- Byle dalej. Tutaj będzie nowy władca - podsumował Torstig złowrogo. Chwycił podane lejce, wsiadł ostrożnie na koński grzbiet i pojechał za Kibrią w siną dal.

Ianus pierwszy, za nim Enki niosąca bez najmniejszego problemu wiedźmę i na końcu Cedmon skierowali się ścieżką ku ukrytej we wnętrzu wzgórza budowli. Gdy znajdowali się już całkiem blisko, byli w stanie dostrzec szczegóły płaskorzeźb pokrywających portal wejściowy. Stulecia jakie minęły od wzniesienia budowli i czynniki zewnętrzne niemal całkowicie zatarły freski. Jednak w kilku miejscach można było zobaczyć rozmazane, wyryte w kamieniu istoty: na wpół ludzkie, demoniczne kreatury o wydłużonych, rogatych głowach, czterech rękach i sterczących w górę ogonach, które dokonywały bestialskich czynów na dwukrotnie mniejszych od nich, nagich i skrępowanych postaciach ludzi. Przyglądając się resztkom płaskorzeźb można było odnieść wrażenie, że od wieków martwi budowniczowie świątyni wyznawali trzy jestestwa: Chciwość, Obżarstwo i Lubieżność.

Portal wiódł do obszernej, w zarysie prostokątnej sali wspartej na siedmiu filarach, które pokrywały rysunki podobne do tych na wejściu. Duża część stropu zawaliła się i zalegała na posadzce, tworząc rumowisko ziemi i kamiennych, potrzaskanych bloków. Dalej, wgłąb kompleksu wiodło kilka przejść - trzy na zachodniej ścianie, dwa na wprost wejścia na północnej ścianie i jedno, wyraźnie szersze prowadzące na wschód.

Od zachodnich przejść dobiegały krzyki i wrzaski, niemal z pewnością ludzkie, ale artykułowane w nieznanym żadnemu z awanturników. Natomiast od północy słychać było małpie pohukiwania i śmiechy.

Sądząc z fresków, czwororęcy nie należeli do najmilszych stworzeń, a znalezienie się w ich rękach niekoniecznie byłoby czymś przyjemnym.

Stan wnętrza wskazywał na to, że budowla była wiekowa, a aktualni mieszkańcy nie pomyśleli o takim drobiazgu jak bieżące remonty.

- Chodźmy tam, gdzie panuje cisza - zaproponował (bardzo cicho) Cedmon. - Co prawda to by był nadmiar szczęścia, gdybyśmy to właśnie tam znaleźli odpowiedź na jakiekolwiek pytanie, ale lepiej zacząć od miejsca sugerującego bezpieczeństwo.

Korytarz obniżał się, najwyraźniej prowadząc na niższy poziom budowli. Odgłosy dochodzące z pomieszczeń w pobliżu wejścia powoli cichły w miarę jak awanturnicy posuwali się do przodu. Tamte odgłosy zastępowane były z wolna przez dobiegający z przodu szum liści i kakofonię dźwięków wydawanych przez ptaki i owady...

Po przejściu mniej więcej dwudziestu kroków znaleźli się na rozwidleniu. Główny korytarz nadal wiódł prosto i w dół, natomiast odgałęzienie prowadziło poziomo w prawo. Szybka lustracja tej odnogi, nawet bez wchodzenia w nią wskazywała, że nie jest zbyt stabilna. Kilka kolumn rozleciało się i spoczywało w gruzach na podłodze, tworząc trudne do przebycia rumowiska. Na końcu dosyć krótkiego korytarza znajdowało się jakieś pomieszczenie.

Thoer już od dłuższego czasu przyglądał się stropowi, jakby w obawie, że ten zawali mu się na głowę. Odnoga nie spodobała mu się zupełnie, a podobne wrażenie odniosła Enki, która sugerowała pójście dalej prosto i sprawdzenie dziwnych, jak na podziemną świątynię odgłosów.

Ciemność korytarza rozjaśniona była delikatną poświatą sączącą się z kończącego tunel obramowania. Za nim znajdowała się gwarna i parna... gmatwanina egzotycznych roślin, wśród których latały bajecznie kolorowe ptaki i bzyczące owady. Na gałęziach i lianach bujały się jakieś małpiatki. Słychać było pohukiwania, pomruki i krzyki żyjących w tropikalnym lesie zwierząt.

Sypiąca się na głowy ruina nie zachęcała do dalszego zagłębiania się w jej wnętrze, jednak wyboru wielkiego nie było - jeśli mieli znaleźć tego kogoś, to musieli iść naprzód.
I to najlepiej bez skręcania na boki, które wyglądały jeszcze gorzej, niż środek, którym właśnie kroczyli.

- Prawdziwy raj - powiedział cicho Cedmon, gdy nagle, zamiast trafić do podziemnej krypty, znaleźli się w środku dżungli. - Cicho, Hundur - na wszelki wypadek uciszył psa, nie chcąc, by ten rozszczekał się na widok jakiejś potencjalnej zdobyczy. - To - pokazał na ścieżkę - chyba sugeruje, dokąd mamy się udać.

- Chyba nadszedł odpowiedni czas, żebym… - Saddi zawiesił głos i w umyśle Thoera nastała cisza. – Czy przyszło Ci do głowy, że wiedźma może umrzeć? Ciągniecie ją po tych wertepach jak kukłę jakąś. To wciąż żywa istota, która mocno trzyma się wątłej nici własnej egzystencji… Mógłbym ją uzdrowić, przywrócić jej siły, a Ty uwolniłbyś się od mojego wkurzającego głosu w swojej głowie. Poza tym, chyba przydałoby się Wam jakieś wsparcie w tej przeklętej świątyni. Lada chwila zza krzaka może wyskoczyć coś z wielkimi zębami i kłami…

Szli po kamiennych płytach tonących w rozmiękłej ściółce wilgotnego, tropikalnego lasu nijak nie pasującego do podziemi wzgórza w Hortorum. Między owiniętymi pnączem pniami widzieli przemykającego cętkowanego drapieżnika w pogoni za pokrytą pomarańczową sierścią świnią. Dosyć niespodziewanie z gąszczu dobiegły ciężkie kroki i na ścieżce pojawiły się dwie zwaliste sylwetki goryli. Muskularne istoty, pokryte srebrnym futrem poruszały się ze zgiętymi plecami, opierając się na przednich, długich łapskach. Można było odnieść wrażenie, że rozmawiały, wydając akcentowane chrząknięcia i pomruki. Jeden z nich miał na głowę wciśnięty pogięty, nieco mały hełm. Drugi ubrany był w rozciętą z przodu kolczą kamizelę. Obaj w pochwach na plecach mieli schowane wielgaśne miecze, które dla przeciętnego człowieka byłyby dwuręczne, ale można było sądzić, że dla goryli posługiwanie się nimi jedną ręką było na porządku dziennym. Niemal od razu po wejściu na ścieżkę zorientowały się, że nie są same. Ale Ianus i Cedmon byli o dwa uderzenia serca przed nimi.

- A nie mówiłem – mruknął Saddi. Thoer w jego głosie usłyszał cień złośliwej satysfakcji.

Wszystko co dobre musiało się skończyć prędzej czy później i Cedmon był pewien, że wędrówka przez rajską dżunglę w końcu przestanie być przyjemnością. Dlatego też łucznik rozglądał się na wszystkie strony wypatrując ewentualnego niebezpieczeństwa.
No i okazało się, że nie trzeba było się rozglądać, bowiem aż dwa osiłki pojawiły się na ich drodze. Uzbrojone po zęby i wyposażone w pokaźnych rozmiarów kły i pazury.
Być może były uosobieniem miłości i pokoju, ale Cedmon niezbyt w to wierzył. Dlatego też, nie czekając na atak, strzelił do bliższego z goryli.