Krzyki uciekającego Harmasa urwały się nagle, gdy w jego plecy wbiła się długa, pierzasta strzała. Łuk zdobyty w Kurhanie Władcy Jeźdźców, w rękach doświadczonego łucznika pokazał swoją wartość. Harmas jęknął i wpadł prosto na ścianę, po której rzężąc osunął się na podłogę. Na szczęście pałac był pusty i krzyki, teraz umierającego majordoma nikogo nie zaalarmowały.

Cedmon jak najszybciej mógł, zaciągnął bezwładne ciała gwardzistów do najbliższej komnaty i tam cisnął je na kupę. Sposób ich śmierci miał jednego, dużego plusa - nie było krwi, którą trzeba by usunąć, aby zatrzeć ślady. Nie można tego było powiedzieć o Harmasie, który czołgał się, zostawiając za sobą krwawy ślad.

Ianus, podniesiony w górę, nie był w stanie samodzielnie ustać i znów Cedmon stracił nieco czasu, aby umieścić Thoera w tej samej komnacie co trupy. Tamte leżały na ziemi, a legioniście trafiło się łóżko, na które opadł i niemal znów odpłynął.
- Chyba trochę za mocno, co? - usłyszał kpiący głos w głowie. - Ale przecież nie mogłem pozwolić, aby zabili mi tak doskonałego gospodarza. Wykurujesz się...

W końcu Gmanagh mógł poświęcić czas Harmasowi. Ten zdołał przesunać się o kilka metrów od miejsca, w którym został postrzelony. Pocisk nadal wystawał mu z pleców i podrygiwał przy każdym ruchu. Rusanamani czołgał się ku schodom widocznym w głębi korytarza i zupełnie nie zwracał uwagi na stojącego nad nim Cedmona. Na wargach rannego pękały krwawe bańki.


- Nie szukaj w mieście. Rozejrzyj się na suku na podgrodziu, popytaj w tamtejszych palarniach. I szukaj obcokrajowców, przyjezdnych, awanturników takich jak Ty. Jajir z pewnością ogłosi nagrodę za moją głowę i Osama. Brat szejka cieszy się dużą estymą, więc mogłoby się okazać, że ktoś z tutejszych skusiłby się na złoto i wydał Ciebie, a to z kolei doprowadziłoby do mnie. A tak nie może być, bo na Siedmiu Proroków, będziemy bogaci gdy odzyskamy Klejnot Amurdinha!

- Osama poznałam niedawno, w jednej z palarni - kontynuowała, gdy nieco się uspokoiła. Wyglądało na to, że ma obsesję na punkcie owej błyskotki. - Nie jest stąd. Twierdził, że pochodzi ze wschodu, gdzieś z okolic Subatu. To on opowiedział mi o Klejnocie i zaproponował jego zdobycie. Skądś wiedział, że skarb jest w posiadaniu Jajira ibn Raula. Prawie wszystko zaplanował sam. I w ostatnim momencie mnie zdradził! Jak go dorwiesz, pluń mu w twarz, a potem spójrz w oczy i powiedz, że zabijasz go dla mnie. Niech umiera długo - Sabiha zbliżyła twarz do twarzy Relhada i przymknęła oczy.

Cztery trupy niezbyt Cedmona interesowały. Leżały cicho, nie awanturowały się, nie próbowały podnieść alarmu.
Trochę gorzej było z Ianvsem, który też nie się nie ruszał, bo to za grosz Cedmonowi nie odpowiadało, jako że pomoc, jakakolwiek, ze strony Ianvsa zdecydowanie by mu się przydała. No ale skoro nie był w stanie...
Być może Ihab, o której wspomniał Ianvs, mogłaby udzielić jakiejś rady czy pomocy, ale Ihab była daleko, a kłopoty - za progiem.

- Zaraz wracam - rzucił do Ianvsa, mając nadzieję, że tamten cokolwiek słyszy. Nie miał jednak zamiaru biec do palarni opium (których pewnie była parę dziesiątek w tym mieście).
Wyszedł z pokoju i podbiegł do Harmasa. Przyklęknął obok niego, omijając plamy krwi.
- Kto ci kazał to zrobić? - spytał. - I gdzie są dziewczyny?
Złapał za wbitą w plecy tamtego strzałę. - Gdzie są?

Egil rozważał słowa kobiety. Nie ufał jej, jak każdemu złodziejowi. Ale potrzebował pieniędzy. Gdy zebrał swój ekwipunek, po chwili jednak zastanowił się. Było późno, a bramy miejskie zapewne zamykano na noc. W stanie alarmu straż na pewno zwróci uwagę na człowieka próbującego opuścić miejskie mury. Pozostało poczekać do rana. Uśmiechnął się do kobiety.
- Teraz przez bramy nie przejdę. Musze poczekać do rana. Masz jeszcze jedno łóżko, czy mam spać na stole?
Zapytał z lekkim uśmiechem, nalewając wina sobie i ciemnookiej, śniadej złodziejce.

- Oszalejesz Thoerze, ale będziesz żył... - Przez umysł Thoera znów popłynęły tajemne słowa inkantacji Nefer-Inet. Ianus ledwo to wytrzymywał, trząsł się cały, co chwila tracił świadomość, ale ból wywoływany przez siedzącego w jego jaźni Czarnoksiężnika przywracał mu zmysły. Kiedy przebrzmiało ostatnie słowo zaklęcia, legionista całkowicie pozbawiony swojej woli mógł tylko obserwować, jak jego ręka sięga po kindżał za pasem martwego gwardzisty, wyciąga go i długim cięciem otwiera jego gardło. A potem jak doczołguje się do rany i zaczyna ssać krew. Chłeptać ją niczym pies wodę. I jak z każdym wypitym łykiem żelazistej, wciąż ciepłej substancji wracają mu siły...


- Spisek... - wymamrotał majordom, a słowa wydobywały się z niego wraz z strumyczkiem krwi. Cedmon mógł tylko modlić się do Kaalan Maalu, żeby ranny zdążył odpowiedzieć na jego pytania nim umrze. - Spisek Jajira... On... Was... Nasłał... Zabiliście syna... Uwięzione... - Być może Harmas miał powiedzieć coś jeszcze, na przykład gdzie Zahija i Enki były przetrzymywane, albo o co chodzi ze spiskiem, ale w tym momencie Fahim zdecydował, że czas eunucha minął.


Livia przesiadywała w palarni zastanawiając się co zrobić z informacją jaką otrzymała od Sabihy. Fajka wodna stojąca na stoliku przed nią przyjemnie bulgotała, gdy Okaryjka zaciągała się aromatycznym dymem. W kubku trzymanym w dłoni stygła kaiffa, aromatyczny napój z ziaren rosnących na stepie krzaków. Wtedy pojawili się oni.

Dwaj egzotyczni mężczyźni z dalekiej północy. Relhadzi. Jeden był młody, długowłosy. Drugi większość swojego okraszonego bitwami życia miał za sobą. Przez chwilę rozglądali się po palarni, wzrokiem przebijając kłęby dymu. Podeszli wprost do kąta zajmowanego przez Livię.

- Sabiha kazała mi się z Tobą spotkać - powiedział ten młodszy. Posługiwał się lokalnym językiem, ale sprawiało mu to wyraźną trudność. - Jestem Egil. Ten to Torstig - wskazał na starca. - Będziemy razem szukać zdrajcy Osama.

Może powinien życzyć umierajacemu szczęśliwej wędrówki na łono jego boga, Fahima bodajże, ale jakoś nie mógł się na to zdobyć. Być może faktycznie majordom był tylko wykonawcą cudzych rozkazów, ale to go nie zwalniało od odpowiedzialności.
- Niech cię piekło pochłonie, suczy synu. Ciebie i twego pana - wycedził, gdy dusza opuściła ciało Harmasa.

Wiedzieli przynajmniej, kto za tym stał. Ale jeszcze ważniejsza była informacja, gdzie przetrzymywane są dziewczyny. A tej nie zdołał uzyskać...
Pozostawało teraz zrobić jedno - przebrać się w stroje gwardzistów i zapolować na kogoś na tyle wysoko postawionego, żeby wiedział o losie Enki i Zahiji.
Ale najpierw musiał wrócić do Ianvsa.
I jakoś usunąć ślady walki.