Theseus obrócił się, spoglądając za siebie, jakby spodziewał się tam kogoś dostrzec. Wydawało mu się jednak, że do tej pory nikt nie zdołał zauważyć jego zniknięcia. Odziana w czerń sylwetka postawiła kołnierz swojego płaszcza i lekko pochylona ruszyła dalej, wchodząc w mroczny gąszcz.
Niedawno mijał chatę bartnika, która, jak się dobrze spodziewał, stała niemal opuszczona od wyjazdu samego bartnika. W jego domostwie pozostał jedynie ojciec młodego Martina, który raczej nie spędzał nocy na wysiadywaniu przy oknie.
Kapłan musiał przyznać, że trafiła mu się idealna okazja na wymknięcie się ze świątyni. Lwia część Szuwarów siedziała właśnie w “Burym Kocurze”, gdzie, jeśli Glaive dobrze zrozumiał, trwała impreza organizowana przez nową kandydatkę na stanowisko mera. Sam Theseus nie czuł potrzeby się tam zjawiać. Jutro czekał go ważny dzień, do którego już by się przygotowywał, gdyby nie sprawa ze szczurem Pepe. A właśnie, gdzież on się podziewał? Powinien gdzieś tu na niego czekać.
Cicerone zacisnął dłoń na pasku swojej torby i w zamyśleniu stawiał następne kroki.

Z zadumy wyrwał go cichy trzask łamanej gałązki.
- Cicerone Glaive? - Usłyszał niepewny głos za swoimi plecami. Dziewczyna uznała zapewne, że już i tak zdradziła swoją obecność. - Przepraszam, że tak nachodzę, ale zobaczyłam, jak wychodzi ojciec ze świątyni i kieruje się na północ. Dopiero, gdy mieliśmy ostatni budynek, upewniłam się, że zmierza ojciec w stronę Smutników. Tak się składa, że i ja chciałam tam dotrzeć. Skoro Marie nie żyje, chciałam pochować jej ciało. Nie będzie ojcu przeszkadzać moje towarzystwo?

Kapłan odwrócił się powoli. Najwidoczniej nie chciał wyglądać jak rzezimieszek przyłapany na gorącym uczynku. Wyprostował się, splatając dłonie za plecami i spojrzał spokojnie na dziewczynę, maskując tym swoje lekkie zdenerwowanie.
- Panienka Sophie - oznajmił pogodnie, pozdrawiając ją skinieniem głowy. Szybko obiegł ją również spojrzeniem i zacisnął dłonie. - To bardzo nierozsądne kręcić się młodej damie nocą po bagnach i to jeszcze z wizytą do martwej wiedźmy. - W głosie Theseusa zabrzmiały karcące nutki, ale nagana nie była jego celem, bowiem wyraz jego twarzy wciąż się nie nachmurzył.
- Ale co można powiedzieć o staruszku w mojej sytuacji? - zagaił zaraz i wysilił się na słabiutki uśmiech. - Wolałbym panienkę odesłać z powrotem na kwaterę, ale coś czuję, że panienka nie będzie miała zamiaru mnie posłuchać i wyruszy na bagna w pojedynkę. - Pokiwał z wolna głową, przyglądając się jej. - W takim razie może lepiej będzie, jeśli będę miał na panienkę oko, hm? - mruknął, lekko rozbawiony.
- Zawsze przyjemniej podróżować we dwójkę - przytaknęła z przyjaznym uśmiechem i poprawiła materiałową chustę, okrywającą jej ramiona. - A w takim miejscu i o wiele bezpieczniej - dodała, gdy zrównała się już z duchownym i ruszyli przed siebie. - Ja w dodatku zupełnie nie znam trasy. Próbowałam wypytać o drogę byłego mera, sieur Trottier, jednak spotkałam się z odmową. Podobno Smutniki są bardzo niebezpiecznym miejscem, na podobne ekspedycje, a on sam niezbyt przychylnie zareagował, na moją inicjatywę pochowania zmarłej niedawno Marie. Raczej nie cieszyła się zbyt przyjaznymi relacjami z pozostałymi mieszkańcami… - powiedziała cicho.
- Poczekaj chwilę - zatrzymał kobietę delikatnie dłonią i odszedł na bok, przyklękając. Z torby wyjął wystające mu dotąd łuczywo. Wyciągnął również krzemień i krzesiwo, by po kilku chwilach pomrukiwania do siebie, rozpalić pochodnie. Wstał i wyciągnął nowe źródło światła przed siebie, ponownie ruszając naprzód.
- Może nam się to przydać - zagaił do dziewczyny i poprowadził ich pochód. - Sam nie byłem jeszcze w tamtym miejscu, ale od przyjazdu do Szuwarów miałem okazję zapoznać się ze zbiorami archiwum kościoła. Jak się domyślasz, były tam również mapy okolicy. Myślę, że przy odrobinie szczęścia trafimy tam bez problemu.
Przez chwilę szli w milczeniu.
- Odniosłam wrażenie, że sieur Trottier z wielką ulgą zrzucił z siebie obowiązki najważniejszej osoby w tym miasteczku - powiedziała w końcu Sophie.
Theseus tylko pokiwał głową. Już otwierał usta, jakby jednak miał coś dodać do tego tematu, ale w tym momencie poczuł jakieś poruszenie.

Z kieszeni duchownego wychyliła się niewielka głowa opatrzona czapką z wyciętymi kołami na oczy i dziurami na uszy, niczym miniaturowy, kieszonkowy kat.
- Pssst.. psssyt, to ja.. - Wyszeptał świszcząc powietrzem między siekaczami - To ja, Pepe! Się dyskretnie tu zamelinowałem. Gotów jestem - Zasalutował.

- Byłeś tam cały czas? - odpowiedział Cicerone i uniósł brwi jakby z uznaniem. - Ech… Cóż, poznaj panienkę Sophie d’Artois. Zachowuj się przy niej. I na miłość Wielkiego Budowniczego, co ty masz na głowie? - żachnął się duchowny i pokręcił głową.

Trzewiki panny d’Artois już od dobrych kilkunastu minut uciążliwie dawały znać, że zdecydowanie nie są nieprzemakalne. Na moczarach było zimno. Stojąca dokoła mętna woda i zawieszona w powietrzu gęsta mgła szybko wychładzały odkryte części ciała podróżujących.
Dziewczyna ledwie zdążyła wyciągnąć materiałową chustkę, zanim zza szerokich pleców duchownego rozległo się ciche kichnięcie. A chwilę po nim jeszcze dwa kolejne.

Z trzaskiem gałęzi obie przygarbione postacie wypełzły z chaszczy na rozlewisko, gdzie królował rozłożysty, stary buk. Promienie księżyca z trudem przebijały się przez korony innych drzew, a mgła snuła się nisko przy ziemi.
- Tu powinniśmy obrać odpowiedni kurs - powiedział Pepe - Choć wcześniej ułatwiały to wiszące tu ludzkie kobiety… których teraz nie ma…
Gryzoń podrapał się w głowę zdziwiony.

- Ludzkie kobiety? - zdziwiła się Sophie. - Wiszące? Ojcze… Czy ten szczur na pewno… - Spojrzała na zwierzątko badawczo, szukając najwyraźniej zewnętrznych oznak jakiejś choroby.

- A tak.. bujało się to towarzystwo.. hmmm.. prosta sztuczka, choć wymagała przygotowań.. - Gryzoń rozejrzał się wkoło, ale jego wzrok spoczął na Sophie. Przez chwilę wydawało się jakby wpatrywał się w dziewczynę.
- Widzę, żeś biegła w tych sprawach… - skwitował.
W odpowiedzi młoda wiedźma rzuciła mu jedynie znaczące spojrzenie, jednak nie powiedziała ani słowa.
Theseus zatrzymał się i z niepokojem spojrzał na pień. Poruszył pochodnią i rozejrzał się wokół, jakby chciał się upewnić, że nic nie siedzi za najbliższym krzakiem.
- Nie mam pojęcia o czym ten nieboski gryzoń mówi, ale ja tu nie widzę żadnych wisielców. I całe szczęście - mruknął do siebie kapłan.

Ogień z pochodni oświetlił stary pień gdy się do niego zbliżyli. Krzaki które otaczały drzewo skrywały jakąś ciemną jamę w jego pniu. To w nią Pepe wycelował palec.
- Tam dowiemy się wszystkiego.
Theseus zerknął na Sophie, sprawdzając, czy u niej w porządku i powoli ruszył we wskazanym przez Pepe kierunku.
- To miejsce przez długi czas było opuszczone przez boską łaskę - powiedział, z niechęcią zaglądając do jamy.

Tymczasem umysł dziewczyny zaczął tłoczyć się od intensywnie przelatujących przezeń myśli: “Czym jest ten mówiący szczur?”, “Co miał na myśli?”, “Co wie i skąd?”, “Czy powinniśmy mu ufać? Co jeśli właśnie prowadzi nas w pułapkę?” W tej ciemnej jamie mogło się kryć każde niebezpieczeństwo, a panna d’Artois dobrze o tym wiedziała. Spróbowała na moment odsunąć te myśli i również spojrzała w ciemne rozdarcie u podstawy potężnego buka.

Światło pochodni oświetliło wnękę pokazując dziuplę wielką na jednego, krępego krasnala. Ziemia w niej była wypalona, a z góry zwisały niteczki drobnych korzonków, które splatały się w centralnym punkcie. Były ich setki. Każda oplatała czarne, ludzkie, martwe serce. Wisiało ono jak pająk na środku pajęczyny.
- Taaa… Marie się nie patyczkowała… - westchnął szczur. - Dzięki temu powiązaniu w astralu będziemy mogli trafić do jej chatki.

Wszystkie maleńkie włoski na skórze Sophie zjeżyły się, gdy z pyszczka gryzonia wydobyło się słowo “Astral”. “Musiał znać Marie” przemknęło jej przez głowę. “Marie lub ewentualnie maga Burboire. Skąd inaczej wiedziałby aż tyle?”
Sophie w milczeniu zastanawiała się, czy będzie musiała go zabić. Nie chciała tego robić, jednak nie chciała również, by Pepe ją zdemaskował przed duchownym. Uchodzenie za zwykłą dziewczynę było jej potrzebne i jak dotąd całkiem nieźle się udawało. Aż do spotkania z tym szczurem…
Spojrzała pytająco na towarzyszy.

Kapłan zmarszczył czoło, przyglądając się martwemu organowi.
- Wielki Budowniczy, ześlij swą Światłość i oczyść to miejsce - szepnął do siebie Theseus i omiótł jeszcze spojrzeniem wnętrze dziupli. Wyglądało na to, że nic interesującego już tam nie było.
- Należy je zabrać z tego plugawego miejsca i pochować - powiedział już głośniej i przyjrzał się korzonkom splatającym serce.

- Rób co chcesz…- Pepe zamknął oczy skupiając się na podróży w magicznej przestrzeni. Grymas twarzy zdradzał, że nie sprawiało mu to przyjemności.

Ojciec Glaive zerknął z niechęcią na szczura, robiąc zaciętą minę, jakby miał zamiar mu przerwać. Nie było jednak powodu, by to robić. Do Astralu mógł zaglądać każdy, kto się tego nauczył. I podobnie jak każda żyjąca istota, tak i szczur, który posiadał świadomość, najwidoczniej był do tego zdolny. Serce było już martwe, podobnie jak czar go wiążący zdążył wygasnąć. Jednak w świecie ducha wciąż pozostawał po nim ślad. Jako że Cicerone nie znał się na tym, postanowił tym razem oprzeć się na umiejętnościach Pepe.

Szczur zanurkował w rozmazaną otchłań Astralu trącając plątaniny powiązań i wzorów. Odczuł głęboki żal, smutek i ból małej dziewczynki, ogromną samotność jakiegoś bytu i pustkę. Nie o to mu chodziło. W tym miejscu zdarzyło się coś złego. Rozegrał się jakiś dramat, ale Pepe nie zwracał na to uwagi. Przynajmniej próbował. Skoro czar wisielców wskazywał dom Starej Marie, to być może nadal można było odkryć jego położenie.
Nie mylił się.
Otworzył i wytrzeszczył swoje przekrwione i załzawione oczy.
- Wiem! - wykrzyknął. - Wiem gdzie iść…

- Doskonale. Nie zostawajmy tu już dłużej, niż jest to konieczne - zagaił Theseus. Sam sięgnął do serca i chcąc zerwać korzonki, spróbował wziąć je ze sobą.

- Ojcze - zaoponowała Sophie, kładąc dłoń na szerokim ramieniu Cicerone, jednak nie próbowała powstrzymać go siłą. - Wiem, że to właściwe, jednak mam wątpliwości, czy na pewno bezpieczne. Ta kobieta władała mocami, których żadne z nas nie pojmuje. Jej siła osłabła, ale czy zniknęła zupełnie? - Dziewczyna zabrała rękę i z pewną rezerwą spojrzała na element skomplikowanego czaru.

- Nie wiem, kim była ta umęczona dusza, z której wycięto serce i użyto je do tego potwornego zaklęcia. Mogła to być przypadkowa, niewinna osoba, a może największy zbrodniarz Szuwarów. Tak czy owak, Wielki Budowniczy dał nam wolną wolę, byśmy sami mogli decydować się robić to, co właściwe. I wspiera nas w tym wszystkim. - Theseus nie zamierzał się zatrzymywać, więc tylko szarpnął mocniej za korzenie, zrywając je i odzyskał serce. Zaraz też owinął je w jakąś szmatkę i wrzucił do swojej torby.
- Idziemy, Pepe. Prowadź.
- Oby twój bóg zdołał nam pomóc, gdy będziemy tego potrzebować - odparła z obawą i podążyła za klerykiem, w głąb niebezpiecznych moczarów.

- Miou? - doleciało z mroku. Jakiś garnek z hukiem zleciał gdzieś w dali i coś potoczyło się po podłodze. Długie cienie zatańczyły na ścianach, gdy Theseus próbował oświetlić wnętrze. Czujne oczy Sophie nic nie wychwyciły w pierwszym momencie.
- Ten skurw… - Gryzoń zderzył się wzrokiem z Cicerone i zaraz się poprawił. - Kot… gdzieś tu się czai.. uważajcie.
Pepe schował się głębiej za karkiem duchownego i łapką złapał się kępy jego kręconych, siwych włosów.

- Wiedźma… musiała odejść w swoim domu - mruknął Theseus, starając się nie zwymiotować na panujący w środku odór. - Nie wiem, panienko Sophie, czy powinnaś ją oglądać w takim stanie - dodał i stanął na środku pokoju, rozglądając się wokół.
Skrzywił się, dostrzegając dwa truchła kotów rzucone w kąt. Kapłan zastanawiał się, czy Pepe czasami nie miał racji i kocur Mordechaj faktycznie nie zabił tamtej kozy oraz tych futrzaków.
- Kici, kici - zawołał po chwili namysłu, wypatrując kota. Nie chciał, by ten wyskoczył na nich, kiedy będą przeszukiwali mieszkanie wiedźmy.

- Mrau - odezwało się coś tuż pod nogami Sophie i dziewczyna poczuła jak sierściuch zaczyna się ocierać, mrucząc przy tym z zadowoleniem. Wkrótce wspiął się na tylne łapy, a przednimi wbił się delikatnie pazurkami w sukienkę.
- Ooo, to o niego całe to zamieszanie? - powiedziała dziewczyna nieco wyższym głosem niż zwykle i schyliła się, biorąc puszyste stworzenie na ręce.- Ale ty już nie mówisz, prawda? - zapytała poważnie kota.

Stworzenie wbiło zezowate oczy w Sophie i zaterkotało gardłowo. Dziewczyna czuła ciężar kocura. Nie był to zwykły dachowiec. Oczy miał wyłupiaste i pożółkłe, żuchwę nieco wysuniętą do przodu z krzywym zgryzem. Kot wyglądał jakby go ktoś za młodu upuścił na ziemię, a ten upadł na twarz.
- Mrau? - Rozdział buzię. Skakało po nim trochę pcheł, ale poza tym wydawał się zdrowy.

Theseus stojąc z boku przyjrzał się kocurowi krytycznie.
- I to jest ten potwór, który zagryzł kozę? Nie wygląda tak strasznie - zagaił niedowierzając i spróbował dotknąć go palcem.
- Wygląda, jakby naprawdę dużo przeszedł… - odparła dziewczyna, odsuwając go nieco od siebie, by nie zarazić się pasożytami i aby lepiej przyjrzeć się zwierzęciu.
Kot odsłonił teraz zwisający brzuch, który był dość spory. Spojrzał w dół by ocenić odległość od ziemi, ale rozmyślił się co do skoku. Znów zadarł głowę by obserwować zbliżający się palec duchownego.
Nim jednak palec dotknął sierści stworzenia, drobna, dysfunkcyjna szczęką kota kłapnęła. Zrobił to tak szybko, że nim Theseus zdążył zareagować, puszek wisiał z wbitymi zębami w rękę. Ważył sporo, więc ból przeszył dłoń cicerone.
Sophie starała się złapać zwierzę, by nie odgryzło całego palca. Czuła jak kot napręża mięśnie pod grubą warstwą futra i sadła, szarpiąc się na boki.
- A.. mówiłem! - Szczur rozbiegł się i całym pędem przeskoczył na Sophie, jakby opuszczał tonący okręt.

Kapłan syknął z bólu i potrząsnął ugryzioną ręką. Drugą szybko złapał Mordechaja za pysk i spróbował rozewrzeć szczękę.
- Puszczaj, piekielne stworzenie!
Drobne kły zatopiły się w miękkiej tkance Theseusa. Kot jakby dostał szczękościsku i nie dość tego zaangażował do mozolnego rozdrabniania duchownego swoje ostre jak brzytwa pazury.
- Przywal mu garami! - Pepe zaczął kibicować ze spokojnego miejsca, jakim było ramię dziewczyny.
- Puuuść ten palec! - krzyknęła młoda wiedźma, próbując potraktować rozwścieczonego mordercę palców magią. Nie chciała za bardzo uszkodzić zwierzęcia, jednak nie mogła pozwolić mu na wyrządzenie tak poważnych szkód.
Nie mogąc się go pozbyć z ręki, Cicerone przyklęknął, kładąc kocura na podłodze, tak, by jego ciężar nie szarpał go za rękę. Wciąż próbował otworzyć jego paszczę, ale dodatkowo oparł o niego swojego ciężkiego buciora, przygniatając go lekko.
- No co za bestia samej Laeth! - warknął, gdzieś gubiąc swoje zwyczajowe opanowanie.
Usiłując rozewrzeć szczęki zwierzęcia, za pomocą jego wzorca w Astralu, dziewczyna napotkała poważne trudności. Kot stawiał opór. Coś jednak udało jej się osiągnąć: mimo, że jego krzywe zęby nadal zaciskały się wokół intensywnie krwawiącego palca duchownego, wszystkie kończyny, jak i ogon zupełnie się wyprostowały. Widać było, że kot był tym nieco zaskoczony.
Równie zdziwiona dziewczyna otworzyła szerzej oczy i spojrzała szybko na Cicerone, ale zdawał się tego nie zauważać. Szarpał się z kotem, nie potrafiąc uwolnić się z uścisku szczęk.
Widząc, że o ile nie chce zbytnio zaszkodzić stworzeniu, niewiele wskóra magią, zerwała się na nogi i zaczęła gorączkowo szukać jakiegoś naczynia z wodą.
- Noża szukasz? Noża? - Gorączkował się Pepe i zeskoczył z Sophie, by pomóc jej szukać narzędzia zbrodni w szpargałach Starej Marie.
Tymczasem kot poczuł duży dyskomfort leżąc rozpłaszczony na ziemi. Jego niepewność dała się odczuć w uścisku szczęki i Theseus wyszarpnął w końcu uwięzioną rękę i gwałtownie cofnął ją, o mało się przy tym nie przewracając na podłogę.

Puszek zerwał się na równe nogi i niepewnie czmychnął gdzieś w ciemne odmęty chaty, uderzając przy okazji głową w jakiś mebel.
Dziewczyna odetchnęła z ulgą i wróciła do duchownego.

Kapłan Wielkiego Budowniczego obrzucił swoją rękę pobieżnym spojrzeniem i szybko objął ją drugą dłonią, uciskając.
- Pepe, dlaczego mnie nie ostrzegłeś! - Spojrzał z wyrzutem na szczura, jakby próbując zwalić na niego całą winę.
Szczur obrócił się i próbował zrozumieć co się stało przez chwilę.
- Nie ma go? - Stanął na paluszkach by ze stołu widzieć lepiej. Brak Mordechaja wprawił go w lekką niepewność. Podreptał szybko w okolice Theseusa i Sophie by w razie czego na nich wskoczyć.
- Ej.. mógłby ktoś wziąć mnie na ramię?
Sophie pierwsza schyliła się i podniosła głośnego gryzonia.
- Nie spodziewałam się, że jest taki szybki! I taki silny! Ale żeby zagryzł kozę?! - Dziewczyna wyraziła swoje niedowierzanie, stawiając Pepe na ramieniu, po czym sięgnęła do umazanych krwią rąk Theseusa, by rzucić na nie okiem. - Nic się ojcu nie stało?
- Myślałem… myślałem, że go panienka okiełznała - mruknął kapłan, krzywiąc twarz w nieprzyjemnym grymasie.
- Z takimi dzikimi zwierzętami nigdy nie można być niczego pewnym - pouczyła go dziewczyna, oglądając ranę po zębach kocura.
- Nic poważnego, ale chyba będzie trzeba to odkazić i czymś obwiązać - dodał i spojrzał na towarzyszkę, jakby upewniając się, czy sama nie odniosła żadnych obrażeń, jednak poza rozszerzonymi źrenicami i odrobinę bardziej zarumienioną przyspieszonym biciem serca twarzą, zwykle dosyć bladą, nic nie wskazywało, że dziewczynie coś się stało.
Palec znaczyły sporych rozmiarów wgłębienia, po zakrzywionych kłach kota. Panna d’Artois starła krew kawałkiem swojej chusty.
- Ma ojciec jakiś alkohol?- spytała spokojnie.
Glaive zerknął na swoją torbę i pokręcił głową, cicho wzdychając.
- Obawiam się, że nie przygotowałem się na taką okazję. Zajmę się tym po powrocie - odparł, wstając na nogi z cichym stęknięciem.
- Może tutaj coś znajdziemy? Stara Marie z pewnością miała coś takiego… - powiedziała dziewczyna i zajrzała do swojej eleganckiej, skórzanej torby. Sięgnęła do niej, by po chwili z samego dna wydobyć niewielkie zawiniątko z maścią. Nałożyła trochę na zraniony palec i wtarła delikatnie. - Na razie powinno pomóc, jednak powinien się ojciec zobaczyć z sieur Trottier. W miarę możliwości jeszcze dzisiaj.

- Miau - Doleciało gdzieś spod stołu i za chwilę jakiś kosz przewrócił się na podłogę. Bestia nadal kryła się gdzieś w mroku.

- Dziękuję, panienko Sophie - powiedział grzecznie kapłan i rozejrzał się, wypatrując drapieżnika. Wtem wpadł na plan uziemienia złego kocura. Nieopodal stała dość solidnie wyglądająca beczka. Theseus otworzył ją i zajrzał do środka, ale znalazł tam jedynie jakiś sparciały worek. Wyciągnął go więc, opróżnił z jakiejś nieciekawej zawartości i ponownie stanął na środku pokoju.
- Acha.. Theo nie ma dość… - Szczur pokiwał głową z uznaniem i wycofał się za głowę Sophie.
- Gdzie jesteś, futrzaku? Chcesz więcej gryźć? No to chodź i zabierz sobie - zaczął nawoływać Butcher’a, obracając się wokół własnej osi. Plan był prosty: złapać kocura do wora, wrzucić do beczki i zapieczętować.
Dziewczyna odebrała pochodnię, by duchowny miał pełną swobodę ruchów i starała się oświetlić ukrytego drapieżnika.

Kocur wskoczył na stół przewracając kolejne przedmioty. Ogon mu tańczył i wił się gdyż Theseus wyprowadził futrzaka z równowagi. Mordechaj ocenił odległość od duchownego. Blat dawał mu niezły rozbieg. Pozostało już tylko wydać okrzyk wojenny i wykonać szarżę…

- Mioooouurrruu! - Rozdzierający wrzask przeszył powietrze.
- O.. w mordę.. - Pepe przełknął ślinę wyglądając jednym okiem spod długich kosmyków Sophie.
Mordechaj powoli, rytmicznie z kociego truchtu przeszedł w pełen, falujący tłuszczem cwał. Potrącając puste butelki i zrzucając miski ze stołu taranował każdą stołową przeszkodę, która dzieliła go od Theseusa.

Ojciec Glaive, mogło się wydawać, że tylko na to czekał. Odwrócił się do szarżującego kocura, rozstawił szeroko nogi, pochylając się przy tym i chwycił obiema rękami za wór.
- Aaaaaaaaa! - zakrzyknął bojowo wyznawca Wielkiego Budowniczego, szykując się jak na starcie z samym wcieleniem piekielnego Podżegacza. Miał tylko jedną szansę. Szansę, która miała zadecydować o losach tej bitwy.
Panna d’Artois odsunęła się i wstrzymała oddech. Napięcie w tym pomieszczeniu było niemal tak namacalne, jak wszechobecny smród.

Kocisko znacznie przeliczyło swoje możliwości. Mordechajowi nie służyła szybkość z jaką się rozpędził i upadł na brzuch sunąc z dużą prędkością ku Theseusowi. Wbite pazury w blat nie wyhamowały prędkości i łupnął w duchownego jak wielka kula armatnia. Obaj przewrócili się na ziemię.
Kleryk potrząsnął głową, lekko oszołomiony. Potrzebował sekundy, by zorientować się w sytuacji. Widząc, że jego nemezis leży na jego brzuchu, równie co on - a nawet i bardziej skołowany, odruchowo sięgnął po wór i narzucił go na kocura. Następnie przekręcił się na kolana i szybko zacisnął szyję wora, uniemożliwiając Mordechajowi wydostanie się.
- Aha! - zakrzyknął zwycięsko Theseus i popędził do uprzednio otworzonej beczki. Wrzucił weń kota w worku i zatrzasnął wieko, przywalając je dodatkowo jakimiś klamotami.
- Ta jest!! - Podskoczył z wrażenia Pepe.
Cicerone oparł się o beczkę i starł pot z czoła, oddychając ciężko.
- Złapaliśmy bestię. To powinno dać jej nauczkę! - powiedział w euforii, powoli pozwalając adrenalinie spłynąć z jego żył. Spojrzał na Sophie, a młoda dziewczyna mogła dostrzec w jego oczach przebłyski młodzieńczej werwy - coś, co zupełnie nie pasowało do starego, zrzędliwego duchownego.

- Nie no, moment szefie - Szczur chwycił się pod boki - Nikt nie mówił o opuszczeniu tego miejsca. To nasz dom. Teraz, kiedy jest tu bezpiecznie, nie zamierzamy stąd się ruszać.
Stary Mistrz Cole wyszedł na środek półki, tak by Theseus dobrze go widział i zamachał laską. Gestykulował i tłumaczył coś zawzięcie.
- Więc... - Odchrząknął Pepe - Będę tłumaczył. Ja... czyli ja, Pepe... zostaję. Reszta myszy idzie sobie… - Minęła chwilka nim szczur zdał sobie sprawę co przekazał.
- Ale jak to? Mistrzu?! Mam tu zostać sam? Jak palec? A wy gdzie się podziejecie? - Zwrócił się z wyrzutem do mentora. Stara mysz znów zamachała rękami i żwawo coś tłumaczyła. Pepe kiwał głową wtrącając co chwila ‘acha’ lub ‘ale jak to?’ by na końcu zwiesić zamaskowną głowę i westchnąć ‘rozumiem’.
- Nie możesz tu zostać - zaoponowała trzeźwo dziewczyna. - Nie z tym kotem. Przecież się tu pozabijacie!
O ile towarzystwo starego kota wiedźmy bardzo jej nie przeszkadzało, to gadający szczur zdecydowanie stał na drodze w odkrywaniu wiedźmich sekretów Starej Marie. Nadal nie była pewna ile gryzoń wie o niej, o martwej wiedźmie, Astralu i na ile byłby skory do współpracy, więc wolała dmuchać na zimne.

- Ale mistrz Cole mówi, że muszę się uczyć. Że oni nie są tak zdolni jak ja. Że moją powinnością z takim talentem jest pozostać tutaj i kształcić się na maga wszechczasów. Jestem materiałem! - Wykrzyczał Pepe prawie z wyrzutem, gdyż kotłowały się w nim uczucia. Zapadła na chwilę cisza, którą oczywiście przerwał szczurek, ale tym razem spuścił z tonu.
- Nie pytajcie mnie o co chodzi. Nie wiem jakim materiałem, nie dosłyszałem co dziadek mówił…
Mistrz Cole znów dał ciąg sygnałów dłońmi, a Pepe znów tłumaczył.
- Mistrz Cole widzi przyszłość. Mówi, że będzie się działo i trzeba połączyć siły. Że nikt nie zostanie tu sam. Że w Szuwarach będą dziać się rzeczy bardzo ważne. Dlatego sam Mistrz i reszta zamierzają przenieść się do miasta...
Pepe się zmarszczył i bardziej skupił, bo dziadek nawijał jak najęty.
- Willy zamieszka u ciebie, Theo, a reszta też gdzieś się podzieje po domach.
Znów zapadła cisza w pomieszczaniu. I znów tylko na chwilę bo Pepe się rozdarł.
- Toś wymyślił Mistrzu! Wy myszy... mieszkać z ludźmi?! Ja, szczur, ledwo sobie tam poradziłem. A teraz ja tu, a wy tam? - Gryzoń pokręcił głową z dezaprobatą i spojrzał na kleryka.
- Weź zrozum myszy… No ale ma kto was odprowadzić do miasta, przynajmniej.

- Nie mam jak zabrać tego kota ze sobą, Pepe. Poza tym skoro był pupilem wiedźmy, to przynależy do tego miejsca. A już na pewno nie będę mu robił krzywdy - Cicerone przechodził się po pomieszczeniu i oglądał swoją ranę. Od czasu starcia z kotem zdążyła już nieźle napuchnąć.
- Zresztą… nie chciałbym, by jakaś niekontrolowana istota praktykowała magię pod moim nosem. Dobrze, że twoi przyjaciele stąd odchodzą. Nikt nie powinien tu zostawać. Co zaś się tyczy ciebie… chcesz się uczyć, tak? Mam dla ciebie propozycję. Znam pewnego kobolda, bardzo mądrego zresztą. Nazywa się Jean-Christophe Trouvé i mieszka w Szuwarach. Ma spory zbiór książek i posiada niemałą wiedzę o tym miejscu. Zaprowadzę cię do niego i poproszę, by cię przyjął. Musisz mi tylko obiecać, że nie będziesz się mieszał w sprawy magii.

- Miło z twojej strony, że się tak o mnie troszczysz, Theo - Szczur niepewnie spojrzał na mistrza, który kategorycznie pokręcił głową, na słowa duchownego - Ale jednak zostanę tutaj. Będę czasem odwiedzał miasteczko, więc spokojna głowa. A Mordechaja jeszcze wytresuję. Jeszcze będzie cywilizowanym kotem…
- Miou! - Zawołało tęsknie upchane zwierze z beczki.

- Nie wiem, czy wiesz, kim jestem i jaką instytucję reprezentuję, Pepe. Ale ja nie żartowałem. Nie mogę pozwolić ci praktykować zakazaną magię w miejscu, gdzie jeszcze niedawno żyła wiedźma. To budzi zagrożenie dla wszystkich mieszkańców Szuwarów i nie tylko - Cicerone stanął nad szczurem z założonymi rękami, patrząc na niego z góry.
- I wiedz, że obchodzę się z tobą i twoimi przyjaciółmi nad wyraz łagodnie. Gdyby na moim stał tu inkwizytor… nie chcecie wiedzieć, jakby się to skończyło.
- No dobra. Rozumiem. Nie wiem o co chodzi, ale trapi cię to, a że jesteś moim przyjacielem, to przecież nie chcę dostarczać ci smutków. Oczywiście, że nie będę ci przysparzał problemów - odpowiedział jednym tchem gryzoń.

- Dziękuję - odparł z ulgą duchowny. - A więc nikt tu nie zostaje, oprócz kota Mordechaja. Jeśli twoi przyjaciele mają coś do zabrania, niech się pośpieszą. Pomożemy wam dostać się do miasta.
- Jasne - odparł Pepe i gwizdnął na towarzyszy.
- Dobrze. A więc zajmiemy się jeszcze pochówkiem wiedźmy i wynosimy się z tego opuszczonego przez Boga miejsca - skwitował kapłan i rozejrzał się, w poszukiwaniu młodej towarzyszki. Mieli jedną sprawę do załatwienia.

Noc nad Smutnikami wisiała w pełni. Jęknęły drzwi, szorując po podłodze i dwie postacie wyszły na trzeszczący taras, a następnie skierowały się po schodach w dół.
Zawinięte w pościel szczątki Starej Marie zostały wyniesione na zewnątrz. Tam ojciec Theseus wykopał dół, gdzie spoczęła straszliwa wiedźma z bagien. Wyglądało na to, że tak właśnie miał skończyć się jej los. Pochowana przez duchownego, który, choć ze sporą dozą niechęci, odmówił za nią krótką modlitwę.
Panna d’Artois stała w milczeniu. Jej twarz nie wyrażała żadnych emocji. Gdy duchowny zakończył modlitwę spojrzała mu w oczy i skinęła głową w niemym podziękowaniu, choć jej oczy zdawały się być puste, pozbawione wyrazu.
Nie zwlekając długo, poprawiła chustę na ramionach, zabrała starą łopatę wziętą z tarasu i ruszyła w stronę drewnianych schodków.
Odłamki naczyń, strzaskane szkło i inne śmieci nieprzyjemnie chrzęściły w rytm jej kroków, wypełniając martwą ciszę moczarów.

Stare deski skrzypiały, pod ciężarem dziewczyny, jednak jakoś inaczej niż wcześniej. Czerń nocy w tej jaskini z drzew była wręcz przytłaczająca. Dziewczyna zdjęła jeden z łapaczy snów ze sznurka przewieszonego przez przejście, oparła oblepioną wilgotną ziemią łopatę o zniszczoną ścianę domku i weszła do środka.
To Sophie miała wypuścić Mordechaja, by ten znów nie rzucił się na duchownego. Jego palec nadal był lekko opuchnięty.

Przybrana rodzina Pepe, zgodnie z umową, czekała już w przygotowanym dla nich wiklinowym koszyku. Brakowało jednak Pepe. Dziewczyna spojrzała pytająco na gromadkę myszy, jednak tylko pomachały łapkami, a jedna z nich pisnęła cicho.
- Tu jestem! - usłyszała za sobą. Pepe stał w półcieniu na klamotach wrzuconych przez Theseusa na beczkę, w której siedział Mordechaj. Łapki miał gniewnie skrzyżowane na piersi.
- Co tam robisz? - zdziwiła się dziewczyna. Otworzyła usta lecz Pepe położył palec na swoim pyszczku, nakazując jej milczenie. Wskazała wymownie na koszyk, domagając się wyjaśnień.
- Nie zaryzykuję życia mojej rodziny po raz kolejny - powiedział głosem nieznoszącym sprzeciwu. - [i]Oni bezpiecznie doprowadzą was do miasta. Wypuszczę Butchera[/b] dopiero, gdy stąd odejdziecie.
Beczka zatrzęsła się lekko, i wydała cichy, błagalny pomruk.
- Nie mogę zostawić go tutaj na twoją łaskę. Nie chcę żeby coś mu się stało. W dodatku ojciec Glaive zabronił ci tutaj zostawać. - Pannie d’Artois nie podobały się stawiane przez gryzonia warunki. Wiedziała, że Pepe pragnął zemsty.
- Życie mojej rodziny powierzam w wasze ręce. Ufam wam. Jeśli tak ci zależy na tym kocie, to go nie skrzywdzę. Masz moje słowo. A co do słów Theseusa, stanie się jak powiedział. Nie zostanę tutaj.
- Wrócę tu jutro sprawdzić i lepiej, żebyś mówił prawdę. A po rodzinę zgłosisz się u ojca Glaive. Jutro. - Dziewczyna chciała mieć ostatnie zdanie. Po prawdzie rozumiała, że wolał samodzielnie zadbać o bezpieczeństwo swoich najbliższych, ale wolała upewnić się, że jej nie oszuka.
Pepe skinął głową z powagą na pyszczku, zamachał łapką i zniknął jej z oczu.

Mimo, że myszy nie mówiły, Sophie i Theseus dotarli do miasteczka bez większych przeszkód. Ślady w tak namokniętym gruncie były bardzo dobrze widoczne, a częściowo sami pamiętali którędy się kierować.

Panna d’Artois mimo, że brzydziła się kłamstwem, nie chciała niepokoić duchownego pozostawieniem jego napastnika na pastwę Pepe. Powiedziała, że uwolniła kota z beczki oraz, że szczur postanowił zabezpieczać tyły i upewnić się, że Butcher za nimi nie pójdzie.
Ojciec Glaive dostał w opiekę kosz myszy, po których Pepe miał przyjść następnego dnia.


Theseus nie mówił już wiele, rozstając się z wiedźmą. Ruszył w ciszy do swojej świątyni, w zamyśleniu patrząc pod siebie. Czy to trapiły go wydarzenia z bagien, czy też chodziło o list podłożony przez jego gosposię, Chloe? Tego nie można było być pewnym. Jednak jedno było wiadome. Tej nocy odziana w czerń postać udała się jeszcze na cmentarz. Zakopać jedną rzecz, którą wzięła ze sobą.

[media]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/a7/dd/85/a7dd854ec3ec46610184fdd63f411ecf.jpg[/media]