Opowieści z Reikvaaldu - Uwięziona księżniczka






"I w noc czarną czarniejszy od niej smok zaryczał wściekle..."




Kliknij na smoka, by posłuchać trupy "Jaskry&Chabry"

Jakoś nigdy nie przepadała za zgiełkiem i tłokiem takich miejsc, ale to zwykle we wszelkiego rodzaju zajazdach można było znaleźć coś do roboty za rozsądne pieniądze. A te Orli zaczęły się powoli kończyć, więc musiała szybko wziąć jakieś zlecenie, co by z podkulonym ogonem nie wracać do Dutendorf. Nie, tego nie było nawet w planach. Nie dość, że sama czuła by się z tym fatalnie, to jeszcze przyniosłaby wstyd rodzinie. W małej wiosce, gdzie każdy każdego znał, ludzie gadali za plecami różne rzeczy, więc wolała rodzicom zaoszczędzić uszczypliwych uwag. Zresztą, była dorosła i musiała sobie radzić, ot co. Nim zawitała do tej radosnej (i to dosłownie!) gospody, zostawiła Vlada w przyzajezdnej stajni, osładzając mu zbliżające się chwile samotności dwoma kostkami cukru. Jakiemuś podpitemu, żylastemu fircykowi, który zapewne był tu stajennym, nakazała pilnować jej konia i dobytku na nim.

W wypchanej niemal po brzegi głównej sali, gdzie ludzie zajęci byli albo alkoholem, albo tańcami, raczej niewiele osób zwróciło uwagę na nowego klienta przybytku. Lawirując między stolikami i tańczącymi parami podeszła do szynku, zamówiła sobie kolację i usiadła przy stoliku w rogu sali, dołączając do dwóch podpitych kranoludów, dyskutujących energicznie o jakimś ukrytym skarbie na północy. Nawet jej nie zauważyli, pochłonięci rozmową i kolejnymi łykami przezroczystego alkoholu. Trochę się naczekała na swoje jadło, ale nie dziwiła się - ludzie świętowali pierwsze dni wiosny, więc posługacze uwijali się jak w ukropie. Na szczęście kasza z kawałem mięsiwa i jakimiś warzywami była wciąż gorąca, smaczna i pożywna. Zajadając się kolacją i popijając świeżym, ciepłym jeszcze mlekiem, co jakiś czas rzucała spojrzenie lub dwa na salę, by być na bieżąco z wydarzeniami. Z doświadczenia wiedziała, że gdy mężczyźni za dużo wypiją, to każdy pretekst będzie dobry do bijatyki, a ona nie zamierzała oberwać lecącym kuflem czy innym przedmiotem. A tutaj alkohol lał się strumieniami.

Ktokolwiek z obecnych zatrzymał na niej dłużej wzrok, mógł ujrzeć średniego wzrostu, młodą kobietę o bystrym spojrzeniu niebieskich oczu i krótkich, czarnych włosach ściętych kilkanaście centymetrów za uszami. Nosiła się w kolorze czerni, a jej strój, choć prosty, był funkcjonalny i praktyczny - nogi okrywały jej solidne spodnie i wysokie buty jeździeckie, korpus chroniła dobra skórznia, pod którą z pewnością miała jeszcze jakiś lekki pancerz, przedramiona znaczyły skórzane karwasze. Z ramion zwisał solidny płaszcz z kapturem, a oparta o siedzisko broń od razu zdradzała, czym Orla się na co dzień zajmuje.


Łuk, o owiniętej rzemieniem rękojeści, wykonany był z drewna jesionowego i jaworowego pierwszej jakości. Był sprężysty, dynamiczny i pozbawiony efektu układania się za cięciwą, a przez to bardzo trwały i nie wymagający praktycznie żadnej konserwacji. Była przy produkcji tego łuku, gdy ojciec wraz z wujkiem wieczorami siedzieli nad nim, opowiadając o procesach powstawania tej broni i pracując do późna w nocy. Wiedziała, że posłuży jej jeszcze dobrych kilka lat. Tuż obok łuku, przy nodze, stał kołczan pełen strzał o farbowanych, szkarłatnych lotkach i wypchana po brzegi torba podróżna. Gdy kobieta odchylała się co jakiś czas na siedzisku, można było dostrzec długi sztylet przy pasie oraz nóż myśliwski. Zajadając się pysznym posiłkiem, zwróciła uwagę na podpitego jegomościa, który okazał się być wójtem tej mieścinki. Ogłoszenie przez niego wykrzyczane zainteresowało Orlę na tyle, że ta zgarnęła swoją miskę z żarciem i podeszła bliżej, co by posłuchać o smoku Radamencie i uwięzionej księżniczce. Widziała, że przy Johimie zebrało się jeszcze kilku innych zaciekawionych śmiałków.

Gdy wójt skończył opowiadać i opisywać potencjalne położenie smoczyska, nikt nie kwapił się do odpowiedzi, więc sama zabrała głos.
- Trzy drogi do smoka? To znaczy? Można jaśniej, panie wójcie? - Zapytała, wciąż pochłaniając kaszę. Dostrzegła wśród zebranych kilka ironicznych spojrzeń, ale miała to gdzieś. Wszak kobiety czasami miały większe jaja od tych "prawdziwych" samców, co to w gadce tylko dobrzy byli. A pieniądze nie rosły na drzewach i skoro miała szansę sowicie zarobić, czemu by nie spróbować?

Jedynie zmarszczyła lekko brwi, widząc wątpiące spojrzenie wójta. Mogła się tego spodziewać, w końcu kobiety wdług mężczyzn nadawały się tylko do garów i rodzenia dzieci i żadna, absolutnie żadna, nie mogła próbować żyć w sposób inny, niż narzucony głupią tradycją. Taki mieli klimat, jednak ona nie zamierzała ulegać stereotypom. Zresztą, inaczej by gadali, gdyby zobaczyli, że jej łuk to nie jest tylko dodatek do garderoby. Nie miała zamiaru dać im tej satysfakcji. Przelotnie zerknęła na olbrzyma o wielkich niczym bochny chleba mięśniach, który również zainteresowany był tą robotą - wyglądał na nieco nieokrzesanego, ale z pewnością mógł się przydać przy takim zleceniu, zwłaszcza, że widać po nim było, że z walką jest za pan brat.

Kończąc posiłek, słuchała Johima z zaciekawieniem, analizując jego słowa. Moczary i duch wiedźmy, las i zaszyty w nim człowiek-bestia a na koniec nawiedzone przez demona kopalnie. Sama z wioski była i wiedziała, że ludziska wszędzie zabobonami żyją, jednak w każdym zabobonie jakieś ziarno prawdy tkwiło. Jak sam wójt stwierdził, droga do księżniczki do prostych nie będzie należeć, ale przecież jakoś trzeba się było zapisać w pieśniach skaldów, prawda? Poza tym, gdyby chciała stoickiego i sielskiego życia, to by uprawiała zioła z matką w Dutendorf, albo co chwilę z nowym zwierzem na ramieniu wracała z ojcem z polowań. Tutejsze zlecenie było wyzwaniem i chciała się sprawdzić. A że żadna z dróg łatwa nie była, rzekła znad talerza.
- Mi zupełnie obojętne, którędy pojedziemy. W naturze czuję się, jakbym była u siebie, nawet, jeśli to jakieś przeklęte mokradła, góry czy inne lasy. - Miała nadzieję, że jej głos brzmiał dobitnie i przekonująco. W oczach kilku zebranych wokół widziała wciąż tę nutkę dezaprobaty.
- Do garów, babo! - Krzyknął ktoś ze zbiorowiska, ale Orla nawet nie zareagowała na tę zaczepkę.
Zerknęła za to na umięśnionego mężczyznę o surowej twarzy i skierowała do niego swe słowa.
- Widać, woju, żeś z niejednego pieca chleb jadł... którędy byś poprowadził? Jeśliś wciąż gotowy na tę wyprawę, wiedz, że masz mój łuk i moje zdolności. - Odłożyła talerz na stół i założyła ręce pod piersiami, wyczekując na rozwój sytuacji. Omiotła wzrokiem całą salę, nie pochylając wzroku przed żadnym z męskich, wątpiących spojrzeń.

***

Łuczniczka uśmiechnęła się jedynie półgębkiem na uwagę Hurgara, wszak taki olbrzym musiał wiedzieć, co mówi a i bezpodstawnie nie rzucałby dobrego słowa.
- Jestem Orla. Orla Morven z Dutendorf. - Przedstawiła się i zasiadła z mężczyzną do stołu, gdy ten się zwolnił. Posłuchała, co ma do powiedzenia i rzekła. - Też skłaniam się ku lasowi. Jeśli nawet trafimy tam na człowieka-bestię, chyba łatwiej będzie nam coś zaradzić, niż przy walce z duchem, czy demonem. Ponoć na nie trzeba czegoś więcej, niż ostra stal, czy strzały. Z magią nigdy do czynienia jeszcze nie miałam, ale mimo wszystko, jeśli mam wybierać, wolę iść tam, gdzie mam jakieś szanse w walce.

Hurgar sprawiał wrażenie nieokrzesanego barbarzyńcy z Północy, jednak mimo wszystko potrafił sprawić swoją stanowczością, głosem, postawą, że poczuła się w jego towarzystwie po prostu dobrze. I nagle nawet dziwne spojrzenia odnośnie jej uczestnictwa w tym szalonym zadaniu rozpłynęły się gdzieś wśród gości. Orla odwróciła się w stronę Johima i rzekła.
- Ale tę mapę dostaniemy, prawda, panie wójcie? - Posłała mu szeroki, uroczy uśmiech.

Łuczniczka nie odzywała się, gdy pojawił się Franz, a jedynie otaksowała go wzrokiem - wyglądał na takiego, co też trochę w życiu przeszedł i mógł im się przydać przy tym zadaniu. Pozwoliła zabrać głos Hurgarowi, a wielkolud nie omieszkał wypytać się o kilka poważniejszych kwestii. Sama przysłuchiwała się rozmowie i temu, co ma do powiedzenia ich nowy towarzysz niedoli. Po jakimś czasie, gdy miała co do tego sposobność, rzuciła do obu wojów.
- Wy tu sobie dyskutujcie, a ja pójdę załatwić nam prowiant na tę podróż - skoro chcą, żebyśmy ubili tego smoka i odnaleźli księżniczkę, to niech nam chociaż jedzenie na drogę zapewnią. Po tobie, Hurgarze, widać, że lubisz dużo i dobrze zjeść. - Uśmiechnęła się lekko do mężczyzny i odeszła od stolika, szukając wzrokiem Johima.

Odnalazła go po kilku dłuższych chwilach - rozmawiał o czymś z dwoma nieznajomymi, więc podeszła do nich i delikatnie poprosiła głowę tej mieściny na stronę.
- Jutro z rana wyruszamy na wyprawę po księżniczkę - powiedziała, patrząc wójtowi prosto w oczy. - Z tego też powodu przydałoby się, żebyście zapewnili nam racje żywnościowe na czas podróży. Nie musi być wiele, bo wiosna przyszła, to i upolować coś dobrego nam zdołam na szlaku, ale zapas jakiś trzeba mieć w razie czego. Co ty na to, panie wójcie? Da się załatwić?
Rozmówiwszy się z mężczyzną, podeszła do szynku i zagadnęła gospodarza.
- Pokoje jeszcze macie?
- Parę się znajdzie - odparł karczmarz, polewając piwa do kufli.
- Parę mi niepotrzebne, jeden wezmę. Pojedyńczy. - rzuciła wesoło Orla. - Razem ze śniadaniem o poranku. A dziś nagrzej mi, gospodarzu, wody do balii i dostarcz do pokoju za trzy kwarty.
Mężczyzna jedynie skinął głową, a łuczniczka ruszyła z powrotem do stolika zajmowanego przez Hurgara i Franza. Jeśli przez kolejne dni miała być w drodze, nie mogła nie skorzystać z szansy, by wyleżeć się w ciepłej, przyjemnej kąpieli. Wszak kobietą była i rozsiewanie nieprzyjemnych zapachów zostawiała mężczyznom.