Fergun był tak samo zniecierpliwiony jak Felix. Nie cierpiał siedzieć na dupie, gdy można było zająć się czymś pożyteczniejszym, niż targowanie się o większe pieniądze. Krasnoludowi latało to koło tyłka, czy dostaną je czy nie, dla niego liczyło się, żeby uratować zaginionych i przy okazji trochę powojować, jeśli będzie z kim. Na wzmiankę o “Ogarach S’Uli”, tylko przewrócił oczami. Dlaczego ludzie musieli wymyślać takie rzeczy? Nie rozumiał tego, tak jak i innych zachowań krótkożyjących. Ale jak kobita chce se ich tak nazywać, to niech se nazywa, Fergun miał to gdzieś.

Gdy w końcu można było się ruszyć, zabrał swój plecak z pokoju i usiadł na schodkach przed gospodą, czekając na pozostałych. Nie zamierzał robić żadnych dodatkowych zakupów, bo oprócz topora na podorędziu i bukłaka wypełnionego piwem niewiele mu do życia było potrzebne. Lucretia wróciła niebawem ze składu i wyruszyli z Mią w stronę cmentarza. Krasnolud czuł w środku przyjemną ekscytację, licząc, że będzie miał z kim skrzyżować swój oręż.

Cmentarz okazał się być dobrze utrzymany i całkowicie cichy, co w połączeniu z ładną pogodą dawało mu wręcz sielski obraz. Nie pasowało to barbarzyńcy do tego, co działo się tu ostatnio, dlatego odkąd znalazł się między nagrobkami, trzymał topór w pogotowiu, przeskakując wzrokiem to tu, to tam.

Nie musieli długo leźć, bo mauzoleum z białego kamienia stanowiło centralny punkt cmentarza. Tam też znaleźli zwłoki zaginionych strażników.
- Wilki - rzucił do pozostałych, oceniając ich obrażenia.

Ale Lucretia, S'Ula i Felix dali szerszy pogląd na sytuację, pokazując krasnoludowi dodatkowe rany na ciałach.
- Czyli coś tu mocno nie gra. Dobrze, idealnie - rzucił, jakby do siebie wpatrując się w zwłoki.

No a potem ni stąd, ni zowąd pojawiły się cztery wilki w towarzystwie większego kumotra. Fergun rozpoznał w nim młodego worga i zastanawiał się, co ten robi tu z tymi wyraźnie pobudzonymi wilkami.

Nie miało to w sumie teraz znaczenia, trzeba było walczyć.

Kompani skupili swoje ataki na worgu, co było najlepszą zagrywką, więc jemu pozostało zająć się którymś z mniejszych okazów. Z bitewnym okrzykiem zaszarżował na rannego wilka znajdującego się pod ścianą mauzoleum i zamachnął swoim wielgaśnym toporem. Ostrze weszło gładko w kark zwierzęcia a potężne uderzenie oderwało łeb od reszty cielska. Buchnęła ciemna krew a drapieżnik padł, jak ścięte drzewo. Głowa potoczyła się pod ścianę. Było po walce.

- Nawet nie zdążyłem się rozgrzać, psia mać - mruknął niezadowolony Fergun, spluwając przez ramię.

Wrócił do towarzyszy pochylających się nad ciałami zaginionych strażników. Przyjrzał się smugom krwi wiodącym do środka mauzoleum.

- Jak na moje, to oni walczyli z kimś w środku, a potem albo się stamtąd wyczołgali, albo ktoś im pomógł. I tutaj dokonali żywota. W każdym razie nie ma co tak stać, jak kołki. Oni nie żyją, a my mamy rodzinę do odnalezienia. Jak już se obejrzeliście te ciała, to chodź, Hassan, przeniesiemy je do środka, żeby znowu się jaki zwierz do nich nie dobrał. Szacunek zmarłym się należy, zwłaszcza tym, którzy polegli w walce.

Po tych słowach, z toporem w dłoni ruszył do wnętrza mauzoleum, rozglądając się czujnie a gdy upewnił się, że wewnątrz nie czekają żadne niespodzianki, przeniósł z wojownikiem ciała strażników.

Po odebraniu zaliczki mag wyszedł przez "Trzy Młoty". Aktualnie nic mu nie było potrzebne, to odpuścił sobie wizytę w składzie Hartoga. Lokalna strażniczka Mia zaprowadziła jego i resztę grupy na lokalny cmentarzyk. Było, to całkiem zadbane miejsce. Można by nawet powiedzieć, że urocze gdyby, to nie był, to cmentarz. Kiedy kobieta się z nimi żegnała życzyła im by odnaleźli zaginionych całych i zdrowych. Czarodziej szczerze jednak wątpił by wszyscy zaginieni żyli, bo nikt z własnej woli nie spędza paru dni na cmentarzu zamiast wrócić do domu. Nawet jeśli ten cmentarz jest wyjątkowy zadbany.

Kiedy oczom maga okazało się mauzoleum rzucił na siebie zaklęcie zbroi mając przeczucie, że lada moment przyjdzie zmierzyć się z jakimś przeciwnikiem, a po chwili dostrzegł martwe ciała strażników. Niestety miał racje. Jeśli ktoś zostaje na cmentarzu dłużej niż, to konieczne, to zwykle sam żegna się z życiem.
- Pozostałych pewnie też wkrótce znajdziemy. Być może będą mieli więcej szczęścia.
Natrafili tylko na zwłoki strażników. Także dla tej zaginionej rodziny być może była jeszcze nadzieja. Zwłaszcza, że wyglądało na to, że strażnicy próbowali uciec z cmentarza, ale ich zabójcy im, to uniemożliwili. Może zatem zaginiona rodzina wciąż była przetrzymywana przez szefa zabójców lokalnych przedstawicieli prawa.

Adeptowi sztuki magicznej rozmyślanie przerwało powarkiwanie wilków, które wyszły zza mauzoleum wraz z młodym górującym nad innymi wilkami wargiem. Należało wyeliminować go w pierwszej kolejności, bo stwarzał największe zagrożenie dla wszystkich.

S`ula ruszyła na niego pierwsza nazywając go wcześniej mistrzem. Przez chwilę nie wiedział do kogo się zwraca, ale wypowiedziała słowo uczennica wszystko stało się dla jasne. Było, to nawiązanie do tej historii gdzie przedstawił się jako smok. Czarodziej uznał, że dziewczyna sobie teraz żartuje, ale uznał, to za zabawne. Kto wie może dzięki temu kiedy będą opowiadać razem różne historie wydadzą się one bardziej prawdopodobne.
- Z pewnością tak się stanie.
Karanthir do tej pory nie nazywał siebie mistrzem, ale uznał, że określenie mistrz Karanthir brzmi całkiem dobrze i może należałoby się zacząć tak przedstawiać, ale teraz należało zająć się walką.

Mag podążył za dziewczyną, a chwilę po tym jak ta zraniła worga stworzył dwie kule chromatyczne, które następnie uderzyły w najbardziej groźnego przeciwnika i jednego z wilków zadając im obrażenia od błyskawic, ale wciąż nie pozbawiły ich życia.
- Twarde sztuki.
Może i były twarde, ale Felix i Lucretia skutecznie je dobili, Hassan i Fergun wykończyli pozostałe wilki poza jednym, który wydawało się, że uciekł, ale po chwili padł od broni Lucretii.
- Każde niepowetowane straty moralne, da się powetować znalezieniem solidnego mieszka. Kto wie może coś znajdziemy. W końcu gdzieś tutaj mają być ukryte skarby.
Karanthir przerzucił wzrok na krasnoluda.
- Nasza kolejna walka raczej tak łatwa już nie będzie, także przy następnej pewnie się już rozgrzejesz.
Czarodziej skierował wzroku ku budynkowi.
- Chyba należało by zwiedzić, to mauzoleum.
Mag przyjrzał się zwłokom worga i wilków. Być może dostrzeże coś istotnego.

Sprawa dla Hassana wydawała się dalece podejrzana. Podejrzany był fakt, że lokalny władca problemem się nie interesował. Podejrzane było też zwracanie się do obcych najemników, by rozwiązać problem. Podejrzane było też to, że ich potencjalni pracodawcy musieli być ciągnięci za język, aby rzucić choć cień światła na tą sprawę.
Złoto jednak było na tyle dobrym argumentem, że Hassan zgodził się towarzyszyć wojowniczce i barbarzyńcom z północy na cmentarz. Zaliczka była dobra, choć z drugiej strony Hassan wątpił, by cokolwiek dało się tu kupić za tak niewielką sumę. Spakował swoje rzeczy, osiodłał konia i spotkał się z resztą swoich barbarzyńskich towarzyszy nieopodal bramy cmentarza.

Jak wspomniała Mia, tak też się stało. Wataha wilków, która zgodnie z opowieściami kobiety pojawiała się na cmentarzu pojawiła się i tym razem, gotowa jakby bronić okazałego mauzoleum, które znajdowało się w samym centrum nekropolii.
Grupa barbarzyńskich awanturników rozpierzchła się, aby przechwycić ciasno biegnącą grupę wilków. Wielki, acz młody warg został nieco z tyłu, jednak S`Ula zręcznie wyskoczyła w lewą stronę od Hassana, flankując całą watahę, dopadając warga. Jej podwójne szable kreśliły ładne łuki stali, tnąc raz po raz kudłatego stwora.
“Magia…” pomyślał Hassan czując metaliczny, jakby musujący posmak w ustach, kiedy Karanthir, głośno inkantując zaklęcie wysłał dwie kolorowe kule energii prosto w watahę wrogów. Huknął strzał z dziwnej broni Lucretii, która z kolei zajęła pozycję daleko na prawej flance. To nieco komplikowało sytuację wojownika, którego atutem był zasięg jego morderczej broni.
W tym czasie do walki dołączył Felix, kończąc pojedynek S`Uli i warga pchnięciem miecza. Widząc rejteradę jednego z wilków, najpewniej wystraszonego gwałtownym natarciem grupy i śmiercią przywódcy stada, Hassan szybko skrócił dystans do biegnących wilków, osadzając ich w miejscu. Pierwszego uderzył sztychem glewii, która gładko weszła w trójkątny, szary pysk stwora, zabijając go na miejscu. Hassan zawinął glewią w powietrzu niczym ramionami wiatraka i uderzył tylcem broni prosto w pysk kolejnego wilka, który zatrzymał się w miejscu i zaskomlił z bólu. Wojownik spokojnie cofnął się o kilka kroków, spokojnie wodząc żeleźcem glewii daleko przed pyskiem wilka. Miał czas, a poza tym głupie w gruncie rzeczy zwierze nie rozumiało taktyki wojownika, który spokojnie szachował swoją długą bronią resztę watahy, aby ta nie mogła dobiec ani do Lucretii, ukrytej za kamiennym nagrobkiem, ani do Karanthira. Fergun wyrwał się przed Hassana, dobijając ranionego tylcem glewii wilka, a po dwóch gromkich strzałach Lucretii, nad cmentarzem zaległa ponownie, grobowa cisza.

Każdy z jego towarzyszy miał swoje pomysły i spostrzeżenia, miał je i Hassan.
Wpierw obejrzał sobie dokładnie pobojowisko, szczególnie wilki i ich zachowanie wydały się wojownikowi wielce podejrzane. Fakt, że mieli ogromnego worga jako przywódcę stada, jednak wilków było stanowczo za mało by rzucać się na liczebniejszego wroga.
Pokręcił głową, słysząc propozycję Ferguna - Nie ruszałbym ich z miejsca, ani tym bardziej wrzucał do tego wielkiego grobu. Objadę cmentarz i sprawdzę czy są tu jakieś inne wejścia, aby kolejna wataha wilków nie zaskoczyła nas, jak będziemy w środku - odrzekł po czym donośnym gwizdem przywołał czekającego obok bramy wierzchowca aby objechać konno cmentarz w taki sposób, by obejrzeć każdy odcinek ogrodzenia. Zamierzał też zamknąć bramę i dopiero wtedy dołączyć do towarzyszy.

Fergun skrzywił się i zmarszczył brwi na słowa Hassana.
- Dopóki ja tu jestem, to oni nie będą leżeć jak to ścierwo, co je można zeżreć albo rozdziobać - mruknął wojownikowi i nie prosząc nikogo o pomoc sam zajął się zwłokami strażników, przenosząc je do środka mauzoleum, jeśli oczywiście nie czekało tam na nich nic, z czym trzeba byłoby sobie poradzić stalą.

Lucretia

Przyglądając się ciałom, mogłaś jednoznacznie wykluczyć motyw rabunkowy. Dornal zasłonił swoim ciałem większość topora, na którym leżał a Zeera wypuściła miecz - leżał teraz jakiś metr od jej ciała. Przy pasach strażników dostrzegłaś sztylety i resztę rynsztunku. Nie wyglądało, by ktokolwiek ruszał zwłoki po ich śmierci (lub po przeniesieniu ich tutaj) a tym bardziej je ograbił.

Felix

Zerkając na smugi krwi na podłodze ciągnące się od wejścia do mauzoleum, mogłeś domyślić się, że strażnicy musieli sami wybiec ze środka i tam skonać, bądź zostali stamtąd wyciągnięci już martwi i wyrzuceni na schody. Z pewnością ich szczątki nie zostały tutaj przywleczone przez wilki.

Karanthir i Hassan

Oględziny trucheł martwych zwierząt pozwoliły domyślać się, że albo podano im jakiś czas temu coś pobudzającego albo na coś chorowały. Świadczyła o tym rozległa, biało żółta piana zalegająca wokół pysków wszystkich martwych wilków i dziwnie zaropiałe oczy - jedynie worg wyglądał całkowicie… zwyczajnie. Jak na worga oczywiście. Wszystkie drapieżniki nie zdradzały żadnych cech zniewolenia, były dobrze odkarmione i w dobrej formie.

Hassan

Objechanie całego terenu przyniosło odpowiedź jedynie na to, skąd mogły wziąć się wilki. Północna, murowana ściana cmentarza była rozbita, jakby ktoś bardzo silny wziął wielki młot i walnął w nią, rozbryzgując gruz do środka nekropolii. Oceniłeś, że mur cmentarza nie był jakoś bardzo wytrzymały, więc mogło to zrobić nawet jakieś większe zwierzę, które po prostu zahaczyło o niego tylnymi łapami.

Albo i nie, ale tego nie mogłeś być pewny. Szlak poza nekropolią wiódł w cichy, sosnowy zagajnik, który był zupełnie bezgłośny, pomijając szczebiot ptaków. Nie odkryłeś żadnych innych śladów, niż zwierzęce, więc nie było sensu skupiać się na tym dłużej. Nie niepokojony wróciłeś do pozostałych, upewniając się, że zamknąłeś za sobą wejście na cmentarz.

Wszyscy

Fergun jako pierwszy sprawdził wnętrze mauzoleum i dał znać pozostałym, że teren jest czysty. Krasnolud przeniósł samotnie ciała strażników do środka, gdzie panował przyjemny chłód. Sala nie była oświetlona, ale przez wpadające do środka światło słoneczne dało się wychwycić jej wszelkie szczegóły. Tak, jak się spodziewaliście, plamy krwi ciągnęły się od wejścia aż po środek mauzoleum. Wyglądało, jakby Dornal i Zeera zostali tutaj przez kogoś zaskoczeni. Nie dostrzegliście żadnych innych śladów krwi, co mogło oznaczać, że strażnicy nie zdołali zranić swoich oprawców.

Na obu ścianach mauzoleum znajdowały się po trzy marmurowe krypty z nazwiskami mieszkańców Kingsholm, jednak żadne miejsce spoczynku nie należało do rodziny poszukiwanych Yurlingów. Miejsce było wysprzątane lepiej, niż niejedna karczma, choć we wpadających smugach światła widać było poruszające się w powietrzu drobinki kurzu. Na północnej ścianie, w kącie, dostrzegliście kolejne, drewniane drzwi. Były lekko uchylone a w zamku wciąż spoczywał klucz, z którego na wąskim powrozie zwisał rząd jedenastu kolejnych.

Hassan szarpnął za te drzwi, gotów do zadania ciosu, gdyby ktoś znajdował się za nimi, nikogo jednak nie zastał. Jego oczom ukazała się za to pogrążona w mroku wąska klatka schodowa prowadząca do ciasno wybudowanych schodów wiodących dość stromo w dół. Delikatny wietrzyk dochodzący z dołu niósł wilgoć i stęchliznę.

Czarodziej odgarnął lekko włosy.
- Wierzę, ale nie było sensu przedłużać dalej tej walki.

Mag oglądał truchła wilka, ale nie odkrył niczego istotnego.
- Niestety nie - odpowiedział Lucretii
To czego jemu i Hassanowi nie udało się odkryć, udało się dziewczynie, która o to zapytała. Kiedy przypatrzyła się martwym zwierzętom.
- Ktoś sobie urządza nie ładne eksperymenty.
Zdawał sobie sprawę. że teraz przydałoby się tego kogoś znaleźć.

Choć z pewnością zajmie, to trochę czasu.
- To zależy od skali S`ula. Jeśli znaleźlibyśmy skarb, a przeciwnik okazałby się groźny, to wtedy z pewnością o tej przygodzie by opowiadano. Z resztą wtedy powstałby też różne wersje ballad tej historii, ale jeśli przeciwnik nie okaże się groźny, a skarbu nie będzie, to raczej nie. Jednak wtedy będzie można napisać o jakiejś innej naszej przygodzie. Stawiam jednak na to, że o tej historii napiszą. Całkiem pomysłowe rozwiązanie. Trzeba będzie je dokładniej przemyśleć.
Karanthir przyglądał się jak S`ula wyciąga przed siebie rękę jakby chciała pokazać jakiś szyld.
- Niezła maksyma. Chociaż mam wrażenie, że już gdzieś ją słyszałem.

Uwagę części grupy przykuł pęk kluczy.
- Faktycznie mogą się przydać. Wezmę je.
Mag zabrał klucze i ruszył z resztą grupy na dół. Był 5 osobą w kolejności, która schodziła w dół, a za nim była Lucretia.

Kompani sprawdzali sobie różne rzeczy odnośnie wilków, więc on wziął się za działanie. Zdziwiło go podejście Hassana do ciał strażników. Może człowiek miał w dupie, co się z nim stanie po jego śmierci, ale Fergun jednak by chciał, żeby jego szczątki zostały uszanowane, gdyby mu się zeszło.

Może krótkowieczny bał się, że złapie jakąś chorobę, dotykając ciał? Jebać. Taką podjął decyzję i dobra. Fergun z największym szacunkiem przeniósł ciało Zeery a przy przenoszeniu Dornala pomogła mu S’Ula, ale nie odezwał się do niej słowem ani podczas pracy ani po. Nie był w nastroju.

A mauzoleum, jak mauzoleum. Ciche, chłodne i puste. Z plamami krwi na środku posadzki, co potwierdzało przypuszczenia Żelaznoskórego, że strażnicy zostali tutaj zaatakowani a potem albo sami próbowali uciekać, albo tu zginęli i ktoś ich wyrzucił na zewnątrz jak niepotrzebne ścierwo. Teraz i tak nie miało to znaczenia.

Nie było tu komory rodziny Yurlingów, czyli trzeba było zejść niżej. Drzwi prowadzące w dół były otwarte, a pęk kluczy rzeczywiście mógł się przydać. Karanthir postanowił mieć na nie oko.

- Czuwaj nad tymi kluczami, bo jestem pewien, że się nam jeszcze przydadzą, czarodzieju - rzucił do niego, ruszając do drzwi.

Otworzył je na oścież i zerknął w mrok, mrucząc coś pod nosem i marszcząc brwi.
- Schodzimy. Idę przodem.

Po tych słowach ruszył schodami z uniesionym toporem. Szykował się, że na dole przyjemnie nie będzie. I dobrze. O to mu chodziło, gdy godził się na to zadanie.