Zamek coraz szerzej otwierał się przed nimi, gdy wędrowały jego korytarzami ignorując tych, którzy także nimi wędrowali. Rozciągnięta wokoło Ciemność, sączyła im do głowy informacje. Sączyła odczucia, którymi emanowały ściany, zdobienia, obrazy, a przede wszystkim ludzie. Tak, wiedziały że wzbudzają zainteresowanie, czy jednak znaczyć to miało, że miały się tym przejmować? Nie. Odpowiedź była krótka i prosta. Nie miały na to czasu. Kolejne komnaty, kolejne korytarze… Nie znajdowały tego czego szukały, co budziło ich rosnące zaciekawienie. Mogły się jednak tego spodziewać. Rzeczy tak starych, być może zapomnianych przez ulotne, ludzkie umysły, nie mogły znaleźć ot tak, za pierwszymi drzwiami, które otworzyły. Gdy zaś trafiły na te, których otworzyć nie mogły ich ciekawość wzrosła w znacznym stopniu. Morfa. Czuły ją sączącą się leniwie przez broniące jej dostępu wrota. Z fascynacją, która rozpalała ich serce, ale która na obliczu się nie ujawniła, dotknęły drewna, które im na przeszkodzie stanęło. Myślały, czując dotyk spaczenia. Myślały o lochach w części dla braci przeznaczonej i tym miejscu tutaj. Tak, zostawała jeszcze jedna wieża, lecz powoli traciły nadzieję na to, że znajdą to, czego szukały, w miejscach dostępnych innym. Musiały dotrzeć tam, gdzie nikt inny się nie zapuszczał. Szansa na wypełnienie misji zdawała się być w nich większą. Nie mogły jednak uczynić tego same. Przynajmniej nie mogły, gdy rzecz się tyczyła tych drzwi, przed którymi stały. Mogły oczywiście zostawić to miejsce na sam koniec, co zapewne uczynią. To by dało im czas, który przeznaczyć mogły na zaplanowanie wszystkiego. Na zebranie odpowiedniej ilości ludzi. Powinny udać się do Archigosa, jak planowały, co też uczynić miały. Tak wiele było do zrobienia…
Zamyśliły się chwilę, gładząc metalowe sztaby. Łuszczyły się gdy przejechały po nich palcami. Ponownie przeniosły dotyk na drewnianą część drzwi, naciskając mocniej. W ich dłoni zostały pokruszone fragmenty. Wrota zostały nasycone Morfą do stopnia zniszczenia, czy też były tu tak długo, że winnym był czas? Uznały że ma tu do czynienia jeden i drugi czynnik. Nigdy nie spotkały niczego podobnego, co pobudzało ich fascynację tym miejscem, tymi drzwiami i tym co kryło się za nimi.
Plan powoli rodził się w ich głowie. Wpierw rozmowa, później wieża. Mapa także by się zdała, taka która by dokładnie zamek ukazywała. Im starsza tym lepsza. Później zaś… Później powróci do tego miejsca. Jutro… Tak, kolejny dzień wydał się im odpowiedni. Cokolwiek znajdowało się tam, w odciętej części podziemi, należało się tym zająć nim bariera upadnie. By temu zapobiedz nacięły dłoń i upuściły własnej krwi, a następnie rysować poczęły runy. Gdy zakończyły, zacisnęły dłoń by krwawienie powstrzymać, a następnie ruszyły by z Archigosem rozmowę przeprowadzić.

Przy wejściu na schody wieży zamkowej nie było już strażników, którzy tam wcześniej pełnili wartę. Schody wiły się długo w górę i monotonnie. Co jakiś czas mrok rozświetlało światło wpadające przez wąskie okna. Gdy w końcu dotarły na samą górę, jakie było ich rozczarowanie gdy zastały jedynie zamknięte na głucho drzwi.

Cień niezadowolenia przemknął przez ich oblicze, jednak szybko znikł. Dalsze tkwienie przed drzwiami nie miało sensu więc odeszły. Od napotkanego w drodze powrotnej mężczyzny dowiedziały się, że nieobecność Archigosa wiąże się z zamieszkami na rynku zamkowym. Ta informacja je zainteresowała, dlatego też postanowiły przyjrzeć się tej sprawie z bliższej odległości, chociaż nie zamierzały ingerować, bowiem nie w tym celu istniały. Samą rozmowę odłożyły jednak na dzień kolejny, podobnie jak odwiedziny w ostatniej wieży. Ciało domagało się strawy i odpoczynku, które należało mu zapewnić. Należało także zająć się ranami, których ćmący ból wprawiał je w stan delikatnej ekstazy, którą posilała się Ciemność. Ból wszak był bólem, czy to zadawany czy doświadczany. Jego smak był tak samo upajający, nie mogły jednak pozwolić sobie na zatracenie się. Obmycie nacięć i nałożenie porządnego opatrunku było zatem koniecznością. Najpierw jednak rynek zamkowy, co postanowiwszy ruszyła przed siebie.

Przemierzając miasto czuły ją. Morfa, z każdą chwilą rosnąca w siłę. Jej stężenie wciąż je zadziwiało. Było tak inne od tego, do którego przywykły. Tak silne, napierające na nie, powodujące drżenie ciała i nie dające się ugasić pragnienie by niszczyć. Pogrążyły się w tym pragnieniu, pozwalając by kierowało ich krokami, wyznaczało ścieżkę, którą powinny kroczyć.
Polowanie rozgrzewało płynącą w nich krew. Serce biło szybciej, pompując ją i sprawiając że czuły przyjemne mrowienie w opuszkach palców. Było to nowe doznanie, nieznane im do tej pory na taką skalę. Uznały że je lubią, że daje im nową siłę, rodzącą się w głębi samej Czerni. Pragnienie by dopaść ofiarę, by oczyścić z niej świat. Po to wszak istniały, chociaż… Ta ofiara była inna. W ich pamięci nie było wspomnienia o bezpośrednim kontakcie z czymś takim, będącym na wolności. Skrzywieniec, istota tak nasączona Morfą że zmieniła się w coś innego, w coś co nie miało prawa istnieć i co należało jak najszybciej likwidować. Stanowiła one zagrożenie dla wszystkich mieszkańców miasta, chociaż ich los nie znajdował się w centrum zainteresowania Decato.

Bezpośredni kontakt ze Skrzywieńca przyniósł niespodziewany wstrząs dla ich ciała. Woń krwi wniknęła w nozdrza, a dłoń powędrowała do rany by przesunąć po niej palcem i dodać do woni smak, gdy palec został muśnięty językiem. Ich własna krew. Oddech zamarł, podobnie jak zamarło serce. Czysta ekstaza targnęła nimi wydobywając z ust westchnienie wraz z ostatnią porcją powietrza jakie się w nich kryło. Z wdechem, który nastąpił chwilę później, spłynęło otrzeźwienie. Były same, a to stanowiło poważny problem. Same mogły sobie nie poradzić z pokonaniem Skrzywieńca, a nie mogły zapomnieć o tym, że walka z nim nie była ich głównym zadaniem. Rozkaz wyraźnie określał ich priorytety, stając na przeszkodzie dalszemu polowaniu. Uniosły głowę węsząc, starając się określić kierunek w którym udało się stworzenie. Potrzebowały zebrać jak najwięcej informacji by zdać raport ze swoich działań. W końcu ruszyły w drogę powrotną, utrzymując swe zmysły w stanie najwyższego wyczulenia. Pojawienie się Skrzywieńca było dobrym zrządzeniem losu, pasowało bowiem do ich planów. Nie można było pozwolić by coś takiego istniało zatem należało go znaleźć. Znalezienie go wiązało się z kolei z poszukiwaniami na szerszą skalę, czymś co i tak zamierzały uczynić. Teraz miały dodatkowy, istotny i przede wszystkim oficjalny powód do takich działań. Nie sądziły by był potrzebny jednak nie mogły nie brać pod uwagę charakterów ludzi, z którymi przyjdzie jej współpracować. Mając jasno określony cel nie powinni się buntować, chociaż sama możliwość buntu była dla nich nie do pomyślenia. Pomoc była wszak ich obowiązkiem, ceną jaką płacili za ochronę, za bezpieczeństwo i nadzieję na to, że któregoś dnia obudzą się w świecie całkiem pozbawionym Morfy. Ci zaś, którzy sprzeciwiali się dążeniu do czystości, z definicji stawali po stronie spaczenia. Spaczenie zaś należało bezlitośnie likwidować. Dla Decato prawdy te były oczywiste. Były naturalnym biegiem rzeczy, któremu nie można się było sprzeciwiać.

Pogrążając się w Ciemności wracała do zamku by dać odpocząć ciału. Musiało się przygotować do trudów dnia kolejnego. Tak wiele trybików musiało zostać wprowadzonych w ruch. Zadanie musiało zostać wykonane bez względu na koszty jakie należało za sukces zapłacić. Bez względu na to kogo będzie trzeba poświęcić. Nie zamierzały jednak poprzestać tylko na jednym, były wszak stworzone do likwidowania spaczenia, zatem i z tego zadania wywiązać będą się musiały.

Zdziwienie napłynęło niczym fala, zalewając ich myśli. Nie było śladu? Przecież czuły to dokładnie. Dotyk, krew, jej smak na języku, dreszcz przyjemności, który temu towarzyszył. Nie było mowy o pomyłce, ich zmysły nie mogły mamić. Może gdyby Decato była sama, ale nigdy nie była. Ciemność wypełniała ją, otaczała, chroniła i żyła wraz z nią. Ona nie pozwalała się mamić, widziała wszystko i wszystko czuła przekazująć wrażenia swej towarzyszce będącej właścicielką ciała. W ten sposób się dopełniały, były jednością. W jaki jednak sposób mogły wytłumaczyć brak śladów? Nie mogły więc tego nie robiły.
- Znikło - podały jedyną odpowiedź jaka zdawała się właściwą. Innej nie było więc nie miało znaczenia jak niewiarygodna była ta, którą podały. Skoro nie istniała inna, ta musiała być właściwa. W jaki sposób znikł ślad kontaktu, to już była inna kwestia.
Myśli szybko jednak zmieniły swe tory. Reakcja Trito na wzmiankę o drzwiach zaciekawiła je. Może i miał rację, jednak racja ta kłóciła się z ich misją. Misja z kolei była najważniejsza bowiem pochodziła z najwyższego szczebla. Została złożona na ich barki przez tego, który górował nad nimi i nad Trito, który górował nad nimi wszystkimi. Jaka byłaby jego reakcja gdyby zawiodły jedynie przez wzgląd na zdanie niższego szczeblem brata? Nie, dla nich nie mogło być zamkniętych drzwi w tym mieście, bowiem za każdymi mógł kryć się prawdziwy powód ich przyjazdu.
- Odejdziemy - poinformowały Trito, nie chcąc marnować cennego czasu, który mogły poświęcić na zaplanowanie dalszych działań. W ich umyśle powstawał plan, który Czerń akceptowała. Wstaną rano, nim jeszcze wszyscy zdołają otworzyć oczy i ruszą ku drzwiom. Ich stan był wystarczająco zły by dało się je otworzyć. Zanim jednak…
- Co kryją drzwi? - zapytały, wbrew ich wcześniejszym słowom. W ich głosie nie brzmiała ciekawość ani żadne inne uczucie. Potrzebowały informacji więc zadały pytanie. Niepotrzebne ozdobniki zostały odrzucone stanowiły bowiem szum, który nie znajdował w nich swego sprzymierzeńca.

Drzwi. Poznała je. Te same a jednak inne. Metalowa sztaba, masywne zasuwy, solidne drewno. Drewno... Wyglądało na nowe. Metal na zdrowy, niezżarty chorobą. Inne światło. Inny czas.

~ Niech zostanie zamknięte to co zamknięte

Twarz innego Diatrysa stojącego w korytarzu przed drzwiami. Innego Trito. Silny przekaz rozkazu, nacisku.

Wizja minęła. Silna projekcja wspomnień Trito stojącego ciągle przed nią.
~ Skrzywieniec / zło. Wrócisz teraz. Pokażesz.
Przed nimi pojawił się Beznosy którego poznała pierwszego dnia.
~ Pempto pójdzie też.
Ciągle spoglądał jej prosto w oczy. Szukając najmniejszej oznaki buntu?

Bunt jednak nie pojawił się ani w spojrzeniu, ani na obliczu Decato. Ich misja wymagała dyskrecji, a nie mogły jej zachować sprzeciwiając się otwarcie nakazom wyższych szczeblem braci. Drzwi musiały poczekać, chociaż nie miały czekać długo. Wizja, która w ich umyśle się pojawiła podkramiła ich pragnienie wiedzy, dzięki czemu opuściło na chwilę swój łeb i ucichło.
- Pokaże - potwierdziły, pochylając nieco głowę. Szacunek był szczery, chociaż nakierowany głównie na złagodzenie podejrzeń. Obaj bracia zajmowali w hierarchii wyższe stopnie niż one, jednak żaden z nich nie mógł wydać rozkazu, który mógłby ją powstrzymać przed wykonaniem zadania. Ich władza była za mała, ich znaczenie zbyt niskie. Tak, wyższe niż ich, ale wciąż niskie w porównaniu z NIM.
Nie tracąc więcej czasu na wymianę słów, odwróciły się i ruszyły przodem by poprowadzić Pempto ku miejscu, w którym nastąpił kontakt ze skrzywieńcem.

Wcześniejszy, wyraźny trop, teraz stał się zupełnie niewyczuwalny i prowadziły Pempto orientując się jedynie po układzie ulic i budynków, które w ciemnościach, w nieznanym im mieście, wszystkie zdawały się być jednakie. Szybko też straciły pewność, że podążają we właściwym kierunku a ciemność zaczęła jej szeptać, że być może pomyliły się, że żadnego spaczeńca nie było, że im się zdawać musiało. Przystanęły na kolejnym rozwidleniu niepewne, czy kluczyć dalej w nadziei, że natrafią na charakterystyczne miejsce, które wskaże im właściwą drogę, czy przyznać się do omyłki, wrócić teraz do dormitorium, przyznając tym samym, że nie są w stanie wskazać właściwego miejsca.

Smak porażki był gorzki i nieprzyjemny. Smakowały go jednak, chociaż poddać się nie zamierzały. Ciemność sącząca niepewność toczyła walkę z Decato, dla której poddanie się było trudne do przełknięcia. Wiedziały jednak, że już sam fakt błądzenia był jego oznaką. Dlaczego jednak nie były w stanie wyczuć skrzywińca? Takie nasączenie Morfą powinno zostawiać ślad, jak wtedy gdy podążały tymi, lub podobnymi tym, uliczkami.
- Brak wiedzy. Brak śladów. Nie możemy się poddać - oświadczyły. Pamiętały zapach tamtego miejsca, jego mrok. Skrzywieniec był tam, żerował lub szukał schronienia. Musiały go odnaleźć chociażby po to by udowodnić sobie, że istniał. Wiara Decato nie mogła długo wytrzymać wątpliwości Ciemności. Były jednością, ale to od Ciemności zwykle zależała ich postawa, myśli, decyzje. Jeżeli ona nie była pewna istnienia skrzywieńca… Lecz obie wciąż zdecydowane były podążać, szukać, bowiem tylko pewność pieczętowała zwycięstwo.

Zaczęli kluczyć ponownie w ciemnych uliczkach Skilthry licząc na to, że natrafią na ślad, że złapią trop lecz nie wyczuwały nic poza ogólnym, niebiezpiecznie wysokim stężeniu morfy jakie panowało w tym mieście. I pewnie wróciłyby z niczym lecz gdy już traciły nadzieję Beznosy przystanął, sapnął przeciągle, ze świstem wciągając powietrze, po czym upadł na kolana węsząc dokoła z twarzą przy ziemi jak pies. Kręcił się chwilę to w tą to w drugą stronę aż wszedł do płytkiego, śmierdzącego rynsztoku, który odprowadzał nieczystości do Zargi. Rozdrapał palcem zaschnięte pomyje i polizawszy zamlaskał.

- Morf, morf - sapnął wyciągając do Decato ubrudzony palec.

Podeszły bliżej jednak nie zniżyły się do poziomu brata. Skoro wyczuł Morfę to pozostawało zaufać jego zmysłom, które z pewnością były bardziej wyostrzone od ich. On wszak spędził w tym mieście więcej czasu, na nim otaczająca ich z każdej strony Morfa nie robiła takie wrażenia jak na Decato i Czerni. Wciągnęły w nozdrza powietrze. Czy był to ten sam skrzywieniec, czy coś innego? Ślad nie był świeży, więc nie było to miejsce, którego szukały. Nie mogło być. Skupiły się, Czeń rozciągnęła swe granice pochłaniając wszystko. Szukały dalszych śladów, czegoś co mogłoby je dalej poprowadzić. Nawet bowiem jeżeli ślad ten nie był świeży, nie oznaczało wcale że był bezużyteczny.
- Stary ślad - ni to zapytały, ni stwierdziły. - Szukać dalej musimy - dodały, pochylając się i przykładając nos do palca Pempto, a następnie dotykając go końcówką języka, pozwalając by Czerń zbadała dla nich ów ślad, złapała trop.

Mrok wypełz z niej rozlewając się po brudnej ulicy, czepiając obdartych murów. Chłonęła wszystkie detale miejsca, w którym się znalazły. Smród rozkładu i zła. Miejsce, w którym Pempto przykucnięty nad zaschniętym strupem nieczystości. Ciemność szepnęła jej coś. Odwróciła głowę. Spojrzała w drugi koniec uliczki. Porzucona skrzynia. Rozlane pomyje, przy których teraz siedział Beznosy. To tędy szła tropem skrzywieńca. Teraz rozpoznała to miejsce. Chociaż jego ślad, jego morfie widmo zniknęło, była teraz pewna.

Powstrzymując odruch wymiotny dotknęła czubkiem języka ubrudzonego palca zakonnika. Cierpki smak morfy szczypał w język. Był tutaj. Przechodził tędy. Może nawet wdepnął w kałużę nieczystości nim tam zaschła tam na rozgrzanej ziemi.

Podjęli trop. Właściwie zrobił to Pempto bo ślad był już na tyle słaby, że dla Decato gubił się w ogólnym stężeniu Morfy jaka panowała w mieście. Skrzywieniec trzymał się ścian budynków, szedł rowem ściekowym wzdłuż kamienic. Jeśli mógł latać, to z tego nie korzystał.

Zagłębiali się w gorszą dzielnicę Skilthry. Było widać to po stanie budynków, wszechobecnym smrodzie rozkładu, grupkach zbrojnych, którzy kilka razy przecięli im drogę, nie wchodząc jednak z nimi w konflikt, po zabitych deskami drzwiach i oknach, wzdętym od gazów trupie z podciętym gardłem, przy którym przysiadł na chwilę skrzywieniec.

W końcu dotarli do podwórza jednej z kamienic. Byli blisko. Wyczuły świeży ślad. Smród morfy jaką ciągnął za sobą zmorfieniec. Beznosy też to czuł. Wyczuwały podniecenie brata. Przysiadł pod ciernistym krzewem, w którym porzucone były świeże jeszcze zwłoki.

Zmasakrowana twarz przeorana pazurami. Krwawy ochłap mięsa. Skóra przez którą prześwitywały białe kości czaszki.

Ignorowały otoczenie podobnie jak spotykanych zbrojnych. Nie liczyło się ani to gdzie się znajdują, ani gdzie podążają, a jedynie to za kim podążały. Słaby ślad, a przynajmniej dla ich zmysłów, które wciąż przyzwyczajały się do zwiększonego stężenia Morfy, wystarczał by Pempto był w stanie nim podążać i prowadzić je za sobą. Podniecenie łowami na powrót wypełniło ich żyły, skutecznie ukrywając przed nimi smród zaułków którymi się poruszały. Szansa na konfrontację, faktyczną konfrontację, a nie jedynie muśnięcie w przelocie, napędzała ich kroki i oddech, który raz po raz opuszczał ich usta. Pragnienie było niemal przytłaczające, obezwładniające ale i niosło ze sobą ową specyficzną formę radości, która sprawiała że żadne trudy nie były w stanie skutecznie powstrzymać działań, mających doprowadzić je do celu.

Gdy Pempto przystanął nad ciałem, także i one się zatrzymały, pochylając by zanurzyć palec w krwawym ochłapie, którym nie tak dawno temu była twarz trupa. Palec, który następnie uniosły do ust, do wysuniętego w oczekiwaniu języka. Pragnęły poczuć jej smak wszystkimi zmysłami, uczepić się śladu spaczonego i ruszyć dalej. Nie chciały opóźniać pościgu, ale też chciały w nim zacząć brać bardziej aktywny udział. Ciemność rozszerzyła pole swego oddziaływania, szukając dalszej drogi, którą podążył. Był tu gdzieś, gdzieś blisko ale wciąż poza ich zasięgiem, wciąż ukryty, wabiący swoją obecnością jednak nie dający spełnienia w postaci ponownego kontaktu, walki.
Wyraźny, świeży ślad morfy poraził ich umysł nową rozkoszą. Wzmógł w nich jeszcze bardziej chęć polowania. Gdy ciemność wyostrzyła jej zmysły usłyszała krzyki dochodzące z budynku. Krzyki ludzi. Nie rozróżniały słów. Jednocześnie Pempto wysłał jej wyraźny sygnał, że są blisko.

- Morf, morf - sapnął i wskazał schody prowadzące do sutereny.

Ich usta ułożyły się w uśmiech. Gdyby ktoś na nie teraz spojrzał, ktoś inny niż brat, mógłby ów uśmiech określić jako niepokojący, przerażający nawet. Dla nich jednak był on jedynie wyrazem palącego pragnienia, które wypełniało je i wzrastało z każdą chwilą trwania pościgu. Były już tak blisko, czuły go, czuły skupioną w nim Morfę. Jej smak, jej woń sprawiały że zarówno Decato jak i Ciemność, aż rwały się do tego by ruszyć biegiem ku drzwiom sutereny, w której wnętrzu zapewne ginęli właśnie niewinni ludzie. Oczywiście nie zrobiły niczego takiego. Uleganie pragnieniom nie było bowiem rozsądne. Postępować należało roztropnie, ostrożnie i skutecznie. Z tego też powodu, chociaż faktycznie skierowały swe kroki ku wskazanym przez brata drzwiom, to jednak uczyniły to powoli. Macki Ciemności rozciągnęły się do granic ich możliwości, chłonąc otaczający ich świat i badając go w sposób niedostępny zwykłym ludziom. Musiały tak czynić bowiem ich przeciwnik także nie był już człowiekiem, a naznaczonym przez Morfę skrzywieńcem. Ich umysł był cichy, niczym spokojna, letnia noc. Ich zmysły ostre niczym stal, którą skrywały w rękawie, a która teraz została dobyta by w każdej chwili mogła naciąć ich skórę i wytłoczyć z ciała posokę. Nie mogły pozwolić mu uciec, nie gdy go odnalazły. Nałożenie pieczętujących run było zatem nie tylko wskazane ale i wydawało się konieczne. Najpierw jednak musiały zlokalizować gdzie dokładnie skrzywieniec się znajdował by nie musieć krwią swą znaczyć każdego pomieszczenia, każdych drzwi i okien. Te jednak, które do sutereny prowadziły i te okna, które znajdowały się po stronie alei, zapieczętowane zostać musiały już teraz, bowiem później mogło już nie być czasu by to uczynić. Później wkroczyć przyjdzie pora do wnętrza budynku. Później pora przyjdzie na stanięcie oko w oko z przeciwnikiem i walkę. Serce drżało w ich ciele na samą myśl o tym co miało nastąpić. Drżało z podniecenia i radości. Drżało z wyczekiwania…