Słysząc przypadkowy komentarz Liwarda, Ryś odwrócił w jego stronę nieco poirytowaną twarz. Czyżby mówił zbyt głośno? Może po prostu miał pecha i Liward przechodził w pobliżu? Teraz było to już bez znaczenia.

- Toż nikt nie każe ci chlać do upadłego jak jakiś głupiec. Chce po prostu od czasu do czasu zmoczyć usta czymś lepszym niż wodą do której szczają ryby. Też do brania nikt nie przymusza. Zawsześ jak pies ogrodnika, co to sam nie skorzysta, a innym zabroni? - Pomimo zadanego pytania zignorował wojaka i swoją uwagę skupił na Zardhanie.

- Wino? Z piwniczki? – Fungi z wystudiowaną przesadą uderzył się otwartą dłonią w czoło – Wiedziałem, że zapomnę o czymś istotnym! A do wina szanowny pan życzy sobie przepiórek z karmelizowaną skórką w sosie paprykowo-pomidorowym? Ruszamy, kurwa! – Krasnolud wykazał się zaskakującą wiedzą w temacie aktualnych mód w sztuce aktorskiej i kulinarnej, choć zasób przekleństw miał znikomy, jak na przedstawiciela rasy słynącej z najbardziej barwnych powiedzonek.

* * *

Słońce pnące się po nieboskłonie szybko ociepliło nie tylko powietrze, ale i atmosferę. Niewielka łódź dziarsko parła w górę rzeki, a ciepły wiatr nie tylko przyjemnie rozwiewał włosy, ale i przyśpieszał podróż do Białego Wodospadu. Fungi pokazał trzecią swoją twarz. Po nieco stetryczałym staruszku i nadpobudliwym organizatorze wyprawy zmienił w całkiem sympatycznego towarzysza podróży, zamieniając z każdym kilka słów, opowiadając historię Czerwonego Rogu i z niezmienną cierpliwością odpowiadając na każde pytanie Kei. Milczący żeglarz, ogorzały od słońca łysielec z imponującą muskulaturą atrakcji żadnych nie zapewnił, dostarczył jednak każdemu na łodzi posiłek. Wędzone ryby, a jakże! Z każdą godziną zbliżaliście się do gór.

Zapadające ciemności zmusiły was do przybicia do brzegu. Część z was noc spędziła na łajbie, inni – jak choćby Fungi – rozbiła małe obozowisko tuż za tatarakiem. Następnego dnia ruszyliście w dalszą drogę, a sprzyjający ciągle wiatr sprawił, że do Białego Wodospadu, którego nazwa wzięła się od koloru okolicznych skał, tuż po południu. Po zejściu na pomost niewielkiej przystani, Fungi jeszcze raz przypomniał najważniejsze informacje o dalszej części wyprawy. Na wodospadzie kończyła się spławna część rzeki i pozostałą część podróży mieliście odbyć na nogach. Nad wodospadem łączyły się rzeki Jesiotrowa i Biała, wzdłuż której mieliście ruszyć na północny-zachód.

* * *

- Glejt jest? – Po raz tysięczny w swym życiu zastanawialiście się, czy nauczenie się tego zdania na pamięć było wymogiem zostania dziesiętnikiem. Glejt, najpewniej podpisany przez matkę Varin, jednak był i zapewnił usunięcie z traktu blokady. – Informuję niniejszym, że na północ od tego miejsca książę nie jest w stanie zapewnić bezpieczeństwa podróżnym ze względu na prowadzone działanie militarne, co za tym idzie udają się oni w te rejony na własną odpowiedzialność. - Nawet Fungi zdawał się zaskoczony zdolnościami oratorskimi dziesiętnika.

- Jak tam jest na północy, synku?

- Orków pełno, psia ich mać w dupę kopana.

- Jednak nie wszystko z pamięci mówisz, synku.

* * *

Popołudniowe słońce ciągle grzało, kiedy zeszliście z głównego traktu na wąską ścieżkę prowadzącą wzdłuż Rzeki Białej, rwącej i kamienistej. Liście drzew szumiały cicho poruszane podmuchami wiatru. Góry były coraz bliżej...

- No i chuj dupa... - Podsumował Ryś gdy tylko krasnolud rozpoczął swoją tyradę, odwrócił się i lekceważąco machnął ręką. - To zbierajmy się już, bo ktoś się tu chyba zaraz zesra. - Skomentował poprawiając swój kołczan i przykrył go peleryną.

Podczas drogi był raczej mało zainteresowany kompanami, poza oczywiście Iskrą i bardziej skupiał się na wypatrywaniu niebezpieczeństw, idąc kawałek przed główną grupą.

***

Gdy dotarli już do Białego Wodospadu, Ryś stanął nieco z tyłu i wyraźnie rozbawiony przyglądał się dziesiętnikom, mytnikom czy cholera wie czym się oni właściwie tam zajmowali.

- Dlatego właśnie nie używam traktów. Nie dość że jedno bagno się robi jak spadnie deszcz, to jeszcze tacy o. - Wskazał żołnierzy. - Że niby glejtu brak, to przejścia nie ma? Wystarczy ich obejść szerszym łukiem i nawet można pomachać z drugiej strony "barykady". Kiedyś taki jeden grubasek nawet chciał mnie gonić, ale parszywiec się potknął i wywinął takiego orła, że piach to mu pewnie jeszcze przez tydzień zgrzytał między zębami. - Ryś przytoczył zabawną historyjkę, uśmiechając się na samo wspomnienie. - Jeno kupcy maja przesrane, bo z wozem przez krzaki nie przejadą. Zadumał się nad ciężkim losem kupieckiej braci, nakładając cięciwę na swój refleksyjny łuk. Pogładził go jeszcze czule i zawiesił na ramieniu, gotowego do użycia jeśli zaszłaby taka potrzeba.

Gdy minęli już oddział graniczny, ściągnął kaptur i rozejrzał się uważnie po okolicy.

- Dobrze. Jak zapowiedziałem, pójdę przodem i będę wypatrywał zasadzek. Jeśli zobaczę coś ciekawego, to się cofnę i dam znać. Iskro, przypilnujesz ich? Na koniec puścił oko czarodziejce. - Moja Iskierka... - tu poklepał czule łuk zawieszony na ramieniu. - zaopiekuje się mną w razie potrzeby. - Po tych słowach nie czekał na reakcję kobiety i ruszył przed siebie, szukając miejsc do ukrycia się. Tak przed Iskrą, jak i przed orkami mogącymi pałętać się po okolicy.

Uldir chętnie popodziwiałby krajobrazy. I może nawet chętnie by sobie z nowymi towarzyszami broni pogadał. Tymczasem musiał oszczędzać oddech i skupiać na równym tempie - ani halabarda, ani lina nie pozwalały mu zapomnieć o prozie marszu.
Podczas obozowania uważnie przysłuchiwał się rozmowie Camdena z Fungim, starając się zapamiętać fakty przedstawiane przez krasnoluda. Poczuwał się również do obowiązku - skoro przydzielono mu materiały piśmiennicze - do prowadzenia itinerariusza. Zapisał liczbę mil przebytych, szacowany czas wyruszenia i założenia obozowiska. Po namyśle dodał imiona członków wyprawy. I starczy, nie ma co marnować inkaustu.
Uniósł brwi w zdumieniu wobec elokwencji strażnika. W szyku ustawił się na początku grupy, mając nadzieję, że obok stanie ktoś z tarczą, kto w razie ewentualnego starcia kupi mu chwilę na zrzucenie liny.

Przez pierwsze dwa dni, Kea była bardzo zadowolona z wyprawy... Podróż łodzią mile ją zaskoczyła. Spodziewała się, że trzeba będzie dużo iść dźwigając całe zapasy, a tymczasem przemieszczali się bez wysiłku i wystarczyło siedzieć sobie spokojnie - nawet bez potrzeby wiosłowania. Do tego Fungi odpowiedział jej na wszelkie pytania, dzięki czemu wiele niedomówionych rzeczy i dziwnych zjawisk wyjaśniło. Korzeń okazał się tylko me-ta-fo-rą kapłanki, czyli tak jej się tylko powiedziało, a chodziło o to że nie zniszczono źródła zła... I nie, źródło zła nie jest tam gdzie źródło rzeki, a gdzieś w podziemiach i będą musieli go poszukać. A jak je już znajdą, to mogą sami je zniszczyć zamiast nieść przez pół świata i wrzucić go do wulkanu, jak w jednej starej opowieści. A w tych górach nie było wulkanu - po prostu góry. Kozy może tam są, ale ich ekipa nie będzie mieć czasu na ich łapanie. Płynęli w górę rzeki, bo wiatr dmuchał mocno w żagiel a nurt był słaby, i nie - nurt nie nabierze sił jak sobie odpocznie bo tu zawsze jest słaby i zależy to od płaskiego terenu. A jak teren przestanie być płaski, to wysiądą z łodzi i dalej będą szli. Już niedługo. Wędzona ryba zaś smakuje inaczej niż pieczona, bo się ją inaczej robi. A niebo jest niebieskie, aby różniło się od wszystkiego innego - od chmur, słońca, liści drzew itp...

Wieczorem Kea rozłożyła sobie spanie na łodzi. Bujało lekko łodzią i półolbrzymce nawet się to spodobało - jakby kołysało ją do snu. Była też bogatsza o wiele informacji i nic nie zaprzątało jej umysłu. Do tego przytuliła się do swojej przyjaciółki.

Było więc naprawdę miło i Kea nie musiała czekać długo na sen.

* * *

Gdy wysiedli z łodzi, Kea zdała sobie sprawę, że najłatwiejsza część wyprawy była za nimi. Teraz czekało ich to trudniejsze. Długi marsz pod górkę i może nawet wspinaczka. I wszystko to dźwigając sprzęt i zapasy... Ale Kea była przyzwyczajona do trudów podróży i gotowa im sprostać - stanęła z wysoko podniesionym czołem... A jednocześnie patrzyła na wodospad, który bardzo jej się spodobał.

Był piękny. Wysoki jak najwyższe drzewa i szerszy niż najszersza droga. Szumiał przyjemnie i mimo iż był daleko, dawał taką lekką bryzę. Aż miło było odetchnąć wilgotnym powietrzem. Kea nawet wyciągnęła Lilę z torby, aby i ona mogła zobaczyć to piękne zjawisko natury...

Gdy potem minęli strażników, półolbrzymka wiedziała, że do wyzwań dołączyło jeszcze jedno. Możliwości spotkania orków nie brzmiała sympatycznie, wręcz groźnie - a przynajmniej takie wrażenie sprawiali strażnicy... ciekawe, czy ci orkowie są tacy niemili jak mawiają ludzie, czy może da się z nimi uprzejmie porozmawiać? A może nie będą musieli tego sprawdzać?

Grupka awanturników wędrowała raźno wzdłuż kipiącej wokół kamieni rzeczki. Utrzymywali nie najgorsze tempo, choć marsz spowalniał Fungi, jakby nie patrzeć od dawno nie dało się go nazwać młodzieniaszkiem. Z drugiej strony jednak, choć sapał niczym miech kowalski, nie żądał żadnych dodatkowych przerw. Przed wszystkimi, w granicach pola widzenia przemieszczał się Ryś, wykorzystując wszystkie możliwości do ukrycia się i wypatrując ewentualnych zasadzek. Na czele grupy wędrował Uldir, a pochód zamykał Camden. Teren zaczynał się wznosić. Słońce ciągle przyjemnie grzało, a niezbyt gęsto rosnące drzewa oferowały odrobinę cienia.

Miejsce na pierwszy nocleg wybrał Ryś. Krasnolud rozejrzał się wokół i kiwnął głową na znak akceptacji. Wieczór spędzili na opisie czekającej ich wędrówki.

- Wzdłuż rzeki Białej będziemy maszerować aż do miejsca, gdzie skręca na północ. Tam odbijamy i ciągniemy dalej w kierunku, w którym idziemy teraz. Myślę, że dotrzemy tam jutro popołudniu. Od tego miejsca droga pójdzie dość ostro w górę. – Fungi przez chwilę drapał się po głowie. – Powinniśmy wyjść prosto na dolinę, gdzie stała świątynia Oka, o ile mnie pamięć nie myli, a my nie skręcimy zbyt mocno w bok. Trzeba będzie znaleźć starą, kamienną drogę – ona doprowadzi nas do celu. A na miejscu, wśród ruin, musimy odszukać zejście do podziemi. Ot, i tyle. Co dalej, sam do końca nie wiem. Aha, Camden, okoliczne lasy pełne są zwierzyny, a my musimy oszczędzać zapasy.

Noc upłynęła spokojnie, podobnie jak i kolejny dzień. No dobrze, może nie cały kolejny dzień… Drużyna maszerowała w ustalonym szyku, z przednią strażą w postaci Rysia. Camden – zgodnie z sugestią Fungiego – zapewnił obfity obiad, upolowany zwierz wystarczył zresztą i na kolejne posiłki. Kea, z iście dziecięcą ciekawością, pytała wszystkich o wszystko. Niektórzy milczeli zatopieni w myślach.

Popołudniem, tak jak przewidywał Fungi, rzeka szerokim łukiem zmieniła swój kierunek. Ryś był zadowolony, że stary krasnolud nie zniedołężniał do końca i jak na razie wszystko się zgadzało... Nie, jednak nie wszystko. Zwiadowca zorientował się, że w zakolu rzeki jest dziwnie cicho i nie słychać ptaków, które jeszcze przed chwilą ćwierkały, świergoliły i kwiliły na każdy możliwy sposób. Pierwsza strzała świsnęła mu gdzieś obok ucha. Ryś zdążył tylko odruchowo schylić głowę i zakląć szpetnie, nim drugi pocisk wbił się w jego udo. Łowca zaklął jeszcze szpetniej, gdy zza drzew i krzaków zaczęły wyskakiwać pokraczne, przygarbione postacie o długich łapach sięgających niemal ziemi… dwie.. nie, cztery… pięć.. jeszcze więcej! Ryś błyskawicznie oceniał sytuację. Zdąży strzelić, może nawet więcej niż raz, ale czy zdąży wtedy dobiec z ostrzeżeniem do grupy?

Orki nie traciły czasu na myślenie. Wykrzykując chrapliwym głosem okrzyki bojowe i wymachując przeróżnymi broniami pędziły między drzewami.