Grupa ruszyła. Głębokie​ ślady prowadziły ich wzdłuż zrujnowanego skrzydła. Utopiec prowadził, a obok niego szedł jego warg. Reszta przebijała się przez śnieg za nimi. Planowali, lecz ostatecznie ruszyli za rycerzem bez słowa sprzeciwu. Teraz będą musieli poradzić sobie z wiedźmą na jej warunkach. Ślady zaprowadziły ich na krawędź skrzydła i zakręciły obchodząc boczne wejście do posiadłości. Prowadziły ich aż do kolejnego zrujnowanego budynku usytuowanego z boku posiadłości. Pomiędzy nim a posiadłością były jakieś resztki ogrodu, sowicie obsypanego śniegiem. Gdy zaczęli iść wolniej aby nie wpaść na wiedźmę usłyszeli porykiwania z wnętrza budynku. Gveir poznał je. To musiała być Karhu.
- Pospieszmy się - rzekł cicho Gveir. - To mój niedźwiedź.
I parł dalej za utopcem.
- Nie środkiem - rzucił rycerz i odbił tak, by przejść przez ogród łukiem.
- Właściwie… Jak wygląda ta wiedźma? - zapytał wyraźnie zainteresowany mężczyzna, podążając za nowo poznanymi towarzyszami
- Sza! - mruknął najemnik.
A Lily szła w milczeniu, jedynie nasłuchując i skupiając się na ewentualnych ruchach magicznych.
Grupka szła po łuku za utopcem. Ten prowadził ich tak aby stanąć przed wejściem, do którego prowadziły ślady, w większej odległości. Wiedzieli, że nie są zbyt cicho mimo swoich starań. Zbroje szczękały, śnieg chrupał pod stopami, słyszeli swoje własne oddechy. Wychodząc poza budynek dostrzegli palące się w środku świece. Było tam jedno pomieszczenie słabo rozświetlone. Na jego środku leżał przysadzisty, futrzasty cień porykujący słabo, czasem się szamoczący. Słychać wtedy było brzdęk metalu. Łańcuchy były porozpinane po budynku unieruchamiając niedźwiedzicę. Gdy stanęli na wysokości drzwi wiedźma wyłoniła się ze środka. Musiała się pochylić, bo była tak duża. Alendras i Lily zobaczyli ją po raz pierwszy. Niegdyś kobiece ciało było teraz groteskowo powykrzywiane. Teraz oświetlona przez jasny księżyc była widoczna w całej swojej okazałości. Pomarszczona skóra, długie, ciemne i zwichrzone włosy, pazury zamiast paznokci, ogon wystający spod szat. Te zaś choć obszarpane kiedyś musiały być okazem bogactwa. Złote nici błyskały spod brudu ukazując misterne wyszyte wzory. No i była broszka. Taka sama jak na obrazach, które widziała Lily ze znakiem, które Hektor zobaczył w książkach.
- No… taka ładna zbieranina. Przez was się muszę śpieszyć! Ja nie lubię się spieszyć! - wysyczała pogłębiając zmarszczki na swojej twarzy.
Gveir, widząc Karhu w potrzasku, krzyknął:
- Pospieszyć!? Starucho, kiedy skończę z tobą, jedyne, do czego będzie ci spieszno, to do twojej śmierci!
A potem ruszył przed siebie, dobywszy miecza. Biegnąc, uważnie obserwował wiedźmę i otoczenie. Był pewien, że stara miała w zanadrzu jakiś plan. Cokolwiek to było, zamierzał ukrócić to. Baczył, kiedy wiedźma rzuci zaklęcie, aby móc tym razem w porę uskoczyć.
- A może najpierw powiesz nam co tobie i pozostałym mieszkańcom tego domu się stało? - powiedziała w jej stronę czarodziejka, rzucając już formułę telekinetyczną unoszącą jej sztylety w powietrze. Zostawiła je jednak schowane za sobą.
- Hahaha! - zaśmiała się wiedźma - JA!
Poruszyła ręką składając znak i śnieg przed starszym najemnikiem zgniótł się zatrzymując go. Niechybnie by upadł gdyby nie zachowana czujność.
- Ty mnie zraniłeś… - uwaga wiedźmi skoncentrowała się na Gveirze.
- Jeszcze nie skończyłem - Gveir uśmiechnął się ponuro, prąc dalej.
- Lily, Esmond atakujcie! - krzyknął rycerz. - Rybożer do mnie.
Hektor nie wiedział na co może liczyć ze strony nowego, tajemniczego towarzysza, więc nie uwzględniał go w planach natarcia. Sam jednak zamierzał uderzyć lecz znał moc wiedźmy, a i jej pozycja w drzwiach uniemożliwiła otoczenie. Dlatego odbił w bok kierując się ze swym wargiem do jednego z okien.
- Dzięki za przypomnienie, już wiem czym jesteś - mruknęła złowieszczo pod nosem Lily. Delikatnym ruchem dłoni trzymającej kostur wniosła trzy sztylety w powietrze i cisnęła wszystkimi na raz w wiedźmę. Kiedy te ze świstem przecinały przestrzeń pomiędzy nimi, dziewczyna rozpoczęła składanie kolejnych znaków ze szkoły iluzji mających na celu zniknięcie wiedźmie sprzed oczu.
W międzyczasie, stojący nieopodal Esmond zwiększył nieco dystans już z łukiem w ręku. Wycelował w wiedźmę i wystrzelił w momencie gdy sztylety czarodziejki miały sięgnąć celu.
Hektor wskoczył na Rybożera i susem doskoczył do domostwa. Gveir pokonał kolejne kilka kroków do wiedźmy stając na przeciwko niej zamierzając się do ciosu. Jego miecz chlasnął zbliżającą się do niego rękę nie zatrzymując jej. Pazurzasta dłoń złapała go za głowę tylko na moment nim się wymsknął. Na twarzy jędzy zakwitł uśmiech, zmazany gdy kilka sztyletów i strzała wbiły się w jej bok. Hektor wskoczył przez okno do budynku.
-Aargh! - zakrzyknęła starucha cofając się i uderzając o ścianę. Jej wzrok wściekle spojrzał na Lily. Tak jak tego magini potrzebowała. Usta poniosły słowa, palce poruszyły moc, a świecidełka błysły. Nagłe zaskoczenie na twarzy wiedźmy potwierdziło sukces.
Tymczasem Hektor ujrzał co było we wnętrzu budynku. Świeczki różnych kolorów paliły się porozstawiane na każdej niemal płaskiej powierzchni. Wyjątkiem była podłoga pod wielką niedźwiedzicą i prowadząca do niej ścieżka od drzwi. Wskakując utopiec zmiażdżył butami kilka świec, lecz cała reszta uparcie się paliła słabym wygaszającym blaskiem. Ciepły wosk oblał posadzkę jak i buty oraz zbroję utopca. Wierzchowiec Gveira był zakuty w łańcuchy lecz widok nowej osoby nastawił go wrogo. Karhu Szarpnęła się lecz nie mogła uwolnić. Utopiec czuł się dziwnie wewnątrz tego pomieszczenia.
Gveir, wykorzystując jej zmieszanie, zwinął się w sobie i ciął po wielkich nogach wiedźmy, próbując ją obalić.
Hektor sapnął łapiąc równowagę. Wystrój domostwa śmierdział rytuałem, a brak wielkiego gara nie sugerował szykowania potrawki z niedźwiedzia. Choć serce pchało do walki i rzucenia się na wiedźmę, to jednak tu trzeba było być ostrożnym. Rycerz mógł się tylko domyślać pułapek jakie mogła nastawiać wraz ze świecami. Podwójnie ostrożnym, by nie poślizgnąć się na wosku. Postąpił do przodu, w kierunku drzwi i niedźwiedzicy.
Tymczasem Gveir zamachnął się swoim mieczem. Dopiero wtedy poczuł co mu wiedźma zrobiła. Jego mięśnie napięły się ale zamach to był istny wysiłek. Jędza zdążyła się odsunąć. Najemnik miał wrażenie, że walczył już godzinę, a nie kilka chwil. Był w stanie z tym zwyciężyć, lecz wymagało to wysiłku. Oraz tych uderzeń serca, na które wiedźma nie pozwoliła cofając się w głąb budynku. Wyszarpywała z siebie sztylety mamrocząc pod nosem słowa magii. Hektor przesuwający się do ścieżki zobaczył jak z ran przestaje ciec krew. Rany się jednak nie zagoiły. Wysoka wiedźma spojrzała na rycerza ze wściekłością. Jej wzrok zaraz omiótł wszystkich przeciwników. Zaklęła i zaczęła wykrzykiwać słowa, które mogła zrozumieć tylko Lily. Coś miało się zakończyć, ktoś miał przybyć i był ponaglany. Nie było pomyłki. Jędza zamierzała przywołać duszę z zaświatów. Jej pojemnikiem miała zostać niedźwiedzica.
Iskall wrzasnął. Pozwolił sobie na kilka chwil, by opanować zmęczenie, które odczuwał. Próbując przerwać inkantację wiedźmy, zawinął puklerz wokół ręki i rzucił nim w staruchę. Po paru cennych chwilach, wziął miecz w obie dłonie i zaszarżował na nią, starając skupić na sobie jej uwagę i odciągnąć ją od niedźwiedzicy.
Młoda kobieta już się po cichu skradała za plecy wiedźmy, by dosłownie nabić ją na swoją partyzanę i przyszpilić ją w ten sposób do ziemi, jednak właśnie słowa z zakazanej szkoły zatrzymały ją na chwilę w miejscu. Wsłuchiwała się w nie z niebezpieczną ciekawością, całkowicie zapominając o tym, że była widoczna przez całą resztę poza samą przywoływaczką. Próbowała jak najlepiej zarejestrować to, co usłyszała, by móc sporządzić jakieś notatki w celu analizy. Trzeba było się jednak wziąć do roboty. Nie żeby specjalnie jej na niedźwiedzicy zależało, ale będąca pod wrogą kontrolą szalejąca wielka bestia w samym środku pola bitwy to bardzo, BARDZO zły pomysł.
Łapiąc przypadkowe większe elementy wystroju otoczenia mające twardość i wagę mogącą zrobić krzywdę, z pasją zaczęła wykrzykiwać kolejne słowa magii telekinetycznej, pamiętając o naukach Ristoffa. Samo miotanie przedmiotami jednak zaczęła oczywiście od swojej mogącej przebić dzika (przy odpowiedniej sile) partyzany.
- Pgrhrędzej słońce zgaśnie! - warknął Hektor i ruszył w kierunku wiedźmy. Zamierzał złapać ją za kudły, pociągnąć ku sobie i wsadzić w jej paszczę swą okutą stalą rękę z nadzieją że złapie ten plugawy język.
Esmond zaklął niezadowolony. Miotający się towarzysze utrudniali celowanie. Odnajdując w końcu lukę, gdy atakujący byli w dostatecznej odległości, wypuścił strzałę w rozwartą paszczę wiedźmy. Nie czekając na efekt, nałożył kolejną na cięciwę i celował ubezpieczając atak rycerza.
Każdy chciał dopaść wiedźmę. Każdy na swój sposób. Gveir rzucił puklerzem z marnym skutkiem, gdyż wiedźma umknęła i jej nie widział. Jego szarża zaś skończyła się po kilku krokach, w drzwiach do budynku, kiedy to nagły zryw wyciągnął z mężczyzny cały dech. Wtedy też Lily, stojąca również w wejściu, zaczęła machać rękoma nadając pęd wszystkiemu co uznała za stosowne wewnątrz budynku. Rycerz akurat w tym momencie postanowił rzucić się na wiedźmę. Skakanie w dwudziesto pięcio kilowej zbroi nadwyrężyło nieco siły utopca. Starając się powstrzymać staruchę od wypowiadania dalszych słów obojgu oberwało się kilkoma nadlatującymi przedmiotami. Wśród nich była świeczka. Nagle włosy jędzy zajęły się ogniem. Tuż obok głowy utopca wiszącego na jej plecach. Wiedźma nie przerwała wypowiadania słów, choć jej głos zachrypł od szamotaniny i ciągłych razów.
W międzyczasie Esmond celował do szamotaniny dziejącej się wewnątrz budynku samemu stojąc w bezpiecznym miejscu. Zamierzał strzelić, ale chaos dziejący się wewnątrz najzwyczajniej uniemożliwiał mu to zadanie. Szczególnie, że zrobiło się tam wyraźnie ciemniej kiedy pogasły co niektóre świeczki.
Nagle wszyscy poczuli wewnętrzny niepokój. Coś niewyjaśnionego zbliżało się do nich. Coś niebezpiecznego.
Gveir przyhamował. Wiedźma opierała się atakom bardziej, niż szesnastoletnia dziewczyna zalotom. Zwyczajowa rąbanina nie zdziała tutaj nic, więc okrążył chaotycznie walczącego utopca i wiedźmę, zamierzając wyprowadzić pchnięcie, jak ostatnio. Baczył też wokół siebie. Wiedźma, zdaje się, przywoływała coś. Co to było, nie miał pojęcia, magia niewiele go obchodziła. Ale był pewien, że mieli spore szanse wkrótce zobaczyć to coś.
Oczywiście… kto mógł się zgubić? Zatrzymując się przy każdej ścianie, oglądając każdą nierówność. Nawet z jego transu, nie wybudziły go odgłosy walki. Dopiero po chwili, znalazł właściwą ścieżkę. To co ujrzał, wprawiło go w osłupienie. Jakaś dziwna walka, pomiędzy jego nowymi towarzyszami a jakąś dziwną istotą...czy to mogła być wiedźma?
- Heeeej! Nie możemy, tego załatwić jak cywilizowani ludzie?! - wykrzyczał głośno.
- Nie, kiedy ta żądna potęgi szmata używa zakazanej magii - odkrzyknęła Lily, mrużąc oczy na uczucie niepokoju. Machnęła kosturem magicznym, zbierając swój oręż do siebie i wybiegła na zewnątrz, nie mając zamiaru być za blisko, kiedy to coś przyjdzie.
- Zalecam odwrót albo zabić niedźwiedzia. Wasz wybór - zarządziła dziewczyna, zaczynając rzucać kolejne zaklęcie, ale tym razem z zewnątrz. Odrzuciwszy partyzanę, wypowiadała kolejne słowa inkantacji ze szkoły iluzji. Jej smukła dłoń powędrowała do jednej z kieszeni, skąd wyciągnęła mały błyszczący kamień.
- Spłoń w piekle - warknęła, skierowując moc na wiedźmę. I owszem, miała zamiar ją zamknąć w piekle, ale swojego własnego umysłu. Miała widzieć krajobrazy horroru, jakiego nie doświadczył prawdopodobnie jeszcze żaden śmiertelnik - wszystko na co pozwalała Lily jej chora wyobraźnia jako iluzjonistki, wszystko byle wiedźmę przerazić.
- Przesthrrań się tak rzucać… - wydyszał utopiec wisząc na olbrzymiej wiedźmie. Jej włosy zaczynały płonąc co było o tyle niefortunne, że ogień gorzał tuż obok twarzy rycerza. Powstrzymał odruch wypuszczenia z rąk ognistej kobiety. Z drugiej strony czuł owe nadciągajace zło, a po kręgosłupie spływał ciurkiem dreszcz zimny nawet dla utopca. Lecz było już za późno by odpuścił. Należało dokończyć to co zaczął. Rozdziawił rybie usta i wgryzł się w szyję czarownicy szukając tętnicy.
Esmond opuścił łuk i schował strzałę do kołczanu. Szansa na trafienię rycerza była zbyt duża. Zarzucając broń na plecy, pognał do pomieszczenia w którym znajdowała się niedźwiedzica. Może istniał jakiś inny sposób na przerwanie rytuału.
Kołujące przedmioty opadły nie wstrzymywane już przez magiczną moc. Utopiec w końcu mógł porządnie capnąć wiedźmę i wgryźć się jak zaplanował. Sylaba akurat wypowiadana przez nią została przeciągnięta. Miecz Gveira przeciął ramię i opadł na udo staruchy. Ta w końcu zakrzyknęła. Czy to z powodu bólu czy z powodu magii Lily nie mogli być pewni. Ale rytuałowi zabrakło słów i męcząca narastająca obecność zaczęła lżeć. Sama zaatakowana zaczęła się pieruńsko szamotać zrzucając utopca, wytrącając miecz z ręki najemnika i niemal wpadając na Esmonda, który wbiegł do wnętrza. Krzyczała. Dotykała się rękoma jakby gasząc ogień, lecz nie ten, który palił jej się na głowie. W końcu zajęczała żałośnie opadając na kolana. Krew spływała jej z szyi, ręki i uda, głowa płonęła, a oczy patrzyły gdzieś daleko. Wydała ostatnie tchnienie unosząc głowę do góry i upadła na ziemię. Jej ciało sczerniało i rozsypało niczym popiół. Pod tym popiołem grupka zobaczyła martwą kobietę wieku pewnie podobnego do Lily. Patrzyła pustymi oczami w bok nie odnajdując swym nieistniejącym spojrzeniem niczego.

Gdy wiedźma umierała Lily zaświerzbiły dziąsła. Coś się jeszcze stało wraz ze śmiercią jędzy. Nie potrafiła ustalić co dokładnie, lecz tak dziwne uczucie nie mogło pojawić się bez powodu. Póki co grupa mogła odkuć niedźwiedzicę nie będąc już zagrożonym.

- To by było na tyle, jeśli chodzi o dokonywanie zemsty - Iskall pozwolił sobie na krótki śmiech, patrząc na zwłoki wiedźmy.
Podniósł miecz i włożył go z powrotem do skórzanej pochwy przy swoim pasie. Nagle, przypomniawszy sobie o niedźwiedzicy, pobiegł w stronę zwłok wiedźmy, w nadziei, że będzie miała przy sobie klucz lub że znajdzie coś, dzięki czemu będzie mógł rozbić ogniwa łańcucha skuwającego jego wierzchowca. Przy przeszukiwaniu poczuł drobny podmuch powietrza zaraz przy sobie. Dwa sztylety o ostrzach w kształcie zwężającego się klinu leniwie zakończyły swoją podróż przy gardle i sercu już przypuszczalnie zmarłej młodej wiedźmy. Chwilę tak polewitowały jakby nie wiedząc co ze sobą zrobić. Dopiero nagły ruch i mokry, mało przyjemny odgłos zakończyły ich przerwę w pracy, zatapiając się po sam jelec w ciele kobiety, zdecydowanie gwarantując, że już nie wstanie.
- To coś wyzwoliło z siebie magię na samym końcu. - oznajmiła Lily, szarpiąc hebanowym berłem w górę i do siebie, na co posłusznie zareagowały oba ostrza. Dziewczyna przejechała językiem po dziąsłach, próbując pozbyć się nieprzyjemnego uczucia - Sprawdzę okolicę.
- Pójdę z Tobą- postanowił łowca który, choć pozbawiony zmysłu magicznego, wciąż miał złe przeczucie. Jeśli czegoś nauczył się w trakcie służby, było to nie lekceważenie magii.
Rycerz wsparł się o ścianę ciężko dysząc i splunął krwią wiedźmy na podłogę. Niektórzy bajarze powiadają, że taka jucha do najzdrowszych nie należy. Były też bajki o księciach zamieniających się przez kontakt z taką krwią w żaby. Hektor był jednak utopcem. Liczył na to, że zżabienie mu nie grozi.
- Rozejghrrzyjcie się po tym miejscu… - wygulgotał - Muszę wgrhrócić po swój miecz… w razie ghrdyby czekały na nas kolejne niespodzianki
Trochę się zataczając, wciąż lekko oszołomiony wyszedł na zewnątrz ochłonąć. Przywołał do siebie Rybożera i wraz z wierzchowcem ruszył do miejsca poprzedniego starcia.
Gveir nie miał za bardzo czego przeszukiwać. Martwe ciało było odziane tylko w szmaty i nic więcej. Podchodząc do łańcuchów dopiero zauważył, mając w końcu chwilę spokoju, że nie są one przybite czy przykute, a zblokowane w różne sposoby. Grybe pręty blokowały je przez rozplątaniem się. Mógł z łatwością się ich pozbyć i czym prędzej zabrał się do oswobadzania niedźwiedzicy. Tymczasem Hektor powlókł się do wyjścia i przywołał Rybożera. Ten zamerdał ogonem szczęśliwy. Po czym zaszczekał. No prawie.
- Dionizy Rimwald von Harklez Czwarty zwany Rybożerem zgłasza się do służby! - wydobyło się z pyska warga. Zaraz do niego dołączyła Karhu.
- Pośpiesz się. Swędzi… - burknęła do Gveira.
- Kiełbasaaaa - zaświergotał gryfik przy uchu długowiecznego.
- Doskon… - rycerz urwał w pół słowa i zastygł wyciągając dłoń w kierunku warga - Co do diaska…?
Spojrzał za siebie, w kierunku niedźwiedzicy. Spojrzał ponownie na Rybożera. Spojrzał na swoją dłoń, jakby to ona była wszystkiemu winna.
- Czarcia krew… - westchnął i ruszył przez śnieg. - Jak się czujesz Dionizy? - zagaił całkowicie normalnym tonem, lecz czując się co najmniej nieswojo. Przez głowę przemknęło mu tylko jedno jasne pytanie... Kiedy przyjdzie czas omdlenia?
- Iście - rzekł Gveir, uwalniając niedźwiedzicę z łańcuchów - wiedźma, zdaje się, oprócz pozbawienia mnie przytomności, napoiła mnie jednym ze swoim specyfików. Będę potrzebował przeszukać jej kazamaty, i to znaleźć, zdaje mi się, że mój niedźwiedź mówi.
- ... Efektami magii tego żądnego mocy ścierwa zajmijmy się może w innym miejscu - oznajmiła Lily po ściągnięciu brwi. Powoli zaczynała ją irytować ta cała posiadłość. Pułapkę z bramami jeszcze była w stanie przeżyć, ale to już dla niej było za wiele. Wyobraziła sobie właśnie jak jej trzy sztylety dosłownie masakrują truchło już martwej dziewczyny będącej wcześniej wiedźmą…
I w sumie sama się sobie zdziwiła. Nie zrobiła tego jedynie by innym nie obrzydzić przyszłego posiłku.
- Przy okazji sporządzę notatki i spróbujemy to odwrócić, chyba że bardzo chcecie rozmawiać ze zwierzętami i wzbudzić ogólne zdziwienie wśród prostego ludu - dodała, zbierając swoje rzeczy i kierując się do zrujnowanej posiadłości.
- Dopóki mój własny niedźwiedź nie okaże się gorszy od rajfurki, może gadać - odparł najemnik. - Może to mieć swoje zalety, ha. Ale nie opowiedziałaś mi o celu tej wyprawy. Karzeł gadał coś… Ale nie mówił, w jakim celu jest ta wyprawa. Być może lepiej wyjdziemy na tym, jeśli wszyscy będziemy wiedzieć, dokąd zmierzamy.

Najemnik zasnął bardzo szybko. Karhu dawała dodatkowe ciepło i magicznie wycieńczone ciało poddało się zmęczeniu. Najedzony mężczyzna odpłynął do krainy snów.

Gveir walczył. Wyprowadzał ciosy raz mieczem, raz młotem, raz włócznią. Każda broń jaką znał pojawiała mu się w ręce, a przeciwnik zmuszał do użycia. Z kim walczył najemnik? Z tymi których wskazywał mu złoty pan. Gdy ruszał ręką dźwięczały pieniądze. Im więcej śmierci tym cięższy był najemnik. Monety kleiły się do jego rąk i nóg. Kleiły się do twarzy, zasłaniały oczy. Gdy poświęcił moment aby je odgarnąć któryś z przeciwników ciął najemnika sprawiając, że upadł. Przez ciężar monet Gveir nie mógł wstać. Pole bitwy pustoszało. Nikt nie szukał najemnika, złoty pan zapomniał zostawiając pieniądze. Był sam, a dookoła tylko oznaki przeszłej bitwy. W powietrzu fruwał popiół kości poległych bielały, ciała nikły, zbroje rdzewiały. Był sam.

Niemoc i pustkę przerwała kobieca postać, która pojawiła się nad najemnikiem. Była umięśniona, a jej ciało ubrane było w skóry.
- Wstawaj, twoja warta - odezwała się nowym głosem Karhu i podniosła najemnika z ziemi. Gveir się obudził na swoją wartę.
Sen był zasłużoną zapłatą za to, co przytrafiło się najemnikowi w przeciągu paru dni - magiczny trans, głód, wycieńczenie, walka pomimo wycieńczenia, gadające zwierzęta i karawana, która zmierzała w stronę podgórza tylko po to, żeby przekonać się, że ich przyjaciele nie żyją. Jak sądził.
-Taa, wiem, że moja... - Gveir podniósł się i przystanął. - No dobra. A teraz powiedz mi, o co tutaj do diabła chodzi. Mówiące zwierzęta, świetnie, widziałem kuglarzy na jarmarku, którzy też są w stanie takie cuda zrobić. Zwierzęta przemieniające się w ludzi, to co innego. Magii nie rozumiem ni w ząb, ale to chyba dobrze, zważywszy, co się dzieje. Zatem, Karhu. Bądź łaskawa wytłumaczyć mi, o co chodzi. Zanim wyrosną ci skrzydełka i odlecisz w siną dal, znaczy się.
Karhu nie odpowiedziała. Dopiero teraz najemnik zobaczył, że zwierzę śpi. Za to przed nim stoi utopiec, którego warta była wcześniej.
Gveir otrząsnął się, przypisawszy wizję marom sennym.
- Niezłe to miejsce, co nie? - rzekł do Utopca. - Pierwsze, co się dzieje, to mój niedźwiedź mówi, drugie, widzę Karhu jak zamienia się w kobietę. Nie wiem jak ty, ale takiego delirium nie miałem nawet po najlepszym winie. A wierz mi, przez moją wątrobę przeszło niemało.
Potrząsnął parę razy głową, jakby to miało odpędzić senność i zdezorientowanie.
- Sen o babie przypisałbym paru dniom wędrówki samotnie. Kiedy to wszystko się skończy, nie omieszkam odwiedzić miejskiego zamtuza.
- Siedlisko wiedźmy - odpowiedział rycerz. - Nie spodziewałbym się niczego innego… chociaż przyznam szczerze że brakuje mi do pełni obrazka dziwnych kreatur i mrocznych sług owej wiedźmy.
Uśmiechnął się szereoko i już się miał zaśmiać, ale powstrzymał się z uwagi na śpiących towarzyszy.
- Ale snem o kobiecie bym nie pogardził. Wolałbym tylko by nie była zwierzęciem, ani wiedźmą.
Gveir skinął głową, zajmując swoje miejsce na warcie. Zastanawiał się, jak miałyby wyglądać sługusy - teraz martwej już - wiedźmy. Choć pora była późna, nie pogardziłby okazją do przydania paru szram.

- Jest nas... Czworo do walki. Jeśli większość z nich jest podobnie sprawna jak ci co na nas się wcześniej zasadzili to może, może mielibyśmy szansę. Nie podoba mi się jednak ich przywódca. Co robimy?

- Wypada po pięciu na łebka - Iskall ruszył swoimi krzaczastymi brwiami. - Może więcej, jeśli herszt jest naprawdę dobry. Frontalny atak raczej nie wchodzi w grę, posiekają nas jak dorodne wieprze.

Pokręcił głową, myśląc o perspektywie bycia posiekanym.

- Zostaje zasadzić się - zawyrokował. - Jeśli byli w konszachtach z wiedźmą, znaczy, że nie przyjmą jej śmierci dobrze. Prędzej czy później zaczną się rozglądać. Jeśli dobrze ich dostaniemy, możemy nieco wyrównać szanse. Poczekajmy, przycupnijmy. I uderzmy.

W innej sytuacji Hektor weselej przyjąłby możliwość sprawdzenia się w walce i pogonienia kilku bandytów. Teraz jednak czuł wciąż ciężar na duszy.
- Wyzwę go na pojhgredynek - rzekł cicho. - myślicie że przyjmie?

Gveir pokręcił głową.
- Nie przyjmie. Byłby głupi, jakby przyjął. A nawet jak przyjmie, to co zrobimy z pozostałymi?

- Pogonimy - powiedział rycerz jakby było to coś łatwego. - Bez dowódcy morale upadnie. Myślicie że chghrcieliby się mścić? Patrzcie jak chętnie się tu garną. Niemal czghruć smród z ich rajtuzów.

- Wieeeedźmoo! - dotarło do uszu zebranych. Ristoff spojrzał na wojów z gniewną miną.
- Zdecydujcie się albo ja to za was zrobię..! - syknął przez zaciśnięte zęby.*

- A to wyzywaj go sobie - rzekł z uśmiechem Gveir, ciekawy rozwoju wypadków.

- Przygotujcie się do walki z resztą bandytów, gdyby sytuacja nie potoczyła się po mojej myśli - mruknął - Zajghrmę tego przywódcę.
Hektor założył hełm i skierował się do wyjścia by stanąć wyprostowany w drzwiach. Obie dłonie trzymał na rękojeści miecza wspartego nagim ostrzem o ziemię. Na razie się nie odzywał.

- Będę was ubezpieczał z okien. Są odsłonięci, łatwo będzie trafić jeśli coś pójdzie nie tak - stwierdził Esmond który, już z łukiem w ręku, skierował się w stronę schodów prowadzących na piętro.

Gveir przyczaił się przy wyjściu tak, by móc obserwować utopca. Spodziewał się walki, więc wyciągnął miecz i czekał, obserwując sytuację.

Pośród bandytów zrobiło się poruszenie. Ich grupa zafalowały widząc wychodzącego rycerza. Część od razu podniosła kusze lecz przywódca powstrzymał ich gestem.
- Wiedźmo? Bawisz się z nami? - zapytał niepewnie. Któryś z bandytów coś powiedział i herszt przekrzywił głowę patrząc na rycerza.
- Ooo… ktoś ty?

Istniało kilka możliwości rozwiązania tej sytuacji. Hektor rozważał przez dłuższą chwilę każdą z nich. Na szczęście hełm zasłaniał jego zamyśloną twarz.
- Wiedźma żąda pojedynku - odpowiedział w końcu. - Ty i ja. Na ubitej ziemi.
W zasadzie nie było to do końca kłamstwo. Któż wie czego by chciała wiedźma gdyby żyła? Może w istocie chciałaby ich wynająć by uporali się z potępionym?
Przypomniał sobie o Lily i spochmurniał jeszcze bardziej.

- Co kurwa? - powiedział wyraźnie zaskoczony herszt. Popatrzył po swoich a potem się zaśmiał. Wyciągnął miecz i szarpnął swojego warga, że ten aż pisnął. Widać przyjął wyzwanie. Nie znał tylko rycerskiego kodu, bo ruszył na swoim wierzchowcu wprost na rycerza. Co miał zamiar zrobić kiedy jego przeciwnik stał w drzwiach? Ciężko było powiedzieć.*

Nagła reakcja herszta zaskoczyła Hektor, ale nie czekał biernie na szarżę.
- Rybożer! - warknął - Do mnie!
Stanął bokiem przed wejściem do domu by przepuścić warga obok siebie i zręcznie na niego wskoczyć łapiąc się siodła.
Skierował nos psa w kierunku wroga i mimowolnie uśmiechnął się do siebie.
Jeśli bandyci nie zaczną strzelać będzie to jak potyczka turniejowa. Bardziej krwawa lecz równie pasjonująca.

Rzucili się na siebie. Herszt i rycerz na swoich wierzchowcach. Rybożer mając mniej rozbiegu uległ wargowi przeciwnika zostając zepchniętym w bok na wóz. Hektor ledwo utrzymał się w siodle kiedy przeciwnik zamachnął się swoim dwurakiem. Klingi zadźwięczały.
- To ty zarżnąłeś moich co? - powiedział zmuszając rycerza do siłowania się na miecze.
W tym czasie Hebald stojący obok Gveira szepnął blednąc.
- Oni mają elementalistę

- Kolejnego maga? - zapytał Gveir, nigdy do końca nie będąc pewny spraw magii. - Postuluję skosić resztę, kiedy utopiec jest zajęty zabawą z hersztem. Możemy zacząć od elementalisty.

W tym czasie łowca dotarł na piętro i zajął pozycję w częściowo zabitym deskami oknie. Pozostając w ukryciu, kątem oka obserwował walkę toczącą się między rycerzami, większość uwagi zwracał jednak na główną grupę, szukając potencjalnie niebezpiecznych jednostek- kuszników, łuczników, a może i magów.

- Sami zghgrotowali sobie ten los - wygulgotał Hektor przedłużając zwarcie, próbując wyczuć jaką siłą dysponuje przeciwnik. Miał obok siebie wóz i zamierzał to wykorzystać. Naparł na klingę mocniej, by opętaniec również się napiął, a potem płynnym ruchem, zmniejszając nacisk skierował wrogie ostrze w ścianę wozu za sobą.

Miecze zgrzytnęły poraz kolejny i broń przeciwnika zaczęła się zsuwać. Czubek wbił się w ścianę z głuchym stuknięciem. Herszt nie zdał się wybity tym zajściem. Puścił swoje ostrze i złapał za te które miał utopiec uśmiechając się brzydko. Wtedy też Rybożer szarpnął się ostatecznie rozłączając walczących.

- To nie mag - szepnął Ristoff - Oni się tacy rodzą. Żywioły odpowiadają na ich wezwanie lecz nie zawsze mają nad tym kontrolę.

Esmond widział ruchy w szeregach bandytów. Wypuścili jednego przed siebie. Popychali go jakby pospieszając aby coś zrobił. No i wyciągnął ręce do rycerza i herszta.*

Gveir wsparł swoje ręce na głowni miecza, milcząc. Czekał. W tym momencie niewiele potrafił zrobić. Wyjście przed dwudziestu ludźi, z których także dobra ich część posiadała kusze, nie jawiło mu się jako najmądrzejszy pomysł. Postanowił pozwolić utopcowi dokończyć swój plan - jakikolwiek by on nie był. Problem polegał na tym, że w grupie stanowili siłę. Gdyby tylko w jakiś sposób ich rozproszyć, był pewien, że jego miecz potrafiłby pozbawić głowy niejeden kark.

- Jesteś magiem - rzekł najemnik. - Znasz sztuczki. Przydałaby się taka, co rozbiłaby tę ich grupę.

Gveir oczywiście nie miał pojęcia, do czego zdolny był Ristoff. Z każdą kolejną chwilą pojedynek zdawał mu się coraz to gorszym pomysłem. Czy nie miało więcej sensu zwabić ich do dworu, a potem pozabijać ich, jeden po drugim?*

Esmond obserwował całość z góry, jego uwagę przykuł mężczyzna wypychany przed szereg. Gdy ten uniósł dłonie, łowca przeklął pod nosem domyślając się, że ma przed sobą kolejnego czarownika. Płynnym ruchem napiął cięciwę i wycelował w postać. Czekał na najdrobniejszy gest lub ruch ust, sugerujący rzucanie zaklęcia. Nie zamierzał strzelać pierwszy, prowokowanie reszty bandytów do ataku było złym pomysłem.

Satysfakcja zalała zimne serce utopca. Ten jednak nie pozwolił sobie na przedwczesną radość. Przeciwnik, nawet bez oręża, jeszcze nie leżał u jego stóp błagając o litość.
Nie skorzystał z okazji od razu. Przez kilka uderzeń serca obserwował herszta uważnie śledząc jego spojrzenie próbując przewidzieć jego następny manewr.
Trzymając się siodła, opuścił miecz i nachylił się do przodu dając Rybożerowi do zrozumienia by szykował się do skoku. W końcu spiął zwierzę piętami skacząc tam gdzie według niego bandyta chciałby uskoczyć. Do ostatniego momentu miecz trzymał tak, aby był poza ewentualnym zasięgiem opętanego, w razie gdyby ten zrobił coś nieprzewidzianego. Dopiero wtedy, gdy już nie będzie mógł zareagować, zamierzał wyprowadzić cios, lecz tak by nie trafić wierzchowca.

Esmond dostrzegł z góry, że śnieg się zapada wokół walczących. Tamten wypchnięty jednak się nie ruszył. Tylko jego mina wyglądała jakby bardzo się starał koncentrować. Łowca połączył fakty i strzelił. Mężczyzna krzyknął raniony. Strzała zerwała mu kaptur rozcinając dotkliwie skroń.

Ristoff wyjrzał przez okno.
- Lily… Lily mogła ich łatwo rozproszyć. Ja nie praktykuję iluzji. - powiedział niezadowolony. Zaraz spojrzał w głąb pokoju za nimi.
- Mogę coś na nich zrzucić. Mogę ciebie i twojego wierzchowca przenieść na ich tyły. Będziemy mogli razem walczyć. Mogę cię wzmocnić. Albo sprawić abyś szybciej się ruszał. Ewentualnie jestem w stanie któregoś rozbroić...
Okazja sama się pojawiła. Jeden z bandytów krzyknął raniony. Złapał się za zranioną skroń i coś ponownie krzyknął. Reszta bandytów zaczęła uciekać.

Hektor spiął Rybożera. Warg posłusznie skoczył. Gdy spadał zamiast śniegu napotkał jednak śliskią ziemię. Łapy nie złapały oporu i oboje minęli herszta zbyt daleko aby go trafić. Nagle któryś z bandytów krzyknął raniony. Zaraz potem z jego ust wyrwało się krótkie “nie!” i cała reszta zaczęła biec. Herszt też zrobił zaskoczoną minę i sam zeskoczył z na ziemię odgradzając się swoim wargiem od bandyty.

To w żadnym razie nie wyglądało na fortel. Natychmiast spiął Rybożera i skoczył w kierunku wozu, by odgrodzić się nim od bandyty.

- Karhu, rusz dupę, robota czeka - Gveir skinął na niedźwiedzicę. - No dobra, czarodzieju, czaruj. Ten plan z przeniesieniem mnie na tyły brzmi najmniej głupio. Dajesz.

Najemnik przygotował się, kiedy Karhu przyszła. Zamierzał zajść bandytów z flanki i zacząć swoją część pracy.

Łowca posłał kolejną strzałę w kierunku zranionego bandyty, biorąc poprawkę przy celowaniu. Nie patrząc na efekt, przebiegł w kierunku następnego okna skąd wystrzelił celując w co bliżej znajdujących się mężczyzn. Po zwolniniu cięciwy powtórzył proces, chcąc zmylić bandytów i przekonać ich, że wewnątrz domostwa znajduje sie więcej nieprzyjaciół.

Wiele się na raz zdarzyło. Ponad okrzyki ostrzeliwywanych bandytów wybiło się głośnie “buch”. Ten jeden trafiony strzałą w prost w gardło napęczniał i pękł jak bąbel gotującej się wody ochlapując wrzątkiem najbliższą okolicę. Warg hersza zapiszczał poparzony.
- Au, au, ała. Łapy mnie szczypią! - zajęczał Rybożer unosząc na przemian łapy ze śniegu bezpiecznie schowany z rycerzem za wozem.
Dopiero gdy bandyci się pochowali zza nich, jakby z powietrza, pojawił się Gveir na swojej niedźwiedzicy i Hebald. Herszt zaryczał wściekle widząc tę sytuację. Skóra wokół jego oczu pociemniała, a same tęczówki zabłysły żółcią.
- Pozabijam was wszystkich!!!*

Iskall walczył zbyt wiele razy, żeby ulec emocjom w sytuacjach takich, jak ta. Spokojnie, jak tylko na to może pozwolić walka, przetrzebiał tłum, a Karhu dodała swoje trzy grosze.

- Ta zabawka wygląda, jakbyś mógł komuś nią zrobić krzywdę - mruknął, zamachując się swoim ostrzem w gardło jednego z otaczających go bandytów. - Zatańczymy?

Pomimo elementu zaskoczenia, wiedział, że ich przewaga może stopnieć nader szybko. Wypatrzył parę miejsc, gdzie mógł wycofać się szybko w razie, gdyby postanowili się przegrupować. W końcu, pierwszym krokiem było rozbicie grupy, dopiero potem konsekwentne jej zniszczenie.

- Więc trzeba je rozruszać! Dalej Rybożer! - rzucił rycer. - Do ataku!
Wyskoczył zza wozu nisko pochylony na wargu z mieczem nastawionym na sztorc. Tym razem zamierzał przejść do ofensywy. Nie chciał zatrzymywać się przy opętanym. Po jednym mocnym cięciu wolał wykonać kilka najazdów.

Najemnik ścierał się z bandytami. Pojedynczo nie sprawiali wielkiego oporu, lecz chwila zaskoczenia minęła. Przeciwnicy nie zamierzali walczyć czysto. Ci co byli dalej bez skrupułów strzelali z kusz do człowieka i jego wierzchowca. Część bełtów nie trafiała po krótkim słowie maga, lecz kilka trafiło celu. Bark został nacięty, puklerz obronił nadgarstek, policzek krwawił. Z niedźwiedzicy sterczało kilka bełów nie przeszkadzając jej w zamykaniu szczęk na powalonym bandycie. Gdzieś dalej Ristoff chował się za drzewami i oślepiał kuszników śniegiem. Ten zaś zabarwił się krwią martwych i rannych. Kilku padło pod strzałami Esmonda, kilku pod mieczem najemnika i zębami Karhu.

Hersz krzyknął na szarżującego Rybożera i w niespodziewanym przejawie szybkości złapał za jego uzdę. Siłą swoich mięśni wygiął jego kark tak, że warg musiał się pochylić, aż po prostu zarył pyskiem w śnieg i ziemię wysadzając rycerza z siodła. Hektor poleciał i z hurkotem zwalił się na ziemię.
- NIE LUBIĘ! JAK! MI! SIĘ! PRZESZKADZA! - ryknął herszta a jego oczy pociemniały przybierają krwisty kolor. Twarz jego miała teraz jakby krwawą plamę zamiast oczu.
- Kurrrwaaaa szef się wkurwiiił! - zakrzyknął któryś z bandytów i Esmond oraz Gveir zobaczyli jak wszyscy zaczęli się chować w krzaki.

- Ghrlaaa! - krzyknął zaskoczony Hektor padając na ziemię.
Potrząsnął głową otrząsając się i zaczął się podnosić. Przeciwnik ewidentnie należał do tych, których nie można lekceważyć. Rycerz jednak nie dał się zastraszyć wybuchowi gniewu, chociaż nienaturalnie zabarwiona twarz wzbudzała niepokój.
- Jesteś cały? - krzyknął do wierzchowca.
- Taaak - jęknął oszołomiony warg.
'To dobrze’ pomyślał rycerz wstając na równe nogi i pewniej chwytając miecz. Jego wróg był opętany gniewem. Bezpośrednie siłowanie się było skazane na porażkę, ale utopiec wiedział co zrobić. Najpierw...
- Hej ty! - krzyknął do opętanego. - Kaprawooki! Ktoś ci nasikał do płatków tego poranka, żeś taki narwany?
… Rozjuszyć.