Gryf był jak rzadko podekscytowany sterując latającym gadem. Niby podobnie jak koniem dał się prowadzić podniebny potwór, ale do tego dochodziło regulowanie wysokości.

Podróż trwała długo i mając Bran za plecami nie próbował sprawdzania możliwości podniebnego wierzchowca ani swoich umiejętności.
Widoki pełnych zieleni połaci wzgórz, równin w końcu znużyły go.
- Bran! Chwała bogom, że mamy te latające bestie! Taką dżungle pieszo przechodzić to katorga.- Krzyczał bo pęd częściowo zagłuszał słowa szczególnie do tyłu.

Kiedy wreszcie lecieli nad pustynią Taled chłonął oczyma kolorowość tego świata. Różnorodność okiełznanych stworów robiących za wierzchowce czy muły. Zaczęli się zbliżać do terenów uprawnych gdzie wreszcie zobaczyli ludzi. Odmiennie wyglądających o hebanowych ciałach, ale jednak ludzi.

Wylądowali po sugestii Księżniczki przed bramą. Taled zeskoczył pierwszy i pomógł Bran a następnie pozostałym kobietom zejść na ziemię. Ruszyli wzdłuż kolejki czekających kupców i Taled przyglądał się im z lekką ciekawością. Widział jak na niego patrzą dziwnie. Wiedział czemu. Jego karnacja, włosy i zbroja nie pasowały do tego świata.

Dotarli w końcu pod bramę. Nie robiono im problemów i zgłosili się do Kapitana straży. Rycerz zwrócił uwagę na osobliwe wyposażenie strażników. Nigdy nie widział tak wyekwipowanych wojowników.

Kiedy stali przed Kapitanem i Księżniczka odsłoniła swe lico Taled uśmiechnął się widząc minę oficera. Nie spodziewał się tego tak jak i Taled nie spodziewał się iż Zorena zostanie zabrana bez nich ku pałacom.
Gryf już łapał za rękojeść miecza, ale się opanował po krzykach zabieranej.
- I tyle z mej opieki nad nią.- Wykrzywił się i popatrzył na Bran.
- Ty Pani nie musisz się martwić. Prędzej muchy zaczną siadać na mym truchle niż Ciebie ktoś zabierze bez Twej woli.- Z drugiej strony można się było spodziewać i cieszyło go, że darowano im zdrowie i życie. Znaczy może jeszcze coś dobrego z tego wyjść.

Znaleźli się w końcu w Ramionach Rathanosa. ten przybytek był ekskluzywny co od progu ucieszyło zmęczonego rycerza. Łaźnie, wygodne łoża i kąpiel.
Gryf nawet dobrze się nie rozsiadł gdy zaczynał pojmować gdzie się znalazł.
- Toż to dom rozpusty?!- Wyraził się dość głośno kiedy trzecią już prawie nagą kobietę przepraszał by odeszła. Teraz zaczął rozglądać się po przybytku i potwierdziły się jego przypuszczenia.
- Co za niemoralne miejsce i to nam przyszła władczyni wskazała ten lokal.- Psioczył Gryf. Spostrzegł jak co niektórzy kompani zaczynają się śmiać z jego reakcji. Tylko u Auriel zobaczył, że nie jest rozbawiona tą sytuacją.

Rudi odwykł już od miejskiego zgiełu, a w miejscu takim jak to nie był nigdy. Te dziwaczne budowle, nie spotykane w Blackmoor. I ci ludzie jacyś inni. Stale ktoś się na nich gapił, jak by poszukiwaczy przygód nie widzieli. Też mi coś pomyślał.

Zorane zabrała milicja - może i dobrze - nie ma zaufania do niej. I dobrze, że jej nie będzie musiał oglądać. Przynajmniej na razie.

Gdy weszli do gospody, a raczej do domu uciech, pierwsze co przykuło jego uwagę to rozebrane panny o pięknych kształtach. Na początek trochę się zmieszał, nie nawykł do widoku tak wielu pięknych kobiet. Tutaj mógł zostać na dłużej. Może i znajdą tu jakieś zajęcie, przynajmniej dopóki nie odnajdą sposobu jak do domu wrócić.

Podróż na latających gadach nie zrobiła na Auriel większego wrażenia. Wsiadła razem z Kaedwynnem, splatając palce na jego brzuchu i opierając policzek i tors o plecy mężczyzny. Z uwagą przyglądała się widokom w dole. Malutkie osady, budowle, zwierzęta, które z lotu ptaka wydawały się być większymi punktami wśród koron drzew. Widok ten różnił się od wszystkiego, co widywała, a przez ostatnie lata nie widziała wiele. Właściwie, to prócz plemienia, w którym żyła oraz jego okolicy, nie znała nic. Wypady by łapać nieszczęścia zdarzały się raz na parę lat, a nie co miesiąc. Poza tym tutaj to słońce było zupełnie inne. Auriel wręcz czekała na jego zachód, lubiła ten widok. Ciężko było jej przyzwyczaić się do myśli, że go nie zobaczy. Kobieta jednak starała się nie tracić nadziei, w końcu to dzięki niej wciąż jeszcze miała siły by żyć i walczyć.

Po wylądowaniu Auriel zeskoczyła zwinnie z grzbietu stworzenia, nim Taled zdążył podejść i zaoferować swą pomoc. Szamanka jakoś nie rozumiała tych wszystkich grzeczności, choć nie mogła odmówić rycerzowi dobroci i kultury. Było to w sumie przyjemne urozmaicenie, wśród zgrai tak niewychowanych i podłych najemników jak chociażby sam Khargar, przodownik buractwa. Porcelanowa kobieta aż prychnęła pod nosem i oburzyła się na własne myśli.

Kiedy strażnicy zabrali księżniczkę Szamanka nie wiedziała jak zareagować. Osaczyli ją ciasno jak intruzi, a ona zdawała się wcale nie być pewna tego, co się niedługo wydarzy. Jej załamujący się głos sprawił, że Auriel zakuło w sercu i postąpiła nawet krok w stronę czarnoskórej kobiety, jakby z zamiarem pójścia z nią i pomocy, jednak została zatrzymana przez wyciągniętą rękę Kaedwynna, który spojrzał na Auriel i pokiwał przecząco głową. Zrozumiała to i posłusznie udała się do miejsca, o którym wspomniała księżniczka. Szła za innymi, nie wiedząc i nie orientując się w tak dużych miastach, co chwila czując na sobie ciekawskie spojrzenia. Poczuła jak ogarnia ją wstyd i zażenowanie. Skuliła ramiona i spuściła głowę w dół, a kaskada czarnych włosów zasłoniła profil jej twarzy. Nie chciała, by na nią spoglądano.

W Ramionach Rathanosa Auriel nie czuła się zgorszona. Przynajmniej początkowo. Na widok nagich ludzi sama miała ochotę zrzucić z siebie okowy pancerza i poczuć się wolna jak przy narodzinach. Jednakże z każdą chwilą spędzoną tutaj jej nastrój się pogarszał. Taled co chwila odmawiał jakimś kobietom, a te dalej się przymilały. Były przy tym niemal nachalne, a sugestywność lała się z nich potokiem. Sama Szamanka była kilkakrotnie zaczepiana, ale szybko odskakiwała jak przerażona kotka i chowała się za o wiele szerszym i wyższym od niej Kaedwynnem. Zerkała ukradkiem na Taleda, ale ten ciągle stał z Bran, więc nie chciała być dodatkowym kłopotem.
- Ci ludzie są tacy napastliwi! I nie mają broni… nie wiem jak reagować… Nie chcę być niemiła. Mam się godzić by im przykro nie było? - wyszeptała do wojownika, za którym się ukryła i kurczowo przylgnęła torem do jego pleców. Wyglądała zza niego tylko od czasu do czasu ukradkiem, nieco zafrasowana tą nietypową sytuacją.

Auriel z jednej strony nie mogła nadziwić oczu, a z drugiej nie chciała na to wszystko patrzeć. Przycisnęła się do zarośniętego wojownika jak młodsza siostra, która właśnie jest odprowadzana z jakiejś grubo nakrapianej uczty prosto do domu, gdzie pewnie będzie ją czekała kara. Minę bowiem miała nietęgą, coś na kształt zbitego i przerażonego szczeniaka, który znalazł się w tłumie większych od siebie i nie wie już w którą stronę uskoczyć, aby uniknąć staranowania.

- Po prostu ich ignoruj - rzucił za siebie Kaedwynn, torując kobiecie drogę przez tłum pijanych klientów. - Wszyscy przyszli tu się bawić, a że mają dość prymitywne metody i nie szczędzą sobie alkoholu, to też są bardziej bezpośredni wobec Ciebie - przerwał na chwilę, aby przepchnąć grupkę awanturujących się klientów, po czym kontynuował:
- Jesteś w zamtuzie, Auriel. Kobiety i mężczyźni przychodzą tutaj, aby zaznać cielesnych uniesień, a przy okazji dobrze sobie wypić. Co prawda w życiu nie widziałem takiego połączenia, ale chyba jest w tym jakaś metoda. Pijaństwo, golizna i seks potrafią iść ze sobą w parze - zaśmiał się pod nosem.

Drobna, delikatna brunetka wzdrygnęła się
- Przecież oni grzeszą. To grzech! - odpowiedziała stając na palcach stóp, aby mówić bliżej ucha mężczyzny, a nie między jego łopatki. - Jeśli się nie opamiętają to staną się demonami pożądania. Co prawda to nie problem tego świata, ale swoim egoizmem niszczą inne - Auriel posmutniała. W tej samej chwili uniknęła pijaka, który stracił równowagę pchnięty przez Keadwynna. Czuła się zbrukana tym miejscem. Bała się, że ono pogorszy sprawę jej powrotu do domu, że inni spojrzą na nią mniej przychylnie, wiedząc gdzie była.

Kaedwynn z początku nic nie odpowiedział. Prawdę mówiąc nie miał nic przeciwko zamtuzom, ale nie chciał tego mówić na głos. Choć sam z nich nie korzystał, to uważał, że spełniają swój cel. Od zawsze był popyt na tego typu usługi i ciężko było z tym walczyć, osoby pracujące w tym zawodzie mogły godnie zarobić, podatki były odprowadzane, zaś społeczeństwo zadowolone, nawet jeśli w rezultacie jakiś procent osobników degenerował się jeszcze bardziej.
- Masz rację - odparł wojownik po krótkiej chwili zamyślenia. - Czeka ich kara w zaświatach, a nas długie oczekiwanie, bo nie sądzę, aby ta afera z Zoreną szybko się wyjaśniła. Swoją drogą mamy ogon. Dwóch typków podąża za nami od bram miasta - Kaedwynn ściszył głos, tak iż niemalże zagłuszał go tłum. - Znajdziemy wolny stolik i przekażesz te rewelacje pozostałym.

Szamanka zatrzepotała pióropuszem oglądając się nerwowo. Wśród tego gestu znalazło się też szybkie przytaknięcie poprzez kiwnięcie głową.
Jeszcze jakiś czas trzymała się kurczowo pleców wojownika, a gdy dotarli do stolika szybko usiadła zajmując dalekie krzesło, aby z prawej jak i lewej strony mieć jakąś osobę. To tak na wszelki wypadek, żeby tubylcy nie mieli do niej przypadkiem żadnego dostępu. Prawdę mówiąc gdyby nie to nachalne i lubieżne zachowanie osób tu przebywających, Auriel na pewno chętnie by się rozebrała i skorzystała z łaźni. Bała się jednak, że zostanie przez kogoś źle zrozumiana, a przecież nie będzie walczyć z nieuzbrojonymi ludźmi.
Nie wiedziała, jak miałaby wtedy wybrnąć z takiej sytuacji. Musiała chwilę pomyśleć.

Awanturnicy gościli w wielu karczmach i wiedzieli już niejedno, jednakże Ramiona Rathanosa było przybytkiem jedynym w swoim rodzaju. Znajdował się on w pobliżu bram miasta, na jednym z najbardziej zatłoczonych placów, przez który każdego dnia przewijały się tłumy kupców i cudzoziemców. Z zewnątrz nie wyróżniał się on na tle otaczających go budowli, chociaż był od nich zdecydowanie większy. Ramiona Rathanosa były bardzo dużym, prostokątnym budynkiem ze stosunkowo małymi oknami, które przepuszczały do środka tylko niewielkie ilości światła słonecznego. Prawdę mówiąc, poza przyozdobionym hieroglifami oraz płaskorzeźbami wejściem, nie było z zewnątrz nic co by mogło przyciągnąć uwagę przechodnia - ot puste ściany, wykonane z podobnego do gliny budulca, który nadawał im całkowicie płaski i monotonny kształt. Wracając jednak do płaskorzeźb; przedstawiały one kobiety i mężczyzn oddających się cielesnym rozkoszom, ludzi spożywających alkohol oraz zażywających kąpiele w parnych łaźniach. Dawało to jasny obraz tego co czeka ich wewnątrz…

A wewnątrz czekało ich kilka szokujących widoków. Pierwszą rzeczą, którą awanturnicy spostrzegli po przekroczeniu progu był panujący tu tłum. Trafili do olbrzymiej, prostokątnej sali, która po brzegi zastawiona była stołami i krzesłami, przy których siedzieli ucztujący i pijący klienci. Idąc dalej natknęli się na korytarz, w pobliżu którego ożywione rozmowy toczyli półnadzy mieszkańcy Tarthis, głównie sędziwi wiekiem mężczyźni, którym nie wstyd było pokazywać swoje obwisłe ciała. Zajrzawszy do jego wnętrza, awanturnicy zobaczyli, że prowadzi on do kolejnej, niemalże równie wielkiej sali, wewnątrz której znajdowały się parne łaźnie, a w nich tłumy pozbawionych wszelkich norm przyzwoitości kobiet oraz mężczyzn. Nagie, wytatuowane torsy wypełniały ją po brzegi, a co bardziej ogarnięci żądzą klienci nie potrafili się powstrzymać przed kopulowaniem nawet w tak publicznym miejscu.
Obrzydzeni tym widokiem awanturnicy, postanowili zawrócić i ruszyć w stronę szynkwasu, po drodze minąwszy kręte schody, które prowadziły do pokoi na poddaszu. Wielkie, dębowe drzwi, ponad którymi znajdował się symbol byka, broniły wstępu do tego miejsca, a przed nimi stała rozebrana od pasa w górę kurtyzana oraz wyjątkowo dobrze umięśniony ieithijczyk, którego ciało również ubiór nie zdobił - oboje kusicielskim wzrokiem wpatrywali się w przechodzących przed nimi klientów, zapraszając ich do środka i obiecując nieziemskie rozkosze.

Przy szynkwasie awanturnicy zastali właściciela tego przybytku, który ku ich zaskoczeniu, okazał się być kobietą. W dodatku bardzo młodą, o mocnym i bardzo gustownie dobranym makijażu, który na tle pospolicie wyglądających mieszczanek Blackmoor, nadawał jej jeszcze bardziej egzotyczny wygląd. Dziewczyna ta, jak większość kobiecej populacji tego miejsca, była kuso ubrana i przyciągała spojrzenia płci przeciwnej. Wydawała się też być bardzo wygadana i świetnie sobie radziła z pijaną klientelą, która siadała w szeregu na ustawionych przed szynkwasem zydlach, próbując ją za wszelką cenę poderwać. Nikomu to się jednak nie udawało, a z każdym osuszonym kuflem piwa, pustoszały również ich sakiewki, ku uciesze właścicielki.
- Rash, już słyszałam to ze trzy razy w przeciągu ostatnich kilku chwil. Wiem, że ci się chce *cholernie ruchać*, ale jestem w pracy i poza tym nie należę do ciebie. Zrobiłbyś nam wszystkim przysługę i udał się na zaplecze, gdzie moje dziewczyny się tobą odpowiednią zajmą. Gwarantuję ci, że będziesz zadowolony z ich usług - podsłuchali rozmowę zbliżający się awanturnicy.
- Ranefer, ale ja, kurwa, chcę ciebie, rozumiesz? Inne jakoś nie mają oporów, więc dlaczego ty je masz? - Mężczyzna się oburzył, uderzając pięścią w blat szynkwasu i rozlewając przy tym alkohol. Na jego słowo dziewczyna w odpowiedzi tylko wzruszyła ramiona, po czym dodała z rozbrajającym uśmiechem na twarzy:
- W takim razie próbuj dalej, może kiedyś ci się uda... Hej, wy - zwróciła się do przybyszy, na widok których jeszcze bardziej się rozpromieniła. - Chcecie czegoś? Zajmijcie stolik, to zaraz do was podejdę.
Ranefer warta była, jak to mówią, grzechu, lecz Laran miał wrażenie, że z całej ich grupki największą uwagę stojącej za barem dziewczyny przyciągnął Taled. Nie da się ukryć - rycerz wyróżniał się z tłumu.
Bez względu na to, czy za uśmiechem i zaproszeniem stało szczere zainteresowanie, czy tylko czysty profesjonalizm, warto było z oferty skorzystać. Dlatego też Laran skierował się do stolika - nie najbliższego, lecz stojącego pod ścianą, chcąc tam zająć odpowiednio strategiczne miejsce - takie z widokiem na całą salę.
Gryf był zgorszony. Tyle bezwstydnej nagości wokół. Widział na swej drodze różnego rodzaju burdele, ale jeśli nie musiał wyciągać jakiegoś wyzwanego wcześniej, to nie zachodził do środka.
Kobieta za barem była ładną. Można powiedzieć, że bardzo ale myśl gdzie pracuje i co prowadzi za interes wzdrygnął tylko Taledem. Musiała mieć zgniłą duszę do szpiku. Jednak nie robił problemów i cyrków. Skierował się do jednego ze stolików i odsunął krzesła przed Auriel i Bran by usiadły. Sam usiadł by mieć blisko kobiety i móc reagować jakby co.
Wilk z kolei był nieco zdziwiony. Wszyscy tutaj wyglądali jakby byli w środku rui, kiedy zajął więc miejsce, zaczął obserwować wszystko bezwstydnie. Wstydu w zasadzie wiele nie miał, był mu zbyteczny, większość życia spędził przecież w lesie, gdzie zwierzęta nie dość że nie nosiły ubrań, to przecież w trakcie godów, podobne widoki były codziennością.
- Taled, zauważyłeś z czego mieli broń strażnicy przy bramach, którzy odprowadzili niedoszłą uciekinierkę? - Druid postanowił sprowadzić myśli mężczyzny na bardziej znane mu tory. - Brąz, nie żelazo czy stal. - Wpół powiedział, wpół warknął.
Rycerz zagadnięty przez Wilka uśmiechnął się i widać było, że powstrzymuje się od śmiechu.
- Tak. Widziałem. Dziwi mnie jak takie potężne królestwo powstało z taką bronią. Elfy miały lepszą broń.
- Pytanie czy tak mało go tutaj, czy nie wiedzą jak go obrabiać - powiedział Wilk i wrócił do przyglądania się ludziom na sali.
- Może to tylko na pokaz - zasugerował Laran. - Ceremonialne stroje i uzbrojenie? Do walki może używają coś lepszego?
- Chyba Laran ma rację. Nie wierzę by tylko w brąz uzbrojeni byli - ozwał się ponownie Taled.
- Mówisz? Przy bramie? - zapytał druid.
- Tak. Ci przy bramie i ci, co odprowadzali Księżniczkę - Taled potwierdził pytanie Wilka.
- Pewnie jest tak, jak mówił Laran, to tylko na pokaz. Może mają w wartowni stalowy oręż - wtrącił się Rudi. - Nie wiadomo, kiedy Zorana do nas wróci i czy w ogóle wróci? Wartownicy mieli miny nietęgie, ale to pewnie z zaskoczenia. Ciekaw jestem jak jej ojciec zareaguje na wieść o porwaniu przez elfy i o naszym jej odbiciu - powiedział ściszonym głosem.
- No tak, dziwne byłoby to, elfy mają żelazo a oni się obróbki nie nauczyli - zgodził się Khargar. Następnie ziewnął:
- Ale dość już kurde gadania, zobaczmy co ma do zaoferowania ten przybytek, poznajmy miejscową “cywilizację”. - Zaśmiał się, po czym podszedł do szynkwasu.
- Macie jakieś panienki wolne? - zwrócił się do Ranefer.
- Oczywiście! - odpowiedziała właścicielka, czarująco uśmiechając się do niego.
- Jedna ci wystarczy, czy wolałbyś więcej? Dbamy o potrzeby naszych klientów, a nasze dziewczyny gotowe są spełniać wszystkich ich wymagania. Jeżeli chciałbyś zaznać odrobiny przyjemności w ich ramionach, to udaj się schodami na poddasze. Każda ceni się inaczej i to bezpośrednio im będziesz musiał zapłacić, a nie tutaj…
- Na razie może być i jedna, sprawdźmy te wasze ceny! A może jak z jedną pohulam, to druga będzie chciała za darmo?! - zarechotał rubasznie Khargar, ochoczo kierując się na górę.

Laran chwilowo nie ruszał się z miejsca, czekając, aż Ranefer spełni swą zapowiedź. Wszak aż tak się nie spieszyli, a uroki tego miejsca z pewnością nie mogły uciec.
Oczekując zaś na przyjście dziewczyny rozglądał się dokoła, zapoznając z tutejszymi zwyczajami tudzież obserwując, jakimi spojrzeniami obdarzają ich mieszkańcy Tarthis w ogóle, a bywalcy Ramion w szczególności.
Taled pokręcił tylko głową z niesmakiem na słowa Khargara.
- Rozpusta. Wszechobecna rozpusta.- Wyraził opinię i wrócił myślami do reszty kompanii. Nie zamierzał przejmować się poczynaniami męskiej części drużyny.
- To trochę smutne w sumie - zawtórowała mu Auriel zerkając na Taleda. Ten kiwnął głową z zaciśniętymi ustami w grymasie zniesmaczenia.
- Jak takie państwo może mieć taką potęgę?- Zadał pytanie ni sobie ni Auriel ni to bogom.

Branwen za to nie czekała.
Wyglądała jakby w przybytku czuła się zupełnie spokojnie. Oderwała się od towarzyszy i ruszyła ku młodej właścicielce, do której zwróciła się z czarującym uśmiechem:
- Pracy szukamy...aaa przynajmniej ja - roześmiała się lekko - i pokoi, by spocząć po długiej podróży. - zatoczyła dłonią. - A miejsce, które sława wyprzedza zdaje się być ideałem relaksu, o pani.
Dygnęła lekko w oczekiwaniu na odpowiedź.
Ranefer przyjrzała się niewieście, bacznie analizując ją swym spojrzeniem od góry do dołu. Pokiwała głową, dostrzegając niecodzienne piękno Branwen.
- Dziewczyna o tak egzotycznej urodzie zarobi w tym miejscu krocie, ale czy aby jesteś wystarczająco utalentowana? Jeśli nie, to nie martw się zanadto; wszystkiego Ciebie tu nauczymy.
Uśmiech Sikorki poszerzył się nieznacznie a na jej policzki wypełzł leciutki rumieniec.
- Nie wątpię, że wyszukane smaki klientów wymagają wielu talentów. A ja … - Bran pochyliła się z psotną miną jakby chciała zdradzić tajemnicę. - Potrafię wprawiać ludzi w dobry nastrój. - niewinnie wskazała już na swój instrument - Jestem bardem i chciałabym podjąć się wyzwania uwiedzenia gości swą muzyką. - bardka przechyliła słodką buzię by dodać swym słowom uroku. - W zamian za dach nad głową dla mnie i mych towarzyszy.
Ranefer ostentacyjnie uniosła dłoń, aby zasłonić szeroko otwarte usta, które wyrażały jej zaskoczenia.
- Najmocniej przepraszam, wybacz mi… - Powiedziała ze śmiechem, Bran machnęła lekko dłonią by odgonić jej zaskoczenie - Widzisz… Przychodzą do mnie do różne dziewczyny, które chcą pracować w zamtuzie i pomyślałam, że też jesteś jedną z nich. Głupia ja! To było bardzo nietaktowne z mojej strony, no ale dobrze. Chcesz u mnie pracować, a ja chcę zatrudnić taką cudowną dziewczynę, tylko mam wątpliwości, czy Twoja gra będzie dostatecznie głośna, aby przebić się przez tą wrzawę. Okrutnie głośno tu - stwierdziła Ranefer, sama mimowolnie podnosząc głos. W międzyczasie nalewała też trunki domagającym się uwagi klientom, więc nie było jej łatwo prowadzić rozmowę z Bran.
- Zaraz do was podejdę - dodała ze smutną, przepraszającą wręcz miną. - Mam dziś urwanie głowy, zresztą jak każdego dnia. Przyniosę wam coś do picia, na mój koszt i sobie swobodnie porozmawiamy. Tylko zawołam tu kogoś, aby zajął moje miejsce…
- Doskonale! Będę czekać - Sikorka pożegnała się tymczasowo z Ranefer.

Gryf stracił uśmiech malujący się na twarzy gdy Bran wstała i ruszyła do szynkwasu. Otworzył usta gdy usłyszał co dziewczyna mówi do właścicielki i wrócił wzrokiem szybko do stołu.
- Niech bogowie zlitują się nade mną - jęknął pod nosem i zacisnął zęby, nasłuchując dalszej wymiany zdań.
- Bogowie i litość? Po tym jak trafiliśmy tutaj? - Wilk wyszczerzył się w uśmiechu i czekał aż właścicielka podejdzie. Najpierw miał ochotę na piwo. Inne specjały lokalu mogły poczekać.
- Mówiąc 'tutaj' masz na myśli to miejsce? - Laran powiódł wzrokiem za przechodzącą obok dziewczyną, której strój więcej pokazywał, niż zasłaniał. - Widziałem gorsze miejsca. Mogliśmy gorzej trafić.
- Do piekła chociażby - warknął Taled. - A z tego co wynika to piekło bliżej naszego świata.
Ponurak, pomyślał Laran. Nic jednak nie powiedział, bowiem dyskusja na te tematy do niczego by nie doprowadziła.
- Nie jestem pewien. Język. Możemy się porozumieć słowami. - Rzucił Wilk.
- Uznajesz to za coś pozytywnego, czy wprost przeciwnie? - zainteresował się mag.
- Na bogów, o czym wy mówicie! - oburzyła się w końcu Auriel, nie mogąc już słuchać tego wszystkiego. Postanowiła powiedzieć im to samo, co Kaedwynnowi gdy szli tutaj razem.
- Z tego miejsca grzech leje się strumieniem, jeśli ci ludzie się nie opanują, to narobią kłopotów w innym świecie! Przemienią się w demony pożądania i będą psuć świat i inne istoty. Staną się potworami! - Szamanka pociągnęła zmarszczonym nosem, a na koniec do reszty posmutniała.
- W ogóle to od bramy śledzą nas dwie osoby… A wy nie powinniście zapominać o Celozji i o złu, jakie mieliśmy pokonać. Bawicie się w najlepsze zapominając o obliczu swych przodków i ich chwalebnych czynach - kobieta spuściła wzrok w dół i westchnęła ciężko. Zdjęła z głowy pióropusz i położyła na swoich kolanach.
- Zgadzam się z Auriel. Bluźnierstwo i grzech kipi z tego miejsca. Obawiam się, że dużo lepiej nie jest poza tym miejscem.
Zadowolona bardka wróciła do stołu by oświadczyć dumnie Taledowi i reszcie:
- Dostałam pracę!
Gryf spojrzał na radosną Bran. Jego wzrok był twardy i zimny.
- A niby co chcesz w tym miejscu robić? Tu myślą tylko o jednym! - Lekko wzburzył się rycerz.
Laran nie wnikał w to, jaką pracę ma zamiar w takim miejscu wykonywać Bran, poza tym to była jej prywatna sprawa. Jednak wypowiedzi Auriel nie zamierzał pominąć milczeniem.
- Grzech to pojęcie względne - powiedział. - To, co w jednej cywilizacji jest zabronione, w innej cieszy się szacunkiem. Ponoć gdzieniegdzie gościnny gospodarz oddaje gościowi żonę lub córkę, a nieskorzystanie z takiej oferty stanowi obrazę. A gdzie indziej gotowi są gardło poderżnąć temu, co choćby zagada do cudzej żony.
Jeden z jego krewnych, dalekich zresztą, chwalił się tym, ile kobiet zwabił do swego łóżka. I tyle, jeśli chodziło o chwalebne czyny przodków. Tego jednak nie zamierzał mówić.
- Tutaj natomiast, jeśli chcemy choćby myśleć o powrocie do domu i rozprawieniu się z Celozją, to musimy zdobyć wielu przyjaciół i sojuszników - mówił dalej. - Krytykowanie tutejszych obyczajów nie posłuży naszej sprawie. Ale, oczywiście, możesz spróbować im wytłumaczyć, co złego jest w tym, co robią.
Temat śledzących również pominął milczeniem. Można się było tego spodziewać, że ktoś się nimi zainteresuje. Pytanie tylko brzmiało, kto tamtych nasłał. Ale bez względu na zleceniodawcę, lepiej było udawać osoby niegroźne, zainteresowane jedynie korzystaniem z uroków tego świata.
- Co tłumaczyć, że demonem ich forma się stanie? To nie jest coś, co się tłumaczy. Nie zapobiegnie się czemuś, co wydarzyć się ma… Jedno zdarzenie ma kilka ścieżek, ale czasami nawet one prowadzą w jedno miejsce - odpowiedziała Auriel, która nie wiedziała skąd mag wytrzasnął pomysł nawracania innych. Nie mogła na nich wpływać, to musiała być ich własna decyzja i wybór. Tylko tak było słusznie.
Taled patrzył na Auriel z wielkim pozytywnym zaciekawieniem. Czy ta kobieta była czysta jak łza? Mówi jak jakiś anioł. Rycerz tylko kiwał głową potwierdzając słowa dziewczyny.
Mętna jakoś była ta mowa, przynajmniej w odczuciu Larana. W jaki sposób Auriel miała zamiar sprawić, by tutejsi dostrzegli swe błędy i zeszli z drogi zła, drogi prowadzącej do formy demona? A może chciała być tylko biernym (narzekającym) obserwatorem, a Nithianie sami z siebie mieli do tego dojść? Ciekawe jak...
Ale to już zahaczało o dyskusje teologiczno-filozoficzne, których Laran nie zamierzał prowadzić. Pozostawił więc wypowiedź dziewczyny bez komentarza.