Wiatr delikatnie kołysał główki kwiatów na polanie. Ich błękitno-fioletowa paleta barw i słabe światło, jakim emanowały, przywodziły na myśl coś wyrwanego z jakiejś ludowej bajki. Były aż nazbyt piękne jak na coś pochodzącego ze świata śmiertelników. Gęsta, śnieżnobiała mgła oraz czyste, ciemnogranatowe niebo, na którym było widać jedynie wschodzący księżyc, jedynie podsycały to wrażenie.
Pośrodku tego wszystkiego klęczała elfka, a przed nią leżał długi, nieco zakrzywiony miecz. Jej krótkie blond włosy zlewały się ze złotym kolorem maski, którą to pospiesznie zakładała na twarz. Owe włosy z pewnością byłyby przepiękne, gdyby nie sposób ich strzyżenia. Ledwie sięgały karku dziewczyny, w dodatku nie były nawet należycie przycięte. Wyglądało to na amatorską robotę, ewentualnie na taką wykonaną w naprawdę dużym pośpiechu.

Kontrastowało to z wyglądem maski. Tej, poza lekkim przybrudzeniem od leżenia na ziemi, nic nie można było zarzucić. Była subtelna, chociaż bogato zdobiona. Wyglądała na wytrzymałą i wykonaną na specjalne zamówienie, gdyż idealnie przylegała do twarzy właścicielki. Po jej nałożeniu z całej twarzy widać było jedynie bystre, bursztynowe oczy elfki.
Ta, upewniwszy się, że maska jest należycie założona, dobyła miecz i wstała, rozglądając się dookoła.
Do tej pory była święcie przekonana, iż jest sama, jednak się myliła. Znajdowała się tu jeszcze jedna kobieta, z całą pewnością przepiękna. Długie, rude loki spływały jej na ramiona. Poza białą suknią, ledwie widoczną na tle kłębiącej się dookoła niej mgły, nic na sobie nie miała. Gdyby nie ogrom polnego kwiecia wpleciony w jej ubranie oraz fryzurę, byłaby niemal niewidoczna.
Elfka, jakby zauroczona tym widokiem, stała przez chwilę mierząc towarzyszkę wzrokiem. Choć na usta cisnęło jej się wiele pytań, nie umiała się w żaden sposób wysłowić. Słowa więzły jej w gardle, za nic w świecie nie chcąc rozejść się po świecie zewnętrznym...
- A więc mi uciekłaś… - rzekła z bólem, a do jej oczu napłynęły łzy. - Trudno… Widocznie zasłużyłaś na drugą szansę. - Odwróciła się i poczęła kroczyć przez mgłę, znikając w jej oparach. - Niech ci się powodzi…
Odwróciła się, a elfka jakby wybudziła się z letargu. Dopiero teraz umiała zrobić cokolwiek poza staniem w miejscu i patrzeniem w towarzyszkę, która powoli znikała w ustępującej mgle. Jednakże gdyby kobiecie zależało, z pewnością by ją dogoniła i zatrzymała...

Blondynce bez trudu udało się dogonić i zatrzymać oddalającą się kobietę. Widocznie była nawykła do wysiłku, jej oddech i tętno pozostały spokojne, a gracja jej ruchów była zdumiewająca nawet jak na elfa. Tempo tych ruchów również znacznie przewyższało przeciętny poziom jej pobratymców.
Kiedy już dogoniła rudowłosą, kiedy już udało jej się chwycić ją za ramię... nagle wszystko zamilkło, ustępując grobowej ciszy. Wiatr nadal był obecny, czuć było jego powiew na skórze, dalej kołysał roślinnością. Jednak brakło jego szumu, szelestu liści na pobliskich drzewach, czy choćby dźwięku oddechu elfki. Cisza była na tyle natarczywa, iż można by niemal pomyśleć, że nawet gdyby elfka umiała mówić, niewiele by to zmieniło, gdyż jej słowa i tak nie mogłyby być słyszane. Można by, gdyby nie to, że przecież już raz słyszałaś jej słowa, niemożliwe więc było, aby mowa ginęła dookoła tej... istoty.
Rudowłosa obróciła się ku elfce. Jej spojrzenie miało wiele mocy. Było w nim też coś dziwnego, jakaś tańcząca głęboko iskra, usiłująca za wszelką cenę się ukryć, choć robiła to dość nieudolnie. Zdawać by się mogło, że te oczy widziały wiele rzeczy, o wiele za dużo jak na wiek, który można by przypisać ich właścicielce. Być może widziały nawet więcej niż przyświecający im księżyc... A teraz pytająco spoglądały na nosicielkę maski.
Przybrała przyjacielski uśmiech, po czym raz jeszcze się odezwała. Starała się nad sobą panować, lecz w jej głosie ciągle czuć było nutkę goryczy.
- Tak, moja droga? Chcesz jeszcze czegoś, ponad drugą szansę? - zamilkła na chwilę, świdrując rozmówczynię wzrokiem. W żaden sposób nie dawała po sobie poznać czy zdaje sobie sprawę z tego, iż mówi do niemej osoby. - Zrobię co z mej mocy, tyle że mnie nie wolno ci dać zbyt wiele... - rzekła przepraszająco.

Usta pod maską otworzyły się, by spróbować odpowiedzieć, ale szybsze były ręce. Krótki, niezdarny gest lewą dłonią przypomniał elfce, że w przeciwieństwie do kobiety w bieli, ona przemawia czyniąc znaki rękami. Poczuła pewne zakłopotanie, że jej ciało pamięta więcej, niż ona sama, jednak odrzuciła tę myśl. Szybko wbiła swój miecz w ziemię i podniosła obie swe dłonie, by porozumieć się z Rudowłosą. Patrząc błagalnie na swoją towarzyszkę, zadała pytanie:
"Kim jestem?"

Rudowłosa zmarszczyła brwi, jakby usiłując sobie coś przypomnieć. Mruczała pod nosem różne imiona, jednak żadne z nich nie pasowało jej do złotowłosej. Po dłuższej chwili zdecydowała, że należy się poddać. Westchnęła ciężko, spuszczając wzrok. Przemówiła zakłopotana.
- Nie wiem kim jesteś. Nie znam imion żywych, jeżeli mi się nie przedstawią... Na szczęście mogę ci jakoś pomóc... - Uśmiechnęła się słabo. - Urodziłaś i wychowałaś się w pobliskiej wiosce, Sukushi. Dość łatwo tam trafić, wystarczy iść cały czas w tamtą stronę. - Wyciągnęła rękę, wskazując palcem przestrzeń za plecami blondynki. - Po jakimś czasie trafisz na ścieżkę. Kiedy to się stanie, będziesz musiała skręcić w prawo i iść przed siebie, nie zbaczając ze ścieżki. To będą może ze dwie godziny drogi... - Zamilkła na dłuższą chwilę. - Raczej nie powinnam tam iść. Nie polubią mnie, jedna poradzisz sobie sama. Może się też zdarzyć, że mieszkańcy będą bardzo zdziwieni widząc cię żywą, lecz na zdziwieniu wszystko powinno się skończyć.
Stała tak, jakby czekając na kolejne pytania.

- To dużo pytań, chociaż mówiłam, że nie mogę ci powiedzieć zbyt wiele... - Spojrzała w niebo, popadając w zadumę. - Nie przyjaźniłyśmy się. Ja może i cię znałam i lubiłam, ale ty przez całe życie nigdy mnie nawet nie dostrzegłaś - rzekła bez cienia zarzutu w głosie. - Obserwowałam cię jak każdą inną osobę, stąd też cię znam. Pozostaje jeszcze ta utrata pamięci... - Zamknęła oczy, przybierając strapioną minę.
- Nie posiadam wszechwiedzy, więc to będzie jedynie teoria. Gdziekolwiek trafiłaś, byłaś zbyt uparta, aby tam zostać i wybłagałaś sobie powrót do żywych. Wspomnienia były zapewne zapłatą. Jeżeli to prawda, będę później w stanie ci pomóc. A może nawet sama sobie pomożesz... Nie chcę cię urazić, ale nie każdy uznałby cię za osobę godną naśladowania. Chociaż nie mnie to oceniać...

Choć Rudowłosa nie mogła zobaczyć ściągniętych brwi elfki, z pewnością wychwyciła jej zmrużone oczy. Teoria o zwykłym potknięciu stawała się coraz mniej prawdopodobna, chyba że był to wyjątkowo nieszczęśliwy wypadek. I śmiertelny. Czy ona chce mi powiedzieć, że umarłam i jakimś cudem odzyskałam życie?!, pomyślała, zaciskając dłonie w pięści. Choć jeszcze przed chwilą tak bardzo pragnęła kontaktu z tą kobietą, teraz, z każdym jej wypowiadanym słowem elfka czuła, że chce jak najszybciej się oddalić od tej dziwnej istoty. Głowa zaczynała ją boleć od rozmyślania nad słowami swojej towarzyszki, która nie potrafiła, lub też nie chciała udzielić jej prostych odpowiedzi, meandrując wokół nich jak rzeka, gdy napotka na swej drodze głaz. Niemniej blondynka postanowiła, że wyciągnie z niej tyle odpowiedzi, ile zdoła, dlatego wróciła do zadawania kolejnych pytań:

"Nie odpowiedziałaś mi, kim jesteś. I co było w moim życiu takiego hańbiącego?"

Elfka powątpiewała w to, że uciekłaby w panice, gdyby kobieta w bieli się jej przedstawiła, jednak nie nalegała na to. Wiedziała, że musi sama poszukać kolejnych odpowiedzi, może u mniej zagadkowych postaci. Miała przeczucie, że nie ostatni raz widzi Rudowłosą, toteż powstrzymała się przed zadawaniem kolejnych pytań. Prawdę mówiąc, przez chwilę miała chęć powstrzymać ją siłą, lub pobiegnięcia za nią, jednak jeśli dobrze rozumiała sens jej wypowiedzi, to zanurzanie się w mgłę i bliższe zadawanie z tą tajemniczą kobietą nie wyszłoby jej na dobre. Lepiej nie kusić losu, pomyślała i skinęła głową na odchodne przepięknej istocie, która z każdym krokiem coraz szczelniej spowijały mlecznobiałe tumany.

Patrzyła na jej plecy, aż kobieta całkowicie zniknęła w mgle, po czym wyciągnęła swój miecz z ziemi i włożyła go do pochwy. Pokrzepiona tymi paroma informacjami od Rudowłosej, nie potrzebowała już kurczowo zaciskać palców na rękojeści swej broni. Po raz ostatni otaksowała wzrokiem bajeczną okolicę, i po upewnieniu się, że złota maska nie przekrzywiła się w trakcie tego całego spotkania, ruszyła w kierunku, jaki wskazała jej rozmówczyni. Do wioski Sukushi.