Egon stoi przed lustrem, bierze z flakonu wcale oszczędnego łyka i czuje jak eliksir zaczyna krążyć w członkach wywołując dreszczyk mimowolnego podniecenia, ooooooohhhh... trzepota biustem, zaciska piąstki, zagryza wargę myśląc o tym wszystkim co jeszcze nieznane, wszak ma zamknięte oczy.

Oto Schiele odkrywa, że nie ma pieniędzy i przez cały następny dzień sprząta pokoje w burdelu, myśląc tylko o tym, że będzie musiał zobaczyć się z tymi pojebami i odebrać swoją część nagrody.

Oto nędznik Kłykacz, w żelaznej obroży na szyi, wiosłuje z rozpaczliwą werwą, w rytmie jęków odmierzanych batem.

Oto Cwany i brzydal, który niegdyś był żoną Cwanego, trzymają się za ręce idąc w kierunku zachodzącego słońca a za nimi prowadzony za uzdę podąża całkiem jakby znajomy konik zaprzężony do całkiem jakby znajomego wozu z całkiem jakby znajomym, chociaż nieco zdekompletowanym ładunkiem.

Złotko, ładna, choć o nieco grubej kości młoda wdówka, której, dzięki posmarowaniu smoczym złotem magusa od eliksiru, nic niepożądanego nie wyrasta, widząc minę kręconych włosów kochanka, parska śmiechem łapiąc go za krocze, nim opadła kołdra podrzucona przez, zdecydowanie aż nadto przewrażliwionego, łowcę skarbów.

Schiele tęskni za Skarbkiem, żałuje, że stchórzył i przestraszył się ewentualnej niespodzianki w jej spodniach i roztrwania swoją część łupów.

Oto ciało Kłykacza, który zmarł z wycienczenia, pochowane zostaje przez jego rodzinę niedaleko lochu, w którym sam Kłykacz pochował swoich towarzyszy.

Oto Cwany wybiega z domu, za nim lecą wrzaski, garnek, wałek do ciasta, dzbanek, których to uniknąwszy wskakuje na konia i pędzi ku nowej przygodzie - ponoć w Mysich Norach widziano smoka, złotego...

"Oto tu leży Kłykacz" pisze wapnem na nieheblowanej desce, wbitej między mniszki pospolite, którą zrosił trójnogi pies parującym moczem.

Schiele spędziwszy szczęśliwe chwile ze swoim Złotkiem, postanawia powrócić do fachu, który doprowadził go do tego wszystkiego i wyrusza ze swoją kobietą w kierunku Mysich Nor...