Podróż nie należała do szczególnie interesujących i dość szybko przerodziła się w monotonną oraz męczącą wędrówkę. Prawdę mówiąc, Igwe nie przepadał za wszelkiej maści wierzchowcami, a w szczególności za wielbłądami, których smrodem człowiek przesiąkał w ciągu kilku chwil spędzonych na ich grzbiecie. Zapach był jednak najmniejszą z niedogodności, bowiem jako pirat zdążył już przywyknąć do podobnych warunków. Wielbłądy były jednak temperamentnymi zwierzętami, zaś Igwe otrzymał od Irunoiczyków wyjątkowo upartą bestię (a przynajmniej tak to tłumaczył innym), która podczas podróży okazała się być szczególnym utrapieniem. Nie mniej jednak po wielu dniach spędzonych na grzbiecie Śmierdziela, jak go Igwe nazywał, tak wierzchowiec, jak i jego jeździec, zdążyli przywyknąć do swego towarzystwa. Można było nawet pokusić się o stwierdzenie, że wreszcie zaczęli się dogadywać ze sobą...

Pewnego poranka strzegący karawany awanturnicy spostrzegli grupę szybko zbliżających się w ich stronę jeźdźców i poinformowali o ich obecności resztę członków wyprawy. Nie sposób było tak wcześnie określić jakie intruzi mieli zamiary, dlatego Igwe nie chciał dłużej zwlekać i postanowił wyjechać w ich stronę, pośpieszając wierzchowca.
- Zahija, tyś chyba obeznana w językach. Chodże ze mną, wyjedźmy im na spotkanie, a dowiemy się co ich tu sprowadza - zwrócił się do towarzyszki podróży zanim odjechał. Blizna nie miał jednak zamiaru zanadto ryzykować i na ślepo zbliżyć się do grupy jeźdźców, którzy równie dobrze mogli mieć niecne wobec ich zamiary. Chciał podjechać na odległość krzyku, zapytać ich o powód ich przybycia i dokąd zmierzają. Jednocześnie miał nadzieję, że reszta członków karawany przygotuje się do jej obrony, gdyby sprawy wzięły zły obrót. Zdawał sobie sprawę, że sporo ryzykuje, jednakże priorytetem dla niego była obrona towarzyszy. Takie dał słowo Rashidowi i miał zamiar je dotrzymać...

- Obyśmy go jednak nie musieli używać - odparł Mumambie pirat, po czym pognił wielbłąda, ruszając galopem w stronę jeźdźców. Nie odjechał jednak zbyt daleko, albowiem chciał witać nieznajomych będąc pod zasięgiem strzał swych kompanów.
- Z drugiej strony może mają przy sobie coś cennego - zwrócił się Igwe do czarnoskórego wojownika, który mu towarzyszył, a kiedy jeźdźcy wreszcie zbliżyli się na odległość podniesionego głosu, Blizna zakrzyknął:
- Bądźcie powitani, nieznajomi! Kimże jesteście i dokąd zmierzacie?! Jakiż to interes was tu goni?!
Miał nadzieję, że nie odpowiedzą mu strzały...

Zanim Enki wróciła do obozu i łamanym handlowym (a także z wydatną pomocą rąk) wytłumaczyła, kto zbliża się do karawany, dwójka jej awanturniczych pobratymców nieostrożnie wysforowała się naprzód, ku ciężko ukrywanej irytacji łowczyni. Po co ona z Cedmonem trudzili się starannym zwiadem, skoro na najmniejszą oznakę niebezpieczeństwa dwójka głupców pędziła w kierunku zagrożenia?

Przeklęła w myślach lekkomyślność Mumamby i Igwe i cofnęła się w kierunku wozów, zostawiając rozmowy reszcie. Sama oderwała wzrok od grupy przybyszów, lustrując wzrokiem resztę horyzontu. Skoro odnalazła ich jedna grupa, nikt nie gwarantował, że w okolicy nie ma ich więcej...

Igwe słysząc słowa przywódcy oddziału, zjechał orszakowi z drogi, umożliwiając jeźdźcom zbliżenie się do karawany i jego towarzyszy. Nie mniej jednak jedna z jego dłoni wciąż spoczywała na zatkniętym w pas toporku do rzucania. Blizna z uwagą wysłuchał przemowy buńczucznego, samemu przez dłuższą chwilę milcząc, a kiedy ten wspomniał o zaginionym następcy lokalnego szejka, rzucił w jego stronę:
- Tu go nie znajdziecie. Nie jesteśmy porywaczami, ale jeśli kiedykolwiek natkniemy się na tego człowieka, to nie omieszkamy przyprowadzić go przed oblicze władcy Yarakanu - powiedział, szukając potwierdzenia swoich słów na twarzach towarzyszy.
- Pięćset złotych monet i wdzięczność lokalnego watażki nie jest czymś wobec czego można przejść obojętnie - dodał po chwili, choć już bardziej pod nosem.