Legionista przyjrzał się dwójce awanturników, których przywiódł Saadi. Relhad wzbudzał raczej dobre odczucia prostego wojownika, który mieczem wspomaganym przez odrobinę pomyślunku wyrąbał sobie drogę do swojego wieku. Okaryjka z kolei od razu przywiodła mu na myśl młodego Khankhaaru, którego spotkali w Torillo. Kuta na cztery łapy, na które do tej pory zawsze udało się jej spaść.
Potem zerknął na Zahiję. Spodziewał się, że Saadi raczej wynajmie typów o większej lojalności i mniejszym rozumie. Wyglądało jednak na to, że czarownik zasmakował o dziwo w towarzystwie awanturników. Pytaniem pozostawało, czy na swoją, czy na ich wszystkich zgubę.
- Ianvs Accipiter - przedstawił się. Leżąc wyciągnięty na ziemi i żując siemię lniane prezentował się raczej marnie. Bo choć muskulaturę chłop miał wojaka, a bary pozwalające na obycie się bez broni, to chałat i tunika, w które był odziany były okrwawione, podarte i niemożebnie brudne. Zresztą równie jak on sam. - A co do twojego pytania Kibrio to i tak się nie dowiemy przecież ile w istocie zapłaciłaś.
Uśmiechnął się znacząco i ponownie zamknął oczy ciesząc ciało bezruchem i zachodzącym już rusamanamskim słońcem.
- Dla mnie miecz. Prosty i niezakrzywiony w jakich się tu lubują. Jakby oszczep jaki się znalazł to też nie zaszkodzi. I odzież. Koniecznie - Dodał już nie otwierając oczu. Nieopodal była studnia. A on marzył by spłukać z siebie kurz, krew, bród i resztki Saadiego. I przebrać się.

Zwierzęta rzucające już długie cienie nie zwróciły uwagi legionisty. Tak samo zresztą jak brzdęk monet w zwróconej Cedmonowi sakiewce. Co innego słowa Okaryjki, na które otworzył oczy i zamrugał jakby przez cały ten czas spał. Bo tak też w istocie było. Legionista po raz pierwszy miał okazję odpocząć bez świadomości, że z dziczy może coś zaraz wyskoczyć i że lada moment muszą ruszać. Odpoczywał. Odkładając na razie temat, z którym będzie musiał się zmierzyć.
Tymczasem jednak krytycznym wzrokiem spojrzał na zakupiony sprzęt. Miecz zgodnie z zamówieniem był porządny i prosty, co go trochę zdziwiło, bo po prawdzie nie liczył w rusamanamskiej mieścince na ostrze jakiego częściej używa się na północy i zachodzie. Kibrii się jednak udało. Tak jak oszczep (, który jednak widział lepsze czasy, ale nadał był zdatny) i zakup odzieży, która z kolei była nieco zbyt pstrokata jak na jego gust. Zgarnął pakunek i przeciągnąwszy się zaczął iść w kierunku studni.
- Zahija ma w Hedeb... ojca, z którym bardzo się nie lubi. A ponieważ to łotr, co się wzywaniem zmarłych para, to planuje go zabić i zapewne podzielić się zyskiem. Na miejscu ustalimy jak tego dokonać.

Później, umyty już w strumieniu, wrócił do obozowiska. Ubrany w dwuczęściową galabiję w kolorach pomarańczu, bieli i fioletu wyglądał jak służący na yarakamskim dworze.
- Ciasne w kroku - stwierdził. Nie potrzeba było jednak wyjaśnień, dla kogo przewidziane były spodnie. I czego ów ktoś posiadać nie mógł by cieszyć się w tym stroju wygodą.
Na szczęście do kompletu był też skórzany kaftan okrywający większość tego przytyku, który legionista jednak nosić zamierzał. Po dokonaniu małej krawieckiej poprawki w kroku.

Kibria spojrzała na kobietę zwaną Zahija i gwizdnęła w oznace “podziwu”(?).
- No no, córka czaromiota idzie załatwiać sprawy rodzinne...- Teraz spojżała na druga kobietę teraz krytycznie jakby oceniając jej wartość. A może nie tyle wartość co majętność, podobnie popatrzyła na resztę. Najwidoczniej nie zadowoliło jej to co widziała bo jej usta ułożyły się w cienką linie. Choć jej wzrok spoczął potem na dłuższa chwile na wielbłądzie którego ci przybysze dostali od pana tego miasta.
- Nazwij mnie szaloną dziaduniu ale ja bym poszła z nimi. - Zwróciła się do Rehaba koło niej popijając wino jakie, specyficzna para, wcześniej sobie rozlali. Ten mruknął tylko przytakująco.
- Pojedziemy z wami, zobaczymy jak bardzo fortuna nam przychylna będzie razem. - Kobieta uniosła swój kubek z winem w cichym toaście i dopiła go do dna.