Jedzenie było zadziwiająco dobre, jak na swą prostotę. Pieczywo było chrupiące, a smaki i aromaty intensywne. Wrażenia te potęgowane były jeszcze przez fakt, że był to pierwszy posiłek Elestren od bardzo dawna. Jednak ani głód, ani zachłanność, ani nawet ciągle krzątająca się po pomieszczeniu służba nie zagłuszyły słów matki Złotowłosej.
- Kruk? Dużo bogaczy i Wyższych Istot używa kruków... - Achuzzat zaczęła mruczeć pod nosem kolejne, niewyraźne imiona,
usiłując znaleźć kogoś, kto mógłby wysłać ptaka. - Może twoja nowa znajoma? Nie chcę o niej mówić, ale z pewnością się tobą zainteresowała. Możliwe też, że ktoś z rządzących wioską chciał się przekonać czy już wróciłaś.
W każdym razie przepłaszaj po prostu te ptaszyska, jeśli dalej będą ci się narzucać - ostatnie zdanie wypowiedziała wyjątkowo ostro. Widać po niej było, że poranna wizyta w pokoju jej dziecka wytrąciła ją z równowagi.
Jednak gniew ten nie trwał zbyt długo, gdyż kolejne słowa wypowiedziała już normalnym tonem. - Albo, jeśli chcesz jednak przekazać wiadomość jego właścicielowi, może wyciągnięcie ręki coś da? Niektóre wtedy podlatuję, aby wysłuchać przekazu bądź odebrać list. Chociaż chyba nie są aż tak mądre,
aby zrozumieć język migowy...

"Wyższe...", zaczęła swoją odpowiedź Złotowłosa, gdy nagle kromka chleba wyśliznęła się jej z dłoni i poleciała w stronę drzwi. Elestren zarumieniła się i wstała, by ją podnieść. Wygląda na to, że przykaz "nie mówić przy jedzeniu" aplikuje się też do niemych, pomyślała zdenerwowana trochę na samą siebie. Gdy wróciła do stołu upewniła się, że żaden kubek ani dzbanek nie stoi zbyt blisko niej, po czym zapytała:
"Kim są te Wyższe Istoty?"

Czy Rudowłosa mogła należeć do tych Wyższych Istot?, zapytała się w myślach blondynka, przeżuwając powoli posiłek. Co prawda, ich krótki opis, jaki przedstawiła Achuzzat bardzo do tego przekonywał, jednak sama nie była aż tak tego pewna. Może była wtedy zbyt zaambarasowana swoją amnezją, jednak choć z całą pewnością kobieta w bieli była istotą nadzwyczajną trochę brakowało jej do boskości, a przynajmniej jej obrazu, jaki Elestren miała w głowie. Chciała się więcej dowiedzieć o tych Wyższych Istotach, jednak gdy już zaczynała formułować pytania, zdała sobie sprawę, że sprawia jej to pewną trudność. Kiedy zastanawiała ją nieśmiertelność tych półbogów, rodziło się w niej zapytanie czy i elfy nie mogą żyć wiecznie, a przynajmniej dopóki ktoś ich nie zabije. Tak samo, jeśli chciałaby się dowiedzieć o ich potędze, brakowało jej punktu odniesienia, jakim byłaby wiedza o własnej rasie. Dlaczego by więc o to wpierw nie zapytać?

"Co oznacza bycie elfem?", przemówiły dłonie Złotowłosej, a na jej ustach pojawił się przepraszający uśmiech, gdyż w pełni zdawała sobie sprawę, że to głupie pytanie ze strony dorosłej kobiety. "Jak długo żyjemy, ile ja mam lat, czy mamy jakieś moce, o których nie pamiętam? Są może jakieś inne myślące ludy, jak wygląda w ogóle ten świat?" Elestren rozumiała, że prosi w zasadzie o wielogodzinną opowieść, jednak prawdę mówiąc, nie spieszyło się jej tak bardzo. Groby przecież nie uciekną, pomyślała, popijając jedzenie jabłkowym sokiem.

- Co oznacza bycie elfem? - Kobieta uśmiechnęła się z lekka. - Dość filozoficzne pytanie. Nie bardzo wiem, jak na nie odpowiedzieć, ale spróbować mogę - dodała nieco zamyślona. - Żyjemy po jakieś dwa stulecia, chociaż co po niektórzy z nas z rzadka potrafią dożyć i trzystu lat. Czy posiadamy jakieś nadnaturalne zdolności? Raczej nie... reszta rozumnych ras rzadko dożywa stu lat, więc może to będzie dla ciebie jakaś moc. Poza tym jesteśmy podobno ładne, zgrabne, talent do magii i rzemiosła mamy. No i tendencję do nieoddawania nikomu i niczemu czci, czym wkurzamy czasem resztę świata. - Upiła nieco soku. - No, ale cóż. Rozum ponad wszystko, czyż nie?
Zaśmiała się cicho, jakby nie do końca dawała wiary swym słowom. Skończywszy jeść, zaczęła bawić się widelcem, obracając go szybko w palcach. Wymruczała pod nosem kilka przekleństw, mówiąc coś o reszcie ras.
Poza nami ten świat zamieszkują jeszcze ludzie. Mieszkają na południu, chociaż patrząc na to, ile wojen ostatnio wywołują, chcieliby mieszkać wszędzie. Niedoczekanie. To taka... gorsza wersja nas. Ścisłe, zamknięte umysły chowające się za stalowymi pancerzami, nic milszego powiedzieć o nich nie można. - Służba w końcu zabrała jej talerz, jednak sama Achuzzat nie miała zamiaru oddać swojej nowej zabawki. - Są też orkowie, ci polubili pustynie, sawanny, rozległe równiny pełne drapieżników i resztę... - zawiesiła na chwilę głos. - ...atrakcji oferowanych przez wschodnią część kontynentu. Uwierz mi na słowo, to nie jest miejsce, w którymś ktoś zdrowy na umyśle mógłby chcieć mieszkać. Dzikusom musiało więc w końcu odbić od tego wszystkiego, bo nawet nie mają zamiaru się stamtąd wynosić.
Ciężko powiedzieć o nich coś więcej... Każde z ich plemion ma własne zasady. Tyle w sumie o nich wiem. Są... Nudne. Ach... Są jeszcze krasnoludy. Też są nudne. Grzebią w ziemi i te sprawy, nic wartego uwagi.
Też mieszkają na południu, tyle że jeszcze dalej niż ludzie, więc nawet z ich za sąsiadów nie mamy.
W końcu stuknęła znacząco widelcem o blat stołu, oddając sztuciec. Uśmiechnęła się promiennie, przekrzywiając z lekka głowa.
- A co się świata tyczy, jest taki jak widać. U nas jest przyjemnie, może pomijając dziką zwierzynę, co się kręci nocą po lesie. Jednak nawet nie myśl,
że po tym wszystkim puszczę cię tam przez najbliższy miesiąc!

— Pójdziemy, jak ci obiecałam. — Uśmiechnęła się nieznacznie, wstając od stołu. — A resztą się nie przejmuj, będzie dobrze. Wystarczy, że będziesz się lekko kłaniała na powitanie i była miła dla innych. Jeśli nie czujesz się na siłach, aby wyjść z domu bez maski, weźmiemy po prostu ze sobą jednego ze sług, co by nas nikt nie dręczył. Co ty na to?
Nie czekała na odpowiedź, zamiast tego posłała jednego ze swych ludzi po jej maskę i wyjściową szatę.
— W wiosce mamy kapłankę, która mieszkała przez dłuższy czas u ludzi. Czuć to nieco u niej, jednak nie musisz się przejmować tym, że jakoś ją zniesmaczysz. I tak robi to cała wioska. Poznasz ją na pewno, wyróżnia się w tłumie. Nosi ubrania zza granicy. Habbit, czy jak to to się zwało... Jest nawet miła... No i jest jeszcze sołtys. Ten, jeśli jakimś cudem na niego wpadniemy,
będzie chodził z taką obstawą, że i jego nie przegapisz. Ale do niego lepiej się nie odzywać, to taki megaloman, że wciągnie cię w godzinne wysłuchiwanie tego, jaki to on jest wspaniały.
Przedmioty w końcu zostały jej dostarczone. Maska niewiele różniła się od tej należącej do Złotowłosej. Była jedynie nieco dłuższa i nieco zmatowiała. Szata w kolorach złota i rubinowej czerwieni wyglądała nieco zbyt wystawnie jak na zwykłą wizytę na cmentarzu.
— Nie obrazisz się, jeśli to ja wybiorę grób, na który pójdziemy? Należy do bliskiej mi... — Zawahała się na moment. — ...bliskiej mi osobie.