W podziemiach zapanowała zupełna cisza. Taka, że można było wątpić w słowa Nadanidusa o kolejnym przeciwniku. A jednak wszyscy trzej awanturnicy mieli złe przeczucia. Podświadomie czuli, że po opustoszałych, pełnych trupów korytarzach krąży jakieś zło. Nie znali jego postaci i postanowili pozostać w tej niewiedzy.

Z głową Constantusa i kilkoma butelkami wina szybko pokonali korytarze, w kierunku przeciwnym od tego w jakim zmierzali poprzednio. W strażnicy spłoszyli dwóch kapłanów, członków Bractwa którzy ukryli się tutaj, uciekając przed gniewem awanturników. I tym razem obaj rzucili się do ucieczki, po chwili niknąc w skomplikowanym, cuchnącym tarantyjskim systemie kanałów.

Gdy bohaterowie wydostali się na zewnątrz przez starą, opuszczoną wieżę, nadal była noc. Nie czekając świtu, od razu skierowali się przez miasto ku Kancelarii. Tarantia nie spała. Podburzeni przez Constantusa i jego oszalałych z nienawiści braci wyznawcy Mitry, z upodobaniem wyszukiwali innowierców, zarówno tych prawdziwych jak i wyimaginowanych. Szabrowano ich dobytek, a ich samych albo brutalnie bito, bądź pozbawiano życia. Nikogo, kto by mógł zapanować nad bałaganem na ulicach, nie było widać.

W końcu, gdy dotarli do budynku Kancelarii, doszło niemalże do przepychanki, bo strażnicy ze względu na późną porę nie chcieli wpuścić trójki bohaterów. Było to o tyle zrozumiałe, że zgodnie z życzeniem Publiusa ich misja była tajna. W końcu jednak znalazł się ktoś, kto miał jakieś pojęcie o tym, w co zaangażowani byli awanturnicy i ostatecznie stanęli oni przed obliczem Kanclerza. A było ono jeszcze bardziej wymizerowane niż poprzednio.

- I co? - bez zbędnych ceregieli zapytał Publius, przyglądając się ranom na ciałach awanturników. Taki stan ich zdrowia wiele sugerował, ale Kanclerz wolał usłyszeć odpowiedź.

Berwyn cierpliwie czekał, aż Areon skończy mówić, dopiero wtedy się odezwał.

- Jeden łeb spiskowi odrąbaliśmy - powiedział - ale to żaden sukces. Jacyś kapłani Setha pomagają Nadanidusowi, ale dowodów na to żadnych nie znaleźliśmy. Przeklęty lord uciekł, nim zdążyliśmy go usiec. I bronią nieźle włada, i magią się para.

Nie bardzo wiedział, co robić dalej. Nawet gdyby wcześniej dopadli Nadanidusa, to i tak niewiele by to zmieniło.

- Musielibyśmy odwiedzić siedzibę Nadanidusa - dodał, z pewnym brakiem entuzjazmu.

- Zapracowaliście na swoje pieniądze - Publius ze zrozumieniem pokiwał głową. Doskonale zdawał sobie sprawę, że tak poważne sprawy jak spisek na życie króla, paktowanie z wysłannikami Stygii i podburzanie mieszkańców stolicy przeciwko sobie, to nie zadanie dla awanturników maści Areona, Berwyna czy nawet Makhara, szczególnie że ten ostatni był Stygijczykiem. Jednak coś w temacie zostało zrobione i teraz przez tą otwartą furtkę mogli wkroczyć ludzie bardziej nadający się do takich zadań. A gdyby coś poszło nie tak, zawsze winę można było zrzucić na tych, których Nadanidus widział w podziemiach swojego pałacu. - Myślę, że to co mi właśnie przekazaliście - wymownie spojrzał na worek z głową Constantusa. - wystarczy żeby obciążyć Nadanidusa. Wasz udział w tej sprawie się kończy i myślę, że Wasz pobyt w stolicy też... Nie zrozumcie mnie źle. Na pewno wielu ludzi wie o Waszym udziale w sprawie Bractwa Byka i wielu może mieć Wam za złe, to co się stało. Z Nadanidusem i jego stygijskimi poplecznikami włącznie. To troska o Wasze życie powoduje, że sugeruję Wam opuszczenie Tarantii.

- Ten Twój pobratymiec, imienia nie spamiętałem - Kanclerz zwrócił się do Areona. - Ten, o którego pytałeś, był w mieście. Moi ludzie wpadli na jego trop, jednak nie odnaleźli go. Wyjechał z Tarantii i udał się na południe. Może byście się udali jego śladem... - zawiesił głos. - Zgodnie z umową każdy z Was otrzyma dwa tysiące srebrnych luna.

Winą za zabójstwo Urestesa i następujące potem zbrodnie, które trapiły stołeczne miasto obarczono kult Seta. To działanie spowodowało, że ludzie już nie obawiali się w takim stopniu kultu Asury, a swą wrogość skupili na starym, dobrym przeciwniku jakim była Stygia. Pozostali przy życiu członkowie Bractwa Byka zostali zidentyfikowani, jednak kara jaka ich dosięgnęła z ręki kultu Mitry pozostała nieznana. Podobnie jak los, który spotkał Nadanidusa. Lord pewnego dnia opuścił swój dwór w Tarantii i od tego dnia nikt więcej go nie zobaczył.

Jeszcze wiele miesięcy po opisanych powyżej wydarzeniach, w których niebagatelną rolę odegrali awanturnicy, w systemie kanałów ściekowych pod miastem czaiło się niezidentyfikowane zło. Mówiono, że to olbrzymi wąż, a na potwierdzenie owych słów pokazywano znalezione w ściekach potężne łuski...