Po jakimś czasie, w sali biesiadnej zaczął unosić się przyjemny zapach ziół i wszelakich mięsiw, wymieszany z delikatnym fetorem zmęczonych w tańcu par. Pląsy po parkiecie stawały się coraz bardziej żwawe, wraz z kolejnym wychylonym kufelkiem piwa lub wymieszanego z wodą wina (co wielu młodych szlachciców zgromadzonych na sali odebrało jako istną kpinę i pozbyło się nijakiego trunku przelewając je sobie przez ramię). Na nieszczęście gospodarzy a i też niektórych gości, wśród kilku młodzików rozgorzał spór, a pewna grupa arystokratów zrobiła się zbyt... lubieżna jeśli można to tak nazwać.

Goście mieli więc dwie możliwości zakończenia całego przyjęcia, choć obie niezbyt pozytywne. Albo wdać się w bójkę w obronie czci szlachetnych dam, albo przyglądać się sporowi który miał potoczyć się na zewnątrz budynku.

Po tym, gdy Kurtingen postanowił się położyć i dać odpocząć swojemu zmęczonemu żołądkowi, odwiedziło go sen. Nawet z początku dziwnie prawdziwy i niezwykły. Widział w nim siebie i swego ojca, stojących razem na środku jakiegoś pustego pola, porośniętego tylko krótką trawą. Po chwili, szlachcic spostrzegł, że był to teren, na którym niegdyś znajdowała się rodzinna posiadłość obu mężczyzn. Każdy element, drzwi, okna, był taki sam jak niegdyś. Identycznie tak, jak byłby w tym miejscu na prawdę.
Niespodziewanie, wszystko w okół zaczęły pochłaniać płomienie. Piekielne I nienasycone, stopniowo przykrywały sobą dach budynku, by kilka sekund później błyskawicznie pochłonąć pozostałe jego części i zmienić go w nic innego jak demoniczny pałac. Tak wyglądał on teraz z daleka.
Tym czasem ogień, przerzucił się również na trawę. Kurtingen, nie mógł się w ogóle ruszyć, choć próbował zrobić to wiele razy. Jego ojciec stał natomiast ze złośliwym uśmieszkiem na ustach I patrzył, jak krąg płomieni powoli się zwęża i odcina mu jakąkolwiek drogę ucieczki.
Kilka minut później, scena zmieniła się w zupełnie inną, acz nadal diabelskie płomienie były w niej obecne. Tym razem, pochłaniały wioskę. Tę, w której przyszło przebywać szlachcicowi. Był całkowicie sam, otoczony przez ogień.
Płonące domy, przypominały teraz małe kawałki drewna, które ktoś dorzucił do ogniska. Vatanaka zaś, był niczym zabłąkana mrówka, która zapędziła się zbyt daleko i przez swoją nieostrożność wpadła w pułapkę.
Dym coraz bardziej szczypał go w oczy, kiedy zdał sobie sprawę, że jest w pełni władzy nad sobą. Mógł poruszać rękoma i nogami. Przemieścić się tam gdzie chce. Nie potrafił się jednak w tym momencie obudzić. Chociaż zapewne każdy wolałby to, niż przebywanie w tak piekielnym otoczeniu. Coś jednak musiał tutaj zrobić. Czuł to. Bez tego, nie wiadomo czy kiedykolwiek wydostanie się z tego koszmaru.
Przed nim zaś, idealnie na wprost jego wzroku, znajdowała się ścieżka, prowadząca prosto do całego piekła.

Jeden z jegomościów, ten, który zdawał się być najbardziej natarczywy względem zaczepianych dam, wybuchł głośnym śmiechem po słowach Mayven. W ślad za nim, zrobili to również jego kompani. Zdezorientowane niewiasty, które wcześniej były celem zainteresowań mężczyzn, teraz starały się powoli wycofywać, robiąc małe kroczki w bok. Powstrzymała ich jednak dłoń jednego z osiłków, który zagrodził im drogę. Z ich ust wydostał się drobny pisk.
- A to co? - zapytał szlachcic. - Kolejna dama chce nam dotrzymać towarzystwa. Jestem bardzo chętny! Cóż, w sumie nasza trójka powinna dać sobie radę z pięcioma niewiastami, nieprawdaż chłopcy?
- Taaak! - odparł tempo jeden z osiłków. - Dawno nie miałem niczego porządnego w łożu.
- Nooo to jak? Przejdziemy się do pobliskiej tawerny drogie panie? Chyba nie będziecie tak uparte i nie zawołacie straży... pomyślcie co nasza trójka może wam dać...

Gdy skończył mówić, Sarah zauważyła, że jeden z mężczyzn, trzeci, ten dotąd nic nie mówiący znalazł się za jej plecami. Czuła obrzydliwy, dławiący wręcz zapach wina.