Będziemy dużo testować, więc tutaj na pewno opiszę rzuty i ich efekty, a potem możecie spodziewać się opisu tego wszystkiego. Mirthal: - tutaj wymagany jest tylko łatwy test kontroli ciała, lód popękał za elfem i jedynie nieco trzęsie kontrola ciała (+3): 3,10,5. 3 PJ - wszystko idealnie Det: - tutaj potrzebujemy na początek - kontrola ciała (+1), wiedza o zwierzętach (+3) kontrola ciała (+1): 3, 11, 4. 2 PJ - Det zdążył złapać poprzeczkę pomiędzy psimi liderami i utrzymać się na nogach wiedza o zwierzętach (+3): 14, 17, 5. 2 PJ - psy się uspokoiły i stabilnie ruszyły w stronę brzegu Otto: - dwa testy - kontrola ciała i test siłowy (-1) kontrola ciała: 3, 8, 4. 3 PJ (pomimo ciężkiego pancerza!) - nie dość, że ustał na nogach, to jeszcze udało mu się dopaść Dorę test siłowy (-1): 19, 10, 2. 1 PJ - Dora jest ciężka jak diabli, ale Otto to silny chłop. Pomoże jej przebierać grubymi nóżkami Dora: - kontrola ciała (-1, byłoby więcej ale pomoc Otta niweluje wadę "gruba") kontrola ciała: 16, 4, 11. Test oblany, można wydać Punkt Przeznaczenia na przerzut kiepskich kości.

Dla wszystkich, oprócz elfa, wydarzenia działy się niezwykle szybko. Viburn krzyknął do Deta: "Co się dzieje?!", ale posłusznie chwycił się barierki, zanim psy wystrzeliły do przodu. I tylko dlatego nie spadł z sań. Sanie szybko wyprzedziły Deta, który ruszył sprintem za nimi. Otto rzucił się w tył, żeby złapać Dorę i pomóc jej z ustaniem na nogach i biegiem w kierunku brzegu. Chwycił ją z całych sił, ale nie było wiadome, czy gruba kobiecina się nie przewróci. Wyglądało jakby nie było to zależne od niej, lecz od samego Ranalda.

Elf w międzyczasie szybkim krokiem zszedł z kursu rozchodzenia się pęknięć i truchtem ruszył w stronę bezpiecznego brzegu jeziora.

Tymczasem pęknięcie rozszerzyło się, pojawiły się wokół pajączki. Wyglądało na to, że za moment lodowa pokrywa pęknie na dwie olbrzymie części, z których porobią się mniejsze, niestabilne kry. Tak przynajmniej wyglądało to dla Deta, Otta i Dory, którzy byli w największym niebezpieczeństwie. Szczęśliwie Viburn wraz z psami byli już bezpiecznie daleko z przodu.

Pod nogami Deta pojawiła się już pajęczyna pęknięć. Natomiast w kierunku Otta i Dory kierowała się jedna z większych odnóg. Na lewą stronę od pęknięcia był całkiem spory płat lodu bez pęknięć, ale też miał sporą szansę na oderwanie się od reszty. Na prawo lód jęczał głośno i coś w nim trzaskało, ale jeszcze nic nie było widać.

Zakładam, że Dora wykorzystuje PP. Przerzut pierwszej kości: 7. Test zdany, 1 PJ.

Dorze i Ottowi udało się utrzymać na nogach, ale wyglądało to na najprawdziwszy cud. Otto się jednak nad tym nie zastanawiał, a Dora nie miała czasu. Była pora na najszybszy w życiu bieg. Postanowili ruszyć w lewo.

W międzyczasie Mirthal dopadł sań, starając się zatrzymać psy. Już z daleka widział, że zwierzęta tylko wyglądają na przerażone - były jedynie skupione na biegu, ale nie było znać po nich strachu. Rzucona głośno, krótka i ostra komenda przymusiła je do zwolnienia, po czym elf bez najmniejszego problemu wyhamował sanie i powstrzymał je przed przewróceniem. Szlachcic trzymał się bocznych poprzeczek z szeroko rozwartymi, łzawiącymi oczyma. Wodził nimi dookoła, co prawie wyglądało, jakby normalnie widział. Zapewne przyzwyczajenie i strach nakazały mu ten odruch. Po chwili zamknął oczy i odwrócił się do tyłu, zupełnie nie tam, gdzie stał Mirthal.

- Det, co się dzieje? - zapytał poirytowanym głosem.

Det, tymczasem, zupełnie nieświadomy pytania, miał inny problem. Lód pod jego stopami pękł. I nie wiadomo było, czy leśnik zdoła na czas skoczyć na stabilniejszy grunt

Ponownie rzut na kontrolę ciała (-1): 8, 13, 15. Oblany. Daj znać, czy wydajesz PP, Dhrat.

Otto i Dora pobiegli kawałek, gdy nagle zatrzęsło, świat się nieco pochylił, a następnie para została opryskana lodowatą wodą. Okazało się, że znajdują się teraz na krze, mającej jakieś osiem metrów średnicy i ich droga do brzegu składa się właśnie z takich niestabilnych dysków. Zobaczyli także Detleta, który zmagał się z żywiołem jakieś dwadzieścia metrów dalej, dokładnie w miejscu, które rozdzielało dwie spore, lodowe platformy.

Det czując jak lód się pod nim załamuje skoczył przed siebie i jeno cudem nie zsunął się w lodowatą toń. Koniec końców miał przemoczone buty, ale szczęśliwie reszta była względnie sucha. Ot, to tu to tam rozbryski wody, lodu i śniegu dekorowały jego odzienie. Pewniej wdrapał się na lód i szybko ruszył w kierunku szlachcica sięgając po łuk.

Dostać się na brzeg. Chronić Vilburna. Wspomóc Dorę i Otta. W tej kolejności. Może podróż przez jeziora była całkiem dobrym pomysłem, ale rzeczywistość zweryfikowała plany. Więcej tak ryzykować nie miał zamiaru i miał nadzieję, że pozostali drużynnicy też podzielą to zdanie... jak nie, to komuś przywali.