Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - DnD > Archiwum sesji z działu DnD
Zarejestruj się Użytkownicy

Archiwum sesji z działu DnD Wszystkie zakończone bądź zamknięte sesje w systemie DnD (wraz z komentarzami)


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 29-03-2011, 21:52   #1
 
Garzzakhz's Avatar
 
Reputacja: 1 Garzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znany
[D&D Chainmail] Śladami Kruka

PROLOG
Akademia magów ognia w Roburionii


Mistrz Arim oglądał właśnie rzeczy, które dawno temu przywieziono z krasnoludzkiej cytadeli. Większość tych rzeczy było zbędnych i zostało złożonych w magazynie. Arim lubił przesiadywać w samotności i oglądać nikomu niepotrzebne przedmioty. Dzisiejsza grzebanina w starociach zaowocowała ciekawą zdobyczą. Mianowicie mag znalazł bardzo interesującą księgę. Była ładnie oprawiona w miękką skórę, a na pierwszej stornie znajdował się tajemniczy znak przedstawiający kruka. Arim zagłębił się w lekturze.
***

Gdy skończył czytać dowiedział się wielu ciekawych rzeczy, o których nie miał pojęcia. Przede wszystkim dowiedział się do kogo należało ów dzieło, a właściwie pamiętnik. Prawowitym właścicielem był Raven Czarny, mag który zaginął kilkadziesiąt lat temu bez wieści. Nie cieszył się on dobrym zdaniem, jednakże znał się na wielu rzeczach, a także zwiedził wiele ciekawych miejsc, o których inni nie mieli pojęcia. I to właśnie spisał w swej księdze. Szczególnie ciekawa była wzmianka o ukrytej krasnoludzkiej kopalni, w której prowadził eksperymenty. Podobno krasnoludowie ci nie uznali wiary w Moradina i przepowiadali nadejście nowych bogów co zgadzało się z aktualną sytuacją jaka miała miejsce w krainach. Arim postanowił podzielić się informacjami ze swoimi braćmi.

Emilly:

Historia i opis:

Emilli 19 lat córka zamożnej rodziny halfingów mag ognia.
Charakter: nadpobudliwa ,energiczna ,wesoła ,obrażalska ,samotnik ,mało rozważna ,uczynna ,pomocna ,rezolutna ,zrobi wszystko dla innych ,a za dobrą strawę sprzeda ci ostatnią swoją sukienkę(uwielbia jeść choć po jej posturze ciała tego nie widać)

Wygląd: Siwe za ramiona włosy ,błękitne oczy prawie że białe nawet ,szczupła(jak na halfingów)....

Historia: Młoda Emilli urodzona w dość zamożnej jak na halfingów rodzinie. Jest 3 dzieckiem w swojej rodzinie ,a zarazem najmłodsza. Matka Rossa ojciec Bilbo i dwóch starszych braci. Miler najstarszy z braci prowadzi karczmę. Młodszy brat Beny jest zielarzem w wiosce rodzice posiadają dość duże ziemie i zwierzęta gospodarcze więc nigdy nie wiodło im się źle. Emi uczy się w domu podstawowych czynności takich jak sprzątanie ,gotowanie dbanie o dom i zwierzęta domowe. Beny wyjaśnia jej dość często jakie zioła używać do potraw często też pokazuje jakie są dobre do leczenia różnych dolegliwości. Emi szybko się uczy i jest bardzo energiczną dziewczynką w wieku 10 lat sama już potrafi przyrządzić pierwsze napary z ziół na dolegliwości żołądkowe oraz sama umie ugotować jakieś drobne potrawy. Rodzina regularnie oddaje hołd Yondalli tak jak większość halfingów i jak na razie cieszą się spokojem i dostatkiem. Pewnego dnia jednak w wiosce wybucha straszna panika która zmienia życie Emilli o 180 stopni. Gdy Emi jak zwykle czmychnęła z domu by w samotności się pobawić. (często to robiła bo już odkryła w sobie moc ognia ale nie chciała pokazać tego rodzinie) W wiosce halfingów wybuchła panika mówiono o jakimś zbiegu który ukrył się w tutejszych lasach wkoło których mieszkali halfingowie. Przybyli nawet do ich wioski czarodzieje którzy mieli owego mężczyznę złapać. Niedaleko w miejscu gdzie bawiła się Emi rozpętała się walka 2 potężnych magów. Emi siedziała w jaskini bo tylko tam spokojnie mogła bawić się swoją mocą ognia. Najczęściej zapalała mały płomyk który latał po całej jaskini jak mały świetlik. Nagle usłyszawszy kilka wybuchów wyszła na zewnątrz by zobaczyć co się dzieje. Zobaczyła starszego czarodzieja ciężko rannego leżącego na ziemi u stóp jakiegoś innego maga. Nie wiedząc co się dzieje obserwowała sytuację z niewielkiej odległości. Gdy zobaczyła że czarodziej stojący nad rannym starcem tworzy magiczną kulę i mówi o zabiciu leżącego rannego oraz zniszczeniu tutejszej wioski halfingów Emi wystraszyła się niesamowicie. Pod wpływem strachu rzuciła odruchowo jakiś czar który ocalił starszego maga i ciężko zranił młodszego. Emi była pod wpływem śpiączki 3 dni po tych trzech dniach całe jej życie zmieniło się o 180 stopni. Czarodziej któremu ocaliła życie miał na imię Raziel - starszy już mężczyzna czekał na obudzenie się Emilli by wyjaśnić jej co ją czeka. W pierwszej chwili Emilli dostała wielkie podziękowania za pomoc w schwytaniu znanego mordercy w śród magów. Potem Raziel zaproponował Emilli wyruszenie do Roburioni, do gildii gdzie on sam za pomoc zostanie jej mistrzem i nauczy ją władać magią. Tak oto Emilli dostaję się do gildii magów i zaczyna w wieku 12 lat swoje nauki w szkole. Szybko pojmuje podstawy choć na początku jest bardzo niechętna i bardzo odpychana staje się w szkole znana jako "srebrnowłosa Emi". Złośliwcy wołają ją Siwa co sprawia często dość gorące kłopoty wśród innych uczniów. Przyczyną owego przezwiska stają się jej siwe włosy które po użyciu potężnego czaru wtedy w lesie tracą swój kolor również oczy robią się prawie że białe. Raziel nie wie dlaczego tak się do końca stało. Wyjaśnia to sama sobie jako zbyt duże użycie magii przez nowicjuszkę co dało taki efekt. Emi szybko przystosowuję się do nowej sytuacji wykazuje wielkie chęci i zapał do nauki. Jej srebrne włosy bardzo wyróżniają ją wśród innych a jej chęci do wchłaniania wiedzy zadziwiają Raziela wielokrotnie. Emilli pogłębiać zaczęła również swoją wiedzę o gotowaniu. Po pewnej akcji z kucharkami w szkole uczy się też gotować i zielarstwa. Podczas nauk w szkole w Imperium Emi zmienia też swoje bóstwo Pelor staje się jej głównym bóstwem chociaż o bogini halfingów nie zapomniała.

Akcja z kucharkami: Niesmaczne jedzenie już zaczęło denerwować Emilli i poszła pewnego razu do kucharek wściekła jak osa i sama przygotowała im owe danie które było podane tego dnia w szkole. Dodała tylko trochę ziół ,przypraw i zaskoczyła wielu mistrzów w szkole. Od tego czasu Emi czyta wiele ksiąg zielarskich oraz czasem gotuje w kuchni lub pomaga przy posiłkach. Emilli też potrafi bardzo dobrze grać na piszczałce i lutni. Jej mistrz nazwał ją "Zaklinaczką muzyki" wielokrotnie słysząc jej muzykę uspokajał nerwy lub miał ochotę poskakać przy żwawszej muzyce. Najczęściej gdy Emilli smuciła się że nauka jej nie idzie jak należy uciekała gdzieś na drzewo i grała by samą siebie uspokoić. Nie wiedziała że również wielu innych jej melodia sprawiała przyjemność.

Lothel:

Historia i opis:

Katrina Ceradin– matka Lothel:

„Bardzo się cieszyłam, że Lothel wstąpiła do zakonu. Dowiedziałam się tego do mojej drugiej córki. Początkowo oczywiście myślałam, że stroi sobie żarty, ale jak się później okazało – nie było w tym ni krztyny groteski. Z mojego rodu jeszcze nikt nie odważył się porzucić luksus i bogactwo, na rzecz wiary i duchowości. Doszły mnie słuchy, że początkowo Lothel nie mogła wytrzymać bez wygód bogatego życia. Ale teraz wiem, że nie wyobraża sobie innego życia, niż tego klasztornego.”

Gretav Ceradin – ojciec Lothel:

„Tak… moja mała córka w klasztorze. Nie będę kłamał, nie podoba się mi to. Miałem plany wydać ją za mąż, za bogatego kupca lub maga. Nie mam pojęcia jak można zrezygnować ze wspaniałego życia, przepełnionego dostatkiem i złotem. No ale jest już dorosła, ma prawo decydować. Jednak, nadal nie mogę uwierzyć, że moja córeczka w zakonie. Jestem wierzący, ale nie przypuszczałem nigdy, że Lothel wstąpi do klasztoru. Przecież jeszcze niedawno, uganiała się za mężczyznami, chadzała do najdroższych gospód – to również się mi nie podobało, ale wolałem to, niż zakon. Ale jak już wspomniałem, nie mi tu decydować.”

Lothel Ceradin:

„Ja w zakonie <śmiech>. Nie no, tak naprawdę, jestem tutaj szczęśliwa, odnalazłam w końcu drogę swojego życia, swoje przeznaczenie. Nie potrafię sobie wyobrazić innego życia niż te. Wprawdzie, nie ma tutaj tych wygód, które niosło za sobą szlacheckie życie, ale są inne, bardziej dla mnie znaczące plusy – mogę być blisko mego pana, to jest ten największy plus. Nauczyłam się też tutaj dyscypliny, chociaż początkowo nie szło mi z tym dobrze. Jak dziś pamiętam moje wybryki, łamanie klasztornych zasad. Najgorszym było chyba, wypicie butelki wina, po której kręciło się mi lekko w głowie. Dziwie się, że siostra przełożona nie wyrzuciła mnie jeszcze z klasztoru, gdyż wypicie wina nie było tym jedynym złamaniem obowiązujących praw. Raz, pamiętam, uciekłam podczas nocy, kiedy wszystkich już sen ułożył do łóżka, uciekłam z klasztoru… do gospody. Było to w początkowych etapach mojej zakonnej kariery. Nie upiłam się wtedy, ale o mały włos nie poszłam z jakimś mężczyzną do łoża. Na szczęście dostałam olśnienia, od mego Pana chyba zasłane było, i uciekłam z powrotem do mego nowego domu ”

Eowira Erranel – siostra przełożona klasztoru:

„Lothel… zwana przez nas „Niepokorną”. Ten przydomek nadałam jej, kiedy to dowiedziałam się o jej wyskokach. Chciałam ją wydalić z zakonu, ale miałam sen, mówiący, abym tego nie uczyniła. Teraz widzę, że dobrze zrobiłam nie wyrzucając jej z klasztoru. Jest moją najlepszą uczennicą, najwierniejszą ze wszystkich sióstr. Jej życie uległo wielkiej zmianie. Córka senatora w klasztorze… nie słyszałam nigdy, aby ktoś zrezygnował, ze światowego życia, na koszt tego naszego, ubogiego i przepełnionego wiarą.„

Fallmina Ceradin – siostra Lothel:

„Nie sądziłam, że to zrobi… Powiedziałam jej, że jej życie jest zależne od rodziców. Zaprzeczyła, odrzekła, że uczyni coś, co będzie swoistym buntem, przeciwko władzy rodziców nad swymi dziećmi. I zrobiła. Lothel w klasztorze, nikt nie wierzył w to co nastało. Nie zmieniło to mojego życia, ale podziwiam ją, że miała odwagę, tak potrzebną do podjęcia tak ważnej decyzji.„

Lothel Ceradin:

„Tak, założyłam się ze swoją siostrą, że zrobię coś szalonego, tak na przekór wszystkim. Bałam się, nie powiem, że nie… nie powinno to nikogo dziwić, strach jest przecież obecny w każdej sekundzie naszego życia, chociaż gdzieś ukryty w naszym wnętrzu, to zawsze jest i atakuje nasze serce w najmniej odpowiednim momencie. Ale moja wiara, pomogła mi ten strach przezwyciężyć, pokonać i zamknąć w klatce mojego serca. Jestem wdzięczna, nie tylko siostrze Eowirze, ale i całemu klasztorowi.”

Cedrik Boreman – Gospodarz oberży, do której uczęszczała Lothel, zanim oczywiście wstąpiła do klasztoru:

„Lothel?... Lothel Ceradin?... A! tak pamiętam! Taka młoda, pięknie zbudowana kobieta. Do klasztoru wstąpiła tak? Można by się tego po niej spodziewać… lubiła, żeby nie powiedzieć kochała takie wyskoki. Raz pamiętam, było to kilka wiosen temu, upiła się do tego stopnia, że zaczęła rozbierać się u mnie w gospodzie, sam nie wiedziałem czy mam ją powstrzymać, klientela była uradowana, to ja również. Ale nagle gdzieś uciekła… do dziś nie wiem gdzie.”

Gretav Ceradin – ojciec Lothel:

„Przed przystąpieniem do klasztoru, uczyła się w szkole magii, nie była może najzdolniejszą uczennicą, często uciekała z lekcji, ale wtedy naprawdę w nią wierzyłem, że coś w życiu osiągnie. A teraz… klasztor, codzienne, monotonne modlitwy, pomoc bliźnim i bieda. Co to za życie?! Ale jak już wspomniałem, to jej decyzja, już nic nie mogę zrobić.”

Lothel Ceradin:

„Czego się boję? Hmm… pomyślmy. Ciemności! Tak boję się ciemności… to ona właśnie rodzi nasze koszmary, to przez ciemność błądzimy, to jej sprawka, że zaślepieni idziemy, nie wiedząc gdzie. To chyba wszystko… ogólnie to czasami boję się wszystkiego, tak na krótką chwilę jestem strasznie strachliwa.
Czego nienawidzę? Osób bluźniących w stosunku do mego Pana. A i jeszcze oceniania ludzi przed poznaniem… No jak można postawić komuś ocenę, pozytywną czy negatywną, wszystko jedno, jeśli się człowieka nie zna, nigdy nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Przeraża mnie myśl, że większość właśnie tak robi.”

Kirholm Pirret – pierwsza „szkolna” miłość Lothel:

„Ah Lothel… znowu narozrabiała, jak za dawnych lat. Ostatnio z nią rozmawiałem, mówiła, że jest tam, w zakonie szczęśliwa. Do teraz jednak sądzę, że Ona, tak piękna i szalona dziewczyna, nie nadaje się do klasztornych murów. Lothel mogłaby każdego z mężczyzna na tym świecie owinąć sobie wokół palca. Przed przystąpieniem do zakonu często flirtowała z przeróżnymi chłopami, zazwyczaj wysokiego urodzenia. Dziś już tego nie robi, bo jak… wydaje się mi, że z czasem zmieni zdanie i wróci do poprzedniego życia.”

Lothel Ceradin:

„Ja! Zrezygnować?! Nigdy”

Odrzekła i poszła na codzienną modlitwę.

Luv:

Historia i opis:

Ludzie... najbardziej fałszywe stworzenia na świecie. Zresztą, co za różnica jaka rasa? Elf, krasnolud, ork... wszyscy reprezentują fałszywość.
Nikt nie jest w stanie być prawdziwy, być sobą. Drobne klamstwa używane dzień w dzień "Ślicznie dziś wyglądasz kochanie", te poważne machlojki, ogólnie jedno wielkie bagno.
Jeszcze nie narodził się ktoś kto byl by w stanie to ogarnąc swym umyslem, ktoś kto móglby nad tym zapanować. Bo i po co? Wszystko jest narzucone z góry. Nikt niczego nie zmieni.
Dlatego Luv odrzucil bogactwa spoleczeństwa. Zrezygnowal z miękkiego loża w domu swoich rodziców, odrzucil pokusy zaklamanego świata.
Chcial stać się kimś lepszym, kimś kto będzie mógl wstać z rana z czystym sumieniem i powiedzieć sobie "Jestem dobrą osobą".
Idąc tą filozofią już od malego. Nie krzyczal na innych, nie grozil, nie klamal, byl serdeczny, cierpliwy i cichy. Wolal sluchać innych i pomóc im w ramach swoich możliwości.
Zawsze z wyciągniętą ręką do drugiej osoby. I to go przekonalo do jednego. Nie możesz być dobry, będąc w spoleczeństwie. Mimo tego, że dzielisz się ostatnią kromką chleba,
mimo to, że podzielisz się pieniędzmi, zawsze jesteś tym gorszym. Nie jesteś na tyle dobry, żeby bawić się z innymi. Nie na tyle zdolny, żeby ojciec mógl być z Ciebie dumny.
Masz spiczaste uszy, więc musisz być dostojny.
Czy to jest filozofia, która ma szerzyć dobro w świecie? To jest sposób na pogodzenie się ze wszystkimi? Po co są te ciągle klótnie, wyzwiska? Umowy podpisywany prze magów, kupców i senatorów?
Wszystko to jest kruche, wszystko to rozpada się. Skąd się wzięla zawiść?

Mimo że Luv byl maly, mimo że mial wszystko czego chcial. Jego rodzice byli wplywowymi Elfami, z dlugą tradycją kupiecką. Luv mial przejąć caly ten interes po ojcu, mial zaopiekować się rodzinnym dobytkiem.
Mial oszukiwać ludzi, mial kombinować, kantować, kupować za taniej, sprzedawać za drożej. Mieć w dupie tych co wolają o pomoc, nogą odtrącając tych którzy pelzną do Ciebie. Bo Ty masz, a oni nie.
Bo możesz, ale nie chcesz się podzielić.
Nie mówię, że Luv plakal po kątach, widząc cierpienie innych ludzi. Dobrze zdawal sobie sprawę z tego, że wielu z nich sami zgotowali sobie taki los. Zadlużając się, uprawiając hazard itd.
Nie wspólczul im. Nie mieszal się w ich sprawy. Może dlatego, że kiedyś wykradl dla ojca calkiem ladną sakiewkę z monetami. Wieczorem wykradl się z domu i chcial im pomóc.
Najpierw odwiedzil samotną matkę, z paro letnim dzieckiem. Nie żalowal jej grosza. Ona miala lzy w oczach, dziękowala mu, calując go po stopach. Mimo zaklopotania, czul się dobrze.
Wiedzial że pomógl i chcial robić to dalej. Zaglebiając się w kolejne uliczki, wkońcu się doigral... Paru opryszków, a raczej żebraków uzbrojonych w palki i jakieś noże, pobili go dotkliwie i zabrali wszystko co mial.
Plakal leżąc na ziemi, plakal gdy deszcz w nocy rozpadal się na dobre i zagluszyl jego krzyki o pomoc. Plakal ostatni raz w życiu. Z zlamaną nogą, zwichniętym barkiem i paroma glębokimi ranami na twarzy i plecach, wyczoglal się wkońcu na glowną ulicę.
Znalazl go patrol straży, który automatycznie poinformowal medyków oraz ojca Luv'a.
Heh, zapewne normalny, kochający ojciec, przytulil by syna i rozplakal się widząc jego stan. Niestety... ojciec Luv'a byl inny. Nie czuly, bez emocji i sumienia.
Kazal dla medyków zabrać go z jego oczu, nazywając go zlodziejem. Chlopak zemdlal, a cisza która zapadla odbila się echem na psychice naszego bohatera.
Poskladali go do kupy. Dalej ma lekkie problemy z barkiem. Przy większym wysilku odczuwa ból. Jego twarz? Jest cala... raczej. Widoczna blizna idąca od potylicy, przez ucho, kończąca się na policzku, wystarczająco szpecila jego twarz.
Uśmiech zniknąl z twarzy chlopca. Na zawsze. Tak samo jak na zawsze już ból w barku, blizna na twarzy i kilkanaście innych na plecach będzie mu skutecznie przypominać o tym, co ludzie potrafią zrobić dla innej osoby.
Nie, nie znienawidzil ich. Rozumial. Bieda i rozpacz może doprowadzić kogoś do oblędu. Bogactwo i dobrobyt, może kogoś doprowadzić do znieczulicy.

Po wykuruwaniu się i odzyskaniu już pelnej sprawności fizycznej, odszedl z domu. Nie bylo pompatycznego monologu z ojcem, nie bylo placzu matki. Nikt nie wybiegal za nim, próbując go zatrzymać.
Zabral co mial. Szkicownik, gdzie kochal rysować, ubrania, trochę zaoszczędzonych pieniędzy, oraz... coś czego nie powinien zabierać. Każdy z następnych dziedziców
kupieckiej fortuny, wraz z nią, dostawal medalion. Tradycja ta sięga już kilka pokoleń, a same świecidelko jest czymś w rodzaju artefaktu. Ma on przynosić szczęście oraz spokój ducha.
Luv pamięta jak jeszcze dziadek opowiadal historię medalionu i opowiadal o przodkach którzy nosili go z dumą, przy czym byli wzorowymi obywatelami. Co ważniejsze byli dobzi.
Co można przez to rozumieć? Honor? Wspólczucie? Posiadanie sumienia? Nie być obojętnym na cierpienie innych? Możliwe... wlaśnie dlatego ojciec Luv'a nie zaslugiwal na niego.

Chlopak nie wiedzial gdzie ma ruszyć, nie wiedzial w ktorą stronę ma kierować swoje kroki. Po prostu szedl. Wychodząc z miasta uslyszal skomlączącego szczeniaka.
Ujrzal go, leżącego, brudnego i z oczami mającymi tyle cierpienia w sobie, że nie mial serca go zostawić. Kucnąl nie opodal niego. Szczeniak bal się. Trzęsl się, ale jego instynkt podpowiadal mu co ma robić.
Szczerzyl kly, odstraszającego chlopca, który z uśmiechem patrzyl sie na niego. Nie krzyczal, nie wyganial, nie bil. Po prostu patrzyl się. Po chwili sięgnąl za pazuche, a szczeniak podniósl się na lapy,
wyczuwając niebezpieczeństwo. Zdziwienie jego bylo wielkie, gdy okazalo się że zamiast palki wyciągnąl kawalek suchego mięsa i rzucil w stronę psa. Chwila trwala dlugo,
zanim szczeniak zaufal na tyle chlopcu, by szybko chwycić pokarm i oddalić się na parę kroków, dalej niepewnie patrząc na niego.
Minęlo tak pare minut, podchodów między chlopcem a psem. Wkońcu ten drugi zaufal na tyle temu pierwszemu, że spokojnie jadl mu z ręki.
I tak ruszyli. Obok siebie, gdzieś. O tam. W stronę tego czegoś, co widać, tam daleko.

Jak wygląda Luv? Teraz, jest dość wysokim elfem, z czarnymi wlosami, spadającymi swobodnie na plecy. Oczy jego, ciemne, zimno i spokojnie patrzą na świat. Sylwetka?
Normalna. A co go wyróżnia? To, że się nie wyróżnia. A przynajmniej stara się to robić. Nosi bandamke na glowie, żeby zakryć uszy. Nie chce, żeby ludzie traktowali go jako Elfa.
Nie chce, żeby ktokolwiek ocenial go na podstawie tego jakiej rasy jest przedstawicielem. Zdaje sobie sprawę, że budowa twarzy, również może wyróżniać go, więc nosi pelerynę z wysokim kolnierzem, zakrywającą jego twarz do polowy.
Po to, żeby zakryć bliznę i owalne ksztalty twarzy. Co może symbolizować blizna? On sam zawsze traktowal takich ludzi jako bandziorów, a raczej kogoś, kto nie jest spokojną duszą.
Wolal nie wywolywać negatywnych emocji samym swoim wyglądem.

A kim jest? Kimś, kto zacząl wierzyć. Nie w ludzi, nie w zloto. W naturę. W zwierzęta, lasy, góry. To daje spokój, to daje ukojenie.
Natura nie oszukuje, tak samo zwierzęta. Jeżeli są zle, okazują to, jeżeli są szczęśliwe, merdają ogonem. Bez sztuczek i podstępów.
Okażesz im uczucia, one zapamiętają to na dlugo i będą Ci wierne do końca. Dlatego przez już jakiś czas, zawsze obok Luv'a, można zobaczyć sporego psa, z siwą sierścią, z nieufnym spojrzeniem i dystansem do wszystkich.
Nie musieli ze sobą rozmawiać. Dobrze się rozumieli, a każdy ruch odczytywali doskonale. Dzięki temu żyją, jakoś. Unikają gwarnych miast. Wolą spokój i ciszę polanki.

Jak go nazwać? Druid? Niektórzy tak nazywają takich ludzi. On sam? Mówi na siebie, że jest dyplomatą wiatru. Spowiednikiem slońca i przyjacielem nocy. A konkretniej podróżnikiem.
Nie mówi na siebie "Druid", bo go szufladkuje do wąskiej grupy spolecznej, która jest z góry oceniana. A tego on unika jak ognia. Nie ocenia ludzi po pozorach, zresztą... nie wiele ma z nimi wspólnego.
Oczywiście, technicznie, jest druidem. Na początku swojej wędrówki spotkal jednego "maga natury" w odleglym lesie, od rodzinnego miasta. On nauczyl go czerpać silę z ziemi.
Pokazal jak przeżyć, jak modlić się i do kogo. Jak rozmawiać ze swoim pieszczochem, jak odgadywać jego myśli. Razem spędzili parę lat, a doświadczony "podróżnik" nauczyl wszystkiego co wiedzial Luv'a.
Dzięki niemu, Luv, zostal oświecony. Można tak powiedzieć. Zaufal w wiarę. Zacząl wierzyć, a dzięki temu nauczyl poslugiwać się magią. Zajęlo to jednak trochę czasu, ale oplacilo sie poświęcic na to czas.

Assanar:

Historia i opis:

Assanar jest człowiekiem o naturze wesołka, Raczej woli usiąść przy piwie niż siać spustoszenie mieczem, chyba ze sytuacja tego wymaga. W młodości Assanar był zwykłym chłopcem który przesiadywał w tawernie swego ojca roznosząc piwo i wyprowadzając nietrzeźwych mężczyzn. Czasami kochał spędzać noce przy opowieściach starszych ludzi oraz innego rodzaju ras wsłuchując się w przeżyte przygody lub legendy które nigdy nie zostały rozwiązane. Ojciec w wolnych chwilach uczył młodego Assanara posługiwania sie mieczem bądź też sztyletem. Młody wyciągnął z tego lekcje i uczył się od ojca ile tylko mógł gdyż on sam był niegdyś był legionistom nim osiedlił się na stałe otwierając biznes za pieniądze które odnajdywał pośród swych niezliczonych przygód. Ojciec był wiecznym ideałem Assanara za co bardzo go szanował. Nie pragnął niczego więcej niż bycie takim samym Wojownikiem jak jego ojciec.
Assanar był taki jak jego ojciec, ciężko było posiąść jego zaufanie gdyż taką lekcje wyciągnął z nauk. Był nieufny i ostrożny niczym skradający się lis, lecz gdy już zaufał komuś to stawał sie jego przyjacielem na dobre i złe. Nie umiał nie poświęcić się dla przyjaciela.
W odpowiednim wieku ojciec wysłał go do stolicy aby tam Assanar szkolił się na prawdziwego wojownika i służył Imperium magów i żyjącym w nim ludności.
 

Ostatnio edytowane przez Garzzakhz : 02-04-2011 o 22:45.
Garzzakhz jest offline  
Stary 02-04-2011, 22:47   #2
 
Garzzakhz's Avatar
 
Reputacja: 1 Garzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znany
Sylvius był najprzystojniejszym mężczyzną w całej akademii. Przede wszystkim jednak był najzdolniejszym, najbardziej zarozumiałym i najmniej lubianym uczniem. Jego mistrzem był najwyższy w ze wszystkich magów mistrz Harmes. Sylvius pochodził z bogatej rodziny, jego dziadek był jednym z pod-dowódców walczącym w bitwie pod cytadelą krasno ludzką kilkadziesiąt lat wcześniej. Rozpieszczany dorastający w bogactwie i przepychu chłopak nie wiedział co to trudy życia. Jednakże w czasach, których się urodził wielu miało ciężkie życie. Po bitwie o cytadelę leżące długo na słońcu ciała, nim je pochowano spowodowały straszną zarazę która opanowała cały półwysep i państwo ras sprzymierzonych. Wielu najważniejszych senatorów i dowódców opuściło państwo wraz z wieloma innymi wyruszając na wschód w poszukiwaniu nowych krain. Ci senatorowie którzy pozostali nie byli na tyle doświadczeni aby utrzymać porządek w republice. Władzę przejął jedyny zakon magów który nie opuścił państwa. Był to zakon magów ognia. Gildia ta zapanowała nad zarazą jednak ta spowodowała tyle spustoszeń że rządy i prawo w państwie zmieniło się. Złodzieje, mordercy, a także drobni przestępcy zostawali skazywani nie na więzienie, a na niewolnicze prace lub kary śmierci. Społeczeństwo podzieliło się na biednych i bogatych co w zamierzchłych czasach było nie dopuszczalne i spowodowało by sprzeciw wielu stworzeń. Teraz jednak społeczeństwo republiki sprzymierzonych ras stało się bardziej obojętne. Odłam gildii magów ognia, który wyruszył na wschód wraz z wielką migracją przysyłał do starej gildii rzeczy i wiadomości które zmieniały wielu osobą spojrzenie na świat, religię i filozofię. Zaczęto odchodzić od starej wiary na rzecz nowych tajemniczych bóstw.

Akademia magów ognia, Roburionnia

Klaarn siedział znudzony wygrzebując sobie woskowinę z uszu. Trwało zebranie magów na którym już od kilkudziesięciu minut magowie kłócili się co zrobić z jakąś księgą, którą znalazł jeden z mistrzów. Rada zwoływała wszystkich, nie tylko magów ale także najważniejszych senatorów jak i dowódców legionów. Halfling musiał siedzieć na jakimś bezsensownym spotkaniu, a wszystko zaczęło się od tejże księgi. Wpierw niejaki mistrz Arim przedstawił wszystkim dziennik niejakiego Ravena. Już w tedy wybuchła piewsza kłótnia na temat owego Ravena. Jedni mówili że była to ważna ciekawa postać, inni że zdrajca i rzezimieszek wśród magów. Następnie kłócono się czy owa księga jest naprawdę ważna i czytano co zawiera:

Wyrocznie:

Wyrocznie są to kobiety, które tuż po urodzeniu obdarowywane są przez bogów nadzwyczajnymi umiejętnościami. Są wybierane specjalnie przez bóstwa aby głosić ich słowo.
Posiadają umiejętności:

- Przewidywania przyszłości
- Mentalnego połączenia z bóstwami
- Leczenia i uzdrawiania

Wyrocznie mają jednak zakaz bezpośredniego przekazywania swych widzeń. Zawsze przekazują informacje w formie zagadki lub rymowanki. Powód zakazu bezpośredniego przekazywania widzeń jest nieznany, lecz gdy zostanie złamany Wyrocznia traci moc. Traci także gdy odda się mężczyźnie.

Stare mitologie:

Elfy:
Elfy była to rasa, która jako pierwsza zaczęła wierzyć w prawdziwego boga. W ich przypadku był to Colleron.
Plemiona elfów odizolowały się od plemion ludzi, halflingów i krasnoludów i skryły się w wielkiej puszczy.
Kosmologia elfów:
W wielkiej puszczy elfy czciły wymyślone bóstwo Yonentos (święte drzewo).
Uważały że to duch drzewa stworzył świat i puki wszyscy żyją w harmonii świat będzie istniał dalej. Elfy wierzyły także w złe duchy wody. Nazywały je topielami.
Mieszkańcy lasu szybko jednak porzucili wiarę w święte drzewo dzięki szybkiemu rozwojowi i działaniu wyroczni.
Wyrocznie dzięki objawieniom ukazały elfom ogrom panteonu i wszechświata.
Po kilku dekadach utworzyły wzór BelloOwallo i wyodrębniły 5 bogów:
Colerona - boga elfów
Ehlone - boginie stworzeń, zwierząt, roślin i przyrody.
Pelora - boga ludzi
Moradina - kowala dusz - boga krasnoludów
Yondalle - boginię halflingów.

Gdy skończyły pracę nad poznaniem panteonu stworzyli pierwszą świątynię istniejąca do dziś w puszczy. Elfowie wysłali także wyrocznie do plemion innych ras by i one zostały oświecone.

Ludzie i Krasnoludy:

Plemiona ludzi i krasnoludów jako pierwsze zaczęły budować miasta. Obie te rasy wyznawały dwóch bogów Grommara i Swora. Grommar był bogiem piorunów, a Swor był bogiem słońca. Obie rasy bardzo szanowały swoich pogańskich bogów. Codziennie starano się składać bogom ofiary ze zwierząt, a pod fundamenty domów i lepianek wkładano kości zwierząt, lub spalone przez piorun kawałki drewna.

Ludzie chętnie przeszli na wiarę w Pelora pod wpływem wyroczni. Pogański Swor został całkowicie zapomniany. Krasnoludów też nie było ciężko przekonać do wiary w Moradina, choć dłużej to trwało niż w przypadku ludzi. Mówi się jednak że, niektóre krasnoludy nadal wyznają pogańskie bóstwo Grommara, lecz dane osobniki są tępione.
Są krasnoludy które wierzą że Gruumsh to to samo co Gromar, z tego powodu wspomagają wojska złego boga.

Halflingi:

Rasa, które po elfach najszybciej przeszły na nową wiarę. Halflingi wierzyły na początku w pogańskie bóstwo "wielką matkę". Pod wpływem elfów wręcz momentalnie zmienili "wielka matkę" na Yondallę.

Wspólnota:

Po zjednoczeniu wszystkich ras w jednej wierze, utworzono wspólnotę - tak nazwano księgę prawdziwej wiary spisaną przez elfów.

Duchy, demony, topiele:

Pogańskie plemiona halflingów wierzyły także w dobre duszki domowe, które broniły domów przed złem i złodziejami, w święto nazwane przez halflingów świętem duchów niziołkowie zostawiali przed wejściem do swych domów mleko i miód by zachęcić nowe dobre duszki do domu. Sami halflingowie ucztowali i bawili się wtedy do rana.

Inne święta znane mi to:
święto lasu wyznawane przez pogańskie plemiona elfów. Do północy elfy mdliły się do świętego drzewa, a następnie bawiły się i tańczyły do rana. Elfy wierzyły także w złe topiele to duchy złych zmarłych, które zmieniały się w żyjące w wodzie potwory.

Ludzie i krasnoludy wierzyli w demony, złe stwory które próbują zawładnąć światem. Na szczęście Swar i Grommar zawsze pokonywali demony i zsyłali je w ciemność.

Jaszczuroludzie:
Wyznawcy Ses'ineka, jest ich mało, lecz potrafią się szybko rozmnażać. Widziałem paru w armii Rah'ini'bona.

Gnolle, Bazyliszi i inne stwory podziemia:

Nie za dużo wiadomo o tych stworzeniach. Jeden z krasnoludzkich uczonych odkrył że wiele z gnollich plemion wyznaje (Hnne), która bardzo przypomina Ehlonne. Inny uczony elfi mag odkrył że z gnolli jak i z bazyliszków emituje cząstka nieznanej magii. Najwyraźniej są to stworzenia wykreowane przez magie lub Ehlonna ma zamiłowanie do prymitywnych ras.

Następnie pisało coś krasnoludzkiej kopalni na którą Arim zwrócił szczególną uwagę.

Gobliny:
Stwory stworzone przez Rah'inibona i Gruumsha.
Ogry:
Nowy stwory Rah'ini'bona Olbrzymie duużo większe od goblinów. Strasznie prymitywne, lecz bardzo silne.

Źródła:

Magia czym jest magia? Moim zdaniem magia jest jak bóg. Nie wiadomo skąd się wzięła, a ma potężną moc. Magia wybiera czasami swoich specjalnych uczniów. Ja jestem jednym z nich, zostałem naznaczony potężną magią żywiołu ognia. Jestem źródłem ale są inne. Są jeszcze trzy. Na trop dwóch nie trafiłem, lecz znam trzecie źródło. Źródło wody. Nie wiem czy zna swoją moc, lecz wiem jak się nazywa. Jest to efl Nuriel ze szkoły magii w Walatahar.


Magów zainteresowały szczególnie, opisane, dziwne stworzenia, nie znane im wcześniej, a także wzmianka o kopalni i *źródłach*. Reszta rzeczy była ogólnie znana. Wielu członków rady nie wierzyło w to co zostało napisane w dzienniku, a więc zbadano księgę magią. Od razu okazało się że księga należała do kogoś o potężnej mocy, silniejszego może nawet od samego mistrza Harmesa. Dowiedzenie prawdy na temat *źródeł* nie było możliwe z wiadomych powodów, a więc rada stwierdziła że jedynym sposobem na poznanie prawdy czy księga i zapisane w niej słowa mają jakąś wartość było odnalezienie tajemniczej, krasnoludzkiej kopalni. W dzienniku była mapka sporządzona najwidoczniej przez Ravena jak tam dotrzeć, jednak podejrzane było to że nikt wcześniej nie odkrył tego miejsca. Poza tym żaden mag nie miał ochoty opuszczać bezpiecznego wygodnego pałacu aby wyruszać na samo południe półwyspu. Wybuchły kolejne sprzeczki, które obudziły drzemiącego już Klaarna. Po paru minutach jednak ponownie rada doszła do porozumienia. Zbliżał się dzień przesilenia letniego, a więc i dzień w którym najlepsi uczniowie co parę lat zostawali wybierani na młodych mistrzów akademii. I teraz był taki rok. Najbardziej zadowalający uczniowie przechodzili przez dziesiątki prób, egzaminów, a nawet walk. Tym razem ustalono że próbą dla przyszłych mistrzów będzie podróż której celem będzie odkrycie tajemniczej kopalni. Szybko wybrano najzdolniejszych uczniów, a tym razem było ich tylko dwóch. Byli nimi Sylvius i Emilly. Według mapy kopalnia leżała daleko na południe za małą pustynią i sawanną niedaleko Przygórskiej puszczy. Uczniowie potrzebowali jednak pewnej eskorty. Zaraz zgłosiło się paru dowódców, lecz magowie odrzucili ich propozycję wiedząc że ci będą liczyć na sowite wynagrodzenie. Żeby zaoszczędzić i wydać więcej na siebie magowie kazali wybrać najzdolniejszego wojownika, lecz wśród uczniów. Dowództwo legionów zrezygnowane lecz zmuszone do wyboru postawiło na zwycięzce wielu turniejów na arenie, niejakiego Assanara z Celae. Mistrz Raziel troszczący sie bardziej o uczniów niż reszta magów poprosił jeszcze obradującą wraz z nimi kapłankę Eowire Erranel o podesłanie do pomocy w podróży jednej ze jej podopiecznych. Eowira nie przepadająca za magami i ich postępowaniem zgodziła się niechętnie. Jednak cała ta misja mogła dostarczyć wiele doświadczenia młodym podróżnikom. Eowira widziała już kogo wybierze.
Gdy Klaarn myślał że obrady nareszcie będą zakończone, przemówił arcymag Harmes:
- Wiem że większości z was na rękę jest wysyłanie uczniów na taką długą wyprawę. Im dalej są od nas najzdolniejsi z nich, tym bezpieczniejsze są wasze stołki i wasze złoto. Jednakże ktoś doświadczony musi eskortować naszych podopiecznych, szczególnie że wiele sie teraz mówi o gruumbarzyńcach atakujących podróżnych. Czy ktoś zna kogoś doświadczonego, lecz niedrogiego w usługach…
Zapadła krótka cisza, którą przerwała najmniej oczekiwana osoba. Mianowicie był nią Klaarn.
- Arcymagu śmie powiedzieć że chyba znam taką osobę, która weźmie mało złota, albowiem zależeć jej będzie nie na mamonie a na przygodzie.
- Któż to taki hallingu? – spytał Harmes.
- Niejaki Khemorin mężny, kowal z Aglamaru - starego Walatahar. – w sali dało się słyszeć ciche pomruki. Wszyscy znali opowieści o kowalu który wysadził kawał cytadeli grzebiąc tak wroga pod skałami.
- Skąd pewność że będzie chciał podjąć się misji senatorze? – dociekał arcymag.
- Znam go i rozmawiałem z nim jak ostatnio byłem w Aglamarze. To mój dobry znajomy i jestem pewien że się zgodzi. – rzeczywiście Khemorin wielokrotnie wychylił niejeden kufelek z Klaarnem i poznali się obaj dość dobrze. Krasnolud wielokrotnie powtarzał że chciałby przeżyć ponownie jakąś przygodę.
- Dobrze, a więc poślij do niego list, jak przyjdzie odpowiedź daj nam znać, obrady zakończone.

***
Dwa dni później, rankiem Halfling dostał odpowiedź o Khemiego. List był pełen przekleństw i zabawnych tekstów, które rozbawiły Klaarna i przekonały że Khemorin nadal jest w dobrej formie. Krasnolud zgadzał się na podróż aczkolwiek narzekał że będzie podróżować z obcymi bo Ihbin, z którym kowal prowadził karczmę nie będzie mógł wyruszyć razem z nim. Obawiał się także że magowie z którymi będzie podróżował zapewne będą rozpieszczonymi kulfonami. Klaarn powstrzymując się od śmiechu przekazał odpowiedź Harmesowi. Mistrzowie zostali wysłani aby powiadomić wybranych uczniów o ich zadaniu na dzień przesilenia letniego.

***
Wielkie było zdziwienie Emilly gdy dowiedziała się o tej dziwacznej misji. Cóż jednak robić, nie mogła dyskutować ze swoim mistrzem Razielem, szczególnie że po wypełnieniu tego zadania stanie się mistrzynią magii ognia. Najgorsze było to że miała podróżować z tym nadętym pachołkiem Sylviusem.

***
Równie mocno zdziwiony był Assanar ale on także nie mógł przeciwstawić się swoim dowódcom, bo jeszcze zostałby skazany za dezercję.

***
Lothel natomiast prócz zdziwienia czuła radość że to właśnie ją wybrała matka przełożona.

Podano im wszystkim wiadomości o osobach, z którymi mieli podróżować, gdzie po co i dlaczego. Celem była krasnoludzka kopalnia, która nie wiadomo czy w ogóle istnieje. Najpierw jednak musieli wyruszyć do Aglamaru by spotkać się tam ze niejakim Khemorinem, znanym wojownikiem, który będzie im towarzyszył.

***
Została im niecała doba aby się przygotować, rankiem nazajutrz mieli opuścić stolicę i wyruszyć w pierwszą swoją tak daleką podróż. Najpierw jednak musieli się spakować i rankiem zapoznać z drużyną, a następnie do Aglamar!

Kolejność: Kto pierwszy ten lepszy. Luv nie został jeszcze wprowadzony do gry.
 

Ostatnio edytowane przez Garzzakhz : 03-04-2011 o 14:46.
Garzzakhz jest offline  
Stary 03-04-2011, 09:24   #3
 
Tailong's Avatar
 
Reputacja: 1 Tailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodze
Emilly już od jakiegoś czasu chodziła z głową w chmurach. Niedługo zbliżał się dzień przesilenia gdzie najlepsi uczniowie są wybierani na przyszłych mistrzów akademii. Wielokrotnie Emilly zadawała to samo pytanie swojemu mistrzowi.
"-Mistrzu Raz czy ja mam szansę zostać młodym mistrzem akademii?"
Za każdym razem kończyło się to tak samo. Emi obrywała jakąś księgo w głowę ,a jej mistrz z nieco zdenerwowaną miną odpowiadał.
"-Jeszcze raz mnie nazwij Raz ,a nie Raziel to obiecuję ci że już nigdy nie zadasz tego pytania na głos..."
Zawsze gdy to sobie Emi przypominała z uśmiechem wyobrażała sobie zdenerwowaną ,ale zabawną minę swojego mistrza. Jednak wreszcie nadszedł wielki dzień dla Emilli. Siedziała właśnie w swoim pokoju gdy dostała niesamowitą dla niej wieść. Wezwana została wraz z Sylviusem do pokoju głównych narad. Wyjaśniono im całą sytuację jaka zaszła i powiedziano im o podróży w nieznane. Emilly nie była zbytnio zachwycona w pierwszej chwili. Mimo wszystko uśmiechała się gdzieś w głębi duszy. Z samego rana miała się spotkać z pozostałymi członkami wyprawy. Biegała po pokoju szykowała swój skromny ekwipunek nucąc przy tym przeróżne melodie. Biegając tak po pokoju potykając się co chwile zadecydowała o bardzo skromnym i lekkim ekwipunku. Po chwili krzątaniny Emilly wyjęła z jakiegoś woreczka z pod łóżka trzy błyszczące przedmioty. Były to długie stare kolczyki i przedmiot przypominający diadem zakładany na głowę. Nie były te przedmioty wiele warte jednak dla Emi miały one sentymentalną wartość. Gdy już była gotowa na przygodę spojrzała za swoje okno otwarła okiennice i spoglądała w gwieździste niebo.
"Jutro spotkam się z drużyną z którą wyruszę po niesamowite przygody." Nieoczekiwanie wyobraziła sobie Sylviusa niosącego jej bagaż i kłaniającego się jej jak sługa. Uśmiechnęła się nieświadomie ,usiadła nagle w oknie wyjęła swoją lutnię i zaczęła grać.
"Już jutro się spotkamy przyjaciele."
[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=M4KxgMgy9K0[/MEDIA]
 
__________________
Czym jest dla człowieka wyobraźnia ...Nie wiem czym jest dla innych, ale dla mnie to świat do którego mogę uciec i być tam siłą dla innych.
Człowiek jest bogiem kiedy śni,i tylko żebrakiem kiedy myśli.

Ostatnio edytowane przez Tailong : 06-04-2011 o 23:29.
Tailong jest offline  
Stary 08-04-2011, 23:41   #4
 
Olian's Avatar
 
Reputacja: 1 Olian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skał
Lothel nie wiedziała co odpowiedzieć siostrze przełożonej… Ta prośba, rozkaz, nie ważne co to było, zakneblowało jej usta i nie dało nic powiedzieć. Odmówić nie mogła, ale też się bała. Kiwnęła tylko lekko głową, na znak aprobaty. Matka przełożona odeszła, Lothel została. Stała jakby wmurowana w posadzkę, nie mogła się ruszyć i wydać jakiegokolwiek dźwięku.

W końcu wszystko ustało… wyrwała się z okowów zaszokowania i przerażenia. Ruszyła do swej komnaty szybkim krokiem, cały czas myśląc o zadaniu, które zostało jej przydzielone. Dlaczego właśnie ona ? Nie wyróżnia się chyba aż tak znacząco od innych sióstr klasztoru. Ale czy na pewno ? w końcu to ona została wybrana… nie kto inny ale właśnie ona. Zaczęła nagle odczuwać radość… przysłuży się klasztorowi i będzie mogła szerzyć chwałę Pelora. Długo tak rozmyślała, próbując rozwiązać zagmatwaną zagadkę: Dlaczego właśnie ona ?; że nawet nie zauważył, kiedy stanęła przed drzwiami do swej komnaty.

Wartko nacisnęła wielką, szeroką klamkę. Duże drewniane drzwi otworzyły się ze skrzypieniem, z takim samym się też zamknęły. Lothel nie wiedziała od czego zacząć… Upadła na kolana i zaczęła się modlić. Prosiła Pelora aby pomógł jej rozwikłać wszelakie zagadki, aby był zawsze przy niej i nie opuszczał jej nigdy. Nie wiedziała czy zostanie wysłuchana, miała jednak wielką nadzieję, a to nadzieja pomaga nam przeżyć – jak stwierdziła kiedyś Lothel.

Po zakończonej modlitwie, pochwyciła kawałek już trochę twardego chleba, po takim stresie zaczęło burczeć jej w brzuchu. Z lekkim trudem oderwała kąsek pieczywa i z takim samym wysiłkiem zaczęła żuć go i gryźć. W między czasie sięgnęła po swój, dawno nie używany już plecak. Włożyła do niego pozostałą, drobną cząstkę bochenka. Nie zapomniała także o swoim ulubionym medalionie, przedstawiającym symbol jej pana – Pelora. Ucałowała go i nałożyła na szyję, chowając wisiorek pod suknię.

Co jeszcze – pomyślała. Rozglądała się po swym skromnym pokoju i znalazła. Eliksir leczniczy – może się przydać– kolejna myśl nawiedziła jej umysł i szybko schowała miksturę do plecaka. Pochwyciła też kilka ziół leczniczych… Te z kolei mogą się przydać kiedy zabraknie pierwszej pomocy. Była pewna, że to jej wystarczy.. Magowie zapewne zaopatrzą ich w obfity prowiant, miała przynajmniej taką nadzieję. Już chciała wychodzić, kiedy to przypomniała sobie o jeszcze jednej rzeczy. Podeszła do małej szafki, otworzył delikatnie drobne drzwiczki i wyjęła błyszczący, ostry, ale też nigdy nie użyty sztylet. Bądź co bądź ale w końcu moc Lothel może się wyczerpać i wtedy trzeba będzie użyć siły fizycznej miast tej mentalnej.

Opuściła pokój, zamykając drzwi z hukiem. Nie wiedzieć czemu pędziła przed siebie, miała przecież prawie cały dzień na przygotowania. Ale Lothel kroczyła szybko, prawie że biegła. Weszła do jakiegoś ciemnego pokoju, zimnego i mrocznego. Chwyciła coś do ręki i pobiegła z powrotem. Tym razem jej szybkośc trochę zmalała, co nie powinno dziwić, z włócznią trudną biegać. Drewniany kij, zakończony ostrzem, na którym wyryty jest symbol Pelora.

Po chwili była w swym pokoju, usiadła na twardym łożu i po raz kolejny rozmyślała. Czuła lekkie podniecenie na myśl, że pozna nowych ludzi, że wyruszy w podróż w nieznane. Ale czuła też strach…

W końcu po kolejnej dawce modlitwy ułożyła się do snu. Zasnęła szybko, zmęczona już była…

Obudzała się wcześnie, idealnie wymierzony czas na poranną modlitwę, lekkie śniadanie, pożegnanie się z matką przełożoną i pozostałym siostrami i w końcu dotarcie na czas do siedziby magów. Podniosła się szybko z łóżka, poprawiła lekko włosy i uklękła - modlitwa była dla niej najważniejsza, musiała co najmniej trzy razy w ciągu dnia porozmawiać ze swym bogiem, zwierzyć się ze sekretów i podzielić zmartwieniami. Modlitwa trwała jednak krótko, Lothel nie miała zbyt dużo czasu, nie mogła się spóźnić.

Wzięła do ręki włócznie, na plecy zarzuciła plecak i wybiegła z komnaty, tym razem delikatnie zamykając drzwi. Pobiegła wprost do jadalni, tam czekali na nią już wszyscy, ale nikt się nie odezwał. Lothel posłusznie zostawiła włócznie i plecak przed jadalnią i zasiadła do stołu. Kolejna modlitwa, tym razem w gronie. Potem posiłek, skromny ale syty. Po zakończonym posiłku kolejna modlitwa. I w końcu nadszedł czas na pożegnanie Lothel. Zaczęła matka przełożona – prosiła, żeby nie powiedzieć, że rozkazał Lothel uważać na siebie, obiecała codzienną modlitwę za jej szczęśliwy powrót w mury zakonne. Lothel uśmiechnęła się lekko i przemówiła:

- Dziękuję matko przełożona, i wam moje drogie siostry. I ja będę myślą i modlitwą z wami. Jestem zaszczycona mogąc szerzyć chwałę pana naszego przez czyn – umilkła nagle i usiadła z powrotem na krześle.
Matka przełożona jeszcze raz nakazała Lothel uważać na siebie i odeszła. Pozostałe sióstr zleciały się w jedną kupkę ludzi… wszystkie podobnie jak ich „przywódczyni” prosiły aby Lothel uważała i tak samo obiecały się modlić. Po pewnym czasie tłum rozszedł się… została tylko Lothel i pusta sala. No nic… czas ruszać – odrzekła w myślach i podeszła do włóczni i plecaka.

Kroczyła powoli, raz za razem spoglądając na klasztor. Będzie mi ciebie brakowało – odrzekła po cichu i wyszła za mury zakonu.

Udała się wprost do siedziby magów… ludzie i nie ludzie spoglądali na nią trochę dziwnie… ale ona nie przejmowała się tym zanadto. Poruszała się w miarę szybko, aby jak najprędzej znaleźć się u celu.. W końcu po kilkunastu minutach znalazła się przed wyznaczonym miejscem… ruszyła dalej… do środka…
 
Olian jest offline  
Stary 08-04-2011, 23:54   #5
 
Thanor's Avatar
 
Reputacja: 1 Thanor nie jest za bardzo znanyThanor nie jest za bardzo znanyThanor nie jest za bardzo znany
Assanar wracał właśnie do pokoju w koszarach dość dumny po tym jak pokonał tylu przeciwników... powiedzmy sobie szczerze że nie było to byle jakie osiągnięcie, bądź co bądź stawał przeciwko elitarnym wojownikom.
-"Powinienem wysłać wiadomość do ojca"- pomyślał gdy siedział już w pokoju.
Marzył o tym by staruszek dowiedział się o jego postawie na turniejach i o tym że zostanie wysłany gdzieś z dala od domu w poszukiwaniu przygód, chłopak rozbujał się trochę w obłokach i coraz bardziej zapominał o tej wiadomości. Po chwili przypomniało mu się że nie otrzymywał od niego wiadomości o tym co się dzieje w jego rodzinnym mieście już dość długo, ostatnia wiadomość brzmiała tak:

"Witaj synku, Mam nadzieje że podoba Ci się w armii, pamiętasz jeszcze starą tawernę którą kiedyś pomagałeś mi prowadzić? Musiałem się jej pozbyć bo nie dawała już takiego zysku co kiedyś... ale nie przejmuj się jakoś dam sobie rade, przecież nie takie przygody miałem za sobą. Odpisz jak najszybciej i opowiedz staruszkowi co tam u Ciebie!"

To był ostatni list od ojca Assanara. Gdy tylko skończył rozmyślać wziął się za pisanie , a gdy jego list był gotowy, włożył to co najpotrzebniejsze do starego skórzanego plecaka, z którym wysłał go ojciec.
Co by wymagało bliższych oględzin? być może te kufle pełne piwa w pobliskiej tawernie? Nie czekając aż wyślą mu zaproszenie udał się do tawerny i zamówił 4 piwa, które aż ociekały pianą. Hehe humorek od razu rzucił się w otchłań jego umysłu, a oczy krążyły po ludziach siedzących do okoła i sprawiały że Assanar śmiał się na głos, co zwracało niekiedy uwagę. Najbardziej "zabójcza" osoba wprawiła go w okropny ból brzucha, mężczyzna który siedząc przy stole chrumkał jak świnia i wydawał się być blisko z takową spokrewniony. Piwo które zamówił było wyśmienite i przyjmowało się całkiem nieźle, więc postanowił że na 4 się nie skończy. Dopijając ostatni kufel kiwnął znacząco ręką w kierunku barmana, który widząc to podesłał do niego jakiegoś młodzieńca.Zanim chłopak zdążył cokolwiek powiedzieć Assanar zalał go falą opowieści o tym jak niegdyś on sam prowadził z ojcem taką tawernę, i że też był takim zalatanym chłopakiem, ale jak twierdził są zalety takiego żywota choć czasem bywa niebezpiecznie. Niedługo potem uznał że ma dość, dokończył ostatni kufel i skierował się chwiejnym krokiem w kierunku wyjścia

Gdy tylko "wybąkał" się z tawerny miał wrażenie, że cały horyzont tańczy dla niego z zachodzącym słońcem na czele, chmury układały się w dziwaczne obrazy, raz widział brodatego krasnala, a drugi gorącą i półnagą elficę. Starał się nie zbłądzić z tego toru przyjemnych ilustracji, co całkiem nieźle mu wychodziło. Assanar z uśmiechem na twarzy kiwał się przed drzwiami Tawerny i przyglądał się wydarzeniom na niebie. Im dłużej wpatrywał się w niebo, obrazy stawały się coraz bardziej przyjemne, za którymś razem niemal otrzeźwiał z miejsca, jedna z chmur obrazowała jego ojca w fartuchu barmana. Kiedyś musiało się skończyć jego bujanie w obłokach więc poszedł do swojego pokoju chwiejnym krokiem i położył na łóżku, które wydawało się być wspaniale wygodne. Usnął jak kamień i tak samo przespał niemal całą noc nie licząc kilku wyjść po wodę.

Gdy był jeszcze w Tawernie rozmyślał o tym całym zadaniu ochraniania dwójki magów... W sumie nie wiedział o nim zbyt wiele, gdyż wszystkich szczegółów miał dowiedzieć się gdy już spotka "wybrańców" jak ich określał. Wiedział że udają się odnaleźć zaginioną kopalnie gdzie niegdyś stacjonowała potężna armia Grummbarzyńców, ale po co tak dokładnie? Tego już nie musiał wiedzieć. Jego zadanie było określone i wymagało od niego tylko wspierania drużyny. Gdy był młodszy słyszał opowieści krążące o wojnie Legionów sprzymierzonych z Grumbarzyńcami, dość często jakiś starzec twierdził, że brał udział w tej wojnie co wywoływało wątpliwości u Assanara lecz i tak lubił słuchać tych historii, mimo iż nie do końca pokrywały się z prawdą. Miał cichą nadzieję że w drużynie nie będzie żadnych "gburów" ani innych pesymistów, chciał nawiązać jak najlepsze stosunki z kompanami choć jeszcze ich nie znał.
 

Ostatnio edytowane przez Thanor : 09-04-2011 o 07:25.
Thanor jest offline  
Stary 09-04-2011, 18:21   #6
 
Garzzakhz's Avatar
 
Reputacja: 1 Garzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znanyGarzzakhz wkrótce będzie znany
Mimo że było bardzo wcześnie rano, to upał już dawał o sobie znać. Luv wraz ze swym pupilem znaleźli schronienie po drzewami regla dolnego gór. Gór, do których nie wielu odważyło się zapuścić. To tutaj znajdowała się cytadela, którą ostatecznie po wielkiej bitwie zamknięto i nie odbudowano. Mimo że wojska gruumbarzyńców zostały rozbite nadal można było tu spotkać kryjące się w jaskiniach gobliny i ich ludzkich towarzyszy. Luv jednak się tym nie przejmował, potrafił zadbać o siebie jak i również dobrze się skryć w razie potrzeby. Zaczął się właśnie najdłuższy dzień w roku, dzień przesilenia letniego. Często odkąd elf nauczył się władać magią pochodzącą z natury, właśnie w noc po najdłuższym dniu często nawiedzały go tajemnicze sny, niekiedy godne jego rozważań. Tym razem niespodziewanie stało się coś niezwykłego i odmiennego. Mianowicie, z drzewa, nieopodal druida zeszła mała jasno ruda wiewiórka. Jej niezwykła sierść błyszczała się w słońcu, a puszysty ogon niczym mała miotełka zamiatał to w lewo, to w prawo. Najdziwniejsze jednak w stworzeniu było to że miało duże świecące nienaturalnym niebieskim światłem oczy. Stworzonko podbiegło czym prędzej do elfa i bez strachu weszło mu na ręce. Od razu po kontakcie dotykowym z wiewiórką Luv wyczuł płynącą od niej, naprawdę potężną moc magiczną. Młody mężczyzna chciał nawiązać z gryzoniem kontakt mentalny, lecz to, stworzenie odezwało się pierwsze.

- Tyle szukałem, tyle szukałem, aż znalazłem nareszcie kogoś odpowiedniego.., dobrze że w ogóle kogoś znalazłem. Mam dla ciebie ważną wiadomość niezależnie kim jesteś, aczkolwiek duch podpowiada mi że jesteś magiem natury. Takiego jak ty właśnie szukałem. Natura… natura jest w niebezpieczeństwie. Ludzie są w niebezpieczeństwie, ich miasta, ich życie, a wraz z nimi upadnie i świat natury. Wszystko pogrąży się w ogniu. Mój pan widział proroctwo, mój pan zobaczył przyszłość. Czwórka różnych sobie osób wyruszy jeszcze dzisiaj ze stolicy. Będą szli w kierunku miasta zwanego niegdyś Walatahar. Tam spotkają w karczmie krasnoludzkiego wojownika zwanego kowalem. Ruszą na południe aby wypełnić misję, od której zależą losy tej krainy. NIKT z nich nie może zginąć, inaczej wszystko pogrąży się w ogniu. I ty jako kapłan natury musisz dopilnować aby nic im się nie stało. Będziesz musiał pilnować każdego z nich, ich ŻYCIA.
Przez głowę Luva przemknął magiczny obraz. Elf widział w nim dwóch ludzkich mężczyzn, maga i wojownika, jednego krasnoluda, kobietę halling i ludzką kapłankę. Cały obraz był bardzo realistyczny, mężczyzna widział dokładnie twarze ukazanych mu osób. Gdy wszystko znikło ponownie usłyszał głos.

- Moją misję wykonałem, przekazałem ci całą wiadomość, zmarnowałem całą energię życiową, odejdę w objęcia śmierci, teraz wszystko zależy od ciebie, ruszaj do odbudowanego Walatahar, odnajdź tam karczmę „U trzech brodaczy”.
Gdy stworzonko przestało mówić skonało na rękach Luva. Aglamar (stare Walatahar) było trzy dni drogi stąd. Musiał szybko podejmować decyzje.
***

Gdy Assanar otworzył oczy czuł jakby ktoś uderzał go monotonnie kołkiem w głowę. Chłopak zamrugał niepewnie powiekami po czym poczuł silne pieczenie na policzku. Ktoś uderzył go pięścią w twarz. Tym kimś był jego dowódca. Paru znajomych zwlokło go z łóżka i pokopało na podłodze. Następnie zdarto z niego ubranie i wrzucono do zimnej wody. Po chwili wyjęto go z wody i zmuszono do ubioru. Broń i plecak czekały już na niego pod ścianą. Assanar domyślił się o co chodzi, dopiero gdy odezwał się jego mistrz.

- Jak można być takim głupcem i spić się w karczmie w przed dzień wyprawy w imieniu magów. Czy ty tępy psie wiesz kto daje nam pieniądze, kto trzyma całą władzę w swych rękach? Wiesz? PYTAM SIĘ CZY WIESZ ?!
- Zawiodłem się na tobie Assan, mam nadzieję że odbudujesz swój aktualnie splamiony honor na tej wyprawie.

I teraz wszystko było jasne, jakim był głupcem że zapomniał o tak ważnej sprawie. To pycha spowodowana wygraną w jednym z wczorajszych turniejów doprowadziła go do tego. Teraz jednak nie miał czasu na przepraszanie swojego dowódcy, teraz musiał pędzić na zebranie, które zapewne już się rozpoczęło. BYŁ SPÓŹNIONY!
***

Gdy wpadł do komnaty audiencyjnej magów wszyscy byli już tam obecni. Wszyscy patrzyli na niego wrogo, prócz dwójki kobiet. I ten widok mimo wszystko poprawił mu humor. Pierwsza z nich była hallingiem. Mimo tego nie miała kręconych włosów jak większość z tej rasy. Na dodatek była bardzo zgrabna i ogółem ładna. Wzrok nieco drażniły jej nienaturalnie białe włosy. Druga kobieta byłą człowiekiem i najprawdopodobniej kapłanką, ponieważ wyróżniały ją liczne święte symbole. Była szczupła i równie ładna jak i kobieta halling. Niedaleko nich stał mężczyzna, niewysoki lecz bardzo przystojny, jednak jego wyraz twarzy widocznie ukazywał że gardzi takimi jak Assanar. Na środku Sali stał sam wielki arcymag Harmes. Wojownik uderzył włócznią o posadzkę i przyklękając rzekł:

- Witam najszlachetniejszych magów i ich zgromadzonych gości, w imieniu swoim i legionistów, przepraszam za spóźnienie.
- Proszę stanąć obok kapłanki Lothel i czarodziejki Emilly, panie Assanarze.
– odpowiedział podenerwowany Harmes. – dobrze będę kontynuował. Waszym pierwszym zadaniem będzie dotarcie do Aglamaru i spotkanie się z niejakim Khemorinem w „Karczmie u trzech brodaczy”, która należy do tegoż że krasnoluda i jego przyjaciela. Następnie ruszycie na południe, ominiecie od wschodu Małą pustynię, a następnie dojdziecie do południowego pasma gór. Tam podobno znajdować się ma jaskinia, którą macie znaleźć. Na mapie, która znajduje się w księdze niejakiego Ravena znajdziecie mniej, więcej dokładną lokacje. Przewodzić grupą będzie Sylvius – tu starszy mag wskazał na przystojnego mężczyznę. - To on będzie nosił księgę. Dodatkowo dostaniecie magiczny kryształ, który wykrywa ukryte magicznie wrota, jeżeli takowe gdzieś napotkacie. Kryształ także będzie przechowywał Sylvius. Czasami będziemy kontaktować się z wami za pomocą magii aby sprawdzić jak wam idzie. Gdyby jaskinia istniała, postarajcie się ją zbadać, chyba że zagnieździli się w niej gruumbarzyńcy, gobliny, albo gnolle w liczbie znacznie przewyższającą waszą. Wtedy macie się z nami skontaktować, a my zdecydujemy co dalej. Zaraza sprawiła że padło wiele koni dlatego musicie podróżować pieszo, albowiem zbyt dużym wydatkiem byłoby kupno wierzchowców dla was. – W tym momencie mistrz Raziel kiwnął do Emi głową aby dać jej do zrozumienia że to nie koszty dobrych wierzchowców, a skąpstwo innych magów sprawiło że będą podróżować pieszo - to chyba wszystko, misja nie wydaje się trudna, jedynie mogą zaatakować was gruumbarzyńcy lub dzikie zwierzęta, ale większość z was jest wyszkolona by dać sobie radę z takimi zagrożeniami. Pan Khemorin wie już wszystko na temat misji i za pewne czeka na was ze zniecierpliwieniem. Myślę że od Aglamaru on wraz Sylviusem i ewentualnie Emilly będą podejmowali ważne decyzję. Wiadomości o sobie nawzajem dostaliście wczoraj, tylko od was zależy czy poznacie sie lepiej. Ruszajcie, to wszystko, niech sprzyjają wam… bogowie.

***
I tak po krótkim pożegnaniu, drużyna ruszyła późnym rankiem zostawiając za plecami wrota stolicy i otaczające ją pola uprawne. Czekały na nich trzy dni drogi, chyba że będą wędrować także i nocą. Tak czy inaczej będą mieli dużo czasu aby się poznać.

Postać Oktawiusa zostaje wprowadzona do gry. Jeżeli planujecie wspólne rozmowy to najlepiej jeżeli będą się one odbywać w googledocs, lin podałem w komentarzach.
 
Garzzakhz jest offline  
Stary 10-04-2011, 01:25   #7
 
Thanor's Avatar
 
Reputacja: 1 Thanor nie jest za bardzo znanyThanor nie jest za bardzo znanyThanor nie jest za bardzo znany
Assanar był nieco poddenerwowany i wciąż bolała go głowa. Czerwony jeszcze policzek dawał o sobie znać gdy mocniej zacisnął szczękę, co przypominało mu jak bardzo spaprał sprawę, którą musiał wykonać bez większych problemów.
Gdy dotarł już w miejsce spotkania zażenowany swym spóźnieniem stanął na wyznaczonym miejscu i przysłuchiwał się spotkaniu.

– Dobrze będę kontynuował. Waszym pierwszym zadaniem będzie dotarcie do Aglamaru i spotkanie się z niejakim Khemorinem w „Karczmie u trzech brodaczy”, która należy do tegoż że krasnoluda i jego przyjaciela. Następnie ruszycie na południe, ominiecie od wschodu Małą pustynię, a następnie dojdziecie do południowego pasma gór. Tam podobno znajdować się ma jaskinia, którą macie znaleźć. Na mapie, która znajduje się w księdze niejakiego Ravena znajdziecie mniej, więcej dokładną lokacje. Przewodzić grupą będzie Sylvius – tu starszy mag wskazał na przystojnego mężczyznę. - To on będzie nosił księgę. Dodatkowo dostaniecie magiczny kryształ, który wykrywa ukryte magicznie wrota, jeżeli takowe gdzieś napotkacie. Kryształ także będzie przechowywał Sylvius. Czasami będziemy kontaktować się z wami za pomocą magii aby sprawdzić jak wam idzie. Gdyby jaskinia istniała, postarajcie się ją zbadać, chyba że zagnieździli się w niej gruumbarzyńcy, gobliny, albo gnolle w liczbie znacznie przewyższającą waszą. Wtedy macie się z nami skontaktować, a my zdecydujemy co dalej. Zaraza sprawiła że padło wiele koni dlatego musicie podróżować pieszo, albowiem zbyt dużym wydatkiem byłoby kupno wierzchowców dla was. – W tym momencie mistrz Raziel kiwnął do Emi głową aby dać jej do zrozumienia że to nie koszty dobrych wierzchowców, a skąpstwo innych magów sprawiło że będą podróżować pieszo - to chyba wszystko, misja nie wydaje się trudna, jedynie mogą zaatakować was gruumbarzyńcy lub dzikie zwierzęta, ale większość z was jest wyszkolona by dać sobie radę z takimi zagrożeniami. Pan Khemorin wie już wszystko na temat misji i za pewne czeka na was ze zniecierpliwieniem. Myślę że od Aglamaru on wraz Sylviusem i ewentualnie Emilly będą podejmowali ważne decyzję. Wiadomości o sobie nawzajem dostaliście wczoraj, tylko od was zależy czy poznacie sie lepiej. Ruszajcie, to wszystko, niech sprzyjają wam… bogowie.

Assanar bardziej przejmował się dwiema owymi Kobietami, które spoglądały na niego gdy stanął w drzwiach. Natomiast irytował go ten nadęty mag Sylvius, nie przypadł mu do gustu i czuł że to raczej się nie zmieni... Patrząc na niego zdawał sobie sprawę z tego że nie za bardzo podoba mu się podróżowanie w jego towarzystwie, starał sie o tym nie myśleć. Jego uwagę przykuła Emilly
wydawała się milsza i sympatyczniejsza od tego całego Sylviusa.
Lecz to nie on wybierał sobie towarzyszy i musiał przezwyciężyć niechęć do maga, ale nie myślał narazie o jakimś kontakcie z nim. Uroczę spojrzenie miała także kapłanka, która wydawała się być równie miła co Emilly.

Po krótkim pożegnaniu Assanar wraz z towarzyszami i przewodzącym im Sylviusem opuściła stolicę udając się do Aglamaru na spotkanie z nijakim Khemorinem. Podobało mu się miejsce spotkania bo gdzie indziej można spokojnie pogadać jak nie w tawernie? Miał tylko nadzieje że nie zrobi z siebie pośmiewiska jak to zrobił w koszarach rankiem. Poza tym nie chciał okazywać swoich słabych stron towarzyszkom podróży... Bał się jedynie tego że jego obawy wobec Sylviusa sie sprawdzą, nie chciał by ten okazał się naprawdę gburem i nudziarzem bo tego nienawidził najbardziej. Czekając na pierwsze słowa kogoś z drużyny spokojnie maszerował w wyznaczonym kierunku...
 
Thanor jest offline  
Stary 10-04-2011, 18:48   #8
 
Oktawius's Avatar
 
Reputacja: 1 Oktawius ma wspaniałą przyszłośćOktawius ma wspaniałą przyszłośćOktawius ma wspaniałą przyszłośćOktawius ma wspaniałą przyszłośćOktawius ma wspaniałą przyszłośćOktawius ma wspaniałą przyszłośćOktawius ma wspaniałą przyszłośćOktawius ma wspaniałą przyszłośćOktawius ma wspaniałą przyszłośćOktawius ma wspaniałą przyszłośćOktawius ma wspaniałą przyszłość
Małe stworzenie bezwładnie opadło w jego dłoniach. Zasmucił go fakt, że zostało posałane na pewną śmierć. Jednak każdy ma do wykonania swoją misję w życiu. Wiewiórka ją ukończyła.
Delikatnie pogłaskał ją jeszcze po grzbiecie, a później oddał jej ciało naturze.
Po symbolicznym "pogrzebie", rozsiadł się pod rozłożystym drzewem, skrywając się w cieniu
i rozmyślał nad słowami rudego zwierza.
" Jego Pan miał wizję. Kim jest jego Pan? A raczej był... Co zagraża ludziom? Jak daleko zagłada jest oddalona w czasie? Kiedy czwórka "bohaterów" wyruszy na spotkanie ku przeznaczeniu?...
Wiele pytań. Narazie brak odpowiedzi. Czas pokaże? Oby było go wystarczająco dużo, żeby poznać wszystkie odpowiedzi.
".

Mniej więcej tak przebiegały jego rozmyślenia. Jak zawsze obok niego, leżał jego pieszczoch.
Mądrymi ślepiami starał się odgadnąć myśli Luv'a. Położył pysk na jego udzie i oddał się pieszczocie.
Luv wolno gładził dłonią kark towarzysza. Był to jego odruch gdy myślał nad czymś.
Raptownie przestał, a psisko podniosło łeb i wiedząc, że decyzja została podjęta, czekał na informacje.

- No maleńki, ruszamy. Najgorszą rzeczą w życiu jest obojętność. A po takich informacjach nie możemy dalej spokojnie sobie tutaj siedzieć. Czas nas goni.... - Luv spojrzał się na przyjaciela - Siwy, szybkie siku i w drogę. - Uśmiechnął się do wilczura, a ten przyjaźnie zamerdał ogonem i oddalił się w krzaki żeby załatwić się przed drogą.

Luv miał stały rytuał przed podróżą. Uklęknał przy drzewie, położył prawą dłoń na jego korze, a lewą na ziemi. Spoglądajac się w niebo, modlił się do duchów ziemi, lasów oraz powietrza, aby pomogli dojść do wyznacznonego miejsca bezpiecznie i bez przeszkód.
Po zmówionej modlitwie, poprawił bandamę na głowie, żeby ta skryła jego sterczące uszy, oraz płaszcz z wysokim kołnierzem, aby zakryła jego bliznę i łagodne rysy twarzy.
Zostawiając jedynie na "powietrzu" oczy, ruszył do Walatahar.
 
__________________
Wolę chodzić do studia niż na nie po prostu,
palić piątkę do południa niż mieć ją na kolokwium.

511409

Ostatnio edytowane przez Oktawius : 10-04-2011 o 19:12.
Oktawius jest offline  
Stary 13-04-2011, 19:03   #9
 
Tailong's Avatar
 
Reputacja: 1 Tailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodzeTailong jest na bardzo dobrej drodze
Emilly wstała dużo wcześniej przed ustalonym spotkaniem. Miała zamiar zakraść się w nocy do kuchni. Emi porozmawiała z Pelorem przeprosiła za to co chce uczynić i po chwili modlitwy czmychnęła do kuchni. Na szczęście nikogo nie było i nikt nie zauważył jak z kuchni wyniosła rondelek i nieco przypraw suszonych. W bardziej skrytym miejscu wyciągnęła też butelkę wina czerwonego jednak po dłuższym zastanowieniu wzięła dwie.
"Wybacz Pelorze com uczyniła ale muszę pilnować by każdy ze smakiem zjadał śniadanie podczas podróży. Nie pozwolę by ktoś grymasił przy posiłku."
Uśmiechając się w duchu zapakowała wszystko do plecaka rondel przywiązała sznurkiem. Spakowała też świeży bochenek chleba i kilka kawałków wędzonej kiełbasy. Nagle spostrzegła list od mistrza i małą sakiewkę. Leżało to na jej stoliku przy łóżku. Otworzyła list usiadła na łóżku i przeczytała.

"Emi Proszę uważaj na siebie i na przyjaciół. Zachowuj się bardziej dojrzale nie jak dziecko. I proszę nie szalej i nie przemęczajcie się zbytnio. Obserwuj wszystkich uważnie poznaj ich dusze ,słabości ,radości ,pomagaj swą osobą jak tylko możesz. Nie pozwól by smutek i czarne myśli was dopadły. Proszę postaraj się z nimi zaprzyjaźnić i zaufajcie sobie.
PS. Twoi rodzice często wysyłali nam pieniądze odkładałem Ci trochę na taką przygodę. Powodzenia"

Emi poprawiła trochę w plecaku rzeczy i siedziała oczekując na spotkanie. Nie mogła zasnąć choć zostało jeszcze kilka godzin. Wręcz nie mogła się doczekać już wschodu słońca. Gdy tylko ono zabłysło ruszyła do kuchni pomóc kucharką przy śniadaniu ,choć wszystkie ją goniły by tym razem dała spokój. Emilly wręcz nie mogła ustać w miejscu. Zjadła śniadanie z innymi ,odmówiła modlitwę i udała się w wyznaczone miejsce spotkania. Gdy wezwano już ją i pozostałą część drużyny Emi nie słuchając zbyt szczegółowo Harmesa przyglądała się kapłance i nieco spóźnionemu wojownikowi. Gdy spoglądała na kapłankę miała wrażenie że widzi białe najdelikatniejsze ,a zarazem wytrwałe płótno.
"Jest piękna wysoka jak najdelikatniejszy jedwab mocna ,a zarazem taka delikatna. Muszę uważać na słowa by jej nie zranić. Ten wojownik przypomina mi małego misia. He he he Ciekawy życia odważny i chyba będzie dobrym obrońcą. Czemu jednak mi się kojarzy on z misiem nie mam pojęcia."
Emilly uśmiechnęła się bardzo dyskretnie i spojrzała na Sylviusa.
"Ha ha ha Ty to mi się kojarzysz z grubasem siedzącym na złotym tronie wydającym rozkazy posiadającym kupę kamieni i bogactw. He he he Jednak mam nadzieję ,że będę umiała się z tobą dogadać."
Gdy rozmowa dobiegła końca i wszyscy wyszli już pokoju ,Emi ubrała swój plecak i spojrzała jeszcze raz w okiennice swojego pokoju. Rondel wraz z lutnia czasem lekko zderzały się ze sobą podczas wędrówki. Jednak wesoła i zadowolona Emi wyciągnęła swoją piszczałkę i zaczęła wygrywać nie zbyt rytmiczne dźwięki. Gdy wszyscy wyszli kawałek poza teren klasztoru gwałtownie obróciła się na pięcie do wszystkich i każdego po kolei łapiąc za rękę i wymachując nią jak małe dziecko się przywitała.
-Witaj kapłanko Lothel wybacz że nie zapamiętałam nazwiska ale to nie ważne.
Na ułamek sekundy uśmiechnęła się jak dziecko wystawiając lekko język przy tym jednak już po sekundzie kontynuowała.
-Jestem Emilly mów na mnie Emi lub srebrno włosa złośliwcy nazywają mnie Siwa. Powiedz mi jak ci chłopacy będą dokuczać zaraz ich kopnę w kostkę to się uspokoją.
Spojrzała na chłopaków i po chwili podeszła do Assanera. Złapała go również za rękę choć to zmusiło go do schylenia się do niej. Jednak wesołe potrząsanie ręką trochę go jakby zaskoczyło ,ale wprawiło też że lekko się uśmiechną.
-Jestem Emilly również możesz się zwracać do mnie Emi lub srebrno włosa. Jeśli lubisz bardziej przyprawione posiłki ostrzejsze łagodniejsze proszę daj mi znać. Chętnie coś doprawię oczywiście za drobną opłatą.
Emi przyciągnęła ucho Assanera nieco niżej i szepnęła.
Jeśli będziesz próbował podglądać mnie czy kapłankę przyprawię ci tak posiłek że już do ust nic nie włożysz.
Wesoło uśmiechając się dodała już na głos przy wszystkich.
-Żartowałam z tym na uszko.
Mrugnęła do wojownika i podeszła do Sylviusa.
-My się już nieco znamy ,ale mimo wszystko ty też mi mów Emi mam nadzieję ,że się dogadamy. I razem wszystko nam się uda.
Podawszy całej trójce rękę uśmiechnęła się jeszcze raz szczerze i wesoło. Emi wesoło podskoczyła obróciła się w kierunku do kont zmierzali i zaczęła grać wesołą melodię na swojej piszczałce. Skacząc przy tym jak wesołe dziecko.
[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=nYehw71hOp4[/MEDIA]
 
__________________
Czym jest dla człowieka wyobraźnia ...Nie wiem czym jest dla innych, ale dla mnie to świat do którego mogę uciec i być tam siłą dla innych.
Człowiek jest bogiem kiedy śni,i tylko żebrakiem kiedy myśli.

Ostatnio edytowane przez Tailong : 14-04-2011 o 01:14.
Tailong jest offline  
Stary 15-04-2011, 22:23   #10
 
Olian's Avatar
 
Reputacja: 1 Olian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skałOlian jest jak klejnot wśród skał
Siedząc na wyznaczonym miejscu kapłanka obserwowała wszystkich zgromadzonych w sali, nie wiedziała na kogo spojrzeć. Wiele oczu zatrzymywało się także na Lothel… zatrzymywało i uciekało na kolejne osoby, lustrując je je od góry do dołu. Ona jednak nie chciała nikogo oceniać, tym bardziej po wyglądzie zewnętrznym.

Ale swój wzrok skupiła na jej, jak się wydaje, drużynie. Dwóch mężczyzn i jedna kobieta… plus Lothel, czworo ludzi – czwórka nieznanych sobie ludzi ma wyruszyć w podróż, wypełnioną niebezpieczeństwami, aby odnaleźć jakąś jaskinie… Lothel oczekiwała czegoś zupełnie innego, bardziej biernego fizycznie a aktywnego mentalnie, jednakże zabrała ze sobą włócznię... dlaczego?

Czyżby pragnęła krwi ? Nie może być, brzydziła się krwią i wszystkiego co z nią związane. Została wybrana przez matkę przełożoną, musiała (i w głębi duszy chciała) iść. Ale strach nasilał się z każdym słowem czarodzieja - marsz pieszo, badanie jaskini, gruumbarzyńcy, dzikie zwierzęta – straszna udręka. Musiała sobie wmówić, że wszystko będzie w porządku, Pelor jej pomoże, nie opuści jej.

W końcu czarodziej skończył mówić, kapłanka nie usłyszała zbyt wiele, wyciągnęła tylko najważniejsze informacje. Skupiona był przede wszystkim na analizie szans powodzenia. Ale teraz nie było odwrotu, jakikolwiek byłby wynik analizy. Krótkie pożegnanie i zaczęła się pisać nowa historia. Musieli już iść, czas naglił. Kapłanka pozbierał swój „sprzęt” i ruszyła dość wolnym krokiem w wyznaczonym kierunku.

Zaczęła obserwować drużynę… każdy spoglądał na każdego w ciszy, nikt się jeszcze nie odezwał. Ale ktoś musiał złamać ciszę… Emilly – mała czarodziejka.

- Witaj kapłanko Lothel wybacz że nie zapamiętałam nazwiska ale to nie ważne – odrzekła. Kapłanka przez chwilę spoglądała na halfinga, nie wiedziała czemu, ale stres zżerał ją od środka. A przecież czarodziejka tylko przywitać się pragnęła. W końcu Emilly odeszła, Lothel szybko rzuciła słowem:

- Ceradin - Ale odrzekła to chyba zbyt cicho i na dodatek niewyraźnie. Zaczęła się jeszcze bardziej bać… strach napływał bez udziału jej świadomości.

Odwróciła się nagle w stronę oddalających się budynków miasta… miała ochotę zawrócić, była w stanie to zrobić. Zrezygnowała jednak z tego pomysłu, nie mogła zawieść matki przełożonej, klasztoru , Pelora i samej siebie. Podniosła głowę i kroczyła dalej, trochę szybciej niż na początku.

Nadal jednak nie miała pojęcia, skąd ten strach, czyżby klasztor zmienił ją aż tak bardzo…
 

Ostatnio edytowane przez Olian : 15-04-2011 o 22:27.
Olian jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 11:29.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172