Ron spojrzał na mężczyznę, który się do niego przysiadł. Nie wyglądał na zbyt inteligentnego, a to że był pijany, tylko ułatwiało von Hellsowi sprawę.
- Biją się?! - krzyknął dziedzic Histon udając zaciekawionego. - Dobrze zrobiłeś że przyszedłeś z tym do mnie. - Szlachcic sięgnął po pierwszy lepszy kielich jaki znalazł na stole i wlał do niego wina. - Twoje zdrowie przyjacielu! - powiedział do mężczyzny. Oczywiście nie miał zamiaru tego pić, planował wylać nic nie warty trunek za siebie gdy tylko osobnik, który się do niego przysiadł będzie zbyt zajęty rozcieńczonym alkoholem. Gdy tylko ,,skończyli'', Ron zaczął znów nalewać im wino - W pełni się z tobą zgadzam, przemoc potrzebna jest każdemu mężczyźnie. Za przemoc! - W głowie młodego lorda widniały już kolejne toasty; za prawdziwych mężczyzn,to spotkanie, wino, toast za toasty... A cały czas pojawiały się następne. Ich liczba zależała tylko od ilości wina, które jest w stanie w siebie wlać jegomość szukający ochotników do bójki.

Fey nie zastanawiając się długo, zgodziła się. Już mieli wyjśc, kiedy dziewczynie nagle coś się przypomniało. A gwoli ścisłości: przypomniały jej dźwięki walk z zewnątrz.
- Poczekaj chwilkę. Muszę... za potrzebą - oświadczyła, uśmiechając się z zażenowaniem.
Kiedy się zgodził, czym prędzej wyruszyła w stronę swojego skromnego bagażu. Grzebała w stosie ubrań i innych damskich pierdółek, dopóki nie natrafiła na cel swych poszukiwań. Wyciągnęła prosty strój i skórzane buty, szybko i dyskretnie przebrała się pod kołdrą, a następnie rozejrzała się na boki.
Wszyscy albo wciąż szaleli, albo leżeli niczym kłody na łóżkach w stanie wskazującym na nadużycie pewnych napojów. I bynajmniej nie chodzi tu o kawę. Utwierdziwszy się, że nie jest pod obserwacją, wygrzebała dwa proste, chociaż solidne sztylety i ukryła je w ubraniu. Oczywiście, że nie miała zamiaru nikogo skrzywdzic. Nigdy nie zdarzało jej się walczyc na poważnie, a jej umiejętności do wyjątkowych nie należały. Fakt, była odważna, ale nie na tyle, by atakowac. Po prostu jej ojciec byłby rozczarowany, gdyby dowiedział się, jak lekkomyślnie się zachowuje. Tu, wśród obcych, wśród "zasranych fanów jedwabi"! "Trzeba zawsze umiec się bronic, nie dac się im zastraszyc!"
Eh, pomyślała, miałam po prostu się upic i paśc nieprzytomna, wcześniej nie robiąc sobie kłopotów. Po chwili potrząsnęła głową. Sporo by przegapiła.
Po chwili podeszła do czekającego niedaleko wyjścia towarzysza.
- Wybacz, że musiałeś tyle czekac, poplamiłam czymś suknię - powiedziała z uśmiechem.

- Jesteś wyjątkowo spostrzegawczy - powiedział wyraźnie zaciekawiony wieśniakiem Ron - nie spodziewałem się, że pijany to zauważysz, ale przy swoim świetnym wzroku jesteś wybitne głupi. Skoro nie masz obfitego biustu i do tego jesteś mężczyzną to jaki sens ma upicie Cię? - Von Hells spojrzał na jegomościa pobłażliwym wzrokiem. - Nie piłem wina, bo jest niedobre. Rozcieńczają je z wodą, a to jest niedopuszczalne i żaden szanujący się szlachcic nie weźmie go do ust. Chciałem zaś, by tak zacny mężczyzna jak ty mógł chociaż tego spróbować, bo podejrzewam, że piłeś jeszcze gorszy trunek od tego, który nam podano.

Ten dzień był jednym z gorszych w życiu Rona. Najpierw kilka godzin podróży w towarzystwie Lady Crystall, potem rozcieńczane wino, jegomość chcący się z nim bić i łóżko, które nie było zbyt wygodne. Chociaż von Hells był w wielu miejscach, to zasypiając, po raz pierwszy czuł chęć powrotu do Histon. Tam zamiast podróży z Lady Crystall odbyłby polowanie, a wino byłoby prawdziwe. Co prawda nie uniknąłby rozmowy z idiotom, a w zasadzie idiotami,
bo kolacje je w towarzystwie braci, ale za to łóżko byłoby wygodne. Alehrant było miejscem, które zrobiło na nim najgorsze wrażenie ze wszystkich, w których był, a zwiedził ich naprawdę dużo, no ale w końcu Jutro też jest dzień.

Leżąc w całkiem wygodnym po tak wyczerpującym dniu łóżku, Fey była święcie przekonana, że zaśnięcie nie będzie nawet najmniejszym problemem. Guzik prawda.
Zastanawiała się, co teraz będzie. Związek? Na samą myśl o tym otworzyła szeroko oczy. Ale wtedy miałaby zobowiązania! Na samą myśl o czymkolwiek, co kojarzy się z obowiązkiem doznawała dreszczy. Chociaż, kto wie. Zaczęła znowu dramatyzowac.
No i tęskniła trochę za domem. Jasne, przerwa od rutyny to fajna rzecz, ale miała nadzieję na jak najszybsze spotkanie z Tarą. Nie była w stanie długo wytrzymac bez plotkowania z nią na różne, niegroźne tematy, takie jak problemy starej Mary z bolącymi placami. Znaczy, stara Mary była w sumie groźna, ale naśmiewały się z niej dyskretnie.
Dziwni, obcy ludzie dookoła też trochę przeszkadzali jej w zaśnięciu. Całe szczęście, w końcu jej się to udało. Tej nocy nie miała żadnych snów.

Ron był niewyspany, zmęczony, głodny, a do tego przed chwilą zobaczył trupa. Nie pierwszy raz widział nieboszczyka, ale ten odebrał mu jakąkolwiek ochotę na śniadanie. Młody Lord rozejrzał się po zebranych przy ciele, po czym zapytał wyglądającego na najbardziej rozgarniętego.
- Co mu się właściwie stało?
- Tego nie wie nikt. Podobno zginął we śnie, a potwierdza to fakt, że strażnicy nie widzieli
w nocy nikogo kręcącego się wokół budynku. Ale… wiadomo jak to z nimi bywa. Pewnie skorzystali z okazji i nie byli do końca trzeźwi. Z resztą, niedługo powinien zjawić się medyk. - odparł z założonymi na piersiach rękoma, nie odwracając wzroku od leżącego ciała.
Po chwili, tak jak mówił, w budynku zjawił się człowiek który miał zbadać zwłoki. Był to staruszek w zniszczonym fartuchu, z długą siwą brodą, idący w asyście dwóch strażników.. Przez siebie miał na krzyż przewieszone dwa rzemienie z przeróżnymi fiolkami. Bez ogródek, przyklęknął przy łóżku, po czym zaczął badać nieżyjącego szlachcica. Dwóch najbliżej stojących mężczyzn pomogło mu ściągnąć z jegomościa koszulę i buty. Materiał okrycia na tors był całkowicie przemoczony. Sprawiał wrażenie jakby ktoś przed śmiercią oblał go kubłem studziennej wody.
Medyk wyjął zza pasa coś co kształtem przypominało mosiężną trąbkę i węższy jej koniec wetknął w ucho zmarłego. Sam zaś przyłożył swoje do tego szerszego i ze skupieniem wysłuchiwał czegoś, co Ron przy swym obecnym stanie wiedzy o medycynie nie był w stanie pojąć. Kilkanaście sekund później, odłożył dziwaczny przyrząd i dotknął delikatnie dłońmi klatkę piersiową nieżyjącego. Pokiwał nieznacznie głową i zwrócił się w stronę obserwujących.
- Nie żyje, to pewne. Nie potrafię jednoznacznie stwierdzić przyczyny zejścia, ale wygląda tak, jakby dopadła go “czerwona gorączka”. Może to skutek zbyt dużej ilości wypitego alkoholu, albo przewlekłej choroby. Tego nie mogę potwierdzić. A pytając poza tym, co zrobicie z ciałem? Lepiej byłoby pochować go z dala od wioski. Mógłby jeszcze wywołać jakąś epidemię a i po co? - zapytał cynicznie na koniec, sprawiając wrażenie jeszcze dziwniejszego niż na początku.
Ron spojrzał na staruszka zaskoczony - To szlachcic, więc pewnie zostanie włożony do trumny i wysłany w rodzinne strony, a jeśli nie, cóż... - Lord uśmiechnął się lekko, ale po chwili jego twarz znów stała się poważna - To nie nasz problem.
- Pewnie tak, ja jestem zwykły szary człowiek i nie znam się na tych całych szlacheckich ceremoniałach. Jak dla mnie ta śmierć jest jak każda inna. - odparł, a stojąca tuż obok grupa szlachty zareagowała oburzeniem. Pewnie nie mieściło im się w głowach, jak osoba
o niskim statusie społecznym mogła sobie pozwolić na taką szczerość. Ale tutaj i nie tylko, lecz w każdej mniejszej miejscowości liczył się status lokalny.
Niedługo po wyjściu wioskowego “uczonego”, w eskorcie straży, do chaty wszedł królewski kanclerz wraz z całą swą obstawą.
Stanął nad łóżkiem, a na jakie twarzy wymalował się nieprzyjemny grymas.
- No cóż, zaczął po chwili. Planowaliśmy dzisiaj co innego, ale najwidoczniej nasz plan legł
w gruzach. Dziś wieczorem, odbędzie się ceremonia pożegnania tego człowieka. Liczę
że każdy z tutaj obecnych się tam zjawi. Modły jeszcze nikomu nie zaszkodziły. Cóż, przynajmniej… poważnie. - powiedział w charakterystyczny dla siebie, szybki sposób, po czym zamachnął się noszoną krótką peleryną i zostawił wszystkich wraz z ciałem.
Mniej więcej pół godziny później, w do sali wparowali chłopi opatrzeni w duże, złożone na prędce nosze. Posłużyły im one do wyniesienia ciała. Wszyscy pełni zadziwienia a nawet strachu rozsiedli się po stołkach i zaczęli sączyć pozostały z wczoraj alkohol, aby uczcić pamięć tego który odszedł.Cała ta sytuacja ani trochę nie podobała się von Hellsowi, i nie chodziło tu wyłącznie o śmierć szlachcica, którego nie znał, a o pogrzeb, na którym musi być, i o przeciąganie jego pobytu w Alehrant. Umarł to umarł, a skoro była to śmierć taka jak każda inna to po co drążyć temat? O wiele bardziej odpowiadałaby mu śmierć Lady Crystall, wtedy przynajmniej powrót do domu byłby przyjemny. Coraz bardziej zawiedziony tą podróżą opuścił karczmę i wybrał się na spacer. Świeże powietrze dobrze mu zrobi, a może uda się kupić porządne wino? Rześki zapach jaki panował na zewnątrz od razu pobudził szlachcica. Przez jakiś czas przechadzał się po wiosce, aż dotarł do małego kramiku kupieckiego,
w którym stała starsza kobieta proponując zakup wszelakiego rodzaju nalewek, ziół
i własnoręcznie wytworzonych alkoholi. Ronowi udało się nabyć butelkę przedniego wina za grosze, po czym mógł spędzić resztę pozostałego mu wolnego czasu, delektując się nim.