry. - zwrócił się do drużyny i postawił ostrożnie swój plecak na ziemię. Szybkimi ruchami wydobył z jego wnętrza aparaturę alchemiczną, zdobyte wcześniej pancerzyki chrząszczy i gruby skórzany fartuch, podobny do tych używanych przez rzeźników. Rozciągnął się i zabrał do roboty.

Musiał stosownie oczyścić pancerzyki z zbytecznej materii. Z bandoliera, a dokładniej skrytych tam chirurgicznych narzędzi wyłuskał skalpel i odłożył go na bok. Zanim jednak zabrał się za nudną, mechaniczną robotę musiał potrzebował przygotować coś innego. Wyjął spory, wykonany z ciemnego i gładkiego kamienia moździerz, przygotowany wcześniej alchemiczny ogień i postawił je na ziemi. Wyćwiczonym ruchem odkorkował ognisty wywar i wlał go do moździerza. Po sekundzie z jego wnętrza buchnął gorący, błękitny ogień. Jin usatysfakcjonowany sięgnął po skalpel, wypalił jego ostrze w ogniu i zabrał się za oddzielanie resztek robaczego mięsa od chityny.

***

Jego towarzysze byli… interesującą zbieraniną, choć najbardziej ciekawiła go Mari. Czuł że jej umysł funkcjonuje inaczej niż większości ludzi. Jej sposób mówienia zdecydowanie nie przystawał do tak młodo wyglądającej dziewczyny i w tym jak się do niego zwracała… Za każdym razem używała formy mnogiej. Do tego zdolność korzystania z magii sprawiały że Jin był autentycznie zafascynowany jej osobą. Oczywiście nie romantycznie. Zwyczajnie chciał wiedzieć co sprawia że kobieta zachowuje się i postępuje tak jak do tej pory.

***

Gdy ostatni fragment mięsa został oddzielony od chityny alchemik ponownie wypalił swój skalpel w gasnącym już powoli ogniu i schował narzędzie do zestawu. Wybrał kilka większych fragmentów chityny i powsuwał je między szczeliny w murze wieży, po czym naparł na nie całą swoją siłą i ciężarem. Grawitacja wykonała większość roboty za niego, łamiąc pancerzyki na drobne fragmenty, które wrzucił do wciąż płonącego moździerza. Poczekał kilka minut, aż alchemiczny ogień ostatecznie się wypalił i sięgnął po tłuczek. Przez noc popłynęły rytmiczne dźwięki stukania i szurania, gdy zaczął rozcierać chitynę na pył.

***

Kolejny był Wyran. Pół-elf z krwią fae w jego żyłach, bądź z patronem nadzorującym jego działania. Mimo swojej szerokiej wiedzy naukowiec nigdy nie spotkał się osobiście z baśniowym ludem, ale miał nadzieję że dzięki Wyranowi się to zmieni. Oczywiście, wiedział że kontakty takie były obarczone dużą dozą ryzyka, ale wierzył że dzięki swojej bystrości przechytrzy tajemniczych fae. A jeśli nie… Może będzie mógł opisać szczegółowo anatomię jakiegoś rzadkiego gatunku fae?

***

Zmielony na drobny pył proszek miał rdzawo czerwoną barwę, sprawiał wrażenie ciężkiego i magnetycznego, jakby w dowolnej chwili miał się ponownie scalić w pancerz z którego pochodził. Jin pokiwał głową z zadowoleniem i przesypał swój wyrób z moździerza do szklanej butelki, którą zakorkował i włożył do plecaka. Przetarł moździerz z resztki pyłu i wlał do niego drugą butelkę alchemicznego ognia. Rozstawił nad prowizorycznym ogniskiem aparaturę i zabrał się za dalszą robotę. Najpierw musiał uzupełnić zapasy alchemicznego ognia, którym z taką łatwością szastał na lewo i prawo.

***

Valten i Arice. Dwójka wojowników, co łatwo było oszacować po ich uzbrojeniu i fizjonomii, ale czuł że każde z nich kryje jakieś tajemnice. Nie miał na myśli oczywiście tych wstydliwych, to go totalnie nie interesowało, ale czuł że nie pokazali jeszcze swojego potencjału. Zresztą nie mieli ku temu okazji.

***

Po kolejnym obrocie klepsydry Jin zakończył swoją pracę. Na ziemi leżały trzy flaszki i worek. Dwie butelki jarzyły się pomarańczowym blaskiem - był to alchemiczny ogień, natomiast ostatnia z nich roztaczała wokół siebie kojący, srebrzysty poblask. Worek pełen był natomiast sprężystej substancji. Mężczyzna złożył swoją aparaturę, która w niewytłumaczalny sposób zmieściła się do plecaka z którego wcześniej ją wyjął.

Westchnął delikatnie i stanął na warcie.

Valten usiadł naprzeciwko Wyrana, kiedy grupa zbierała się do odpoczynku.
Żal mu było pół-elfa. Taki potencjał, tyle możliwości… cały majestat jego istoty zabrany ponieważ jeden rodzic wybrał błędnie drugiego. No cóż, elfów jest coraz mniej na tym świecie, ten mieszaniec może być krokiem w dobrą stronę.

- Nietuzinkowa z nas grupa. - zaczął rozmowę - Jak sądzisz, co nas czeka kiedy już dogonimy gobliny?
- Szybka likwidacja albo dłuższa sieczka i dużo beczenia - Wyran uśmiechnął się nieznacznie - Zależnie od tego, czy dacie radę zachować ciszę.
- Wątpię, aby gobliny otoczone masą beczących owiec miały możliwość usłyszenia czegokolwiek. - kowal odwzajemnił uśmiech - Mam nadzieję, że się nie obrazisz, ale spotkać elfa w świecie to rzadkość, spotkać jego ludzkiego potomka jeszcze większa. Ciekawi mnie twoja historia.
- Nie tylko ciebie. Co chcesz wiedzieć?
- Od początku jak sądze. Spotkanie rodziców było czymś przypadkowym, czy jakaś "ckliwa romantyczna historia"?
Półelf prychnął.
- Musiało być romantycznie, skoro moja matka puściła się z elfem za plecami męża
Valten kiwnął głową.
- Musiało być nieciekawie, kiedy mąż to odkrył. Pozwól, że zgadnę. Wychował ciebie jak własne, otaczając miłością, zrozumieniem i tolerancją. - Valten się delikatnie uśmiechnął - Wybacz sarkazm to mój rodowity język. Pewnie wyrzucił ciebie i matkę?
- Dwa razy pudło - półelf zabrał się za rozpalanie ogniska, żeby nie tracić czasu - Przecież to byłby skandal… ale nie tak szybko. Odpowiedź za odpowiedź. Jak było z tobą?
- Ja? Ja jestem nudny. Środkowy syn rodziny składającej się z ośmiorga dzieci z dziewiątym w drodze kiedy wyruszyłem. Mam ciężką rękę, która pomogła mi spłaszczać metal w odpowiednie kształty. - kowal wzruszył ramionami - Takich jak ja jest setki.
- Nie spotkałem wielu najemnych kowali, ten zawód wydaje się bardziej ...statyczny
- Trudno być ludzkim kowalem, kiedy pierwszy lepszy krasnolud ma nad tobą stulecie doświadczenia i preferencje klientów. - Valten westchnął - W tym zawodzie, przynajmniej nikt nie patrzy na takie rzeczy, tak długo jak potrafisz sprawić, że ci drudzy padną pierwsi. Moje talenty pomagają też i tu. Zapewnienie, że zbroja dobrze pasuje, że miecz jest ostry, łuk naoliwiony… wielu awanturników, nie przykłada do tego wagi, a to potrafi zadecydować o zwycięstwie.
- Sam zajmę się swoim łukiem - Wyran spojrzał na kowala sceptycznie - Ale jeśli masz jakieś dobre ostrzałki do grotów, chętnie skorzystam z pomocy - dodał, wskazując na obwieszony kołczanami plecak.
Valten sięgnął do własnego plecaka, przerzucił kilka papierów i wyciągnął solidny kawałek piaskowca i sięgnął po jeden z kołczanów.
- Proszę bardzo. Więc, ja odpowiedziałem na twoje pytania. Teraz twoja kolej kontynuować opowieść.
- Niewiele jej zostało - półelf wzruszył ramionami - Dobrzy bogowie każą wybaczać grzechy, więc mąż przebaczył żonie, a dziecko zmarło na zarazę. Zanim uszy stały się zbyt widoczne - opowiadał to zupełnie beznamiętnym tonem.
- I gdzie w tym zakończeniu jesteś ty? - Valten zaczął spokojnie ostrzyć groty - Na zasadzie, zrobili z ciebie sługę? Zakładam, że ich znałeś. Czy może, aby "zmniejszyć ból żony, mąż przygarnął to biedne dziecko, aby się nim opiekowała"?
- Optymista - Wyran pokręcił głową - Trzymałbyś pod swoim dachem dowód na to, że żonka ci rogi przyprawiła? Wylądowałem w sierocińcu.
- Ciekawe… znaczy… - Valten westchnął - Przykre to co ci się przytrafiło, ponieważ matka rozłożyła nogi przed spiczastouchem, bez urazy. Skoro jednak oddali cię do sierocińca… skąd wiesz to wszystko?
Półelf najwyraźniej w ogóle nie przejął się komentarzem. Wskazał za to na czubek swojego ucha.
- One nie są tylko dla ozdoby.
- Wiesz co mam na myśli. Plotki plotkami, ale chyba nie tylko to napędza twoje przekonanie? Włamałeś się do dawnego domu, przyłożyłeś niedoszłemu olczulkowi grot do gardła i kazałeś wyjawić prawdę? Wybacz, rozważam napisanie książki. Taka historia… ma potencjał.
Wyran zmrużył oczy podejrzliwie
- Więcej sarkazmu? Skąd to zainteresowanie?
- To akurat prawda. Tworzenie broni ma swój artyzm, ale… - Valten spojrzał na grot, który właśnie ostrzył, szukając imperfekcji. - Metal rdzewieje, drewno próchnieje. Ludzie pamiętają historie o wielkich bohaterach i ich cudownych broniach tysiąclecia., Kiedy wspaniały miecz dawnego króla od pokoleń siedzi jako zastawa stołowa w szufladzie jakiegoś chłopa, ludzie ciągle szepczą o armiach, które powalił.
Opowieści mają siłę, chciałbym zmierzyć swoją. I jak powiedziałem, historia o porzuconym chłopcu, który dowiaduje się skąd się wziął… ma potencjał.
- Nie ta. Kilka razy podsłuchałem opiekunów, później udało mi się dobrać do dokumentów. Dalsze powiązanie faktów nie było problemem.
Kowal pstryknął palcami w zawodzie.
- No cóż… nie obrazisz się, jeżeli jednak nazwę chłopca w swojej opowieści Wyran? Może nawet dostaniesz jakiś udział.
- Imię nie ma znaczenia, ale jeśli masz zamiar to spisać i mieć z tego zysk, udział mi się należy.
- Och ty moja muzo -Valten się zaśmiał - Najpierw napiszę, później zobaczymy, czy będzie to coś warte.
- Przynajmniej nie będę strzępił języka na próżno.
- Tak długo jak twoja inspiracja będzie dobra. Co w sumie myślisz o naszych towarzyszach. Mają ciekawe historie?
Półelf spojrzał na pozostałych.
- Nie zdziwiłbym się, pytanie czy coś z nich wyciągniesz. Jin pewnie z radością sobie pogada, w przeciwieństwie do Mari. Arice jest wyszkolonym ochroniarzem, tak jak mówiła.
- Zwykli ludzie potrafią mieć niezwykłe historie. Nie dla każdego dzień zaczyna się na dojeniu krów i kończy na dojeniu węża. A Unkhara? Pół-orki nigdy nie zradzają się z miłości… dobre źródło na tragedie.
- No chyba że ktoś ma nietypowy gust… - mruknął Wyran. Obserwował zwiadowczynię wcześniej, ale nie dał rady nic wywnioskować z jej stroju, uzbrojenia czy zachowania.
- Bardzo nietypowy.. no chyba, że rodzice zrodzeni z tragedii. - kowal westchnął -Może później.

***

Gdy Mari miała iść spać, postanowiła chociaż pierwszej nocy zadbać o względne bezpieczeństwo drużyny. Kilka chwil wyglądała na niesamowicie wręcz skupioną gdy wędrowała we wspomnieniach. Przypominało to szukanie siebie (właśnie, czy siebie?) pośród nieskończonego oceanu. Czekały tam obszary głębi, mgieł, spokojnej wody oraz sztormów smutku, radości, żalu czy niewypowiedzianych prawd które, chociaż rozumiejąc, czasami się bała.
Tuż przy swoim i Arice posłaniu zaczęła zarysowywać palcem ochronną runę, a znaki najpierw błyszczały niezdrową biela aby na koniec stawać się matowe, pozostawiając uśpiony symbol pieczętujący wywołanie magii ochronnej. Przez ten cały czas dziewczyna nic nie mówiła, a nasycając glif magią, posłużyła się wyłącznie szczątkowym gestem dłoni.

Wprawni w rzemiośle magicznym, oraz znający kulturę użytkowników mocy, zauważyliby, iż sama runa jest dziwna. Pozornie spełniała wszystkie kryteria dobrze wyliczonego symbolu, wedle wszystkich akademickich prawideł. Jednakże sekcje odpowiedzialne za aktywację były mniej dokładne, jakby dziki, łamiąc kilka podstawowych zasad jakie utarły się na uniwersytetach - chyba nawet celowo - oraz pieczętując to kroplą krwi. Zupełnie gdyby ktoś zmieszał magię “wysoką” rozumianą jako uniwersytecką z pogardliwie zwaną “niską” kojarzoną z drutami, wiedźmami i szamanami, magię ludowa. :P
Zadowolona ze swej pracy Mari udała się na spoczynek.zli
Cały ten czas alchemik uważnie przypatrywał się jak Mari stawia okrąg, nawet nie próbując się kryć ze swoim zainteresowaniem. W myślach przebiegł przez procesy i etapy niezbędne do tworzenia magii, które on znał tylko z teorii i zauważył kilka odchyleń od tego do czego był przyzwyczajony. Postanowił jednak zostawić swoje pytania na później, widząc że kobieta szykuje się do snu. Do snu natomiast nie szykowała się jeszcze opancerzona strażniczka, więc Jin podszedł do niej powolnym krokiem, z złożonymi przed sobą dłońmi w których nic się nie kryło.
- Pani… Arice - przypomniał sobie imię nieznajomej w zasadzie osoby - Wydaje mi się że zaczęliśmy naszą znajomość na złej stopie. Proszę przyjąć moje przeprosiny.

Mari odwróciła w stronę mężczyzny głowę i lekko przechyliła ją w bok, patrząc nań bez mrugania, jakby obserwując ciekawe przedstawienie.
Arice obserwująca jak Mari odczynia swoją magię, została wyrwana z tej aktywności przez alchemika.

- Nieważny początek. - odparła powoli - Ważne, iż najwyraźniej zainteresowałeś teraz panią Mari.
Mężczyzna przetrawił te słowa. Były… niepokojące? Przywołał jednak na swoją twarz najlepszy uśmiech, który sprawiłby że nawet najbardziej zdesperowana kurtyzana skrzywiłaby się w odrazie.
- Cieszę się że znaleźliśmy wspólny punkt zaczepienia. Od jak dawna podróżują panie razem?
- To będzie... - zamyśliła się - Półtora roku bez dwóch dni i... kilku godzin.
- Musi mieć pani wyjątkowo ścisły, zdolny do chłonięcia informacji umysł, skoro prowadzi pani ten rachunek tak… dokładnie.
- To rachunek, który nigdy nie wypadnie z pamięci. - spokojny głos kobiety był... tak. Niepokojący, na pewno - Początek podróży to istotny element w moim życiu... Wręcz najważniejszy.
Alchemik pokiwał głową ze zrozumieniem.
- Tak. Dla mnie było to podobne. Spędziłem większość życia na uniwersytecie, chłonąc wiedzę, ale dopiero kiedy zacząłem praktykować… poza kontrolowanym warunkami, odkryłem jak wiele wciąż jest do odkrycia i jak dalece można się rozwinąć. I wiem że mam przed sobą jeszcze tysiąc metafizycznych kroków do wykonania. - przez twarz alchemika przebiegł cień emocji. Ekscytacji? Szczęścia? Ciężko było powiedzieć przez grubą warstwę blizn.

- Przypuszczam że skupia się pani na walce wręcz? Może mi pani coś powiedzieć o swoich taktykach, abyśmy dostosowali style walki?
W trakcie opowieści Jina, kobieta była bardzo skupiona na jego słowach, jakby chciała dobrze zapamiętać je. Uśmiechnęła się pod koniec.
- Sądzę, że będzie pan idealnym dodatkiem. - złączyła dłonie - Moja taktyka... - przymknęła oczy - Bronię towarzyszy, nawet za cenę życia. - na chwilę zerknęła na Mari - Także... - spojrzała znowu na Jina - ...moja ochrona jest w razie potrzeby...
Jin mógł w tym momencie wychwycić wyszeptane przez Arice słowa w języku magii... choć bardziej niż one mógł go zaaferować szmaragdowy błysk w oczach kobiety zwykle posiadającej szare tęczówki. Gdyby miał czas na rozmyślanie co te oczy przypominają...
- ...nieskrępowana odległością.
Te słowa Arice rozległy się za alchemikiem, który zobaczył, iż kobiety nie ma już na poprzednim miejscu.
Jin niemal podskoczył. Arice całkowicie go zaskoczyła, odnotował jednak fakt, że oczy kobiety błyszczały niemal identycznie jak Mari. Może nawet identycznie? Czyżby poza nauką języka mistrzyni magii uczyła też swojego kunsztu?
- Sfera teleportu? Imponujące. I użyteczne. - szybkim ruchem wyjął z bandoliera jakiś przedmiot i nagle pojawił się kilka kroków na bok od miejsca w którym stał wcześniej. Nie była to dosłownie teleportacja, ale prędkość z którą się poruszył graniczyła z możliwościami ludzkiego ciała.
- Ja efektywnie unikam zagrożenia i walczę z dystansu. Co prawda przemieszczam się nie w tak szokujący sposób jak pani, ale potrafię o siebie zadbać.
- Narodziłam się w oczekiwaniu... - wróciła bliżej Mari - i żyję spełniając powód mojego istnienia. Możecie być pewni, że będziecie z tego też korzystać, jako że wasz cel nie staje przeciw mojemu, a wręcz wiedzie obok. - słowa Arice były powolne bez emocji, jakby rozważała je... lub chciała jak najlepiej wypowiedzieć.
Mari uśmiechnęła się pod nosem.
- Znowu to robisz przy obcych…
Po tak długim czasie dziewczyna chyba bardziej się śmiała niż złościła, a może akurat miała dobry humor. Serdecznie lekko poklepała Arice po ramieniu, skinęła głową i tym razem już całkiem położyła się spać.
Alchemik pokiwał głową.

- Pora i na mnie. Jeszcze jedno. Jeśli zobaczy pani, że z czegoś co rzuciłem unosi się chmura, albo co gorsze nie widzi pani żadnego efektu to zdecydowanie odradzam oddychanie w pobliżu. Mam kilka… unikatowych substancji użytecznych w potyczkach.
- Więc nie oddychać w pobliżu jakiejkolwiek rzeczy, jaką pan rzuci. - stwierdziła.
- Och nie. - Jin się zaśmiał - zdecydowana większość jest spektakularna. To te niezwracające uwagi są prawdziwie niebezpieczne.
- Pańskie blizny nie wyglądają, jakby zostały uczynione czymś niezwracającym uwagi. - odparła, szukając czegoś w plecaku ułożonym przy posłaniu.
Alchemik kiwnął głową.
- Alchemiczny ogień, lotna receptura. Ale to jest tylko ciało. Prawdziwie niebezpieczne jest to co atakuje umysł. Co sprawia że nie odróżniasz wymysłu od rzeczywistości. Wroga od sojusznika. Przepaści od sadzawki. Zniszczone ciało zawsze da się naprawić. Złamany umysł… - umilkł i pozwolił by kobieta wyobraziła sobie co tylko chciała.
Arice skinęła ze zrozumieniem, wyciągając ciemnozielozielony rulon z materiału, nie większy niż kilkadziesiąt centymetrów.
- Ale czasem umysł stawia zbyt długo opór, który ciało pomoże złamać. - mruknęła zamyślona, wyrażając myśl wyrwaną nagle z kontekstu.
Jin ponownie pokiwał głową, ewidentnie zgadzając się z Arice, ale zmienił temat.
- Teraz proszę o wybaczenie, ale potrzebuję czasu na obróbkę swoich materiałów. Spokojnej nocy.

***

Arice powoli, z czułością rozsuwała materiał na trzymanym przedmiocie. Nie było obok już nikogo z tych przypadkowych towarzyszy. Mogła skupić uwagę na procesie, w którym każdy gest, każdy oddech był istotny.
Spojrzała na śpiącą Mari.
Nigdy by nie śmiała choć zamarzyć, iż to ona dostąpi zaszczytu... A jednak...
Wysunęła niewielki sztylet, o rękojeści zdobionej motywami roślinnymi, którego krawędź ostrza zdawała się posiadać złotawą poświatę mieniącą się czerwienią w blasku płomieni ogniska. Arice wyuczono każdej czynności, choć nigdy jej nie wykonała wcześniej i choć nie była przekonana czy chce - rozumiała, że musi.

Spojrzała ku tarczy księżyca i uśmiechnęła się odsłaniając swoje ramię naznaczone kilkoma wypalonymi znakami - mówiono jej, że są historią, a teraz dziewczyna powoli, jak najdokładniej, przesuwała ostrzem dość płytko po skórze ramienia, tak aby popłynęła krew.
- Moje życie twoim jest. - szepnęła zbierając palcami krew z rany, która wytarła w kawałki ziemi wokół posłania Mari.

Najpierw wilk się poruszył i zawarczał węsząc. Duch nocy wyczuł pewnie to co wpierw usłyszał a potem zobaczył Wyran pilnujący i ognia i spokoju towarzyszy. Cichy klekot, niczym zderzające się ze sobą rytmicznie drewniane płytki. Przybliżał się on… przyjmując kształt wijącej się linii, która nie była wężem a ponad pięciometrową stonogą, której ogon kończyło żądło podobne do skorpioniego. Na brzegach grzbietu insekta były rzędy pięciokątnych chitynowych płytek, które unosiły się i opadały pod wpływem nastroju drapieżnika szukającego posiłku. Bo ostre i ząbkowate żuwaczki w paszczy tego owada świadczyły o zamiłowaniu do mięsa. Była to stegopendra, całkiem wyrośnięty okaz. I najwyraźniej wyczuła potencjalny posiłek. Odpoczywającą w cieniu ruin drużynę.