***

***

Charakterystyczne było to, że o ile pan Tuk uśmiechnął się z ukontentowania na tak liczny pozytywny odzew wśród gości, to Alatar wydawał się być lekko zaskoczony, ba wręcz zdumiony tak powszechną chęcią wzięcia udziału w przygodzie.

Pyknął z fajki i w końcu rozchmurzył się:
- Hobbici, to zaiste zdumiewające stworzenia. Zawsze potrafią Cię zaskoczyć. Cóż świetnie, ba znakomicie. Ruszymy za trzy dni bowiem tyle czasu potrzeba mi na zorganizowanie kucyków i sprzętu. No chyba że macie własne wierzchowce. Zabierzcie też ciepłe ubrania. Noce będą coraz chłodniejsze. Spotkamy się u naszego przyjaciela Isengara o dziewiątej punkt 12 września. Bądźcie po śniadaniu, bo ruszymy nie zwlekając.

Spojrzał spod krzaczastych brwi na Doderica i wyciągnął ze stojącej przy swoim krześle torby pergamin zwinięty w rulon i przewiązany zieloną tasiemką.
- Sądzę panie Bolger, że to pismo rozwiąże część pańskich wątpliwości.
Był to kontrakt, jak nakazuje prawo spisany na pergaminie, koniecznie zielonym atramentem i z pieczątką burmistrza Michel Delving potwierdzającą wniesienie opłaty manipulacyjnej.

A był następującej treści:

Kontrakt zawarty pomiędzy mistrzem Alatarem, a niżej podpisanymi obejmuje zlecenie które polega na podjęciu wszelkich działań mających na celu dostanie się do grobowca w pobliżu miasta Fornost, oraz pozyskania z niego przedmiotu oznaczonego przez zleceniodawcę, wyżej wymienionego mistrza Alatara. Wynagrodzeniem za ten czyn będzie 100 funtów z złocie dla każdego z niżej podpisanych, oraz wszelkie znalezione precjoza, jednakże z pierwszeństwem wykupu jaki zastrzega sobie zleceniodawca.

Zwrot kosztów podróży mistrz Alatar zapewnia w każdym przy¬padku. Koszty pogrzebu — jeśli okaże się to konieczne i nie będzie załatwione in¬aczej — ponosi mistrz Alatar (lub jego przedstawiciele).

Zleceniodawca (lub jego przedstawiciele) zastrzega sobie prawo do poszerzenia zakresu usługi, jeśli uzna to za konieczne. Jednakże za dodatkowym wynagrodzeniem nie niższym, niż 100 sztuk złota.
Niedotrzymanie warunków kontraktu przez niżej podpisanych zleceniobiorców skutkować będzie klątwą utraty apetytu na okres nie mniejszy niż trzy miesiące.

Kontrakt spisany został w dniu 9 września 1300 r. wg kalendarza Shire.

Na wszelkie pytania i wątpliwości Alatar odpowiadał z niewzruszonym spokojem, że wszelkich informacji udzieli po podpisaniu kontraktu. Dopiero gdy na pergaminie znalazły się podpisy całej piątki, Alatar zwinął pergamin, schował go starannie i sięgnął po brandy. Zwilżywszy gardło rzekł:
- Teraz skoro już załatwiliśmy formalności mogę Wam zdradzić więcej szczegółów. Otóż ów grobowiec, o którym Wam wspomniałem należy do niezwykłego człowieka, jakim był bez wątpienia Halbarad syn Ohtara. Ostatni królewski wielki bibliotekarz i zmyślny konstruktor pułapek. Razem z nim pochowano pewien klucz. Mam tu jego rysunek.




- Tego właśnie poszukujemy. Wierzcie lata zajęły mi poszukiwania wiadomości o tym kluczu. Jest on niezwykle cenny, gdyż otwiera coś, co jest bardzo ważne. Ale … na razie wystarczy Wam wiedzieć tyle. Muszę też Wam wszystkich prosić o zachowanie dyskrecji. Z pewnych względów mówienie o tym dokąd jedziemy, może nie być bezpieczne. Najlepiej powiedzcie, jakby ktoś Was pytał, że udajecie się do Briee w interesach. Co z resztą jest prawdą.

Zakończył Alatar dość tajemniczo. Co prawda czarodziej skończył, ale przyjęcie jeszcze trwało. Maddie przyniosła małą harfę i przygrywając sobie zaśpiewała ku uciesze gości. Potem było jeszcze więcej muzyki, bo pan Isengar zagrał na skrzypcach. Całkiem z resztą nieźle, a potem jeszcze więcej trunków i przegryzek. Dopiero koło północy ostatni gość opuścił przyjęcie przy ul. Stokrotkowej 3.

Gdy Maddie zajęła się sprzątaniem Isengar i Alatar zasiedli na ławeczce w ogrodzie racząc się fajkowym zielem. Prezentem od Madoca Hornblowera. Przednim Old Toby. W końcu ciszę przerwał Isengar pytając z ciężkim westchnieniem:
- Powiedz mi Alatarze, czy możesz mi zagwarantować, że wszyscy wrócą?
- Nie. Niestety nie. Boję się Isengarze, że ruszymy kamyk, który wywoła lawinę. Ale już czas by go ruszyć. Bo jeśli my tego nie zrobimy, zrobi to On.




O wskazanym terminie na trawniku przed posiadłością Pana Isengara Tuka czekały obładowane sprzętem kuce i jeden muł, który miał być wierzchowcem czarodzieja. Na sprzęt składał się głównie prowiant i ekwipunek obozowy, w tym namioty i śpiwory. Wszystko jednak było starannie zapakowane i strzeżone przed niepowołanymi oczyma.

Podróżni zostali pożegnani życzeniami pomyślności wykrzykiwanymi przez pana Isengara i łezkami wzruszenia uronionymi przez Maddie, która jeszcze długo machała im na pożegnanie kraciastą chusteczką.

Stojące już wysoko słońce ożywiło poranek zapachem kwiatów, ściętej trawy i opadających liści. Jesień w Shire zapowiadała się tego roku piękniej niż zwykle. O tej porze wszyscy hobbici stawali się przezde wszystkim ogrodnikami i farmerami. Wylegali tłumnie na swe przydomowe działki , zbierając plony podarowane przez naturę. Obok spichlerzy Nad Wodą, naprzeciwko zagrody Cottonów, kilkunastu hobbitów uwijało się przy zbieraniu śliwek i jabłek. W ogródkach dojrzewały napęczniałe ciepłym słońcem dynie, kabaczki, wielkie głowy kapusty. Spiżarki, komórki i piwniczki zapełniały się marchwią, pietruszką, cebulą i burakami. Na większych polach kopało się przede wszystkim ziemniaki – podstawę wyżywienia każdego hobbita.




Aż do samego Kamienia Trzech Ćwiartek, stojącego przy Wschodnim Gościńcu, wędrowców odprowadzała, snujący się nad ziemią, zapach dymu z ognisk, w których płonie wspomnienie lata.

Ale o tej porze roku w Shire odbywały się jeszcze inne żniwa. Hobbici to naród smakoszy i mistrzów kulinarnych, a nic tak nie poprawia smaku potraw jak zioła. Wszystkie łąki i skraje lasów, pobliskie pagórki i wzgórza, są po prostu oblężone były przez niziołki zbierające zielone bukiety. Jesień była też jedyną porą, kiedy o wszystkich Hobbitach możnaby powiedzieć: wędrowcy i poszukiwacze. Jak Shire długi i szeroki, wszyscy, którzy nie pracowali w ogródkach i na polach, albo nie zbierali ziół wędrowali w poszukiwaniu grzybów. O ile powiem ziemniak są podstawą wyżywienia, o tyle grzyby, ze szczególnym uwzględnieniem pieczarek, to prawdziwa pasja hobbitów. Nic więc dziwnego, że gdy o tej porze roku podążało się Wschodnią Ćwiartką, to w zasięgu wzroku zawsze miało się jakiegoś niziołka lub hobbickie domostwo.

Pogoda była wspaniała. Ciepło, ale nie gorąco. Nic dziwnego, że w znakomitych nastrojach przebyli najpierw 15 mil do Kamienia Trzech Ćwiartek, a potem około pięciu mil za Płycinką – strumykiem wpływającym do Wody – do wsi Żabia Łąka. Zamieszkała ona była przez ponad dwie setki hobbitów i zatrzymali się tam na obiad, który zjedli korzystając z gościnności miejscowego gospodarz w jego wiśniowym sadzie, gdzie dla nich rozłożono stół i ławy.

Pokrzepieni posiłkiem, ruszyli w dalszą drogę traktem, który po obu stronach otoczony był niskimi, kolczastymi żywopłotami, wyznaczającym miedze i granice poszczególnych pól. Od czasu do czasu napotykali przemierzających z naprzeciwka podróżnych. Głównie byli to hobbici pieszo, lub na wozach, którzy zawsze grzecznie ich pozdrawiali. Zdarzały się jednak i krasnoludy. Jednakże ledwie kilku przez całą drogę. Tak upłynęło im kolejne trzynaście mil niespiesznej podróży, aż pod wieczór dotarli do Białych Bruzd, tuż obok Bystrego Brodu, naprzeciw dobrze widocznego na południu Leśnego Zakątka.

Białe Bruzdy były niewielkim miasteczkiem targowym zamieszkały przez ponad trzy setki niziołków. Maiły też niewielką gospodę „Pod Trzema Baryłkami”. Można tam było zjeść smaczną kolację złożoną ze specjalności przybytku, czyli kremu z buraków z kozim serem, potem smażone ćwiartki ziemniaków z grillowanym filetem z indyka, cukinią i suszonymi pomidorami, jako danie główne, a na deser sałatkę owocową z sosem miętowo - cytrynowym i sernik z karmelizowanymi jabłkami na wierzchu.

Niestety karczmarz nie miała możliwości zapewnienia noclegu, jednakże pobliski gospodarz pan Mosco Diggle zgodził się ich przenocować w swojej stodole za niewygórowaną opłatą. Noc zatem spędzili zagrzebani w pachnącym sianie, by następnego poranka wkrótce po śniadaniu ruszyć dalej.

Właśnie podążali traktem pomiędzy żywopłotami, było dosyć wąsko, zatem na przodzie jechał czarodziej Alatar, za nim Madoc, Mirt, Willie, Doderic, zaś na końcu Hildi. Nagle za sobą usłyszeli rozpaczliwy krzyk dziewczynki:
- Nytuś ! Nytuś stój! Nyyyyteeeek! – odwrócili się prawie wszyscy jednocześnie.

Za nimi jakieś 100 jardów pędziła świnka, a właściwie świnia, hmmm raczej wieprz, spory. No taki bardziej bydlakowaty. W kłębie był wielkości hobbita, a długi na jakiś trzech hobbitów lekko licząc.

Bydlę grzało jakby kto mu ogon podpalił i nie wyglądało na to by zamierzało się zatrzymać. Raczej chciało ryjem utorować sobie drogę ucieczki.

Willie pierwszy zauważył biegnącą za świnią dziewczynkę. Małą dziewczynkę z postronkiem w rączce. Pozostawało niewyjaśnioną tajemnicą, jak takie chuchro chciało prowadzić kabana tych rozmiarów. Jednak nie mieli czasu zastanawiać się na tym, bo cztery racice pracowicie z każdą chwilą przybliżały Nytusia w ich stronę.

Koszty pogrzebu...
Dwa słowa, które zastanowiły i nieco zaniepokoiły Madoca. Jakoś nie marzył o pogrzebie, nawet najbardziej wystawnym, za który na dodatek nie musiał płacić. Nie było też nic pocieszającego w słowach "konstruktor pułapek". Kto mógł zapewnić, że Halbarad syn Ohtara nie zaprojektował kilku, strzegących jego spokoju po śmierci? Madoc, na jego miejscu, wolałby, by nikt nie grzebał w jego grobowcu (albo w trumnie). A jako że wyruszali w jakieś dzikie strony, prawdopodobieństwo napotkania jakichś niebezpieczeństw zwiększało się niewyobrażalnie.
Ale, mimo wszystko, miał nadzieję, że nie będzie aż tak źle.


- Oszalałeś?! - Jako pierwsza na wieść o wyprawie do Briee zareagowała siostra. Młodsza.
- Wszak nie potrzebujesz stu sztuk złota - stwierdził ojciec.
- Może to przez jakąś dziewczynę? - spróbował zgadnąć brat, starszy dla odmiany, nie wnikając w to, czy powodem jest zawód miłosny, czy chęć popisania się.
- A może nie pozwolimy mu jechać? Wszak nie jest jeszcze dorosły... - Matka spróbowała tej metody, by powstrzymać syna. Na szczęście przeważyła opinia, że skoro się zgłosił (i podpisał umowę), to raczej nie można się z niej wycofać bez wywołania skandalu i ściągnięcia wstydu na zbyt samodzielnego syna i na całą rodzinę.

A potem zaczęło się udzielanie dobrych rad. Nie rób... Unikaj... Ubieraj się... Pamiętaj...
Gdyby Madoc miał nieco talentów pisarskich, mógłby napisać 'Poradnik początkującego podróżnika'. A gdyby miał słuchać tych wszystkich porad, to w ogóle nie powinien ruszać się z domu dalej, niż do ogródka. Jednym więc uchem rady wpuszczał, drugim - wypuszczał. I miast tracić czas na notowanie, gromadził ekwipunek, czyli to wszystko, co - jego zdaniem - mogło mu się przydać podczas podróży przez dzikie ostępy - od procy począwszy, na chusteczce do nosa skończywszy. Dbając o to, by wszystko razem nie zajmowało za dużo miejsca i nie ważyło za dużo - na wypadek, gdyby trzeba było chodzić pieszo, zamiast rozgościć się wygodnie w siodle.


Mało kto rozpoznałby eleganckiego Madoca w hobbicie, który skoro świt opuścił progi Badger Burrow. Podróżne ubranie, w zdecydowanie stonowanych kolorach, które w niczym nie przypominało wykwintnego stroju, w jakim Madoc pojawił się na urodzinowym przyjęciu Isengara Tuka. Do tego plecak, z którego wystawał trzonek małego toporka. No i kapelusz, który mógł chronić posiadacza tak przed słońcem, jak i deszczem.
Parę pożegnań i ruszył w drogę - na spotkanie z przygodą.


Nie spóźnił się.
Po przywitaniu się z Isengarem, Maddie, tudzież towarzyszami podróży Madoc postanowił zaprzyjaźnić się ze swym kucykiem, noszącym wdzięczne imię Biskwit.


Poczęstowany marchewką i połówką jabłka kuc dał się przekonać, że znajomość z tym akurat hobbitem nie jest rzeczą aż tak złą, a noszenie go na swym grzbiecie może zostać wynagrodzone różnymi smakołykami.


Pierwsza część podróży nie zapowiadała żadnych spodziewanych się przygód - mniej czy bardziej nieprzyjemnych. Miło było z wysokości siodła spojrzeć na tych, co pracowali na polach czy zbierali zioła, pozdrawiać tych, co wędrowali tą samą drogą, wymieniać ukłony z tymi, co jechali wozami.
Zresztą te okolice Madoc nieco znał. Był tu parę razy, przywożąc różne produkty z farmy Hornblowerów, nie tylko tytoń. Jednak poprzednio był tu w interesach i nie bardzo miał czas podziwiać okolicę, czy spędzać zbyt wiele czasu po gospodach. Częściej musiał żywić się tym, co zabrał ze sobą, a więc aktualna wędrówka była całkiem miłą odmianą. A to, że musieli spać w stodole... Podczas wypraw z wujkiem Wilibaldem zdarzało mu się sypiać pod gołym niebem - i też to przeżył.

Poranek, zapoczątkowany porządnym śniadaniem, nie zapowiadał żadnych niespodzianek i szarża sporego wieprza zaskoczyła (zapewne) nie tylko Madoca. Co prawda nie on znalazł się na pierwszej linii obrony, ale nie sądził, by Nytuś dał się ot tak zatrzymać. Co prawda każdy z nich był większy od goniącej świniaka dziewczynki, co prawda każdy z nich był konno, ale... wieprz nie wyglądał na pokojowo nastawionego. A radość z wolności mogła dodatkowo Nytusia uskrzydlić.
- Spróbujmy go przestraszyć krzykiem - zaproponował. - Albo, w ostateczności, poczęstować paroma kamykami...

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

***

***

***

Szczeciniaste zagrożenie było prawie już przy nich, gdy dzielny Madoc wydarł się na całe gardło:
- Stój Nytuś! – treść przekazu nie była zbyt skomplikowana, ale w końcu któżby wysilał się na subtelną konwersację z wieprzem. Za słowami poleciał w stronę świni kamyk, jaki Hornblower znalazł na trakcie.

Pomimo tego, że cel zasłaniało mu aż czworo hobbitów Madoc trafił prosto w ubłocony ryj. Połączenie tych dwóch czynników sprawiło, że świniak zachwiał się i trochę zwolnił. Na pewno za to nieco oprzytomniał, bo nie pędził jak oszalał środkiem gościńca, ale wybierając lewą stronę drogi starał się przelecieć koło zagradzających mu drogę kucyków.

Mirt miała mniej szczęścia, gdyż wystrzelony z procy kamyk nie trafił wieprzka i nieszkodliwie wpadł w żywopłot. Z kolei Doderic z iście akrobatyczną zręcznością przeskoczył przez przydrożne krzaki i bezpiecznie wylądował na pobliskim polu.

Z kolei w zgoła dramatycznych okolicznościach starli się z Nytusiem Willie i Hildi. Wpierw Willie upuścił linę jaką mu rzucił Alatar. Szybko ją jednak podniósł i podał przyjacielowi. W tym celu musiał jednak zsiąść z kucyka. Raz że ciężko było mu zawrócić, a dwa, że drogę zagradzał porzucony wierzchowiec Doderica.

Pomimo tego, że wieprz był już tuż tuż Hildiemu udało się w ostatniej chwili zrobić pętlę i zarzucić z powodzeniem na głowę świniaka, gdy ten go mijał. Kucyki nawet te niekierowane przez hobbitów instynktownie przytuliły się do żywopłotu. Nytuś przeleciał bokiem. Lina nie była długa, a gdy się skończyła stawy Hildiego poczuły konsekwencję jego czynu.

Szarpnięcie było tak silne, że Hildi krzyknął z bólu. Został wyrwany z siodła, gdy jedna jego noga zaplątały się w strzemiono. Starczyło mu przytomności umysłu by puścić linę i chwycić się grzbietu kucyka, by całkiem nie spaść na trakt. Na szczęście stojący obok Willie podtrzymał go, gdy Nytuś z liną wokół łba popędził dalej.

Za nim zdyszana pobiegła dziewczynka z bezużytecznym postronkiem w rączce. Po chwili oboje winowajców zamieszania zniknęło za zakrętem. Podróżni mieli sporo szczęścia, dzięki przytomności Madoca skończyło się tylko na naciągniętych stawach Hildiego. Z resztą biednym hobbitem zajął się zaraz Alatar nacierając mu barki i nadgarstki maścią z arniki i rozmarynu, co przytłumiło ból.




Po chwilowej przerwie podjęli podróż już w nieco mniej radosnym nastroju. Wczesnym popołudniem dotarli do mostu na Brandywinie, lecz Alatar skręcił w prawo i powiódł ekspedycję ku pobliskim Słupkom. Gdzie znajdowała się słynna na cały Shire gospoda „Złoty Okoń”, gdzie podawano słynne na cały kraj piwo serwowane przez znanego miejscowego piwowara Odo Puddifoota. Smak ów trunek zawdzięczał sekretnej mieszance chmielu i ziół. Recepta zaś, pilnie strzeżona, była przekazywana w rodzinie Puddifootów z pokolenia na pokolenie i była powodem do dumy wszystkich mieszkańców Słupków.

Jeśli Alatar chciał podreperować nieco podupadłe nastroje, to wybrał świetny sposób. Popas bowiem złożony z miejscowych specjałów, to jest piwa i smażonych w maśle czosnkowym okoni z grillowanymi warzywami był w stanie rozweselić nawet najbardziej markotnego hobbita.
Pokrzepieni na ciele i duchu wyruszyli z powrotem na szlak. Jednak przerwał jaką uczynili niosła za sobą pewne konsekwencje. Podczas gdy oddawali się uciechom stołu z zachodu pędzone wiatrem nadciągnęły chmury. Z początku wyglądały jak nieszkodliwe baranki, jednak nim dotarli do mostu na Brandywinie wiatr się nasilił, a zachmurzenie było już pełne. W oddali za nimi niebo rozdarła błyskawica, a po chwili do ich uszu dotarł głuchy grzmot. Pierwsze krople deszczu zaczęły spadać im na głowy. Alatar zatrzymał swego wierzchowca na środku mostu i zwrócił się do towarzyszy podróży.
- Cóż. Do Bree mamy jeszcze jakieś 40 mil, a to znaczy, że będziemy musieli zanocować po drodze w dziczy, bo za mostem nie ma już przy trakcie żadnych osad. Radźmy zatem co robić. Ruszać w deszczu i dotrzeć do celu jutro w południe? Czy wrócić do Słupków i jutro z samego rana podjąć wyprawę, by być na miejscu wieczorem. Jak radzicie? Spakowałem sprzęt obozowy i namioty, więc poradzimy sobie w razie czego, choć nocleg nie będzie przyjemny.

Powiedział spoglądając na hobbitów pytająco. W tym czasie deszcz wolno, lecz nieubłaganie nasilał się.