Noc była cicha, spokojna. Łagodny wietrzyk poruszał liśćmi drzew, tworzących otaczający wioskę z dwóch stron, las.
Cicho…
Nie zaszczekał pies, nie zahuczała sowa. Bydło skuliło się w stajniach i szopach. Kury zrezygnowały z gdakania, strosząc piórka i chowając łebki pod skrzydła. Myszy, te zazwyczaj ruchliwe gryzonie, zrezygnowały tej nocy z okazji do żeru. Puste brzuszki nie były wystarczającym powodem, by wystawiać noski poza bezpieczne schronienie nory.
Cichuteńko…
Fale, jakby niechętnie i z oporem, dotykały tej nocy piasku. Ich szum pełen był ostrzeżenia, zbyt cichy jednak, by dotarł do uszu mieszkańców. Słyszała go natomiast natura, zamierając w odpowiedzi, kryjąc się lub uciekając.
Cicho sza…

Czar przerwała chwila, w której słońce uniosło się nad taflą wody. Niepewne tego, co przyjdzie mu zastać, nie spieszyło się w swej wspinaczce po niebie. Jego promienie, nieśmiali, złociści posłańcy, zaglądać poczęły w okna chat, tworzących osadę, którą ludzie Ravilą zwali. Ludzie… Lecz gdzie oni byli? Łódki zderzały się burtami, opuszczone niczym niepotrzebne nikomu śmieci. Dekoracje, z taką troską i oddaniem ustawione dnia poprzedniego, stukały i szeleściły, poruszane lekką bryzą.
Nad ziemią unosiła się mgła, która przybyła w odwiedziny tuż przed świtem. Jej mleczne macki przeciskały się szczelinami, wnikając do zabudowań, czy to tych zamieszkałych przez inwentarz, czy przez samych mieszkańców wioski. Ci zaś…

Krzyk… Przeraźliwy, wrzynający się w umysł, krzyk…

*****

Tego ranka śmierć zebrała swe żniwo. Liczne, niczym nie wytłumaczone żniwo. Tych, którym dane było otworzyć oczy o poranku, w święto Areny, można było policzyć na palcach dłoni.
Jednym z nich był młody elf, który do wioski przybył z wizytą do swego wuja, Illisira. Nie była to pierwsza jego wizyta w rybackiej osadzie. Wcześniejsza miała miejsce dokładnie dwa lata temu. Nie trwała ona długo, aczkolwiek zdążył on w tym czasie poznać niektórych mieszkańców i nawet zawrzeć pobieżne z nimi znajomości. Bez wątpienia Ravila nie była szczególnie interesującym miejscem dla młodego mężczyzny. Maelar jednak nie szukał tu rozrywek. Wystarczyło mu, że mógł swobodnie przemierzać otaczający wioskę las. Mógł cieszyć się urokami dzikiej przyrody, polować i cieszyć oczy widokiem złotych piasków. Wkrótce miał ruszyć dalej. Czekała wszak na niego cała wyspa obok której miał kolejną. Wuj jednak nalegał, by został przynajmniej do święta Areny i tak też uczynił. Spełnienie tej prośby nagrodzone zostało widokiem ciała Illisira, bezwładnie spoczywającego przed drzwiami pokoju, w którym zamieszkał jego siostrzeniec. Ręka kapłana wyciągnięta była w stronę drzwi. W dłoni spoczywał amulet Denary, który jednak nie ocalił go przed śmiercią. A może wcale ocalić nie miał? Może chronił on tego, który został oddany pod opiekę starszemu elfowi? Czy Illisir poświęcił życie by go ochronić? Lecz przed czym? Nie widać było śladów walki, nie było ran. Zupełnie jakby życie, które wszak jeszcze długo trwać powinno, zostało z niego wydarte.

*****

Kolejną osobą, która spotkała bliską jej osobę, martwą, była Aria. Młodej wróżki nie obudził krzyk. Nie, wtedy już oczy miała otwarte i wpatrzone w ciało, które spoczywało obok niej, na niewielkim posłaniu. Co ciotka Tinder robiła w jej pokoju? Dlaczego leżała przy niej? Dlaczego nie oddychała…
Na ostatnie pytanie odpowiedź była prosta - nie oddychała, bowiem nie żyła. Gdy tylko do Arii dotarła owa prawda, usłyszała krzyk, który rozerwał zasłonę śmiertelnej ciszy, spowijającej okolicę. Na ów wyraz bólu i przerażenia odpowiedziało wycie. Długie, żałosne wycie, które rozległo się w dole, przy pniu drzewa, w którego pniu dom swój urządziła Tinder. Zielarka była dobrze znaną personą w wiosce. Dąb, będący jej siedzibą, stał dokładnie pośrodku wioskowego placu, tuż obok wielkiej studni, służącej wszystkim mieszkańcom. Gałęzie drzewa często były wykorzystywane do zawieszania na nich ozdób. Wisiały na nich także dwie huśtawki, obie będące tworem Narosa, wędrownego rzeźbiarza, który często odwiedzał Ravilę. Powiadano, że czynił tak nie dla uroków osady, a dla wdzięków Nisy, najmłodszej córki Marcusa i Milli.
Teraz jednak, gdy słońce ciekawie zaglądało w okienka domostwa Tinder, to nie historie wioskowe były w głowie jej siostrzenicy. Oto bowiem stanęła oko w oko z potęgą, której nikt oprzeć się nie mógł. Potęgą, która tworzyła pytania, nie udzielając na nie żadnych odpowiedzi. Ujrzała śmierć, której macki dotknęły drobne ciało ciotki, omijając jednak to, które leżało obok. Dlaczego?

*****

Nieco dalej od centrum wioski, stała chata, w której tego ranka nikt śmierci nie ujrzał. Nie ujrzał, bowiem posłanka Tahary, zabrała już swe żniwo lata temu. Ta zaś, która po owych zbiorach została, prowadziła życie samotne. Nikt zatem nie znalazł się w jej pokoju, gdy otworzyła swe oczy. Nikt nie leżał na korytarzu, gdy otwierała drzwi. Nikt nie spojrzał na nią pustym wzrokiem, gdy rozpalała ogień w piecu. Tak, słyszała krzyk, jednak był on odległym echem, które łatwo było zignorować. Larissa już od trzech lat radziła sobie bez niczyjej pomocy. Od chwili, w której jej brat uznał za stosowne opuścić rodzinną wioskę i dołączyć do armii. Czternastoletnia wówczas dziewczyna, musiała nauczyć się jak żyć, jak zadbać o to by było co do garnka włożyć, ubrać na grzbiet, a nawet sprzedać bowiem niektórych rzeczy nie była w stanie sama wytworzyć. Była jednak pojętna, wytrwała i nie bała się wyzwania, które los zrzucił na jej głowę. Być może dlatego teraz, tego pięknego acz cichego poranka, nie musiała stawać oko w oko z grozą, jaka spowiła wioskę. Przynajmniej do momentu, w którym nie postawiła stopy za próg chaty. Dopóki nie zdała sobie sprawy z tego, że w drzwiach sąsiedniego domostwa, leży ciało. Młode ciało, znajome. Ethan, chłopak, który niejeden raz nadepnął jej na odcisk. Jego czarna czupryna nasiąkła wilgocią, oblepiając głowę w sposób do złudzenia przypominający ten, jaki niejeden raz widziała u tych, których wyrzuciło morze. Jego oczy, otwarte i szkliste, zdawały się spoglądać na nią z wyrzutem. Dlaczego bowiem przeżyła ona, a on nie? W czym była lepsza od niego?
Wzrok trupa dopominał się odpowiedzi.

*****

Mgła uparcie stawiała opór bryzie, jakby nie chciała jeszcze opuszczać Ravilli. Jakby tragedia, która spotkała jej mieszkańców, była słodkim, upajającym napojem. W końcu jednak się poddała, pozwalając słońcu na objęcie władania nad pogrążonymi w ciszy chatami. Nie było słychać zwyczajowego pokrzykiwania, ryku krów, gdakania kur czy śmiechu dzieci. Nawet krzyk zamarł i nie rozbrzmiał już więcej. I tylko cisza pozostała, na nowo pochłaniając wioskę. Czekając na tych, którzy odważą się ją złamać.

Dąb ciotki Tinder miał kilka pięter… Na ostatnim, obok niewielkiej biblioteczki od zawsze - odkąd tylko pamiętała, Aria miała swój mały pokój, w którym sypiała, gdy wraz z siostrami i matką, przyjeżdżały do cioci w odwiedziny. Jak co roku i tym razem przybyły na obchody święta Areny…
Co więc było nie tak tym razem? Bo ewidentnie coś było nie tak…

Aria spała zawsze jak kamień, budziła się jednak wcześnie, lubowała się bowiem w obserwowaniu wschodów słońca. I tym razem, jej oczy otworzyły się i wróżka przegarnęła kompletnie potargane i zmierzwione kosmyki włosów, które krótkie z jednej strony, zawsze pozostawały w nieładzie tam, gdzie pasma były dłuższe po drugiej. Jej zaspany jeszcze wzrok, odnotował kształt, którego być tu nie powinno i wtedy jej serce zabiło szybciej. Przetarła je dłońmi i dostrzegła leżącą obok ciotkę.
‘Śpi’ - pomyślała w pierwszej chwili. Ale dlaczego ciocia Tinder była w jej pokoju?
- Ciociu? - mruknęła jeszcze lekko zaspanym głosem i wyciągnęła rękę, żeby poruszyć ciemnowłosą wróżkę. I wtedy coś do niej dotarło. Ciało Tinder było kompletnie zimne i nieruchome. Wręcz rzec by można, że sztywne. Aria zamarła i przytknęła dłoń do miejsca, gdzie znajdowało się serce i do szyi ciotki. Nic. Zero. Blondynka opadła na poduszkę i przysunęła ręce do siebie, jakby się miała sparzyć od ciała ewidentnie martwej zielarki.
Wzdrygnęła się słysząc krzyk.
Właśnie to nieco ją otrząsnęło z pierwszego szoku. Młodziutka wróżka podniosła się i rozprostowała złotawe skrzydełka. Usłyszała wycie i rozpoznała w nim najpewniej Hugo. Serce łomotało jej po klatce piersiowej, kiedy przeskoczyła ciałko ciotki, jak na wróżkowy wiek nadal niezbyt starej, rzec by można że nawet młodej i wylądowała na chłodnej podłodze. Będąc w samej leciutkiej białej koszuli nocnej, ledwo zwróciła uwagę na chłód, a już na pewno nie zwróciła jej na tę ogłuszającą ciszę, bowiem dopadła do drzwi sypialni i już otwierając je z jej gardła dał się słyszeć donośny krzyk, zagubionej córki
- MAAAAMO! - zawołała na dół spiralnych schodków, prowadzących na kolejne pięterka w dębie. To właśnie tam zwykle zamieszkiwała jej matka i pozostałe trzy siostry i ciotka. Główna część domu była na pięterku pierwszym, a tak zwany parter był ładnie urządzonym ogródeczkiem dla roślin, które preferowały cień i wilgoć. Wróżka była w takim szoku, po zderzeniu ze śmiercią, że nie patrząc na nic, zleciała na dół, by obwieścić straszną nowinę reszcie wróżek. I oby nie pomyślały, że to jej kolejny żarcik. To jej ciotka znała się na medycynie, a ona sama niewiele tej wiedzy pojęła, w końcu nie często bywała tu w odwiedziny, a tyle co miała lat to dla wróżek w jej rodzinie jak kichnięcie
‘Ciociu pomóż, cioci coś dolega…’ - dowcipny umysł podsunął jej niespełna rozumu myśl figlarną i ironicznie bolesną.

Larissa była przerażona tym, co przed chwilą ujrzała. Może i nigdy nie dogadywała się ze swoim sąsiadem, a on sam korzystał z każdej możliwej okazji byle tylko uprzykrzyć jej życie, jednak nigdy nie życzyła mu śmierci. Co się stało? Kto albo co to zrobił? Te pytania zadała sobie dopiero po czasie, kiedy stała już nad martwym ciałem chłopaka. Nie wyglądało to jak morderstwo. Nie było krwi, nie było ran. Dziewczyna dokładnie obejrzała zwłoki nie dotykając ich. Nie wiedziała, co mogło się stać. Wstała więc, otrzepując sukienkę z ziemi i udała się w głąb wioski po pomoc. Obojętnie kto miałby jej udzielić. Miała jednak nadzieję, że będzie to tutejsza uzdrowicielka. Najpierw jednak zabrała z domu łuk i kołczan ze strzałami. Tak na wszelki wypadek.

Co się natomiast działo wcześniej? Jak każdego ranka wstała, zaścieliła łóżko i rozpaliła ogień by nieco ogrzać swoją chatę. Spokojnie zaczęła przygotowywać śniadanie, myśląc o bracie. Minęły całe trzy lata odkąd została tutaj sama. Od tego czasu musiała sobie radzić. Robiła co mogła by utrzymać siebie i ten dom, podczas gdy on nie wysyłał żadnych wiadomości. Nie wiedziała, czy żyje czy też nie. Nie wiedziała nawet czy udało mu się wstąpić do królewskiej armii. Tak bardzo tęskniła. Czuła sie osamotniona. Nie miała w wiosce nikogo bliskiego poza swoją przyjaciółką. Kiedy o niej pomyślała, pogładziła bransoletkę z muszelek którą miała na ręku. Najchętniej rzuciłaby to wszystko i również wyruszyła w świat, w poszukiwaniu lepszego życia i odnalazłaby brata. Póki co nie nadarzała się jednak ku temu żadna okazja.

Teraz jednak sprawy nabrały nieoczekiwanego obrotu. Kto wie, dokąd też zaistniałe wydarzenia ją zaprowadzą...

Bryza nabrała siły, przemykając między uśpionymi snem wiecznym, chatami. Na jej grzbiecie płynęła cisza, oddalając się, nie będąc dłużej potrzebną. Przegoniło ją pierwsze szczekanie psa, po którym rozbrzmiało kolejne. Wkrótce w wiosce słychać już było tak dobrze znane jej mieszkańcom gdakanie, muczenie i rżenie koni. Nawet koty nie pozostały cicho, głośnym miauczeniem wyrażając swe niezadowolenie. Lub strach, lub coś innego, któż je tam wiedział.

*****

Ozdoby nadal szeleściły w najlepsze łącząc się z dzwonkami, na których wiatr wygrywał łagodną melodię. Zaciekawione ptaki przysiadały na gałęziach drzew i dachach chat. Czekały na ziarno, które gospodynie miały zwyczaj rzucać na ziemię by nakarmić drób. Gospodyń jednak nigdzie nie było widać.
Nie znaczyło to jednak, że nie było widać nikogo. Przekonała się o tym Larissa, gdy szukając pomocy, znalazła się przed drzwiami kuźni. Nie, żeby miała zamiar tam zaglądać, ot budynek był po drodze do domostwa Tinder. Co prawda jeden z kapłanów pewnie byłby lepszym wyborem, tyle że świątynie znajdowały się dalej niż wielkie drzewo stojące na środku wioski. Fakt ów mógł tłumaczyć dlaczego to zwykle na wróżkę spadała konieczność radzenia sobie z większością bolączek mieszkańców Ravilli.

Gdy Larissa zrównała się z warsztatem Tohar’a, on sam to, we własnej osobie, stanął w drzwiach i wstrzymał jej dalsze kroki, wołając
- Poczekaj no, poczekaj. Nie tak prędko...

Jego głos, podobnie jak i postawa, wyrażały niepokój ale i pogodzenie się z losem. Bladość oblicza podkreślała czerń tuszu, którym wykonany był wzór zdobiący jego głowę. Blizna, której się z małodu dorobił, a przez którą omal nie stracił on prawego oka, lśniła teraz, jakby ją kto odmalował bielą. Ubrany był dokładnie tak, jak dnia poprzedniego, a sądząc po stanie odzienia, musiał on tej nocy zapomnieć o jego zdjęciu, nim się spać położył. Lub też wcale spać się nie kładł, a to że powieki przysłoniły mu oczy było spowodowane wolą kogoś, lub czegoś innego…
- Larissa, tak? - Zapytał, a pytanie to było jakoby jego zwyczajem, bowiem do każdego tak się zwracał, nawet gdy znał tą osobę od chwili gdy spomiędzy nóg matki wyszła. - Widzę żeś się ostała. To dobrze, kurwa, dobrze. Miejmy nadzieję, żeś nie jedyna - dodał, przekraczając próg i ruszając w jej stronę.

*****

Dalej, a nawet znacznie dalej bowiem na drugim końcu wioski, młody elf zawitał w progi chaty Taurusa. Rybak, najbliższy sąsiad kapłana Illisira, szczycił się jedną z najlepiej utrzymanych chat w wiosce. Jego żona, Syria, była wzorem do naśladowania dla każdej z gospodyń. Jej dom zawsze był najczystszy, jej makaty, pościele i ubrania, zdobiły najpiękniejsze hafty. W obejściu zawsze panował ład, zwierzęta nigdy nie chodziły głodne. Do tego, ów wzór cnót wszelakich, wygrywał w każdym konkursie wioskowym, na najlepsze wypieki. Rzec by można było iż Taurus trafił lot na loterii, tym bardziej że dzieci jakie z Syrią spłodził, także wykazywały talent we wszystkim, czego akurat się podjęli. Ci jednak, którzy parę tą znali dłużej wiedzieli, że był to jedynie obrazek. Śliczne malowidło, które przedstawiało tylko tą ładną część prawdy. Nie bez powodu małżonek Syrii był tym z rybaków, który wypływał najwcześniej i najpóźniej wracał. Nie bez powodu ich najstarszy syn wyniósł się z wioski gdy tylko zebrał dość srebra. Każdy także wiedział, że ich córka wcale nie opuściła wioski by zamieszkać w wielkim mieście jako żona bogatego kupca, a zwyczajnie zwiała gdzie pieprz rośnie z młodym bardem, który to rok temu zawitał do Ravilli. Przy parze pozostała jedynie Silli, przybłęda, którą przygarnęli dwa lata temu. Dziewczę, z objęć morza, wyratował Taurus i wszyscy byli co do tego jednogłośni, pokochał. Nikogo zatem nie dziwiło, że jego małżonka nie przywitała dziewczyny z otwartymi rękami. Wiele było kłótni o to czy Silli zostanie z nimi, czy nie. W końcu jednak rybak wygrał tą wojnę, czego Syria, jak głosiła wioskowa plotka, nigdy mu nie wybaczyła.
Dziewczę było ciche, zamknięte w sobie i stroniące od ludzi. Nic zatem dziwnego, że dopiero po roku odkryto, że nie jest człowiekiem. Stało się to, jak usłużna plotka głosiła, podczas jednej z kłótni jakich wiele było od momentu w którym Misa, owa córka co to niby kupca poślubiła, odeszła. Nikt do końca nie wiedział jaki był przebieg wydarzeń, pewnym było tylko to, że Silli o mały włos nie odgryzła Syrii ręki. Na szczęście mieszkali blisko świątyni i Illisir zdołał przybyć na czas by uspokoić rozwścieczoną lwicę i uleczyć obrażenia, jakie jej kły poczyniły. Od tamtej to pory dziewczyna mieszkała w stajni, wraz ze zwierzętami, z którymi i tak najlepiej się dogadywała. Niektórzy, w tym sam Illisir, twierdzili iż ma w sobie magię druidzką i nawet przeszła jakieś szkolenie. Jako jednak, że ona sama nigdy o swojej przeszłości nie mówiła, nikt pewnym niczego być nie mógł.

Gdy Maelar zapukał do drzwi chaty rybaka, to właśnie Silli mu je otworzyła.

Jej dziwne, ni to zielone, ni niebieskie oczy, wyrażały ból gdy jej wzrok spoczął na elfie.
- Oni odeszli - poinformowała go. Jej głos był zadziwiająco spokojny, jakby prawda jeszcze do niej nie dotarła lub też zdążyła się z nią pogodzić.

*****

Na wołanie nikt nie odpowiedział. Cisza panowała dalej, przerywana jedynie biciem jej własnego serca i trzepotaniem skrzydełek. Przynajmniej do momentu, w którym nie rozległo się kolejne wycie. Hugo najwyraźniej koniecznie chciał się dowiedzieć czy jego przyjaciółka ma się dobrze. Możliwe też że chodziło o coś, co wilk wyczuwał, a co umykało wróżce. Ona jednak, miała teraz na głowie większy problem. Problem, który rósł z każdą chwilą. W sypialni, w której powinna spać matka, nikogo nie było. Drzwi były otworzone, pościel zburzona jednak jej samej ani śladu. Dopiero gdy Aria znalazła się u progu sypialni sióstr, ujrzała swą rodzicielkę. Podobnie jak ciotka, ciało Marin tkwiło nieruchome. Siedziała na podłodze, plecami oparta o jedno z trzech łóżek. Jej ręce obejmowały trzy drobne ciałka, które należały do sióstr Arii. Żadna się nie poruszyła, nie podniosła głowy by na nią spojrzeć. Tkwiły w jednej pozycji, niczym rzeźba mająca przedstawiać matczyną miłość i troskę. Nic jednak nie mogło osłonić je przed śmiercią. Dlaczego w takim razie Arii dane było żyć dalej, gdy wszyscy których kochała, odeszli do Ogrodów Tahary?

Pytanie, póki co, nie znalazło odpowiedzi. Znalazł się jednak ktoś, kto najwyraźniej przeżył. Pukanie bowiem, które dotarło do uszu wróżki, nie mogło być dziełem ducha. Podobnie jak i głos, który rozbrzmiał w następnej kolejności.
- Tinder? Na bogów, wyjdź jeżeli mnie słyszysz…
Głos ów, pełen strachu i bólu, należał do Milli, bardki i członkini rady wioskowej.

Kobieta ta, mimo iż czas przyprószył jej włosy siwizną, a palce straciły nieco ze swej zręczności, wciąż potrafiła tkać opowieści, które zdolne były przenieść słuchacza do odległych, magicznych krain. Potrafiły także sprawić by nawet najpogodniejszy dzień zmienił się w środek otchłani. Zapewne, gdyby zdecydowała się opuścić Ravillę, zbiłaby fortunę. Z jakiegoś jednak powodu została tu, z dala od głównych traktów, z dala od wielkich miejsc i z dala od pałaców. Na pytanie o powód uśmiechała się tylko tajemniczo i kręciła głową przez co płomień ciekawości nie dość, że nie gasł to jeszcze zaczynał płonąć z siłą niemal niemożliwą do zniesienia. Teraz zaś ten magiczny głos zdawał się łamać, niczym delikatne gałązki wystawione na działanie morderczego wiatru. Niczym statek, który sztormowe fale za wszelką cenę chcą wciągnąć w głębinę morska. Niósł on ze sobą strach i ból, niósł niesprawiedliwość świata i poczucie straty. Nie było w nim nawet jednej, słabej nutki nadzieii. Po nim to Aria poznała, że kobieta wcale nie wierzy w to, że jej ciotka ją słyszy. Że woła machinalnie, z przyzwyczajenia, z braku lepszego pomysłu. Co takiego musiało się stać, że nawet ktoś taki jak zawsze wesoła Mila, członkini rady, kobieta której energia zdawała się nigdy nie kończyć, stał przy drzewie wioskowej zielarki i sprawiał wrażenie wyplutego przez morze wraku.

Poranek… Owa pora dnia, gdy wciąż świeże, chłodne powietrze przenika do chat, wypełnia je swą aromatyczną wonią i wyciąga z nich smród nocy. Zwykle jednak działo się tak za przyczyną otwartych okien i drzwi. Tego poranka jednak, niewiele znalazło się rąk, które by ową czynność wykonać były zdatne. Nie znaczyło to jednak, że każda okiennica była zawarta, a drzwi zaryglowane. Tu i ówdzie widać było jakiś ruch. To firanka była odsunięta, to furtka otwarta, to znów ziarno na ziemi rozsypane. Tych jednak, którzy za owymi śladami życia stali, widać nie było.

*****

Nie znalazła ich Aria, która nie zastawszy Milli przed domem Tinder, ruszyła na poszukiwania ocalałych. Nie ujrzała także Larissa, która wędrowała przez wioskę w drodze do owego domu. Nie natknął się na nich również Maelar, w towarzystwie Silli, który to do chaty bardki zmierzał. Zupełnie jakby oczy ich zdolne były dostrzec jedynie skutki działań. Sprawcy zaś tkwili poza możliwością oczu tych, którzy świadkami będąc tragedii, szukali pomocy i odpowiedzi na swe pytania.

Aria, wędrując od domu do domu, najwięcej owych dowodów istnienia “kogoś”, widziała. Nie zmieniało to jednak faktu, że za każdym razem gdy jej drobne ciało przekraczało próg chaty, zastawała w niej jedynie trupy. Większość zdawała się być pogrążona w nie mającym swego końca śnie. Ich twarze były pogodne, oczy zamknięte, ciała nieruchome. Nie wszystkich jednak spokój spowijał. Byli i tacy, którzy zdawali się walczyć, tuż przed momentem, w którym dusze ich ciała opuściły. Ci sprawiali zgoła inne wrażenie. Na ich obliczach widniał strach. Ich ciała nie znajdowały się na łóżkach, a na podłodze, oparte o ścianę lub o ten mebel, który akurat był w pobliżu. Niektórzy upadając doznawali szkód. Ich krew zdobiła deski podłóg. Lśniąca, szkarłatna kałuża lub cieniutka wstęga spływająca z głowy, nosa czy innej części ciała, która uległa uszkodzeniu. Dziwnym jednak było to, że mimo iż zdecydowanie ciała życia w sobie nie miały, to jednak krew z nich wciąż wypływała, zupełnie jakby to, że jej nosiciele odeszli już z tego świata, nie zdołało dotrzeć do owej esencji życia.
W końcu jednak wróżce udało się trafić na kogoś, kto mógł odpowiedzieć na jej wołanie. Osobą tą był Melfis, syn Berina, wdowca, który należał do łowczej drużyny.

Podobnie jak ojciec, tak i syn często na łowy wyruszał. Każdy jednak wiedział, że aspiracją młodego Melfisa było zostanie rycerzem. Bez wątpienia pasował na takiego, chociaż niewiele miało to wspólnego z jego urodzeniem. Był on bowiem jednym z tych młodzieńców, którego każda matka z chęcią by widziała u boku córki, a każdy ojciec takową mu z ochotą oddał. Przystojny, silny, uczynny i prawy. Wzorem był on cnót wszelakich, przez co nie raz miał kłopoty z tymi w wiosce, którzy takowymi cnotami sobie głowy nie zawracali. Marnie jednak kończył ten, który z Melfisem zadzierał.
Teraz, ów złoty chłopak, stał w drzwiach chaty ojca z miną, która sama w sobie była odpowiedzią na pytanie Arii.
- Mój ojciec… - zaczął, jednak głową pokręcił i nawet uśmiech wymusił na swe usta, widocznie dostrzegając iż nie on jeden w żałobie jest pogrążony. - Sprawdziłem dom Vista - wskazał na sąsiednią chatę - i tam także śmierć zawitała. Wiesz może co się dzieje? - Zakończył pytaniem i wskazaniem dłonią izby, pogrążonej w blasku słońca. Było to wyraźne zaproszenie by wróżka wstąpiła do środka i odpoczęła. Zaproszenie nie było jednak na tyle nachalne by nie dało się go odrzucić.

*****

Sprawców owego “ożywienia” się wioski, nie dostrzegła i Larissa, która w towarzystwie krasnoluda doszła wreszcie do drzewa Tinder. Wokoło panowała cisza niczym makiem zasiał. Okna domku w drzewie były uchylone, wpuszczając do wnętrza świeże powietrze. Czuć tu było silną woń ziół, która łącząc się z zapachem morza, tworzyła znajomy aromat domostwa zielarki, który każdy z wioski doskonale znał. Na pukanie jednak nikt nie odpowiedział.
- Dziwne to… - Mruknął pod nosem Tohar, drapiąc się po brodzie i po raz kolejny uderzając w drzwi, które pod naporem owego pukania, o mało nie wpadły z framugą do środka.
- Tohar! Na bogów… - Ową przetykaną stukaniem cisze, przerwał głos kobiecy, który dotarł do ich uszu od strony jednej z chat. W jej drzwiach pojawiła się Milla, wioskowa bardka. Tuż za nią wyłonił się drugi kształt.

Kształtem tym był Zamir, syn Lisetty i Denosa. Podobnie jak jego ojciec, zajmował się ścinaniem drzew, wolny czas poświęcając na rzeźbienie w owym drzewie. Często także spotkać go można było przy pasiekach matki. Był to spokojny młodzian, nie szukający zwady ani nie dążący do tego by opuścić wioskę, jak to wielu mężczyzn w jego wieku miało w zwyczaju. Chodziły plotki, jakoby zainteresowany był Silli, przybraną córką Taurusa. Coś w nich być mogło bowiem często widywano tą parę razem, w lesie czy przy pasiekach, jednak nikt otwarcie niczego jeszcze nie potwierdził.

- Milli! - Odkrzyknął krasnolud, o mały włos nie doprowadzając przy tym Larissy do utraty słuchu. - Mili, do cholery, co się tu wyprawia?!
- Wiesz co... - odkrzyknęła mu kobieta, ruszając w ich stronę. Po chwili wahania dołączył do niej także Zamir.
- Tinder też odeszła, jak i niemal cała wioska - mówiła dalej, zniżając głos w miarę zbliżania się. - Spotkałam tylko Arię i wysłałam to biedne dziecko na szukanie innych ocalałych. Zamir to dopiero druga osoba, którą odnalazłam. Dobrze, że i tyś się uchowała - bardka zwróciła się bezpośrednio do Larissy. - Widać i dla ciebie miejsce w boskim planie się znajduje. Wiesz co musimy zrobić - dodała, ponownie zwracając się do krasnoluda.
- To już będzie twoja robota, ja się na magii nie znam.
Powszechnie wiadomym było, że Tohar za magią nie przepadał. Niechęć ta była tak wielka, że nawet rzutowała na jego stosunki z kapłanami, co nieraz kończyło się ostrymi kłótniami na spotkaniach rady.
- Wszystko w porządku? - Zamir, niejako ignorując pozostałą dwójkę, zwrócił się do Larissy. W jego głosie słychać było autentyczną troskę, którą odzwierciedlało także jego spojrzenie. Podszedł nieco bliżej, jakby pragnąc odciąć się od Milli i Tohara, którzy zaraz pewnie skoczyć sobie mieli do gardeł, jak to się często zdarzało. Wyraźnie widać było, że wolałby być w innym miejscu i innym czasie. Może wśród pszczół matki lub ze swoją Silli? O ile, oczywiście, plotki prawdę mówiły.

Aria widząc, że w niektórych miejscach życie zdawało się jakby wcale nie ulecieć, zaczęła rozważać, kiedy dokładnie nadeszła ta śmierć… A im dłużej przyglądała się kolejnym ciałom, zaczęła dostrzegać pewną istotną rzecz… To nie wyglądało tak, jakby umarli ‘po prostu’. Niektórzy wyglądali jakby uciekali przed czymś. Czym więc było to coś, czego próbowali uniknąć? I ta krew… To było upiorne. I bardzo bolesne. Ta tętniąca wesołym życiem wioska, nagle stała się wyludniona jednej nocy…
Wróżka nerwowo pogładziła Hugo po głowie, lecąc obok niego. Zastanawiała się nad słowami Milli. Kołatały jej się po głowie i brzęczały jak natrętne muszki. W końcu jednak zostały rozproszone. Gdy bowiem po raz kolejny zawołała ‘Halo? Jest tam kto?’ i zapukała do drzwi, te otworzyły się. W pierwszym momencie, trochę się spięła, zaskoczona tą zmianą, bowiem już przywykła do tego, że odpowiadała jej głucha cisza. Potem odetchnęła widząc kogoś żywego. Blondynka uśmiechnęła się blado i skrzywiła lekko gdy powiedział o swym ojcu, sama miała delikatnie podpuchnięte oczy po wcześniejszym płaczu
- Nie jestem pewna. Milla mówiła, że to jakaś kara. Nie rozumiem… Posłuchaj, pomagam jej szukać kto ocalał. Całą wioskę spotkała śmierć i z tego co rozumiem, niewiele osób… Przeżyło… Milla prosiła bym kogo znajdę posłała pod drzewo mojej cioci… Dobrze? Bo potem wszyscy się tam mamy spotkać i ustalać co dalej - pogładziła głowę Hugo, który uważnie obserwował Melfisa. Aria nie jadła i nie piła nic jeszcze i choć zaburczało jej trochę w brzuchu, wyraźnie chciała to kompletnie zignorować, popychana obowiązkiem by pomóc w szukaniu, tych co się ostali. Sądziła bowiem, że jeśli się zatrzyma i usiądzie na chwilę spokojnie, to całkiem się rozklei. Determinacja ziała więc z jej ślicznych niebieskich oczu, razem z cieniem głębokiego smutku, ale jednocześnie ulgi, że kogoś znalazła.

Ręka młodzieńca opadła, a on sam postąpił krok do tyłu.
- W takim razie pomogę ci szukać - zaproponował, uśmiechając się do niej ciepłym, aczkolwiek smutnym uśmiechem. - Poczekasz na mnie chwilę? Możesz się rozgościć i zjeść coś - wskazał na kredens, na którym stał talerz przykryty szmatką, najwyraźniej kryjący jakieś jadło. Obok niego stał dzban z mlekiem, a na hakach wbitych w ścianę kredensu pyszniły się ręcznie malowane kubki.
- To nie zajmie długo - obiecał, po czym spojrzał na nią wyczekująco. Widać było, że bez jej zgody wpychać się na miejsce towarzysza misji zleconej przez bardkę, nie będzie. Wyraźnie jednak miał ochotę na takie towarzyszenie, czy to z powodu potrzeby niesienia pomocy czy zwyczajnej ochoty do spędzenia kilku chwil w towarzystwie uroczej wróżki.

Przez chwilę Aria nie była przekonana, czy chce dać się namówić na jedzenie. Ale w końcu skapitulowała
- Dziękuję… Że chcesz mi pomóc i za zaproszenie… - powiedziała, bo wypadało. W końcu dobrze ją wychowano. Wróżka zerknęła na Hugo
- Poczekaj chwilę proszę… - odezwała się do wilka, który wyraźnie nie miał ochoty się z nią rozstawać, no ale nie będzie go przecie wprowadzać chłopakowi do domu. Pogładziła Hugo po głowie, żeby się nie denerwował i podfrunęła z powrotem do drzwi wejściowych chatki Melfisa. Weszła, gdy przepuścił ją do środka i rozejrzała się, kierując do wskazanego przez chłopaka talerzyka. Po czym wygładzając sukienkę odsłoniła lekko szmatkę i usiadła na brzegu półeczki kredensu, zerkając co jest na talerzu i częstując się, czekała na niego.

Już na pierwszy rzut oka widać było, że w chacie brakuje kobiety. Na dwóch komodach, stojących pod oknami, nie widać było żadnych żadnych ozdób, na parapetach brakowało donic z kwiatami, nad piecem nie suszyły się żadne zioła. Wszystko jednak lśniło czystością, od stołu na środku pomieszczenia stojącego po podłogę, na której to stał. Drewno przy piecu było porządnie ułożone, a pod sufitem ciężko było znaleźć choćby i najdelikatniejszą pajęczą sieć.
Pod serwetką kryły się dwie pajdy chleba obok których leżały plastry sera i mała miseczka śmietany zmieszanej z, jak podpowiadały zarówno oczy jak i nos, miodem. Ten bez wątpienia pochodził z pasiek Lisetty, bowiem miał ów charakterystyczny, złocisty odcień, którego nie szło pomylić z innymi miodami. Ponoć za ową wyjątkowość odpowiadały czary domniemanej dziewczyny Zamira, syna Lisetty, która zwała się Silli i której Aria do tej pory nie miała okazji spotkać. W przeciwieństwie do samego Zamira, ten bowiem nie dalej jak dnia poprzedniego, dostarczył Tinder słoiki z miodem. Był to mężczyzna młody, łagodny w obyciu i przyjazny. Dobry materiał na męża, jak go określiła ciotka.

Na Melfisa nie trzeba było długo czekać, wystarczająco jednak by wróżka zdążyła uszczknąć tego i owego. Wyłonił się z otworu w suficie, do którego prowadziły wąskie schody pozbawione poręczy. Ubrany był jak na wyprawę do lasu, w skórzane spodnie, wysokie buty i kurtę, tyle że nie trzymał w dłoniach łuku. Zamiast tego u jego boku pysznił się miecz, spadek po dziadku, który to zdobył go w służbie królewskiej, zanim powrócił do wioski i wziąwszy sobie za żonę babkę, pożegnał z życiem wojownika. Oboje, już od lat paru, nie żyli.
- Wybacz, że musiałaś czekać - zwrócił się do Arii przepraszająco, okraszając owe przeprosiny delikatnym uśmiechem. - Może weźmiesz też kawałek szynki dla swojego towarzysza? - Zaproponował, kierując kroki do wąskich drzwi pod schodami.

Aria był pod wrażeniem, że dwóch mężczyzn w domu potrafiło utrzymać taki elegancki porządek. Poczęstowała się odrobinę śmietaną z miodem na kromce chleba, nie była w stanie zjeść więcej, bowiem obrazy martwych ciał cały czas kotłowały jej się po głowie. Wróżka rozglądała się i oceniła stan chatki na dobrze utrzymany. Mała blondynka była fanką tego miodu, odkąd tylko spróbowała go u swej ciotki. Nie była w domu Lisetty, bo był po tej stronie, którą przejrzeć miała Milla, miała jednak nadzieję, że śmierć nie zabrała tam wszystkich. Część z martwych znała, części nie. Wszystkich jednak kojarzyła z widzenia, w końcu zawsze pojawiały się u cioci, jak były jakieś specjalne okazje… A teraz? Aria pokręciła głową, odpędzając ponure myśli, akurat w momencie, gdy Melfis zszedł w swym odzieniu
- Nie szkodzi, musiałeś się w końcu przygotować… - powiedziała podnosząc się i spróbowała też się do niego lekko uśmiechnąć, choć nie wychodziło to tak promiennie, jak wróżka zwykle potrafiła
- Na pewno przypadnie mu do gustu taki poczęstunek… Dziękuję - odpowiedziała i oczywiście, że była chętna podrzucić coś dla Hugo. Choć sam potrafił sobie świetnie coś upolować, czasem częstowała go jakimiś rarytasami. Podniosła się i wyprostowała swą sukieneczkę
- Porządnie utrzymana chatka… - skomentowała wnętrz jego domku, bo pomyślała, że może miło będzie mu to usłyszeć. Do tego ona sama czuła, że po całym tym napięciu, strasznie potrzebuje porozmawiać o czymś niesamowicie przyziemnym i normalnym.

Mężczyzna skinął głową i na chwilę zniknął za drzwiami by wyjść w końcu z pętlą kiełbasy.
- Dziękuję - odpowiedział na komplement rozglądając się po izbie, jakby widział ją po raz pierwszy. - Staramy się utrzymywać to miejsce jak za czasów gdy żyła matka. Obaj też lubimy porządek więc to nie takie znowu trudne. Chodźmy - wyraźnie wzmianka o ojcu przytłumiła nieco blask jego oczu i zgasiła uśmiech. - Możesz mi usiąść na ramieniu - zaproponował ni z tego, ni z owego. - Skrzydełka ci odpoczną, a mi to przecież przeszkadzać nie będzie. Jak chcesz, oczywiście - dodał, unosząc lekko kąciki ust.

Aria widząc, że nieco go przygasiła, zasznurowała usta. Najchętniej powiedziałaby ‘przepraszam’, ale to tylko doprowadziłoby do kłopotliwej wymiany zdań, więc spuściła wzrok na swoje sznurowane butki. Widząc pętko kiełbasy dla Hugo, pomyślała sobie, że to się wilczur ucieszy… Kiedy zaproponował, by już ruszyli, wróżka poderwała się w górę, trzepocząc tymi swoimi błyszczącymi, złotymi skrzydełkami. Aria uniosła lekko brew i uśmiechnęła się teraz bardziej świetliście, bo najwyraźniej chłopak powiedział jakiś dobry żarcik, który tylko wróżki rozumieją. Podparła biodra rękami
- Noo, jeśli ci to nie przeszkadza, chętnie usiądę, ale wiesz… Skrzydełka wróżek trzepoczą praktycznie cały czas gdy się poruszamy, od najmłodszych lat. Więc, nie zmęczyły się jeszcze, zwłaszcza że nadal mamy ranek - zdradziła mu co ją tak rozbawiło w jego słowach, ale bez ociągania, usiadła sobie zaraz na jego ramieniu. Odgarnęła potargany kosmyk włosów za ucho, kompletnie nieświadoma tego upiększającego, dziewczyńskiego gestu.

Odwrócił twarz w jej stronę i uśmiechnął się nieco weselej, a należało zauważyć, że uśmiech miał całkiem ładny i nie bez powodu młode dziewczyny mdlały na jego widok. Niemłodym także się zdarzało.
- Nie chciałem urazić wytrzymałości twych skrzydełek - przeprosił ją, przyglądając się jej uważnie.
- Ślicznie wyglądasz, Ario - rzucił nagle, pospiesznie odwracając wzrok i ruszając do przodu nim odpowiedziała. Ruch ten zmusił ją do skupienia się nad zachowaniem równowagi na tym nietypowym dla niej wierzchowcu. Melfis zaś wykorzystał ów moment by dotrzeć do drzwi chaty i otworzyć je na oścież. Hugo czekał w gotowości, tuż za progiem. Na widok kiełbasy, jego wilcza mina, zdecydowanie zmieniła się z zaniepokojonej na wyczekującą. Mężczyzna przykucnął ostrożnie, po czym wyciągnął w stronę zwierzęcia trzymany w dłoni podarek. Wilk jednak tylko kiełbasę obwąchał, a następnie spojrzał na Arię.
- Mądre zwierzę - pochwalił go Melfis, także kierując oczy na małą pasażerkę.

Nie uszło uwadze wróżki, że chłopak miał całkiem przyjemny uśmiech. Godnie jednak nie postanowiła zasłabnąć, co tylko zerknęła na niego kątem oka, a na przeprosiny w temacie skrzydełek kiwnęła głową.
No, ale komplementem to już ją zaskoczył… Ona skomplementowała mu chatkę, a on postanowił się zrewanżować? Postanowiła uznać, że właśnie o to chodziło, choć jeszcze raz spróbowała ugładzić dłuższy kosmyk włosów. Jakby przez chwilę stała się bardziej świadoma faktu, że jest dziś niezwykle potargana, z tytułu nie uczesania się po wstaniu, ale zaraz przywróciła się do pionu
- Mm, dziękuję - odpowiedziała mu uprzejmie, a potem faktycznie musiała się przytrzymać, bo utrzymywanie równowagi na czyimś ramieniu to nie było coś, co robiła często. Zaparła się nóżkami i przytrzymała rękami i obserwowała jak otworzył drzwi. Spojrzała na Hugo z lekkim uśmiechem, by się nie martwił. Widząc jak wilk obwąchuje kiełbasę w ręce Melfisa, ale nie bierze, uśmiechnęła się tylko ciepło do czarnego wilka
- Oj, nawet nie wiesz jak czasem potrafi się wygłupiać. Gdy jednak trzeba, potrafi być bardzo ostrożny - Aria podniosła się i zaczęła iść po ramieniu chłopaka w dół jego opuszczonej do wilka ręki. Aby utrzymać równowagę, lekko poruszała skrzydełkami, po czym zfrunęła i oparła rękę na pęcie
- No dobra Hugo. Ja myślę, że to jest w porządku. Melfis by nas w końcu otruć nie chciał, prawda? No to chyba można się poczęstować, hm? - przemówiła do przyjaciela i pogładziła go drugą ręką po pyszczku koło ciemnego nosa.

Hugo przez chwilę spoglądał to na kiełbasę, to na Arię, ale w końcu otworzył pysk i wbił zęby w mięso. Melfis powoli cofnął rękę, chociaż widać było, że miał ochotę wykonać ów ruch znacznie szybciej. Jakby na to nie spojrzeć, widok wilczych kłów nie należał do szczególnie sprzyjającego trzymaniu w ich pobliżu własnych części ciała.
- Musisz być szczęśliwa mając go za swego towarzysza - stwierdził, rozglądając się po okolicy. - Gdyby nie brak mieszkańców, można by powiedzieć, że nic się nie zmieniło.
Jego słowa miały w sobie sporo racji. Przez tą chwilę, którą Aria spędziła w chacie, więcej okien zostało otwartych, tu i ówdzie widać było kury, które z zapałem dziobały ziarno, a przy jednej z chat wywieszono nawet pranie, którego zdecydowanie nie było tam, gdy dom ów wróżka sprawdzała.

Wróżka kiwnęła głową
- Nie raz i nie dwa uratował mi skórę - odpowiedziała pochwalnym dla swego towarzysza tonem. Obserwowała chwilę, jak Hugo zajadał kiełbasę, ale zaraz słowa Melfisa zwróciły jej uwagę na otoczenie. W pierwszym momencie Aria na moment się zapowietrzyła… Wyprostowała się, dalej siedząc chłopakowi na ramieniu i rozejrzała, zaskoczona
- Ale przecież w tych domach… Nie było nikogo żywego, jakim więc sposobem… To wszystko tak wygląda… - zapytała zdumiona, ale to było raczej pytanie retoryczne. Pokręciła głową
- To bardzo dziwne… Bardzo-bardzo. Musimy sprawdzić resztę domków i wracając pod drzewo mojej cioci, zobaczymy czy jeszcze więcej się zmieni. To upiorne. Jakby były tu duchy - zauważyła Aria i objęła się na moment dłońmi, jakby zrobiło jej się zimno, ale to był tylko nieprzyjemny dreszcz. Zwróciła głowę w stronę, gdzie zmierzała z przeszukiwaniem i wskazała ją skinieniem
- Hugo zje i chodźmy - zaproponowała, nadal niepewnie rozglądając się po tych chatkach.