Posuwanie się wzdłuż strumienia w pewnym momencie stało się niemożliwe. Teren wypłaszczał się, a wody rozlewały się szeroko tworząc wypełnioną grząskim bagniskiem nieckę. Świdrujące w uszach bzyczenie komarów unoszących się nad rozlewiskiem było wręcz nie do zniesienia. Aż strach pomyśleć, na jakie katusze naraziliby się ci, którzy zdecydowali się wjechać w mętne wody. Byli zmęczeni, a jako że małpoludów wciąż nie było widać i bębny milczały, trzeba było zdecydować się na odpoczynek.

Wyjechali wyżej, w miejsce z którego widać było najbliższą okolicę, a gdzie nie dolatywały już hordy krwiożerczych owadów. W dole znajdowało się rozlewisko, które prawdopodobnie zanikało gdzieś dalej wśród drzew. Jak okiem sięgnąć widać było porośnięte lasami niskie górki i wzgórza. Śladów ludzkiej bytności nie było, ani w postaci ruin, ani bijących w niebo dymów z osad. Zahija wolno odzyskiwała zdrowie. W miejscach, gdzie została potraktowana antymagiczną błyskotką, złuszczona skóra i martwe tkanki wolno zaczęły odpadać, a pojawiały się brzydkie, brunatne, podeszłe krwią strupy. Czarownica przez większość czasu była nieprzytomna, a gdy wracały jej zmysły, chciała tylko pić. Mówić nie miała sił.

Enki wyruszyła na zwiad, szukając miejsca, z którego byłby jeszcze szerszy widok. Pozostali zostali w obozowisku. Łowczyni wróciła po jakimś czasie, niosąc ustrzelonego sporej wielkości ptaka.
- Daleko na wschód – wskazała ręką za rozlewisko, na widoczne tam pofałdowane lasy. – Koniec drzew. Musieć przez rzeka. Ona tam – zakręciła ręką na zachód.


Kiedy Relhad zajęty był oporządzaniem zabitych wrogów na ofiarę duchom, Kibria w pozycji półleżącej przyjrzała się ekwipunkowi Osamy i „czarnych”. Poza uzbrojeniem, prowiantem i standardowym uposażeniem jeźdźcy mieli jeszcze worek pieniędzy, saszetki ze środkami leczniczymi, z których jedną wykorzystał Osama, a wśród pakunków tego ostatniego Livia znalazła opakowane w skórzane, nieprzemakalne etui zapisane rusanamańskim skryptem papiery. Niestety, ani ona ani Torstig nie byli w stanie ich odczytać.

Wyjechali zabierają wierzchowce, broń i ekwipunek zabitych mężczyzn. Kierowali się ku traktowi, którym przybyli do ruin, a który miał ich powieść z powrotem do Yarakanu. Było późne popołudnie i noc zastała ich w stepie. Nie pozostało nic innego jak rozbić obóz pośród traw.

Relhad odburknął odpowiedź krzesząc ogień.
- Mam jego łeb. Zdrajcy. Potwierdziłaś, że to on. To, co mówił o klejnocie może być prawdą. A może nie. Może być kłamstwem - zamyślił się.
Iskra padła na suchą trawę, którą Torstig wziął w pomarszczone dłonie i rozdmuchał, aż pojawiły się języki ognia. Kibria spojrzała nań z wyczekiwaniem, szybko podłożył podpałkę pod stosik i kontynuował.
- Trzeba spotkać Sabihę i przekazać jak było. Jeśli klejnot ukrył gdzieś po drodze między ruinami a miastem to jak dla mnie przepadł na wieki. Jeśli przekazał go komuś po drodze, to samo. Zrobiłem co mogłem.

Noc przy ogniu minęła spokojnie. Drapieżniki z pewnością jakieś kręciły się w pobliżu, było je słychać, ale nie ośmieliły się podchodzić do małego obozowiska zagubionego wśród stepów. Rankiem obolała Kibria i równie obolały Torstig wsiedli na wierzchowce i ruszyli w drogę do Yarakanu, bez problemu wracając na trakt wiodący ku bramom miasta.

Byli bogatsi o zabrane pokonanym przedmioty i złoto. Wiedli zdobyczne konie. Sakwę Torstiga obciążała odcięta głowa Osama, a za pazuchą Livii spoczywał tajemniczy list znaleziony w jego dobytku. Przy Bramie Ragadan zapłacili zwyczajową opłatę i wjechali na zatłoczone, gwarne uliczki miasta. Podczas ich nieobecności nic się nie zmieniło.

Na wzgórzu spędzili jeden dzień. Miejsce było bezpieczne, a Enki czy Cedmon bez problemu mogli polować w okolicy, jednak nie zdecydowali się na pozostawanie dłużej, a to ze względu na małpoludów, którzy z nieznanych przyczyn zaniechali pościgu. Mogli przecież wrócić w każdej chwili…

Objechali pełne komarów rozlewisko i zapuścili się znów nieco na zachód w poszukiwaniu brodu. Gdy go znaleźli, wolno wjechali w wodę, bacznie obserwując przeciwległy brzeg. Gdy konie wynurzały się z wartko płynącej wody i wspinały na błotnisty brzeg, gdzieś z tyłu rozległo się uderzenie bębna… Jedno. Drugie. Trzecie…

Nieco odpoczynku przydało się wszystkim - i wędrowcom, i ich wierzchowcom. Nawet Hundur wydawał się być zadowolonym z chwil wytchnienia.
A małpoludy najwyraźniej wolały się trzymać z dala od rzeki, bo nikt nie przeszkadzał w słodkim nic-nie-robieniu. Nawet komary i inni latający krwiopijcy dali sobie spokój z napastowaniem biednych ofiar.
Oczywiście spokój i wspomniane lenistwo nie mogły trwać wiecznie. Cokolwiek powstrzymywało małpoludy przed ruszeniem na polowanie nie musiało robić tego wiecznie...

Ruszyli więc.
Gdy za ich plecami ponownie rozległ się łoskot bębnów, Cedmon poczuł się, jakby usłyszał werble marsza pogrzebowego.
Potrząsnął głową, chcąc pozbyć się nieprzyjemnych skojarzeń, potem spojrzał na Ianusa i Enki.

- Proponowałbym jechać niezbyt szybko - powiedział - a gdy spotkamy coś... nieprzyjaznego, to ruszamy cwałem.
- Hundur, naprzód - polecił.

Ruszył za psem z łukiem w ręku.

Torstig zatraciwszy w podróży nieco popędliwości skinął głową na zgodę.
- Nie będę paradował po mieście z urżniętym łbem. Niech ci właściciele sprowadzą znachora do nas. Uzyskać chcę złota - zaznaczył i sprawdził, czy aby klapa nie odsłoniła zawartości torby.

I choć wszystko szło zgodnie z planem coś wymknęło się spod kontroli Relhada. Zadowolony obsługą i lokalem, do jakiego zawiodła go Kibria począł zamawiać i konsumować alkohol jeszcze w trakcie wizyty cyrulika. Wtedy obsługa zaczęła się ociągać – zwykle nie podawali alkoholu o innej porze dnia niż noc. Nie chcieli brać udziału w sprzecznym z ich tradycją upadlaniu się gościa za dnia. Rusanamańskie napitki były jednak ohydne w smaku, Torstig błaznował zatykając w teatralny sposób nos przy pochłanianiu kolejnych łyków. Gdyby przyszło udać się na poszukiwania Sabihy podniósł by się gwałtownie, a następnie poszedł prosto i zdecydowanie. Był jeszcze głośniejszy niż zwykle i nie widział nic zdrożnego w uporczywym wpatrywaniu się w oczy losowym osobom.