Wbrew swojemu wcześniejszemu pragnieniu, by jak najszybciej poznać odpowiedzi na kłębiące się w jej głowie pytania, elfka szła powoli, rozglądając się uważnie na wszystkie strony. Stawiała niespiesznie krok za krokiem, czując jakby na nowo odkrywała niegdyś dobrze znane miejsca. Był w tym pewien dziecinny dreszczyk emocji, który zamieniał zwykły spacer do domu w przygodę. Uśmiechnęła się na tę myśl i pokręciła głową. Od czasu gdy się obudziła wśród fioletowych kwiatów, do tego momentu przeżyła prawdziwą karuzelę nastrojów. Strach, zaciekawienie, irytacja, smutek, melancholia. Cóż jednak na to poradzić, skoro nie posiadała większości swoich wspomnień, a więc jakiegoś oparcia dla umysłu. W końcu i żeglarz na łódce ledwo trzyma się na nogach, gdy łajbą kołysze i nie ma się czego chwycić.

Z tych myśli wyrwał ją dopiero widok wioski Sukushi. Nie można było odmówić temu miejscu stylu i uroku, ale czegóż innego można się było spodziewać po elfach? Cóż, prawdę mówiąc, blondynka sama nie do końca wiedziała, czy to jest prawda, ale była już pewna, że na spokojnie dowie się wszystkiego. Powędrowała wzrokiem na szczyt wzgórza i poczuła pragnienie, by odwiedzić grób rodzinny, który znajdował się na tamtejszym cmentarzu. Nawet przez chwilę myślała, żeby tam właśnie się udać, ale przypomniały jej się słowa Rudowłosej. Uważali ją za zmarłą, więc może lepiej nie zaczynać od pojawiania się na cmentarzu. Jeszcze by pomyśleli, że jest zjawą, albo czymś podobnym, a wolała uniknąć głupich nieporozumień, tym bardziej, że i tak komiczną sytuacją jest, by dorosła kobieta pytała się o wszystko, jak dziecko, a do tego właśnie miała zamiar przystąpić, jak tylko dotrze na miejsce.

Elfka odchrząknęła głośno, jakby chciała wszystkim świerszczom wokół dać do zrozumienia, że podjęła decyzję i ruszyła w stronę opromienionej światłem latarni i blaskiem księżyca wioski.

Nie spodziewała się fanfarów, ale jednak brak zainteresowania jej osobą, czy choćby jakieś zdziwienie po tym wszystkim, co jej naopowiadała Rudowłosa byłoby na miejscu. Być może to właśnie zatopienie się w tych myślach i pewne rozkojarzenie, towarzyszące jej od pobudki na polanie sprawiły, że nie tylko pozwoliła się zajść od tyłu, ale nawet złapać za ramię. Błyskawicznie się obróciła i już instynktownie chciała sięgnąć po broń, jednak na słowa elfa powstrzymała swoją rękę. W końcu ktoś, kto ją zna! Blondynka wbiła w niego wzrok, jednak niestety, nadal go nie pamiętała. Mimo to postanowiła, że nie będzie go wypytywała, wszystkiego dowie się w domu. Od matki.

"Zaprowadź mnie do niej", zakomunikowała mu dłońmi. Przez chwilę się wahała, czy nie dodać na końcu proszę, ale zdecydowała, że pewnie rozkazujący "ton" wyjdzie bardziej naturalnie, skoro był zapewne tylko sługą rodziny. Może powinna się go spytać, jak zazwyczaj się sama zachowuje? Elfka zaśmiała się w duchu na tę myśl. Miała nadzieję, że po wizycie w domu rodzinnym przestanie mieć takie problemy.

Szli może z dziesięć minut. W miarę upływu czasu budynki i ubrania nielicznych przechodniów stawały się bardziej okazałe i wyszukane. Mimo że nigdy nie były to potężne, pokryte złotem pałace bądź stroje, które mogłyby służyć za ozdobę królów, to z pewnością nie każdy mógł sobie na nie pozwolić.
Elfy zamieszkujące tę okolicę stawały się też coraz śmielsze, często wpatrywały się w Złotowłosą tak, jakby było w niej coś... Niepokojącego. Jakby nie powinna tu być.

Kiedy tylko ta myśl nasunęła się elfce, zza rogu wyłoniła się jednocześnie dziwnie znajoma posiadłość. Nie wyróżniała się zbytnio od otaczających ją budynków, może poza tym, że zapalono ty tylko jedno niewielkie światełko na górze. W kontraście do rozświetlonego otoczenia,
budynek ten zdawał tonąć w mroku i smutku.
- Czy powinienem wejść pierwszy i panią zapowiedzieć? - Prowadzący Złotowłosą mężczyzna odwrócił się i spojrzał jej w oczy.

Szła pewnie, lecz stale rozglądając się po okolicy. Cały czas, odkąd tu przybyła miała w głowie to nieznośne uczucie, że patrzy na coś znajomego, jednak nie potrafi sobie przypomnieć nic więcej. Nie pamiętała też twarzy mijanych elfów, choć czuła, że przynajmniej kilka razy się z nimi już mijała w życiu. Ich spojrzenia nie wskazywały jednak na to, że są zadowoleni z jej powrotu, a w przeciwieństwie do elfów z poprzedniej dzielnicy, te nie spuszczały z niej oczu, co wprawiało kobietę w zakłopotanie. Odruchowo kilka razy poprawiała maskę, mimo iż wiedziała, że nie ma prawa się zsunąć. Im szybciej dotrą do jej matki, tym lepiej.

Dlatego gdy podeszli pod jej dom rodzinny pokręciła głową na sugestię zapewne-jej-sługi. Nie miała ochoty, by zważać teraz na maniery, zwłaszcza że nawet nie pamięta jaka tu obowiązuje etykieta. Z pewnością jej matka zrozumie to, gdy usłyszy jej krótką opowieść. Dlatego przekazała na migi polecenie elfowi:

"Wejdę z tobą", po czym jeszcze raz odruchowo dotknęła swojej maski. Niby mój dom, a jednak się denerwuję, pomyślała Złotowłosa, ruszając w stronę drzwi.

- Dobrze, moja pani - odparł mężczyzna, podążając za Złotowłosą. Po dotarciu do drzwi otworzył je i przepuścił towarzyszkę, kłaniając się jej nieznacznie.
- Spóźniłeś się, Shiroy... - z wnętrza domostwa dało się usłyszeć karcący,
kobiecy głos oraz skrzypienie schodów. - Nie płacę ci za opieszałość.
- Rozumiem, moja pani, ale miałem ku temu powody...
Wtem właścicielka domu zawitała do holu i dostrzegła stojącą tam elfkę. Na jej twarzy odmalował się szok, który po pewnej chwili ustąpił radości.
- Elestren! Wróciłaś! - zakrzyknęła radośnie, podbiegając do córki i ściskając ją radośnie. - Gdzieś ty w ogóle była przez ten cały czas? - rzekła, odsuwając się nieco od elfki w masce, aby ta mogła "mówić".
Sługa tym czasem chcąc dać parze nieco prywatności, zniknął gdzieś w domu.

Elestren..., powiedziała w myślach elfka, ważąc to słowo i zastanawiając się, czy ma ono jakieś znaczenie w którymś języku. Jej własne imię, w końcu je poznała, choć dalej pozostawało tajemnicze. Bo kogo określa to imię? Co ta osoba robiła, co lubiła a do czego czuła wstręt, jakie miała marzenia, obawy. Odczuła pewien opór przed odwzajemnieniem uścisku matki, przed wejściem wgłąb domu, nawet pojawiła się u niej myśl, by wybiec stąd w tej chwili. Nie mogła odegnać głupiego wrażenia, jakby właśnie miała wejść w cudze buty. Skarciła się jednak za te myśli, w końcu sama czuła, że zawitała w znajome progi. Czy kiedyś też miałam taką paranoję?, zapytała się w myślach, po czym "przemówiła" do matki rękami:

"To będzie długa rozmowa", ostrzegła na samym początku. "Możemy gdzieś usiąść? I czy jest ktoś jeszcze w domu?" Dopiero po pokazaniu tych zdań elfka spostrzegła, że nawet się nie przywitała z nią i odruchowo sięgnęła dłonią do twarzy, by upewnić się, że maska dokładnie zakrywa jej rumieniec wstydu. Z jakiegoś powodu nie chciała już na wstępie sprawić wrażenia, że coś z nią jest nie tak, jakby od tego zależało to, jakie informacje o sobie uzyska. Ciekawe, czy twarz Elestren pasuje do mnie tak dobrze, jak ta maska, pomyślała Złotowłosa.

Odkąd tylko weszły do pokoju wzrok blondynki przykuły rozmaite bibeloty i pamiątki rodzinne w nim zgromadzone. Biedna kobieta cały czas liczyła, że może któreś z tych przedmiotów, które przecież powinna tak dobrze znać nagle odblokuje jej wspomnienia i przywróci pamięć, oszczędzając jej konieczności wyznania prawdy. To było takie zawstydzające nie znać swojej przeszłości, nie wiedzieć nic o sobie i prosić kogoś innego, nawet i członka rodziny, by teraz przedstawił historię jej życia. Jednak żadne precjoza, na które padał błagalny wzrok elfki nie okazały się pomocne. W końcu usiadła na fotelu, naprzeciw matki Elestren- Nie, mojej matki, poprawiła się w myślach - i po raz pierwszy uważnie przyjrzała się jej. Przez chwilę wbijała w nią swój wzrok, badając dokładnie twarz starszej kobiety, niemal licząc rzęsy na jej powiekach. Gdy już się wydawało, że złotowłosa zignorowała pytanie matki, jej ręce w końcu wyartykułowały odpowiedź:

"Nie wiem, gdzie byłam. Obudziłam się parę godzin temu, na polanie, wśród fioletowych kwiatów i mgieł. I-" tu dłonie Elestren zastygły na moment, czekając, aż ich właścicielka w końcu przełamie się, by zdradzić swój sekret. "I nic nie pamiętam", dokończyła, wbijając swoje bursztynowe oczy w twarz drugiej elfki.