Sayane

Zdyszana Amarys przebiegła przez korytarze dziewczęcego skrzydła i dopiero przed ostatnim zakrętem zwolniła, uspokajając oddech. Jednak jeszcze w korytarzu usłyszała z sypialni znajomy szum oznaczający, że współlokatorki już wstały, więc bez problemów wmieszała się w tłum. Była zła sama na siebie, że tak długo zamarudzili, ale z drugiej strony do śpiącego pokoju wślizgnąc było by się trudniej - wszystkie zawiasy Domu skrzypiały, jakby od czasów Radcy nikt ich nie naoliwił. Zapewne był to jeden ze sposobów ojca Edrina na konstrolowanie ruchów wychowanków... Teraz jednak Amy nie musiała się tym martwić - szybko chwyciła swój ręcznik i obmyła twarz i ręce z resztek kurzu. Przez chwile zastanawiała się, czy by nie ukryć mapy w pokoju; w końcu jednak wzięła ją ze sobą. Koleżanki - zwłaszcza te młodsze - były zdecydowanie zbyt wścibskie; wokół domu istniały o wiele lepsze kryjówki niż własne łóżko. Zadowolona z efektów nocnej wyprawy i jej pomyślnego zakończenia ruszyła wraz z towarzyszkami do jadalni

Jednak w miarę marszu korytarzem podniecenie odkryciem nowego oblicza Ansalonu ustąpiło miejsca nieokreślonemu niepokojowi. Wśród dzieciaków buczało jak w ulu, stanowiąc kontrast ze zwykłym porannym marudzeniem i ziewaniem. Wkrótce zaś z szumu głosów można było wyłowić jedno, jedyne słowo: Dziura...

Rav, Trzmiel, Aglahad... i Tych Trzech prowadzonych przez akolitów i ojca Edrina... ziejąca wilgocią i ciemnością otchłań piwnicy... Amarys nie wiedziała, czy bardziej przerażona była tym, że w ogóle ich złapano, że i ją mogli zaraz wywlec z tłumu i wrzucić do Dziury, czy też samą Dziurą. Przez jedną szaloną chwilę miała ochotę krzyknąć, że to nie tak, że to przez nią cały ten raban - i biblioteka, i czytanie księgi... Tylko co by to dało? Ojciec Edrin nie zmieniał zdania, a współwinni byli tak samo winni jak... no, główni winowajcy. No i Dorośli nie przyznawali się do błędów.

Pocieszające spojrzenie Rava nie poprawiło jej nastroju (kto tu komu powinien dodawać otuchy?!), jednak otrzeźwiło nieco, więc bez problemu wyłapała dziwne zachowanie Trzmiela - zwłaszcza, że po nim nie spodziewałaby się takiej reakcji. Drobne zamieszanie, upadek i.. księga! Drogocenna księga leżała między chudymi jak patyczki nogami dziewcząt, obutymi w toporne trzewiki. Jednak nie spodziewała się też, że Katia - zawsze wpatrzona w Trzmiela jak obrazek - również zauważy kombinacje swego obiektu westchnień i jego newralgiczną "zgubę". Na szczęście dziewczyna należała do rodzaju tych wielkookich i wielkobiustych krówek, które chłopcy określali jako romantycznie rozmarzone i uroczo niezgrabne, a dziewczęta - jako nieco głupawe i powolne. Toteż nim dłonie Katii znalazły się na wysokości jej kolan, Amarys zdążyła już upuścić na księgę brudną chustkę i szybko wsunąć obydwa przedmioty do kieszeni sukienki. Uśmiechnęła się słabo do przyjaciółki i odprowadziła chłopców wzrokiem póki nie zniknęli w ciemnościach. Musiała przyznać, że i Rav i Trzmiel zaimponowali jej odwagą. Bała się jednak, że już nigdy nie zobaczy swoich... przyjaciół... Albo z piwnicy wrócą ich marne cienie, które wcale nie będą zainteresowane mapą, księgą czy czymkolwiek nielegalnym, choćby podkradaniem śliwek z przydomowego sadu!

 

Keth

Kłamstwo? Ale niby skąd wiedział! Nie mógł wiedzieć! Co za uparty stary.. może to przez te uszy? Rzeczywiście krew jakby mocniej napłynęła w ich kierunku. Efekt mógł być tylko jeden. Czerwone do granic możliwości małżowiny. Arght!

Dziura! Było w niej coś strasznego. Takiego, że na dźwięk tego słowa bledli nawet najwięksi twardziele, a raczej "twardziele", tacy jak Stam chociażby. Aglahad bał się jej tak jak i wszyscy, ale było w niej coś takiego, co ciężko wyrazić. Korciła go bardzo ta dziura i jej wnętrze. No bo w końcu istotą dziury jest to, że jakieś tam wnętrze posiada.

Jaka jest legenda tego miejsca? Każde pokolenie wychowanków Domu Sierot miało na to swoją teorię. Jedną dziwniejszą i co za tym idzie ciekawszą, od drugiej.

Może gdzieś tam kryje się wejście do głębszej części podziemi, jakiegoś starożytnego lochu na ten przykład?

A może.. może. I tych może było coraz więcej i więcej. Im dłużej nad tym myślał, tym większy dreszczyk emocji czuł na swoim karku...

Kątem oka dostrzegł co też wyczynia Trzmiel. Aglahad zawsze był dobrym obserwatorem, ale i tak nie mógł się nadziwić, że nie reaguje żaden z akolitów. Przecież było to działanie wręcz jawne. Taka niedyskrecja, taki brak subtelności, oj, on by to lepiej zrobił. Może chociaż w owianej zła legendą Dziurze będzie miał okazję się wykazać?
Może.. może.

 

Avaron

Za Waszymi plecami, z głośnym hukiem zamknęły się piwniczne wierzeje, odcinając Was od gwaru głosów podekscytowanych wychowanków domu. Ciemność spadła na Was ze wszystkich stron. Jeden z akolitów zatrzymał się na chwilę by skrzesać ogień. Waszym nieprzywykłym do mroku oczom ukazały się wąskie schody prowadzące w dół. Dało się słyszeć donośnie chlipanie przeplatane cichszymi jękami zgrozy i lęku - oto ciemiężyciele Trzmiela struchleli w obliczu kary. Ciche syknięcie jednego z akolitów dało Wam znać iż pora ruszać dalej. Powoli, noga za nogą poczęliście schodzić w ciemność.

Schody były strome, lecz nad wyraz krótkie. Ledwie jeden zakręt minęliście a już stanęliście na progu szerokiego korytarza, po obu stronach otwierającego się na liczne pomieszczenia. Prowadzący ten ponury kondukt akolita stanął przed ostatnimi z rzędu drzwiami. Sięgnął po skryty pod fałdami szaty łańcuszek, na końcu którego połyskiwał duży, mosiężny klucz. Drzwi z cicha zgrzytnąwszy z rzadka używanymi zawiasami stanęły przed wami otworem.

- Witajcie w Dziurze! - Szepnął złowieszczym tonem młody akolita, zapraszającym gestem wskazując na wnętrze Waszego więzienia. - Wejdźcie do środka, o potępieni!

Waszym oczom ukazało się niewielkie pomieszczenie. Mogło mieć może i z pięć kroków długości, a z połowę tego szerokości. Nie było tam wygód. Ot, trzy sienniki, dwa stołki, jeden kulawy stolik, do tego kilka pocerowanych derek, które zapewne widziały lepsze czasy. Całości dopełniał wąski świetlik, dzięki któremu to celę dzieliła na pół jaskrawa smuga słonecznego blasku. Jak na złość nawet szczury nie chciały przemykać po schludnie zamiecionej podłodze (kamiennej, bynajmniej nie było to zasłane odpadkami klepisko), nie mówiąc już o karaluchach.

- Na dobrych bogów. - Rzekł Wasz przewodnik szyderczo. - Naprawdę nie wiem czego się te dzieciaki tak boją. Ojciec Edrin jest dla Was zbyt dobry! Za miękkie ma serce, ot co! Dalejże włazić! W przeciwieństwie do Was, nieroby, my mamy swoje zajęcia!

Drzwi zamknęły się za Waszymi plecami, podobnie jak za tamtymi trzema w bliźniaczej celi po drugiej stronie korytarza. Przez chwilę dochodziły Was jeszcze głosy oddalających się akolitów a potem zapanowała cisza.



Po nabożnej chwili skupienia i modlitwy (tudzież ściszonych, ukradkowych szeptów) przy stole jadalni zawrzało. Gadali wszyscy. Od najmniejszego pędraka, który ledwie potrafił wydukać kilka słów, po najstarszych wychowanków. Ba, nawet kilku ledwo co wyrosłych z wieku dziecinnego akolitów dołączyło się do tego szaleństwa wymiany wszelakich informacji o porannych zdarzeniach. Jednym słowem zdawało się, że jadalnie Domu dla Sierot imienia radnego Bidney'a opanowała horda wściekłych przekupek. Mało kto interesował się stygnącym posiłkiem, który jak to zwykle rano składał się przede wszystkim z masy szarawej, oślizgłej owsianki, świeżo wypieczonych jęczmiennych placków i gorącego, parującego mleka (bynajmniej nie było ono gotowane). Spekulowano, plotkowano, doinformowywano niedoinformowanych, okłamywano łatwowiernych i spierano się z tymi, którzy wierzyli, że wiedzą więcej niż reszta.

- W Dziurze! - Mówiła podnieconym tonem jedna z siedzących przy Amarys dziewcząt. - Całe wieki nikogo tam nie zamykali!

- I dobrze im tak! - Odpowiedziała jej sąsiadka, niska dziewczynka o pokrytym piegami nosie i chudziutkich jak mysie ogonki rudych warkoczykach. - Sobie są winni! Stam i te jego łobuzy! A ten cały Ravere niewiele lepszy od tamtych, jak nic wyrośnie na jakiegoś zbója, albo i pijaka! Tak mówią siostry! Tak samo ten cały Trzmiel, kaleka...

- Ale ten Ravere na pewno nie może być zły. - Rzekła siedząca tuż obok Katia, spoglądając gdzieś w dal. - Był taki dzielny, gdy go prowadzili do Dziury. I spojrzał na mnie tak... No wiecie... Tak, że poczułam, że patrzył tylko i tylko i wyłącznie na mnie, jakby tam nikogo innego w ogóle nie było! A potem ten głupi Trzmiel się wywrócił! - Powiedziała ze złością, po czym znów jej spojrzenie zawisło gdzieś w próżni i dodała cicho, jakby do siebie tylko. - Ach, jak on się na mnie patrzył...

 

__________________
"Co będziemy dzisiaj robić Sarumanie?"
"To co zwykle Pinki - podbijać świat..." by Marrrt

Kerm

Popis, jaki Trzmiel zaprezentował na schodach, wystarczyłby w zupełności na to, by każdy, kto nie chciał trafić do Dziury zdążył się ulotnić. Widocznie jednak żaden ze skazanych - wbrew opinii ojca Edrina - nie był aż tak zatwardziałym przestępcą by próbować uniknąć kary.
Raw poczekał cierpliwie, aż zamieszanie się uspokoi, a potem ruszył w dół.

Huk, z jakim zamknęła się brama prowadząca do Dziury stanowił jedyny ponury element wkraczania do miejsca uwięzienia. Nic nie sugerowało, że wkraczają na drogę bez powrotu, że trzeba porzucić wszelką nadzieję. Ciemność, jaka zapanowała po zamknięciu drzwi nie była niczym strasznym. W korytarzyku Aglahada było ciemniej. I, jak się okazało po zapaleniu świecy, znacznie czyściej.
Na dodatek prowadzące w dół schody nie liczyły się w dziesiątkach, zaprzeczając tym samym teorii głoszonej przez niektórych, iż Dziura znajduje się poniżej poziomu rzeki i, od czasu do czasu, jest zalewana. Co - biorąc pod uwagę odległość Domu od wspomnianej rzeki - było nad wyraz mało prawdopodobne.

Zgrzytnięcie drzwi do celi nie było aż tak głośne, jak powinno, klucz w zamku również się nie zacinał. Widocznie od czasu do czasu ktoś otwierał te drzwi, oliwił zamek i zawiasy, ułatwiając co prawda pracę tym, co je otwierali, ale całkowicie psując wrażenie, jakie drzwi tego typu powinny wywierać na tych, co mają przekroczyć złowrogi próg. Nie poparty dodatkowymi efektami ton akolity tracił nieco na złowieszczości.

W pomieszczeniu nie było tak źle i gdyby Rav miał 'na górze' taki pokoik do własnej dyspozycji to wcale by nie narzekał. Siennik, chociaż mógłby być grubszy, dostatecznie izolował od chłodu płynącego od podłogi. Derka, chociaż bardziej godna włóczęgi, nie składała się z samych dziur.
W dodatku mieli okno na świat...
I żadnej świecy, co oznaczało, że chodzić spać będą z kurami.

Gdy akolita ponownie przekręcił klucz w zamku, tym razem po to, by na dobre odciąć ich od wolności, Rav powiedział:
- Nie jest źle. Jeśli nie zagłodzą nas na śmierć to grozi nam najwyżej śmierć z nudów. Chyba że jakaś dobra duszyczka zapewni nam jakąś rozrywkę. - Wskazał na świetlik.

 

Marrrt

Wzięła? Czy nie?! Oh... że też Katia musiała tam stać... Nie zauważył już, co się stało z dziennikiem. Popychany przez kapłanów minął zakręt korytarza czując na sobie tylko gniewne spojrzenie Katii. Kolejna dziewucha, którą drażnił swoim defektem... i pewnie tym, że się tak dawał Tym Trzem. Jakże on takich nie znosił... Przełknął ślinę i powtarzał sobie w myślach, że Amarys na pewno widziała co zrobił i z ich czwórki poza nim, właśnie w niej dziennik wzbudził największy entuzjazm. Na pewno nie odpuści Katii... Zejście do piwnicy przerwało te nadzieje.


Nie wiedział, że Dziur może być więcej niż jedna. Zawsze wyobrażał sobie to miejsce jako zwyczajną komórkę podobną do tej w jakiej trzymano na tyłach kuchni, kartofle i buraki. A nie jak taką prawdziwą celę... i to jeszcze dwie. Przez parę przyśpieszonych wdechów bał się jednak. Nie co mogło się wiązać z taką wersją Dziury, a tego, że młodzi kapłani mogli dostać jakieś okrutne polecenie od ojca Edrina, by go oddzielić od Rava i Aglahada i zamknąć dajmy na to z bliźniakami. Bez Stama Udręka i Ból nie byli tacy straszni, ale wizja spędzenia z nimi w ciasnym pomieszczeniu więcej niż paru minut zwyczajnie wyrabiała normę tysiąca Dziur razem wziętych.
Trzmiel zatrzymał się na chwilę na środku celi patrząc prosto w górę. Światło dzienne? Dziwne... Światła nie wpuszcza się przecież w miejsca, które mają być straszne... Ściany proste, kamienne. Stare. Spoiwo między blokami w wielu miejscach było już wykruszone, zostawiając po sobie tylko puste żłobienia. Po jakie licho ktoś kto projektował Dom... a może nawet sam Pan Bidney, miałby uwzględniać takie miejsca?
Trzmiel zmarszczył brwi. Nic jednak nie powiedział. Nawet gdy Rav zaczął chyba żartować o ucieczce. Jeśli wczoraj w kuchni w brzuchu czuł tylko kłucie, to teraz można było otwarcie nazwać to bólem. Skuliwszy się opadł na jedno z posłań czując jak całe napięcie powoli z niego uchodzi pozostawiając po sobie tylko kwestię pustego żołądka. Zamknął oczy i przez pewien czas się nie ruszał starając się skupić myśli na czymś co odwróci uwagę od głodu. Mapa... Mapa była dobrym obiektem. Szkicowana nie przez jakiegoś kapłana na kreślarskim biurku, a przez podróżnika, który pewnie widział na własne oczy większość z tych krain. Nie tak dokładna i ładna, ale o niebo bardziej niesamowita. Po stokroć bardziej prawdziwa. Jej obraz w pamięci był dobrym obrazem. Nawet jeśli nieco podkolorowanym. Leżąc na boku odwrócony przodem do ściany, otworzył oczy i począł wodzić palcem po gładkiej powierzchni kamienia umiejscawiając na nim obrazy... Abanasinia, Lasy Qualinestii, Wysoczyzna Kharolis...

 

__________________
"Beer is proof that God loves us and wants us to be happy"
Benjamin Franklin

Keth

- To już..? - Aglahad ogarnął pomieszczenie wzrokiem i westchnął, jakby się trochę rozczarował. Na koniec posłał za akolitą bardzo złe spojrzenie i burknął pod nosem - Drań.

Nie odzywał się przez jakiś czas. Poświęcił go na dokładne oględziny celi. Przez chwilę lustrował zamek wzrokiem. Spojrzał w górę na świetlik i zastygł w tej pozycji na dobrą minutę z dziwnym grymasem. Postukał w kilka, zdawało by się lekko odstających cegieł, przykładając przy tym ucho do ściany. Nawet tupnął dwa razy i zajrzał pod najbliższą derkę. Wreszcie podrapał się po głowie, obojętnie wzruszył ramionami i usiadł, krzyżując nogi.

- Żadnych lochów i smoków. Obawiam się, że to tylko zwykła dziura w ziemi.. - Powiedział z przekąsem. - Nie mogą nas tu tak trzymać...

Chłopak był w złym nastroju. Chciał dobrze, a wyszło jak zwykle. Dziwny splot wypadków zaprowadził go do tej dziury. W momencie gdy towarzyszący jej legendzie dreszczyk emocji zniknął i czuć było nadciągające uczucie nieopisanej nudy Aglahad stracił ochotę na robienie czegokolwiek. Przycupnął w kącie, opierając głowę o kolana i począł łypać na wszystkich z byka

 

Sayane

Amy sztywno siedziała na ławie, energicznie wiosłując łyżką. Dziura nie Dziura, ale kolacji to ona nie jadła, więc młody organizm intensywnie domagał się pożywienia. A że nie kłapała dziobem jak wszystkie inne dziewczęta, toteż skończyła o wiele szybciej niż one. Cierpliwość zaś skończyła jej się już po drugiej łyżce. Głupie krowy. Głupie, leniwe mątwy! Teraz to "dobrze im tak", a wcześniej było "aaach, Raaavereeee..."; "och Raaaavereeee..."; "Amy, Amy, szepnij mu o mnie słówko..."; "Amy, powiedz mu to, albo tamto..."; "Amy, bo ty się z nim tak dobrze znasz, to ciebie posłucha..."; "Ach, Raaav..." - wścieklicy można było dostać. Obłudne dziewuchy. Właśnie dlatego wolała Rava. Był mniej skomplikowany i łatwy w utrzymaniu.

- I dobrze im tak! Sobie są winni! Stam i te jego łobuzy! A ten cały Ravere niewiele lepszy od tamtych, jak nic wyrośnie na jakiegoś zbója, albo i pijaka! Tak mówią siostry! Tak samo ten cały Trzmiel, kaleka... - już te słowa podniosły Amy ciśnienie. Mysza była wyjątkowo bezmyślna, wszystko można było jej wmówić i zdanie każdego brała jako swoje. Cóż, dzieciak z niej był jeszcze, jednak to Katia rozsierdziła ją najbardziej.
- Ale ten Ravere na pewno nie może być zły. - Rzekła Katia, spoglądając gdzieś w dal. - Był taki dzielny, gdy go prowadzili do Dziury. I spojrzał na mnie tak... No wiecie... Tak, że poczułam, że patrzył tylko i tylko i wyłącznie na mnie, jakby tam nikogo innego w ogóle nie było! A potem ten głupi Trzmiel się wywrócił! Ach, jak on się na mnie patrzył...

- Jak na krowę, którą jesteś - warknęła Amarys, podrywając się z ławy. To leniwe, bezmyślne spojrzenie... skierowane na JEJ Rava? Niedoczekanie!! - Przedtem to jęczałaś do Trzmiela - tak tak, do Trzmiela wzdychała tak, że aż szyby w oknach drżały - ze złośliwą satysfakcją wyjawiła siedzącym przy stole dziewczętom wstydliwy sekret Katii. - A teraz to "Ach Ravere...". Tak samo zresztą jak wy wszystkie. Powinnyście się cieszyć, że się ktoś Stamowi postawił, bo od rana do wieczora o tym jadaczkami kłapałyście, że mu trzeba dać nauczkę. A teraz powtarzacie głupoty jak bezmyślne gęsi, żeby się siostrom podlizać. - Amy huknęła ręką w stół; na szczęście dźwięk ten utonął w ogólnym rozgardiaszu. Dziewczęta podskoczyły jednak wystraszone. - A ty Mysza, zapomniałaś już jak ci Ravere niósł gdy nogę skręciłaś na wykrotach? Ten zbój i pijak? Powinien był cię tam zostawić, ale jest lepszy od ciebie! Od was wszystkich, tak samo jak Trzmiel i Aglahad! Głupie, zarozumiałe, dwulicowe, paskudne raszplaki! Nienawidzę was! - huknęła raz jeszcze w stół, zawinęła spódnicą i wypadła z jadalni.

Przepruła przez korytarze w stronę sypialni, zawrócił w połowie, poleciała na podwórko, omal nie potknęła się o kowala; zawinęła znowu i wyleciała na ogród, a stamtąd pognała na łąki. Po drodze tupała, ciskała się, klęła najgorzej jak tylko potrafiła i kopała kępy bogu ducha winnej trawy. Dopiero jak przebiegła przez pastwisko i zdyszana dotarła do linii lasu, przypomniała sobie że miała dziś pomagać w świątyni... Dziewczyna wydała z siebie pełen wściekłości wrzask od którego z najbliższych drzew poderwały się ptaki - i pobiegła spowrotem.

Mimo wszystko biegi przełajowe podziałały dobrze na jej samopoczucie. Wściekłość i śmiertelna obraza na koleżanki trochę minęła, a jej miejsce zajął zdrowy rozsądek. "Czyli tak - myślała - wszyscy trzej są w Dziurze do nie wiadomo kiedy i nie wiadomo jacy z niej wyjdą, gdy w końcu wyjdą. Książkę mam, ale sama przecież z niej użytku nie zrobię.
A wyciągnąć ich stamtąd... jakby chcieli zwiać, to by zwiali akolitom, a nie z głębin Domu.
A jak ich coś zje?! Nie... przecież ojciec nie dałby im zrobić krzywdy. Jest niesprawiedliwym cholerykiem, ale krzywdy zrobić im nie da... tylko on może...
A może jednak?
A jak siedzą z Tymi Trzema? Pozabijają się!" - w opinii Amy Dorośli wykazywali się niespotykaną ignorancją jeśli chodziło o wyczyny Stama i spółki.
"Piwnica musi mieć jakieś okno, inaczej by się podusili! pewnie na poziomie ziemi, a skoro nikt go jeszcze nie znalazł... Może te krzaki pod murem? A może tam między Domem a stajniami...? A może..."

Na rozważaniach o sposobach dotarcia do chłopców przeszła Amarys cała droga do kaplicy. Pomysł kradzieży klucza odrzuciła z miejsca - akolici niezbyt przepadali za dzieciakami; pewnie dlatego, że sami chcieli zapomnieć, iż wywodzą się z sierot... Nadęte buce. Za to kapłanka Habbakuka lubiła Amy i dziewczynka postanowiła wykorzystać to na swoją korzyść. Nawet jeśli nie dowie się nic o Dziurze, to może choć o zawartości księgi... Dyskretnie oczywiście. Odruchowo pomacała obciążoną pamiętnikiem kieszeń. Gdy znękani okropnościami Dziury chłopcy wyjdą w końcu na powierzchnię, uraczy ich takimi opowieściami, że od razu odzyskają rezon i dawną odwagę!!

 

Viviaen

Cały poranek i przedpołudnie minęło Wam na bezowocnym wpatrywaniu się w ściany, drzwi i świetlik, tudzież przepatrywaniu sienników i podłogi pod nimi w poszukiwaniu... no właśnie, czego? Jedynym znaleziskiem godnym uwagi okazał się nieludzko oberżnięty miedziak, który jakimś cudem uniknął wymiecenia spod posłania wybranego przez Aglahada.

Gdy dzwon wybił wezwanie na południowy posiłek, usłyszeliście kroki na korytarzu. Z mocno bijącymi sercami wpatrywaliście się w drzwi, w których szczęknął klucz a zaraz potem przez uchylone skrzydło wjechała taca. Taca, na której stały trzy miski parującej polewki i trzy pajdy chleba... najpiękniejszy widok, jaki mogliście sobie w tym momencie wymarzyć. Nie potrzebowaliście zachęty, by w mig opróżnić naczynia. Gdy tylko ostatni kęs został przełknięty, drzwi na powrót się uchyliły i taca zniknęła, zaś na jej miejsce pojawił się dzban wody ze studni i gliniany kubek.

Nie tak wyobrażaliście sobie dziurę... Czysto, sucho, dość ciepło, nawet jeść i pić dają a pracować nie trzeba... Co w tym strasznego? Jak takie wakacje można uważać za karę?

Rozmowa się nie kleiła, całonocne czytanie mocno dawało się już we znaki a pełne żołądki mile ciążyły więc nie minęło dużo czasu, gdy jeden po drugim zapadliście w drzemkę. Przebudził Was dzwon wzywający na wieczerzę. Tak jak poprzednio, na korytarzu dały się słyszeć kroki, później szczęk zamka i taca, na której tym razem leżały słodkie bułki. Nie była to co prawda pełna kolacja ale jedzenie to jedzenie. Ważne, że w wystarczającej ilości.


Powoli zapadła noc. Przez świetlik wpatrywaliście się w gwiazdy, dopóki z potwornym zgrzytem nie zostały czymś przysłonięte... i w Dziurze zapadła ciemność absolutna. Zabrzmiał jeszcze tylko stłumiony krzyk strachu (sądząc po głosie to któryś z bliźniaków) i zapadła cisza. Usnęliście...


Trzmiel

...Paniczu, panienko, szybko...

Ze snu wyrwał Cię przerażony szept. Otworzyłeś oczy i zobaczyłeś stłumione światło kaganka. Gdy tylko oczy przywykły do otoczenia, zobaczyłeś otwierające się drzwi a za nimi sylwetkę służącej i... dzieci. Chłopiec, na oko pięcioletni, jeszcze przecierał zaspane oczy, nie do końca rozumiejąc co się dzieje. Starsza od niego dziewczynka ośmio- lub dziewięcioletnia, z przerażeniem wpatrywała się w coś, co znajdowało się za nią na korytarzu.

- Przyszli? Kto to jest? Nerakijczycy? Mama tak mówiła... Kim oni są? Gdzie mama i tato...? - ledwo powstrzymywała się od płaczu - Nianiu, ja nie chcę tam schodzić, proszę, tam jest ciemno...

Nagle z góry dobiegł jakiś łomot, wrzask wściekłości mężczyzny, krzyk bólu kobiety... Rozglądałeś się w poszukiwaniu przyjaciół, lecz byłeś sam. Nie licząc dzieci, służącej i - sądząc po dźwiękach, całej hordy Rycerzy Nerakijskich na górze...

- Panienko, proszę zaprowadzić panicza... wie panienka, gdzie. Ja tu zostanę i zamknę przejście...

Aglahad

...Z bezbrzeżnym zdumieniem zauważyłeś, jak Niania odtacza na bok jedną z beczek stojących w pomieszczeniu, odstawia na nią kaganek i wciska dłoń w wykruszone spojenie przy samej ścianie. Jak się okazało, musiał się tam znajdować ukryty mechanizm, gdyż przylegająca do niego płyta leciutko się podniosła. Służąca bez trudu uchyliła klapę ukazując ciemne wejście do tunelu.

- Szybko dzieci, czas nagli... - to mówiąc wcisnęła dziewczynce w rękę kaganek, po czym popchnęła oboje w kierunku ciemnego otworu. W tym momencie coś z ogromną siłą uderzyło w drzwi prowadzące do piwnicy. Sądząc po odgłosach, długo nie wytrzymają... Rodzeństwo zdążyło zniknąć w tunelu, gdy ponad narastający harmider dał się słyszeć szyderczy krzyk - Niezłą masz żonkę, Bidney! Szkoda, że Cię tu nie ma, zobaczyłbyś, co potrafi!!! - po czym dał się słyszeć kobiecy szloch i rechot grupy mężczyzn - Ciekawe, co jeszcze chowasz w piwnicy, co? Przekonajmy się...

Ravere

...Usłyszałeś z głębi tunelu płacz. To był chłopczyk, który bał się ciemności i chciał wracać do mamusi i tatusia. Niemal równocześnie dał się słyszeć trzask wyłamywanych drzwi i korytarz rozświetliła łuna pochodni. Kobieta rzuciła się do włazu, nakazując dzieciom zgasić kaganek i schować się za schodami dopóki nie zrobi się cicho. Później uciekać do lasu... Słychać było, że Rycerze zaglądają do każdego mijanego pomieszczenia, ale w żadnym nie zatrzymują się na dłużej.

Kroki się zbliżały a właz nie chciał się odpowiednio ułożyć i zamknąć. Czy to za sprawą jakiegoś kamyczka blokującego mechanizm, czy też może Niani za bardzo trzęsły się ręce... Chciałeś pomóc, lecz palce nie natrafiły na kamień tylko przeszły jak przez dym...

Usłyszałeś, że Nerakijczycy wpadają do pomieszczenia naprzeciwko i zawiedzeni zwracają się ku ostatnim drzwiom. Ciemna postać jednym kopnięciem otworzyła drzwi - No, no, no... Co my tu mamy... - w głosie napastnika słychać było satysfakcję. - A dokąd to się wybieramy, hę?


Z przerażeniem przyglądałeś się, jak napastnicy odciągają skamieniałą ze strachu kobietę od wejścia do tunelu a jeden z nich zagląda do środka. Modliłeś się, żeby niczego nie zobaczył i wyglądało na to, że Twoje modły zostaną wysłuchane... jednak ciekawość wzięła górę. - Jeśli ktoś tam wszedł, wykurzymy go stamtąd. - Nerakijczyk okręcił pochodnię jakąś szmatą, przez co ta zaczęła potwornie dymić i wrzucił ją do tunelu. Po kilku minutach znudziło mu się czekanie. - Chyba rzeczywiście nic tam nie ma. - Wzruszenie ramion, zamknięcie klapy, która - jak na złość, tym razem wskoczyła na właściwe miejsce.

Rycerze wywlekli odrętwiałą służącą i podpalili piwnice. Zacząłeś się dusić, ale nie to było najgorsze. Z piwnicy dobiegł krzyk. - Naniu, otwórz, nie możemy oddychać, tu jest pełno dymu... Nianiu, Elli tak długo nie wytrzyma... - Do krzyku dołączyło się skrobanie w klapę - Ratunku... - Głos powoli cichł w miarę, jak dziewczyna zdawała sobie sprawę, że tutaj nie ma już czego szukać. - Chodź, Elli, poszukamy drugiego wyjścia... - Bina, chce mi się spać. Kiedy pójdziemy do łóżka? - Musimy tylko wyjść z tego tunelu. Pamiętasz domek w lesie? Tam tatuś na nas czeka... - dalsze słowa utonęły w szumie pożaru. Zorientowałeś się, że całe pomieszczenie stoi w ogniu a Ty nie masz żadnej drogi ucieczki...




Obudziliście się z krzykiem, wpatrując się w osłupieniu w siebie nawzajem. Odetchnęliście głęboko. To był tylko sen. Świadomość obecności towarzyszy dodała Wam otuchy, jednak coś było nie tak, jak powinno. W pomieszczeniu było jakby jaśniej...

Aglahad i Trzmiel przetarli oczy i spojrzeli po sobie jeszcze raz, zatrzymując w końcu wzrok u wezgłowia siennika Rava. To stamtąd promieniowała niezwykła poświata. Ten, zdziwiony przerażonymi minami przyjaciół obejrzał się i jak oparzony z krzykiem poderwał na równe nogi. Jednak to nie był sen. Błagalne spojrzenie dwojga dzieci dotarło prosto do Waszych serc. Nie będziecie mogli o nich zapomnieć, dopóki nie zaznają spokoju.


Z przeciwległej celi dobiegł Waszych uszu krzyk przerażenia a Wy z napięciem wpatrzyliście się w drzwi. Czy ktoś tu zaraz wejdzie? Jednak w zaległej ciszy słychać było tylko Wasze przyspieszone oddechy. Najwyraźniej to tylko Tych Trzech śniło jakiś koszmar... Odwróciliście się z powrotem do ściany, ale tam nie było już nic.

Czy rzeczywiście kiedykolwiek było?

 

Kerm

- Cóż zatem robimy? - spytał Rav. - Cierpliwie czekamy, aż nasza kara się skończy, czy też zaczynamy planować wspaniała ucieczkę z miejsca, w którego jakże niesłusznie nas wtrącono? Ponoć wszyscy więźniowie planowali ucieczki - uśmiechnął się.
- Podkop? - kontynuował żartobliwym tonem, stuknąwszy najpierw obcasem w kamienną podłogę. - Wyłamiemy kraty? - spojrzał na świetlik, na którym nawet najmarniejsza pajęczyna nie przypominała krat. - A może obezwładnimy akolitę, gdy przyniesie nam jedzenie?
Prawdę mówiąc ciekaw był, czy w ogóle dostaną coś do jedzenia. Nie jedli kolacji, poranny posiłek przeszedł im koło nosa... W książkowych więzieniach skazańcy jadali nieostrożne szczury, ale wyglądało na to, że jeśli ktoś zaplanował ich głodówkę, to zapobiegawczo postarał się o pozbawienie ich tego źródła pożywienia.

Głodówka jednak nie była im pisana.
Dostali zarówno obiad, jak i kolację. Uwzględniając fakt, że równocześnie nie byli gnani do żadnych obowiązków, były to niemalże wakacje. Albo pobyt w izbie chorych - marzenie niemal wszystkich dzieci z Domu.
Do pełni szczęścia brakowało im tylko odwiedzin przyjaciół i kolegów. Oraz jakichś rozrywek, bowiem opukiwanie ścian i oglądanie podłogi nie dostarczyło zajęcia na zbyt długo.
Świetlik był tak skonstruowany, że owszem - mogli widzieć niebo - ale nie mogli określić, w jakim fragmencie otaczającego Dom terenu wychodził.
I wyleźć się przez niego nie dało. Nawet Aglahad by utknął...
Z zewnątrz dobiegały od czasu do czasu jakieś odgłosy świadczące o tym, że gdzieś tam daleko istnieje normalny świat, ale trudno było się zorientować, kto, co i do kogo woła.
Na ich wołanie nikt nie odpowiedział, więc szybko dali sobie spokój.

Czas mijał powoli. W końcu nadeszła noc.
Widok rozgwieżdżonego nieba natychmiast przypomniał Ravowi, jakie to plany snuli wraz z Amy na poprzednią noc. Plany z winy paru osób zakończonych totalną klapą.
Może w złym momencie przyszło mu na myśl to słowo, bo nagle, z trzaskiem i zgrzytem 'coś' odcięło ich od tego widoku.
- Widać przyszła pora nocna - powiedział z krzywym uśmiechem, którego w mroku nikt i tak dostrzec nie mógł.
W zasadzie w tym momencie powinni zacząć opowiadać sobie historyjki o duchach i innych ciekawych stworach nocnych, ale - chociaż atmosfera Dziury sprzyjała tego typu opowieściom - czuł się nieco senny.
- Dobranoc - powiedział, z mocnym postanowieniem odespania poprzedniej, zarwanej nocy.
Nim zasnął usiłował sobie przypomnieć, kto ostatnio trafił do Dziury i co się z nim dalej stało. Pamiętał, że było to dość dawno... On sam był wtedy małym gzubem, co na starszych patrzył bardzo pod górkę.
Jak mu było...

Obudził się dławiąc się własnym krzykiem.
Usiadł i aż się zachłysnął chłodnym, nocnym powietrzem, które wpadło do płuc zamiast gorącego dymu.
Otarł z czoła zimny pot i rozejrzał się.
Stale był w piwnicy, ale dokoła nie było beczek i płomieni. Zza drzwi nie dobiegały śmiechy i okrzyki Nerakijczyków.
Aglahad i Trzmiel siedzieli na swoich posłaniach, wpatrzeni w niego...
- Niech demony Thaksisis pochłoną twoją duszę, sadysto - powiedział. Nie do końca był pewien, czy ma na myśli radnego Bidney, który stworzył taką dręczącą dzieci piwnicę, ojca Edrina, który ich tu wepchnął, czy też akolitę, co ich zamknął ze słowami 'czego się te dzieciaki tak boją'.
- Miałem... - zaczął gdy zauważył, że i Trzmiel, i Aglahad nie wpatrują się w niego, tylko...
Z okrzykiem zerwał się z siennika i wbił wzrok w dwie niewyraźne, seledynowe sylwetki, które pojawiły się przy jego posłaniu.
- Na Mishakal - wyszeptał.
Krzyk zza drzwi sprawił, że odruchowo odwrócił głowę w tamtą stronę, przywołując na myśl nerakijskich żołdaków.
Gdy z powrotem odwrócił głowę sylwetek już nie było. I nie wiedział, czy rozpłynęły się w powietrzu, weszły w ścianę czy zapadły się pod podłogę.
- Na Mishakal - powtórzył szeptem. Po omacku znalazł stołek i usiadł na nim. Od materaca, przynajmniej na razie, wolał trzymać się z daleka.
Poza tym i tak wiedział, że do rana już nie zaśnie.
Gdy tylko przymykał oczy widział spojrzenie tamtej dwójki...


Czy radny Bidney miał dzieci? tego Rav nie wiedział. Ile razy jeden z akolitów rozpoczynał czytanie życiorysu Radnego Rav zaczynał drzemać, zanim jeszcze kończyły się umoralniające scenki z dzieciństwa Założyciela Domu.
Ale jesli miał, to dlaczego oboje snuli się po tej piwnicy?
Stare opowieści głosiły, że duchy nie znajdują odpoczynku gdy pozostawiły za sobą niewykonane zadanie. Byli również tacy, którzy mówili, że jeśli kogoś się nie pochowa, to też duch nie może znaleźć spokoju.
O to chodziło w tym momencie?
Dom spłonął, dzieci zginęły w ukrytym przejściu, a ich ciał nikt nie odnalazł i nie pochował?
Dlaczego pokazały się akurat im? Dlaczego w dodatku wybrały sobie jego posłanie? Miał czuć się zaszczycony, czy wprost przeciwnie?
W dodatku przegapił odpowiednią chwilę i nie wiedział, dokąd dzieci poszły. Nie dzieci - ich duchy.
To jak miał znaleźć ich ciała? Rozwalić posadzkę czy ścianę? Nożem?
A może... przypomniał sobie słowa dziewczynki, Biny, o domku w lesie. Może trzeba by zacząć szukać z tamtej strony?
Ale Rav nie potrafił sobie przypomnieć, by kiedyś widział coś takiego. Albo choćby słyszał. Nic po chatce w lesie nie zostało?
W takim razie szukanie jej byłoby jak szukanie wiatru w polu.

- Jeśli tu zostaniemy dłużej, to nie kładę się spać, tylko poczekam, aż się znów pojawią - powiedział zdecydowanym tonem.
Spać mógł w ciągu dnia...
A może w ciągu dnia znajdą w kamieniach podłogi lub cegłach ściany jakiś szczegół, którego nie dostrzegli wcześniej...
Jak tak się zastanowić, to piwnica z sennego koszmaru była identyczna jak cela, w której ich zamknięto.
Tylko gdzie wtedy był ten kamień... Ten uruchamiający wejście...

 

Sayane