Magnesus

Szar zdziwiony trochę tym, jak szybko zleciał czas - jeszcze niedawno zastanawiał się, gdzie zniknęły wszystkie zamówione przez niego przepiórki na dole karczmy, a tu już znaleźli się przy ruinach - porządkował w myślach zasłyszaną historię. Siostra karczmarki była ową piastunką najwyraźniej i teraz przebywała na iglicy - spojrzał w górę sprawdzając, czy ścieżka, którą znaleźli tam prowadzi, jeśli tak, to najlepiej jeśli nią się udadzą. Czeka co powiedzą inni, jeśli wszyscy się zgadzają, to idzie tam.

 

BG

-No to co robimy?-zerknął pytająco na towarzyszy
Z ulgą stwierdził, że towarzyszom nic nie jest. Gdyby coś im się stało, Ivan miałby mniejszą szansę na wypełnienie zadania. Człowiek zdołał tylko złośliwie zauważyć, że ork nie wygląda na wyspanego. Ivan też nie był w pełni wypoczęty, ale bardzo często spał na ziemi i przyzwyczaił się do trudnych warunków.

 

Nimsarn

[Test równoległy spostrzegawczości Szarra i Ivana (oni mają najwyższą Zr) - wynik: 10 - sukces]
Błękitno-złotą łuną słońce powoli pięło się po nieboskłonie, żywymi promieniami malując liście porastających stoki klonów. W ich cieniu jednak wciąż królował skrzący się białokrystałowy szron i przenikliwe wdzierające się pod odzienie zimno. W dławiącej głosy ciszy, zmarznięta nad ranem rosa szarą bielą kładła się na okalającej ruiny polanie. Jedynie, co zauważyli zgromadzeni przy osmalonych kamieniach wędrowcy, źdźbła rosnące na skraju ścieżki odcinały się od otaczającego je zewsząd mrozu ciemną zielenią.
Sama ścieżyna zaś lekkimi zakosami opadała łagodnym stokiem na wschód, niknąc po jakiś pięciu-sześciu krokach w gęstwinie czerwieniących się szronem klonowych liści zagajnika. Dalej, z czego dobrze zdawali sobie sprawę zgromadzeni wspominając swoją niedawną podróż na szczyt owego pagórka, porośnięty zaroślami stok zaczynał stromo opadać wprost do urwiska, przed którym wznosiła się owa wapienna iglica, gdzie wedle zasłyszanych w karczmie opowieści miała się ukrywać stara piastunka dawno zaginionej dziewczynki.
Ork mimo rysującego się na jego twarzy zmęczenia niecierpliwie przebierał nogami próbując wygnać zakradający się pod derkę mrozu. Tak samo zziębnięty, pozbawiony płaszcza szaro ubrany mężczyzna słowami popędzał stojącą nieco z tylu elfkę, która niewidzącym wzrokiem wciąż błądziła między wspomnieniami poprzedniego wieczoru.
Wtem polana zapełniła się głośnym rżeniem przywiązanych do osmalonych kamieni koni wędrowców. Coś lub ktoś musiał je spłoszyć, jakiś niesłyszany przez właścicieli dźwięk albo zapach. Oba konie z szeroko otwartymi chrapami i dziko rozszerzonymi oczyma nerwowo zarzucały zadami, niespokojnie drapiąc kopytami ziemię.

Wyniki k20: 17, 16, 19, 14, 10; k6: 3, 5, 3, 6

 

Nimsarn

Konie zarżały głośniej, w szale zarzucając łbami, wyraźnie chcąc w ten sposób uwolnić się od krępujących cugli. Ich rozgorączkowany wzrok i unosząca się z grzbietów para jasno dawały znać że są już blisko obłędu. Stojący na polanie wędrowcy wciąż jednak nie mogli widać zdobyć się na jakiekolwiek działanie, walcząc z ogarniającym ich członki zmęczeniem poprzedniej nocy. Gdy nagle głośno dudniąc kopytami o mokrą ziemię, ścieżką od strony urwiska przygalopował bułany kuc. Widząc konie zgromadzonych zarżał donośnym kwikiem i stanąwszy na zadnich łapach, zaczął wierzgać powietrze. Z taką zawziętością że torby i sprzęty jakimi było obwieszone jego siodło z chrzęstem zaczęły zsuwać się z grzbietu gubiąc przy tym w oszronionej trawie połyskujące drobiazgi. Z dźwięcznym brzękiem pękła struna jakiegoś instrumentu. Zaraz po niej kolejna i kolejna, w końcu gdy jedna z torb z impetem dotknęła ziemi dało się słyszeć tępy huk trzaskanego pudła rezonansowego. Kuc opadł na cztery kopyta z szaleństwem w oczach zataczając się w raz w jedną raz w drugą próbował znaleźć drogę ucieczki między zagradzającymi mu drogę ludźmi.

Wyniki k20: 16, 19, 14, 10; k6: 3, 5, 3, 6

 

BG

Ivan odszedł na bok i przykucnął przy gruzach. Z zainteresowaniem śledził rozwój wydarzeń. Konie nie były jego, więc nimi się nie interesował. Chociaż, ... mogły być dla niego i towarzyszy dobrym środkiem transportu. Ciekawie zerknął na elkę i orka. Co oni mieli zamiarr zrobić? Czy to tenn kuc wystraszył konie? Raczej nie... a może jednak?

 

Magnesus

Szar opamiętał się z letargu i przygarbiony, by mniej rzucać się w oczy pobiegł do koni, by je uspokoić (rzut 14). W ręce w razie czego trzyma jednak szablę i wypatruje niebezpieczeństwa (rzut 16).

 

Nimsarn

Jak tylko Ivan usunął się na bok, oszalały kuc przegalopował obok niego w stronę traktu, gubiąc po drodze wystającą z sakw garderobę.
W tym czasie ork wyminął elfkę i z wyciągniętą bronią zwrócił się w stronę przywiązanych do kamieni oszalałych koni.
[Test um. jeździectwo oparty na Mocy orka - wynik: 14 = porażka.]
Jednak przy każdym jego kroku, geście i słowie konie płoszyły się jeszcze bardziej. A gdy znalazł się w zasięgu kopt zaczęły stawać dęba wierzgając powietrze. Jeden z nich nawet próbował go ugryźć ale na szczęście dla Szarra klapną tylko zębami niebezpiecznie blisko jego twarzy. Co ostatecznie zniechęciło albinosa do dalszych prób uspokojenia wierzchowców. Zamiast tego zaczął uważnie przeczesywać wzrokiem zarośla za plecami i skaliste nagie pagórki rozciągające się na zachód od ruin.
[Test spostrzegawczości oparty na Zr - wynik: 16 = porażka. Dorzucam wyniki k20: 19, 17, 11, 7.]
Niestety zdało się że nic nie ma prawa zakłócać budzącego się do życia krajobrazu. Na zachodzie wzgórza usiane wystającymi tu i ówdzie z pod skrzącej się szronem trawy wapiennymi skalami mieniły się żółcią i zlotem przeglądającego się w nich słońca. Przechodzący u podnóża ruin trakt niemal pusty, nie licząc pędzącego nim kuca, ciągnął się zakosami z północnego-zachodu na południowy-wchód, gubiąc się po kilkunastu metrach w ciemnoczerwonych zaroślach porastającego dolinę zagajnika. Sam, okryty jeszcze o tej porze dnia cieniem zagajnik, również wydawał się oazą niezmąconego niczym spokoju.
Jednak gdy Szarr miał już z rezygnacją odwrócić się ku towarzyszom, pomiędzy liśćmi coś głucho przeciągle zawarczało. Konie znów zatańczyły szaleńczo na zadnich nogach rżeniem zagłuszając na chwilę ów mrożący w żyłach krew pomruk.

Wyniki k20: 19, 10, 19, 17, 11, 7; k6: 3, 5, 3, 6

 

BG

Jak na razie nic oprócz dziwnego warkotu nie zwiastowało zagrożenia. Ivan wyciągnął sztylety i zaczął wpatrywać się w okolicę, skąd dobiegł tajemniczy dźwięk. [Spostrzegawczość k20-10] Wiedział, że jeśli jest to zwierzę, to z pewnością go wyczuje. Kamuflujące ubranie nie chroniło go przed wykryciem za pomocą węchu. Zamarł w bezruchu. Słuchał uważnie, starając się znaleźć jakieś wyjaśnienie tej sytuacji.

 

Magnesus

Szar zdenerwowany nieposłusznymi zwierzętami zawarczał w odpowiedzi i z szablą w dłoni ruszył szybkim krokiem w stronę miejsca, skąd dobiegał warkot, gotowy by ciąć szablą gdy zagrożenie się ujawni [rzut 7].

 

Nimsarn

[Test spostrzegawczości Ivana równolegle oparty na Int i Zr oraz nie posiadanej umiejętności poruszanie się w dziczy (zamiennie łowiectwo), czyli z ujemnym modyfikatorem wielkości 3 punktów - wynik: 10 = Porażka w obu przypadkach]
Szaro-odziany mężczyzna słysząc burkliwy pomruk związł oczy i począł przypatrywać zarośla. Niestety, przeklinając w duchu swoje miejskie wychowanie, po niejakiej chwili mógł on jedynie wskazać orkowi przesłaniające słońce zarośla na wschodzie, jako prawdopodobne miejsce ukrycia drapieżnika, odnosząc tylko niejasno dziwnie kocie wrażenie co do jego natury.

Co raz bardziej poirytowany zaś całą tą sytuacją, jak i zapewne ogólnym nie wyspaniem, Szarr dzierżąc broń w ręku w kilku krokach wpadł miedzy listowie. Przedarłszy się jednak przez ich oszronioną zasłonę trafił zaraz w okrytą baldachimem bordowych liści pustkę, zdając sobie nagle sprawę, że gonił za oddalającym się echem.
[Test spostrzegawczości orka - na takich samych zasadach bez modyfikatora za nie posiadanie umiejętności - wynik:19 porażka]
Ściółka co prawda była przeorana, ale nie potrafił on określić czy przez jakieś zwierze czy przez jego własne nogi. Nie widząc dalej nic szczególnego w rozciągającej się w okół niego buro-czerwonej plątaninie liści i klonowych pędów, którą jego wzrok przebijał zaledwie na kilkanaście kroków. Wrócił na przeoraną, kopytami przebiegającego niedawno tędy kuca, ścieżynę. Tymczasem konie zaczęły stopniowo się uspokajać. Wciąż co prawda strzelając oczyma w wszystkie kierunki, ale już nie tak zawzięcie robiąc bokami. Kwiki i rżenie powoli cichło i ruiny na powrót poczynały napełniać zgromadzonych zadumą. Gdy nagle za pleców orka w oddali dało się słyszeć przeciągły, histeryczny wrzask przerażonej kobiety!
[Niewykorzystany wynik Szarra wraca do puli]

Wyniki k20: 19, 17, 11, 7; k6: 3, 5, 3, 6