lastinn - [autorski] Na ratunek cesarstwu

lastinn (http://lastinn.info/)

- Archiwum sesji z działu Fantasy (http://lastinn.info/archiwum-sesji-z-dzialu-fantasy/)

- - [autorski] Na ratunek cesarstwu (http://lastinn.info/archiwum-sesji-z-dzialu-fantasy/18759-autorski-na-ratunek-cesarstwu.html)

Sadrax kontynuował mamrotanie i zawodzenie, sterując przepływem adekwatnie do sytuacji.

Szaman był uparty i nawet zdolny, ale Galdaran niejednego upartego przeciwnika wysłał w objęcia przodków. Teraz zastanawiał się przez ułamek sekundy, czy nie warto by przesłuchać szamana... jeśli pod skorupą ludu tli się jeszcze trochę życia, ale wnet doszedł do wniosku, że chociaż tego trofeum nie ustawi wypchanego w korytarzu ani nie powiesi jego głowy nad kominkiem, to lepiej pozbyć się problemu definitywnie.

Posłana w kierunku lodowego posągu strzała płonęła żółcią i czerwienią, by wybuchnąć po zetknięciu się z celem, który w tym momencie powinien rozsypać się w drobny, lodowy pył, zamieniający się w locie w kropelki wody.
Kolejna strzała posłana została w tłum gnolli, by tuż przed dotarciem do przeciwników zamienić się w grad ociekających trucizną strzałek.

Drow nie wiedział powodu do zmiany swojej taktyki, zwłaszcza, że działania maga zaczynały przynosić efekty. Kontynuował swój marsz w kierunku łucznika, wycinając po drodze każdego gnolla w zasięgu.

a4o1

Strzała, którą Dragan celował w krtań ześlizgnęła się po naszyjniku z kości. Gnoll rozeźlony wbitym w podniebienie nożem wziął przykład z przeciwnika i zamiast gryźć jak zwierze dźgnął go sztyletem. Jak cywilizowany człowiek.
Kłębiąc się tak na ziemi nie zwrócili uwagi, iż natarcie gnolli załamało się. Ponad połowa rzuciła się do ucieczki. Paru nawet skoczyło do wąwozu z wyschniętą rzeką. Kolejnych dziesięciu usiekli bądź ustrzelili Drow, Victoria, Gotax i Galdaran.
Sardax, jak to się już stawało tradycją, osiągnął pełnię mocy zaklęcia… tyle, że znowu nie było przeciw komu go użyć.

Gnoll jak nie zdychał, tak nie zdychał, jak się odgryzał, tak się odgryzał, i to dosłownie od czasu do czasu. W końcu jednak oklapł znienacka, co było zaskakujące, bo to był akurat jedyny moment, kiedy to Dragan nic ostrego w niego nie wbijał. Zepchnął stwora z siebie i zobaczył stojący nad nimi komitet obronny. Nagły zgon przeciwnika przestał go dziwić. Wstał i otrzepał z kurzu swój płaszcz, a potem wskazał na trupa.

- Przedstawiam, Harpagan Wielki, bohater nad bohatery, jakiego ta ziemia jeszcze nie widziała. Psiogłowi opowiadają o nim przy ogniskach w długie, zimowe wieczory. Dobrze, że uratowaliście mnie z jego szponów i kłów.

Diabołowi wydawało się, że jest niezłym specem od różnych rzeczy, w tym szybkiego pozbywania się pojedynczych wrogów. Może nie najlepszym w cesarstwie, ale stawiał sam siebie w górnej piąt... dziesiątce może. Dobrze chociaż, że był nieśmiertelny. Szkoda, że nie był niebolesny, bo czuł wyraźnie gdzie tamten go walnął, gdzie kopnął, gdzie ugryzł, a gdzie wraził sztylet.

- Elf się nie rusza. – Przyjrzał się ciału z bliższa. – Chyba już się nie poruszy. Macie jakieś zwyczaje na takie okazje, czy wystarczy się z nim pożegnać? Nie mamy wiele czasu, psiaki gotowe wrócić albo zupełnie przypadkiem nadziejemy się na błąkające się plemię gigantów, zanim dotrzemy na miejsce.

Ostatni (będący pod ręką) przeciwnik padł, a pościg za uciekającymi gnollami zdał się Galdaranowi niepotrzebną stratą czasu, którego nie mieli w nadmiarze.

- Ruszamy dalej - powiedział. - Ciało Ithariela należałoby oddać rodzinie, ale to byłoby dość trudne. Najlepiej go spalić.

- Jeśli nie macie nic przeciwko, to mógłby nam dalej towarzyszyć. Rodzina daleko, jemu samemu, gdziekolwiek teraz jest* ciało już potrzebne nie będzie, a nam się tragarz i ruchoma tarcza może przydać. O ile mamy trochę czasu... - zaproponował nekromanta.

______________________
* Sadrax wiedział gdzie teraz jest elf, ale po co się chwalić.

Drow uśmiechnął się paskudnie na słowa nekromanty. Nareszcie któryś z nich wpadł na pomysł na poziomie. Wyraźnie obecność Fechmistrza wpływała na ich umysły.
- Cóż... Skoro już odwaliłem większość roboty... - wskazał na krwawy szlak, jaki wyciął wśród gnolli - Z przyjemnością dam odpocząć plecom. Bierzemy książątko, a niech się chociaż zezwłok na coś przyda. Przynajmniej już nie szczeka.

- Też przestaniesz zaraz szczekać, czarnuchu - drow usłyszał jednocześnie głos krasnoluda i szczęk odciąganego kura przy wycelowanym w głowę drowa rewolwerze. - Nie mamy czasu na pogrzeby, ale nie godzi się bezcześcić zwłok towarzysza. My na powierzchni tak nie postępujemy… w większości przypadków. Spalmy go i ruszajmy.
- W końcu uratował nam dupy swoją magiczną tarczą - dodała Victoria - bez tego twoja skała Sadraxie rozpadłaby się zanim wylądowaliśmy.

- Bezczeszczenie zwłok?! - Sadrax wyraźnie się żachnął – Nieuprawnione zarzuty, brutalne oszczerstwa i zwykła nekrofobia. Nekromancja, działająca rzeczywiście na pograniczu życia i śmierci jest dziedziną bardzo czułą w odbiorze społecznym i zasługuje na rzetelną, rzeczową i racjonalną dyskusję, a nie uproszczony osąd oparty na emocjonalnej i pospiesznej ocenę. Mówicie, że był szlachetnym człowiekiem. Zgadzam się! Dlatego właśnie założyłem, że tego właśnie by chciał! Poświęcił coś tak ważnego jak swoje życie dla sprawy, a Wy sprzeciwiacie się poświęcenia dla niej niepotrzebnego już mu mięsa. Marnując ten dar dla sprawy, której poświęcił życie Wy bezcześcicie jego pamięć. Co więcej, zmniejszacie nasze szanse na zwycięstwo. Pomyślcie o milionach ofiar, które mogą zginąć. Spojrzycie w oczy matce, której dziecko zginęło i powiecie jej, że można było temu zapobiec ale ważniejsze było by zrobić na złość nekromancie? Bo lepiej by umarły miliony niż żeby on "bezcześcił zwłoki"... Ograniczone umysły mogą to tak rozumieć, przyznaję, ale po przemyśleniu z pewnością zrozumiecie, że nic nie jest dalsze od bezczeszczenia zwłok niż nekromancja. Gdyby po Waszej śmierci niepotrzebny już przecież Wam fragment Waszego ciała mógł uratować życie innej osobie, czyż nie jest szlachetnym zrobienie tego? Czym różni się przeszczep nerki, wątroby czy serca? Czyż nie korzystamy tu z ciała nieboszczyka dla ratowania innych?

- Mówicie o moralności – kontynuował – że to co robię to jest złe. Kłamstwo też jest złe, nieprawdaż? Więc jak rozumiem jeśli kiedyś banda zbójców zapyta mnie o miejsce ukrycia bezbronnych kobiet i dzieci nie powinienem splamić się kłamstwem, prawda? „Czy chronisz je może w swojej wieży?” - zapytają. „Ależ oczywiście” - powinienem odpowiedzieć, bo przecież kłamstwo jest złe. „Wejście jest o tutaj? Tak, tutaj.” Czy może jednak powinienem uczynić zło i skłamać by ratować niewinnych? Czasem trzeba spojrzeć z szerszej perspektywy, poza podział na „dobro” i „zło”. Utylitaryzm też jest moralnością. Nie gorszą od innych.

- Czy może chodzi o tradycję? Bo „nie tak to robimy od pokoleń”? Skoro ""od zawsze" nekromancja się źle kojarzy to na pewno jest zła, w końcu nasi przodkowie nie mogli się mylić... Jeszcze sto lat temu nie dopuszczono By Cię do bycia Paladynem, Victorio, tylko dlatego, że „miejsce kobiety jest w kuchni, a nie na polu walki”. Jeszcze dwieście lat temu elfy w ludzkich miastach musiały płacić potrójne podatki i mieszkać w gettach. Co chwilę był jakiś pogrom, bo "elfy żondzom światem, zatruwajom studnie, porywajom ludzkie dzieci i z ich krwi robiom lembas!". Na szczęście w końcu odrzuciliśmy te błędne drogi na rzecz tolerancji dla inności.
Ale nie, nekromancja jest be, bo nasi ojcowie i dziadowie tak twierdzili. Przecież nie możecie pozwolić by robić rzeczy inaczej niż do tej pory tylko dlatego, że zmiana ma sens... - zakończył z przekąsem.