Forgione dobrze wspominał podróż z kupiecką karawaną. Wraz ze swoim sobowtórem, czy może odbiciem samego siebie w tym wymiarze, czy może jeszcze emanacją jego osobowości stworzoną przez numenerę, czy cholera wie co, tłumaczył to sobie na wiele sposobów... Więc wraz ze swoim sobowtórem, który przyjął imię Francesco i udawał jego brata bliźniaka, i z Saskią, przyjemną panienką, stroili sobie żarty ze współtowarzyszy podróży. Forgione'owi zdarzyło się kilkukrotnie przeszybować ponad wozami, udając wieczorem sarthariańską ćmę albo też odegrać numer z pościgiem i drzwiami, co było całkiem proste, gdy miało się swój duplikat. Zabawy było co niemiara.

Problem był jeden - duplikat pojawił się tym razem w nocy, całkiem niespodziewanie, gdy Forgione, dumna glewia o nieco zmutowanym ciele, golił twarz, która obrastała chitynową szczeciną. Forgione nie miał przy sobie nic, oprócz taniego ubrania na zmianę, które szybko ubrał na Franceska, wręczył mu włócznię i dogadali szybko (prawie bez słów, bo rozumieli się doskonale - wszak byli tą samą osobą) co do ich historii. Potem pojawił się drugi problem - Saskia. Podróżowała wspólnie z glewią i musiał jej jakoś wytłumaczyć pojawienie się drugiego siebie. Postanowił powiedzieć prawdę i wtajemniczył ją w tę dziwaczną sprawę.

Forgione był brzydkim facetem, to pewne. Gdy był nagi, w oczy rzucały się przede wszystkim skórzaste fałdy, które rozciągały się pomiędzy jego torsem i rękoma oraz pomiędzy nogami. Nosił specjalnie spódnicę i do swojej skórzanej kamizelki doszył luźne rękawy, które ukrywały jego dziwaczną cechę. Miał wiele okazji, by pozbyć się chirurgicznie błon lotnych, ale... Kto chciałby pozbyć się czegoś, co pozwalało mu szybować? Drugą cechą, która wyróżniała go w tłumie i nieco pogarszała wizerunek, była skłonność do produkcji łusek na ciele. Szczęśliwie te na twarzy dało się jakoś zgolić, jednak te na kończynach i korpusie uwielbiały się namnażać. I w sumie dobrze, nie musiał wydawać pieniędzy na drogie pancerze. Ale niestety te cechy nie przydawały mu przyjaciół, mało kto lubił mutantów. Całe życie uczył się ukrywać swoją odmienność...

Chyba za bardzo zagalopowaliśmy w kierunku błędnej narracji, mogącej zakończyć się nieskończonymi opowieściami o niczym ważnym! Wróćmy więc do targowiska, na którym znalazła się Saskia, Forgione, glewia dzierżący na ramieniu glewię o szklanym ostrzu, i Francesco, jego sobowtór, który na tym samym ramieniu i dokładnie w ten sam sposób opierał drewnianą włócznię. Gdy grupa spojrzała na stragany z obfitością przyjemnych towarów, dziwadełek, szyfrów, przypraw i czczych obietnic, kopie uśmiechnęły się w ten sam sposób, unosząc lewy kącik ust.

- Saskio... - zaczął Forgione.

- Powinniśmy zająć się najpierw noclegiem... - kontynuował Francesco.

- A potem tu wrócimy i poszukamy jedzenia, plotek i pracy - dokończyli wspólnie.

- Hmm... Piwnie może i tak - odpowiedział mężczyzna z szklaną glewią.

- Ale powinniśmy unikać dużego tłoku. Łatwiej zachować prywatność, a to się może przydać. A z pewnością ty o tym wiesz, jacku - doprecyzował wypowiedź Francesco.

- W moim - odpowiedziało dwóch F. jednocześnie, śmiejąc się nieco. - Zacznijmy już szukać jakiejś tawerny, bo jak na targowisko wrócimy, to zostaną nam resztki źle wysuszonego pieprzu i zwietrzały tytoń do wyboru. A ja mam ochotę na świeże plotki i soczysty owoc - dokończył już sam Forgione, a Francesco wpatrywał się niemo w tłum.

Poszukiwania karczmy zajęły naszym bohaterom dłuższą chwilę. Bo choć mijali wiele przybytków oferujących napitek i plotki (a za parę błysków pewnie i nocleg za piecem), wszystkie pełne były rozwrzeszczanej tłuszczy. Wszak miejscowi, zarobiwszy parę monet na żebrach, ruszyli już by wydać "ciężko zarobione pieniądze" w cowieczornym rytuale chlania i bajdurzenia o cudach, jakimi na pewno obdarzy ich miasto - ale jutro, pojutrze, kiedyś tam... Słowem, żadne ze wspomnianych miejsc nie przypadło do gustu trójce wędrowców.

Dopiero pod dobrej pół godzinie poszukiwań grupka zdołała na tyle oddalić się od bramy miejskiej, by stężenie żebraków i wszelkich wagabundów spadło do akceptowalnych norm. Szybko też ich oczom ukazał się szyld tawerny: łóżko a nad nim uśmiechnięte słońce. Choć nieco zniszczony (jak wszystko w tym mieście...), znać po nim było kunszt autora - pomimo prostoty wykonania linie zarysowano ostro, wyraźnie a kolory rozprowadzono ... Cóż, teraz to ja popadał w dygresję, czytelniku, wróćmy zatem do naszych bohaterów.

Jeden z "bliźniaków" już zbliżał dłoń do klamki drzwi, gdy te gwałtownie otworzyły się i niczym kula wystrzelona z katapulty wypadł przez nie mały, gruby, brodaty człowiek. Po krótkim locie gwizdnął z impetem o bruk uliczki i jęknął żałośnie. Nim ktokolwiek zdążył zareagować, w drzwiach wejściowych stanęła zażywna kobieta w późnym lecie życia, ubrana w fartuch typu podomka damska. Bohaterowie nie zdążyli jeszcze nacieszyć oczu wątpliwym pięknem nowej aktorki dramatu, gdy tak rozwarła swe masywne wargi a spomiędzy nich wydobył się ryk:

- I żebyś mi, kurwi synu kijem od szczotki trącany, do moich dziewczyn się więcej nie dobierał, zrozumiano?!

Forgione wykonał drobny unik w bok, dając kurwiemu synowi przelecieć obok siebie lotem swobodnym bez przeszkód. Francesco miał na kijem szczotki trącanego baczenie, a tymczasem "oryginał" swoim słodkim głosem przywitał się z kobietą:

- Dzień dobry, moja pani. Czy przyjmie pani w swoje progi trójkę rodzeństwa na miejsce, proszę mi wybaczyć, tego kurwiego syna?

Spojrzał jej w oczy i miał nadzieję, że ta również wejrzy w jego źrenice, gdyż prócz miłego głosu i przyjemnych tęczówek był, cóż, nieprzystojny. Niechaj będzie - brzydki.

Saskia przyglądała się scenie z niejakim rozbawieniem i nie bez zaciekawienia. Niby nie pierwsza taka, jakiej była świadkiem, i - tego była pewna - nie ostatnia, jednak w tej tkwił pewien uroczo komediowy akcent. Zaraz jednak skupiła się na odgrywaniu roli rodzeństwa, a przynajmniej odgarnęła włosy za ucho i uśmiechnęła się uprzejmie.

Kobieta odwróciła szybko głowę w stronę Forgione, ogień w jej oczach płonął jeszcze sekundę, gdy taksowała trójkę bohaterów. W następnej chwili jednak uśmiechnęła się szeroko, oczy jej nabrały wyrazu wręcz matczynej czułości i niczym chętna kochanka, zagruchała z głębi nieco już obwisłego podgardla:

- A oczywiście, kochanieńki. Jeśli tylko macie czym zapłacić, zapraszam.

Co rzekłszy, pogroziła jeszcze pięścią nieszczęśnikowi, zbierającemu się niemrawo z ulicy i zniknęła w drzwiach budynku.
Człowiek lamentował nadal, a spomiędzy palców prawej dłoni, którą obejmował prawą część twarzy, sączyły się powoli krople krwi. Nie wyglądał na nikogo znaczącego - ot, biedak jakich wielu w całym Steadfast, który klepnął niewłaściwy pośladek w niewłaściwym miejscu i niewłaściwym czasie.

Pora była wczesna (jak na wieczór), po ulicy nadal poruszało się wielu ludzi, pędząc w swoich sprawach. Choć przyznać trzeba było, że jak na tę godzinę, podobny pośpiech nasi bohaterowie widzieli co najwyżej w wielkich miastach nad morzem, choćby w słynnym Qi. Tutaj zaś wydawał się on nieco dziwny, biorąc pod uwagę dość leniwo-melancholijny charakter Ishlav...

I jakby tego było mało, z wnętrza karczmy zapachniało świeżo pieczonym chlebem i mocnymi przyprawami, z jakich słynęła ancuańkach kuchnia. Cóż było robić? Czy zwyciężył głód i potrzeba snu czy może jednak wrodzona ciekawość naszych bohaterów?