Essenic przebił się przez gapiów obserwujących całe zajście. W powstałą w tłumie wyrwę wpadł rozszalały Areon, a ludzie cofnęli się jeszcze bardziej. Nikt nie miał ochoty na przypadkowe spotkanie z bronią, którą wymachiwali awanturnicy. Zaraz za barbarzyńcą w tłum wpadli Theo i Berwyn, ale Essenic, mimo odniesionej przed chwilą rany okazał się wytrawnym biegaczem. Z każdym krokiem odległość między nim, a pędzącym Cymmeryjczykiem zwiększała się.

Makhar pozostał przy stole sam, nie licząc zamroczonego piwem i zakrwawionego Hyrkańczyka. Nikt w tym momencie nie zwracał na niego uwagi, więc znów cichym głosem zaczął inkantować zaklęcie, które skierował ku dobiegającemu do przepierzenia Essenicowi. Wypowiedział ostatnie słowo i wykonał ostatni gest w momencie, w którym zabójca wbiegł za szmacianą kurtynę i właśnie skakał przez przesłonięte błoną okno. Tuż obok niego stał jakiś klient gospody, który właśnie był w trakcie oddawania nadmiaru płynów. Stał z przyrodzeniem w ręce i z rozdziawioną gębą, a szczyny lały mu się prosto na buty. Do latryny wbiegł Cymmeryjczyk. Essenic wrzasnął w tej samej chwili, w której przelatywał przez okienko. Wraz z resztkami drewnianej ramy runął bezwładnie w dół i z pluskiem uderzył w powierzchnię brudnej, mulistej wody, pod którą momentalnie zniknął, ciągnięty w dół ciężarem kolczugi.

Suczy syn był zbyt szybki, jak na gust Bossończyka. I zdecydowanie nie chciał się dostać w ręce Berwyna i jego kompanów. Może strach dodał mu skrzydeł? W każdym razie wnet zniknął z oczy goniących...

Gdy Berwyn znalazł się w latrynie, nie było tam już ani uciekiniera, ani Areona.
Taplać się z brudnej rzece, w zbroi i z ciężką bronią Berwyn nie miał zamiaru. Nie był samobójcą. Zawrócił i biegiem ruszył w stronę wyjścia.

- Musimy się dostać na brzeg - rzucił w przelocie do Makhara.

Areon bez wahania skoczył za Essenickiem. Tuż przed zanurzeniem zaczerpnął tchu, a potem woda otoczyła go i pochłonęła. Po omacku, woda była tak mulista, że nic nie było widać, Cymmeryjczyk zaczął szukać muszącego znajdować się blisko najemnika. Tamten chyba szedł na dno szybko jak kamień, bo był sparaliżowany czarem Stygijczyka, a do tego ubrany w kolczugę, która robiła za świetny balast. Aeron nurkował coraz głębiej, macając przed sobą rękami, ale jak dotąd nic nie wskórał. Powietrze w płucach się kończyło, czuł że jeszcze chwila i będzie musiał wypłynąć. Coś otarło mu się o nogą i natychmiast zwrócił się w tamtym kierunku. Poczuł pieczenie, gdy krew z rozciętej nogi zmieszała się z mulistą, brudną wodą. Obok niego znów coś przepłynęło i swoimi barbarzyńskimi zmysłami wyczuł, że z pewnością nie jest to człowiek, a raczej coś co miało wielkość co najmniej dwóch ludzi. Machnął nogami i skierował się ku powierzchni...

Wewnątrz lokalu oberżysta lamentował do momentu, w którym ktoś sypnął u w dłonie kilka sztuk srebra, oczywiście tych, które potoczyły się na ziemię, gdy barbarzyńca wywrócił stół. Spora ilość pieniędzy zmieniła właśnie właścicieli i sytuacja w Domu Lwów wracała do normy. Awanturnicy zobaczyli kilka przyjaznych uśmiechów, kilka kubków wzniosło się w toaście dla nich, a wiele kciuków pokazywało w górę. Oberżysta wciąż mruczał niezadowolony, ale nie podjął żadnych kroków zmierzających do wyjaśnienia sytuacji. Ciało zabitego najemnika szybko ograbiono z wszelkiego, dającego się upłynnić dobra, a potem dołączyło ono do Essenica w Khorotasie jako pokarm dla rybek.

Obserwacja rzeki z brzegu prowadziła donikąd. Zabójca Urestesa musiał do tej pory utonąć, lub jakimś cudem dotarł do brzegu i zniknął wszystkim z oczu. Bardziej prawdopodobne wydawało się to pierwsze. Trop związany z Essenickiem kończył się w nurcie Khorotasu...

Nie pozostawało nic innego, jak wrócić do gospody, w której wynajęli pokoje, przemyśleć całą sytuację i chyba dać znać Kanclerzowi, że cała operacja zakończyła się fiaskiem. W ponurych nastrojach maszerowali przez miasto. Zachodzące słońce dotykało czubków dachów i wieżyc, które barwiły się na czerwono i pomarańczowo. Na ulicach kładły się długie, strzeliste cienie, załamujące na nierównościach bruku. Rozmowa zeszła na wieczorne plany związane z pieczystym, paroma kuflami piwa i towarzystwem chętnych pań, co zdecydowanie poprawiło humory. Wtedy też dał się słyszeć stukot okutych kół na kocich łbach i obok awanturników przetoczył się turkocząc powóz. Stanął kilka kroków dalej i ktoś ze środka szeroko otworzył drzwi.

Coś było i się zmyło.
Utopiło, dokładniej mówiąc.
Essenic - utopiony. Innymi słowy - trup. Trop też utopiony, wraz ze wspomnianym Essenikiem. A oni zostali bez możliwości uzyskania jakiejkolwiek wiedzy.
Oczywiście było w tym mnóstwo ich winy. Mogli sprawę rozegrać inaczej. Ale nie rozegrali i jedyną rzeczą, jaką mogli zrobić, to donieść kanclerzowi o totalnym fiasku ich misji.
Potem została jeszcze, ewentualnie, możliwość zrobienia jakiejś prowokacji, by ludzie, którzy wynajęli Essenica, zainteresowali się ich skromnymi osobami.
Ale do takich skomplikowanych rzeczy Berwyn nie miał głowy.

Gdy tuż obok nich zatrzymał się powóz, jedyne, co przyszło Bossończykowi na myśl, to cofnąć się o dwa kroki, chwycić topór, by w razie konieczności odpowiedzieć atakiem na atak i skrócić przeciwnika o głowę.